Het etentje met het dorp in de Salle de Fêtes (dorpshuis) was vorige week. Daar kan van gezegd worden dat het een onwerkelijke ervaring is geweest. Ten eerste kwamen Wim en ik een uur te laat omdat de trein een uur later kwam dan geplanned. Echter, op ons was gewacht terwijl we al dachten dat we nog net bij het toetje aan zouden kunnen schuiven. Een zeer prettige verrassing. Snel even handjes schudden, uitleggen waarom we zo laat waren, en hop aan tafel! "De mensen waren al duizelig aan het worden van de honger", merkte Louise op. Die duizeligheid kwam van de prikwijn die men op een lege maag had zitten drinken, de stemming zat er dan ook al behoorlijk in. Om me heen opvallend veel jonge mensen, en net zo opvallend weinig van het "establishment". Meteen schoven we aan en werden we verblijd met een soort prikkelwijn, hop aan de slag.
Diner dansant
"Én", vroeg ze tijdens de gebeurtenis, "hoe vind je het eten?" Toen moest het brein even in de versnelling om daar een schijnbaar positief antwoord op te kunnen geven. Keek nog eens om me heen, vreesde dat er disco zou gaan komen, dat daar het overgrote deel van die 20 euries voor waren en keek toen naar wat er op mijn bord lag. "De omstandigheden genomen, in deze situatie en in dit dorp, waar anders bijna niets georganiseerd wordt, helemaal niet slecht". Blijkbaar was dit de goede knop die ingedrukt werd want er werd wijselijk geknikt.
Voor onze tafelburen had ik echter kunnen zeggen wat ik wilde, die verstonden met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid toch geen NL. Andersom ging dat uiteraard prima. Fijn als je zo'n "geheimtaal" hebt, kun je soms zeggen wat je wilt zonder iemand onbedoeld te kwetsen. Lichaamstaal spreekt echter boekdelen. Van de ons omringende tafelgenoten kon je duidelijk zien dat ze het ook maar zo zo vonden. Het wás ook maar zo zo. Meer kwaliteit dan uit de supermarkt gehaalde spullen haalde dit maaltje niet.
Na de choux croute, soort zuurkool, volgde voldoende kabaal uit de speaker op het platform om de voetjes van de vloer te krijgen. Een soort kermis koopman versierde het ten gehore gebrachte geluid met commentaar en hop, nog een lasershow erbij om het compleet te maken.
Na een salade verscheen er een kaasplankje op tafel. Een verrek goede kaas ook nog wel! Heerlijk. Waarom een salade na een hoofdgerecht kwam was even een punt tussen Louise en mij. Volgens haar was dat heel normaal, volgens mij werd dat in restaurants nooit gedaan. Een punt van nader onderzoek besloten we. Tot mijn stomme verbazing volgde er een heuse polonaise door de zaal. Op bevel ging de menselijke slang heen en weer, terug en vooruit, hossend door de zaal. Dit maakte alles goed. Zelf kon ik niet meedoen omdat ik weer eens met een zere poot zat, des te beter voor het beeld eigenlijk. Want dit beeld zal me lang bijblijven. Zelfs Wim hostte mee! Kun je nagaan! Zoiets maak je alleen in de provincie nog mee. Terug geworpen in de tijd van de 70-er jaren en verder.
Toch hartstikke goed dat een van de drie feestcommissies die dit dorp van 214 inwoners rijk is eens iets organiseerde. Wel nog lekker tussen het kabaal door ff bij kunnen kletsen met Fred en Louise. Al met al een onvergetelijke ervaring.
Om het goed te maken nodigden we ze uit om spare ribs te komen eten bij ons de volgende donderdag. Want een beetje schuldig voelde ik me wel omdat ik hen op deze soirée choux croute attent had gemaakt en zij iets anders er voor op hadden moeten geven.
Spareribs á la LMQR
Hetgeen geschiedde. Spareribs uit de oven. Drie halve ribbenkasten liggen, ingesmeerd met verschillende marinades, meer dan drie uur bij 120ºC te garen en worden zó boterzacht. Bijna al het vet is er dan uitgesmolten. Beetje patat en wijn erbij, een feest maaltje. Scronch, scronch noemde Louise dit. Kijk maar op de laatste pagina van Asterix en Obelix wat hiermee werd bedoeld.
Diner dansant
"Én", vroeg ze tijdens de gebeurtenis, "hoe vind je het eten?" Toen moest het brein even in de versnelling om daar een schijnbaar positief antwoord op te kunnen geven. Keek nog eens om me heen, vreesde dat er disco zou gaan komen, dat daar het overgrote deel van die 20 euries voor waren en keek toen naar wat er op mijn bord lag. "De omstandigheden genomen, in deze situatie en in dit dorp, waar anders bijna niets georganiseerd wordt, helemaal niet slecht". Blijkbaar was dit de goede knop die ingedrukt werd want er werd wijselijk geknikt.
Voor onze tafelburen had ik echter kunnen zeggen wat ik wilde, die verstonden met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid toch geen NL. Andersom ging dat uiteraard prima. Fijn als je zo'n "geheimtaal" hebt, kun je soms zeggen wat je wilt zonder iemand onbedoeld te kwetsen. Lichaamstaal spreekt echter boekdelen. Van de ons omringende tafelgenoten kon je duidelijk zien dat ze het ook maar zo zo vonden. Het wás ook maar zo zo. Meer kwaliteit dan uit de supermarkt gehaalde spullen haalde dit maaltje niet.
Na de choux croute, soort zuurkool, volgde voldoende kabaal uit de speaker op het platform om de voetjes van de vloer te krijgen. Een soort kermis koopman versierde het ten gehore gebrachte geluid met commentaar en hop, nog een lasershow erbij om het compleet te maken.
Na een salade verscheen er een kaasplankje op tafel. Een verrek goede kaas ook nog wel! Heerlijk. Waarom een salade na een hoofdgerecht kwam was even een punt tussen Louise en mij. Volgens haar was dat heel normaal, volgens mij werd dat in restaurants nooit gedaan. Een punt van nader onderzoek besloten we. Tot mijn stomme verbazing volgde er een heuse polonaise door de zaal. Op bevel ging de menselijke slang heen en weer, terug en vooruit, hossend door de zaal. Dit maakte alles goed. Zelf kon ik niet meedoen omdat ik weer eens met een zere poot zat, des te beter voor het beeld eigenlijk. Want dit beeld zal me lang bijblijven. Zelfs Wim hostte mee! Kun je nagaan! Zoiets maak je alleen in de provincie nog mee. Terug geworpen in de tijd van de 70-er jaren en verder.
Toch hartstikke goed dat een van de drie feestcommissies die dit dorp van 214 inwoners rijk is eens iets organiseerde. Wel nog lekker tussen het kabaal door ff bij kunnen kletsen met Fred en Louise. Al met al een onvergetelijke ervaring.
Om het goed te maken nodigden we ze uit om spare ribs te komen eten bij ons de volgende donderdag. Want een beetje schuldig voelde ik me wel omdat ik hen op deze soirée choux croute attent had gemaakt en zij iets anders er voor op hadden moeten geven.
Spareribs á la LMQR
Hetgeen geschiedde. Spareribs uit de oven. Drie halve ribbenkasten liggen, ingesmeerd met verschillende marinades, meer dan drie uur bij 120ºC te garen en worden zó boterzacht. Bijna al het vet is er dan uitgesmolten. Beetje patat en wijn erbij, een feest maaltje. Scronch, scronch noemde Louise dit. Kijk maar op de laatste pagina van Asterix en Obelix wat hiermee werd bedoeld.
In het kader van afwerking en verfraaiing hebben we voor een
prikkie via Fannie's werk twee mooie bureaus kunnen scoren.
Uiteraard had ik niet goed gemeten en pasten de nieuwe bureaus natuurlijk niet naast elkaar tussen de trap van kamer 2 en de muur naar de garage. Ruim 20cm te kort om de 2 tafels te kunnen plaatsen. Ook staken de poten er aan de buitenkant uit, weer zoiets merkwaardigs. Die kon je dus nooit aan elkaar schuiven. Als twee rasechte bricoleurs de dimanche (knutselaars) vonden we dat natuurlijk geen enkel punt. Hop een van de onderstellen eraf, even bekeken waar het frame het voordeligste door te slijpen was. Stukje er tussen uit. Waarop Wim met een las apparaat te keer ging. Dat vindt ie leuk om te doen, dus las en soldeer werk laat ik dan aan hem over.
 |
| nou ja, het zit tenminste recht aan elkaar |
 |
| frames aan elkaar geschroefd |
 |
| alle kabels en stof van een paar jaar weg ;=) de groene stopcontacten geven 'schone' gestabiliseerde stroom |
 |
| computerplek V3 bron foto Dinard |
Is dat een opknapbeurt of niet! Ook nog een extra werkplek erbij gekregen zo.
 | |||
| werkplek V4 anno 2013 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten