Land

 

De buren

Een aantal weken geleden stonden ineens de buren van ter rechter zijde voor de deur. Ze hadden een plan. OK, kom maar binnen. Lui als ik ben ga ik aan de keukentafel zitten en nodig ik ze uit om ook te gaan zitten, dat gaat zo in LDF. Je moet de mensen nadrukkelijk uitnodigen om te gaan zitten. Nee ze bleven liever staan. Oeps, nu komt het dacht ik. Vervolgens legt mevrouw gedecideerd een stuk papier op tafel. Een tekening van het kadaster. Kijk, klopt manlief op het papier, wij zouden graag een stuk land van jullie willen kopen. In blauw was aangegeven dat ze een kwart van de voorweide wilden overnemen. Ik nam een afwachtende houding aan. Wat ze aanspoorde om met enige nadruk te verklaren waarom wij dat stukje toch vooral aan hen moesten verkopen. Volgde enig geneuzel over licht, een oprijlaan, een terras... waarom dat goed voor hen was. Wij hadden land genoeg, dus daar konden we best wel een stukje van afstaan, toch? Voor hun wel en wee uiteraard. Mijn eerste gedachte was, hoe zo? En waarom doen jullie nu zo akelig. Kun je niet gewoon eerst je probleem uitleggen en prettig gaan zitten, kopje koffie erbij en de sfeer een beetje ontdooien? Sure, madame heeft waarschijnlijk maandenlang hierop zitten broeden en was totaal gefocussed op het idee van een stukje erbij. Ruimte voor een beetje prietpraat en normaal sociaal gedrag is er dan vaak niet meer bij. Of zouden ze het idee hebben dat er met ons niet te communiceren was vanwege die taal?

Uiteraard was mijn eerste gedachte: mooi niet. Mijn land, blijf je af. Daarna neemt je verstand het over. En vraag je hoeveel denken jullie minimaal nodig te hebben om die plannen te realiseren. Is bijvoorbeeld van hier naar daar ook voldoende. De helft dus. Kijk, in de onderhandelingen vragen ze altijd flink meer dan nodig is. Dat geeft ruimte om zonder nee toch je zin te krijgen. Zo gaat dat hier. Daarmee proberen ze de onderhandelingspartner meestal in een positie te manoevreren dat ie aleen maar ja kan zeggen en zo meer. Bovendien worden slecht frans sprekende buitenlanders meestal als naïef en argeloos gezien. Iemand die de taal slecht spreekt moet bijna wel dom zijn, toch? Dus die kun je wijs maken wat je wilt. Zodra de indruk gewekt wordt dat er zo'n spelletje gespeeld wordt haak ik meestal af. Aarzelend werd toegegeven dat van hier naar daar ook zou werken. Maar, ze zouden alle kosten betalen, landmeting, administratie etc. Joh!? We leken echter niet als verwacht te reageren. We gaven aan dat we er over na zouden denken en advies gingen inwinnen. Zijdeur open en bonjour gezegd. Toen we rondom eens advies gingen inwinnen lieten de meesten het antwoord op onze vraag erg in het midden liggen en klonk het "dat is aan jullie om te beslissen" Nu vroegen we niet om een beslissing maar om hoe hier mee om te gaan. Zucht. Als rasechte hollanders zijn en blijven we veel te direct voor hen. Toch proefde ik ook wel dat zij het niet zouden doen.

Bij onderzoek bleek er ook nog een dingetje van belasting op de winst van de verkoop van het goed te bestaan: 37% ( inkomsten belasting én sociale lasten). Leeswerk bracht: de meerwaarde van hun huis zal een rol spelen in de m2 prijs. En let goed op de voorwaarden voor de erfafscheiding. Wat gaan ze doen? Een metershoge muur neerzetten? Dat zal onwaarschijnlijk zijn omdat het licht een faktor was om meer licht en ruimte aan de zijkant van het huis te willen. Van de overbuurman hoorde ik echter dat ze nogal schichtig waren. Hij was een keer in zijn tuin bezig, mevrouw zag dat, schoot als een konijn naar binnen en liet zich niet meer zien. Nou j ik maak wel vreemdere dingen mee. Het is oppassen geblazen met zaken doen in LDF. JE moet altijd terdege beslagen ten ijs komen, de ander is dat geheid. Dus graaf je. Hoe dieper je in de matierie groeit des te meer beren zie je op de weg verschijnen. Je gaat bijna een advocaat nodig hebben om alles goed en zonder gezeur te kunnen regelen. 

Dan denk je ineens. Wacht ff we zitten niet op deze aardkloot om elkaar het leven zuur te maken. Dus áls ze gelukkig worden met een stukkie grond bij hun huis, om er iets mee te doen, soit! Dus na veel aarzeling vorige week toch maar een mailtje geschreven dat ze de helft konden kopen met als voorwaarde dat we precies wilden weten wat ze met de erfafscheiding van plan waren. Als dat ook in onze ogen geen probleem was dan komt er van ons een OK. Verder is het dan hun probleem het een en ander te regelen. Tot nu toe nog geen piep van de buren vernomen. Dus die zullen wel weer broeden op plan B.

Ons plan B was de grond in bruikleen of pacht te geven en dat het weer verviel zodra het huis verkocht zou gaan worden of als de nieuwe eigenaar er iets anders van plan mee is.

F is alleen bang dat er gezeik van gaat komen. Mijn indruk van mijnheer de buurman is: die gaat alles tot op de letter uitspellen om geen spaanbreedte ruimte te laten. We zijn gewaarschuwd.

Dit zal ongetwijfeld een staartje krijgen.

don Camillo

Sinds 2008 wordt er geblogd over onze wederwaardigheden in Mailleroncourt-Saint-Pancras. Tot in detail werd verslag gedaan wat er hier zoal gebeurde. Soms lees je wel eens een stukje opnieuw, tjonge jonge denk je dan, wat een zooitje - taalkundig dan. Nou ja, ik ben geen journalist of schrijver en grammatica is sinds mijn jonge jaren in een zwart gat gezonken. Een paar jaar geleden deed een vriendin van ons haar best van die krabbels iets leesbaars te maken. Het bleek een sisyphus-arbeid te zijn, tegen beter weten in hield ze stug vol. Uiteindelijk raakte ik overtuigd, het is niet wat en wordt ook niet wat. Dat is de een vd redenen waarom er de laatste jaren niet zo zoveel verhalen waren, dus.

Niet dat er niks gebeurd is, nou ja wat gebeurd er eigenlijk in een gat aan het einde van de wereld. Verdacht weinig.
Hoewel. Zo af en toe krijgen we tóch het idee in het dorp van Don Camillo te wonen. En dat is voor een buitenstaander die daar héél anders tegenaan kijkt grappig én triest tegelijk. Grappig omdat het bespottelijk is dat met nog geen tweehonderd inwoners het dorp in kampen is verdeeld. Groepjes die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Al generaties lang in onmin met hun buren leven zonder dat men precies weet wat de oorzaak is. Daarom eigenlijk heel triest. De paar dorpsfeesten die de laatste jaren nog plaats vonden zijn daardoor verdwenen. Puur omdat er tussen de fracties altijd ruzie ontstond. Want dronken zijn is hét moment om een vete uit te knokken. Er was, of is, zelfs een soort van comité opgezet met een commercieel doel die dan tussendoor nog wel eens een activiteit organiseert. De eerste de beste die ook wat wilde doen werd natuurlijk meteen bij de enkels afgeschoren, want concurrentie is nu eenmaal een vies woord in LDF. 

Het was een verrassing dat we een paar weken geleden weer een uitnodiging voor de jaarlijkse traditionele lunch, met andere gepensioneerden uit het dorp, in de bus vonden. 

Zie die grijze koppies eens!

Dát was weer ouderwets gezellig. Prima hoofdschotel van koeienwangen, heerlijk mals en goed van smaak. We konden weer even neuzelen met de mensen van de vrijdagmiddag club. Iedereen verlangde weer naar die middag. Zolang de Covid regeert zal dat een beetje moeilijk wezen.

Een jaar of wat verdween ook nog eens het restaurant uit het dorp. Een dingetje met opvolger en op pensioen gaan hoorden we. Missen we dan wel een beetje, al gingen we daar zelf niet zo vaak eten, maar dan nog. Als we geen energie hadden om te koken verwezen we ze altijd naar dat restaurant. Makkelijk en de gasten konden met de nodige glazen achter hun huigje gewoon terug lopen. 

Heel af en toe vragen lokalen ons wel eens of wij niet iets als een midi-resto zouden kunnen openen. Een restaurant dat alleen een maaltijd serveert tussen de middag. 'Wij' gaan dan uitgebreid uitleggen waarom we daar geen zin in hebben. "Dat dat met de (huidige) regelgeving wel een beetje gecompliceerd is. Dat minder dan 12 couverts per dag niet rendabel zou kunnen werken..." en meer uitvluchten. De Franse manier om niet bot te hoeven zeggen dat je er geen trek in hebt. Daarop wordt dan wijs geknikt. Want van de regeltjes krijgt iedereen hier buikpijn. 

Merkwaardigerwijze blijft het aantal inwoners van Mailleroncourt redelijk stabiel. Wel dat de jonge mensen weg trekken zodra er een kans is. Opvallend is dat mensen hier huizen kopen. Soms als tweede huis. Een tweetal Zwitserse gezinnen zijn hier permanent komen wonen. Een drietal andere buutenlaanders hebben huizen gekocht als tweede huis. Bijna zonder uitzondering begint men vervolgens met verhernieuwbouwen. Dat gaat nog eens wat worden met dit dorp. Op de een of ander manier heeft Mailleroncourt aantrekkingskracht. Het is en blijft wel natuurlijk een dorp dat door zijn lint bebouwing heel open is met veel groen bos eromheen. Waar het prettig frisse lucht snuiven is met af en toe een vleugje airwick strontspray, van tijd tot tijd. Dat is nu eenmaal het platteland. Met de dorpelingen hebben we eigenlijk geen intensief contact. Een beetje de karaktertrek van de mensen uit dit dorp. Men is op zichzelf gericht en gesloten naar vreemden of buitenstaanders toe. Dat draagt wel bij aan het rustige leven, toch? Misschien is het dat. Wel, als je er echt werk van maakt krijg je goede contacten en krijg je ze van tijd tot tijd over de vloer. Of we daar nu op staan te wachten. Voor ons geldt dat we in de zomer periode het huis vol hebben zitten en dan geen gelegenheid hebben om eens lekker over het hek hangend met de passanten te neuzelen. In de winter zit iedereen weer binnen voor de kachel. Wij overigens ook en genieten dan van de rust die onvermijdelijk in de winter over het dorp daalt. Een soort winterslaap dus. In de verte hoor je soms wat kettingen rinkelen of hekken rammelen, dieren blèren of af en toe een trekker die voorbij rommelt. Ondertussen wordt er rustig doorgeknutseld aan de SolarFarm, de Sniffer en andere interessante dingen. De tijd begint ook te komen om de keramiek weer op te pakken.

Ha! De laatste paar kubieke meter hout voor volgend jaar is naar binnen gefrommeld. Kan het de komende maanden lekker verder opdrogen.

\

32m3 hout verzeuld

Zo'n strandkar is reuze praktisch. Natuurlijk is op het kritieke moment de houtzaag machine weer eens kaput!! Al het hout voor deze winter is toch al gezaagd dus we hebben nog wel even om aan dat ding te moeten gaan knutselen.Wellicht dat de boys in de zomer met de kettingzaag te keer willen gaan en een portie brandhout aan gort zagen. Vandaag eerst nog ff gaan loodgieteren ...

Winter 2021

Het is guur weer. Dat is het. Het zonlicht minimaal, echt Vogezen weer.

lichtopbrengst per dag

lichtopbrengst in 365 dagen

Het probleem van het Vogezen weer is dat de opbrengst van de SolarFarm (SF)  beneden de threshold blijft. Dat is niet cool. Threshold? Dat is de minimum temperatuur waarbij de SF opengezet wordt naar de CV. Dat moment wordt door een programmaatje op een van de Raspberry Pi's (raspi) berekend. 

grafiek SF en kachel in graden Celcius

De gele lijn in het bovenstaande plaat moet de groene lijn (kachel) met minimaal 5 graden passeren wil de SF opengaan naar het huis. Dat gebeurd dus nu niet. In het plaatje boven zie je aan de groene lijn dat er gestookt wordt. Het andere geval is zichtbaar hieronder. In de morgen zie je het geel heel snel stijgen en dan laten we de kachel (groen) uitgaan. De SF neemt het verwarmen over tot achter in de middag, waarna de fik er weer ingaat als het te koud wordt.

De eerste paar jaren hadden we aan 72 kuub brandhout net genoeg. Het huis was nauwelijks geïsoleerd. Geleidelijk aan verminderde de benodigde hoeveelheid kubieke meters. Nu veertien jaar later is het nog maar de helft daarvan. Als het voorjaar én najaar veel zon uren geeft, dan zijn we spekkopers. Zoals in 2019 was het houtverbruik slechts: 14m3 en in 2020 20m3. Niet slecht. Natuurlijk is het niet zo dat met alleen een collector opstellen en de koudste plekken isoleren of tochtgaten dichten het huis "off the grid" kan worden gehaald.  Dat is ook niet het doel van dit experiment, maar het was een fantastisch (never ending) avontuur. Zonder de inzet van vriend Wim zou het ook niet zo gelukt zijn.

Onafhankelijker van leveranciers worden is het doel van de SolarFarm. Daar hoort ook bij een deel van je eigen stroom opwekken. Dat is de volgende stap in het totaal plan: het RaspiPlex project.

Onafhankelijkheid

Uiteraard ligt een deel van de oplossing ook bij het bekijken hoe je met energie omgaat. Wat en hoe wordt er verbruikt en wanneer. En kun je dat energiegebruik omlaag krijgen zonder aan comfort in te moeten leveren. Ja dat kan, er zijn grenzen, maar het kan.

verbruik wasmachine

Ik zou geen echte hobbyïst zijn als dat ook niet gemeten is. Grappig was het om te ontdekken dat ieder apparaat zo zijn eigen "handtekening" heeft. Wasmachines, stofzuiger, vaatwasser etc etc. Met een beetje grafiek zo te identificeren. Zie plaatje hierboven. Door op de laagtarief uren te wassen en dergelijke is een beginnetje te maken met energie besparing. Net zo met apparaten die zogenoemd sluipverbruik hebben. Transformatoren, TV's, computers... Ook al staan ze uit. Bij ons was dat na een zoektocht door het huis als snel een heel aantal watjes op een dag. Door apparaten te schakelen, boilers te regelen, bijverwarming alleen aan als er niet gestookt werd, koelkasten op iets hogere temperaturen, trafo's uit de stopkontakten trekken als kamers leeg staan, lampen in andere ruimten uitdoen etc etc. Gevolg: we kregen dit jaar meer dan 1000€ terug van het EDF. Dat konden we dan mooi in de zonnecellen steken. Waarmee we verwachten ieder jaar ruim duizend euries aan eigen stroom op te wekken.

Zonnecellen

De prijzen voor een kilowattuurtje rijzen de pan uit. Ondanks dat voor meer dan 80% stroom wordt opgewekt uit kernenergie in LDF. De eerste fase van de SolarFarm is redelijk stabiel te noemen en verdere uitbreiding wordt als niet zinvol gezien. Daarmee komt automatisch fase twee in beeld: stroom. Overigens er blijft altijd wel wat te pielen aan de infrastructuur, maar dat is puur uit hobby. 

Zonnepanelen dus. De opbrengst zal 100% voor eigen gebruik zijn. Als eerste stap: begin dit jaar werden er 10 panelen van 330W elk gekocht. Dat de panelen nu nog in de garage staan komt omdat onze preferred aannemer niet kon beginnen. Meer preciezer: hij is van carriere gewisseld en heeft nu een vaste baan tot zijn grote tevredenheid. Een ZZPer heeft nu eenmaal behoorlijke sores en op een gegeven moment is het op.  De zoektocht naar een vervanger was ook niet eenvoudig. De hoop is nu gevestigd dat in december de fundering gemaakt wordt om de onderstellen vast te zetten. Aansluiten op het huisnetwerk moet door een erkende vonkentrekker, anders krijg je gedoe met de electronen leverancier en de verzekering. Een nieuwe uitdaging. Uiteraard wordt ook dit project weer gedocumenteerd via deze blog.

Stappenplan

Volgende stap naar grotere onafhankelijkheid is het opslaan van de niet gebruikt energie. Daar hebben Wim en ik al eens behoorlijk over zitten te filosoferen. Denk aan batterijen, accumulatoren, boilers, potentiële energie... Dat is een dingetje: potentiële energie. Boeiend. Denk aan het principe van een koekoeksklok. De gewichten dalen naar beneden en drijven de klok (hier: dynamo) aan. Overdag worden met de niet gebruikte stroom de gewichten weer naar boven getrokken. Ik mag een boon zijn als daar niet verder op gestudeerd wordt. Heel veel knappe koppen zoeken dagelijks naar oplossingen voor het opslaan van energie. Daar kijk ik natuurlijk de kunst van af. 

Een totaal oplossing bestaat er (nog) niet. Onuitputtelijke energiebronnen bestaan niet, maar de mens knabbelt verder aan de koek. Uiteindelijk komt er een oplossing voor onze energie honger. Nogmaals, deel van de oplossing is te kijken naar je eigen verbruik. Je footprint, die kan best wat kleiner.

Herfst

Tochie

Herfst is mijn favoriete jaargetijde. Alles krijgt de mooiste kleuren en het ruikt buiten allemaal fantastisch. Gisteren werkte het weer helemaal mee, een kadootje!

Na de tentoonstelling in St. Loup van de oprichter van Lancome bezocht te hebben weer eens in een willekeurige richting gestuurd. OK ik weet het, je zou je schuldig moeten voelen om voor de lol een paar liter brandstof op te fikken, maar hé! Het leven is kort en zolang je je "footprint" een beetje in de gaten houdt is er niet zoveel aan de hand zeiden we tegen elkaar.

Lancome

Die tentoonstelling was in een prachtig huis, bijna paleisje midden in St. Loup ingericht. Een soort van persoonsverheerlijking met onooglijk kleine tekstbordjes met te klein font voor deze ogen. De inrichting zelf van het museumhuis was in mijn optiek veel meer de moeite waard. Vind ik mooi, die oude kasten waar het vakmanschap van afstraalt.

Lancome maakt van alles om iedereen lekker te laten ruiken, parfumerie en zo. Dus wij ook even bij het stalletje om wat geurtjes te snuiven. Verbaasde gezichten bij de dames dat een man om een luchtje vroeg ! Wat zijn we hier in de provincie toch nog lekker ouderwets, hè.

We waren er snel doorheen en de zon kleurde de lucht mooi blauw, ideaal weer voor een ritje dus.

Klimaat

De temperaturen in de zon klommen naar de 20 graden, midden in oktober. Gaan we weer zo'n idioot warme winter krijgen? Dan houden we opnieuw de helft van het ingekochte hout over. Hoewel we begin oktober de haard alweer moesten aansteken. Maar er ligt dik 70 kuub hout buiten en 10 kuub reeds gezaagd in 50cm stukken in de stal. Genoeg voor 2 jaar stoken. We kunnen er tegen. Vooral omdat we ieder jaar een deel van het huis aanpakken om beter te isoleren. Twintig jaar geleden had men totaal andere ideeën over isolatie en de normen daarvoor. Dubbele ramen met een spau van 3 mm en 3 mm glas kan echt niet meer. Stukje bij beetje passen we daarom alles aan waar het opportuun is. HR++ beglazing dia aan de geldende standaarden van 2020 voldoen. Het lijkt ook alsof er steeds meer 'zon dagen' komen in dit Vogezen weer type (lees: triest en grauw). Misschien hoeven we helemaal niet naar het zuiden te verhuizen ;=) De zonnecollectoren verwarmen het huis overdag en in de avond gaat de fik in haard. Prima! Alsmaar dat vochtige grauwe weer maakt je toch alleen maar depri.

Tour de France in de keuken

Uiteraard pikken we de "tour de france de la cuisine" weer op. Het is immers winter, waarmee we alle tijd hebben om qua koken weer uit ons dak te gaan. Wat was dat: "tour de france". Uit een franse regio kiezen we eens in de week een thema of gerecht voor het weekeinde. Vind ikzelf best bijzonder aan een land als dit. Iedere streek heeft eigen specifieke en karakteristieke gerechten die zich echt onderscheiden van de overige keukens in de regio's. OK zoiets als Boeuf Bourguignon is zeer populair in toute la France, de oorsprong ligt wél in het noordoosten, Waar wij wonen. Dit koken "á la tour de france" is altijd een ontdekkingstocht met gerechten die je niet meteen zou kiezen. Onbekend is onbemind. Soms zit er iets tussen waarmee je best voor de dag kunt komen bij onze gasten. Vaak zijn aanpassingen nodig, of ik bedenk een variant. De aanpassingen liggen meestal in de sfeer van hoeveelheden zout, vet en sauzen. Soms is een recept een beetje ver gezocht. Vinden de fransen geweldig, hoe gecompliceerder hoe interessanter. Ook, een hoofdgerecht zonder saus is geen eten zegt men veel in LDF. Onze keuken is er een geworden van: minder is beter. Minder specerijen, minder zout, vet. Slow cooking is ook een ding geworden. Niet alles leent zich daarvoor natuurlijk. Brood! Zonder brood is het geen frans diner. Soms een dooddoener dat brood en ook een beetje afhankelijk van het gerecht.
Een beetje privé zonde voor wat brood betreft. Komen we voorbij de bakker in Faverney (richting Vesoul) dan is het altijd raak. Dat brood is zó lekker. Dan krijg ik meteen trek in brood. Pavlov is volle sterkte. In een restaurant in Vesoul, Chez Jane - Restaurant le Theatre, hadden ze precies dát brood. Het mandje was natuurlijk in een nies en veeg leeg, smullen! Ach, ik blijf een barbaar, dus het interesseert me niks als ze met opgetrokken wenkbrouwen nieuw brood op tafel zetten. 

Salade met brood uit Faverney

 

Smoelenboek ellende

FB

Het SmoelenBoek en aanverwanten lagen gisteravond gedeeltelijk plat en toch weer niet. Bij het zien op de kaart waar de problemen waren is het opvallend dat het toch weer in de noordelijke hemisfeer is waar het wringt. Datzelfde doen alle belanghebbenden bij deze storing: zich in de handen wringen. Ik mag een boon zijn als er niet opeens een verklaring komt zoals "foutje technicus" ( update: verrek vanmiddag hadden ze iets over een foute update van de DNS)  en over een paar jaar blijkt het gewoon een hack of zelfs de bekende "malware" of zelfs "ransomware" geweest te zijn. De koers van het aandeel zakt meteen +5% en er wordt op dit moment heftig gehandeld in put opties van 330+ ( een beetje de voor de crisis waarde). En weer: de paniek op de beurs wordt eigenlijk voornamelijk veroorzaakt door de handelaren zelf. Altijd wel amusant dat wringelen van een afstand te mogen bekijken.

 Food

Volgens cijfers die in 2021 werden opgehoest door het analyticsbedrijf voor sociale media Digimind: 27% van de Instagrammers deelt voedselinhoud, 38% bekijkt voedselinhoud en liefhebbers van voedsel bekijken vier keer meer inhoud dan de gemiddelde gebruiker. Dat laatste gaat beslist op voor mij. Hele avonden kan ik doorbrengen op dat domein. Hoe maak je Canard a l'orange, beef Wellington, hoe doe je dit of dat... Maar net zo goed wordt een goed flimpie bekeken over ongeëvenaarde vaardigheid in het veranderen van een alledaagse wortel naar een kunstwerkje. Naar snijtechnieken, specifieke kook processen of gerechten uit alle hoeken van de wereld. Dat geeft ideeën en technieken. 

gepocheerd ei maken

Voedselbos

Van de hak op de tak springend in videoland struikelde ik een paar maanden geleden over het verschijnsel van een Voedselbos. Was'z dat? Dat heet een deel of geheel van je tuin inrichten met groeispul om daar door het hele jaar door dingen uit of van te kunnen eten. Van vruchten tot wortels, bladdelen, zaden of zelfs schors. Bijna alles lijkt eetbaar. Vermoedelijk niet altijd even smakelijk, maar daar kun je in de keuken weer het een en ander aan doen. Nu de tuin een beetje zijn eindstadium bereikt, komt nu zoiets als het voedselbos erbij. Plek zat, een deel van de wei gaat de komende jaren als voedselbos ingericht worden. De schapen zullen er ook blij mee zijn, die bezatten zich ook met het rijpe fruit uit de boomgaard. Dit jaar bessen en bramen geplant, de eerste moerbeiboom staat er ook al en er zal nog wel meer lekkers bijkomen. Meteen die kruidentuin maar gaan aanleggen in het voorjaar. Er is echt niet veel nodig om je het hele jaar te kunnen amuseren met groen groei spul. De komende tijd meer info en plannen.

Te koop

   De eerste reactie die we zagen was een schrikreactie bij bekenden en het lokaal bestuur van het dorp toen we aankondigden te gaan stoppen. "Ja maar," zei de bourmaitre, "we vinden het juist heel erg prima dat er in ons dorp en chambre d'hôtes is gevestigd en het zou erg jammer zijn als dat zou verdwijnen". Waarop we zeiden dat het onze voorkeur had Le Mouton Qui Rit aan een opvolger te willen overdragen en ook naar een opvolger zochten. Ook omdat we ons bewust zijn van de streekfunctie die onze B&B heeft gekregen. Waarop de burgemeester opgelucht reageerde. "Want een jaar of vijf geleden sloot het enige restaurant in het dorp en dat voelen we nog steeds als een verlies.", zei hij. Tuurlijk is het ego strelend als je dat hoort. En het maakte je dan ook wel een beetje trots op wat hier bereikt is. Een stukje erkenning, toch? 

 

LMQR vanuit de lucht (@ ralf 2021)

   Niettemin hebben we besloten Le Mouton Qui Rit te koop te zetten. Veel lezers reageren begrijpend. Zo van: "Jullie zijn al aardig op weg naar je pensioen, toch?" Ja, we zijn al aardig met pensioen ;=).
Na 14 seizoenen denken we het wat rustiger aan te willen gaan doen. Te beginnen met wat kleiner te gaan wonen. Het is gewoon dat een huis van 400 m2 best wel te groot is voor ons tweeën. Ook al hebben we het prima naar onze zin op het niveau dat we de B&B nu bestieren. Nee, dus we gooien de B&B nog niet dicht. We zoeken, sinds de aankondiging van een paar maanden geleden naar een opvolger die Le Mouton Qui Rit als B&B wil blijven uitbaten. Zoals gezegd enerzijds vanwege de streekfunctie die Le Mouton heeft gekregen, anderzijds heeft Le Mouton best wel een reputatie en naamsbekendheid opgebouwd in de omgeving.

    Dit jaar (2021) is eigenlijk het eerste jaar waarin we niet overal meer ja op zeggen en bouwen bewust periodes van relatieve rust in. Eigenlijk wel bizar, al die jaren dat we de B&B draaien zijn we nog nooit echt op vakantie gegaan in La Douce France. Daar gaan we vanaf dit jaar wat aan doen. Dat hebben we wel verdiend. Maarja, de Covid gooide ook in 2021 roet in het eten wat dat betreft.

 

pompoenenoogst najaar 2020 @ LMQR

 

Ok over de verkoop van Le Mouton Qui Rit

Profiel

• Bouwjaar 1823, bij of aanbouw en laatste overkapping 2002-5
• Bewoonbaar oppervlakte 400m2
• 6 slaapkamers (5x5 m2) met eigen douche en toilet, maximale slaap plekken 18 waarvan 12 in het hoofdgebouw en 6 in het appartement, een slaapkamer voor privé logies (chambre d'amis) of uitwijk als alle kamers verhuurd zijn
• In totaal 3 keukens, 8 toiletten en 7 douches  
• Eetkamer 32 m2 met tafel voor 14 personen
• Zwembad (2010) 28 m2  verwarmd door zonnecollector
• Tuin +- 400m2
• Zonnecollector van 300 vacuum buizen die in de zomer het zwembad en in de koude periode deels het huis verwarmd.
  
• Er wordt gestookt op hout, een CV haard (Perge) en een open haard (KalFire), door de zonneverwarming hoeft er, bij een zonnige dag, in de herfst, vroege of late winter en lente maar af en toe gestookt te worden. Daardoor is de houtconsumptie met 50% gedaald van 70 m3 tot 20-30 m3. Er zijn voldoende vaste en mobiele elektrische radiatoren om in afzonderlijke kamers bij te verwarmen.
• Vloerverwarming in het privé appartement die zowel door de collector als de CV haard verwarmd wordt
• Eigen parkeerplaats van +/- 350 m2 inclusief overdekte BBQ plek
• Garage +50 m2
• 2 stallen tot. +100 m2
• Schapenhok en stro hok +/- 50m2
• Atelier +/- 80 m2, hottub 4 persoons, pottenbakkerij
• totale oppervlakte 1.85 ha. incl wei (schapen, boomgaard en parking)
• vraagprijs 399K

Fotootjes en uitgebreidere beschrijving: kijk hier (in het frans maar ook in andere talen beschikbaar)

Zakelijk

Het huis wordt met alles erop en eraan opgeleverd. Dus inclusief alle inventaris voor de B&B. Uit het prive gedeelte nemen we uiteraard onze persoonlijke dingen mee. Er is dus een instap klare situatie. Je hoeft bij wijze van spreken alleen nog maar je eigen tandenborstel maar mee te nemen 😜

Realistisch gesproken kun je van deze B&B niet leven. De toerist begint weliswaar langzaam deze streek te ontdekken, er wordt veel gewandeld, gefietst en rondgetrokken. Qua aantallen touristen is het gewoon niet vergelijkbaar met de zuidelijk- of aan de westkust gelegen situaties. De samenstelling van onze gasten is ook anders: doorreizigers, kopers van huizen in de directe nabijheid, mensen die een klus in de omgeving uitvoeren of gasten van lokale families. Wel met een toenemend aantal families of groepen die hier meer dan een dag verblijven. Daarom zal bij het opstarten een van de twee partners of een neven activiteit kunnen gaan ontplooien of de een andere vorm van neveninkomsten nodig hebben. Wij hebben eigenlijk nooit echt aan de weg getimmerd. Een aantal kanalen hebben we bewust links laten liggen, ook aan directe klantenwerving is bijna niets gedaan. Er zit zeker groeipotentie in. Die taak geven we graag door aan onze opvolgers. Die we ook niet zomaar in het diepe zullen loslaten. Er is best wel een beetje voorlichting en training nodig hoe Le Mouton te managen. Domotica en de techniek (zonne verwarming) is aanwezig in het huis en wordt elk jaar een beetje uitgebreidt.

Terzijde ...

• Tijdens de verbouwingen en verbeteringen welke laatsten nog steeds doorgaan, het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan, hebben we altijd geprobeerd het karakter van het huis uit 1823 te bewaren maar het wel het comfort van de 21e eeuw te geven. Bijvoorbeeld isolatie waar nodig of zinvol. We hebben ook altijd gekeken naar de lokale stijl om dat toe te passen en te fuseren met onze (Nederlandse) smaak in en rond het huis.
• Het lachende schaap heeft uiteraard schapen in de wei. Per jaar kan dat varieren van een stuk of 6 tot 18. Meestal gaan we de winter in met maximaal 8 schapen.    
• Er is in de loop der jaren een klein netwerkje van mensen ontstaan rondom LMQR die we part-time inhuren of waarvan we diensten of producten afnemen. Daar kan onze opvolger zelf over beslissen om mee door te gaan of niet. Het maakt het een en ander wel makkelijker.
• In een oud huis als dit blijft het altijd klussen of te verbeteren. Al ware het maar het reguliere onderhoud en reparaties van dingen die kapot gaan in het woon-gedeelte. Een paar ruimtes zoals de stallen, garage en de grange hebben we bewust niet aangepakt. Volgens het originele plan zou dat pas nodig zijn boven een bepaald aantal gasten per jaar.

 

Het makkelijkste kun je kontakt met ons opnemen via email.

Weer een jaar

Moest ff reconstrueren hoe weer in te loggen voor deze blog en met welk account, maar na een paar minuten lukte het weer. Een jaar voorbij alweer ! Gewoon weer fris opnieuw beginnen zeggen mijn lief en ik af en toe tegen elkaar als iets een beetje in het slop is geraakt.

B&B

Even bijpraten. Veel gestelde vraag: hoe gaat het met de B&B? Nou, eigenlijk best wel goed. Het 14e seizoen is nu bijna voorbij en we zijn niet ontevreden. Wonderbaarlijk genoeg, ondanks de covid ellende, draaiden we eigenlijk helemáál niet slecht. Het leek dit jaar wat rustiger geworden, maar qua aantallen bleek dat schone schijn. Voornamelijk omdat er veel clusters kwamen: groepen vrienden of familie van 10+ personen. Die bleven dan een lang weekeinde. Dat we daarna twee dagen nodig hadden om alles weer op zijn plaats, netjes en schoon te krijgen is even aanpoten. De B&B is dan twee dagen "bezet" of op zijn mooi frans: "complet".

Luchtfoto LMQR (2021 Ralf)

De rest van de week bleek het daarom wat rustiger wat gasten betreft.
Wat ons ieder jaar wel weer opvalt is dat de herkomst en soort gasten weer anders is. Het ene jaar veel families, dan weer veel fietsers en zoals dit jaar veel groepen. Bekenden die ons daarover "ondervragen" brengen ook altijd het onderwerp herhaalgasten ter sprake. Normaal gesproken is dat zo'n beetje de basis van elke B&B. En ja, die hebben we. Uit onverwachte hoek, wel. Er komen namelijk steeds meer gasten als vertegenwoordigers, officials, technici etc. regelmatig terug. We noemen deze soort gasten in ons jargon de "professionals". Het deel huizenkopers loopt ook weer op nu de covid maatregelen praktisch opgeheven zijn. Bij elkaar een groep gasten die iets in de omgeving te doen hebben. Het valt niet te ontkennen dat dit ook een beetje is toe te schrijven aan het feit dat steeds meer (vnl. kleinere) hotels en B&B's in de omgeving er mee op houden of voor het seizoen dichtgaan. Hierdoor heeft Le Mouton een beetje de funktie van een typisch frans dorpshotel gekregen.

Stokje

Na al die jaren naderen we het punt dat we het stokje willen door gaan geven. Daarom hebben we vorig jaar een aantal makelaars benaderd die Le Mouton Qui Rit wel even zouden gaan slijten aan een opvolger. NOT. We weten nu dat je vreselijk precies moet zijn in wat je wel en niet wilt bij die snelle jongens. Uiteraard moet dat op papier staan, maar dan nog...  Afijn, een leermomentje. Toen er dus een koper was bleek die een groot familiehuis nodig te hebben. Prima plan maar het knaagde wel aan ons (mij voornamelijk) dat de B&B dan zou verdwijnen. Mijn schatje zag het niet zitten om tijdens de covid plaag eventjes zonder vaste woon of verblijfplaats ergens te moeten bivakkeren. De verkoop werd daarop geannuleerd. Op naar de volgende étappe maar. We gaan het zelf oppakken. Kort door de bocht: de B&B wordt instapklaar verkocht.
Neem gerust contact op bij: hoe gaat dat nu, suggesties, interesse of "ik weet iemand..."
Een paar mensen kwamen met het idee om daar een specifieke site voor op te zetten. Dat zie je steeds meer. Op de bestaande site van Le Mouton Qui Rit een pagina daarvoor inrichten? Afin de winteravonden zijn lang en donker.

Mancave

Na het afblazen van de verkoop kregen we in de gaten dat we nog wel een paar jaar in Mailleroncourt zouden blijven. Opluchting bij de bourmaître en wat dorpelingen. Die vonden het wel handig dat ze hun gasten bij ons konden onderbrengen.

mancave

Uitstel maakte ook een aantal kleine projectjes weer actueel. Dus kwam de mancave weer op de lijst te staan. Eis: een hokje dat makkelijk te verwarmen is en ruimte voor de elektronica die her en der in het huis in dozen, laden of ergens ingefrommelt was bijeen te graaien. Tevens moest er een deel voor de keramiek komen. Die mancave is voltooid en (bijna) alle electronica zit nu netjes in dozen en kastjes. Het boetseren kan op deze manier ook in de winter weer.

Inmiddels

De wintertijd is altijd een mooie periode onze kookkunsten op een hoger plan te krijgen. Koken we in het weekeinde altijd een speciaal gerecht uit een streek van LDF. Of bedenken we nieuwe recepten en experimenteren met ingredienten. Een tijdje geleden was het thema slow cooking, vorig jaar introduceerden we de italiaanse opvatting van maximaal 5 ingredienten. Dit jaar weten we het nog niet maar dat gaat wel komen. Uiteraard iets met brood, staat al heel lang op het lijstje. Pasta van de bojum af maken is ook wel een ding. En die pyramide van profiterolles. Zo zie je aan inspiratie geen gebrek.