LMQR 10

Qubit
We hebben een kat met een ongelofelijke appetit. Heftig wat die kat overdag allemaal naar binnen werkt. Want wat ie 'snachts allemaal naar binnen werkt kun je alleen maar afmeten naar het aantal kadootjes wat ie  in de ochtend voor je voeten legt. Dat ie zwaluwen zomaar uit de lucht haalt, daar moet je snel voor zijn. Muizen zijn machteloos en de populatie veld,- woel, snuit,- huismuizen gedecimeerd tot een enkel voorkomend benauwd piepje, Af en toe hoor je een geraas ergens in de kast beneden waarna Kat weer trots met een nog wriemelend geval tevoorschijn komt. Daarna een kwartiertje spelen met Muis totdat het batterijtje op is. Het eindigt altijd met dat Kat langzaam het verhaal naar binnen knaagt om bij het staartje te eindigen dat dan koddig naar binnen floept.
Zijn jacht terrein ligt achter bij ons en wij zien dan genietend van een bakkie troost soms een zwarte vlek door de wei schichten om hoogopspringend ergens uit een holltje of zo een volgende snack te graaien. Hij is dus snel als de wind. Toch is niet alles even prettig geregeld voor hem. Voor ons huis is namelijk het domein van White Socks. De kat van de buren. Een nogal dominant verhaal dat wanneer ie de kans ziet Qubit te grazen neemt. Dan krijst Qubit de zaak bij elkaar en kunnen we hem af en toe redden. Vanmiddag leek het haar op zijn kuif behoorlijk toegetakelt te zijn, plukken daarvan lagen in de serre. Arm ding. Maar ja, zo is het leven nu eenmaal. De pik orde blijft gehandhaaft en een plaats in de katten gemeenschap moet je nu eenmaal bevechten. Waar zouden ze dat toch van hebben?

Stoplicht
Mailleroncourt-Saint-Pancras is toegetreden tot de grote wereld. Er is namelijk sinds een paar dagen een stoplicht in werking op de doorgaande provinciale weg. Het-moet-niet-gekker-worden! Nog niet uitgeprobeerd of dat licht niet op rood springt als je met een slakkegangetje aan komt rijden. Dat gaan we morgen wel beleven. Dan is het ook niet eens een volwassen stoplicht met koeiengrote lampen, nee eerder een soort speelgoed ding met lampjes van pak 'm beet 80 mm doorsnede. De waanzin is de wereld nog niet uit. Je rijdt op een voorrangsweg rechts is een afslag waar een levensgroot bord staat "Cedez la priorité" (voorrang verlenen). Bien! Een weg waaraan 5 huisjes staan waarvan 3 niet bewoond. Eerst stond er een radar éducative (dat gaf je snelheid aan) met een aantal kleine plastic paaltjes op de middenstreep waar er elke dag wel een van werd platgereden. Net als in dat liedje van "10 kleine negertjes zaten op een hek, op een dag viel er eentje af toen waren er nog maar negen." Dat heeft de gemeente goudgeld gekost. Op en zekere dag waren de midden paaltjes verdwenen en kort daarop ook de radar educative. Dachten we eerst: goedzo, alle niet echt noodzakelijke dingen de deur uit dat spaart de gemeente maar weer geld uit. Eindelijk iemand die tot zijn zinnen is gekomen.
Maar nee dan komt er zo'n stoplicht! Gaat een dezer dagen vast wel een diender op de loer liggen om een beetje geld in het laatje van de gemeente te brengen. Het zou me niets verbazen als er ook nog een heuse flitspaal bij komt te staan. Toegegeven er wordt gewoon te hard gereden, ook op de weg Fontenois la Vile waar ons B&B aan ligt. Maar leg dan een paar drempels neer, kost na aanleg niks meer. De garage in de buurt heeft dan nog wat extra werk als iemand toch met een rotgang op die drempel knalt en het karter openrijt.

update:
na een paar maal experimenteren blijkt dat als je met minder dan 55km/h het plaatsnaambord van Mailleroncourt-Saint-Pancras passeert de zaak op groen springt. Zucht. In een dorp met twee straten en wat steegjes een stoplicht...

Hout
De brieven voor de aanmelding voor het affouage recht zijn weer rondgedeeld. Behalve in mijn bus. Gezien de historie denk ik dat dat door Dominque niet zonder opzet is gedaan. Vorig jaar had hij ook al geen zin om mijn hout uit het bos te halen en gaf daar op het allerlaatst bericht van. Precies op de dag dat je het bos niet meer in mocht om te kappen. De tweede keer dat Dominique me dat flikte op die manier. Dan kan het geen toeval meer zijn. Maar weer naar de burgermeester gestapt om dat ff recht te zetten want het is gewoon mijn recht om hout uit het communale bos te krijgen. Het eerdere aansnijden van dit onderwerp bij de burgermeester landde op dorre grond. Er werd nogal omheen geluld, yja als buitenlander zal ik het allemaal wel niet goed begrepen hebben. Nu moet ik maar eens op zijn bot Hollands de aandacht gaan vragen voor deze praktijken. Want iemand zijn rechten ontnemen dat kan natuurlijk niet.
Dit jaar hadden we een akkefietje met de D's hond, die meende lollig te moeten zijn en was in de achterbouten van een schaap aan het happen. D kroop bijna over de grond en bood aan de kosten te vergoeden van het schaap mocht het eraan kapot gaan. Het arme ding is genezen dus niets aan de hand. Op onze vraag of hij en wanneer hij hout ging leveren kwamen toen positieve geluiden. Zelfs na herhaling van de oefening voor het hout hakken. Dit jaar kregen we ten tweede male onze opdracht terug met vermelding: geen tijd wegens drukte. Op het moment dat niemand meer het bos in mocht, dus. Wat een rotstreek!
Als die gosert een probleem heeft met me hoor ik dat graag, maar dan recht in mijn gezicht. Via, via hoorde ik dat ie vond dat ik met het begraven van een dood schaap op ons eigen terrein een probleem had. Dat zou het grondwater vergiftigen. Nou dan moet je bijna een kudde schapen in de grond stoppen om dat hard te kunnen maken en moest het grondwater zijn kant opstromen en daar blijven staan. Nonsens verhaal. Er schijnt nog iets te zijn maar dat kon mijn informant zich niet meer herinneren. Afijn daar moeten we paal en perk aanstellen anders loopt het uit de hand zoiets. Maandag ben ik naar het gemeentehuis gelopen om mijn hout claimen. De ambtenaar vond het een bizar verhaal en zou het aan de bourmêtre doorgeven. Daar hoor ik dan wel weer niets meer van.

Winteratelier
Mijn winteratelier is omgefietst als boudoir voor mijn schatje. Een keihard bewijs dat vrouwen 5x zoveel kleren hebben als mannen is nu geleverd. Er staan nu 5 joekels van een kasten met een stang en een paar lades voor mijn lijfbedekking. De rest heeft mijn schatje nodig. Weg warm plekje om te kleien. Erg? Nee. De afgelopen winters deed ik dat toch al in de keuken beneden. En de nieuwe plaats van het atelier is groot genoeg voor alle machines en zo om dat niet meer op allerlei plekken te hebben hoeven staan. Bovendien kan ik de komende maanden nog voldoende tekeer gaan in het atelier om wat te gaan draaien en in de wintermaanden te gaan handvormen op de keukentafel. Stoken kan sowieso altijd.
Een paar modellen voor nieuwe huisjes zijn alweer geschetst en ik zit vol met ideeën om wat meer textuur op de vlakke delen aan te brengen. De komende serie gaat dan ook wat meer Barok worden.
De dit jaar aangeschafte gasoven gaat dan deze winter in gebruik genomen worden. De jaren geleden gekochte raku glazuren gaan dan nu eindelijk eens uit de bus komen ;=) Spannend hoor!