Elk pondje komt door het mondje

Je lijf is een behoorlijk ingewikkeld instrument. Daarom helpt het in het algemeen een beetje aandacht aan je lijf te geven. Daarmee hoef je echt niet te overdrijven. Heb je pech, dan werken je genen of je leefomgeving gewoon niet mee. Bovendien is goed zorgen voor je lijf geen garantie voor een lang en kwalitatief goed leven. In dit geval gaat het over vetzucht. Een van die aspecten die de kwaliteit van je leven negatief beïnvloeden. Dat kan voor een deel in je genen zitten, maar deels ook door niet goed op te passen en niet te luisteren naar je lijf. De zwaarlijvigheid in de westerse levensstijl is voor het merendeel aan eenzijdige voeding te wijten. Pepsi en chips, drank, weinig bewegen noem maar op. Meestal gemakzucht, troostvoedsel, veel op de stoel zitten, je soort werk, druk, consumptiedrang… wat dan ook. Niet dat dát als een excuus dient. Goed. Mijn verhaal. 

De strijd

Een paar jaar geleden vond de dokter het handig voor mij om een paar kilootjes kwijt te raken. Dat nam ik quasi serieus op en mijn schat probeerde me vervolgens in de richting van verstandiger eten te duwen. Mijn gewicht jo-jo-de vervolgens in de richting van een paar kilo per jaar minder vet mee te slepen. Gestaag, dat wel. Om me beter op gang te helpen schreef de dokter eervorig jaar een verwijzing naar een diëtiste uit. Een paar maanden later zat ik aan haar bureau. Tja en dan vallen de schellen van je ogen, als je het van een vreemde hoort. Nog steeds niet super gemotiveerd om de kilootjes weg te poetsen kreeg ik van de dokter ruim een half jaar geleden een behoorlijk serieuze waarschuwing. Potentieel suikerziekte, hartverzakking of rolberoerte zaten er aan te komen als en mitsdien ik niet serieus begon met sneller af te vallen. De diëtiste knikte alleen wijs. Niet van: “Zie je wel!”. Knap hoor. Terstond rolden een ander soort recepten uit haar computertje. Sommigen van die recepten waren echt bah! Maar er zijn er die we nu regelmatig klaarmaken. Hoe moeilijk is dat, afvallen. Nou, afvallen is gecompliceerd. Het dwingt je brein om jezelf niet langer voor de gek te houden, een plan te maken. Niet morgen, maar nu! Vooral, een realistisch doel te stellen en een pad te volgen. Een pad dat voor iedereen anders is. Daar komt de diëtiste dan om de hoek kijken, om je te helpen. Die helpt je uit nog meer dromen. Er bestaat gewoon geen gouden formule om de overtollige vetlaag weg te werken. De een volgt een crash dieet de ander gaat ineens veel sporten en weer anderen zien het in pilletjes of medische ingrepen zoals maagverkleining. In overleg met de diëtiste koos ik voor het pad van de geleidelijkheid. Geen crash dieet, geen pillen, geen operatie. We gingen voor het veranderen van de eetgewoonten voor de lange termijn. Geleidelijk aan wegstrepen van vet makers uit het dieet en zouden daar de tijd voor nemen. Het bleek niet alleen maar simpelweg de wijn te laten staan, of te minderen in sausen, minder lekker vet eten. Voornamelijk betekende dat het vreet proces tussen je oren om te bouwen en de nieuwe van eten daarvoor in de plaats te laten komen. Ik heb er een jaar over gedaan om dat te doen. Nog steeds is de verleiding daar. Toch, dingen die je lekker vond kunnen lekker blijven, maar anders. De weg van geleidelijkheid dus. Samen met de adviezen van de diëtiste ben ik begonnen met weg te strepen wat eigenlijk zonder al te veel moeite weggelaten kon worden. Dat ging in stapjes. Eerst de suikers maar eens. Nu is koffie niet eens meer lekker met suiker erin! Het frappeert me dat werkelijk overal suiker in zit. Ontstellend zoveel ook! Zelfs waar dat niet eens nodig is. Suiker werkt verslavend, lees je overal. Bewijs? Onze kat krijgt altijd de laatste restjes van de yoghurt of ontbijt pap in zijn vreet bak. Die heeft liever iets met suiker (nu zoetstof dus) dan puur natuur. Do I need to say more? Daarna kwamen de vetten aan de beurt. Minder vet (producten) in de saus, minderen in saus. Helemaal geen saus meer kan niet in de Franse keuken, het kan wel minder energie rijk en net zo smakelijk. Nou ja, soms is het even wennen geweest. Via YouTube maakte ik kennis met de Italiaanse opvattingen over koken. Niet meer dan vijf ingrediënten in een gerecht. Dat was een openbaring. Onze stijl van koken veranderde van kilo's boter, room en honing voor een groot deel naar olijfolie, verse kruiden, minder vetten, majo's en crêmes. Weer een mijlpaal. Dat zie je ook in de grafiek hieronder in het vierde jaar.

Grafiek

een lange weg

 

De grafiek laat een aantal dingen zien. De grote dip links was mijn verblijf in het ziekenhuis, knie operatie en het eten was smakeloos. De kilo's vlogen er daarna net zo snel weer op, geen dieet of discipline. Ook, dat alles heftig op en neer blijft jo-jo-en. De extremen zijn aan de rechterkant nóg niet verdwenen, een punt van aandacht. En jawel, dat er na de invoering van vorig jaar van de nieuwe stijl koken een (kleine) versnelling in het afvallen is gekomen. Ik had al een weegschaal van Nokia (Withings) gekocht waar je de gegevens mee kunt opslaan. Het bijhouden van deze grafiek geeft me motivatie om door te gaan en laat zien dat het de bedoelde kant op gaat.

Aanpassingen

Geleidelijk aan verdween dus de zoete of vette hap uit het dieet. Dat hielp, maar niet spectaculair veel, dacht ik. Een paar maanden geleden stond er ineens een emmer op het bureau van de diëtiste. Kijk, zei ze, dit ben je nu aan vet kwijt. De eerste tien kilootjes zijn eraf! Weer een mijlpaal. Nu, beginnen broeken beginnen af te zakken, het klassieke nieuwe gaatjes prikken in je broekriem ook, bloezen en polo’s die jaren te krap waren beginnen zelfs te slobberen. Dat alles draagt bij aan je motivatie. De laatste waarschuwing van de dokter tikte ook aan, eindelijk. Opvallendste resultaten tot nu toe? Minus 13 kilo, de apneu is verdwenen en ben ik niet meer de hele dag moe. Fitter. Sinds een paar weken zijn we op de hometrainer gaan fietsen en volgen een soort plan om de conditie op pijl te brengen. Met de lente op komst gaan we ook weer buiten fietsen en wandelen. In de zomer lekker zwemmen…
Nu wordt er gewerkt aan het brengen van regelmaat en cadens (ritme) in eetgewoontes. Volg een patroon zegt ze, zodat dit in je brein gebrand wordt. Door de business die we hebben, beseft ze, is die regelmaat niet altijd mogelijk maar herstel daarna wel weer de nieuwe gewoontes. Mijn schatje suggereert een dagboek bij te houden. Wat eet je zoal op een dag. Echt, je brein houd je voor de gek, in het begin lieg je gewoon tegen jezelf.
Heus, er is geen gouden formule om met morbide obesitas af te rekenen. Voor mij heeft het geholpen niet alles stante pede weg te willen strepen. Voor anderen zijn misschien iets drastischer maatregelen nodig of een paar shortcuts die op weg helpen. Bij mij speelde ook de leeftijd mee, een crash dieet zou niet verstandig zijn geweest zei de dokter bij de vorige check-up. Er komt heel wat van in die 30 kilo vet opgeslagen rotzooi vrij, je organen kunnen dat niet aan zonder schade op te lopen. Geen honger dieet dus, een verstandige keuze maar ook mijn eigen voorwaarde.

Die emmer had een dramatische impact. Op naar de volgende.