don Camillo

Sinds 2008 wordt er geblogd over onze wederwaardigheden in Mailleroncourt-Saint-Pancras. Tot in detail werd verslag gedaan wat er hier zoal gebeurde. Soms lees je wel eens een stukje opnieuw, tjonge jonge denk je dan, wat een zooitje - taalkundig dan. Nou ja, ik ben geen journalist of schrijver en grammatica is sinds mijn jonge jaren in een zwart gat gezonken. Een paar jaar geleden deed een vriendin van ons haar best van die krabbels iets leesbaars te maken. Het bleek een sisyphus-arbeid te zijn, tegen beter weten in hield ze stug vol. Uiteindelijk raakte ik overtuigd, het is niet wat en wordt ook niet wat. Dat is de een vd redenen waarom er de laatste jaren niet zo zoveel verhalen waren, dus.

Niet dat er niks gebeurd is, nou ja wat gebeurd er eigenlijk in een gat aan het einde van de wereld. Verdacht weinig.
Hoewel. Zo af en toe krijgen we tóch het idee in het dorp van Don Camillo te wonen. En dat is voor een buitenstaander die daar héél anders tegenaan kijkt grappig én triest tegelijk. Grappig omdat het bespottelijk is dat met nog geen tweehonderd inwoners het dorp in kampen is verdeeld. Groepjes die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Al generaties lang in onmin met hun buren leven zonder dat men precies weet wat de oorzaak is. Daarom eigenlijk heel triest. De paar dorpsfeesten die de laatste jaren nog plaats vonden zijn daardoor verdwenen. Puur omdat er tussen de fracties altijd ruzie ontstond. Want dronken zijn is hét moment om een vete uit te knokken. Er was, of is, zelfs een soort van comité opgezet met een commercieel doel die dan tussendoor nog wel eens een activiteit organiseert. De eerste de beste die ook wat wilde doen werd natuurlijk meteen bij de enkels afgeschoren, want concurrentie is nu eenmaal een vies woord in LDF. 

Het was een verrassing dat we een paar weken geleden weer een uitnodiging voor de jaarlijkse traditionele lunch, met andere gepensioneerden uit het dorp, in de bus vonden. 

Zie die grijze koppies eens!

Dát was weer ouderwets gezellig. Prima hoofdschotel van koeienwangen, heerlijk mals en goed van smaak. We konden weer even neuzelen met de mensen van de vrijdagmiddag club. Iedereen verlangde weer naar die middag. Zolang de Covid regeert zal dat een beetje moeilijk wezen.

Een jaar of wat verdween ook nog eens het restaurant uit het dorp. Een dingetje met opvolger en op pensioen gaan hoorden we. Missen we dan wel een beetje, al gingen we daar zelf niet zo vaak eten, maar dan nog. Als we geen energie hadden om te koken verwezen we ze altijd naar dat restaurant. Makkelijk en de gasten konden met de nodige glazen achter hun huigje gewoon terug lopen. 

Heel af en toe vragen lokalen ons wel eens of wij niet iets als een midi-resto zouden kunnen openen. Een restaurant dat alleen een maaltijd serveert tussen de middag. 'Wij' gaan dan uitgebreid uitleggen waarom we daar geen zin in hebben. "Dat dat met de (huidige) regelgeving wel een beetje gecompliceerd is. Dat minder dan 12 couverts per dag niet rendabel zou kunnen werken..." en meer uitvluchten. De Franse manier om niet bot te hoeven zeggen dat je er geen trek in hebt. Daarop wordt dan wijs geknikt. Want van de regeltjes krijgt iedereen hier buikpijn. 

Merkwaardigerwijze blijft het aantal inwoners van Mailleroncourt redelijk stabiel. Wel dat de jonge mensen weg trekken zodra er een kans is. Opvallend is dat mensen hier huizen kopen. Soms als tweede huis. Een tweetal Zwitserse gezinnen zijn hier permanent komen wonen. Een drietal andere buutenlaanders hebben huizen gekocht als tweede huis. Bijna zonder uitzondering begint men vervolgens met verhernieuwbouwen. Dat gaat nog eens wat worden met dit dorp. Op de een of ander manier heeft Mailleroncourt aantrekkingskracht. Het is en blijft wel natuurlijk een dorp dat door zijn lint bebouwing heel open is met veel groen bos eromheen. Waar het prettig frisse lucht snuiven is met af en toe een vleugje airwick strontspray, van tijd tot tijd. Dat is nu eenmaal het platteland. Met de dorpelingen hebben we eigenlijk geen intensief contact. Een beetje de karaktertrek van de mensen uit dit dorp. Men is op zichzelf gericht en gesloten naar vreemden of buitenstaanders toe. Dat draagt wel bij aan het rustige leven, toch? Misschien is het dat. Wel, als je er echt werk van maakt krijg je goede contacten en krijg je ze van tijd tot tijd over de vloer. Of we daar nu op staan te wachten. Voor ons geldt dat we in de zomer periode het huis vol hebben zitten en dan geen gelegenheid hebben om eens lekker over het hek hangend met de passanten te neuzelen. In de winter zit iedereen weer binnen voor de kachel. Wij overigens ook en genieten dan van de rust die onvermijdelijk in de winter over het dorp daalt. Een soort winterslaap dus. In de verte hoor je soms wat kettingen rinkelen of hekken rammelen, dieren blèren of af en toe een trekker die voorbij rommelt. Ondertussen wordt er rustig doorgeknutseld aan de SolarFarm, de Sniffer en andere interessante dingen. De tijd begint ook te komen om de keramiek weer op te pakken.

Ha! De laatste paar kubieke meter hout voor volgend jaar is naar binnen gefrommeld. Kan het de komende maanden lekker verder opdrogen.

\

32m3 hout verzeuld

Zo'n strandkar is reuze praktisch. Natuurlijk is op het kritieke moment de houtzaag machine weer eens kaput!! Al het hout voor deze winter is toch al gezaagd dus we hebben nog wel even om aan dat ding te moeten gaan knutselen.Wellicht dat de boys in de zomer met de kettingzaag te keer willen gaan en een portie brandhout aan gort zagen. Vandaag eerst nog ff gaan loodgieteren ...