Ouderworden

Een van die dingen als je ouder wordt is dat alles veel sneller lijkt te gaan. Daarentegen, dingen die je doet gaan in werklijkheid veel langzamer.

Bijvoorbeeld.

Op je 62e beginnen met een andere programmeer taal te leren gaat niet zo gemakkelijk meer als zo'n 30 jaar geleden. Dat merk je aan de snelheid waarmee iets blijft beklijven of tijd waarin je iets kan toepassen en oplossen. Het duurt allemaal wat langer. Een van die dingen is dat je ergens langer over na wilt denken. Vroegah, toen klooide je in een dag of zo gewoon wat in elkaar en bij de eerste test bleek al snel dat het bagger was. Volgde er altijd nog een middagje of wat met bijslijpen zodat het programma ook daadwerkelijk werkte. Dat leverde niet altijd de mooiste code op. Ontwikkelen moest immers altijd op een holletje gebeuren. Tijd was een boel geld.

Nu de tijd weer helemaal van mijzelf is en grátis, wordt de tijd ervoor genomen eerst eens goed na te denken, of zowaar een ontwerpje te krabbelen al hangend in je makkelijke zitstoel. Daarna ga je eens wat uit proberen in een test en ontwikkel omgeving (met een groot woord) 

Dat is dus gewoon een aparte raspi waaraan van alles is vastgeknoopt en het er uitziet alsof er een kluwen draadjes over je buro lopen. Wat natuurlijk ook zo is. Kortom ik ben een paar uur per dag lekker bezig hiermee. Raspi's zijn leuk omdat je voor een paar tienen de wereld aan dat boardje vast kunt knopen zonder dat het een kapitaal kost. Moet je nerd voor zijn om dat leuk te vinden geef ik toe.

Met dat proces achter de rug waarbij je al of niet wat op papier hebt staan in de vorm van een schemaatje of een paar krabbels van ideeën ga je serieus aan de slag. Iedere module of nieuw stukje programma code wordt getest en bijgeschaafd totdat het me een tevreden geeft over het resultaat. Er wordt niet verder gegaan totdat de fout of niet werken van iets is verholpen. Dat neemt veel tijd. Ook al omdat er met opzet niet de hele dag aan die zooi geprutst gaat en kan worden. 

Agenda

Het klinkt gek maar als retraitées krijgen we het steeds drukker. Afspraken werden tot niet al te lang geleden op papiertjes of op het whiteboard geschreven of eraan gekleeft.  Maar dingen die altijd terug kwamen of waarvan de tijden verzet werden konden weleens vergeten worden, of kwam je niet op de afgesproken tijd. Natuurlijk kun je zoiets gewoon downloaden en installeren waarna je meestal de gratis dingen krijgt die net niet aan je wensen voldoen, of teveel toeters en bellen hebben, of waarvoor je net zoiets krijgt maar dan elk jaar een abo betaald en je niet weet wie er allemaal mee kijkt. Dus, kwam er een eigen gemaakt dingetje dat via ons interne web overal in huis te bekijken is.

LMQR  agenda

Het "gevaar" daarmee is dat je er aan blijft schaven, kneden en uitbreiden. Gelukkig is dat gevaar eigenlijk niet zo groot omdat alleen dat wat we nodig hebben wordt gemaakt. Na een paar uurtjes knutselen zit er weer iets nieuws in de agenda.
problem: Altijd moest je naar de garage lopen om op het schema te kijken wanneer er recycle afval of gewoon huishoudelijk afval opgehaald werd. 
solution: Makkelijker om dat te zien via de agenda op het computertje via het intraweb vond mijn schatje. 
execution: Dus ff klooien aan de data, feestdagen en vakanties waren weer uitzonderingen op de regel. 

En, hop, weer een feature (zie de gele en paarse blokjes in het plaatje).

Boekingen

Nog zo'n projectje. Tot vorig jaar hielden we de reserveringen eerst bij in een schriftje, vervolgens in een papieren agenda of zoals de vorige seizoenen electronisch. Helaas dat raak je wel eens kwijt of is ineens niet meer beschikbaar. Dat deed me vorig jaar besluiten zelf iets te gaan maken. Iets wat meer specifiek aan onze behoeftes voldeed en via ons intranet in te zien.

boekingen 2017

Omdat dit dingetje zelf is gemaakt kunnen nieuwe ideeën van mijn schatje of mijzelf er gewoon ingefietst worden. Een kwestie van een paar uurtjes prutsen. Zo groeit zoiets naar behoefte. Vanzelf komen er dan verzoekjes of ideeën: zou handig zijn als...  

Zo waren er de boilers die als er geen gasten waren uitgezet werden. Dan gebeurde het wel eens dat ik vergat om die op tijd weer aan te zetten. Dat loopt nu via de boekingsagenda, vol automatisch gaan de boilers aan als er voor die dag gasten in het huis aanwezig zullen zijn. Dat idee bleek nog niet eens zo gek te zijn geweest omdat van de EDF (el. maatschappij) met een schrijven kwam dat de boilers 25% van onze stroom consumptie vertegenwoordigen. Voortaan geen fikkende boilers meer die alleen maar staan bij te verwarmen terwijl er geen gasten zijn. Dat zal misschien dan weer op de rekening te zien zijn.

Verkeerd

Gaat er ook wel eens iets grandioos de mist in? Jawel. Bijna nooit loopt er bloed uit maar is het gewoon lastig als iets niet meer werkt. Je begint er toch op te bouwen dat bepaalde dingen gewoon werken. Bijna altijd is het iets met het updaten van de software van de RaspberryPi's zelf wat roet in het eten gooit. Sommige dingen werken dan ineens niet meer. Na veel gemopper kom je er dan achter dat het wéér eens een stukje was dat een andere naam of plek op het systeem had gekregen, of dingen veel nauwkeuriger uitgewerkt moesten worden. Het gebeurde een paar weken geleden zomaar dat de boilers niet meer aangezet werden. Of dat pompen midden in de winter aangingen met bevriezing als gevolg. Geleidelijk aan leer je dat soort dingen te beveiligen tegen dat het kan gebeuren, maar toch, wie weet wat de volgende storing is. Of wat te denken van een ritsje datums in een verzameling waarbij alleen de 7de en de 8ste van een maand ineens fouten opleverden. Als buitengemeen merkwaardig ervaar ik dat.

Dan weet ik ook wel dat je als professioneel programmeur alle situaties overweegt en daar code voor bouwt. Maar hier, in Le Mouton Qui Rit? Afijn, toch begin je er maar aan bij kritische delen om extra beveiliging in te bouwen. De UPS werd daarom in capaciteit uitgebreid, dingen worden momenteel fysiek dubbel uitgevoerd, kaartjes voor bepaalde Raspi's liggen als kopie klaar - die geven het namelijk best wel vaak op. Er liggen sensoren op voorraad en ga zo maar door. En niet te vergeten om backups van je code te maken. Het lijkt bijna professioneel deze opzet ;=)

Toegegeven, kijk je een paar maanden later nog eens naar je programma code dan jeuken de vingers om daar orde in aan te brengen, een optimalisatie slag uit te voeren of zelfs te fatsoeneren. Zo klinkt op de fora de kreet "Pythonic" wel eens, de programmeer taal die gebruikt wordt heet namelijk Python. Als je beseft wat ze daarmee bedoelen ga je eens je eigen code bekijken en dan volgen er vanzelf wel verbeteringen of betere structuren in de code.

Leren

Ben ik nu zo'n Python jockey geworden? Nee integendeel. Ja, je leert elke keer weer wat bij. Zelf krijg ik wel voortdurend het gevoel dat het beter kan. Om dit leer proces wat te versnellen en ietsjes fundamenteler aan te pakken ben ik nu bezig een script in elkaar te sleutelen dat me gaat helpen mijn gemaakte code te analyseren en te houden tegen de Python commando's die de programmeertaal uitmaken. Mooi zou zijn als ik wat code in handen zou krijgen van de wat meer geroutineerde programmeurs en daar ook zo'n analyse op los te laten. Dan zie je vast verschillen in frequentie van commando's tussen hullie en mijn code. Daarna zullen er best nog wel andere verschillen in opduiken. Het is een plan wat ik wellicht in januari het beste kan afwerken als mijn knie geopereerd is. Dan is het toch een tijdje stilzitten geblazen.

Verder wordt mijn blokkendoos (biebliotheek) met veel gebruikte routines steeds groter, wat het bouwen van apps dan weer versneld. Zonder een poging te doen om die blokkendoos dan als een soort IKEA universeel bouwpakket te willen gebruiken.

Knie

De meesten weten wel dat een van mijn knieën niet meer in top conditie is. Die stamcel therapie was nu niet het succes waar we op gehoopt hadden. De chirurg experimenteerde nog wat met spuitjes, lasertherapie, fysio en nog wat giropraktijk. Het hielp niet echt. Uiteindelijk gaf hij in en gaat er geopereerd worden. Nu is het niet de operatie waar ik mee zit maar meer alles daarna. Om alles in de meest gunstige situatie te krijgen voor het revalideren zal er buiten het aansterken van de kniespieren ook flink afgevallen moeten worden. Dat laatste wordt aan alle kanten aangeraden. De schattingen lopen een beetje uiteen, zo tussen de 5 en 20 kilo. Dus bedacht ik dat 10 kilo een mooi streven zou zijn. Want het niet meer kunnen klussen en motorrijden, veel zitten op een stoel begint me behoorlijk de keel uit te hangen. 

Afvallen was ik sinds het begin van dit jaar eigenlijk al aan het doen, niet te fanatiek maar toch ben ik beter gaan letten op wat en hoeveel ik eet. Zo heb ik de suikers goeddeels uit m'n dieet gehaald, chocolade en chips eet ik alleen nog bij uitzondering en dronk ik al minder alcohol. Dat laatste was een beetje moeilijk, want een lekker wijntje hoort er naar mijn idee bij het leven in LDF nu eenmaal echt bij. De combi met de pijnstillers bleek geen goede en eigenlijk mag je dan geen alcohol meer hebben. Het minderen op zich was dus geen groot probleem.

Hoewel, alles ging toch een beetje té hap snap en ongericht vonden we. Het toeval wilde echter dat iemand uit de buurt haar diëtiste diploma aan het halen is en een gewillig slachtoffer zocht. Dus gesprek, uitrekenen hoeveel megajoules per dag inname, en wegen hè! Kwam ze met een weegschaal aanzetten. Bleek dat de onze 5 kilo te weinig aangaf! Asjemenou, ineens een emmer 40+ vet aan je lijf erbij, dat gaf wel ff een schok, want ineens zit je in de gevaren zone. Dus er moest een nieuwe weegschaal komen. Kijk, dan komt het boys and their toys verschijnsel weer in me boven. Een nieuwe weegschaal met wifi erin, zoiets met Internet of Things dus. Waar je gegevens met je computertje uit kunt peuren en in een grafiekje douwen. De diëtiste keek me daarbij aan of ik gek was: een weegschaal met wifi? Bestaat dat dan? Net alsof ik de wijsheid in pacht had: "Ja natuurlijk, alles werkt of met bluetooth of met wifi tegenwoordig." Wist ik veel, maar dacht, shit nu wordt het een zoekpartij. Dat bleek toch iets makkelijk dan gedacht. Na een paar klikken gevonden, kortingscode ook nog en voor een kleine 80 euries staat er nu weegschaal van Nokia in de badkamer te pronken. Het laat een grafiekje zien, vetpercentage, watergehalte in je lijf (???) en het weer voor vandaag. Oh ja, het geeft ook je gewicht in 100 gram nauwkeurig aan. Nokia had uiteraard een app beschikbaar voor de telefoon. Dan moest je je telefoon eerst aan Google Play koppelen. Juist. Buiten dat het OS op de splinternieuwe telefoon al verouderd was, bleek het koppelen met playstore weer ergens onvindbaar verstopt te zijn. Dus er maar een jong iemand bij gehaald want die weten tien keer beter dan ik met die rare Franse logica te kunnen dealen. Voordat het gevraagd wordt, ja ik heb de handleiding gelezen en ja de help website van Nokia en Google geraadpleegd. Alleen moet het dan wel over het verouderde OS gaan, NOT!  Nadat Robert en ik een half uurtje willekeurige instelschermen hadden geopend en hier en daar op wat knopjes gedrukt te hebben slaakte Robert de kreet: "Ah dáár zit het!" Ook voor een jong mens dus niet op een logische plek dus. Wat die fransjes met hun (IT) ontwerpen proberen te bereiken is ook na tien jaar in LDF te gast zijn geweest mij nog steeds een beetje wazig. Afijn daarna de app gedownload, wat broodnodige gegevens invoeren en de telefoon pairen met de weegschaal ging zomaar. Daarna eerst met volle bepakking op de weegschaal, vervolgens in ochtend tenue en dat leverde dan weer een grafiekje op je telefoontje en een soort dashboard. Kan de gegevens uploaden naar m'n pc en Nokia luistert natuurlijk mee. Nu is het een kwestie van aan je dieet houden, beetje bewegen en wegen. Wat wel helpt is elke week een gesprekje met de diëtiste, om je op het pad te houden. 

Zegt er iemand: "ja maar je moet meer gaan bewegen hoor!" Sure, met een kapotte knie gaat dat echt niet lukken. OK tot voor kort gingen we 2 keer in de week zwemmen en bij de fysio zat ik 2 keer in de week op de fiets en moest knie buigingen en zo doen. Maar F. zit nu met een gebroken voet en om alleen dat eind naar de pool te rijden, die oefeningen doen en weer terug, heb ik gewoon geen zin in. Het moet ook gezellie zijn. Komt wel weer. De sessies bij de fysio zijn bijna op. De hometrainer staat daarom te wachten, een stepper wil ik ook nog hebben. Kosten bijna geen geld op LeBonCoin (soort marktplaats) Morgen gat de aannemer de laatste hand leggen aan de zolder, dan de kamer en trap schoongemaakt worden en gaan we vol goede moed opnieuw met bewegen beginnen. 

 

Yes! De Nokia gaf vanochtend 800 gram gewichtsverlies in een week aan, kijk daar krijg ik een opkikker van. Want nu ik me wat strenger aan het dieet hou, heb je de hele dag trek. Dat honger gevoel moet na een paar weken weg zijn verzekerd de diëtiste me. Het lijf past zich daarnaar aan. Alles zo bij elkaar zou die 10 kilo in januari best wel eens kunnen gaan lukken. Dat zijn twee emmers vol met vet, toch?! Dat gaat echt schelen. Ondertussen doe ik trouw de oefeningen voor het kniegewricht.

LMQR 19

Le Mouron Qui Rit

Zo, het zit er op. En? Ja, we hebben een goed jaar gehad.
Veel mensen vragen ons naar het soort gasten die we herbergen en waar ze vandaan komen. Na tien seizoenen kunnen we wel zeggen dat de oorsprong van onze gasten elk jaar anders is. In het begin hadden we rond de 80% Franse gasten en de rest kwam voornamelijk uit nl, de, ben en ch. Langzaam verschoof dat naar een gelijke verdeling van .nl, .be en .fr en de rest komt uit .de en .ch. Heel af en toe krijgen we gasten uit Azië, Australië, Nieuw Zeeland en de America's. Wereld beroemd is LMQR in Mailleroncourt-Saint-Pancras ;=)

Het afgelopen jaar is de groep gasten wéér totaal anders geweest dan andere jaren. Van november vorig jaar tot juli hebben we een vaste gast gehad, Daar begon het mee. Tot aan het seizoen krijgen we dan altijd de nodige gasten voor bruiloften en partijen, professionals en onze vaste gasten. Opvallend was dat we daar juist een sterke stijging in hadden.
Traditioneel zo eind april komen de eerste fietsers binnen. In aantallen was dat minder dan voorgaande jaren. Het was dan ook een voorjaar om op te schieten. Rond mei ontvangen we dan de eerste (vakantie) reizigers. Tot aan zo'n beetje medium september. Opvallend was echter dat de vakantiegangers een beetje achterbleven en we meerdere keren in de zomer grotere groepen te gast hadden. Aan het einde van ons hoofdseizoen komen de gasten weer voor partijen, professionals enzo. Ook zijn er dan nog reizigers die buiten de schoolvakanties om op vakantie gaan en bij ons een tussenstop maken. Ook daar zijn de aantallen kleiner van geworden. Na het seizoen begint het weer met fietsers die naar Barcelona of Compostella gaan. Hier speelde het koude najaar ook weer een negatieve rol. Onze vaste gasten die zo'n beetje elke maand hier een of meerdere nachten zijn, plus de bruiloften en partijen, dat is wel gelijk gebleven. Dan hebben we oud en nieuw altijd en kerst ook af en toe een full house. Dat laatste is afhankelijk hoe de dagen in de week vallen. Daarmee hebben we het wel rond hoe het hier gemiddeld loopt.
Om ook tussentijds te kunnen meten hoe we draaien heb ik het begrip Bednacht-EQuivalenten geïntroduceerd. Een BEQ is een rekeneenheid samengesteld uit overnachting en de kosten die we hiervoor maken inclusief afschrijvingen en inkomsten factoren. Het aantal BEQ's was dit jaar, zoals je af kunt leiden uit het bovenstaande hoger dan het gemiddelde van de voorgaande jaren. Na het rampjaar 2013 was er weer een duidelijke opwaartse trend te zien, in 2015 was het oude niveau weer terug om dat in 2017 ruim overtroffen te hebben. Het gaat dus eigenlijk best wel goed met Le Mouton Qui Rit. Vergeleken met omliggende B&B's draaien we zelfs boven gemiddeld.

FEEST

Eind september hadden we wat te vieren. We hadden ons 10e seizoen achter de rug, waren we allebei 65 jaar geworden. En nog meer van dit soort mijlpalen. Om een feest te vieren hoeven we natuurlijk geen smoes te hebben, maar goed zo krijgen we het wel door de commissie. Dus hebben we dat gevierd met wat oud gasten, vrienden en mensen uit de omgeving. Geen gedoe met speeches, vuurwerk en melige verhalen hadden we besloten. Gewoon lekker samen zijn. kletsen en herinneringen ophalen was het idee. De zon werkte echter niet erg mee en de zonneverwarming kon het bad niet meer op een aangename temperatuur brengen. Alleen Wim durfde nog met 22 graden het bad in. Brr..
David bracht lokale kazen uit diens kaasfabriekje mee, Albert had een paar pracht geitenkazen uit zijn kaasmakerij mee en een doos aparte rode Bourgondische wijn; licht fris en zeer smakelijk. In de avond daalde de temperatuur scherp en ging de fik in het kuilvuur. Aileen zat er geen keramiek in natuurlijk. Altijd mooi om een vaste plek voor een vuurtje te hebben. Iedereen hielp fantastisch mee zodat de feestvarkens zelf ontlast werden. De volgende ochtend restte nog de partytent afbreken de laatste ontbijtzooi in de vaatwasser en rond het midi was iedereen weer huiswaarts gegaan. 

KOELKAST

Eind oktober hebben we een van die projectjes van de lijst opgepakt. Voorgaande jaren hadden we enorm veel last van koudeval en tocht en zochten we naar een oorzaak. Eerst maar eens een ventilator bovenin om de hete lucht naar beneden te duwen, toen hebben we de haard van aparte luchtkanalen vanuit de garage beneden voorzien en een ombouw gemaakt. Dat hielp behoorlijk want geen verse lucht meer uit de kamer zelf. Daarmee was het probleem tocht grotendeels uit de wereld. Toch nog niet voldoende comfort vond ik want de koudeval bleef. Plan B dan maar: het schuine plafond een extra isolatielaag te geven. Toen bedacht ik dat het bovenste deel van de muur in ons appartement eigenlijk rechtstreeks met de buitenlucht in contact stond en dus wel erg moest afkoelen. Dat legde ik aan Frank onze vaste aannemer voor en die vond dat geen gekke gedachte. Dus hij de zolder maar eens opgeklommen. Bleek dat zo maar een 200cm hoge muur te zijn maal een lengte van 13 meter geeft dan 26 meter oppervlakte waarvan de warmte eigenlijk rechtstreeks naar de buitenlucht ging. Tja, daar is natuurlijk bij een beetje vorst niet tegen op te stoken. De afgelopen twee weken hebben we dat deel geïsoleerd op dezelfde manier als in de keuken. Met 140mm Laine de Bois (een soort houtvezel in dikke plakken geperst) dat in een vakkenwerk geduwd en dat weer in een soort plastic envelop gewikkeld. Daarna netjes afgewerkt met spaanderplaten. En ja hoor, komt ie! Daarna PUR rondom en in de naden en hop,  klaar! De driehoek aan de kant van de grange kreeg de zelfde behandeling. De zoldervloer meteen maar meegepakt en daar 30cm steenwol opgelegd. Want 30% van je warmte verdwijnt door je plafond. Beiden hebben we het idee dat het merkbaar is. Een dezer weken gaan we in het appartement mog eem kleine aanpassing aan het plafond doen om het effect van de koubrug tegen te gaan. Het is namelijk zo dat een kleine richel van de muur rechtstreeks tegen de dakpannen zit en dat is niet te isoleren. Frank kwam daarop met het idee om dan dat kleine stukje bovenin af te timmeren en ook met isolatie te vullen. OK, helemaal gaat dat niet helpen en zou je eigenlijk de dakpannen moeten oplichten en reflecterende isolatie (isolation mince) aanbrengen.
We gaan de winter maar eens afwachten of de huidige constructie voldoende blijkt te zijn. Zo niet dan kunnen we altijd nog plan B uitvoeren. Zo weer een verbeterproject klaar. Een van de laatste grote dingen.

Stamcellen

De problemen met mijn knie begonnen steeds erger te worden. Er moest dus wat aan gebeuren. Stuk er tussen uit en nieuw scharmier erin, dat leek me niets. Je leest wat rond en vrienden stuurden links en af en toe flimpie waarin met verschillende technieken gewerkt werd. Het zagen van een soort gaffel in je knie nieuwe kappen erop en revalideren maar. Dat leek me wel een plan B waard, maar voorshands ook niks. Het afgelopen jaar verscheen er echter een bottendokter op de horizont die een heel ander plan had. Niet zagen en vijlen maar laten helen is zijn devies. Er was een mogelijkheid om lichaamseigen stamcellen in de weefsels van de knieholte te brengen waardoor het beschadigde weefsel weer aan zou groeien. Zomaar, helemaal vanzelf. Kijk, daar had ik wel oren naar. Ook al konden we geen keiharde bankgarantie krijgen dat het ook echt een nieuw soort van "binnenwerk" voor je knie zou gaan worden. Met eigen stamcellen echter is er geen risico van afstoting of rare infecties. De zuidelijke opvattingen over ziekenhuis hygiëne in overweging genomen leek me dat toch de minst ingrijpende operatie. Kwam het daarna alsonog niet voor elkaar kon je altijd nog plan B in werking zetten. Afijn. Nog even lnks en rechts wat geïnformeerd, wat gelezen op the webz, prijsvergelijk waarna we het er wel over eens waren dat dit wellicht een olossing zou zijn.
Zo gezegd zo gedaan, dus vorige week zijn we naar Genova getogen. De B&B dicht gedaan een oppas geregeld voor de dieren en planten om daarna op ons gemakje een paar dagen zig-zaggend door LDF in Genoa aan te komen.

Navigatie
Die navigatie van onze Merc bewees zich weer eens als complete puinzooi. Al in geen 20 jaar bijgewerkt. En over de bediening maar helemaal te zwijgen want die komt uit de jaren 50. Iedere keer probeerde het kreng ons in een richting te sturen die gewoon niet kon. Of een afslag uit te laten rijden die niet bestond. Overigens consequent is het wel: uitritten noemt het programma altijd toeritten. Daar hebben beslist een gemengd team van Belgen en Indiërs aan zitten werken. Points ronde (rotondes) oja, daar zijn ze de laatste tien vijftien jaar gek op in LDF, die staan natuurlijk niet op de kaart. Daardoor moest je in veel gevallen maar een gokje wagen. Af en toe gok je verkeerd, ok hoort erbij. Maar het is een ramp dat verhaal van Mercedes. Bij de verkoop zei de verkoper ( ja ja ik weet) nee er kan geen aanraakscherm in want dat bevriest in de winter. Dat is wel zo bij LCD schermen die kunnen niet goed tegen een beetje koel weer, maar dit is toch een heel ander type hoor probeerde ik nog. Updaten van de kaarten? Ja dat kon je via het webz doen. Nu, de site die daarvoor is ontwikkelt is vast en zeker ook door dat gemengde team gemaakt. Wat een bagger. Na een paar keer proberen maar opgegeven. Of het 't waard is om een nieuwe kaart te kopen? Normaliter redden we ons wel. Enkele keren rijdt je een 20-30 tal km's om, ook dat kan de pret niet drukken.
Door gewoon tegendraads te zijn en ff op google maps en zelfs een ouderwetse dode bomen kaart geraadpleegd te hebben kwamen we erachter dat het gezochte adres echt een doodlopende straat was en niks geen afslag met de hoofdweg had... Ach. De zooi zit echter in de console ingebouwd wat iemand er eerst uit moet jatten voordat we er iets fatsoenlijks in kunnen laten zetten. Dan denk ik dat het gauwdieven gilde ook wel weet dat ze hier een onverkoopbaar item hebben.

Hotels
In het eerste hotel waar we sliepen had ik de volgende dag allemaal gaatjes in mijn vel met rode vlekken er omheen. Bedluizen? Jeukte behoorlijk maar met een beetje spuug haal je de ergste irritatie weg. Huh bed bugs? Ja het bestaat echt nog in hotels. Het 2e hotel was op woensdag gesloten, maar de sleutels zouden op de balie liggen. Als je op woensdag gesloten bent dan geef je dat toch aan bij booking.com. Was ook aangegeven bleek later. Waarom ze dan nog gasten aannamen op die dag? Liep er toevallig iemand uit het personeels verblijf en de deur bleek gewoon open te zijn. Ach zal wel met geld te maken te hebben. Maar mag ik dan een lagere prijs, indien er verder geen service voorhanden is? Zet anders een hotel op waar de gasten als portier en schoonmakers fungeren. Probeerde de volgende dag de beheerder mij ook nog een poot uit te trekken door ter plekke af te willen rekenen. JA, gekke henkie dan betaal ik zelf die provisie. Dat zat er niet in.
In Genoa aangekomen blijken de bedden hardstikke hard te zijn en de spiralen voelde je er dwars door heen. Zegt die baliekluivert, u hebt dan vast en zeker een orthopedische matras thuis. Nee hoor, dat had ik niet, gewoon een van de IKEA matrasjes, duur maar niet duurzaam. De meest onmogelijke beweringen werden door de man er bij gesleept. Alle bedden waren zo en alle hotels in Genoa hadden dezelfde matrassen. Van dezelfde leverancier. Klinkt als: mafia praktijkje, maar dat moet je daar natuurlijk niet hardop zeggen. Niemand klaagt of heeft geklaagd? Nee hoor er kwamen zelfs gasten terug... en zo voorts. Op de kamer teruggekomen zag ik een soort bijzet vouwbed. Bingo, daar zit natuurlijk een matrasje op. Een paar minuten later lag dat uiteraard op mijn bed waarna het slapen te doen viel.

Eten
Onderweg in hotels eten is eigenlijk geen aanrader maar wel erg gemakkelijk. Dus erg veel lekkers was het niet onderweg. Ontbijten voor 10 euries verpatsen die niet meer waren dan een croisantje (0.85) een blokje boter (0.10) een kuipje ongedefiniëerde jam (0.10) en tenslotte om het af te toppen een kopje onsmakelijke koffie (0.25). Zeg ruim een euro. Inclusief afschrijving, personeel, huur... 4 eurie voor een ontbijt. Dat is geen 10 per ontbijt. Voor ongeveer een tientje had je met zijn beiden in een bakkerij een veel beter ontbijt wisten we. Dan ga je bij zo'n hotel gewoon een blokje om voor iets fatsoenlijkers, dat echt op een ontbijt lijkt. Maar we zijn natuurlijk verpest met onze eigen ontbijten.
Eenmaal in Genoa aangekomen hebben we het ons goed laten smaken. Dat onbijt, op die heerlijke koffie na, was ook vreselijk. Dat compenseerde we dan weer door een lekker midi en in de avond een licht diner.
Eten is dan ook een apart verhaal in La Dolce Italia. De staf van de kliniek verwees ons naar een goed restaurant, heerlijk eten met uitzicht op de middellandse zee.  Lekker zwoel windje en geen teringherrie van toeristen. Een geheimtip voor iemand die gewoon van zijn midi wil genieten.

Dit noemen ze een lasagna. Een drietal velletjes dun uitgerolde pasta van 15x15 cm met een overhéérlijke crêmige pestosaus ertussen en over. Jammer dat de wijn een beetje matig was. Of misschien moest je hier echt een glas witte wijn erbij hebben.

Volgende keer meer.

Feestmaal

Dit weekeinde was het weer een slagveld in le Mouton Qui Rit. Een Franse familie streek bij ons neer om de verjaardag van hun 79 jarige moeder te vieren en meteen alle andere gedenkwaardige gebeurtenissen. Voor ons betekende dat ontbijten voor 12, diners voor twaalf. Dat leek niet alleen op half pension, dat was het ook en is keihard werken. Maar als je tijdens het verjaardags maal de moeder van 79 met stralende ogen in je keuken krijgt maakt dat alles weer goed.

Menu?

Apéro: limoncello met prosecco (1/3 limon)
Entrée: potage Poivron (koude paprika soep naar een recept van Jamie Oliver)
Plat: Mouton á la Le Mouton Qui Rit met gegrilde aardappels in rozemarijn en olijfolie

dan volgt traditioneel uiteraard:
fromage ( 5 verschillende kazen van zacht: camembert naar hard: Comté 12 mnd)
zoetigheid:
Poire Belle Hélène á la mode (overgoten met de beruchte choco saus LMQR)
aftoppen:
koffie, bonbons en likeur  

Als altijd bij het bereiden van de schaap geurt het hele huis naar kaneel, honing en schaap, heerlijk zo'n ouderwetse geur. Bij het maken van de choco saus stond grandmère met begerige ogen te glunderen. Nou, dan heb je meteen een gewillig slachtoffer gevonden voor het afproeven ervan. De oogjes gingen van genot dicht. Keigoed om zo iemand van je eten te zien genieten.
Van de twee schapenbouten bleef ook bijzonder weinig over. En de poire ging tot op het steeltje op. Daarna was er eigenlijk geen plek meer voor koffie, bonsbons en zo, voor de meesten dan. Ach ja het was het proberen waard. OK je bent dan van 's ochtends 7 tot 's avonds 11 in de weer. je loopt op je tong de laatste schoteltjes in de vaatwasser te proppen. Ieder keer blijkt dat ding weer te klein. Maar als dan bijna een voor een de mensen je komen bedanken staan we natuurlijk te glunderen, onderwijl zeggend "ach het was niets", stelletje schijnheiligen...
Alleen nog het ontbijt zeiden we voor het bewusteloos in bed rollen tegen elkaar.
Daarna was het batterijtje écht op en hebben we de rest van de zondag gebruikt om af en toe een wasmachine te vullen, rond 1600 te ontbijten en de bonnetjes bij elkaar op te tellen: hebben we quite gedraaid of kunnen we onszelf er nog een flesje prik van kopen. Het bleek het laatste (komt ie: crémant de bourgondie) Mijn schatje ging nog even de pool in en ik lag bewusteloos in mijn luie stoel.

Zo'n B&B is dat wat? 

Hoe vaak hoor je dat gasten en bekenden niet vragen. Ook hoor je wel eens mensen over hun wens voor het opzetten van een B&B. Voor een bepaalde groep 'Ollanders heeft dat wonen en werken in La Douce France  een zekere aantrekkingskracht. Romantiek en glamour kun je bijna zeggen. Natuurlijk komt altijd het programma "Ik Vertrek" ter sprake en als compliment bedoeld klinkt het altijd: "voor jullie gaat dat eigenlijk niet op"
Maar is het wat, zo'n B&B? Eingelijk bedoeld men te vragen hoe loopt dat en kun je ervan leven. Alles is relatief, om maar met een open deur te beginnen. Voorts is je locatie erg belangrijk en het hebben van een buffer of andere vorm van inkomen net zo. Alles loopt ook veel soepeler bij een gedegen voorbereiding. De taal (rudimentair) spreken, je op de hoogte stellen van zeden en gewoonten in je gastland zijn toch wel de eersten. Voor het voeren van een B&B heb je allerlei manieren en methoden. Uiteraard zal er verbouwd gaan worden want geen enkel huis is zomaar geschikt voor een B&B of het moet een oud gasthuis zijn geweest. Dat je ook een beetje de basis principes van knutselen kent helpt. Je hoeft ook niet alles zelf te willen doen. Aannemers zijn er genoeg te vinden die je een poot uit willen draaien. Het vinden van een betrouwbaar iemand daarentegen met een eerlijke prijs waar je ook nog een langdurige zakelijke relatie mee op kunt bouwen is een totaal ander verhaal. Het vinden van goede materialen, ook een avontuur. Verder is het vooral handig als je een goed ondebouwd plan hebt en dat je je daaraan zoveel mogelijk houdt. Een soort van planning van hoe dingen te gaan doen en een financiëel plan werkt ook in je voordeel. Dat helpt ook bij het verkrijgen van een eventuele hypotheek. Komt beslagen ten ijs heet dat dan. Heb geduld, veel geduld. In de zuidelijke landen geldt nu eenmaal nooit gisteren geleverd. Overigens komen de spullen die je in China besteld soms eerder aan dan die uit LDF. Dus ja, het gaat allemaal een beetje prettiger als je je aanpast aan het tempo dat in jouw uitverkoren streek nu eenmaal gangbaar is. Zonder natuurlijk je eigen natuur te vergeten. Vreemd genoeg werkt het prima als je duidelijk bent in wat je wilt en daar strak aan vast houdt. Wees niet bang om dwars te liggen als je niet krijgt waar je om gevraagd en betaald hebt. Trek die roze bril zo snel mogelijk van je neus af anders komt de realiteit wel heel erg hard aan.
Denk ook aan de achterblijvers. Maak duidelijke afspraken over hoe en wanneer vrienden en bekenden kunnen komen logeren en onder welke voorwaarden, doe dat vooraf. Anders verlies je een hoop vrienden en krijg je gedoe in de familie. Wij hebben bijvoorbeeld het beleid dat vrienden kunnen komen en het eten betalen tegen een aangepast tarief OF komen klussen en dan is eten en verblijf op onze rekening. Of er iets tussen in maar daar maak je van te voren dan keiharde afspraken over.
De volgende vraag is altijd: kun je er van leven? Opnieuw, dat ligt er een beetje aan. Beginnen we met, niet alle schepen achter je verbranden en een tweede bron van inkomsten hebben of creëren is verstandig om achter de hand te hebben. Het opbouwen van een klantenkring is een kwestie van meerdere jaren. Daar speelt mee het winnen van vertrouwen uit de directe omgeving. Dát is voornamelijk een kwestie van geduld en toegankelijk zijn. Een kop koffie doet meer dan een heel verhaal ophangen in een taal die je in het begin toch niet goed spreekt. Goodwill in de zuidelijke landen van je omgeving heb je gewoon keihard nodig als je ook catered voor lokale gasten. Dat hoeft echt niet te betekenen dat je bij elkaar de deur plat loopt, integendeel enige terughoudendheid wordt gewaardeerd. Maar doe wel mee aan alle feesten en gelegenheden en biedt je hulp af en toe aan.
Inkomsten uit een B&B zijn zelden voldoende om ervan te kunnen leven. Daarom hebben velen er ook een aantal losse huizen of apartementen bij. Vaak ook nog een bijbaantje in de winter. Natuurlijk als je een goede lokatie hebt verkregen en je hebt een luxe B&B en je seizoen is lang dan kun je ervan leven zelfs al tik je keurig de belastingen af. Heb je echter een goed ingerichte B&B met 5 kamers niet op top lokatie en/of hoge kamer prijzen dan moet je een ander inkomen als pensioen of uitkoopsom aka gouden handdruk meenemen. Zonder dat is het vaak dat de partner een baan heeft en de ander voert de scepter over de B&B. Het is dus echt geen vetpot en helemaal geen rozegeur en maneschijn. Van tijd tot tijd is het gewoon loeihard werken. Heb je dit allemaal voor elkaar en weet je waaraan je begint jaag dan vooral je droom na, het zal je niet teleurstellen. Er zijn best heel veel momenten en gelegenheden die schier onbetaalbaar zijn en je als kadootje zomaar mee krijgt. Wat denk je van in je zwembad drijvend naar de sterren staren, of met een glas koel water op je terras van de zonsondergang genieten. Of op uitnodiging van je gasten samen het diner/BBQ organiseren en aansluitend een poolparty. Zo zijn er tientallen van die momenten waardoor je weet waarvoor je dit allemaal doet.

Tour de France

Afgelopen woensdag trok ook de Tour de France karavaan aan het dorp voorbij.  Als je het over een anti climax hebt is dat het wel. Weken van te voren werd de weg door het dorp opgepoetst, de zijkanten gemaaid, fietsen en versieringen aangebracht... Tot aan zelfs een decreet van de burgermeester over parkeren, katten- en hondenpoep, van de weg afblijven en zo toe. En voor wat? Een sliert reklame wagens die allerlei spul op de weg mikte, een hoop getoeter en na een paar minuten was die stoet voorbij. Een uurtje later ineens een paar helicopters boven het dorp en daar kwam de kopgroep aan. Acht fietsers met een hoop motoren eromheen. Een minuut later was het weer stil. Dan weer een stoet auto's afgeplakt met reklame, motoren, politieauto's die nu eindelijk eens over de provinciale weg konden scheuren en dan het peleton. Dat was wel iets raars. Je hoorde een merkwaardig soort zoemen van de wielen over het asfalt en een vreemde koele wind waaide aan je voorbij. In nog geen twintig seconden was dat plukje fietsers het dorp al weer uit. Als afsluiter nog wat toeterende wagens, poltiie, bezemwagens en wat journaille op motoren. Bij elkaar opgeteld, een drietal minuten vermaak. Echt een slap aftreksel of meer een anti climax eigenlijk. Wat mensen dan beweegt om helemaal naar LDF te komen voor 3 minuten onder doodse stilte voorbijschietende wielrijders te bekijken is me volledig duister. Dat mensen dan gekluisterd aan hun teevee zitten, dat kan ik nu wel begrijpen, daar zit honderd keer meer spektakel in dan IRL. Daarom denk ik dat de tour beleving meer zit in het spectakel er omheen, want die renners lijken eigenlijk maar figuranten.
Maar, zoals de profeet zei: "elk nadeel heeft een voordeel". Dank zij de toer kregen we toch weer even een paar welkome gasten. Gasten die de tour als het ware achtervolgden en zo van B&B of hotel naar hotel trokken. Zo mochten we ook Jeroen Wielaert ontvangen. Journalist npo en bloggist van allerlei webtijdschriften. Als kers op de taart schreef hij een kort artikeltje over ons op de MuurOnline (dag 7) Dank je wel Jeroen.

Verjaardag

Dit weekeinde verzamelde zich een groep jong spul in Le Mouton Qui Rit. Het hele huis (gite) hadden ze afgehuurd om de verjaardag van de eregast eens uitbundig te vieren. Vrijdag middag, bij het klinken van de deurbel stonden ineens 3 jonge meiden in de keuken. Wat een levenslust straalde daar vanuit. Een verademing om dat ook weer eens te zien. Stelt zich de aanvoerster voor met, ik ben die of die en zei met een zekere uitdagendheid: "kijk dit is mijn vrouw". Daarbij keek ze ons strak aan, zo van: "durf daar maar eens wat van te vinden". Nou als 'Olanders' vinden we daar niks van, sterker, prima vinden we dat. Moedig tegen de aarts conservatieve Fransjes in te gaan en je hart te volgen, prachtig toch? Hoe vaak zeg ik niet: "Ici c'est la territoire Neerlandaise..." (hier is het een nederlandse enclave) met andere woorden u hoeft zich niet zo aan conventies te storen, ga je gang.
Dus hop een bende jonge mensen trokken het huis in en begonnen aan hun verjaardags-weekeinde. Dat is weer eens wat anders dan met gebogen hoofden over je mobieltje te hangen en elkaar via facebook geluk te wensen met een door FB voorgekookt ding. Hoef je alleen nog maar te klikken en je hebt je sociale plicht weer gedaan. Swipe, click, tikkerdertik, swipe... Zonder de ogen los te laten van het scherm spoelt zich zo het leven van een millinaire door. What a waste! Nee dan deze groep jongelui. Allerlei zooi voor het zembad kwam uit pakketten, doosjes, en rugzakken. Ineens zag mijn schatje een draak in het zwembad dobberen. Een prettig kabaal, veel gejoel en gespetter. Heerlijk om dat te zien. Een afgeladen zwembad vol met jonge mensen die dik plezier in het leven hebben.

Het is zondag morgen, over het huis is weer een diepe rust gedaald en we puffen even uit om ons voor te bereiden op de grote schoonmaak.

Schoonmaakster

Over schoonmaken gesproken. Sinds een paar weken hebben we een schoonmaakster die ons het ergste werk uit handen neemt. Na zo'n invasie van jonge schavuiten is er natuurlijk extra veel vuil. Jonge mensen hebben nu eenmaal geen benul van wat schoon is en niet, of hebben gewoon lak aan schoonmaakafspraken. OK onze nieuwe schoonmaakster moet nog wel iets bijleren, veel gevoel voor wat voor kleuren/soort dekbedden bij elkaar horen bijvoorbeeld is er nog niet bij en die fles schoonmaakmiddel is erg snel leeg. Met dat laatste zijn we hier nogal voorzichtig, vanwege de septic tank. Die verdraagt nu eenmaal geen ladingen zeep en reinigingsmiddel want dan stopt het biologische proces van afbreken. Tempo maken is ook nog een puntje, want een uur over een kamer doen is wel erg lang. Nu ja, met een beetje begeleiding en zachte drang gaat het wel voor elkaar komen. Ze is van goede wille, toch, alleen het brein werkt wat langaam. In het Territoire Neerlandais is alles toch weer anders, dat is ff wennen. Dus zien we dit maar als een inwerk periode.

Albert

 Albert

 
Dit weekeinde hebben we een nieuwe ram geregeld en hebben hem de gebruikersnaam Albert gegeven.

selectie

en hop in de kar

Uiteraard voor een prix pigeon (basisprijs + buitenlanders opslag) maar goed daar ontkom je als buutenlaander nu eenmaal niet aan in LDF. Die opslag kan soms absurdistisch zijn, soms mild. In dit geval betaalde ik zeker 50E teveel. Afijn, we zijn nu in ieder geval ruim op tijd om de nieuwe ram aan de schapies te laten wennen en andersom voordat het grote dek werk gaat beginnen.
Sinds het fokprogramma een 8 jaar geleden gestart is voor een nieuwe kruising (Texel X Sulffolk - eigenlijk tete noir) is het de bedoeling elk jaar een nieuwe ram in de kleine kudde (16 stuks) te brengen. Vorig jaar is dat niet gelukt omdat het boertje dat de nieuwe ram zou "verhuren" de zaak besodemieterde. Die dacht kennelijk: het zijn buutenlaanders dus die kunnen we wel belazeren. Kwam ie met een door ons afgekeurd dier aanzetten ipv het afgesproken exemplaar. Uiteraard was de huurprijs absurd maar dan nog: met een door zijn knieën gezakt beest aan komen zetten ging ons iets te ver. Werd ie kwaad en wilde zijn transportkosten en arbeid vergoed hebben. We hebben hem toen zo beleefd mogelijk verteld dat ie dat in diens artiesten ingang kon steken en moest ophoepelen. Later hoorden we ook al geen goede verhalen over de man. Hoewel, of dat betrouwbaar is op het platteland hier, waar iedereen over iedereen wel een verhaal van horen zeggen heeft ... nemen we maar met een schep zout.

aankomst op LeMoutonQuiRit

Via Albert, onze reguliere gast in Le Mouton, kwamen we weer achter de naam van de fokker van 3 jaar terug en ja, er waren nog een paar rammetjes (belliers) over. Afspraak gemaakt, klaar, geregeld. Eerst maar eens gaan kijken of er een geschikt exemplaar tussen zit. Nat weer, dus bagger! Ja hoor, met de regen van de laatste paar dagen was de bovengrond bagger geworden, op smaak gemaakt met wat er zo al uit die schapen komt, en die smurry siepelde langzaam mijn crocky's in. Ach, dat is het platteland nu eenmaal. Afwasbaar. Nu wilde Albert niet zomaar de auto in dus vatten we het beest in de kladden en zeulden het een stukje in de goede richting. Uiteindelijk begreep ie dat er geen lievemoederen meer aan hielp en struikelde de wagen in. Daarna papiertjes voor elkaar maken, betalen, een glaasje drinken is dan traditie en weer terug naar LMQR. 
Een schaap is een zeer sociaal dier, dus het uit de kudde halen gaat altijd gepaard aan stress voor het beest. Na een nacht was het gemekker over en vandaag zagen we Albert staan te pronken midden tussen zijn nieuwe harem. We zijn benieuwd wat dat wordt met de nieuwe lammeren.
Nu nog even de overtallige 5 schapies kwijtraken en dan kan de winter weer helemaal komen.

Heup

Op 4 april heb ik een nieuwe heup geimplanteerd gekregen. Dat inzetten werkte perfect, maar de rest erom heen was geen beste allereerste kennismaking met een ziekenhuis. OK, een paar keer gips om mijn been of voet gehad. Of af en toe iets uit mijn lijf halen wat er bij mijn geboorte niet in zat. Dus helemaal blanko was ik ook niet. Ook af en toe een jaap dicht moeten laten naaien, ja mijn lijf zit vol met littekens. Was nooit erg voorzichtig met dat werk en alles genas altijd erg snel. Dus wat zou het.
Iedereen zegt: da's een heel gedoe met een heup. Ja zolang ie kapot was. Normaal op een harde stoel zitten ging niet meer. Opstaan na langdurig tafelen veroorzaakte een heupgewricht dat op slot zat en volgens mijn schatje kon je zien dat dat behoorlijk pijnlijk was om dat gewricht uit het slot te halen. Zo, die operatie was in een minuut of 90 voorbij. Wakker wordende uit de narcose was mijn eerste gedachte: " ik heb nog nooit zo lekker gelapen de afgelopen 20-30 jaar" Vol onder narcose is aan te raden dus. Daarna begon het pas. Buiten dat het bed verschrikkelijk lag en het al snel veel te heet in de kamer was, of in de nacht weer te koud, was er voortdurend kabaal van de straat. Tot diep in de nacht de disco, je pispan die elke ochtend vol stond en je niet het bed uit kon de eerste dagen om dat ding te legen tussen door. Dan werd je om 5 uur in de ochtend wakker gemaakt, was je net in slaap, voor bloeddruk en een spuit. OK, dat is allemaal te harden. Dat bed brak mijn lijf. Na een paar dagen bleek mijn hand toch wel erg op te zwellen, zat de naald van de dope er verkeerd in en was er een heel kussen morfine op de rug van mijn hand ontstaan. Op mijn vraag of die naald wel zo moest zitten werd even gemompeld dat er niet aan de hand was. Waarom die er dan meteen werd uitgehaald en de infuus weggereden? Afijn ik had een prettige roes voor een paar dagen. Maar slapen deed je nauwelijks.Toen begon het eten op te spelen. Buiten dat het niet echt te pruimen viel was er ook nog een lichte voedselvergiftiging waardoor het eten niet meer de maag verliet. Hop, constipatie. Ja, natuurlijk hier heb je wat om te kunnen poepen. Na een paar uur voelde je het komen en met een net in gezette heup is het niet echt een flitsende beweging richting de pot. Het meeste ging wel richting pot. Daarna diarrhee voor een paar dagen. Maar de operatie was geweldig gelukt.  De dag na de plaatsing meteen de eerste pasjes om het bed heen. Net alsof dat been niet van je was, je spieren dachten heel anders over de loop beweging. Zeer apart. Het verplegend personeel was geweldig, probeerden je te helpen waar mogelijk en bleven opgewekt. Op advies van een fysio had ik van te voren mijn beenspieren zo veel mogelijk geleerd zich los te kunnen bewegen en om de stijfheid zo snel mogelijk weg te kunnen masseren door het rollen van de spiertjes. Direct na de operatie met masseren begonnen en dat heeft het herstel heel erg versneld. Na een paar weken liep ik al korte stukken zonder stok en op controle bij de chirurg was ik al behoorlijk wendbaar.
Wat een verschil in leven is dit geworden. Ik kan nu op iedere stoel gaan zitten en niet meer bang zijn dat de zaak op slot schiet. Ik kan weer gaan motorrijden en pottenbakken. Want langer dan een 30 mins op mijn achterste zitten gaf steeds grotere problemen. Eind juli wordt mijn knie gerepareerd en een paar weken later ben ik dan weer helemaal mobiel. Daarover later.

WhatsUp?

Nee niet vergeten, en nee ook niet opgehouden met bloggen. En ja, ik heb weer eens zitten k*tten. Totdat ik er achter kwam dat ik op het verkeerde account zat te bloggen. Ik houd namelijk een schaduw bij van mijn blogs. Daarna was er iets met de firewall om bepaalde dingen tegen te houden en vervolgens werd het ineens erg druk hier in Le Mouton Qui Rit.


Niettemin, "on y va". De stukjes op de andere blog site houden jullie nog te goed, Zal ook eens kijken of er dingen van Facebook over te zetten zijn zodat het hiaat niet al te groot wordt. Gewoon nog ff uitvlooien hoe die het beste over te zetten zijn.

WatsUp?

Om wat meer beweging te krijgen in de winter hebben we in de herfst van vorig jaar twee elektrieke fietsen gekocht. Dan kun je de heuveltjes hier een beetje beter de baas dachten we. Dat liep geweldig en je ziet stukken meer van je omgeving dan alleen een paar verkeersborden en het landschap dat aan je voorbij zoeft. We hebben namelijk altijd een beetje haast als we met de auto iets moeten doen. Boodschappen, dingen wegbrengen, halen dumpen. Er is altijd wel een reden waarom we snel weer terug moeten. Maar nu roken we ook de herfstgeuren, ervoeren we dat de wind op de heuvels best wel koud kan zijn en dat we niet moeten gaan fietsen als het dreigt te gaan miezeren. Kortom fietsen bleek voor ons allebei een goede therapie te zijn. Minimaal 2 maal per week beloofden we ons zelf een tochtje in de omgeving. Dat ging aardig. De maximale snelheid op het boord computertje geeft 53Km per uur aan. De heuvel af bij Vauvillers om het stoplicht dat de wereldstad Mailleroncourt-Saint-Pancras tijdens de zomer heeft geïnstalleerd te triggeren om op rood te gaan. Want daarvoor dient het ding. Om auto's die te snel gaan tot stoppen te brengen. Bij 50km/h blijft het groen. Eigenlijk wel over nagedacht dus. Toch werd de burgermeester er wel een beetje om uitgelachen, een stop licht! Hier! Ok bij een wereldstad hoort dan nog een rotonde, verkeersdrempels, een zebrapad of drie, een parkeermeter, verboden in te rijden zones, parkeerhavens, een voetgangersgebied... Je zag die gosert nadenken!


Dan ging het mis. Fanie slipte over losliggend grind en viel met de fiets. Gat in haar hoofd en een gebroken sleutelbeen. Afijn om een kort verhaal lang te maken, hup het ziekenhuis in. Na een nacht mocht ze weer naar huis. Veel pijn, nog maar eens wat foto's. Pijn bleef. Een contra expertise. Niks aan doen tot na een aantal maanden en dan kijken of het geopereerd moet worden. Ze heeft nu dus een merkwaardige bult op haar schouder zitten. Over een paar weken gaan we weer voorzichtig aan fietsen langs het Canal de l'Est - lekker vlak fietspad - om Fannie's fiets vertrouwen weer op te poetsen. Alleen fietsen is niet zo leuk dus die twee keer per week haalde ik bij lange na niet. Dan kwam er een winter aan met veel nattigheid en vorst. Lekker bij de kachel zitten, wat kleine klusjes doen en voornamelijk met hout slepen.

Nu hinkte ik al een aantal jaren met een zere knie en die gescheurde heup in 2010 zorgde voor een toenemend ongemak. Na jaren daarmee omgepakt te hebben overtuigde Fannie me eindelijk om daar eens met de dokter over te gaan praten. Afijn een aantal weken geleden werd duidelijk wat er aan de hand was. De foto's lieten zien dat de meniscus van mijn linker knie totaal verdwenen is - vandaar mijn gestrompel - en mijn andere knie en heup tonen alle verschijnselen van arthrose. Kortom het lijf is officiëel versleten verklaard.

Weer een paar weken later  een bezoek aan de chirurg. Die had maar een seconde nodig om me te vertellen dat opereren echt heel erg met spoed nodig was. Daarmee zouden we wel twee lammen in de familie hebben dus enige aarzeling was daar. Na even overlegd te hebben besloten we dat dat dan maar moest gebeuren, ook al omdat ik redelijk snel weer op de been zou zijn. De chirurg pakte zijn agenda, volgende maand schikt dat? Huh? Geen wachtlijst van 6 maanden? Ut Giet An! Het gaat dus gebeuren, eerst de heup, een inplantaat en als dat na een paar maanden goed is gerevalideerd dan de knie. Eerst de heup zei ie, want die krijgt het het zwaarst te verduren na een knie operatie en is het snelst weer operationeel. Ja maar, mijn knie doet 't zeer krimineerde ik nog. Daar kwamen we eigenlijk voor. Dat door die heup problemen het plezier in het motor rijden een beetje vergaan was en het pottenbakken ook niet meer echt lukte, want na een kwartier op iets hards zitten doet de heup op slot slaan en is de lol er van wel af. Goed dus, eerst die heup. Over twee weken krijg ik de eerste inplant. Het is ook mijn eeerste ziekenhuis verblijf in mijn leven. Na een dag hijsen ze je al uit je bed en ga je al de eerste stappen zetten. Na een paar dagen mag je weer naar huis. Als ze maar wifi hebben of zo anders krijg ik ontwennings verschijnselen.

Fannie moet dan B&B eventjes alleen runnen, dat gaat wel lukken. Voor die dagen hebben we wel de boekingen geblokkeerd (zie kalender). Behalve voor vaste klanten dan, maar die bellen altijd van te voren op.

Het zijn dus een paar roerige maanden geweest.

2017

Allereerst en van het meeste iedereen een geweldig nieuwjaar.

Dat de tekenen niet zo gunstig staan: zwakzinnigen die met een bom, pistool, truck of bijl zoveel mensen over de kling jagen als mogelijk is. Helemaal geen goed ding. Eigenlijk wilde ik nog een dreinend stukje over het Haagse gedoe gaan schrijven, maar nee. Iedereen moet dat maar voor zich zelf uitmaken, eens oneens, pollutiek korrekt of niet, haat & liefde, discriminatie, bommen en granaten... Want jonge jonge het wordt steeds erger en komt steeds dichterbij. En, wat te denken van een omgeving die steeds meer begint te stinken. Of, we eten dingen die naar steeds minder begint te smaken, het lekkere erin wordt immers weg 'gesaniteerd'. We leiden een leven dat steeds minder lollig en bourgondischer wordt, in zijn algemeen, als je er over begint te pijnzen. Zoals ik vanochtend heel vroeg deed. Om terstond vreselijk depri te worden.
Gelukkig, rond koffietijd riep onze gast, als altijd vrolijk en optimistisch tegen me: "Nee, nee, kijk eens hoe mooi wit het hier is; een plááááátje! Luister eens hoe rustig het hier is en je kunt kilometers lopen zonder iemand tegen te komen. Geen jankende vliegtuigen of voortdurend camera toezicht, of mensen die in de winkel alsmaar tegen je opdringen, geen stinkende metro's, ka-ba-len-de fabrieken, bedrijven of het alom aanwezige verkeer...  Gewèlllllllldig toch hoe jullie hier wonen! Precies wat ik nodig had om uit mijn donkere wolk te komen van mijn zéér pessimistische kijk op de wereld imparfait. Dus nee, ik bespaar het jullie.

En toch ondanks dat, een heel prettig en smaakvol nieuwjaar, aan en vóór iedereen toegewenst!