Lammertijd

Het is prachtig weer, een geweldig temperatuurtje, heel zacht windje, de lucht ruikt zo zuiver! Mooie tijd voor een fotosessie van de lammeren vonden we. Hop de laarzen aan en de stal in, het is voedertijd. Even zijn we in de weer met hooi en stro, de trog nog ff ontdoen van stro en tenslotte de ruif weer vol proppen met hooi.

Als laatste deel van de routine verse brokkies in de voergoot en dan begint het spektakel. Met een laatste restje brokkies in het emmertje begin ik te rammelen en in no time komen de dames en heer aan spurten voor het lekkers. Ik blijf het een koddig gezicht vinden, die hobbelende voddenbalen. En niet te langzaam hè, die hou je echt nIet bij!

Toch bleef er eentje met haar twee jonkies helemaal achter in de wei staan. Een slecht teken vonden we. Dus wij de wei in op verkenning. Bakje met brokkies mee, want deze had woensdag lammeren op de aardkloot gezet en dan moet je net ff meer aandacht geven aan de ooi. Dat ging overigens niet zo makkelijk, die wei in. Eerst moesten we een paar stammetjes brandhout in de modderzooi gooien om zo een begaanbaar paadje te krijgen om bij de schapies in de wei te kunnen komen. Een complete modderpoel. Dat is elk jaar wel een drassige zooi zo op dit laagste punt van de wei, maar nu stond er echt modder water in. Een dezer dagen maar een greppeltje graven, dan kan het water in ieder geval een beetje weglopen van die plek. Zo is het geen doen. 

We lopen over het net gelegde houten paadje naar achteren richting de boomgaard en treffen een nogal schichtig schaap aan met twee jonkies in haar kielzog. We zeggen tegen mekaar dat die schichtigheid niet normaal is. De komende dagen maar eens goed in de gaten houden, het kan ook zo maar een ziekte zijn. Die lammeren hebben een beetje een pluizig haar, ook al anders dan normaal. Op de foto's zien we later ook nog andere dingen die afwijken van de andere lammeren. In ieder geval zijn het twee rammetjes. Het zijn ook de enige lammeren die eigenschappen van pa mee hebben gekregen. In de smiezen houden dus.

De enkele weken geleden geboren lammeren zijn intussen gegroeid als kool en beginnen al aanstalten te maken gras te eten. Da's wat aan de vroege kant maar beter zo dan dat ze hun moeder uitmergelen. Dat willen we niet weer meemaken.

Auto

We knarren vandaag richting Besançon om de auto op te halen. Het is opnieuw prachtig weer, een bleek zonnetje in de morgenuren nog, dat rond het middaguur zijn best doet de temperatuur naar de 14 graden te jagen. Aangekomen bij de garage worden de onduidelijkheden van de factuur nog even uitgelegd, waarna we afrekenen. De wagen wordt netjes voorgereden en ik kijk eens naar de vervangen radiator. Vraag nog even waar er dan iets bijgelakt is geworden en zoek naar de papieren van de auto. Paniek! Niemand weet waar die zijn. Uiteraard wordt meteen de wegsleper verdacht dat ie slechts een kopie heeft afgegeven. Maar toen ik fijntjes opmerkte dat ik later een kopie vroeg is die me per mail toegestuurd en dat het geen kopie van een kopie was werd de zoektocht gestart. En natuurlijk! Op het enige plekje waar ik nog niet gezocht had, tevens de meest logische plek om te zoeken, zat de papierkraam mooi achter de zonneklep. Uiteraard bied je dan op een formele manier je excuus aan voor de stennis die je geschopt hebt: “Ïk ga hier onder geen beding zonder papieren weg!”. Wat volgens de etiquette weer vriendelijk afgedaan wordt als ware het niet noemenswaard. Nog even in de doos met vervangen onderdelen gekeken, dat wat er vervangen was zat er in. Van de stink kaas die na het ongeluk was achtergebleven in de auto was niets te merken. Blijkbaar had een monteur die kaas er al uitgehaald. Het rook tenminste redelijk neutraal in de auto. De wagen heeft er ook nog nooit zo schoon uitgezien ;=) Prima. Eindelijk weer een bedrijf dat snapt wat klantenservice is!

Fannie start de TomTom en kiest de kortste weg naar Le Mouton Qui Rit. Vaste prik als we de tijd hebben. Opnieuw maken we een mooie tocht binnendoor. Je moet wel op tijd omkeren als de weg in een weggetje verandert om tenslotte uit te monden in een grindpad. Iets waar we vorig jaar, op precies dezelfde plek, ingestonken waren gebeurde nu weer! Gelukkig keerden we nu wel op tijd om. Verder was de tocht terug naar ons honk met dit prachtige weer een genot. Ook het winter landschap heeft zo zijn charme in de Haute Saône. Op de velden zag je de diepe voren die trekkers getrokken hadden bij het uitrijden van de mest. Daar groeit geen moer meer, wat een geulen! Dat boeren op die manier met hun land omgaan. Maar ja op een gegeven moment moet je toch je mest kwijt. En met dat natte voorjaar verandert elke grond in een modderpoel. Hier en daar zag je aan de sporen dat ze moeite hebben gehad uit de blubber te geraken, compleet aan gort die grond. Opvallend ook dat nog bijna geen akker was omgeploegd.

Wel kon je al weer een heel subtiele groene waas over de bomen zien hangen. De natuur loopt echt minimaal een maand voor! Ook de vliegen hebben het begrepen: warmte = uit de veren! Merkt Fannie op: “Waarschijnlijk gaan we een rijk insecten jaar tegemoet”. Vorig jaar stelde het eigenlijk niets voor met het vliegend ongedierte, dit jaar kon dat wel eens totaal anders zijn.