Blikschade

Niets is zoals het lijkt. De beruchte gehumeurdheid van de fransjes is niet dat ze in een pestbui zijn maar omdat ze ergens van balen. De stemming van een fransje verandert terslags als het ze niet zint. Je ziet dat al aankomen als hun gezicht betrekt en beng! Het chagrijn slaat dan toe en ineens is niets meer mogelijk. Een discussie die in alle redelijkheid begonnen is kan niet meer voortgezet worden zonder dat je een diepe knieval moet maken. Bijvoorbeeld door je excuses ergens voor aan te bieden waarvan je weet dat dat niet fair is om het zo op de spits te drijven. Enkel en alleen ter genoegdoening van iemand die onredelijk is geworden. In dat soort gevallen staak ik de discussie, haal, heel erg op zijn Frans, mijn schouders op en denk dan: “Ik laat me toch niet chanteren?” Veel fransjes doen dan zonder commentaar de deur dicht, lopen zonder merkbare emotie van je weg, negeren je alsof je lucht bent, of hangen onbeleefd op, zonder afscheids ritueel. In alle gevallen zou dergelijk gedrag onbeschoft genoemd mogen worden. Hoewel, tegenover tweede rangs burgers, zoals buutenlaanders en immigrées, mogen ze zich natuurlijk wel een zekere mate van onbeschoftheid veroorloven. Vinden ze dan. Opmerkelijk is dat naarmate je Frans beter wordt de fransjes minder onbeschoft tegen je worden. Alsof je steeds meer voor vol wordt aangezien.
Zo heb ik de laatste weken een aantal redelijk op de spits gedreven discussies gehad met leveranciers die niet in staat bleken zich aan de afspraken te houden, of überhaupt maar iets deden op mijn nadrukkelijk verzoek. Heel subtiel breng je ze dan aan het verstand dat ze blijkbaar incompetent zijn hun business uit te voeren. Naarmate ik bozer word is mijn Frans beter en ben dan in consequentie nogal stekelig (om het beschaafd uit te drukken). Nooit onbeleefd, dat is een doodzonde. Je maakt ze echter wel duidelijk waarom je geen gebruik meer wilt maken van hun eventuele diensten. Soms helpt dat geen zier, een enkele keer komen ze dan alsnog in beweging en gaan de zaken zoals dat bij goed zakendoen gebruikelijk is: de geadverteerde of toegezegde diensten uitvoeren zoals dat door je klanten verwacht mag worden. Meestal is een tweede ronde nodig waarmee de goede verstandhouding zogenaamd weer wordt hersteld. Zo ook bij de garage, zie verhaaltje hier onder, die niet ophing na mijn tirade en dreigementen, maar uiteindelijk gingen doen waar hun bedrijf voor stond: auto's repareren.
Een ander verschijnsel is als een bepaalde leverancier iets niet kan uitvoeren of doen en dat toch heeft toegezegd. Dan blijft het namelijk oorverdovend stil. Totdat jij dan weer opbelt om naar de status van het door hen aangenomen werk te informeren. Opnieuw bevestigend: je moet alles zelf regelen, doen, organiseren als je wilt dat er iets gebeurd. Je kunt dan giftig worden, maar dan weigeren ze alsnog de klus uit te voeren. Immers: minste weerstand, minste risico en geen confrontatie. Dat is drie keer eng! Als je dan als een opgewonden standje, op zijn Frans dus, toch je zin probeert te krijgen werkt dat veelal averechts. Daarom verzin je een alternatief en spreekt dat af. Het aanbieden van een alternatief is het zwakke punt van leveranciers hier. Als het niet in hun catalogus voorkomt bestaat het niet, kan het niet of het is onmogelijk. Daar moet je mee leren omgaan als immigrée zodat je je niet langer meer blauw ergert aan die dingen. Gewoon en beetje glimlachen, meebuigen en er omheen werken. Dan heb je aan het gemiddelde fransje geen kind meer, is de omgang buitengemeen prettig en krijg je gewoon je zin. Natuurlijk moet je wel blijven opletten dat er daadwerkelijk gebeurd wat is afgesproken, dat de uitvoerders geen kort door de bocht oplossingen gaan implementeren en je moet er boven op blijven zitten. Zeker, allemaal open deuren voor wat betreft de omgang met onze zuidelijke buren. En opnieuw, blijf je je aan deze ongeschreven omgangsvormen houden dan verloopt het proces, soms met een hernieuwde discussie of knieval, naar behoren.


Ongelukje

Een paar weken geleden gleed ik de bocht uit een greppeltje in omdat er een heftige laag modder op de weg lag. Dankzij de massa traagheid van de auto en gas geven wipte de handel weer uit het greppeltje en zwierden we naar de andere kant van de weg. Slingerend raakte de auto weer op koers en we reden weer. Je reinste cross country! Na een paar honderd meter vlamde de waarschuwingslampen op het dashboard op. STOP!!! Lese das handbuch! Zeker, Volkswagen heeft nooit het idee gekregen om de teksten in het systeem in een andere taal te vertalen voor de klant. Wie zegt dat alleen de fransjes arrogant zijn? Afijn, we waren gestrand. Na een stijf uurtje en een hoop gediscussieer met Volkswagen Assistance werden we door een service dépannage naar huis gebracht. Opnieuw moest de chauffeur een discussie voeren met Assistance of hij ons wel naar huis mocht brengen. Ik geloof dat het diens persoonlijke gevoel voor dienstverlening was dat we naar huis gebracht konden worden. Wat een gedoe. Waarom moet alles altijd zo moeizaam gaan hier?

Moeizaam? Het gedoe begon pas! De volgende dag, waar was mijn auto gebleven? Die bleek naar Besançon gebracht te zijn. Op mijn vraag waarom de wagen in vredesnaam naar een garage 100 km verderop gebracht was, de garage in Luxeuil lag veel dichterbij immers. kwam een merkwaardig antoord. Omdat die garage beter geëquipeerd was, en dichterbij de plaats van het ongeluk, daarom. Achteraf bleek er totaal geen verschil te zijn tussen die twee garages en dat die afstand volkomen uit de lucht gegrepen was. Zucht, daar gaan we weer!

Geen wonder dat het gemiddelde fransje achterdochtig en paranoïde is als het dienstverlening betreft. Geen wonder dat de contracten dubbel zo dik zijn als in andere landen. Je moet je letterlijk overal tegen in dekken. Mijn vaak spottend gestelde vraag over wanneer iets zou moeten gaan gebeuren zoals: “deze dag, die tijd, van dit jaar van deze eeuw, in deze galaxie en dimensie?” blijkt achteraf dus helemaal niet zo spottend te zijn zoals ik wel bedoeld heb te zijn.

De week daarna ontspon zich tussen de garagiste en mij een discussie over dat er beslist een expert van de verzekering moest komen om de schade te bepalen. Na contact met de verzekering bleek dat helemaal niet zo te zijn namelijk. Het heeft meer dan een week en verschillende telefonades gekost om de mensen van die garage te overtuigen dat er dus een offerte moest komen, aan mij gericht en niet de verzekering. Niet dat ik ze echt had overtuigd dat dit incident mijn eigen schuld was en de WA verzekering niets voor mij zou doen. Uiteindelijk kiest een fransje altijd voor de weg van de minste weerstand en het kleinste risico. “De offerte zal a.s. woensdag gemaakt worden”. Gewoon om van me af te zijn. Waarom dat een hele week moest duren is een compleet raadsel, maar er zat eindelijk schot in de zaak. Uiteraard die woensdag daarop geen offerte. “Ah maar we geven geen offertes via de telefoon” , klonk het de daarop volgende dag. “Wat mankeert er dan aan de post of email? En kon u me daarover niet bellen?” Dan klinkt het tot mijn stomme verbazing door de hoorn: “We hebben uw telefoonnummer niet, ook uw email niet.” Vinnig geworden meldde ik nog dat zowel mijn telefoonnummer áls mail op de autoreclame stond én het formulier van de dépannage. Schaapachtig werd dat beaamd. Na enig gedoe een mailtje aan die piepeltjes gestuurd en de volgende dag er achteraan gebeld. Ja de offerte komt vandaag. Uiteraard de volgende dag geen offerte. Dit geharrewar begon me danig de keel uit te hangen en werd ik behoorlijk giftig. “Als jullie vandaag geen offerte uit brengen dan zal ik zorgen dat de auto weggehaald wordt en ergens anders gerepareerd gaat worden. Blijkbaar heeft u uw business niet naar behoren in de hand en heb ik geen vertrouwen meer op de goede afloop.” Ineens kon de offerte voor 12:00 opgehoest worden, werd beloofd. Een paar uur verder zat er, o wonder, een offerte in de mail. OK, een paar posten waren een beetje merkwaardig, maar het autootje ophalen en naar een garage dichterbij brengen kostte ruim 400 euries. Dat had ik inmiddels al achterhaald. Het zou dus lood om oud ijzer zijn. Wanneer die auto dan gerepareerd zou zijn? Onbekend, we bellen u wel. Ja dat kennen we. In ieder geval zijn er dingen eindelijk, na drie weken in beweging gekomen. Uit de offerte bleek dat de radiator stuk was, iets met de ophanging van de motoerkap en nog wat klein spul. Beugels en een lampglas van de mistlampen. Min of meer wat ik in die donkere nacht ook al had gezien. Dus repareren maar. En per mail: Hierbij verleen ik u toestemming, bladiblah. Maar als er onverhoopt extra kosten komen dan wel contact met mij opnemen voor toestemming, opleverdatum gevraagd etc. Gewoon indekken voor onverwachte dingen dus.

Als Fannie me dan vertelt hoe Volkswagen Assistance in NL omging met haar laatste incident dan is er een verschil van dag en nacht te constateren. Nu ja, op Europees niveau moet er echt nog het een en ander geregeld worden.

Mensen raadden me in ieder geval een net briefje naar klantenservice Assistance met mijn ervaringen te sturen. Ook over het gedrag van de garagiste zou er wel een stukje papier naar VW moeten. Alleen zo help je elkaar om de service op een acceptabel niveau te krijgen.

Anders

Nee, dan de Honda motor dealer in Luxeuil. Zodra de man mijn predicament in de gaten had was het geen probleem de motor op te halen en luisterde hij met aandacht naar mijn vragen. Ja, hij zou er rekening mee houden dat de motor bijna 3/4 jaar had stilgestaan. En ja hij zou naar het batterij probleem kijken, en waarom deze erg snel leeg liep. Hij had ook nog even een onderhoudsbeurt gegeven, de motor is al een paar jaar bij hem in onderhoud dus we kennen elkaar al een tijdje. En had ik al gedacht om de batterij op en druppel lader aan te sluiten als ik de motor langere tijd niet ging gebruiken? Hij had er ook een speciaal in te bouwen voorziening voor, dan ging alles automatisch. Een kwestie van trafo in het stopcontact en de stekker in de motor steken. Daar had ik wel oren naar. Een paar dagen later stond de motor weer in de garage klaar voor gebruik. En als die batterij alsnog erg snel leeg zou lopen zou hij dat kosteloos verhelpen. Kijk, zo kan het dus ook. Noem ik GGZ (geen gezeik) dienstverlening. 

UPDATE 20140131
JR zei...Ik woon zelf ook in Frankrijk en geniet erg van je stukjes. Toch moet het me van het hart dat ik je toon dit keer erg vervelend vind. Als je het hebt over arrogantie: 'fransjes' en dan vooral 'de fransjes'dat is zo denigrerend! Je komt nota bene in het zelfde stuk met een voorbeeld van een garagist die het juist wel goed doet, dat is een op de twee, verdient dat dan een dergelijke negatieve omschrijving?

Beste JR, Bedankt voor je commentaar. Dat de toonzetting wellicht als te negatief en te denigrerend wordt gezien daar kan ik best wel inkomen, nu ik weer wat gekalmeerd ben. Om achteraf de toonaard van een gepubliceerd stukje te gaan bewerken heeft naar mijn idee echter niet zoveel zin. Je commentaar is voor mij wél een signaal om voortaan beter op te letten de verhaaltjes niet tegen de contramine in te schrijven. Daar zijn ze niet voor bedoeld, in tegendeel, ik wil graag dat de lezers er genoegen in hebben ze te lezen. En dat ook blijven doen. 
De term fransjes wordt eigenlijk lieftkozend bedoeld. Zeg maar een troetelnaampje. Dit keer heb ik me blijkbaar te weinig zelfbeheersing opgelegd bij de beschrijving van dergelijke ervaringen met de Franse ondernemers. Normaliter schrijf ik daar niet zo heftig over, dat wordt, terecht blijkt eens temeer, ook tegengehouden door mijn ghostwriter. Ik moest het echter even van me afschrijven.
Het zat me tot "hier" na drie weken regelmatig te hebben moeten soebatten met een garagist om eindelijk de dienst te krijgen die verlangd werd en eigenlijk zonder gedoe gewoon verleend zou moeten worden. Naar mijn idee ging de garagist op de stoel van de verzekeraar zitten. Het zal wel iets met uitsluiting van risico te maken hebben gehad dat men mij zo tegenwerkte. 
Mocht je echter denken dat deze negatieve ervaring met Franse ondernemers op zich staat dan kan ik je verzekeren dat dat niet zo is. De reden waarom ik de Honda dealer hier tegen over zette was inderdaad om aan te geven dat het ook anders kan. Maar het is beslist geen een op een verhaal. Daar is een boek over vol te schrijven, deze blog is voor dat soort dingen niet voor bedoeld. Hoewel, dat alles pais en vree is met het dealen en wheelen met Franse ondernemers dat, mag ik veronderstellen, gelooft niemand. Uiteraard speelt er een cultuur verschil in mee, daar ben ik me altijd van bewust. De manier van ondernemen is nu eenmaal anders dan wat we in NL gewend zijn. Duidelijk. 
Hopelijk heb ik je hiermee verklaard waarom dit stukje zo heftig was. en ergeren mijn volgende stukjes je een stuk minder ;=)

Opmerkingen en commentaren zijn natuurlijk altijd welkom