Bierfeest

Het BIERFEEST! In Saint Loup nog wel. Met veel bombarie aangekondigd. Na een rondje gemaakt te hebben ontdekte ik eindelijk een uit de kluitengewassen partytent. Ik loop erop af of beter gezegd langs, toch weer iets van de lokale folklore om eens te zien. Ach gut, slechts een paar flink aangeschoten figuren die nadrukkelijk om het hardst schreeuwden.  Luider zelfs dan de muziek. Misschien dachten ze hoe harder we schreeuwen des te meer gelijk heb ik. Na tien seconden was ik weg, zelfs geen plaatje geschoten. Niks geen gezellig bierhijsen aan lange tafels en pittige dames met uitgesproken boezems en laaguitgesneden decolletée. Want dat schijnt er bij te horen. Geen kraampjes met worst, brood en dergelijke. En, niet te vergeten die altijd aanwezige nergerzoenen. Een soort waterige zuurkool werd er aangeboden. Een tap waar het bier voor een schandalige prijs werd getapt, ondefinieerbare muziek schetterde uit de luidsprekers. Nou ja wat mag je ook verwachten van een in slaap gevallen dorp dat in de vaart der volkeren probeert mee te gaan. Enfin, dat weten we dan ook weer.

RITJE
Stapte weer op het mobiel en besloot ter plekke eens richting Corbenay - Fougerolle te knarren. Het is 24 graden, de tank is halfvol, en ik heb er zin in. Vergeleken met vorige week is de natuur nog niet erg verder in de herfsttooi gekomen. Was een beetje regen, veel zon, en dat helpt natuurlijk niet om de goudgele glans over het land te brengen.
Brom je eerst langs de zowat enige fabriek hier van Parisot. Twee vuigbruin uitbrakende schoorstenen die het gebied smoren.

Als je vanaf Mailleroncourt komt rijden zie je die bruine smurrie al van ver. Nou ja het is maar een fabriek hier in de omgeving dus ik denk dat dat wel kan lijden. Damien heeft daar, nadat hij hier weg ging, een tijdje gewerkt. Corbenay heeft niet zo'n grote bebouwde kom, maar is in termen van oppervlakte behoorlijk groot.

Veel landbouwgrond en relatief weinig echt bos om het plaatsje heen. Dan sla ik linksaf naar Fougerolle. En het eerste wat je ziet is een huis met van die ouderwetse shingles. Vind ik mooi, En omdat het half vervallen is zie je ook meteen hoe ze die shingles er aan getimmerd hebben. Leerzaam. En het staat ook nog eens te koop. Typisch voor LDF meer dan een naamplaat zit erop, meerdere makelaars kunnen het hier verkopen.

Ga ik achterom naar Aillevillers om daar eens langs te rijden. Ben daar eigenlijk nog nooit geweest. Zo gezegd zo gedaan.

En zoals een rechtgeaarde nederlander vind ik vervallen gebouwen mooi. Zomaar langs de weg. En het formaat van het atelier waar ik ooit mee begonnen ben naar te zoeken. Klein arbeidersdingetje met net genoeg plaats om te slapen en zo. Dit is te erg, daar kun je niets meer mee, maar wel fotogeniek hè.
Ik stond nog niet met de camera aan de rand van de weg of daar piepte de eerste imboorling, uit het huis aan de overkant, alweer naar buiten. Bloednieuwschierig wat die étrangé daar nu wel aan het doen was. In no time een tweede, en een derde riep van achter in het huis wat daar allemaal gebeurde. Prachtig, dat platteland. Maar een vriendelijk bonjour, met een vette grijns op je gezicht deed weer wonderen. Een fotootje maken? Nee, die kropen als een scheet weer naar binnen. Ja LDF is een ontwikkelingsland, echt waar. Je maakt wat mee nietwaar?
En dan retour naar MSP. Kom je langs een huisje dat nu al meer dan drie jaar te koop staat. Wat volgens mij een typisch huis van die tijd (19e eeuw) is, en natuurlijk ruim. Altijd verlekkerd naar staan te kijken.

Een klein soort van kasteeltje. Zijn we met Dries vaak langsgereden op de terugweg van Epinal. Slechts 265K Hier is de link naar de beschrijving op de site van de makelaar, het is het derdehuis van boven.

Met zo'n entrance kun je toch niet meer kapot, dacht is zo. Er is een stukje land bij, garage, berging, wijnkelder. Een koopje! Maar niet heus. Als je de foto's van binnen bekijkt op de makelaarssite dan is het meeste niet echt wat je noemt van deze tijd en zal er nog heel wat moeten gebeuren. En die klimop is een moordenaar voor je muren. Die prijs is dan ook behoorlijk aan de hoge kant als je vergelijkbare pandjes ziet.

Dan dit optrekje, verscholen in het achterland van Pré du Rupt (wei van Rupt)

De plaatsnamen zijn hier sowieso erg poëtisch. Langs een heel klein weggetje achterom pré du rupt kom ik langs dit fotogeniek juweeltje:

Jammer dat het licht vanmiddag zo keihard was. Moet er nog ff aan sleutelen, wat sepia erin mengen misschien. Kijk nu al uit naar de foto safari met Wim over een paar weken. Eens goed over de route nadenken.

Kom ik op m'n elf-en-dertigst het dorp binnen ziet mijn ooghoek iets fel wits op het aankondigingenbordje zitten. Hé iets nieuws. FF stoppen. Ik maak een zwaai terug. En lees wat er op staat.

Aankondigingen van overlijden en zo worden dus gewoon op dit houten plankje gedaan. RIP.
Zo zijn er een aantal van in het dorp. De vervanger van de dorpsomroeper zoiets dus. Toch, de tijd in MSP heeft werkelijk stilgestaan in dit opzicht. Of hebben we te maken met de zoveelste onuitroeibare traditie.

We zijn nu nog met 206 inwoners.