Ruïne

Vandaag kwam de burgemeester langs om de kamers van diens gasten te betalen. Een beetje pratend over van alles en nog wat vroeg ik hem wat de gasten aan het doen kwamen. Want van hen zelf kreeg ik niet zo veel sjoege. Wel hoorde ik ze smoezen aan tafel over de prijzen en dat ze daarover niet ontevreden waren, maar dat was eigenlijk niet voor mijn roodgloeiende oortjes bestemd. Het schijnt de tijd van hele grote business te zijn voor de beesten verkoop affaire in La Douce France omdat Italie potdicht zit voor die beesten vanwege een of andere besmettelijke toestand. Dat is een mooie meevaller voor de burgervader want dat is namelijk diens business: grossieren in Charolais koetjes. Die hebben een wat bleker vlees en daar houdt de gemiddelde fransje niet van vertelde hij. Het fransje wil het bloederiger / roder hebben, dan zit er meer smaak aan. De buitenlanders vinden bleker vlees juist weer lekkerder. De Charolais zijn hier in de omgeving en-plein voorhanden. Daarom is hij benaderd door vleesexporteurs. Volgens zijn zeggen mogen er wel koetjes Italië in, maar er niet meer uit. Beter kun je het niet hebben voor de business. In de wijde omgeving worden dus pinken (2 jarige koetjes) opgekocht voor de export. Een hausse! Als handelaar klaagt hij natuurlijk over de dunne marges. En dat is ook wel aannemelijk als je hoort hoe de boeren tegen de supermarkten en zo tekeer gaan over de lage vleesprijzen. De tussenhandel schijnt er goudgeld aan te verdienen. Oh, wacht ff, dat is hij toch, die tussenhandel. Of zijn het alleen de supers met hun schandalige winsten.

Dit verhaaltje gaat eigenlijk over de ruïne die schuin tegenover ons huis staat. Er zijn namelijk nieuwe ontwikkelingen.
Er is met deze burgemeester namelijk een stuk beter te praten dan de vorige. Voor de laatste golden alleen de regeltjes en daarmee basta. De nieuwe is meer van het pragmatische en wil gaan puinruimen in het dorp.

Ruïne en face en puist langs de weg

Zo kennen we bijvoorbeeld een straat die in de volksmond Kosovo is gaan heten omdat de hele zooi daar aan puin ligt. Een puist in het aangezicht van het dorp. En niet de enige. Het vorige opperhoofd wilde dat al die ruïnes gerestaureerd zouden worden. Iets waar niemand geld voor over had of heeft uiteraard. Een ruïne moet je gewoon platgooien als deze historisch gezien geen waarde heeft Buiten dat leveren die krotten gewoon gevaar op. Opruimen dus, dan komt het vanzelf goed met dat aangezicht. De vorige wilde van dit dorp een historisch monument, zeg maar een monumentaal dorp, maken. En wie dan zei dat dat erg veel geld zou gaan kosten kreeg te horen dat dat dan erg jammer was maar zo was het nu eenmaal. Het dorp moest en zou gerestaureerd worden. Maarja, daar wilde eigenlijk niemand aan. Een moeizaam verhaal was dat en ondertussen verpauperde vanzelfsprekend het aanzien van het dorp. Dat was niet belangrijk want dat stond niet in de regeltjes. De huidige burgervader wil gewoon een dorp hebben dat er netjes uitziet, period. Wat een verschil, die twee. Voor mensen die me dat wel eens vragen: ja, de invloed van een burgermeester is enorm. Helemaal in dit opzicht: wat en waar gaat er gebouwd worden,
Meteen kwam dus het gesprek op de ruïne en face en dat we daar een paar jaar geleden interesse in hebben gehad om het te kopen. Juist om die reden, dat het in originele staat teruggebracht moest worden ging dat niet door. Een paar maanden geleden hoorde ik al zoiets via via, maar nu uit eigen mong van de maître. De hoop stenen gaat eindelijk op last van de gemeente gesloopt en opgeruimd worden, of mág gesloopt worden beter gezegd. Nu zie je een grote groene muur. Heel langzaam verdwijnt namelijk de ruïne onder het gebladerte. Een jaar of wat geleden heeft BP een vriendje diens trekker tegen een deel aan laten zetten, waarmee ongeveer de helft van het gebouwtje keurig tot een hoopje stenen gedegradeerd werd. Een stuk veiliger zo. Nog een paar duwtjes en het lijkt net een heuveltje onder klimop.
Het lijkt echter een moeilijk verhaal te worden. De eigenaresse blijkt spoorloos verdwenen te zijn volgens de burgervader, de belastingaanslagen komen onbetaald retour. Dat de belastingen niet betaald worden is natuurlijk erg voor een armlastige gemeente zoals MSP. Misschien is de eigenaresse intussen overleden, dan kunnen we wat meer doen, klonk het hoopvol. Over een maand gaat de gemeenteraad een besluit nemen om de zaak over te nemen en plat te (laten) gooien. Wellicht dat we die stenen voor een prikkie kunnen krijgen al of niet met het stukje grond erbij. Dat lijkt me een mooie gelegenheid daar een parkeerplaats van te maken zei ik. Daar had ie wel oren naar. We spraken af dat als het in de raad kwam hij mij daar van op de hoogte zou houden.

Zo een kort stukkie maar dit wilde ik ff kwijt.