Aardappeleters

Gisteravond lag ik zoals gebruikelijk in mijn favoriete zwetskletshouding met jan en alleman te bellen. Gratis over praktisch de hele wereld is dat. Dus een gesprek kan makkelijk een uurtje duren zonder dat het ook maar iemand een cent kost.
Hoor ik ineens de voordeurbel. Dacht ff daar heb ik geen zin in, maar ja het kon net zo goed een klant zijn. Dus roep ik uit het raam dat ik eraan kwam. Roept iemand naar boven: is er nog een bed. Maar dat bleek ik later verkeerd begrepen te hebben: ligt u al in bed. Dat is wat anders nietwaar?

ZWARTKOP

Afijn op mijn eerdere vraag naar nieuw bloed, van bij voorkeur een zwartkopschaap, daar kwamen ze op terug, en of ze ff naar Charley mochten kijken of dat wel wat was. Nou dat kon, en met een bakkie brokkies rammelend kwamen de dames en heren in gestrekte draf naar de stal. Grote ogen van de bezoekers, dat ging wel erg makkelijk! Ach ja training he?! zei ik een beetje opschepperig.
Nou, Charley dat was wel een groot beest, hoe oud was ie, 1,5 zei ik. Er werd even twijfelachtig gekeken. Maar achteraf weet ik waarom. Zag ook weer dat Charley weer een van zijn hoorntjes eraf gebeukt had, wat had dat beest toch. Na enig heen en weer gepraat, alweer een gratis spreekvaardigheidsles, besloten we ff te gaan kijken naar die andere ram. Dus wij klommen met zijn allen in een gammele aftandse Renault en hop naar het huis van de aanbieder van de ram met het zwarte hoofd.

TIMEWARP
Beetje gezwam onderweg over wildezwijnen, schapen en nou ja wat boeren prietpraat. Het heftige accent verstond ik niet echt prima maar na een uurtje babbelen ging het wel. De mensen deden zowaar een charmante poging hoogfrans te spreken. Zo vriendelijk.
Binnenkomend puilden mijn ogen zowat uit de kassen. Waz daat! Ik liep zo het schilderij van de Aardappeleters binnen. Maar in plaats van met een olielampje verlicht waren het hier natuurlijk neonlampen. Het gebruikelijke zijltje op de tafel en een paar drinkeboeren eromheen. De flessen bier stonden warm te worden werd er geroepen. Nou ja wat hier dan bier heet. Snel om me heen kijkend zag ik een wasgoot, waar het cement van afbrokkelde, een piepkleine bovenlader van een wasmachien met een soort aan elkaar geplakte afvoerslang die dan weer in die wasgoot terecht kwam, en een buffetkast uit de jaren 60 met dat formica eromheen. Iedereen snel maar een handje gegeven en hop naar de wei. Nog na sidderend van de scene bij binnenkomst.
Loop je eerst door een soort bijkeuken die uitkomt in een stal met van alles wat vleugels droeg, meuren! Dan kom je in zoiets wat wel een kinderboerderij heet, overal bewoog wat. Dan wij een tafel laken grote wei in, en jawel hoor een bastaard zwartkop stond een beetje zielig te doen. Mijn opmerking van wat is ie mager werd weggewuifd. Een verhaal over een oude dame die ze had gehad, ja ja net als met oude auto's, en dat ie de scharminkels maar had opgevangen. Een opgedist verhaal over de vader van het ram dat die een landskampioen was nam ik maar met een flinke snuif zout. Je kunt toch niet meteen je ongeloof uiten bij mensen die je net ontmoet hebt.
Mijn goedheid wat een dunne pootjes. Wel een heel schampere afspiegeling van de kerngezonde uit de kluiten gewassen Charley. Zelfs een beetje schurftig leek het wel, maar hij zat nu al te ruiken aan de dames, eigenlijk wel een goed teken. Wanhopig zat ik me af te vragen hoe ik me uit deze deal kon wurmen. Het piepkleine weitje zou door Charley in een mum van tijd kaalgeknaagd zijn. Dat ging niet goedkomen, nee echt niet, maalde het door mijn kop.
Nou ja alles maar een beetje op de vlakte gehouden en het moment van ruilen maar flink vooruit geschoven. Die beesten zagen er gewoon NIET goed uit. Toch maar driftig op zoek gaan naar een andere ram, want dit is niks dacht ik meteen.

Kom je terug in de huiskamer dan meurt je de dierenlucht je tegemoet, maar na 10 minuten heb je je kokhalsneigingen onderdrukt en durf je zelfs een kop thee aan te pakken. Ik kijk wat nauwkeuriger om me heen. Bekijk de mensen en de kamer. Echt een tijdsprong gemaakt denk ik dan. Hier is sinds de jaren 60 niets meer verandert. De extra stevig gebouwde dame des huizes bleef maar staan, een frappant leeftijdsverschil tussen man en vrouw hier. De andere man had met een slecht zittend gebit te kampen en zag er al behoorlijk daas uit, de woorden kwamen er een beetje sloerend over zijn lippen. Of was dat het dialekt? De zogenaamde vriendin van mijn dorpsgenoot zat evenzo ruim in het vlees, met een neongroene stretch broek en bijpassend truitje in ogenverblindende kleuren. Ook daar minstens 30 jaar verschil - wat later ook bevestigd werd. Maar of het nu een droomvriendinnetje was of niet, dat werd niet erg helder. Er werd in ieder geval veelvuldig over opgeschept door de ouwe knar: "kijk da's mijn vriendinnetje". Maar dan toch ook weer niet echt hardop. Prachtig die verweerde koppen van die mannen, een bonte verzameling karakteristieke mensen die zo in een Fellini film kunnen figureren. De extra stevige dame begon na een minuut of tien op haar voeten te wiebelen, bekend verschijnsel van zere voeten, maar blijkbaar was er geen extra stoel meer.

En dan komen de sterke verhalen los. Over hoe de EU het betaalbare leven onmogelijk maakt, de regelzucht dat die echt absurdistisch was geworden, en politici die hun zakken vulden, en dat we allemaal racisten zijn. BAM effe een nieuw onderwerp, zomaar, pats op tafel. Gnuivend van plezier zei de oude knakker: "ik ben racist". En dat is natuurlijk koren op mijn molentje. Deze spraakles kon-niet-meer-kapot! Terstond komen allerlei aanduidingen voor vreemdelingen op tafel. Nederlanders worden of werden toutjaune genoemd: naar hun gele nummerborden. En de rest van de wereldbevolking kreeg zo, los uit de mouw, ook een veeg. En weer een nieuw scheldwoord geleerd: bougnoul (spr. boenjoel), waar we uiteraard diep op ingingen. Maar met Bougnoul duiden ze iemand aan op een nogal heftig negatieve manier, en het zegt zoiets als aardsluie Arabier, lutser in goed Nederlands. Volgens hen was het iets heel ergs, nog erger dan "residue de fause couche" - overblijfsel van een mislukte nageboorte. Dat niemand precies wist hoe je Bougnoul moest schrijven, ach...
Volgens Wikipedia is het een scheldwoord voor mensen uit Senegal, maar dat mag de pret ook niet meer drukken. Immers een waardevolle taalles moet je niet zomaar afslaan, toch? Vooral als je daarmee de plattelanders weer beter leert kennen. Ja, het laagje beschaving is flinterdun. Hoezo "la culture francaise" mon cul! Ah een nieuwe taal opent weer een totaal nieuwe wereld.

Na een halfuurtje kletsen hield mijn neus het niet meer vol, en de wiebelende vrouw ziende dacht ik dat het maar handiger was te verdwijnen. Dus hop, weer in die gammele bak en ik werd netjes thuis afgezet.

Nu weet ik nog niet hoe mijn dorpsgenoot heet maar hij zou morgen met gif voor de brandnetels komen. Zwaar verboten, ook weer door die EU, maar het werkt wel werd er grimassend bij gezegd, en het is kontakt gif dus de opname in de grond viel erg mee. Hmm! Bedenkingen. Nou ja oppassen maar, van gif ben ik niet zo gediend, maar die brandnetels zijn een pestilence hiero.

En nu tijdens het opschrijven van dit verhaaltje zit ik nog na te genieten van het avontuur gisteren. Een visuele explosie op mijn netvlies, het had niet mooier kunnen zijn.

1984

Af en toe lijd ik aan slapeloosheid en dan begint het brein weer daar te graven wat eigenlijk begraven zou moeten blijven.

Maar het onderwerp hieronder vind ik blijvend leuk, ok fascinerend.

Namelijk het voortdurend surveilleren van de burger die nergens van weet, of eigenlijk geen weet van heeft. Zalig zijn de onschuldigen van geest. Maar daar werden eerder de zwakken van geest mee bedoeld, toen, heel lang geleden.

OK goed, wat is nu je verhaal.

SURVEILLEREN
Tsja, je kunt nu wel zeggen "Ik wist't, ik wist't" maar berouw komt altijd na de zonde.

Jaren geleden heb ik na het schrijven van mijn serie over DataAnarchie in ons clubkrantje een aantal spreekbeurten gehouden op scholen. Speciaal over dit onderwerp, erg spectaculair was dat natuurlijk niet. En weinigen zullen het zich herinneren omdat zoiets als kombineren van vragenlijsten, en gegevens uit andere bronnen, gestolen of gekocht of verkregen, natuurlijk niet boeit. Helemaal niet in die tijd van meer dan een decennium terug.

Ik predikte: weet u dat alles wat u zegt, schrijft, en leest tegen u gebruikt wordt, is gebruikt, en zal worden gebruikt?

Een koele glimlach was meestal mijn deel. Op een paar uitzonderingen na stimuleerde mij dat om steeds heftiger voorbeelden te vinden van misbruik ueh, pardon: gebruik van voorhanden zijnde gegevens.

Natuurlijk was de overheid en de door hen betaalde diensten het doelwit van mijn nijver zoeken naar voorbeelden. De commercie doet uiteraard stevig aan het vergaren van info mee, en de cloak & daggar padvinders profiteren ook daar weer van. De eersten willen u alleen maar drijven tot maximale consumptie; een nieuw scheermesje verkopen, wat u eigenlijk niet wilt kopen, en omdat uw scheermesje het nog prima doet. De laatste willen u doen geloven dat hun opdrachtgever alles voor uw bestwil doet. Vertrouw ons maar, en gaat rustig slapen. Intussen schieten ze iedereen overhoop die hen in de weg staat, worden grote verdwijntrukken toegepast en drinken ze thee met mensen die ze beter rattengif hadden kunnen inschenken.

Van tijd tot tijd worden dingen die ik jaren geleden riep ook nog eens in de krant gezet, censuur FAIL.

Maar het onderstaande citaat weekt die oude DA-er in me los en kan ik het niet laten mijn lotgenoten hiervan deel te laten worden. Denk dan hier eens over na:

• De belastingdienst heeft al jaren een speciale zoekmotor, genaamd Xenon, die marktplaats, speurders, eBay e.d. bijhoudt. dus een uitbreiding met persoonsgegevens zal er ook wel bijgebouwd zijn.

bron: telegraaf

Maar niet alleen die handelssites. Ook sites als facebook, hyves etc etc om u te betrappen op uw meer dan middelmatige levensstijl. Een strategie die morbide geesten in grauwe pakjes achter evenzo grauwe burootjes uit zitten te prakiseren omdat de hele dag uit het venster kijken al te veel opvalt.

En als zugabe:

• klik HIER maar eens op en lees met geduld de eerste 30 regels door.

foto: wikipedia

Leuk he, de overheid zorgt goed voor onze gegevens, stel dat er iets engs gebeurd en onze gegevens zomaar zouden verdwijnen, een nachtmerrie!
Dat het hele jaar terrabytes richting de heksenjagers van Homeland security gaan over onze handel en wandel vindt iedereen blijkbaaar de normaalste zaak. Zo wordt het ons ook verkocht, en wie gelooft dit nu niet.

Maar vindt men het niet vreemd dat zelfs op provinciale lokale wegen massaal camera's verschijnen, aan masten op plaatsen waar je nooit kapotte dingen ziet. Bij bushokjes bijvoorbeeld, aan lichtmasten in the middle of nowhere. En je nergens meer een gebouw in kunt lopen zonder dat je weg ernaartoe al is vastgelegd? Tegen de misdaad? Die gasten krijgen toch taakstraffen, of een vermanend woord, en bij voorkeur een boete. Of gewoon een kopje thee, dus?

En is het niet merkwaardig dat overheden voorbereidingen treffen om je te verplichten programma's op je compu te installeren die hem voor de C&D padvinders wijd openzetten? In NL, B, en FR zijn de wetten al in voorbereiding. En D, UK en het hele alfabet zal niet anders zijn. Zogenaamd om je te kunnen traceren of je niet iets download waar ze van willen dat je er voor betaald... Guardian in een of andere spy film is nu al werkelijkheid geworden.

Werd deze hele poppenkast eerst aan de commies opgehangen dan nu het terrorisme en daarna? En wat kost dat allemaal niet. Wat leveren we daarvoor in: onderwijs, gezondheidszorg, bewegingsvrijheid...


Nou ja dat dwarrelde even in mijn brein rond na een slapeloze nacht.

feu St-Jean

Een maal in het jaar worden overal in de streek enorme brandstapels in de fik gestoken om de zonnewende te vieren. Het is een eeuwenoude gewoonte die dateert uit de tijd van de Kelten. En later is het omgezet in iets gristelijks. Meestal begint dat vanaf de zonnewende in 21 - 24 juni. Vanaf die datum beginnen de feesten en gaan de vuren branden. Hier in de buurt was dat dit keer 18 juli in Fontenois-le-Chateau op het terrein van de moto cross.
Natuurlijk ontstaat daar een hele happening omheen, kompleet met vreetschuren, dansvloer en keiharde muziek.
Een paar tenten die je op alle kermissen terugziet stonden er ook om te proberen de kleuters nog een beetje geld uit de zak te troggelen, maar iedereen heeft er zin in en staat afwachtend voor het spectakel rondom de enorme facade die is opgetimmerd voor het vuur.

Op de foto hierboven is er maar een stukje van te zien. Maar het gevaarte is zeker 30 meter lang met zelfs een verdieping, waarop de dansmarietjes da'lijk de can-can zullen gaan dansen. Daar moet toch zeker een maand aan getimmert zijn geweest. Het was prachtig, vooral met die schijnwerpers erop. Overigens Ieder jaar schijnt er een ander thema te zijn voor het stukje dat ze voor de grote fik opvoeren. Vorig jaar was dat iets met star wars, dat was zelfs nog op CNN, kun je nagaan. Er wordt een soort van choreografie opgevoerd, waarbij een onduidelijk verhaal wordt afgestoken over een of ander wild west sprookje. Jammer dat de wind opgestoken was want als alles duidelijk hoorbaar was geweest had je niet wezenloos naar de ronddwalende acteurs staan kijken. Net een stomme film waar je geen touw aan vast kunt knopen. Erg jammer van de inspanning. Grappig was wel dat een cowboy met een stokpaardje heen en weer aan het hobbelen was en gebruik maakte van de schaduwen die de schijnwerpers om hem heen wierpen.

Maar dan is het na het vuurwerk toch echt tijd om de handel in de fik te steken, het werd door die wind ook steenkoud.

En Fannie was doodop, dus die begon al aan mijn jasje te trekken.


Maar daar ging ie, door de vochtigheid van de afgelopen dagen ging het een beetje moeilijk, maar een behaaglijke warmte straalde van het fikkende bouwwerk af. Vuur is altijd weer iets fascinerends.

En op een beetje afstand op weg naar de parkeerplaats zag je dit...

Overigens was de verkeersregeling perfect georganiseerd. je werd door de regelaars keurig naar een vrij plekje geleid, geen rare opstoppingen omdat iedereen op diezelfde vierkante meter wilde parkeren, zeer soepel allemaal. Eruit gaan was ook niet de chaos die ik een beetje verwacht had, omdat je natuurlijk en masse naar de auto stiefelt. En zo was je tien minuten later weer op weg naar je warme bedje. Nog een glaasje wijn en pitten maar.

Krant

Op de langste dag van het jaar is de opening verricht door de bourmaitre van het dorp zelf. Errug gezellig en toch een beetje officieel allemaal, buurtjes erbij, een paar notabelen enzo. Allemaal geweldig.
Komt de buurman een paar dagen geleden met een artikel uit de krant aangestiefelt. Glimmend van genoegen roept hij: "Monsieur Robat u staat in de krant." En met gepaste blijdschap ontvang ik een pagina waar de burgemeester, Fannie en ik bij het vers in de grond geplantte bord te kijk staan. Natuurlijk met ongepaste trots meteen de handel via internet naar velen gestuurd waar ik zo het email adres van uit het hoofd kende. Voor alle anderen, hier nog een keer.
En op veler verzoek dan ook maar ff de vertaling erbij. Oh en de geplaatste foto is weer van onze hoffotograaf Wim.

titel:Een pottenbakkersatelier staat ook ter beschikking.

Cornelis Robat en diens vrouw hebben een (dorps)boederij gekocht op 15 rue Fontenois in Mailleroncourt Saint Pancras, waarin zij, met veel smaak, vier gastenkamers hebben gecreeerd, met alle comfort (douche, WC in elke kamer). Een pottenbakkersatelier staat ter beschikking van de liefhebbers die er hun creativiteit kunnen uiten. (stage lopen? dacht het niet (ed.)). een groot terras, gericht naar het land en de bossen, staat ter beschikking van de gasten om te genieten van de charme van deze mooie regio.
Een verdere aanwinst voor de sector (tourisme ed.) om de touristen aan te trekken maar ook de Haute Saonois (mensen uit deze streek ed.) op zoek naar rust.

Juist ja, erg poetisch dat wel, en op details klopt het niet helemaal maar dat zal wel aan mijn kromme frans gelegen hebben. Want we hebben het over een inloop atelier waar gasten gebruik van kunnen maken, les in pottenbakken geven is eigenlijk niet de bedoeling. Effe bijschakelen voor de keuze van klei of zo, en een tip of hint all right, maar verder ga ik uit van iemands eigen creativiteit. Het is puur recreatief bedoeld. Maar iemand die meer serieus aan de gang wil gaan, maar natuurlijk! Alles staat er voor om gebruikt te worden.

En mensen die wat langer willen blijven om te pottenbakken of anderszins creatief te zijn, beeldhouwen kan namelijk ook, kunnen hun voordeel doen met ons week of langweekeinde arrangement. Bij voldoende materiaal stoken we namelijk aan het eind van de week of in het weekeinde een kuilvuur. Spannend zo'n metershoge vlam die uit de stapel komt. Dan met plaggen wordt bedekt, en gedurende de nacht de potten bakt. Zo spannend om de volgende dag je werkstukken uit de gloeiende as te hengelen met een begeleidend oh en ah, of een teleurstellend gemompel van de toekijkers als er iets gesneuveld is.

Kokkerellen

We proberen het de gasten zoveel mogelijk naar de zin te maken. Dus op slaap confort en eten worden geen concessies gedaan. Wijnen worden door mij dan ook uitgebreid getest voordat ze op de gastentafel mogen komen. En dat is af en toe een erg pijnlijke aangelegenheid. Dat zijn van die Chateau Migraine wijnen waarbij je al na twee glazen de volgende ochtend een schitterende dreinerigheid in je hoofd ontdekt die daar de avond daarvoor niet zat. Je werklust is dan meteen 0 komma 0. Dure wijntjes zijn dat. Er zijn er die je na een slok al wegzet voor het koken. Maar er zijn er ook die je niet eens voor het koken durft te gebruiken, en je na het wegspoelen door de gootsteen afvraagt hoe varen de bacterieen in de sceptic tank, de volgende dag...
Je komt zo wel eens wijntjes tegen die met een paar glazen meyeen door de eerste ronde komen. volgende stap: krijg je er dan ook een hele fles van op gedurende een dromerige avond op je balkonnentje? Zonder koppijn achteraf, begrijp je?

En dan komt er een wijntje op je pad zoals Luberon, uiteraard uitputtend getest, de hele fles methode ging helemaal prima, de eerste voorzichtige tafelproef ook. Daarna begin je per doos te kopen. Komt toch wel op. Of het een bewaarwijn is lijkt een volkomen zinloze vraag, eigenlijk in ons soort business volledig buiten context, jawel. Natuurlijk zijn er ook mindere etiketten van dat merk, maar wat mort dat. Na de LMQR smaaktest merk je dat vanzelf.

Oh en voor hen die dit interessant vinden:
Wijn uit de Luberon is zacht en houdt het midden tussen een cabernet chauvignon en een shiraz. Heeft een zeer prettige afdronk. Is niet al te pittig voor een tafelwijn en toch vol van smaak. Past bijna overal bij. Vooral bij vlees gerechten met een romige saus.

En al dat geneuzel over afdronk, fruitig en volheid, basaltkleur - weet ik het, rijpe eikengeur etc laat ik over aan hen die daar weer van genieten, in plaats van de wijn, dan.

Onze gasten waardeerden gisteravond de Luberon bijzonder en de kleine voorraad Lub was aan het eind de avond dan ook door de diversen kelen gegleden. Genieten als anderen genieten, heerlijk toch?

KOKKERELLEN
Weet je wat ook leuk is? Als een van de kinderen van de gasten je meehelpt met het koken. Nou ja met het toetje dan. Lekker peuren in een potje met gesmolten chocola in een kommetje in warmwaterbad. Room... uh, shit dat was iets te ruim bij het vleesgerecht gebruikt. Improviseren maar. Melk en een flinke klont boter er doorheen, een beetje poedermelk en meer suiker dan eigenlijk hoorde had praktisch hetzelfde effect. OK niet hetzelfde maar de smaak was prima. Dan de geschilde peren de vriezer in. En dat schillen met die kleine ging echt van dik hout zaagt men planken dus de vorm was ietwat anders dan oorspronkelijk beoogt. Maar wel dikke lol en daar ging het om toch?
Het ijs in LDF kent een totaal andere consistentie, textuur en smaak, en is bovenal mieren- maar dan ook mierenzoet. De vanille smaak ook totaal overdreven, maar goed we leven in een tijd met extremen dus dit kan er ook nog bij. De truuk is, als je de saus voorzichtig over de peren heengiet moet het stollen. Normaal lukt dat ook behoorlijk. Maar deze keer waren en de peren niet koud genoeg en de saus te dun door die melk. Een leerpuntje dus. Maar met het ijs zag je de oogjes van de kleine glinsteren, en dat maakt alles weer goed. Het gehmm, hmm van de volwassenen liet ook niets te raden over.
En de peren smaakten zoals peren horen te smaken. Nee niet de papierballen die na een driekwartjaar uit de koelcellen komen, en dan ook nog kunstmatig gerijpt zijn zoals in veel gevallen in NL. NJET. Lekkere sappige geurige ballen die je amper in je handen kunt vasthouden bij het schillen en waarbij je het mondvocht nog van in je mondholte ophoopt tijdens dit schrijven. Zoiets dus.

Dan die kersentomaten bij de sla, Fannie is er gek op. Ik ben niet zo'n groentenliefhebber, maar ook die rooie kogeltjes worden door de gasten verslonden, met allerlei andere nattigheden erbij als frambozendressing, bluecheese dressing, en wat al niet meer. Smullen dus.
Gecombineerd met de Luberon kan zo'n maaltijd niet meer kapot.

Kijk, en dat is dan kokkerellen in Le Mouton Qui Rit!

Damien

(bijgewerkt 12 juli)

Sommigen vragen zich af wat er met Damien aan de hand is. Zoals afgesproken zou Damien hier tot en met mei werken en daarna zijn eigen weg zoeken. En zo is dat ook gegaan. Een laatste klus zou hij nog als aangenomen werk doen, het afmaken van het terras. Voor een afgesproken bedrag en klaar VOOR de opening op 21 juni. Dat ging niet echt van een leien dakje, nee niet bepaald. Omdat we zelf stinkend druk waren om alles voor de opening klaar te krijgen, kwam daar uiteindelijk weinig van terecht. Hem met de in te metselen flessen te helpen; je weet wel: extra werk, duurt langer etc. Ook al waren er een minimale hoeveelheid flessen nodig eigenlijk. Zeker, hij wist nog wel een maatje die hem daarbij zou kunnen helpen. Zo gezegd zo gedaan. Maar daarbovenop kwamen dan wel weer ff 150 euries voor die paar extra dagen.

SLOTSCENE
Naar mijn mening had ik voldoende uitgebreid verteld hoe ik het wilde hebben, maar stipt om 1700 zaterdag kwamen de heren langs om te zeggen dat ze klaar waren, en te moe om door te gaan. Dat tijdstip van 1700 is altijd een heilig moment geweest voor Damien. Het kon vriezen of dooien daaraan werd gewoon niet getoornd. Hij kon wel veel te laat beginnen in de ochtend of de middag maar die 5 uur in de avond bleef gewoon vijf uur in de avond. Nou ja niet gewerkt niet betaald, dus trok ik de niet gewerkte uren er gewoon weer vanaf. Geen punt. Dat het werk en dus de voortgang er onder leed was niet iets wat hij erg hoog opnam, en bleef daar ook stoicijns onder.
Dat de werkzaamheden de laatste maanden niet echt van een leien dakje gingen, met hem, moge dan ook duidelijk zijn. In toenemende mate nam de productiviteit van hem af. En vooral over zijn houding begon ik me nogal over te ergeren. En die telefoon van hem stond ook niet stil. Dat liep echt de spuigaten uit, het was niet even aannemen en zeggen ik bel je later terug, nee. Er werd dan uitgebreid geouwehoert met deze of gene. En dat wel in mijn tijd! Ergernis nummer twee. Kijk en dan ga je op een gegeven moment zout op de slakjes leggen he? Je gaat opletten hoeveel werk hij werkelijk verzette als je bijvoorbeeld zelf materiaal aan het halen was, als je ergens anders mee bezig was/ging, en hij zonder toezicht moest werken, of hoelang het duurde voordat bij wijze van spreke de eerste werkgeluiden klonken. Al dat ging met steeds grotere vertraging. Als je dan soms eens tussendoor ging checken schrok ik van de minimale hoeveelheid productie die er uit kwam. Vooral de laatste maand. En dat bellen, een keer heb ik hem zelfs de telefoon uit zijn handen getrokken en neergelegd op een steen bij hem in de buurt. Dat signaal begreep hij bliksems goed. Wat de emmer echt deed overlopen was dat midden in een bespreking over het werk, hij de telefoon aannam en uitgebreid begon te ouwehoeren. Ik liep dan maar weg en besloot een andere keer wraak te nemen. Want tegen zoveel onbeschoftheid daar stond je verstand bij stil.

Weet ik ook wel dat hij zijn grenzen steeds verder wilde leggen, maar die laatste paar weken dacht ik laat 'm maar gaan hij krijgt hierna toch geen werk meer, en afspraak is afspraak.
Buiten de waard gerekend dat ie de zaak zo traineerde hij drommelsgoed wist dat er een verlenging nodig zou zijn. Dat dat terras af moest dat ik wel genoodzaakt was om hem daar apart nog voor in te huren. Nou ja dat verhaal staat hierboven.
De klap op de vuurpijl kwam toen ik een opmerking maakte over het voegwerk dat hij nog niet gedaan had. In alle toonaarde begon hij te mekkeren dat dat niet in de deal zat. Meneer begon zichzelf helemaal op te fokken, niet te geloven!
Op zo'n moment kwam alles uit Haiti weer bovendrijven waar ze dit soort rotstreken ook uithaalden. Voorts vond ie dat er te weinig geld voor stond, terwijl we dat in overleg hadden vastgesteld, en dat er eigenlijk meer bij moest. Ook weer Haitiaanse toestanden, chantage dus. Om het te voegen, en klusje van misschien 2 uur vroeg ie 75 euries. Onder geen beding zei ik. Uiteindelijk enigden we ons op 55, echt handje klap, en dat vond meneer ook nog veel te weinig. Dat het geheel veel slechter afgewerkt werd dan ik gewild en uigelegd had was voor mij echt definitief het einde van het hoofdstuk Damien.

GORDIJN!
De eind akte kwam al spoedig. Meneer had zich zodanig staan op te fokken dat ie alles uit de kast haalde zijn drift te kunnen botvieren. Kwam ie eisend: "en nu mijn geld anders loop ik naar de politie en dan halen ze hier alles overhoop". Doelend op de roddel van het zwartwerken eerder die maand. Mijn antwoord was toen: "ik weet waar je auto staat, waar je woont, net zo makkelijk." Toen begon ie met: "als je me niet betaald breek ik alles weer af!." En ikke zei dan als tegenbod: "hoe wil je dat overleven?" Want nu was ik werkelijk witheet geworden. Nou ja toen ging die telefoon midden in ons oververhitte gesprek weer af. Letterlijk gered door de bel! En daar komt een redelijk mens niet meer tussen, he. Ik liep toen maar het huis in, ook om af te koelen, en voor mij was het afgelopen met hem. Schreeuwde hij tussen het telefoneren nog naar binnen: "Vijftig euries! Vijftig euries!" Natuurlijk had hij de mens aan de andere kant van de lijn alles in zijn geuren en kleuren natuurlijk verteld.

Dat ik dat nog mocht meemaken, iemand die alle fatsoensnormen overboord kieperde, iemand die je een jaar lang op sleeptouw hebt gehad, waarmee je het uiterste aan geduld hebt getoond en bijgebracht hebt wat ie nu kende en wist (tot drie keer het metrische stelsel moeten uitleggen).

Ach ja ondank is 's werelds loon zeggen ze wel eens. Maar toen sloegen bij mij eindelijk de stoppen van geduld en acceptatie vermogen door. Ik stak hem met een soort smijtbeweging die 50 flappen toe en riep hem toe: "Je denkt toch niet dat je hier ooit nog werk krijgt, en nu opgesodemietert , het erf af!"
Dat was voldoende en sindsdien zijn we niet meer op speaking terms met elkaar. Jammer, het leek een aardige knaap, ook al zat er niet echt pit in en heeft hij gewoon geen toekomst. Hij kon ook zo driftig worden van tijd tot tijd. Zo erg dat ie met een hamer op de tegels ging intimmeren bijvoorbeeld, of dingen gewoon kapot begon te slaan. Of als hem iets niet direct lukte moest je ook oppassen dat ie geen rare dingen deed. Ook van die stomme dingen haalde ie uit, alsof het hem allemaal geen moer kon schelen. Wie verwijdert er nu in godnaam verfvlekken van het glas van een raam met schuurpapier! Nou vraag ik je. En zo gingen heel erg veel gereedschappen kapot, werd onnodig veel materiaal verspild. Of werd een nabewerking van bijvoorbeeld cement gewoon onverschillig afgedaan met dat komt morgen wel, ja als het beton hard is zeker!

Al met al een zeer teleurstellend afscheid en voor mij een zeer teleurstellend eind.

Dus Damien is niet meer. Vandaar geen verhalen meer over het geklungel met Damien.

UPDATE:

Een paar dagen nadat ik dit verhaal had geschreven, een beetje gekalmeerd zijnde, zit ik me te bedenken dat dit gedragspatroon best wel eens de oorzaak zou kunnen zijn van zijn langdurige werkeloosheid. Franse werkgevers maken heel erg snel korte metten met dergelijke mensen.
Want wie wil nu een ongeleid projectiel in dienst houden? Of iemand die overduidelijk, hetzij opzettelijk, hetzij uit onnadenkendheid, stomme dingen doet die niemand met ook maar enige reden in zijn hoofd ooit zou doen? En ik maar denken, nooit een kans gehad, of het wordt beter. Feit blijft dat hij bij vlagen uitstekend werk deed, hij meestal zeer aardig was en vrijwel altijd zonder morren deed wat ik hem vroeg te doen. Ook verbeterde hij mijn frans voortdurend en was hij in het algemeen goed gezelschap. Maar ja het is anders gelopen. Zijn laatste stunt was en is gewoon onvergeeflijk.

ruines

Gisteren kwam de buurman een deel van het hout afleveren. Je wijst een logische plek aan en hoppa wij aan de slag. Merde! Stond ik met mijn blote benen midden in de brandnetels te hoppen. Dat gaf toch wel een heel speciale ervaring, mwah, beheersing is geen zonde, of, grote jongen niets van aantrekken! Wel heftig prikken die zooi! Zou je daar iets als van een allergische reaktie van kunnen krijgen, dacht ik nog ff. En jawel hoor, mijn huid stond 'savonds strakgespannen om de knoken heen. Goed voor de doorbloeding dacht ik maar. Weer een ervaring rijker, maar echt zeer deed dat nu ook weer niet, meer een hinderlijk kriebelen.

Vraagt Didier tijdens het uitladen waarvoor ik al dat hout toch nodig heb, want zoveel stook je niet, opnieuw uitgelegd: keramiek, en het ene lokt het andere uit. Daarna is het tijd voor lekker ouderwets geroddel, en dan komt natuurlijk ook het lokale 'nieuws' op je af.

Zo ook het verhaal over de ruines in het dorp. En hoort!
In ons dorp staan een paar totaal vervallen huizen (ga ik ooit nog eens een mooie raportage van maken). Een ervan staat tegenover ons huis. Gekscherend noemen we dat de "ruine en face" (de ruine tegenover). Zowel de buren als wij hebben geprobeerd het ding te kopen (om af te breken). OK de prijs ging iedere keer dat men bood, afwisselend boden de buurman en wij, met een paar honderd euro omhoog met als hoogste prijs tot nu toe 4000 euries en beginprijs 3200. Ja, voor een ruine dus. Met de kosten koper erbij zou je op iets meer dan 5000 komen. Twee zaken hebben het kopen ervan verhinderd. Enerzijds wilde de burgemeester dat het gebouw gerestaureerd zou worden, wat niemand van de aspirant kopers eigenlijk wilde want dat ging echt in de papieren lopen. Anderzijds was de prijs voor een hoop stenen en geen noemenswaardige grond eronheen, die was immers al verkocht, veel te hoog. Als parkeerplaats, voor de buren, en als eventuele uitbreiding voor ons wellicht een gooi waard geweest, maar dan zonder restauratie plicht.


Maar uiteindelijk is de burgemeester en de gemeenteraad omgegaan. Wellicht heeft het doorgeven van de uitspraak van de architect de france geholpen, je weet maar nooit. Aldus is het volgende besloten: de eigenaar moet het gebouw slopen en de stenen afvoeren. Natuurlijk werd de bouwval te gevaarlijk voor de omgeving, spelende kinderen kun je nu eenmaal niet tegenhouden. En natuurlijk aast de buurman op dat stukje grond, en is het zijn eigenbelang om het zo te spelen, hij is immers lid van de gemeenteraad, makkelijk zat. Voor ons is het voordeel dat we dan een puist voor ons huis kwijt zijn. Uiteraard heb ik te kennen gegeven dat ik de stenen wel wilde hebben, daar zou ik dan met de eigenaar contact op mee moeten nemen zij Didier. Tuurlijk, als je belang is gediend dan is de rest ineens niet meer belangrijk. Afijn maar eens kijken hoe de eigenaar gaat reageren als hij het gemeentelijk bevel heeft gekregen en verwerkt. Had ie het maar voor een opruimprijs moeten verkopen en niet het onderste uit de kan willen hebben. Nu draait ie op voor de afbraak kosten en die zullen denk ik ietsje pietsje hoger liggen dan de 4000 die hij er voor vraagt. Leedvermaak? Jaaaahaaah!

Op=Op

De vakantie voor Fannie en Wim zit er weer op. Nou ja een werkvakantie dan. Eerst een week ploeteren om alles voor de opening klaar te krijgen (aangevuld met Jeltje en Tjebbe voor een langweekeinde), daarna een week voor de corridoor, en tenslotte een week voor de vloer van het appartement. Een week? We wilden het toch ook een beetje gezellig hebben met elkaar. Die twee stapten moe maar tevreden vanochtend in de auto om huiswaarts te gaan. Wim wordt in Eindhoven gedropt en beiden kunnen dan weer hun eigenste rat race oppakken.

De groep ovenbouwers gaan hier hun vijfde week in, en moeten volgende week ook nog door, wellicht de week daarop ook nog. Een is er plotseling verdwenen zonder een kik of zo te geven. Een van zijn collega's betaalde voor hem, maar helemaal goed zat dat ook niet geloof ik. Volgende week zijn er twee kamers verhuurd dan klopt het weer precies. Maar mochten er weer mensen voor de vertrokken bouwers in de plaats komen dan zullen ze even plek moeten maken en verkassen naar de grootste slaapkamer in Mailleroncourt: le Grange. Speciaal voor dit soort gevallen hebben we twee stapelbedden gekocht, ook met goede matrassen etc dus kwa komfort zullen ze niets te klagen hebben. Alleen zullen ze dan ff bij hun collega's moeten douchen en zo.
Hun baas laat zijn hete adem in hun nekken voelen, drie weken stond het karwei voor. Tsja, maar een verkeerd ingeschat karwei moet je niet op je werknemers afwentelen maar zelf de verantwoording nemen vind ik. Samen met de smorende hitte geeft dat geen top motivatie. Vanochtend liep een van de mannen de deur uit met een houding dat ie het wel voor gezien hield. Dat gaat natuurlijk niet goed, daar kunnen ongelukken van komen.

De afgelopen drie weken kon Fannie haar inrichters rol weer botvieren, koken als een sterren kokkin. En met alle kamers bezet is het geen sinecure het huis een beetje aan kant te houden. De wasmachine draaide volcontinu als alle kamers weer vers beddengoed kregen. En de hoeveelheden flessen in de kamers! Gelukkig ruimen ze zelf het ergste op, maar ja je moet ze wel af en toe helpen onthouden dat de glasbak om de hoek staat. Zuipen kunnen ze dat staat vast. De extra grote vuilnisbak zit vol met kartonnen van de bierflessen. In frankrijk hebben ze ook geen statiegeld op de meeste flessen, dat geeft dus bergen glas waar het niet thuishoort.

VLOER
Deze laatste week hebben Wim, Dries en ik echt lopen beulen om de vloerverwarming er in te krijgen. We wilden persee deze week storten en klaar ermee zijn.
Het nieuwe lepeltjes patroon erin leggen bleek geen probleem, mooi hoor, net een electronisch printcircuit. Wel moest je herhaaldelijk op je qui vive blijven om het ontstaan van koude-zones te vermijden; te weinig slang op een bepaalde plek. Een heel gepuzzel en overnieuw doen waar nodig, dat ging wel weer makkelijk.

SPULLEN
Daarna zijn we de ingredienten gaan kopen. Zoals bijna 1200 kg cement en iets meer dan 2 kuub zand. Het cement was totaal geen probleem. Je rijdt het terrein van hofleverancier BigMat op en je begint simpelweg te laden vanaf een pallet waarop het begeerde goedje ligt. Een paar tellen later helpt de magazijnmeneer je mee met het inladen en binnen no time zakte de caddy nog net niet door zijn veertjes heen. Wim laconiek stellend: "Laad maar bij, er is nog ruimte ik voel geen klonk"! Dus hup met 32 zakjes a 35 kilo de hort op. Dat we over de weg heenzijlden en bij het minste zijwindje als een losgeslagen bobslee over het wegdek vogen deed niet af aan de pret dat we in een keer rijden de hele handel binnen hadden.

ZAND
En dan 2 kuub zand regelen, om te brengen ook nog, want 4000 kilo zie ik me niet heen en weer rijden. Bij de eerste sabliere ging het mis, ze konden pas op vrijdag leveren. De taktiek om het uiterste bod te forceren is dan: je blijft op zijn frans een beetje dralen, brengt je probleem naar voren, je wacht nog een beetje. En ziet! Dan pakt de bedieningsjuffrouw toch maar de telefoon op om eens te informeren of het niet anders kan. Helaas, klinkt het, "impossible" (c'est pas un mot Francais = dat is geen frans, ging hier echter niet op) Vragend naar een andere sabliere is ook nog een troefkaart, maar ook dat faalde, helaas.
Bij de tweede sabliere was het raak. Brutaal als Wim en ik zijn geworden, of was het overmoed? Reden we koelbloedig het opslag terein op, zo met van hier komen we ff 4 ton zand wegslepen. Natuurlijk sloeg de burokratie ongenadig toe, en wij met de staart tussen de benen terug naar het kantoor in Magnoncourt.
Daar struikelden we over een paar hooggehakte damesschoenen, een pakje sigaretten en een aansteker op de deurmat. Twee tellen later spotten we een jonge dame met haar memmen bijna buiten boord, prima binnenkomst zo in een zaak! Maar ja het is bloedje heet, 30+ graden, dus zagen we dat maar door de vingers. En nu, hoe het voor elkaar te krijgen dat het zand geleverd werd op een door ons gewenst tijdstip. Het spook van dagenlange levertijden gaf ons een bleek beeld voor de rest van de week. Maar het is nu tijd om een beetje blufpoker gaan spelen. Door bij de leverancier net te doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je gisteren geleverd wilt krijgen. Je begint met een bod als: morgen kunnen jullie best een hoopje zand leveren. Gaat ze eerst ff moeilijk kijken, je dringt beleefd wat aan. Haar tegenbod is donderdag. Onze reaktie: alleen als het om 0800 is. Daarna vraagt ze waar het is, want onze starende blikken laten eigenlijk niets te raden over, en loopt naar een kaart aan de muur. Op een elegante manier weet ze haar voorgevel binnen haar BH te werken en komt keurig gekleed weer aan de balie zitten. En dan komt er een aanbod dat je niet kunt weigeren. Woensdag avond! Alles op een manier alsof het vanzelfsprekend is dat ze ook daadwerkelijk gaan leveren. Prima, je moet niet moeilijk doen over het tijdstip, in ons geval in de vroege avond, maar dan heb je de spullen ook in huis. Ons bezoekje eerder op de dag bij Dries om zijn hulp op donderdag was dus niet voorbarig geweest.


Daarna zijn we de zaak gaan voorbereiden met schotjes, afplakken en nog een paar kleine correcties in het patroon. De rest van de dag een beetje zitten aanklooien, tussendoor nog een klant uit mijn beroepsverleden proberen te helpen, en de volgende morgen rond 0830 begon het feest. Na 16 uur zat het erop. OK je kunt je afvragen of 16 uur lang aanklooien met 2.2 kuub zand, de nodige zakken cement en emmers en emmers water plus wat chemisch spul verstandig is voor een paar amateurs. Maar het ligt erin.
Dries gaf het pas op om 2000, hij kon niet meer, toch een top prestatie voor een oude man!


Wim en ik werden door Fannie liefdevol gevoederd, ze had bijna met ons te doen! En gingen een halfuurtje daarna door. De eerste twee kuub was al door Dries weggewerkt, aan mij om de laatste kuub die er al een half jaartje lag weg te werken. Het zand had een sterke schapengeur, en met het cement en water erbij rook het mengsel niet echt aangenaam. Ik vroeg me af als dit de hitte van de verwarming kreeg te verduren, zou het dan nog stinken? De laatste meters vloer gingen erin, beiden zwoegend tegen de pijn in het lijf. Tot overmaat van ramp gaf het bouwlicht het op! Maar ik had nog fotolampen, die gaven ook een bult licht. Zo rond 2400 waren we klaar, totaal gebroken, dat wel. Wim had flinke blaren op zijn handen en zijn armen wilden ook niet erg meer. We waren gesloopt.

Uitgeput dronken we nog even een sapje. Douchen? Wim kon het allemaal niet meer schelen en viel half bewusteloos in zijn bed. Zelf moest ik bijna op handen en voeten naar boven om de douche in te kruipen. Warm water doet wonderen met je lijf, dus dat Japanse badhuis komt er beslist!
De volgende ochtend was het overeind komen een beetje erg moeizaam. En Wim maar lachen, niet alleen om dit oude mannetje dat alleen nog maar kon strompelen, maar dat we tot 2400 door zouden gaan een grapje van hem was, de vorige avond!

Het was weer erg mooi weer en als twee muppet mannetjes zouden we de wereld, vanaf ons balkonnetje, wel even gaan bekommentarieren, volgens Fannie.
Uiteraard hielden we dat niet al te lang vol en stelden we "Stille Donder" (naar diens fluisterstille aanwezigheid) op in de Corridoor dan kon Wim de hele dag op het internet tekeer gaan. Zelf ging ik met een heel ander probleem op het internet aan de gang, vond niet echt een oplossing en een nieuwe afspraak met de klant was nodig.


En daar kwam Hans Roelse aanwaaien! Hans is een oud kollega van ING, we hebben samen zitten buffelen de callcenters zo veel mogelijk in de lucht te houden. Heerlijk weer even oude zaken, koeien en andere schijnbewegingen uit de sloot halen. Na 8.5 jaar was Hans eindelijk door een interne medewerker vervangen. Je kunt je afvragen of men Hans dan niet beter een kontrakt aan had kunnen bieden maar soit! In ieder geval had hij zijn traditionele stek in de Ardeche weer onveilig kunnen maken, en behalve die paar lawaaischoppers op de camping was hem dat weer goed bevallen. En verder ging het goed met hem. Zijn vintage autootje deed het nog perfect, en na een beetje restauratiewerk kwam het ook nog door de keuring heen vertelde hij met gepaste trots. Prachtig zo'n verhaal, wat dan op een zegevierende toon verteld wordt: ben ik ze toch weer eens te slim en handig af! Duh!


Natuurlijk Hans ff vereeuwigd naast ons pas geleden geplantte uithangbord. Toch leuk zo'n oud kollega die langs komt zwaaien. Maar we konden hem niet verleiden mee te eten, en een uurtje later zoemde zijn bolide richting Epinal.

AL MET AL
Tevreden terugkijkend op de afgelopen drie weken klussend met Wim, Fannie de sterren van de hemel kokend tussen de verbouwingsdingen om. Het waren drie prima weken zo met elkaar. Dat er ook nog een groep gasten waren mocht de pret niet drukken. Integendeel, de aanwezigheid van zoveel gasten gaf juist de moed door te gaan. En de overtuiging dat we op de goede weg zitten.