Damien

(bijgewerkt 12 juli)

Sommigen vragen zich af wat er met Damien aan de hand is. Zoals afgesproken zou Damien hier tot en met mei werken en daarna zijn eigen weg zoeken. En zo is dat ook gegaan. Een laatste klus zou hij nog als aangenomen werk doen, het afmaken van het terras. Voor een afgesproken bedrag en klaar VOOR de opening op 21 juni. Dat ging niet echt van een leien dakje, nee niet bepaald. Omdat we zelf stinkend druk waren om alles voor de opening klaar te krijgen, kwam daar uiteindelijk weinig van terecht. Hem met de in te metselen flessen te helpen; je weet wel: extra werk, duurt langer etc. Ook al waren er een minimale hoeveelheid flessen nodig eigenlijk. Zeker, hij wist nog wel een maatje die hem daarbij zou kunnen helpen. Zo gezegd zo gedaan. Maar daarbovenop kwamen dan wel weer ff 150 euries voor die paar extra dagen.

SLOTSCENE
Naar mijn mening had ik voldoende uitgebreid verteld hoe ik het wilde hebben, maar stipt om 1700 zaterdag kwamen de heren langs om te zeggen dat ze klaar waren, en te moe om door te gaan. Dat tijdstip van 1700 is altijd een heilig moment geweest voor Damien. Het kon vriezen of dooien daaraan werd gewoon niet getoornd. Hij kon wel veel te laat beginnen in de ochtend of de middag maar die 5 uur in de avond bleef gewoon vijf uur in de avond. Nou ja niet gewerkt niet betaald, dus trok ik de niet gewerkte uren er gewoon weer vanaf. Geen punt. Dat het werk en dus de voortgang er onder leed was niet iets wat hij erg hoog opnam, en bleef daar ook stoicijns onder.
Dat de werkzaamheden de laatste maanden niet echt van een leien dakje gingen, met hem, moge dan ook duidelijk zijn. In toenemende mate nam de productiviteit van hem af. En vooral over zijn houding begon ik me nogal over te ergeren. En die telefoon van hem stond ook niet stil. Dat liep echt de spuigaten uit, het was niet even aannemen en zeggen ik bel je later terug, nee. Er werd dan uitgebreid geouwehoert met deze of gene. En dat wel in mijn tijd! Ergernis nummer twee. Kijk en dan ga je op een gegeven moment zout op de slakjes leggen he? Je gaat opletten hoeveel werk hij werkelijk verzette als je bijvoorbeeld zelf materiaal aan het halen was, als je ergens anders mee bezig was/ging, en hij zonder toezicht moest werken, of hoelang het duurde voordat bij wijze van spreke de eerste werkgeluiden klonken. Al dat ging met steeds grotere vertraging. Als je dan soms eens tussendoor ging checken schrok ik van de minimale hoeveelheid productie die er uit kwam. Vooral de laatste maand. En dat bellen, een keer heb ik hem zelfs de telefoon uit zijn handen getrokken en neergelegd op een steen bij hem in de buurt. Dat signaal begreep hij bliksems goed. Wat de emmer echt deed overlopen was dat midden in een bespreking over het werk, hij de telefoon aannam en uitgebreid begon te ouwehoeren. Ik liep dan maar weg en besloot een andere keer wraak te nemen. Want tegen zoveel onbeschoftheid daar stond je verstand bij stil.

Weet ik ook wel dat hij zijn grenzen steeds verder wilde leggen, maar die laatste paar weken dacht ik laat 'm maar gaan hij krijgt hierna toch geen werk meer, en afspraak is afspraak.
Buiten de waard gerekend dat ie de zaak zo traineerde hij drommelsgoed wist dat er een verlenging nodig zou zijn. Dat dat terras af moest dat ik wel genoodzaakt was om hem daar apart nog voor in te huren. Nou ja dat verhaal staat hierboven.
De klap op de vuurpijl kwam toen ik een opmerking maakte over het voegwerk dat hij nog niet gedaan had. In alle toonaarde begon hij te mekkeren dat dat niet in de deal zat. Meneer begon zichzelf helemaal op te fokken, niet te geloven!
Op zo'n moment kwam alles uit Haiti weer bovendrijven waar ze dit soort rotstreken ook uithaalden. Voorts vond ie dat er te weinig geld voor stond, terwijl we dat in overleg hadden vastgesteld, en dat er eigenlijk meer bij moest. Ook weer Haitiaanse toestanden, chantage dus. Om het te voegen, en klusje van misschien 2 uur vroeg ie 75 euries. Onder geen beding zei ik. Uiteindelijk enigden we ons op 55, echt handje klap, en dat vond meneer ook nog veel te weinig. Dat het geheel veel slechter afgewerkt werd dan ik gewild en uigelegd had was voor mij echt definitief het einde van het hoofdstuk Damien.

GORDIJN!
De eind akte kwam al spoedig. Meneer had zich zodanig staan op te fokken dat ie alles uit de kast haalde zijn drift te kunnen botvieren. Kwam ie eisend: "en nu mijn geld anders loop ik naar de politie en dan halen ze hier alles overhoop". Doelend op de roddel van het zwartwerken eerder die maand. Mijn antwoord was toen: "ik weet waar je auto staat, waar je woont, net zo makkelijk." Toen begon ie met: "als je me niet betaald breek ik alles weer af!." En ikke zei dan als tegenbod: "hoe wil je dat overleven?" Want nu was ik werkelijk witheet geworden. Nou ja toen ging die telefoon midden in ons oververhitte gesprek weer af. Letterlijk gered door de bel! En daar komt een redelijk mens niet meer tussen, he. Ik liep toen maar het huis in, ook om af te koelen, en voor mij was het afgelopen met hem. Schreeuwde hij tussen het telefoneren nog naar binnen: "Vijftig euries! Vijftig euries!" Natuurlijk had hij de mens aan de andere kant van de lijn alles in zijn geuren en kleuren natuurlijk verteld.

Dat ik dat nog mocht meemaken, iemand die alle fatsoensnormen overboord kieperde, iemand die je een jaar lang op sleeptouw hebt gehad, waarmee je het uiterste aan geduld hebt getoond en bijgebracht hebt wat ie nu kende en wist (tot drie keer het metrische stelsel moeten uitleggen).

Ach ja ondank is 's werelds loon zeggen ze wel eens. Maar toen sloegen bij mij eindelijk de stoppen van geduld en acceptatie vermogen door. Ik stak hem met een soort smijtbeweging die 50 flappen toe en riep hem toe: "Je denkt toch niet dat je hier ooit nog werk krijgt, en nu opgesodemietert , het erf af!"
Dat was voldoende en sindsdien zijn we niet meer op speaking terms met elkaar. Jammer, het leek een aardige knaap, ook al zat er niet echt pit in en heeft hij gewoon geen toekomst. Hij kon ook zo driftig worden van tijd tot tijd. Zo erg dat ie met een hamer op de tegels ging intimmeren bijvoorbeeld, of dingen gewoon kapot begon te slaan. Of als hem iets niet direct lukte moest je ook oppassen dat ie geen rare dingen deed. Ook van die stomme dingen haalde ie uit, alsof het hem allemaal geen moer kon schelen. Wie verwijdert er nu in godnaam verfvlekken van het glas van een raam met schuurpapier! Nou vraag ik je. En zo gingen heel erg veel gereedschappen kapot, werd onnodig veel materiaal verspild. Of werd een nabewerking van bijvoorbeeld cement gewoon onverschillig afgedaan met dat komt morgen wel, ja als het beton hard is zeker!

Al met al een zeer teleurstellend afscheid en voor mij een zeer teleurstellend eind.

Dus Damien is niet meer. Vandaar geen verhalen meer over het geklungel met Damien.

UPDATE:

Een paar dagen nadat ik dit verhaal had geschreven, een beetje gekalmeerd zijnde, zit ik me te bedenken dat dit gedragspatroon best wel eens de oorzaak zou kunnen zijn van zijn langdurige werkeloosheid. Franse werkgevers maken heel erg snel korte metten met dergelijke mensen.
Want wie wil nu een ongeleid projectiel in dienst houden? Of iemand die overduidelijk, hetzij opzettelijk, hetzij uit onnadenkendheid, stomme dingen doet die niemand met ook maar enige reden in zijn hoofd ooit zou doen? En ik maar denken, nooit een kans gehad, of het wordt beter. Feit blijft dat hij bij vlagen uitstekend werk deed, hij meestal zeer aardig was en vrijwel altijd zonder morren deed wat ik hem vroeg te doen. Ook verbeterde hij mijn frans voortdurend en was hij in het algemeen goed gezelschap. Maar ja het is anders gelopen. Zijn laatste stunt was en is gewoon onvergeeflijk.