Kokkerellen

We proberen het de gasten zoveel mogelijk naar de zin te maken. Dus op slaap confort en eten worden geen concessies gedaan. Wijnen worden door mij dan ook uitgebreid getest voordat ze op de gastentafel mogen komen. En dat is af en toe een erg pijnlijke aangelegenheid. Dat zijn van die Chateau Migraine wijnen waarbij je al na twee glazen de volgende ochtend een schitterende dreinerigheid in je hoofd ontdekt die daar de avond daarvoor niet zat. Je werklust is dan meteen 0 komma 0. Dure wijntjes zijn dat. Er zijn er die je na een slok al wegzet voor het koken. Maar er zijn er ook die je niet eens voor het koken durft te gebruiken, en je na het wegspoelen door de gootsteen afvraagt hoe varen de bacterieen in de sceptic tank, de volgende dag...
Je komt zo wel eens wijntjes tegen die met een paar glazen meyeen door de eerste ronde komen. volgende stap: krijg je er dan ook een hele fles van op gedurende een dromerige avond op je balkonnentje? Zonder koppijn achteraf, begrijp je?

En dan komt er een wijntje op je pad zoals Luberon, uiteraard uitputtend getest, de hele fles methode ging helemaal prima, de eerste voorzichtige tafelproef ook. Daarna begin je per doos te kopen. Komt toch wel op. Of het een bewaarwijn is lijkt een volkomen zinloze vraag, eigenlijk in ons soort business volledig buiten context, jawel. Natuurlijk zijn er ook mindere etiketten van dat merk, maar wat mort dat. Na de LMQR smaaktest merk je dat vanzelf.

Oh en voor hen die dit interessant vinden:
Wijn uit de Luberon is zacht en houdt het midden tussen een cabernet chauvignon en een shiraz. Heeft een zeer prettige afdronk. Is niet al te pittig voor een tafelwijn en toch vol van smaak. Past bijna overal bij. Vooral bij vlees gerechten met een romige saus.

En al dat geneuzel over afdronk, fruitig en volheid, basaltkleur - weet ik het, rijpe eikengeur etc laat ik over aan hen die daar weer van genieten, in plaats van de wijn, dan.

Onze gasten waardeerden gisteravond de Luberon bijzonder en de kleine voorraad Lub was aan het eind de avond dan ook door de diversen kelen gegleden. Genieten als anderen genieten, heerlijk toch?

KOKKERELLEN
Weet je wat ook leuk is? Als een van de kinderen van de gasten je meehelpt met het koken. Nou ja met het toetje dan. Lekker peuren in een potje met gesmolten chocola in een kommetje in warmwaterbad. Room... uh, shit dat was iets te ruim bij het vleesgerecht gebruikt. Improviseren maar. Melk en een flinke klont boter er doorheen, een beetje poedermelk en meer suiker dan eigenlijk hoorde had praktisch hetzelfde effect. OK niet hetzelfde maar de smaak was prima. Dan de geschilde peren de vriezer in. En dat schillen met die kleine ging echt van dik hout zaagt men planken dus de vorm was ietwat anders dan oorspronkelijk beoogt. Maar wel dikke lol en daar ging het om toch?
Het ijs in LDF kent een totaal andere consistentie, textuur en smaak, en is bovenal mieren- maar dan ook mierenzoet. De vanille smaak ook totaal overdreven, maar goed we leven in een tijd met extremen dus dit kan er ook nog bij. De truuk is, als je de saus voorzichtig over de peren heengiet moet het stollen. Normaal lukt dat ook behoorlijk. Maar deze keer waren en de peren niet koud genoeg en de saus te dun door die melk. Een leerpuntje dus. Maar met het ijs zag je de oogjes van de kleine glinsteren, en dat maakt alles weer goed. Het gehmm, hmm van de volwassenen liet ook niets te raden over.
En de peren smaakten zoals peren horen te smaken. Nee niet de papierballen die na een driekwartjaar uit de koelcellen komen, en dan ook nog kunstmatig gerijpt zijn zoals in veel gevallen in NL. NJET. Lekkere sappige geurige ballen die je amper in je handen kunt vasthouden bij het schillen en waarbij je het mondvocht nog van in je mondholte ophoopt tijdens dit schrijven. Zoiets dus.

Dan die kersentomaten bij de sla, Fannie is er gek op. Ik ben niet zo'n groentenliefhebber, maar ook die rooie kogeltjes worden door de gasten verslonden, met allerlei andere nattigheden erbij als frambozendressing, bluecheese dressing, en wat al niet meer. Smullen dus.
Gecombineerd met de Luberon kan zo'n maaltijd niet meer kapot.

Kijk, en dat is dan kokkerellen in Le Mouton Qui Rit!