Bucket List

Gisteren is de kerstverlichting aan de lantaarnpaal aangezet. Stopt er een witte truck met zo'n liftbakkie voor ons huis. Stapt er een manneke in, gaat omhoog en haalt een schakelaar over. Dan rijdt de truck 2 palen verder en het feest van het licht herhaalt zich. Mij uiteraard opnieuw in stupifactie achterlatend waarom dat niet remote gedaan kan worden. Scheelt toch weer een paar honderd euries per jaar om zo'n mannetje langs te laten komen. Uitdoen gaat weer op dezelfde manier. Folklore meneertje, zegt er eentje tegen me. Ja die lichtversiering. Da's prima, een lichtpuntje in de donkere winter. Zouden ze de straatlamp dan niet op halve kracht kunnen zetten? Die nieuwe lampen geven een bak licht af van heb ik jou daar. Daar valt die kerstverlichting helemaal bij weg. Zonde toch. In alle dorpen in LDF hangt er kerstverlichting aan de lantaarnpalen, dat is leuk om te zien als je er doorheen rijdt in de avond. Ja, dus folklore.
Er is per 1 juli van dit jaar ook een wet gekomen die verplicht de verlichting die op openbare gebouwen staat en in etalages brandt na 1 uur 's nachts uit te doen. Trekt overduidelijk niemand zich ook maar iets van aan. Duidelijk gevalletje van boetes brengen meer op dan de besparing. Wel jammer. Zelf zou ik een stapje verder gaan en de verlichting alleen aan laten gaan als er zich in de nabijheid iets beweegt. Die paar watten voor die sensoren vallen in het niet tegen de besparing. Ook ons stadhuis staat na enen nog vol in het licht. Jammer. Een gemeenschap die voor meer dan 1300 eurie per kop van de bevolking in schuld staat ( bijna 3 ton) zou dat toch mooi kunnen aangrijpen als besparing. Ik zou subiet de lampen uit doen, of op z'n minst op halve kracht.
Wellicht met de nieuwe burgemeester volgend jaar dat het beter gaat worden met de gemeentelijke financiën.

Bucket List

Het is de tijd van lijstjes weet je nog?

Zo heb ik de film "Bucket List" nog eens bekeken (Nichelson &  Freeman). Die gaat over twee oude mannekes waarvan de ene bulkt van het geld (Nicholson) en de ander (Freeman) geen nagel heeft om de kont te krabben. Ze komen allebei met kanker in het ziekenhuis in een kamer te liggen. De arme knakker ligt ineens een lijstje te schrijven met dingen die hij nog zou willen doen voor hij aan de grote oversteek begint (Things to do before you hit the bucket). De ander is natuurlijk rete nieuwsgierig wat er op dat lijstje staat. Daar komt ie uiteindelijk achter en hop ze gaan er voor. Echt een kerstfilm zou ik zeggen. Gewoon legaal via Youtube te zien. Of vast wel ergens op een downloadsite via Geenstijl.nl te vinden (klik op het bootje).

Af en toe denk je zelf wel eens aan je eigen Bucket List. Die groeit en krimpt gedurende het jaar kan ik wel zeggen. Zonder dat nu alles duidelijk op papier is gezet, dat gaat me dan weer te ver, is een beetje dwangmatig. Heel veel mensen hebben een Bucket List volgens mij. Vaak dingen als huisje boompje beestje. Of carrière, geld en macht. Ja, the sky is the limit. Op mijn virtuele lijstje stonden zaken als: Borobudur, de Piramides in Egypte, IT architectuur, in het buitenland gaan wonen en een aantal dingen zoals die ook op de lijst in de film stonden. Niets bijzonders of opzienbarends dus. Er staan nog de Chinese muur, bijzondere dingen maken in klei: mijn ideaal beeld van een pot. Eindelijk iets van zwaartekracht begrijpen en meer van dat soort dingen. Zo is er door mij al heel vroeg met de Bucket List begonnen zonder dat ik me dat bewust was. Het kan gezegd worden dat de lijst al een behoorlijk stuk afgewerkt is. Dat geeft een gevoel dat je het met je leven nog niet zo slecht gedaan hebt, of niet dan.

Voor de wolkenruiters onder ons: dingen als de wereld verbeteren, wereldvrede en iedereen te eten, zijn een beetje ver van mijn bed dingen. Onwezenlijk voor mij omdat dit meerdere generaties doelgericht plannen vraagt. Jij als individu kan daar eigenlijk niets aan bijdragen. Besef dat zo'n Bucket List uit realiseerbare dingen moet bestaan, egoïstischer kan het bijna niet. Je onbereikbare jeugdliefde veroveren is een mooi romantisch doel, maar hoe reëel is dat? Bucket List dingen zijn vaak de kleine dingen die van bijna onschatbare waarde voor je kunnen zijn. Op een zwoele zomeravond bij zonsondergang de hand van je schatje op je schouder te voelen liggen is veel meer waard dan een reis naar het midden van de aarde. Voor anderen liggen de criteria natuurlijk anders, dat beseft ik ook wel. Zo is er ook dat intens genieten van een zoemende draaischijf en je hebt bijna "die pot" op je plaat staan. Er is dan geen teleurstelling als het die keer net niet lukt, meer een gevoel van: ik ben er bijna. Een fantastisch gevoel is dat, als je vingers doen wat je geest denkt. De lijst is in beweging, er komen dingen bij en soms gaan dingen af omdat ze verwezenlijkt zijn.

The Bird

Van de week moest ik bij de voorraad vogelvoer zijn en til een zak op die toch wel erg licht was voor zijn doen. En ja hoor! De muizen hadden zich eraan tegoed gedaan. De winter hè! Dan kruipen de muizen de huizen in. Aan het pak ernaast hadden die beestjes zich ook tegoed gedaan en stonk naar uitwerpselen. "Dat gaat Flop niet leuk vinden", dacht ik nog. De voorraadbak dreigde leeg te raken, er móést dus nieuw voor komen. In LDF kun je niet het voer krijgen wat Flop gewend is, dat neemt Fannie dan iedere keer mee. Maar ik had ergens zonnepitten gezien, hop in de auto, en meteen maar cement halen voor het nieuwe trapje. Zakje zonnepitten en iets zwarts erbij gehaald, ff gemengd en in zijn bakkie gedaan. Dat beviel niet echt. Wat partjes mandarijn en stukjes banaan gingen er wel in. De volgende dag was Flop in een niet al te best humeur en keerde zelfs zijn kop af voor wat ie anders uit mijn handen trékt, bij wijze van spreken. Mèrde. Dan maar weer op jacht naar ander voer voor Floppy. De vogelzaad afdeling werd nu uiteraard iets nauwkeuriger gescand. Opeens zag ik iets dat leek op het oude voer, opluchting. Stond zowaar een foto van Floppy op, hoe had ik dat de vorige keer nou kunnen missen. Eerst maar eens een klein zakkie kopen en kijken wat het wordt. Ook nog ff wat boodschappen voor de rest van de week, even langs de wijnrekken, eendenborst was in de uitverkoop. Scoren is dat. Zag ook nog een leuk wijntje.

Terwijl ik de blog zit te schrijven hoor ik the Bird knagen. Probleem opgelost. Chippie kwam ook weer mekkeren aan de buitendeur, afijn, de veestapel is weer compleet. Waar die kat in de winternacht dan blijft is mij een raadsel. Niet bij de schapen, dat is wel zeker.

Kassaleed

Dan, op naar de kassa. Oempf! Druk. Als je dat ziet bereid je dan voor op een lange wacht. Hoe gaat dat hier? Nou zo! Betreft het een stel dan ontstaat er vaak een discussie over een fles dit of een pakje dat. Het klinkt dan altijd in verbaasde toon van: "Heb jíj dat gekocht?" De ander mompelt dan wat en de vrager kijkt vervolgens nog eens misprijzend naar het artikel. Legt het artikel aarzelend op de band en pakt het volgende stuk. Als eindelijk alles op de band ligt, de kassajuf begint niet eerder te scannen totdat álles uit het wagentje is, volgt een voor mijn gevoel tergend langzaam gebliep bliep. OK, dat kan ik nu als normaal bezien. Maar vanmiddag was de limiet van mijn geduld bereikt. Helaas zat ik klem tussen de voorganger en iemand achter me die me voortdurend met rollen pakpapier in het been aan het stoten was. Ik had die kar eigenlijk moeten laten staan. Namelijk. Twee oudere vrouwen waren aan het bedisselen wat nu voor wie was tijdens het op de band leggen. Zucht. Uiteraard waren de boodschappen niet naar behoren gescheiden. Dan volgde het gebliep. Weer een discussie waar het moest ophouden voor de ene en begon voor de ander. Er werd wat terug geboekt door de kassajuf en het eindbedrag werd afgeroepen. Verwarring. Oh ja sjekkie schrijven. Er werd in de über grote tas gegraven en na ampele seconden kwam er een chequeboekje naar boven. Pennetje zoeken, schrijf schrijf. "U hoeft alleen uw handtekening maar te zetten hoor", zei de kassajuf nog. Schrijf schrijf. Zucht eindelijk klaar die. Blieperdeblieb ging het weer en dame 2 kreeg nu een bedrag te horen. Pasje? Ja doe maar. Pasje dood verscheen het op de terminal, "muet" heet dat hier. Letterlijk: doof. Kan gebeuren. Een discussie ontstond tussen de twee dames en de kassajuf. "Nee ik heb geen cheques, geen cash" klonk het bedremmeld. Discussie over "ga ik dat per cheque betalen, maar ik moet het wel meteen weer terug hebben hoor", in synopsis dan hè. Want dit duurde wel weer een minuutje of wat. Weer graaf graaf, pennetje, schrijf schrijf. En, oh wonder! Zelfs de in mijn rij wachtende fransjes werd dit teveel. Die begonnen zich echt, niet te gelóóóven, te roeren. Dat dit toch wel teveel was. Deze jongen was totalement stupifié, wat zullen we nu krijgen! Fransjes die beginnen te morren! Echt waar, voor het eerst dat ik dit meemaak, mijn dag is weer gemaakt!
Dit tafereel heeft naar mijn gevoel zeker 10 minuten geduurd, maar in ware tijd zal het dichter bij de 5 liggen denk ik. Na die vijf minuten gingen er opeens nog twee kassa's open. De rijen waren nogal lang geworden. Die kassajuf bleef stoïcijns onder dit alles en ging onverstoorbaar door in haar tergend lage tempo, bliep, blieb. Het tussenplankje voor de volgende klant moest ik maar zelf bij een andere kassa wegpakken ;=(
Zo gaat dat hier. Praatje, bedrag horen, dan pas chequeboek uit de tas zoeken, nog wat ge-OH, discussie, de kassa print de cheque vol, prt prt volgen een boel kassabonnen en men sjokt de winkel uit. Goed, duurt altijd wat langer dan in NL, daar ben zoals ik zei nu langzamerhand wel aan gewend geraakt. Wat mij blijft verbazen, is dat de kassajuf nooit begint te scannen als niet eerst alles op de band ligt. Ook al ben je de enige klant en is de band verder leeg. Gniffelend om de opstand van de fransjes ging ik op weg om cement te halen.