Nieuwjaarsreceptie

Dat was dan dat. Wetende dat Fransen zich graag horen praten, en onze burgemeester helemaal, had ik me al op een langdurige sessie voorbereid. Maar als de fransjes zelf beginnen te gapen is het wel erg bar en boos. Verrassend genoeg werd de nieuwjaars speech met slide show en al begeleid. Maar om nu elk hoofd op zo'n slide te moeten benoemen gaat toch wel erg ver. Vooral als er twintig piepeltjes opstaan. Als geobsedeerd om maar niemand te vergeten, want dat zou wel eens gevolgen kunnen hebben ;=). Nou ja lekker belangrijk.Toegelicht werden de kleine rampen als het overstromen van de etang en de weg die daarom weer gerepareerd moest worden, het samengaan met scholen uit de omgeving - schaalvergroting = moderner onderwijs. De tegenvallende opbrengst van het hout... Omdat niet iedereen zijn boompjes had omgekapt viel er ook minder aan de houtskoolbranders in St. Loup te verkopen (takken en het afval van de zaagpartijen). Uitgebreid werd stilgestaan bij de nieuw bus abri, de jeu de boule plek, die ook nog verlicht is geworden. Allemaal fantastische heldenfeiten.
Dan nog over de diverse bobo's uit de provincie met verhalen over hun verdiensten, en natuurlijk de dode politici, en niemand die dat interesseerde. Wie kent die gasten nu?! Te zien aan de glazige ogen van de meesten interesseerde dat mijn lotgenoten geen knarsepit. 
Goed men was blijkbaar al wat gewend, dus dit verhaal onderging men stoicijns. Met hier en daar een gapert.
Poef bijna afgelopen, kwam de gemeenteraad zich rondom de burgervader op stellen. Djeezus 50 jaar terug in de tijd dat plaatje! 
Tot ieders teleurstelling werden er de formele beste wensen door de gemeenteraad nog uitgesproken, weer een dooie uit de regio opgerakelt, en toen moest ie er echt een eind aan bakken. Een wandelende endeldarm begon zich namelijk te roeren en gaf daarmee jammerend te kennen dat nu de chow maar eens aan moest rukken.

Zeven piepeltjes groot is de gemeenteraad. Op slechts tweehonderd inwoners. Hah!

Waarom deed deze laatste scene me voortdurend denken aan dat kleine dorpje in italie waar de communisten en katholieken elkaar voortdurend in de haren vlogen. En al die gemeenteraadsleden lekker belangrijk liepen te doen. Ja die is het: Don Camillo Jawel! Zou je zo een moderner jasje kunnen geven en hoppa. Hoewel het gekibbel niet zo erg aanwezig is heb ik begrepen.

Dan nog een lang verhaal over het verhernieuwbouwen van een van de ruines hier ten dorpe. Gelijktijdig maar eens benadrukkend dat de gemeente, hij dus, niet zou toestaan dat er oude krotten zullen worden afgebroken. Volgens de architect van frankrijk is dit puur zijn persoonlijke mening, en de gemeenteraad zal zich daar wel als een mak schaap achter scharen. En gezien zijn taktiek iedereen murv te praten zou ik het ook al heel snel met hem eens zijn. Maar als nu niemand daar tegen in gaat blijft het aanzien van het dorp erg armoedig. Of dat mij interesseert? Mm. Ik vind oude opgeknapte huizen nu eenmaal ook erg mooi. En volgens de bourmaitre heeft dit dorp daar de meeste van uit de omgeving. Ja logisch met zoveel ruines! Maar om die situatie nu te handhaven uit pure koppigheid is ook weer wat anders. Je zou het zelfs, met een beetje goede zin, visie kunnen noemen. Iets van: bewaren voor later. In de omliggende dorpen worden die krotten platgegooid en zie je een soort plantsoen op die plek terugkomen. Ook heel mooi. Nou ja waar bemoei ik me mee, ben hier ook maar te gast, toch?
Maar dat projectje om alle ruines eens in beeld te brengen gaat er nu zeker komen, een soort streetview zeg maar. Overigens vraag ik me in alle ernst af wie in vredesnaam nu een ruine wil opknappen om er nog eens te gaan wonen ook. Buiten dat dit een heel mooie omgeving is voor de toeristische pret, valt er voor de bewoners zelf tijdens de winter geen klap te beleven. Maar daar gaan we de komende jaren wat aan doen.

Wat me wel een beetje stoorde: niets over Le Mouton Qui Rit. Als je dan alle details helemaal onder uit de kan haalt waarom dan niets over ons B&B?

Maar ook al heeft de burgermeestenman zo zijn eigenaardigheden hij gaat wel helemaal voor de gemeenschap. Is erg aktief het aanzien van het dorp te vergroten, en schroomt niet om zelf ook eens achter de maaimachine te lopen en een schop ter hand te nemen om de gevallen mest op te ruimen. Daar kunnen de NL burgervaders nog eens een puntje aan zuigen. Dus het oeverloze gebrabbel worde hem vergeven

Morgen naar het stadhuis om een vergunning aan te vragen voor het zwembad en meteen wat foto's van de receptie te bietsen van zijn vrouw, kunnen die weer op de blog.

BUURMAN

Dit verhaal wordt steeds triester.
Komen we terug van vakantie treffen we het huis van de buren totaal leeg aan. Geen vitrages meer voor de ramen en een enorme puinzooi in de kamers die van buitenaf zichtbaar zijn. Ikke niet nieuwsgierig maar wel alles weten willen. Tijdens de receptie krijg ik van Lous de trieste details te horen en hier en daar van anderen nog wat opmerkingen. Alles hush hush. De buurman zelf ziet letterlijk grauw van ellende, en iedereen heeft met hem te doen. Naar wat blijkt is de laatste ruzie met een geweerschot in de lucht beslecht. Uiteraard wordt je dan even op staatskosten opgeborgen, in dit geval ging het richting psychiatrisch ziekenhuis om een beetje te kalmeren. De arme man was totaal over zijn kookwater heen en zal wel een beetje platgespoten zijn. Helpt altijd wel om iemand tot rust te laten komen. Bij zijn thuiskomst verteld hij zelf, trof ie alles, kort en klein geslagen aan (van wat er nog niet uit huis weg was) Gaten in de autobanden, deuken, een tornado had plaatsgevonden, maar dan niet die van die schoonmaak tornado. Het verhaal uit diverse bronnen een beetje bij elkaar puzzelend moet dit een niet te beschrijven beeld zijn geweest. Een door het lint gaande dikke reus, een woest om zich heen slaande feeks die alles kort en klein slaat, alles tot puzzelstukjes verkleinend. En krijg dat maar weer eens in elkaar! En als zugabe als een bezetene op de auto's inhakken.
Wat moeten die twee ontzettend in elkaar teleurgesteld zijn geweest om deze oerdriften zo rauw naar boven te krijgen. Het leken zulke gelukkige of misschien beter: tevreden, mensen. Nou ja schone schijn?
Maar wat was, buiten dat er natuurlijk het een en ander gebroeid moest hebben, nu de aanleiding. En oh ja, de Fransen zijn natuurlijk veel gepassioneerder dan wij, heh. Nou het schijnt dat de buurman borg heeft gestaan voor de hypotheek van zijn stiefzoon. Je voelt 'm al komen. Nadat zoonlief zijn baan verloor kon de hypotheek natuurlijk niet meer opgebracht worden. Dat werd verzwegen. Totdat als een donderslag uit heldere hemel een rekening van de bank op de deurmat valt, en je het zelf niet zo breed hebt. Dan moeten er antwoorden komen. Blijkbaar waren die fout. Ik zou me daar dan ook over opwinden. Nou ja en na een pilsje of wat worden de gemoederen altijd wat losser en vallen er woorden die je niet meer in kunt slikken. Beng, ontploffing nummer een. Die hebben we op straat immers kunnen volgen. Bij de herhaling, want ze waren weer ff bij elkaar, onplofte de zaak blijkbaar permanent. Je hele leven zie je dan in een oogwink verdampen, zinloos wegglippen. Dan: schot, slaapkuur, huis leeg, alles leeg, the end.
Daar zie je dan grijs van ellende van, zekerweten.

STATS
Om met iets minder triests af te sluiten. Net ff gekeken in picasa maar het aantal Pics die via de blog zijn gepubliceerd. Het zijn er bijna 500, er zijn een kleine 150 stukjes geschreven sinds juli 2008 en er bestaan ongeveer 100 unieke lezers. De blog wordt gemiddeld 6-7 keer per dag gelezen. Niet slecht voor een blogje dat alleen maar over onze avontuurtjes gaat in Mailleroncourt.