Kerst

Het klinkt en beetje merkwaardig, maar alweer hebben we de kerstmarkten in de buurt gemist. Gewoon druk met andere dingen, zoals de voorbereiding voor het kerstdiner, dingen doen voor de opknapbeurt van de keuken, lobby en de gang naar de kamers, de laatste werkzaamheden aan de uitbreiding van de SolarFarm, en ga zo maar door.
Ondertussen giert de wind om het huis heen en lijkt het weer kouder te worden na een paar dagen extreem zacht weer. De temperaturen schommelden rond de +9 graden. Af en toe zaten we de afgelopen week zelfs in de onverwarmde serre achter het glas van het zonnetje te genieten. Midden in de winter dus hè!
Vóór de kerst maakten we, via een omweg, een rit naar Epinal. Prachtig dat winter landschap. Uiteraard nergens sneeuw te zien, maar die bruine tinten van het landschap en dat speciale licht van de laag hangende zon geven het een bijzonder uiterlijk.

Verkeer
Fannie en ik zaten in de auto te praten over het rijgedrag van de fransjes. Vaker merken we wel op dat dat de laatste jaren ten goede is veranderd. Een stuk minder agressief. Ook mijn rijstijl lijkt zich steeds meer aan te passen aan het rustiger patroon op het platteland. Een jakkerende automobilist valt nu gewoon op. Zelfs fransjes hoor je daar opmerkingen over maken. Jakkeren over de binnenwegen zie je eigenlijk niet meer. De omgeving is dooraderd met smalle weggetjes van hooguit een auto breed. Daarover met 100 km per uur scheuren is verleden tijd geworden. Enerzijds door het punten rijbewijs, en anderzijds omdat de verzekeringsmaatschappijen behoorlijk de hand op de knip houden als blijkt dat er te snel gereden is. Behalve rond lunchtijd rijdt men hier een stuk minder gestressed.
Zo kom je af en toe joekels van tractoren tegen op die smalle weggetjes en kun je niet anders dan de berm in. Zelfs Fannie merkt dan op hoe soepel dat allemaal gaat. Allebei wijk je een beetje uit en kun je met een sukkelgangetje langs elkaar heen rijden. Zo gaat dat op het platteland. Niemand die zich persé eigenaar van die meter asfalt wil maken. Allebei met twee wielen de berm in, nog even de hand opstekend en hop stuur je je twee wielen weer uit de modder het asfalt op. In de winter worden de zijkanten van sommige van die smalle weggetjes dan ook volkomen aan gort gereden. Ieder jaar zie je daardoor dan ook ploegen wegwerkers nieuwe stroken asfalt op de zijkanten plakken. Verbreden zit er niet in. Daar is ook niet altijd ruimte voor. Bovendien zullen boeren dan land in moeten leveren en dat is een behoorlijk moeilijk verhaal. Dat gebeurt of kan dan ook niet. Dan maar jaar in jaar uit de asfalt wagen erover. In de zomer kom je giga hooi en oogstmachines tegen die echt niet opzij kunnen zonder de greppel in te kiekelen. Je zoekt dan allebei naar een plekje waar de personenauto van de weg af kan om een combine te kunnen laten passeren. Dat doet zowel de chauffeur van de combine als jijzelf, zodra je elkaar in de smiezen krijgt. Dat gaat bijna altijd goed. Niemand die opgewonden raakt of zijn vierkante centimeter van de weg claimt. Die enkele keer dat je elkaar niet op tijd gezien hebt rij je gewoon achteruit en schiet een zijweg in of een parkeerplek. Daar gunt iedereen je de tijd voor. Geen opdrukken of geërgerde gebaren komen daar aan te pas. Bij het passeren wordt met een gebaar even bedankt en je knart weer verder.

Druk

In Epinal zelf was het extreem druk op de weg. Nu ja, geen files of zo, maar een keertje extra wachten voor een stoplicht zat er dit keer wel in. Bij de Brico zagen we een enorme slang langzaam doorrijdende auto's. Dat bewoog zo langzaam dat we bange vermoedens kregen. Gelukkig bleek het bij de Brico zelf niet zo druk te zijn en scoorden we de materialen redelijk snel. Dan op weg naar Carrefour. Allemachtig, daar kon je bijna over de hoofden lopen. Nu heb ik sowieso al een pesthekel van veel mensen op een vierkante meter, daar krijg ik het Spaans benauwd van. Niet mijn favoriete ding om zo te winkelen. Afijn, tanden op elkaar en die laatste dingen voor de kerstweek inslaan. Opvallend is wel dat eigenlijk niemand je aanstoot. Dat is in NL wel wat anders. Daar beukt de gemiddelde shopper je gewoon opzij als het extreem druk is. Hier probeert men lichamelijk contact ten alle tijde te vermijden. Dit doe je ook door "Pardon!" te roepen en ziet: de mensen massa wijkt. Raak je toch iemand aan dan is het "excusé moi" want tegen mensen opdringen of duwen is gewoon "not done" in LDF. Dat wordt als onbeschoft gezien. Je wacht even totdat de ander gepasseerd is, dat wordt weer met een glimlach beloond, of de ander geeft je gelegenheid. Karretjes worden snel uit de weg getrokken als men het in de gaten heeft, of je hoort weer: "pardon!", waarop je rap vrij baan maakt. Zo is het eigenlijk nooit een gedrang in winkels. Toch werkt die mensenmassa op mijn zenuwen dus ook die shopping tour was snel over.

Uitspraak

Fannie wilde cranberries hebben voor het gerecht voor de kerst. Tja, wat is dat in het Frans? Zij stelde voor het met de Engelse naam te proberen. OK, dan maar op zijn Frans uitspreken. Dus: "krànberrieees", waarbij de i langgerekt uitgesproken en beklemtoond wordt. En verrek, dat werkte! Na een paar keer heen en weer gelopen te zijn binnen de groente afdeling wist de laatste persoon ons feilloos naar het spul te sturen. Misschien omdat mijn, voor mijn gevoel, overdreven vervorming steeds beter werd begrepen. Dat is toch wel lachen. Veel woorden uit de Engelse taal blijken zo te werken, of op zijn minst begrepen te worden. Een boel Franse smurrie erover, een glimlach erbij, want na twee lettergrepen hebben ze echt wel in de gaten dat je geen Fransoos bent. Dat doet het 'm vaker wel dan niet. Na een paar keer oefenen krijg je dan wat je hebben wilt. Gerookte bacon spreek je uit als "baakóng" en de baliejuf grijpt feilloos naar de door jou bedoelde lekkernij.

Slot

Het slot in de voordeur bleek eigenlijk aan vervanging toe. Het bijstellen van scharmieren en slotvanger hielp niet langer meer. De sleutel ging steeds moeilijker rond en af en toe klemde de zaak. Een mooie gelegenheid om eens kennis te maken met een slotenmaker. Na een zwak begin, waarbij meneer even duidelijk gemaakt moest worden hoe zaken te doen met Le Mouton Qui Rit, ging alles als van een leien dakje. Sterker nog, tot onze stomme verbazing kwam de baas speciaal langs om te checken of alles in orde was. Werden we het ook nog eens over de vervanging van een ander slot. Vervolgens werd er keurig gemeld dat het materiaal nog niet was aangekomen en het na de kerst zou worden. Keurig, zoals je gewoon bent dat er met jou als klant wordt omgegaan. Het is niet erg dat er iets niet op tijd kan komen, maar méldt het dan. Dat is het grote manco hier in LDF. Je hoort niets, soms weken lang, en dan ineens, als je de klus zelf al gedaan hebt of aan een ander hebt uitbesteed, staan ze plotseling voor je neus. Tja, dan is het tijd voor een confrontatie. Dat laatste vinden fransjes minder aangenaam. Daar heb ik geleerd op te anticiperen door dat vanaf het begin duidelijk te maken. Zit er iets tegen: melden. Dan zoeken we er samen een oplossing voor. Niet melden is opdracht verliezen. Daar zijn de leveranciers de laatste tijd redelijk gevoelig voor geworden. Als je het ergens niet mee eens bent dan even van je afbijten, waarna de dingen weer soepel gaan lopen. Toch altijd met een glimlach, en beleefd blijven, hoe pissig je ook bent. Dé toverformule in LDF. Uiteraard ontslaat je dat niet van je plicht om mensen de grond in te prijzen als dat nodig is. Als je leverancier begint te kermen dat het "pas gentil" (niet vriendelijk) is dan weet je dat je hem geraakt hebt.

Zou ik dan eindelijk leren om te gaan met de fransjes?

Afijn, in de voordeur zit nu een pracht van een nieuw slot met zo'n computer sleutel plus pasje en hebben we ook nog eens voldoende reserve sleutels als bonus. Kunnen we de gasten tenminste een sleutel meegeven mochten ze laat terugkomen van een copieus diner. Dat was altijd een van die kleine dingetjes die me hinderde als er gasten waren. Je kon dan eigenlijk niet van huis weg om bijvoorbeeld boodschappen te gaan doen, of je moest de voordeur open laten als je achter bezig was. Nu nog die bel bij de voordeur. En ook hier kan een van de Raspi's een oplossing bieden. De Raspi computer die nu de CV kachel regelt kan best een extra functie krijgen door ook de voordeurbel te gaan bedienen. Zoiets is dan zelfs via het netwerk te regelen. Lijkt me weer een leuk projectje voor in de lente.