De groep ovenbouwers gaan hier hun vijfde week in, en moeten volgende week ook nog door, wellicht de week daarop ook nog. Een is er plotseling verdwenen zonder een kik of zo te geven. Een van zijn collega's betaalde voor hem, maar helemaal goed zat dat ook niet geloof ik. Volgende week zijn er twee kamers verhuurd dan klopt het weer precies. Maar mochten er weer mensen voor de vertrokken bouwers in de plaats komen dan zullen ze even plek moeten maken en verkassen naar de grootste slaapkamer in Mailleroncourt: le Grange. Speciaal voor dit soort gevallen hebben we twee stapelbedden gekocht, ook met goede matrassen etc dus kwa komfort zullen ze niets te klagen hebben. Alleen zullen ze dan ff bij hun collega's moeten douchen en zo.
Hun baas laat zijn hete adem in hun nekken voelen, drie weken stond het karwei voor. Tsja, maar een verkeerd ingeschat karwei moet je niet op je werknemers afwentelen maar zelf de verantwoording nemen vind ik. Samen met de smorende hitte geeft dat geen top motivatie. Vanochtend liep een van de mannen de deur uit met een houding dat ie het wel voor gezien hield. Dat gaat natuurlijk niet goed, daar kunnen ongelukken van komen.
De afgelopen drie weken kon Fannie haar inrichters rol weer botvieren, koken als een sterren kokkin. En met alle kamers bezet is het geen sinecure het huis een beetje aan kant te houden. De wasmachine draaide volcontinu als alle kamers weer vers beddengoed kregen. En de hoeveelheden flessen in de kamers! Gelukkig ruimen ze zelf het ergste op, maar ja je moet ze wel af en toe helpen onthouden dat de glasbak om de hoek staat. Zuipen kunnen ze dat staat vast. De extra grote vuilnisbak zit vol met kartonnen van de bierflessen. In frankrijk hebben ze ook geen statiegeld op de meeste flessen, dat geeft dus bergen glas waar het niet thuishoort.
VLOER
Deze laatste week hebben Wim, Dries en ik echt lopen beulen om de vloerverwarming er in te krijgen. We wilden persee deze week storten en klaar ermee zijn.
Het nieuwe lepeltjes patroon erin leggen bleek geen probleem, mooi hoor, net een electronisch printcircuit. Wel moest je herhaaldelijk op je qui vive blijven om het ontstaan van koude-zones te vermijden; te weinig slang op een bepaalde plek. Een heel gepuzzel en overnieuw doen waar nodig, dat ging wel weer makkelijk.
SPULLEN
Daarna zijn we de ingredienten gaan kopen. Zoals bijna 1200 kg cement en iets meer dan 2 kuub zand. Het cement was totaal geen probleem. Je rijdt het terrein van hofleverancier BigMat op en je begint simpelweg te laden vanaf een pallet waarop het begeerde goedje ligt. Een paar tellen later helpt de magazijnmeneer je mee met het inladen en binnen no time zakte de caddy nog net niet door zijn veertjes heen. Wim laconiek stellend: "Laad maar bij, er is nog ruimte ik voel geen klonk"! Dus hup met 32 zakjes a 35 kilo de hort op. Dat we over de weg heenzijlden en bij het minste zijwindje als een losgeslagen bobslee over het wegdek vogen deed niet af aan de pret dat we in een keer rijden de hele handel binnen hadden.ZAND
En dan 2 kuub zand regelen, om te brengen ook nog, want 4000 kilo zie ik me niet heen en weer rijden. Bij de eerste sabliere ging het mis, ze konden pas op vrijdag leveren. De taktiek om het uiterste bod te forceren is dan: je blijft op zijn frans een beetje dralen, brengt je probleem naar voren, je wacht nog een beetje. En ziet! Dan pakt de bedieningsjuffrouw toch maar de telefoon op om eens te informeren of het niet anders kan. Helaas, klinkt het, "impossible" (c'est pas un mot Francais = dat is geen frans, ging hier echter niet op) Vragend naar een andere sabliere is ook nog een troefkaart, maar ook dat faalde, helaas.
Bij de tweede sabliere was het raak. Brutaal als Wim en ik zijn geworden, of was het overmoed? Reden we koelbloedig het opslag terein op, zo met van hier komen we ff 4 ton zand wegslepen. Natuurlijk sloeg de burokratie ongenadig toe, en wij met de staart tussen de benen terug naar het kantoor in Magnoncourt.
Daar struikelden we over een paar hooggehakte damesschoenen, een pakje sigaretten en een aansteker op de deurmat. Twee tellen later spotten we een jonge dame met haar memmen bijna buiten boord, prima binnenkomst zo in een zaak! Maar ja het is bloedje heet, 30+ graden, dus zagen we dat maar door de vingers. En nu, hoe het voor elkaar te krijgen dat het zand geleverd werd op een door ons gewenst tijdstip. Het spook van dagenlange levertijden gaf ons een bleek beeld voor de rest van de week. Maar het is nu tijd om een beetje blufpoker gaan spelen. Door bij de leverancier net te doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je gisteren geleverd wilt krijgen. Je begint met een bod als: morgen kunnen jullie best een hoopje zand leveren. Gaat ze eerst ff moeilijk kijken, je dringt beleefd wat aan. Haar tegenbod is donderdag. Onze reaktie: alleen als het om 0800 is. Daarna vraagt ze waar het is, want onze starende blikken laten eigenlijk niets te raden over, en loopt naar een kaart aan de muur. Op een elegante manier weet ze haar voorgevel binnen haar BH te werken en komt keurig gekleed weer aan de balie zitten. En dan komt er een aanbod dat je niet kunt weigeren. Woensdag avond! Alles op een manier alsof het vanzelfsprekend is dat ze ook daadwerkelijk gaan leveren. Prima, je moet niet moeilijk doen over het tijdstip, in ons geval in de vroege avond, maar dan heb je de spullen ook in huis. Ons bezoekje eerder op de dag bij Dries om zijn hulp op donderdag was dus niet voorbarig geweest.
Daarna zijn we de zaak gaan voorbereiden met schotjes, afplakken en nog een paar kleine correcties in het patroon. De rest van de dag een beetje zitten aanklooien, tussendoor nog een klant uit mijn beroepsverleden proberen te helpen, en de volgende morgen rond 0830 begon het feest. Na 16 uur zat het erop. OK je kunt je afvragen of 16 uur lang aanklooien met 2.2 kuub zand, de nodige zakken cement en emmers en emmers water plus wat chemisch spul verstandig is voor een paar amateurs. Maar het ligt erin.Dries gaf het pas op om 2000, hij kon niet meer, toch een top prestatie voor een oude man!
Wim en ik werden door Fannie liefdevol gevoederd, ze had bijna met ons te doen! En gingen een halfuurtje daarna door. De eerste twee kuub was al door Dries weggewerkt, aan mij om de laatste kuub die er al een half jaartje lag weg te werken. Het zand had een sterke schapengeur, en met het cement en water erbij rook het mengsel niet echt aangenaam. Ik vroeg me af als dit de hitte van de verwarming kreeg te verduren, zou het dan nog stinken? De laatste meters vloer gingen erin, beiden zwoegend tegen de pijn in het lijf. Tot overmaat van ramp gaf het bouwlicht het op! Maar ik had nog fotolampen, die gaven ook een bult licht. Zo rond 2400 waren we klaar, totaal gebroken, dat wel. Wim had flinke blaren op zijn handen en zijn armen wilden ook niet erg meer. We waren gesloopt.
Uitgeput dronken we nog even een sapje. Douchen? Wim kon het allemaal niet meer schelen en viel half bewusteloos in zijn bed. Zelf moest ik bijna op handen en voeten naar boven om de douche in te kruipen. Warm water doet wonderen met je lijf, dus dat Japanse badhuis komt er beslist!
De volgende ochtend was het overeind komen een beetje erg moeizaam. En Wim maar lachen, niet alleen om dit oude mannetje dat alleen nog maar kon strompelen, maar dat we tot 2400 door zouden gaan een grapje van hem was, de vorige avond!
Het was weer erg mooi weer en als twee muppet mannetjes zouden we de wereld, vanaf ons balkonnetje, wel even gaan bekommentarieren, volgens Fannie.Uiteraard hielden we dat niet al te lang vol en stelden we "Stille Donder" (naar diens fluisterstille aanwezigheid) op in de Corridoor dan kon Wim de hele dag op het internet tekeer gaan. Zelf ging ik met een heel ander probleem op het internet aan de gang, vond niet echt een oplossing en een nieuwe afspraak met de klant was nodig.
En daar kwam Hans Roelse aanwaaien! Hans is een oud kollega van ING, we hebben samen zitten buffelen de callcenters zo veel mogelijk in de lucht te houden. Heerlijk weer even oude zaken, koeien en andere schijnbewegingen uit de sloot halen. Na 8.5 jaar was Hans eindelijk door een interne medewerker vervangen. Je kunt je afvragen of men Hans dan niet beter een kontrakt aan had kunnen bieden maar soit! In ieder geval had hij zijn traditionele stek in de Ardeche weer onveilig kunnen maken, en behalve die paar lawaaischoppers op de camping was hem dat weer goed bevallen. En verder ging het goed met hem. Zijn vintage autootje deed het nog perfect, en na een beetje restauratiewerk kwam het ook nog door de keuring heen vertelde hij met gepaste trots. Prachtig zo'n verhaal, wat dan op een zegevierende toon verteld wordt: ben ik ze toch weer eens te slim en handig af! Duh!
Natuurlijk Hans ff vereeuwigd naast ons pas geleden geplantte uithangbord. Toch leuk zo'n oud kollega die langs komt zwaaien. Maar we konden hem niet verleiden mee te eten, en een uurtje later zoemde zijn bolide richting Epinal.
AL MET AL
Tevreden terugkijkend op de afgelopen drie weken klussend met Wim, Fannie de sterren van de hemel kokend tussen de verbouwingsdingen om. Het waren drie prima weken zo met elkaar. Dat er ook nog een groep gasten waren mocht de pret niet drukken. Integendeel, de aanwezigheid van zoveel gasten gaf juist de moed door te gaan. En de overtuiging dat we op de goede weg zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten