De afgelopen dagen kreeg ik een paar mailtjes van oude bekenden en mensen die deze blog volgen ;=) onderwerp: het project.
Een paar maanden geleden al eens uit de doeken proberen te doen. Dat was een beetje een theoretische benadering van hoe je zoiets nu opzet. Dit keer wil ik een meer persoonlijke invalsoek geven (vraag).
Mijn ervaring, voor wat het waard is, met een gebouw en grond als dit heeft me geleerd dat je dit soort dingen niet als een dingetje erbij kunt doen. Het vergt 150% van je inzet en soms meer bij het opstarten van zoiets. En door gelukkige omstandigheden kon ik dat ook doen. Baan opgezegd en hier begonnen. Hier is: in La Douce France @ Mailleroncourt. Na een paar opstart maanden, begon alles te lopen en nu gaan dingen steeds makkelijker. Zaterdag werd de steevaste inkoopdag voor materialen voor de volgende week. En de "verplichte" vrije zondag werd ook echt een dag dat je gewoon lui in een ligstoel kon hangen zonder je sappel te maken over de volgende dag. Want dat heb ik wel gedaan een normale 40 urige werkweek, verbouwings-gewijs dan. Het project zal nog wel 2 jaar vragen voordat alles zo is als we het hebben willen. In mijn ogen zijn er geen grote ingrijpende zaken meer, voornamelijk het nivo van afwerking krijgt dan een duw. Al met al een doorlooptijd van ruim 5 jaar.
Dan ook nog een verbouwings-moeheids-aanval die er zomaar is meegemaakt. Een paar maanden is geen spat werk uit mijn handen gekomen. Nou ja kachel, verwarmen, gedoe met hout, schapen in de gaten houden die elk moment konden gaan werpen, hier en daar een klein klusje, beetje aan de website klooien, maar ik zat er even helemaal door. En dan na bezoek van vrienden en je schatje komt de puf geleidelijk aan weer terug. De lente bracht weer nieuwe moed. Dat is een behoorlijke dip geweest dus. Daar moet je denk ik in je planning serieus rekening mee houden. Eigenlijk zou ik tussen fase een en twee een paar maanden hebben moeten stoppen. Hoewel de business ging gewoon door, en kun je er niet zomaar ff tussenuit. Zo van: lieve gasten zoeken jullie het nu zelf even uit, kan niet natuurlijk. Allerlei deadlines die je moest halen, gasten tussendoor die voor de inkomsten zorgden, een kloojo die je per saldo meer werk bezorgde dan je uit handen nam... Zo ben ik tot de slotsom gekomen dat bijna drie jaar verbouwen, voornamelijk alleen, gewoon te veel van het goede is geweest. Het scheurtje dat ik bij het kruien van het beton in mijn bekken kreeg, nekte de mobiliteit behoorlijk voor een tijdje, en ging over in de ver-her-nieuwbouw-dip in de winter.
Het is erg zwaar geweest. Vooral de eerste winter met dat natte hout, en een huis dat nauwelijks warm te krijgen was daardoor. De laatste winter was daarbij vergeleken een warmte luxe. En dan nog het mooie voorjaar, echt mazzel. Natuurlijk we zijn er nog niet, het ergste is wel voorbij.
Update: Mailers en gasten vragen ook wel eens: voel je je niet eenzaam, zo Fannie daar jij hier. Tuurlijk, ik ben niet van steen. Kruip ook liever tegen mijn schatje aan dan met een spannend boek 'swinters in bed te vallen en de elektrische kachel voluit. Er zijn nu eenmaal een aantal dingen die gewoon gedaan moeten worden. En als je overdag bezig bent concentreer je je op je werk. In de avond is het langdurig kleppen via telefoon of Skype. En dan komt daarna de man met de hamer soms langs. Ga je maar pottenbakkers flimpies kijken op youtube. Of je schrijft je chjagrijn weg op de blog. Of je leest tot diep in de nacht een "polar" (franse politie roman zeg maar: detective) In het Frans dan wel hè!
Natuurlijk reizen we wel over en weer naar elkaar toe, daarom hebben we deze plek voor een deel ook uitgekozen. Dus gewoon nog even de tanden op elkaar. Het aftellen is begonnen...
Update: Mailers en gasten vragen ook wel eens: voel je je niet eenzaam, zo Fannie daar jij hier. Tuurlijk, ik ben niet van steen. Kruip ook liever tegen mijn schatje aan dan met een spannend boek 'swinters in bed te vallen en de elektrische kachel voluit. Er zijn nu eenmaal een aantal dingen die gewoon gedaan moeten worden. En als je overdag bezig bent concentreer je je op je werk. In de avond is het langdurig kleppen via telefoon of Skype. En dan komt daarna de man met de hamer soms langs. Ga je maar pottenbakkers flimpies kijken op youtube. Of je schrijft je chjagrijn weg op de blog. Of je leest tot diep in de nacht een "polar" (franse politie roman zeg maar: detective) In het Frans dan wel hè!
Natuurlijk reizen we wel over en weer naar elkaar toe, daarom hebben we deze plek voor een deel ook uitgekozen. Dus gewoon nog even de tanden op elkaar. Het aftellen is begonnen...
MODEL
Heb het er wel eens met JW over gehad, ons business model. Hij zei toen wijs: je doelgroep zal heel anders worden dan je aanvankelijk bedacht hebt. Anderen hadden het weer over het oprekken van het (toeristen) seizoen. En inderdaad de doelgroep is anders van samenstelling geworden, ook die van nationaliteiten. Dachten we voornamelijk gasten uit NL te krijgen, meer dan 60% zijn fransjes. Er komen een mix aan soorten gasten: gezinnen of hele families, groepen, fietsers en een enkele motorrijder, veel stellen op doorreis... Eigenlijk geen pijl om op te trekken. In tegenstelling tot voorgaande jaren arriveerden de eerste gasten al in april, en vorig jaar hadden we in november de laatste gasten. Over oprekken gesproken. Maar we blijven onze gasten pamperen en op web / reis sites laten gasten soms een waardering achter:
Une nouvelle appréciation a été mise en ligne pour votre chambre d'hôtes numéro 26395 sur France-Voyage.com :
| Titre : | Einfach maximal gut |
| Détails : | Le mouton qui rit ist ein Beispiel für hoheGastlichkeit, Freundlichkeit und der Bereitschaft, den Gästen das Leben angenehm zu machen. Wir wurden in allenTeilen verwöhnt. Dazu kam, dass der Chef des Hauses ein begnadeter Koch ist. Wir können dieses Haus nur empfehlen. |
| Notation : | Note globale : 10.0 / 10 Accueil : Excellent Confort : Excellent Propreté : Excellent Petit déjeuner / Table d'hôtes : Excellent Environnement : Excellent Rapport qualité/prix : Excellent |
| Date du séjour : | juin 2011 |
Mag ik dan even een paar dagen op wolken lopen? En daarna nog een paar weken naast mijn schoenen?
Natuurlijk hebben Fannie en ik veel moeten leren, het komt niet aangewaaid. Het was alsof we in een life laboratorium aan de gang waren. Alles moest ontdekt worden, uitgeprobeerd, en vooral peilen bij gasten of ze het naar hun zin hadden en of we nog iets konden verbeteren. Maar zo'n bovenstaande waardering voelt toch heel goed. We zijn er nog lang niet. Zeker er is een duidelijk stijgende lijn in het aantal verkochte bednachten elk jaar. Het blijft toch spannend: halen we onze ambitieuse target.
NU
Vanavond een schitterende zonsondergang, prettige muziek uit de radio, en het appartement dat door de rode zonnegloed verlicht wordt, doet veel goed. De kleine kudde schapies knauwen aan het gras, de twee geiten zijn met de brandnetels bezig, de vogel rammelt wat in zijn kooi en fluit af en toe. Morgen bijna full house, lekker koken, kletsen aan tafel. En het weekeinde is een keramiek gebeuren. Dikke pret dus dit. Kijk er naar uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten