Van verschillende kanten krijg ik vragen over het gedoe met de NSA. Hoe zit dat nou, Cornelis, daar weet jij toch wel wat van?
Tot nu toe negeerde ik de vragenstellers maar was al wel begonnen aan een stukje hierover. Dat heb ik maar weer gewist. Waarom? Omdat de meesten het geen bal kan schelen wat de overheid doet met de informatie over uw reis gedrag, vriendenkring, familie, email, telefoonverkeer, post, aankopen, wat u opzoekt op het net, wat u eet, bespreekt en klaagt. De profeet Gongrijp zei in 2006 al wat er aan de hand was. Daarbij vergat hij nog te melden dat sinds de koude oorlog in de 50-er jaren alles en iedereen afgeluisterd wordt. Dat NL in de top staat met afluister praktijken weet ook iedereen. Weet u ook dat door middel van "slimme" scan technieken een envelop niet eens meer geopend hoeft te worden om uw liefdesbrief te lezen? Dat bijgehouden wordt waar die brief heengaat, van wie u post krijgt? En dat er sinds de 60-er jaren profielen worden bijgehouden van iedereen die interessant lijkt voor de inlichtingen diensten. Dat de overheid rond 2000 is begonnen iederéén in de gaten te houden gehouden, zonder aanziens des persoons? Want: je weet maar nooit!
Wij, NL-ers zijn het meest bespioneerde volkje ter wereld geworden. Wetten worden stiekem aangepast, DUS alles is in orde. Onze (over)gewaardeerde leiders zijn bij uitzondering niet volledig op de hoogte. Diensten als de NL-Stasi bestaan al decennia lang. Hoe kwam het toch dat in de oorlog alle NL-Joden achter elkaar opgepakt werden. Het lag allemaal panklaar voor de oosterburen voor het grijpen. De collaboratie was ongekend hoog, je zou bijna denken dat wij het NL volk het meest laffe volk is dat je je kunt indenken. De komende bezetter hoeft alleen maar de stroom aan te laten staan om alles, maar dan ook alles van ons te weten te komen. Vinden we dat erg? Nee, want niemand protesteert. Bijna niemand dan.
Ruim 20 jaar geleden introduceerde ik het begrip Data Anarchie. Een lapje voor het bloeden om een deel van je hebben en houden voor de NL-Stasi te vervagen. Te voorzien van mis-informatie waardoor je profiel niet meer helemaal klopte. Of gewoon door te leren je bewust te zijn van dergelijke praktijken. Weten hoe makkelijk het is om uit verschillende bronnen een profiel op te bouwen. Kortom vermijden dat er met jouw gegevens handel in informatie gevoerd kan worden. DA leert je dat het geringe moeite kost je terughoudend op te stellen in het verschaffen van informatie aan organisaties die dat in principe niets aangaat.
Diegenen die zeggen dat ze niets te verbergen hebben, en dat dús de overheid hun gang maar moet gaan, vinden het ook niet ongemakkelijk als iemand over hun schouder meeleest als zij de krant zitten te lezen. Die voelen zich ook niet onbehaaglijk als ze voortdurend op twee meter afstand gevolgd worden door iets of iemand waarbij elke seconde vastgelegd wordt wat er gezegd en gedaan wordt. Die vinden het niet raar dat er gevraagd wordt om de naam van je moeder bij het aanvragen van een bibliotheek kaart. Of dat je geen anonieme klanten- of Ov-kaart kan krijgen. Degene die dit allemaal niet merkwaardig vindt steke hun hoofd s.v.p. nóg dieper in het zand.
De anderen zouden zich kunnen voorstellen dat je door het bezit van alle informatie over iemand, groepen of bevolking je diezelfden ook kunt manipuleren, "bezitten" zeg maar. En wel zodanig dat je als machtshebbers altijd in het zadel kunt blijven zitten. De geest van de profeet Machiavelli is steeds nadrukkelijker aanwezig.
Daar laat ik het maar bij.
Slaapt u rustig verder, er is niets aan de hand. Over een paar maanden wens ik u in 2014 een verlaat, gelukkig 1984 toe. Neem nog een Soilent Green cookie.
Stagiaire
Gisteravond zou ik de stagiaire oppikken in Epinal. Met vriend Wim loopt dat altijd als op rolletjes. Maar met Esam (de stagiaire) kwam er een behoorlijke kink in de kabel.
Keurig op tijd vertrok ik en kachelde op mijn gemak door het heerlijk geurende landschap richting Epinal. Diep inademend snoof ik de geuren op. Het is me vaker opgevallen, zo tegen zonsondergang, dat de natuur zijn boeket aan geuren dan het liefst los wil laten. Wordt je zelfs een beetje licht in het hoofd van: diep inademen, zo lang mogelijk het parfum inhouden en dan de lucht weer door je samengeperste lippen uitademen. Gelukkig was er geen verkeer onderweg. Alweer mooi op tijd stalde ik de sluikreclamewagen pal voor de uitgang van het station. Dat kon ie niet missen. Wow, het leek wel spitsuur. Na tien minuten was het plein weer uitgestorven en geen Esam. Mèrde! Op het lichtbord stond dat er een uur later weer een trein uit Parijs zou komen. Ik besloot daar nog op te wachten en dan maar naar huis te gaan. Er van uitgaande dat hij wellicht de trein gemist had. Uiteraard nog steeds geen jongeman met een rode rugzak. Op de radio was wel een interessante discussie gaande over hoe de Franse inlichtingendienst met het wereldwijde afluister schandaal omging. Hadden ze niets mee te maken, zei men. We hebben zo onze eigen methodes. Daar moest ik toch wel hartelijk om lachen. Alle NATO partners betalen heftig mee aan het afluister systeem. Dat LDF daarnaast ook nóg een programma heeft draaien zou me niets verbazen. Is het niet altijd NIH (not invented here) met de fransjes? Wij doen het (ook) op onze eigen manier. Toch wel grappig te constateren dat ook in het rurale gebied, hier dus, steeds meer camera's op de straten gericht worden.
Een beetje balend reed ik dan maar weer naar huis. Nam een Calvadosje, belde nog ff met mijn schatje, en ging uitloggen. Toch zit het je niet lekker. Die jongen kon weet jij veel ergens gestrand zijn. Midden in de nacht klom ik dan maar uit bed om de mail te checken. Ja hoor hij had zich rond twaalven geïnstalleerd in een hotel in Epinal. Morgenochtend rond tienen pik ik hem wel op mailde ik terug.
Las ik nog uit mijn ooghoek: "dat de opgegeven telefoonnummers in voicemail eindigde en daarom geen contact met me opgenomen kon worden." Dat doet je afvragen waar voicemail dan voor diende. Om iets in te spreken misschien? Vast wel! Voor zowel Esam als zijn vriendin was voicemail blijkbaar een signaal om op te hangen. Stel je voor, iets inspreken, nee, dat was iets voor anderen. Tja, dat iemand die meer dan anderhalf uur op een station staat te wachten dan in het ongewisse wordt gelaten speelt blijkbaar niet mee.
Vanochtend pikte ik hem in het hotel op. Onderweg een zwaai langs de bakker, nee dat brood is een kleffe hap, en eens doorgesproken wat we gaan doen. Eerst de tuin maar, want de tuinjongen is op staking gegaan. Meteen ook maar in het Frans begonnen en liet hem alle borden waar we langs sjeesden hardop voorlezen. Even het ijs breken dacht ik. Dat oplezen van borden, heb ik ergens gelezen, is een prima manier om je tong te laten wennen aan een vreemde taal. Meteen een mooie test om te weten te komen hoever zijn kennis van het Frans reikte. Dat viel helemaal niet tegen. Er is een goede uitgangsbasis. Volgens zijn vriendin is het een behoorlijke babbelaar, dus zijn vorderingen kan ik dan afmeten aan de hoeveelheid verhalen die loskomen. Ik ben benieuwd.
Zo de siesta is voorbij, we gaan aan de slag.
Tot nu toe negeerde ik de vragenstellers maar was al wel begonnen aan een stukje hierover. Dat heb ik maar weer gewist. Waarom? Omdat de meesten het geen bal kan schelen wat de overheid doet met de informatie over uw reis gedrag, vriendenkring, familie, email, telefoonverkeer, post, aankopen, wat u opzoekt op het net, wat u eet, bespreekt en klaagt. De profeet Gongrijp zei in 2006 al wat er aan de hand was. Daarbij vergat hij nog te melden dat sinds de koude oorlog in de 50-er jaren alles en iedereen afgeluisterd wordt. Dat NL in de top staat met afluister praktijken weet ook iedereen. Weet u ook dat door middel van "slimme" scan technieken een envelop niet eens meer geopend hoeft te worden om uw liefdesbrief te lezen? Dat bijgehouden wordt waar die brief heengaat, van wie u post krijgt? En dat er sinds de 60-er jaren profielen worden bijgehouden van iedereen die interessant lijkt voor de inlichtingen diensten. Dat de overheid rond 2000 is begonnen iederéén in de gaten te houden gehouden, zonder aanziens des persoons? Want: je weet maar nooit!
Wij, NL-ers zijn het meest bespioneerde volkje ter wereld geworden. Wetten worden stiekem aangepast, DUS alles is in orde. Onze (over)gewaardeerde leiders zijn bij uitzondering niet volledig op de hoogte. Diensten als de NL-Stasi bestaan al decennia lang. Hoe kwam het toch dat in de oorlog alle NL-Joden achter elkaar opgepakt werden. Het lag allemaal panklaar voor de oosterburen voor het grijpen. De collaboratie was ongekend hoog, je zou bijna denken dat wij het NL volk het meest laffe volk is dat je je kunt indenken. De komende bezetter hoeft alleen maar de stroom aan te laten staan om alles, maar dan ook alles van ons te weten te komen. Vinden we dat erg? Nee, want niemand protesteert. Bijna niemand dan.
Ruim 20 jaar geleden introduceerde ik het begrip Data Anarchie. Een lapje voor het bloeden om een deel van je hebben en houden voor de NL-Stasi te vervagen. Te voorzien van mis-informatie waardoor je profiel niet meer helemaal klopte. Of gewoon door te leren je bewust te zijn van dergelijke praktijken. Weten hoe makkelijk het is om uit verschillende bronnen een profiel op te bouwen. Kortom vermijden dat er met jouw gegevens handel in informatie gevoerd kan worden. DA leert je dat het geringe moeite kost je terughoudend op te stellen in het verschaffen van informatie aan organisaties die dat in principe niets aangaat.
Diegenen die zeggen dat ze niets te verbergen hebben, en dat dús de overheid hun gang maar moet gaan, vinden het ook niet ongemakkelijk als iemand over hun schouder meeleest als zij de krant zitten te lezen. Die voelen zich ook niet onbehaaglijk als ze voortdurend op twee meter afstand gevolgd worden door iets of iemand waarbij elke seconde vastgelegd wordt wat er gezegd en gedaan wordt. Die vinden het niet raar dat er gevraagd wordt om de naam van je moeder bij het aanvragen van een bibliotheek kaart. Of dat je geen anonieme klanten- of Ov-kaart kan krijgen. Degene die dit allemaal niet merkwaardig vindt steke hun hoofd s.v.p. nóg dieper in het zand.
De anderen zouden zich kunnen voorstellen dat je door het bezit van alle informatie over iemand, groepen of bevolking je diezelfden ook kunt manipuleren, "bezitten" zeg maar. En wel zodanig dat je als machtshebbers altijd in het zadel kunt blijven zitten. De geest van de profeet Machiavelli is steeds nadrukkelijker aanwezig.
Daar laat ik het maar bij.
Slaapt u rustig verder, er is niets aan de hand. Over een paar maanden wens ik u in 2014 een verlaat, gelukkig 1984 toe. Neem nog een Soilent Green cookie.
Stagiaire
Gisteravond zou ik de stagiaire oppikken in Epinal. Met vriend Wim loopt dat altijd als op rolletjes. Maar met Esam (de stagiaire) kwam er een behoorlijke kink in de kabel.
Keurig op tijd vertrok ik en kachelde op mijn gemak door het heerlijk geurende landschap richting Epinal. Diep inademend snoof ik de geuren op. Het is me vaker opgevallen, zo tegen zonsondergang, dat de natuur zijn boeket aan geuren dan het liefst los wil laten. Wordt je zelfs een beetje licht in het hoofd van: diep inademen, zo lang mogelijk het parfum inhouden en dan de lucht weer door je samengeperste lippen uitademen. Gelukkig was er geen verkeer onderweg. Alweer mooi op tijd stalde ik de sluikreclamewagen pal voor de uitgang van het station. Dat kon ie niet missen. Wow, het leek wel spitsuur. Na tien minuten was het plein weer uitgestorven en geen Esam. Mèrde! Op het lichtbord stond dat er een uur later weer een trein uit Parijs zou komen. Ik besloot daar nog op te wachten en dan maar naar huis te gaan. Er van uitgaande dat hij wellicht de trein gemist had. Uiteraard nog steeds geen jongeman met een rode rugzak. Op de radio was wel een interessante discussie gaande over hoe de Franse inlichtingendienst met het wereldwijde afluister schandaal omging. Hadden ze niets mee te maken, zei men. We hebben zo onze eigen methodes. Daar moest ik toch wel hartelijk om lachen. Alle NATO partners betalen heftig mee aan het afluister systeem. Dat LDF daarnaast ook nóg een programma heeft draaien zou me niets verbazen. Is het niet altijd NIH (not invented here) met de fransjes? Wij doen het (ook) op onze eigen manier. Toch wel grappig te constateren dat ook in het rurale gebied, hier dus, steeds meer camera's op de straten gericht worden.
Een beetje balend reed ik dan maar weer naar huis. Nam een Calvadosje, belde nog ff met mijn schatje, en ging uitloggen. Toch zit het je niet lekker. Die jongen kon weet jij veel ergens gestrand zijn. Midden in de nacht klom ik dan maar uit bed om de mail te checken. Ja hoor hij had zich rond twaalven geïnstalleerd in een hotel in Epinal. Morgenochtend rond tienen pik ik hem wel op mailde ik terug.
Las ik nog uit mijn ooghoek: "dat de opgegeven telefoonnummers in voicemail eindigde en daarom geen contact met me opgenomen kon worden." Dat doet je afvragen waar voicemail dan voor diende. Om iets in te spreken misschien? Vast wel! Voor zowel Esam als zijn vriendin was voicemail blijkbaar een signaal om op te hangen. Stel je voor, iets inspreken, nee, dat was iets voor anderen. Tja, dat iemand die meer dan anderhalf uur op een station staat te wachten dan in het ongewisse wordt gelaten speelt blijkbaar niet mee.
Vanochtend pikte ik hem in het hotel op. Onderweg een zwaai langs de bakker, nee dat brood is een kleffe hap, en eens doorgesproken wat we gaan doen. Eerst de tuin maar, want de tuinjongen is op staking gegaan. Meteen ook maar in het Frans begonnen en liet hem alle borden waar we langs sjeesden hardop voorlezen. Even het ijs breken dacht ik. Dat oplezen van borden, heb ik ergens gelezen, is een prima manier om je tong te laten wennen aan een vreemde taal. Meteen een mooie test om te weten te komen hoever zijn kennis van het Frans reikte. Dat viel helemaal niet tegen. Er is een goede uitgangsbasis. Volgens zijn vriendin is het een behoorlijke babbelaar, dus zijn vorderingen kan ik dan afmeten aan de hoeveelheid verhalen die loskomen. Ik ben benieuwd.
Zo de siesta is voorbij, we gaan aan de slag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten