Pijpenstelen

Gek he maar als je zoiets tikt denk je altijd dat het fout is. Pijpenstelen, paardenstaart, koekenpan. Maar de spellchecker zegt dat het goed is. Helaas is er aan het intikvenstertje van de blog geen NL spellchecker gekoppeld, dus er glipt nogal wat tussendoor. Maar Marion is streng en vist de meeste fauten er genadeloos tussenuit.

ZWEMBAD
De afgelopen dagen is het hier allervreemdst weer. Dagen van 33º + en dan ineens weer 15º of minder. De regen kwam hier gisteren met bakken de lucht uit. De gasten die gisteren vroeg in de ochtend opgewekt op de fiets klommen hebben het volgens mij al snel niet erg naar de zin gehad. Regenwater dat langs je nek je broekspijpen weer uitkomt zo je schoenen in. Sop, sop.
Voordeel is wel dat het zwembad in ieder geval niet bijgevuld hoeft te worden met al die regen. Water temperatuur: is 26 graden. Voor mij een beetje aan de hoge kant, de gasten vonden het heerlijk.
De badmuts heeft eindelijk de isolatiedeken voor het zwembad geleverd. Waarom moet dat altijd zo lang duren, niet meer normaal bijna 7 maanden! Waarom kan je bij de quinqaillerie (ijzerboer) iets op dinsdag bestellen en is het de volgende dag in huis? Of is dat exceptioneel? Maar goed, mankeert nu alleen de tegels nog een beetje ophogen en we zijn er weer klaar mee. Natuurlijk staat de zonneverwarming nu wel voor de kat met de staart te reutelen en stijgt de temperatuur in de wisselaar tot 70 graden. Zeg maar zo vormen zich ook geen enge dingen in dat reservoir als ongewenste beesies, algen en ander gedoe. Daarvoor is het dan weer te heet.

JEHOVA'S
Op de een of andere manier ben ik van de zwartelijst afgegleden. Vanochtend stonden ze er weer met hun krantje de wachttoren. Natuurlijk, kom ff binnen, koffie? Thee? Ook goed. En waar gaan we het vandaag over hebben? Inwendig grinnik ik dan al, want dit is dolle pret. Ook al was ik net bezig met het strijkgoed. Voor mij zijn dit leuke momenten dan. Voor hen weet ik het zo net nog niet. Nee dat krantje kunt u beter aan een ander geven, bij mij gaat het zo de kachel in.
En daar kwam de standaard riedel, blijde boodschap, geloven is goed, geloven moet. Wij zijn allen zondaars, en zo tien minuutjes door. Niet te filmen dat mensen bij hun volle bewustzijn en huidige kennis dat nog zo overtuigd kunnen zitten te beweren. Sta ik altijd weer versteld van.
Toen mocht ik. Oh en alles wat gedrukt staat is waar? Dus alles is zo als het in het boekske staat? Hoe kan dat nu? Meer dan 99% was toen analphabeet. Daarom mag ik zomaar aannemen dat de boodschap van mond tot mond ging. Na een paar generaties zal de boodschap daarom nogal verhaspeld zijn geweest. Iedere priester had zo zijn eigen bedoeling daarmee. Machtspelletjes, nietwaar? Dat was een nieuw terrein voor de dame en heer, politiek in de bijbel? Zeker, zeker beweerde ik stellig. Wat Machiavelli meer dan 1000 jaar later gewoon opschreef over macht en het houden daarvan. Dat speelt al zolang er groepjes mensen, zeg maar stammen, zijn. Er was en is altijd wel iemand die opperhoofd in plaats van het opperhoofd wilde zijn of worden. Stond eens in de krant dat koning zijn een van de riskantste beroepen is: moord en doodslag, weetuwel. Er zijn maar weinig koningen geweest, vroeguh dan, die een natuurlijke dood stierven, zo zeg ik maar.
De ogen van die mensen werden steeds ronder.
Begonnen ze over berichten uit NL over het ritueel slachten van vee. Ja, nou zeg! Nu heb ik dat vorig jaar van zeer dicht bij meegemaakt, en ik vond het afschuwelijk wat daar gebeurde. Dat schaap stikte gewoon in zijn eigen bloed. En voerde onmiskenbar een doodsstrijd. Flauwekul dus al dat ge-emmer er omheen. Maar twee millennia geleden wisten ze toch helemaal niet wat verdoven of niet verdoven was of wilde zeggen? Hoe kan dat nu dan ineens een issue zijn?  Nu ben ik beslist geen godsgeleerde, verre van dat, maar ik ben niet blind, en ook niet echt stom. Wat ze een tig-tal eeuwen voorschreven was puur om de hygiene en niets anders. Varkens waren vergeven van de parasieten, ja tuurlijk als de straat tegelijk ook je riool is. Die varkens liepen daar ook gewoon hun kostjes bij elkaar te snaaien. En er natuurlijk geen idee was dat het onze kleine vrinden bacterien en wormpjes waren die je ziek maakten. Daar wisten ze toen geen bal van. Van varkens werd je dus ziek, punt uit. Veiligheidshalve  maar niet eten. Een zeer logisch verbod voor ongeletterden. Met alle kennis van nu, hoe beperkt dan ook nog, zijn dat soort archaïsche zaken toch echt allang achterhaald.
En ik maalde maar door. De gezichten tegenover me betrokken steeds meer. Na een voor mij onhoorbaar onderling overleg stonden ze op en namen beleefd afscheid. De thee lieten ze maar staan, was toch koud geworden.
Vermoedelijk sta ik weer bovenaan op de zwarte lijst, met stip ook nog dan.

Toch weer een uurtje spraakles gehad, dat dan wel weer... wat een vriendelijke oudjes waren dat. We hebben allemaal weer ons verzetje gehad.

Kuilvuur 2

Ah net de plaatjes van het kuilvuur van Wim gekregen. Een collage

potten toedekken met hout

Het is een bescheiden kuiltje, met niet al te veel potjes. Klein maar fijn zeg ik dan maar. Het helpt wel als je alles van te voren klaar hebt liggen. Plaggen, scheppen, harken, stro, hout en de potjes.

een beetje dieel ervoer en dan kan de fik eriin

Diesel fikt niet van zichzelf, maar als het iets gevonden heeft om "mee" te fikken moet je oppassen. Droog hout is ook een prima ding. Scherpe bijl ook.

nadat alles goed brand: afdekken met plaggen

Dat afdekken met plaggen ging ze nog niet zo goed af. Veel te grote plaggen, had ik te laat in de gaten. Jammer, daardoor onvoldoende kontrole over het proces. Dat weten ze dan weer voor de volgende keer.

opletten dat er geen vlammetjes uitbreken

Als er vlammen uitkomen moet je die gaten weer afstoppen, anders ontstaat er een verkeerde "atmosfeer" in het vuur. Dat moet reducerend zijn voor de betere kleuren. (reducerend = onttrekken van zuurstof: O2) Maar dat is dan weer persoonlijk.

de volgende ochtend: open harken

 Oude kleren is prima, want die stinken echt naar rook als je klaar bent met het uitpakken.

de oogst, het was toch nog bloedje heet in de kuil.

Zo te zien was er niet echt iets kapot gegaan. Een schilfertje hier of daar. Het Kopersulfaat heeft zijn werk gedaan. Niet spectaculair, maar tevredenstellend.

Weertje

Vandaag gaat het 30 graden worden. Ideaal om de middag eens op de brommer door te brengen. De laatste gasten zijn alweer vertrokken, en de gasten van gisteren voor dit weekeinde zijn niet op komen draven. Lekker de tijd aan mezelf dus. Tijd voor de blog. Want het thuisfront mist de stukkies. En er is wel weer het een en ander gebeurd.

FIETSERS
Het regent fietsers de laatste tijd. Dit keer mensen met een tandem. Extra speciaal. Zij kwamen uit de richting Port /s Saone en konden in de directe omgeving geen hotel of B&B vinden. Althans geen een die in het fietsboekje stond. Die waren namelijk allemaal gesloten. Raar toch zoiets. Moet in die omgeving echt wel een B&B te vinden zijn. Goed voor de business dat wel. Een stijf uur later stonden ze voor de deur. Eens bewonderend naar de fiets tandem gekeken. Rij je daar nu sneller op, vroeg ik? Nee dat niet echt maar het gaat wel iets lichter. Diner? Ja lekker! Toeval wilde dat ik net een pan spaghetti saus had willen gaan maken, kwam dus perfect uit. Voor- en nagerecht erbij gemaakt, het was weer helemaal kompleet.

De volgende dag die fiets eens op de plaat gezet. Kogamiyata, ook nog een kwaliteitsmerk ook met tig versnellingen, heleboel high tech aan boord. Vering voor en achter, super de luxe.  De GPS had een aantal leuke snufjes waar de TomTom nog een puntje aan kan zuigen.

Dan roept het huishouden en ga ik de berg strijkgoed maar eens aan de kant maken.

Bij die regen van de laatste dagen droogde die handel niet echt lekker. Sta je versteld van hoe zich dat dan op spaart. Met m'n nieuwe strijk-stoom-ding gaat het razendsnel. Echt een aanrader. Kost wel veel (+200E) maar het strijkwerk gaat ook een stuk sneller zo. Moet alleen eens een nieuwe strijkplank in elkaar fietsen. De strijk-ding-apparaat is net ff iets te groot voor het rekje, en die dekbedhoezen idem. Trouwens geen eenvoudig klusje om iets stabiels in elkaaar te fietsen, niet zomaar iets voor een ledig uurtje.


SCHIM
Maakt iederen wel eens mee. Dat ineens iemand je belt. Iemand uit een ver verleden. Zogezeid een "schim uit het verleden". Een jaar of tien-tig geleden waren we collega's. Dat was weer heerlijk ff helemaal bijkletsen. Hij had namelijk nog een oude CV van mij op zijn machine gevonden en is in LinkedIn gaan snuffelen om mij te vinden. Zag daar tot zijn opperste verbazing dat ik naar LDF verkast was. Dat prikkelt de nieuwsgierigheid, uiteraard. Nou wilde ie dat persoonlijk eens komen bekijken, en of dat kon? Tuurlijk, er is altijd wel een bed hier zei ik. En dat is ook zo, tot nu toe nog geen klant hoeven te weigeren omdat er geen slaapplaats (te regelen) was. Zo gezeid zo gedaan en DJ stond keurig op schema woensdag avond voor de deur. Natuurlijk hoorde ik zijn brommer al van ver aankomen; zo'n beest met 120 dB uit de pijpen, daar maak je zelfs een dove nog mee wakker. Een maaltje a l'improviste, niet echt tijd gehad om boodschappen te gaan doen. Tot laat in de nacht alles w.v.t.t.k. is de revu gepasseerd. Van de wereldproblemen via de vakkennis van nieuwkomers in de IT, tot aan de mannenpraat aan toe. Het weer hield zich goed, met een jasje aan konden we van de zonsondergang genieten. Maar bovenal van de stilte en de heldere sterrenhemel. Heerlijk dat gekletspraat onder een sterrenhemel met een goed glas wijn in de vingertjes.

De volgende dag samen de brommert gepakt en via achter-langs-weggetjes naar Vesoul geknard. Zegt DJ, moet ik maar niet aan mijn maten vertellen dat we met een suf drafje over de smalle paadjes zijn gegaan. Moest voortdurend mijn voet bij de rem houden, zo langzaam ging dat. Nu is dat eenmaal mijn manier om voldoende veilig over de kleine weggetjes te hobbelen. Die liggen altijd vol met zand, modder, grind, of ander puin. Bochten die je niet kunt overzien, plus nog eens de nodige gaten in het wegdek: trous en formation (gaten in wording) heet dat dan. Ook na een jaar nog, rustig! Bij een tegenligger moet je bijna op de rand van het wegdek gaan rijden, net niet de berm in. Auto's wijken gelukkig ver uit voor motoren. Dat er dan ineens wegwerkers voor je staan, de weg versperd is, en een joekel van een graafmachine zich staat uit te leven, kijk dat is typisch hier. Je stopt, wacht rustig af en na een minuutje rijdt zich alles aan de kant. Gewoon zonder toeteren of ook maar een spoortje van ergernis bij de wegwerkers. Zo gaat dat dan ook nog weer. Het leven op het platteland is zóóó relaxed.


In Vesoul ff een terrasje doen ging niet zomaar. Zaten we eerst bij een restaurant, het personeel zat uitgebreid te roken en kwam pas na tien minuten aan ons tafeltje staan. Nu is er altijd wel het een en ander aan mensjes te bekijken dus heel erg vonden we dat nu ook weer niet. Zegt het mens: we geven alleen diners, u kunt niet alleen koffie krijgen. Da's nou weer typisch, onbuigzame regeltjes. Hadden we speciaal nog een onopgedekt tafeltje uitgekozen. Lopen ze toch weer inkomen mis. Zal het toch nog veel te goed met de horeca gaan? Afijn wij maar een deurtje verder. Eikels.

In de namiddag verder met alle wereldproblemen. Zag ik plotseling een busje voor de deur langsschuiven. Het bleken de gasten uit Zwitserland te zijn, voor morgen dan hè. Een dag te vroeg, hadden ze zich in de datum vergist. Och we zijn zo flexibel als een looien deur dus dit was natuurlijk ook geen enkel probleem. Een ritje naar de supermarkt is zo gemaakt, en een extra kamer in sneltreintempo schoonmaken heb ik wel eens vaker gedaan. Mooi dat het strijkgoed al klaar was.

SCHAPIES
Staat afgelopen woensdag plotseling de vrouw van Pascal voor m'n neus. En begint te brabbelen dat de schapenscheerder donderdag's langs zal komen in het begin van de namiddag. Langskomen? Zoals vorige keer zeker? Vroeg ik. Ik heb die beesten twee dagen opgesloten gehouden, dat was niet zo leuk voor ze. Dus hoe zeker is dan dat ie er zal zijn? Nou hij moest hierachter ook nog schapen scheren dus het is vrij zeker klonk het.
Nu is het lokken van de schapen niet zo'n probleem, een beetje rammelen met het bakkie brokjes is voldoende om ze op een holletje de stal in te krijgen, niks aan de hand dus. Zo gezegd zo gedaan. Water, hooi en brokkies. Allemaal prima voor elkaar.
En verrek ergens in de middag kwam de scheerdert aanzetten. Hij kende de weg en was al aan de gang toen ik met DJ ging kijken. Dat gaat rap! Kwam de diskussie op of de kleinen ook nog moesten. Dat was beter voor de wol. Tuurlijk, die wol die niemand wilde hebben zeker. Krijgen ze ook minder last van de vliegen in de zomer dacht ik vervolgens, doen maar dus. En hop daar ging het scheerapparaat van dattum. Zzrrt, zzrrt! Erg zachtzinnig ging het nu opnieuw ook weer niet. Hier en daar zag je wel wat wondjes zitten, waar is die bombe blue (ontsmettings spul) in vredesnaam gebleven?

Zelfs La Bouffe ging onder het mes! Arm beest. Over de andere lammeren werd ook even het scheerapparaat geraust, voor half geld, dat dan wel weer. Voor drie tienen waren de dames, en heer, weer voor een jaar onder de pannen. Geen gezicht zo die naakte lijfies ;=) Bij het vallen van de nacht hoorde je de schapies klagend mekkeren, die hadden het niet erg naar de zin, zo met het bontjasje uit. Maar ja als da'lijk de hondsdagen uitbreken en 30+ op de thermometers komt te staan dan stikken ze ook de moord van de hitte, en dan is het ook weer niet goed! Nog ff een zoutsteen kopen vandaag of morgen en dan hebben we het weer helemaal voor elkaar.


FETE DE LA MUSIQUE

In juni is er altijd het feest van de muziek. Tot nu toe werd daar erg weinig aan gedaan in MSP maar dit keer dan toch een uitvoering van het MSP eigenste koor! Jawel, het dorp met krap aan 113 neuzen, heeft een eigen koor: de stem van het woud (l'echo du bois) of zoiets. En af en toe klonk het niet eens onverdienstelijk. Goed, de bromstem van de bas drukte Louise's alt  totaal weg. En de sopraan moest nog ff haar keel schrapen voor de enige solo van een enkele zin die ze had. Maar dat mag de pret om de couleur local  totaal niet drukken.
En jawel hoor, een toespraak van de burgermeester, een toespraak van een of ander Unesco juffie, schier onverstaanbaar door de galm in de kerk. En nog wat gekwezel van de burgermeestersvrouw met een ozo gemaakt glimlachje om d'r mond. Als je niet beter wist zou je bijna zeggen: een vals lachje. Wat hebben die twee toch dat ze altijd zo nadrukkelijk in de picture willen staan?  Echter, folklore! Daar gaat het om. En de galm in de kerk werkte daar perfect aan mee. Heerlijk fris dat temperatuurtje in de kerk, nog zo'n mazzel.

Die dag van de musique is overigens een nationaal gebeuren. In zowat alle dorpen, gaten en steden wordt er dan iets aan gedaan. Prachtig initiatief. En prima om dat in die kerk te doen.

Nog een kadootje: zoals die namiddagzon door de gebrandschilderde ramen komt.

Eetologie

Het is natuurlijk stilte voor de storm, zoals te doen gebruikelijk. Maar iedereen is weer naar zijn volgende bestemming vertrokken. Tijd voor een van mijn hersenspinsels.

De afgelopen drie jaar waren een ware ontdekkingsreis. Of zoals ik wel eens pleeg te zeggen: we leven hier @ Mailleroncourt aan de voet van de Vogezen in een real time laboratorium. Het leren van een nieuwe taal, een nieuw land. En zonder overdrijven mag ik wel zeggen dat LDF een heel ander land is om daadwerkelijk in te leven, dan wat je meemaakt als je hier op vakantie komt. Uit ervaring kan ik zeggen dat dit zo is voor elk ander land waar je gaat wonen en werken. Oh ja, mijn hele directe omgeving had ook nog zo zijn bedenkingen: waar gaat die jongen nu aan beginnen! Da's niks voor hem. Maar wie had gedacht dat ik aan het B&B helemaal mijn hart op zou halen; aan bijna alle aspecten van het B&B. Zelf had ik geen twijfel. Pottenbakken was en is nog steeds mijn ding. Hoewel, toch is een van de interessantste dingen voor mij, met dit project, wel het koken geworden. En daar gaat dit stukje ook over. Dit keer niet over gerechten of zo, maar wat er achter zit.

KOKEN <> KOKEN 

Wim aan de schapenbout

Koken is ongelijk koken. Zeker. Na drie jaar koken voor de gasten heb ik dat wel door gekregen. Het heeft even geduurd en kostte wat moeite. Uiteindelijk kreeg het me te pakken. En dan duik je diep in de materie, zoals altijd met onderwerpen gebeurd die me interesseren. Je ziet en leert maffe dingen (Epic Mealtime) als je flink op het internet aan het spitten bent. Bij toeval pik je van het Franse journaal de naam van Michelle Barrière op, je koopt wat van haar boekjes. En BENG, middeleeuws en renaissance koken. De schapenbout op z'n middeleeuws overigens is hier een succesnummer geworden. Geleidelijk aan begin je te lezen over samenstelling en opbouw van een Frans diner. Je vraagt de frans-mensen het hemd van het lijf. Je duikt in teksten van tussen de 15e en 19e eeuw, de Franse en Italiaanse keuken uit alle tijden. Hints, tips en recepten van gasten worden uitgeprobeerd, getest, gegeten... Recepten, recepten, recepten. Soms is het grote bah! Af en toe duikt er een juweeltje op, of ontstaat er per ongeluk iets nieuws voor het repertoir. Zoals het toetje van fromage blanc.  Een soort van "hellup ben vergeten iets voor het toetje in te slaan" geval. Dat toetje is nu in allerlei varianten op tafel gekomen. Ook een succesnummer geworden.

Toch dacht ik dat er nog iets miste in al die vergaarde kennis over eten. Namelijk hoe eet je, of hoe denk je dat de gasten het maximale eruit krijgen. Denk "hors du cadre" ofwel out of the box leek me de enige manier om dat vraagstukje op te lossen. Zowel in gesprekken met Fannie over dit, als met anderen ontdek je dat er wel eens een hele wetenschap achter het Dineren, met een hoofdletter, zou kunnen schuilen. Open deuren als smaakpapillen, hormonen die gaan werken als je iets eet, stofwisseling die versnelt, daargelaten. Je graaft eens wat in je geheugen, dist kennis op van het internet, vraagt eens wat dieper door bij Fannie en dan hoppa, weer een nieuw pad om te volgen. En wat blijkt? Het is een combinatie van timing, smaakvorming, het oog, en de neus. En niet te vergeten de bereiding zelf, uiteraard. Maar goed, hussel dat allemaal door elkaar en trek een lot...

TIMING

Een paar honderd jaar geleden wisten ze het al: een goed diner moet je zorgvuldig timen met afwisselende contrasten voor de lekkerbekkende tong. Zoet, zuur, bitter, zout... Je kunt achter elkaar het voorgerecht, hoofdschotel, en toetje zo op tafel plempen, over timing gesproken. En ben je binnen het uur weer schoon, zit je dagdromend met een glas wijn in de hand op je balkonnetje naar de ondergaande zon te staren. Zo werkt het dus echt niet, krijgt de gast echt geen goede herinnering aan. Hoe dan wel? Je moet aan de ene kant de lichaamssappen de kans geven hun werk te doen. En aan de andere kant het brein de kans geven nog even na te genieten van het gegetene. Te snel te veel eten = niet goed slapen. Krijg je nachtmerries van, vreselijk spannend om die te horen de volgende ochtend, maar je gasten komen om uit te rusten. Niet om een bloemrijk verhaal af te steken over hun oerangsten die ze nog eens dunnetjes in hun nachtmerries over deden. 

Dus timing. Geef de enzymen en maagzuur de tijd het werk te doen waar ze voor gemaakt zijn: smaakontwikkeling en spijsvertering. Breng rust in het bachanaal, pauzes. Tijd zat. Minimaal 10 minuten tussen de gangen in. Bij een diner van 12 gangen ben je dus zo maar 4 uur kwijt. En als de hoeveelheden en drankjes goed op elkaar afgestemd zijn, samen met die pauzes, dan sta je niet met een volgestopte buik van tafel op. Dan heeft je tong en neus wel een cruise gemaakt van hier naar Mexico en terug. Je vraagt je dan af of dat eten is om het eten, of, als het maar veel is dan is het goed. 

Lekker decadent dit, als je weet dat er duizenden per dag van de honger omkomen op de aardkloot. Maar goed, dan moeten ze maar geen oorlog voeren de hele tijd. Verder met mijn hersenspinsel.

SMAAK
Over smaak valt niet te twisten, zo lust ik geen vis. De ander zweert erbij. Weer anderen willen het liefst bakken vet in hun eten, en voor weer anderen kan er niet genoeg zout in of op zitten. Alhoewel alles heeft zo zijn doel, vetten, zouten, suikers, kruiden en specerijen. Alles om die vier smaakgebieden op je tong te plezieren: zout, zuur, zoet, bitter. Echte koks spelen daarmee. Zoals een zuur gerecht met iets bitterigs-zoets afwisselen. Of een licht gerecht (meestal ietsjes zoet) gaat over in iets licht zuurs om daarna iets vets te krijgen. Of de verschillende elementen in een bepaald gerecht zo combineren dat het net een soort toverbal lijkt van zout, zoet, zuur en bitter. Een van de redenen waarom veel mensen gek zijn op een Cesar salade is omdat die smaken-gebieden daar allemaal in terugkomen. Een diner aftoppen met iets "zoet" is een extra boost voor je hormoontjes om toch vooral het genotscentrum te prikkelen. Sluit een diner maar eens af met iets zuurs. Dan kan alles daarvoor nog net zo lekker geweest zijn, het krijgt gewoon een ontevreden zure "nasmaak". Niet gunstig voor je beoordeling. Zo prikkelt chocola bijvoorbeeld je genots ervaring. Een bonsbons wordt ook bijna altijd geserveerd bij de koffie (bitter + zoet) als sluitstuk. Of een likeurtje: Drambuie, Cointreau: iets bitters (sinaasappel en bitterkruiden) in iets heel erg zoets - perfectie. Zelf onlangs eens een mandarijnen likeur gemaakt. Het is de kunst dat smaak gamma in een eetfestijn zo op elkaar af te stemmen dat je tong dat retourtje Mexico maakt, en dan nog eens dunnetjes over. Variëren met de intensiteit ervan kan ook, altijd in sterkte opbouwen, niet andersom. Maar let op. Als de gast aan het eind van dit festijn het gevoel heeft er kan niets meer bij, dan is er iets fout gegaan. Je weet wel, nachtmerries. Uitmikken hoeveel te koken voor een man of 10 is niet onmogelijk. Van het lichtere iets meer, het zwaardere iets minder, of iets meer saus of garnering het is gewoon een beetje jongleren met smaken, hoeveelheden en timing. Is het hoofdgerecht aan de zware kant neem dan een beetje meer pauze (zet een verhaal op) en een lichtere wijn schenken, en andersom. Vooral water erbij, altijd water. En oh ja, altijd iets als koffie en of likeur achter de hand houden voor het geval er toch nog een gaatje is. Dat zet je pas op aanvraag, anders zit je al snel met een liter koffie, mocht het diner toch nog ietsjes meer zijn geweest dan verwacht.

OOG
Yep, het oog wil ook wat. Nog zo'n open deur. Aankleding doet veel, kleur doet veel. Een groene paprika in de salade doet weinig, een gele of rode weer wel. Doe iets met contrasterende kleuren, en bien sûre smaken. Je kunt een gevuld ei zo op een klein desertbordje leggen maar het oog vindt het beslist leuker daar nog wat garnering omheen te zien. Een braadpan met een overheerlijk braadstuk erin kun je boem op tafel schuiven, maar hetzelfde in een mooie dekschaal, een tufje groen er bovenop en iets roods erbij doet wonderen en ontlokken de gasten altijd een oh en ah. Allemaal om de beleving optimaal te maken. Niets nieuws.


NEUS
Je eet niet alleen met je ogen of je tong, je neus blaast een behoorlijk partijtje mee. Open deur nummer drie. Alhoewel. Geuren denkt men vaak aan gerechten te moeten geven door maar veel kruiden toe te voegen. Denkfautje. Kruiden en specerijen zouden de natuurlijke smaak van bijoorbeeld vlees alleen moeten ondersteunen, accentueren. Minder is beter geldt hier vooral. En verse kruiden uit eigen tuin is altijd beter dan die uit een potje.
Snij maar eens een wortel in je bouillon, heeft bijna het zelfde effect als kerrie (wordt misbruikt als smaakversterker). Wil je een beetje vettige smaak in je soep, gebruik dan een teentje knoflook in plaats van extra vet toe te voegen (spekkies bijv). Maal je niet om het aantal KJoules of is het volgende gerecht mager, dan zijn gerookte spekkies overheerlijk om in je bouillon te mikken. Geeft een speciale geur aan je gerecht. Verse kruiden kneus je eerst of snij je heel erg fijn, beetje afhankelijk van het soort - zachte kruiden kneuzen, hardere heel fijn snijden. Nog beter is de verse kruiden klein te snijden en 20 seconden in de magnetron te stoppen (in een klein beetje water), daarmee springen de cellen in de plant en heb je een intensiever resultaat. Kruiden worden vaak veel te veel gebruikt. Minder is beter.
Zo overdrijven we vaak met marineren van vlees. Veel te heftig. Marineren doe ik mijn vlees eigenlijk nooit, bij goed vlees hoeft dat ook niet. Bij wildvlees is dat dan wel weer nodig omdat het marineren de al te scherpe geur weghaalt. Steeds vaker laat ik het vlees op een lage temperatuur in de oven sudderen, duurt langer, maar de smaak komt veel beter tot zijn recht en blijft beslist malser.


Zo zie je maar dat er veel meer bij koken komt kijken dan je denkt, een hele ontdekkingsreis geweest. Dat dan weer wel.

De Week

Zo ff de week doornemen.

Fullhouse voor de pinkster. Da's mooi. Vorig jaar haden we minder gasten in de voorgaande periode dan dit jaar. Het voorseizoen is voor Le Mouton Qui Rit prima verlopen. Nu het hoogseizoen nog afwachten, als dat zo gaat als het voorseizoen... even afkloppen.

KUILVUUR

Wim en Vic zijn het afgelopen weekeinde met het kuilvuur bezig gegaan en hebben we wat werkstukken in de CuSO4 (kopersulfaat) gekliedert. Dat is een redelijk giftig goedje dus moet je daar een beetje mee oppassen. Koper geeft vaak een mooie rode gloed over het keramiek in de kuil. Van koperkleur tot diepzwart en alles wat daar tussenzit kan er uitkomen. 

Vic en Wim aan het plaggen steken

Veel invloed op het eindresultaat heb je niet. Altijd een soort van kadootje wat uit het vuur komt. Die twee hadden wel moeite met het goed afdekken met plaggen van het vuur. Niet erg solide, en sommige plaggen waren ook veel te groot: grote stappen snel thuis... Maar goed zo leren ze het wel een beetje in de vingers krijgen, i.p.v. alles voor -gedaan en -gekauwd te krijgen is het altijd beter om het zelf een paar keer gedaan te hebben. Zo krijg je er een beetje gevoel voor.

ATELIER

Vi aan het walsen

De nieuwe oven doet het prima met de verschillende glazuren. De eerste brand eerst nog even wat glazuurproefjes gedaan. Vic had zelf ook wat glazuren meegenomen. Ook een rood glazuur. Dat beklijfde niet echt op de pot. Liet toch nog veel open plekken open. Raar. Misschien nog te hoog gestookt? (1080) Met de proefjes op 1180 was sowieso te hoog en het rode pigment was totaal verdwenen. Wel een mooi donker blauw. De tweede rit was al beter. De schakelautomaat doet het geweldig. Alleen het afkoel traject duurt erg lang. Nou ja eens kijken of voor het  glazuren een ander programma ingesteld moet worden. Zal wel weer eindeloos proberen worden voordat er iets bevredigends uitkomt. Heb wel eens gelezen dat pottenbakkers jaren doen over het ontwikkelen van een glazuur en het bijbehorende bakprogramma. Een voordeel is wel dat ik daar alle tijd voor heb in de winter. 

glazuurproef 1180

onderglazuur + glanzend transparant

Dat transparant glanzend glazuur is mooi spul. Kun je leuk met onderglazuur je versiering / motiefjes doen en dan afdekken met transparant glanzend. Ook goed gelukt. 

En de dames leefden zich helemaal op de draaischijven uit. Geweldig om te zien dat na een paar dagen er zichtbare verbetering in het draaiwerk komt.

petra bezig met een pindabakje

 Vic zal nog wel wat pics mailen en Wim denk ik ook. Dan plak ik ze hier wel bij.

FIETSERS

Maandagavond kwam een groep fietsers, met aanhang. Een paar van de mensen hadden twee jaar geleden hier ook al gelogeerd. Herkende ze ook nog! Dit keer waren er twee volg-autootjes voor de bagage en een paar wielrijders extra. Goed georganiseerd.  Deze groep doet een soort uitwisselingsprogramma met een aan hun eigen dorp (Duitsland) verbonden dorp in Frankrijk. De wielrijders logeren dan bij de families over en weer in die plaatsen. Ze ontmoeten elkaar dan halverwege, wisselen dan wat troffeeen uit en gaan dan door. Erg leuk idee.

De ploeg fietsers zijn vanmorgen in alle vroegte weer vertrokken.

BBQ
Met de mensen uit het appartement en de andere gasten een BBQ. Is altijd bere gezellig zo op ons balkonnetje.

Dan kun je weer stilletjes genieten van het uitzicht, en de zonsondergang. Stilte daalt dan neer over het land, en hoor je alleen af en toe nog iets over de weg heenkomen.

Wel jammer dat de temperatuur in deze tijd van het jaar nogal snel daalt in de avond. Ach ja, je kunt niet alles hebben.

Gisteren regende het pijpenstelen, Goed voor de grond, maar de schapen zagen er als verzopen katten uit. Hebben ze toch een mooi bontjasje, schijnen ze die regen niet echt fijn te vinden. De schapenscheerder liet het ook weer eens afweten. Na anderhalve dag in de stal opgesloten te hebben gehad, geweest, te zijn. De schapen maar weer naar de wei teruggedreven. Eerst ff laten drinken uit de regenwaterbak, het ergste onkruid bij het zwembad laten wegknauwen en dan konden ze weer achter het hek de wei in. Ideaal die levende maaimachientjes. In vijf minuten was het gras weer kort. Zonder brandstof, zonder lawaai, alleen ff opletten dat ze niet verder de tuin in gingen. Ben je net een schaapsherder. In het drijven krijg ik ook steeds meer handigheid. Zo krijg je echt het gevoel van Beethovens Pastorale al starend naar je schapies, alleen de muziek zelf ontbrak nog. Misschien in de winter eens een luidsprekertje ophangen in de stal en kijken wat het effect is.

Kaas

Sta je je aan de kassa bij de Brico te vervelen, zie je uit je ooghoek ineens een pamfletje liggen. Een soort opendag bij een kaasmakerij van een kaasje dat ik wel eens eerder heb gekocht. Dus Wim en ik er op af. Kom je via wat achteraf weggetjes tenslotte in een klein dorp een erf opgereden. Parkeren in de wei. Goed geregeld, dat wel.

kaasboerin

Nou ja opendag. Een soort kraampje om hun producten en zo aan de man te brengen. De kaas werd ergens anders gemaakt. Wel lekker kunnen proeven. Toch maar weer de munster gekocht en een overheerlijke kruidenkaas. Dat in de volgende ochtend weer aan de gasten gevoerd.

Wim's suggestie een paar boomerang kaarten te geven werd natuurlijk opgevolgd, eerst een gesprekje aanknopen, inleidinkje is bij onze vrienden de fransjes altijd nodig, en dan hop die kaarten. Daar werd enthousiast op gereageerd, die zou ze in haar marktkraam leggen. Nog een paar bijgehaald. Ja want er kwamen veel touristen aan haar kraampje elke zomer. Maar eens kijken wat dat wordt. En dan eens regelmatig aanvullen.

boomerangkaart

  

Project

De afgelopen dagen kreeg ik een paar mailtjes van oude bekenden en mensen die deze blog volgen ;=) onderwerp: het project.

Een paar maanden geleden al eens uit de doeken proberen te doen. Dat was een beetje een theoretische benadering van hoe je zoiets nu opzet. Dit keer wil ik een meer persoonlijke invalsoek geven (vraag). 

Mijn ervaring, voor wat het waard is, met een gebouw en grond als dit heeft me geleerd dat je dit soort dingen niet als een dingetje erbij kunt doen. Het vergt 150% van je inzet en soms meer bij het opstarten van zoiets.  En door gelukkige omstandigheden kon ik dat ook doen. Baan opgezegd en hier begonnen. Hier is: in La Douce France @ Mailleroncourt. Na een paar opstart maanden, begon alles te lopen en nu gaan dingen steeds makkelijker. Zaterdag werd de steevaste inkoopdag voor materialen voor de volgende week. En de "verplichte" vrije zondag werd ook echt een dag dat je gewoon lui in een ligstoel kon hangen zonder je sappel te maken over de volgende dag. Want dat heb ik wel gedaan een normale 40 urige werkweek, verbouwings-gewijs dan. Het project zal nog wel 2 jaar vragen voordat alles zo is als we het hebben willen. In mijn ogen zijn er geen grote ingrijpende zaken meer, voornamelijk het nivo van afwerking krijgt dan een duw. Al met al een doorlooptijd van ruim 5 jaar. 

Dan ook nog een verbouwings-moeheids-aanval die er zomaar is meegemaakt. Een paar maanden is geen spat werk uit mijn handen gekomen. Nou ja kachel, verwarmen, gedoe met hout, schapen in de gaten houden die elk moment konden gaan werpen, hier en daar een klein klusje, beetje aan de website klooien, maar ik zat er even helemaal door. En dan na bezoek van vrienden en je schatje komt de puf geleidelijk aan weer terug. De lente bracht weer nieuwe moed. Dat is een behoorlijke dip geweest dus. Daar moet je denk ik in je planning serieus rekening mee houden. Eigenlijk zou ik tussen fase een en twee een paar maanden hebben moeten stoppen. Hoewel de business ging gewoon door, en kun je er niet zomaar ff tussenuit. Zo van: lieve gasten zoeken jullie het nu zelf even uit, kan niet natuurlijk. Allerlei deadlines die je moest halen, gasten tussendoor die voor de inkomsten zorgden, een kloojo die je per saldo meer werk bezorgde dan je uit handen nam... Zo ben ik tot de slotsom gekomen dat bijna drie jaar verbouwen, voornamelijk alleen, gewoon te veel van het goede is geweest. Het scheurtje dat ik bij het kruien van het beton in mijn bekken kreeg, nekte de mobiliteit behoorlijk voor een tijdje, en ging over in de ver-her-nieuwbouw-dip in de winter. 

Het is erg zwaar geweest. Vooral de eerste winter met dat natte hout, en een huis dat nauwelijks warm te krijgen was daardoor. De laatste winter was daarbij vergeleken een warmte luxe. En dan nog het mooie voorjaar, echt mazzel. Natuurlijk we zijn er nog niet, het ergste is wel voorbij. 
Update: Mailers en gasten vragen ook wel eens: voel je je niet eenzaam, zo Fannie daar jij hier. Tuurlijk, ik ben niet van steen. Kruip ook liever tegen mijn schatje aan dan met een spannend boek 'swinters in bed te vallen en de elektrische kachel voluit. Er zijn nu eenmaal een aantal dingen die gewoon gedaan moeten worden. En als je overdag bezig bent concentreer je je op je werk. In de avond is het langdurig kleppen via telefoon of Skype. En dan komt daarna de man met de hamer soms langs. Ga je maar pottenbakkers flimpies kijken op youtube. Of je schrijft je chjagrijn weg op de blog. Of je leest tot diep in de nacht een "polar" (franse politie roman zeg maar: detective) In het Frans dan wel hè!
Natuurlijk reizen we wel over en weer naar elkaar toe, daarom hebben we deze plek voor een deel ook uitgekozen. Dus gewoon nog even de tanden op elkaar. Het aftellen is begonnen...

MODEL

Heb het er wel eens met JW over gehad, ons business model. Hij zei toen wijs: je doelgroep zal heel anders worden dan je aanvankelijk bedacht hebt. Anderen hadden het weer over het oprekken van het (toeristen) seizoen. En inderdaad de doelgroep is anders van samenstelling geworden, ook die van nationaliteiten. Dachten we voornamelijk gasten uit NL te krijgen, meer dan 60% zijn fransjes. Er komen een mix aan soorten gasten: gezinnen of hele families, groepen, fietsers en een enkele motorrijder, veel stellen op doorreis... Eigenlijk geen pijl om op te trekken. In tegenstelling tot voorgaande jaren arriveerden de eerste gasten al in april, en vorig jaar hadden we in november de laatste gasten. Over oprekken gesproken. Maar we blijven onze gasten pamperen en op web / reis sites laten gasten soms een waardering achter:

Une nouvelle appréciation a été mise en ligne pour votre chambre d'hôtes numéro 26395 sur France-Voyage.com :

Titre :	Einfach maximal gut
Détails :	Le mouton qui rit ist ein Beispiel für hoheGastlichkeit, Freundlichkeit und der Bereitschaft, den Gästen das Leben angenehm zu machen. Wir wurden in allenTeilen verwöhnt. Dazu kam, dass der Chef des Hauses ein begnadeter Koch ist. Wir können dieses Haus nur empfehlen.
Notation :	Note globale : 10.0 / 10 Accueil : Excellent Confort : Excellent Propreté : Excellent Petit déjeuner / Table d'hôtes : Excellent Environnement : Excellent Rapport qualité/prix : Excellent
Date du séjour :	juin 2011

Mag ik dan even een paar dagen op wolken lopen? En daarna nog een paar weken naast mijn schoenen?

Natuurlijk hebben Fannie en ik veel moeten leren, het komt niet aangewaaid. Het was alsof we in een life laboratorium aan de gang waren. Alles moest ontdekt worden, uitgeprobeerd, en vooral peilen bij gasten of ze het naar hun zin hadden en of we nog iets konden verbeteren. Maar zo'n bovenstaande waardering voelt toch heel goed. We zijn er nog lang niet. Zeker er is een duidelijk stijgende lijn in het aantal verkochte bednachten elk jaar. Het blijft toch spannend: halen we onze ambitieuse target.

NU

Vanavond een schitterende zonsondergang, prettige muziek uit de radio, en het appartement dat door de rode zonnegloed verlicht wordt, doet veel goed. De kleine kudde schapies knauwen aan het gras, de twee geiten zijn met de brandnetels bezig, de vogel rammelt wat in zijn kooi en fluit af en toe. Morgen bijna full house, lekker koken, kletsen aan tafel. En het weekeinde is een keramiek gebeuren. Dikke pret dus dit. Kijk er naar uit.

Regen

In een heel aantal provincies is de grond kurkdroog. Op het journaal zie je totaal verdorde landerijen. Rundvee moet van dat verdroogde land nog te eten halen. Boeren zeggen dan ook: of verkopen of slachten. Geel zijn de planten, droog en gebarsten is de grond. De beekjes die normaal ruisend door het bos stromen zijn bijna opgedroogd. De eerste bladeren vallen al van de bomen af, als dat het doet is het ernstig. Het begint in sommige delen van het land echt dramatisch te worden. Zelfs al zou het een week lang regenen zou dat volgens de experts nog niet veel zoden aan de dijk zetten. Er is meer nodig. Hooischuren staan bijkant leeg, boeren laten hooi en stro aanvoeren vanuit het zuiden, Dat krijgen ze gratis, alleen het vervoer moeten ze betalen. Solidair dat wel. En toch zijn er weer speculanten die de prijs weer aan het opdrijven zijn voor hooi op de vrije markt. Het is toch niet te geloven, stelletje ratten.
In onze provincie, zoals voor velen in het centrale deel, de Haute-Saône, geldt al een verbod op sproeien. Gek genoeg zag ik vorige week toch nog geen echt verdorde akkers in de directe omgeving, en dan denk je al snel het valt wel mee. Wel veel aanplant dat het blijkbaar nog net redt. Meer naar het noorden zien de velden er veel droger uit en naar het zuiden begint de vergeling op de akkers goed zichtbaar te worden.
De afgelopen dagen is het hier echter gaan regenen. Veel losse flodders, maar ook een paar ferme buien. Dat de temperatuur daarmee sterk daalt (15º) is dan ff pech hebben. Heb zelf een sweater aangetrokken, kun je nagaan. Vanmiddag naar St. Loup zag je meteen de effecten van de eerste regens, het mais fluit de grond uit, het gras is weer groen. Maar het graan is op sommige akkers eigenlijk wel verloren.
Prijzen van groenten zijn de afgelopen weken sterk gestegen: 6 euries voor een meloen, 1 eurie voor een miezerig kropje sla. Nou ja dat was ook wel te verwachten. Maar nog steeds 50 cent voor een komkommer! Tomaten stijgen ook sterk, prei was afgelopen weekeinde 2E. En de rest zal wel meegaan. Vrije markt economie heet dat.

KLUSSEN
Vandaag de uit de garage komende materialen maar eens in de rekken gedaan en de grange aangeveegd. Wat een stof verzamelt zich daar toch iedere keer weer. Maar er is weer ruimte. Samen met de kampeerder de zonnecollector even weer rechtgezet en de buizen weer in de sokkels aangeschroefd. Daar moet ik iets anders voor verzinnen, toch wel gammel die sokkels. Misschien gewoon met purschuim vastzetten? Maar vandaag was het 15 graden en de collector maakte daar, bij zwaarbewolkte lucht, nog altijd 30º van in het verzamel vat. Morgen ga ik opnieuw meten met de dikkere slangen erin. Eens kijken wat dat wordt. Vast staat in ieder geval dat er nog op zijn minst twee elementen voor de herfst erbij moeten wil het atelier behaaglijk blijven en het appartement op vorstvrij gezet kan worden. Maar goed we blijven een beetje experimenteren hoe we het beste de warmte op kunnen slaan.

update:
Op een site eindelijk gevonden hoeveel liter vloeistof voor de accu nodig is voor de oppervlakte aan vacuumbuizen die we hebben geïnstalleerd. Er is per m2 ongeveer 77 liter medium nodig. Voor 8m2 krijg ik dan 616 liter. Dus 1m3 is dan niet verkeerd genomen, zo op gevoel. Verdubbelen we de oppervlakte voor de winter dan hoeft dat maar 2m3 te zijn. Denk dat glycol daar ook een rol in gaat spelen. Maar 4m3 zou dus een zware overkill zijn geweest. Wat is dat internet toch een pracht van een bieb, hè?

Lekker!

De familie die afgelopen week hier logeerde was weer een plezier om voor te zorgen. Opnieuw een groep met de pater familias voor zijn 70-ste verjaardag. En ikke maar zo lekker mogelijk voor ze koken. Een familie van schrijvers was het. En dat lieten de diskussies ook wel merken. Heerlijk eens over de zuivere vorm van anarchie te kunnen zwetsen, En wat het verschil tussen een "kies" en parlementaire democratie nu is. En waarom Zwitserland geen hoofdstad heeft, en je slechts 50K stemmen nodig hebt om een politicus naar huis te kunnen sturen, of een wet te neutraliseren. Een idee dat erg aantrekkelijk lijkt. Maar ja als je oppert dat de landelijke besluitvorming daardoor ook weer net op een Poolse landdag lijkt fronste de wenbrouwen dan toch weer door het heftig nadenken over een gepast antwoord hierop.
Opnieuw werd de wijn uit de Luberon als favoriet uitgeroepen. Jammer is alleen dat die wijn zo moeilijk op voorraad te leggen is, het is beslist geen bewaarwijn. Er vormt zich nogal wat depot na een paar maanden. De pater familias heeft een stukje in het gastenboek geschreven, ben ik nog aan het ontcijferen. Het is namelijk schier onleesbaar, maar ik ben een heel eind gekomen. Dus nog ff en het ongetwijfeld prozaïsch stukje komt tot volle betekenis. Wel door iedereen met namen voorzien. Dat is weer erg leuk. Met de kids speelde ik mee met het tafelvoetbalspel, geweldig stuk speelgoed. Lekker knetteren met dat balletje.

Maar goed dat we de garage hebben leeggeruimd, want dat balletje knalde nogal regelmatig uit het veld. Maar eens kijken hoelang dit ding het uithoudt. Het is een beetje een mini formaat maar voor kleine mensjes prima te doen.
Het zwemwater vonden de kids nog iets te fris, mat toch ff 24 graden. Maar goed ze hebben zich redelijk kunnen amuseren. Zaterdag maar eens samen met de tuinjongen de pingpongtafel opstellen en de sjoelbak op een frame zetten. Sjoelen is leuk, lekker ketsen die schijven, een jeugd sentiment van me. Ook al een mini bak, moet maar eens op marktplaats of zo kijken naar een volwassen formaat.

Ach ben altijd een beetje kind gebleven denk ik.

ZONNECOLLECTOR REDUX
Met Wim nog eens een paar mailtjes gehad over de resultaten van de collector. Die vallen eigenlijk een beetje tegen nadat we de ton vervangen hebben voor een bak van een kubieke meter. Ook gezien het afkoelingseffect van het geheel. Wim suggereerde om de twee leidingen parallel te koppelen. Daar had ik nog wel wat voor liggen, bij de Brico nog een paar extra bochten gehaald om het een en ander een beetje netjes te doen, maar toch viel het resultaat weer tegen. Het debiet bleef gewoon te laag: bijna 4l /min.
Omdat de Badmuts ons nog een bubbelfolie schuldig is ook maar eens gaan praten over dit verschijnsel. Oh, nee, kwam het, maar je moet gewoon 50mm slang door de collector heen jagen en de shunt dan helemaal openzetten. Dan gaat het goed komen. Zijn advies samen met dat van Wim overdenkende dacht ik daar het mijne van. Vijfitg mm buis aan de collector koppelen met het chloor in dat water leek me totaal geen goed plan. Bovendien zit je dan toch opnieuw te klooien met verlopen naar 22mm. Als ik nu eens 2 paralelslangen van 22mm aan koppel, is dat toch ook bijna 40mm slang diameter. Brico Depot maar weer eens een bezoek gebracht, slang, koppelingen, nog wat waterdichte stopcontacten en op mijn gemak naar huis geknard. Prachtig weer, een zwoele wind, en een heerlijk koel bos.

Tussen Bain les Bains en Clerjus ligt dit optrekje. Nee het is niet te koop. Maf is wel dat de shingles (houten plankjes als muurbekleding) op de rechterhelft van het huis, met de seizoenen meekleuren. In de winter en herfst zijn ze donkergroen, nu totaal verdord een beetje gelig.

Ben je bijna bij de afslag naar Le Mouton Qui Rit zie je dit ineens in een vallei liggen. Bijna idyllisch. Er wordt zo te zien nog stevig aan geknutselt.

LEKKER
Lekker is slechts een meter lang. Gisteren kwamen de eerste kampeerders aan en kregen een plekje in de voorste wei.Lekker tussen de schapen. Hadden ze als kadootje niet alleen zelf een soort noodrantsoen voor expats samengesteld maar ook Fannie had ze nog een tas boodschappen mee kunnen geven. Sambal is nu niet waar je als eerste aan denkt bij zo'n pakket maar voor mij behoort het bij de primaire behoeften. Hagelslag voor over het toetje van fromage blanc en als garnering bij heel veel andere toetjes en nagerechten. Pindakaas met stukkies van Calvé (geen andere haalt het daarbij), Gewoon ondenkbaar zònder te moeten. En enz enz enz. Nu ben ik zelf niet zo gek op drop maar Fannie dan wel weer, en voordat iemand daar op gaat zitten knauwen maar even in de kast zetten. Nooit begrepen wat NL-ers nu met drop hebben. Ja Engelse drop, dat gaat erin als koek, maar is zo slecht... en niet alleen voor de kiesjes.
Dan de NL koffie, kan moeilijk wennen aan de franse variant, te scherp voor mijn smaak. Ook al hebben ze hier het roodmerk van DE in de schappen liggen. Ja, ben al overgestapt op zwarte koffie, maar toch is het franse bakkie leut niet mijn ding. Zelfs de cappucino, waar toch veel melk in zit is mij net ff te bitter. Mijn smaakgeheugen is nu eenmaal moeilijk te foppen. Ooit zal die stap gemaakt moeten worden en wordt het een frans bakkie leut, maar zolang als het kan, nog maar even niet.

Zo tegen 3-en kwam gisteren alweer een fietser langswaaien. Even snel de laatste hand gelegd aan kamer 1. Deze held fietst naar Barcelona. Maar misschien ook niet zei ie omdat het laatste stuk nogal saai is. Blijft ie met een vriend die hem op komt halen nog een week rondknarren in de Pyreneeën Ben ik in het verleden met de motor dwars van west naar oost eens doorgereden. Echt een aanrader.

Tot laat in de avond de nieuwtjes en praatjes uit mijn oude buurt met de kampeerders op ons balkonnetje doorgenomen. De feestverlichting aangedaan, da's dan weer erg gezellig. Ook even hun plannen doorgenomen en nog wat tips gegeven om de doen. En dan zie je ze allebei gaaaapen. De sessie maar opgeheven en hop het was een lange dag geweest. Nog ff met mijn schatje klessebessen en dan is het hoogste tijd om uit te loggen.

Het is een voorzienende blik geweest om in het winter atelier voorzieningen in te bouwen als douche en toilet. Vandaag even een stortbak erin hangen dan hebben ze het rijk voor zich alleen zonder dat we elkaar hoeven te storen.

Fietsers

Het is verbazend zoveel fietsende vakantiegangers we de laatste maanden hebben mogen ontvangen. Vergeleken met vorig jaar in dezelfde periode kregen we pas in juni de eerste fietsers. Nu (31 mei) zijn er al een twintigtal geweest.

fietsers Freiburg - Paris

De foto is van een groep van vorig jaar: +20 fietsers in een keer. Je moest toen echt tussen de matrassen door laveren. Mensen sliepen overal, zelfs in ons appartement.
Het is gewoon opvallend zoveel fietsers. Het fiets-toerisme neemt blijkbaar hand over hand toe.  Via de groep van vorig jaar zullen er wat later in het jaar weer (fiets)gasten zijn. Als je eenmaal gevonden bent ... Ons geluk is dat we pal op een tweetal routes liggen. En er is een route die de weg waaraan ons dorp ligt, namelijk de D417 kruist. De route gaat via Corre  (12 km) en Vauvillers (4km). Volgens de gasten van gisteravond is het nogal moeilijk logies of kamers in deze omgeving te vinden via het internet. Daar ligt dan een uitdaging voor ons om dat te veranderen.
Fietsers vanuit Nederland zakken via de Ardenne of via de Moesel af naar deze streken. Uit hun opmerkingen maak ik op dat het stuk naar Le Mouton Qui Rit goed te doen valt wat stijlte enzo betreft. Mensen die via Corre - Vauvillers fietsen kunnen weer aansluiten op hun route door vanuit hier via Melincourt, Anchenoncourt-et-Chazel, St. Remi deze weer op te pakken. "In Mailleroncourt-Saint-Pancras Achter de kerk langs, rechtdoor naar Melincourt" klinkt dan mijn advies als de gasten na het ontbijt weer vertrekken. Het is een kleinere weg dan die via Corre - Vauvillers (4 km van ons af) maar mooier en veel rustiger. En het is niet eens veel omrijden hoor ik dan.

Zo, bij wijze van service maar even een kaartje erbij van Google Maps. Zelf de kleurtjes maar aangebracht.

route Corre naar Vauvillers of Fontenoys-le-Chateau naar Vauvillers

En het overzichtskaartje uit het routeboek Eindhoven-Cluny

in Vauvillers richting Mailleroncourt nemen en bij de kerk linksaf

In een ander boekje staat een foutieve naam: Fontenay-sur-Chateau ipv Fontenoys-le-Chateau. Overigens dit plaatsje heeft een zeer kleurrijke historie van wisselende eigenaren, smokkelroutes, rovers en oorlogen. En ligt aan het Canal de l'Est. Het is een prachtig dorp waar de tijd als het ware heeft stilgestaan..

De fietsmensen hebben zonder uitzondering van die route boekwerken (ISBN nummers?) mee waarin in detail de wegen zijn beschreven. Sommigen hebben op hun stuur ook nog een GPS apparaatje zitten. Op die manier is het erg moelijk om te verdwalen. Overigens afdrukken van Google Maps zie ik ook vaak in de waterdichte stuurtassen zitten. De meesten beginnen te rijden vanuit hun woonplaats. Sommige fietsers nemen de trein richting Frankrijk (voorbij de Ardennen) of Duitsland. Rijden dan het stuk naar Lyon of verder. Pakken daar de trein, of zelfs vliegtuig, terug naar NL. Of fietsen door naar Cluny (waar het eerste deel van het routeboek eindigt), Avignon, Compostella, of Rome en treinen dan terug. Het schijnt een heel aparte beleving te zijn om die routes met de fiets te doen. Onveranderd klinkt dat de mensen onderweg zeer vriendelijk bejegend worden, veel behulpzaaamheid bij pech. Maar aan de andere kant dat logies nogal moeilijk te vinden is in onze omgeving, dat dan ook nog een beetje op de route ligt.

Zoals gezegd een uitdaging om daar iets in te veranderen.