ruines

Gisteren kwam de buurman een deel van het hout afleveren. Je wijst een logische plek aan en hoppa wij aan de slag. Merde! Stond ik met mijn blote benen midden in de brandnetels te hoppen. Dat gaf toch wel een heel speciale ervaring, mwah, beheersing is geen zonde, of, grote jongen niets van aantrekken! Wel heftig prikken die zooi! Zou je daar iets als van een allergische reaktie van kunnen krijgen, dacht ik nog ff. En jawel hoor, mijn huid stond 'savonds strakgespannen om de knoken heen. Goed voor de doorbloeding dacht ik maar. Weer een ervaring rijker, maar echt zeer deed dat nu ook weer niet, meer een hinderlijk kriebelen.

Vraagt Didier tijdens het uitladen waarvoor ik al dat hout toch nodig heb, want zoveel stook je niet, opnieuw uitgelegd: keramiek, en het ene lokt het andere uit. Daarna is het tijd voor lekker ouderwets geroddel, en dan komt natuurlijk ook het lokale 'nieuws' op je af.

Zo ook het verhaal over de ruines in het dorp. En hoort!
In ons dorp staan een paar totaal vervallen huizen (ga ik ooit nog eens een mooie raportage van maken). Een ervan staat tegenover ons huis. Gekscherend noemen we dat de "ruine en face" (de ruine tegenover). Zowel de buren als wij hebben geprobeerd het ding te kopen (om af te breken). OK de prijs ging iedere keer dat men bood, afwisselend boden de buurman en wij, met een paar honderd euro omhoog met als hoogste prijs tot nu toe 4000 euries en beginprijs 3200. Ja, voor een ruine dus. Met de kosten koper erbij zou je op iets meer dan 5000 komen. Twee zaken hebben het kopen ervan verhinderd. Enerzijds wilde de burgemeester dat het gebouw gerestaureerd zou worden, wat niemand van de aspirant kopers eigenlijk wilde want dat ging echt in de papieren lopen. Anderzijds was de prijs voor een hoop stenen en geen noemenswaardige grond eronheen, die was immers al verkocht, veel te hoog. Als parkeerplaats, voor de buren, en als eventuele uitbreiding voor ons wellicht een gooi waard geweest, maar dan zonder restauratie plicht.


Maar uiteindelijk is de burgemeester en de gemeenteraad omgegaan. Wellicht heeft het doorgeven van de uitspraak van de architect de france geholpen, je weet maar nooit. Aldus is het volgende besloten: de eigenaar moet het gebouw slopen en de stenen afvoeren. Natuurlijk werd de bouwval te gevaarlijk voor de omgeving, spelende kinderen kun je nu eenmaal niet tegenhouden. En natuurlijk aast de buurman op dat stukje grond, en is het zijn eigenbelang om het zo te spelen, hij is immers lid van de gemeenteraad, makkelijk zat. Voor ons is het voordeel dat we dan een puist voor ons huis kwijt zijn. Uiteraard heb ik te kennen gegeven dat ik de stenen wel wilde hebben, daar zou ik dan met de eigenaar contact op mee moeten nemen zij Didier. Tuurlijk, als je belang is gediend dan is de rest ineens niet meer belangrijk. Afijn maar eens kijken hoe de eigenaar gaat reageren als hij het gemeentelijk bevel heeft gekregen en verwerkt. Had ie het maar voor een opruimprijs moeten verkopen en niet het onderste uit de kan willen hebben. Nu draait ie op voor de afbraak kosten en die zullen denk ik ietsje pietsje hoger liggen dan de 4000 die hij er voor vraagt. Leedvermaak? Jaaaahaaah!