Lammeren 2

Suffolk schapen
bron: daylypost.co.uk

"Cornelis kom eens kijken!" Klonk het plotseling. Maar ik was natuurlijk te laat, het lam was al geboren. Het lammeren van onze schapies gaat nu eenmaal erg soepel. Tot onze stomme verbazing liep de ooi na het werpen gewoon verder alsof er niets was gebeurd! Fannie grijpt de verrekijker en koekeloert richting het net geboren lam. "Een bruine" zegt ze nog. "Maar wat ligt ie stil, en waarom loopt moeder ervan gewoon weg?" Vreemd is dat wel ja, want normaal wordt een lam eerst helemaal schoongelikt en dan wordt er een beetje tegenaan gepotelt om het in beweging te krijgen. Niets van dat alles. Ik kijk ook nog ff door de kijker. We concluderen dat het een doodgeboren lam moet zijn. Nauwkeuriger bestuderen we de ooi, dat is er eentje van vorig jaar, een eenjarige. De enige trouwens met een donkere Suffolk achtige kop. Nu weet je dat miskramen bij eenjarigen vaak voorkomen, die lichamen zijn er nog niet echt klaar voor. Ook al zijn ze na een maand of 7-8 al tochtig, dan nog is het beter een jaartje over te slaan. Blijkbaar hebben de andere eenjarigen geen veeg gekregen, dat komt wel goed dus. We drinken het laatste restje thee op en lopen, gewapend met een paar handschoenen en een schop, de wei in. En jawel, het lam is morsdood, doodgeboren concluderen we. Wel prima dat er geen complicaties zijn geweest. Dat gebeurt ook niet zoveel met de Suffolk schapies, wat dan maar weer eens bevestigd wordt. Dé reden waarom we omgeschakeld zijn van Texels naar Suffolk is dat bij de zuivere Texels bijna altijd complicaties zijn geweest. Een echt vleesras is het Suffolk niet, ook geen wol ras. Het is geen vlees noch vis zeggen ze wel eens. Waarom het ras zo populair is moet ik toch eens uitzoeken. Wellicht omdat het gewoon leuk is om naar te kijken? Toch wel balen dat een wezen dan zomaar weer de grond in gestopt moet worden zonder dat het de kans had keet te schoppen op deze aardkloot.

Moutarde

Een van mijn zondes is geloof ik mosterd. Lekker op een plak kaas, bij het apéro met salami, paté... Mosterd is goed, mosterd moet. In LDF hebben ze vele soorten van dat lekkere goedje. Prima voor elkaar dus. Fannie en ik zijn eervorigjaar eens naar het fabrieks winkeltje van de Moutarde de Dijon geweest: het huis Maille. Heel apart. Daar kwam de mosterd gewoon uit een soort bierpomp lopen. Bizar!

bron: house of maille

Zoals gezegd er zijn vele, vele, soorten mosterd. Voor mij geldt: als je er niet van moet tranen dan is het geen mosterd! Mosterd moet voor mij scherp zijn dus, hoewel om te koken is de scherpe variant van de Moutarde de Dijon niet echt geweldig. Daar wordt dan weer het klassieke type voor gebruikt. Die is zacht, heeft nog hele mosterdzaadjes die ook zacht zijn en heeft een wat "donkerder" smaak. De milde variant in een saus bij karbo's of bij dikke Vlaamse frieten aangelengd met een beetje mayo, mjammie! Kun je ook kant en klaar kopen: mayo met Dijon mosterd. Voor een saus is het ongeschikt, daar moet je nog ietwat aan verbouwen. Bij een salade doe ik meestal een lepeltje mosterd in een dressing van fromage blanc, komt zo mooi tot zijn recht. Geeft er net een beetje extra pizzaz aan. Of je smeert een laagje mosterd om een speklapje (al half gegaard) heen en legt dat onder de gril totdat het krokant is, erg lekker! Beetje kaasschaafsel erover nog weer even onder de grill, en die snack kan niet meer kapot.

Huisjes

Gisteravond de 6 huisjes in de oven geladen om bisquit gebakken te worden (bij 900ºC) en vanochtend kwamen ze er allemaal ongeschonden uit. Het is altijd maar afwachten of er toch niet toevallig ergens een luchtbel ingesloten was. Er wordt nogal wat geplakt en gekneed in die objecten en een luchtbel zit er zomaar in. Luchtbellen (of afgesloten ruimtes) zorgen voor explosies in je oven omdat er zich juist in die ruimtes stoom verzamelt, dat kan dan geen kant op en boem! Hoge temperatuur en druk doen nare dingen met je werk. Daarom prik ik altijd kleine gaatjes in die delen waar geen gaten voor ramen of deuren zitten, dan kan het water er makkelijk uit. Wat ook helpt is de objecten lang te drogen, zelf houd ik minimaal 3 weken aan. Misschien een beetje overdreven maar zo weet ik zeker dat ook de dikkere delen echt droog zijn. Het droog proces van klei is iets waar je zeker de nodige aandacht aan moet besteden. Vooral als je met objecten te maken hebt die voornamelijk in elkaar gemonteerd zijn. Dan is langzaam drogen in plastic zakken het devies en kan het water gelijkmatig uit het werkstuk verdampen. Ook als je gewerkt hebt met plakken klei waarvan de vochtigheid verschillend was, is het een goede truc om er plastic omheen te doen zodat het water zich eerst gelijkmatig door de klei kan verspreiden en daarna pas drogen. Krachten die ontstaan bij ongelijkmatig (uit)drogen zijn groot en doen je werkstuk uit elkaar scheuren. In de zon of in de wind zetten bij dit soort objecten is meestal fataal. Uiteraard speelt de gebruikte montage techniek zelf de belangrijkste rol bij het heel blijven van je werk. De huisjes 21 en 22 zijn door onvoldoende aandacht voor het droogproces dan ook gesneuveld. Zo leer je op de harde manier wel geduld te hebben.

bisquit gebakken huisjes 18 t/m 25

Nu maar eens goed gaan nadenken over het glazuren (kleuren).