Blikschade

Niets is zoals het lijkt. De beruchte gehumeurdheid van de fransjes is niet dat ze in een pestbui zijn maar omdat ze ergens van balen. De stemming van een fransje verandert terslags als het ze niet zint. Je ziet dat al aankomen als hun gezicht betrekt en beng! Het chagrijn slaat dan toe en ineens is niets meer mogelijk. Een discussie die in alle redelijkheid begonnen is kan niet meer voortgezet worden zonder dat je een diepe knieval moet maken. Bijvoorbeeld door je excuses ergens voor aan te bieden waarvan je weet dat dat niet fair is om het zo op de spits te drijven. Enkel en alleen ter genoegdoening van iemand die onredelijk is geworden. In dat soort gevallen staak ik de discussie, haal, heel erg op zijn Frans, mijn schouders op en denk dan: “Ik laat me toch niet chanteren?” Veel fransjes doen dan zonder commentaar de deur dicht, lopen zonder merkbare emotie van je weg, negeren je alsof je lucht bent, of hangen onbeleefd op, zonder afscheids ritueel. In alle gevallen zou dergelijk gedrag onbeschoft genoemd mogen worden. Hoewel, tegenover tweede rangs burgers, zoals buutenlaanders en immigrées, mogen ze zich natuurlijk wel een zekere mate van onbeschoftheid veroorloven. Vinden ze dan. Opmerkelijk is dat naarmate je Frans beter wordt de fransjes minder onbeschoft tegen je worden. Alsof je steeds meer voor vol wordt aangezien.
Zo heb ik de laatste weken een aantal redelijk op de spits gedreven discussies gehad met leveranciers die niet in staat bleken zich aan de afspraken te houden, of überhaupt maar iets deden op mijn nadrukkelijk verzoek. Heel subtiel breng je ze dan aan het verstand dat ze blijkbaar incompetent zijn hun business uit te voeren. Naarmate ik bozer word is mijn Frans beter en ben dan in consequentie nogal stekelig (om het beschaafd uit te drukken). Nooit onbeleefd, dat is een doodzonde. Je maakt ze echter wel duidelijk waarom je geen gebruik meer wilt maken van hun eventuele diensten. Soms helpt dat geen zier, een enkele keer komen ze dan alsnog in beweging en gaan de zaken zoals dat bij goed zakendoen gebruikelijk is: de geadverteerde of toegezegde diensten uitvoeren zoals dat door je klanten verwacht mag worden. Meestal is een tweede ronde nodig waarmee de goede verstandhouding zogenaamd weer wordt hersteld. Zo ook bij de garage, zie verhaaltje hier onder, die niet ophing na mijn tirade en dreigementen, maar uiteindelijk gingen doen waar hun bedrijf voor stond: auto's repareren.
Een ander verschijnsel is als een bepaalde leverancier iets niet kan uitvoeren of doen en dat toch heeft toegezegd. Dan blijft het namelijk oorverdovend stil. Totdat jij dan weer opbelt om naar de status van het door hen aangenomen werk te informeren. Opnieuw bevestigend: je moet alles zelf regelen, doen, organiseren als je wilt dat er iets gebeurd. Je kunt dan giftig worden, maar dan weigeren ze alsnog de klus uit te voeren. Immers: minste weerstand, minste risico en geen confrontatie. Dat is drie keer eng! Als je dan als een opgewonden standje, op zijn Frans dus, toch je zin probeert te krijgen werkt dat veelal averechts. Daarom verzin je een alternatief en spreekt dat af. Het aanbieden van een alternatief is het zwakke punt van leveranciers hier. Als het niet in hun catalogus voorkomt bestaat het niet, kan het niet of het is onmogelijk. Daar moet je mee leren omgaan als immigrée zodat je je niet langer meer blauw ergert aan die dingen. Gewoon en beetje glimlachen, meebuigen en er omheen werken. Dan heb je aan het gemiddelde fransje geen kind meer, is de omgang buitengemeen prettig en krijg je gewoon je zin. Natuurlijk moet je wel blijven opletten dat er daadwerkelijk gebeurd wat is afgesproken, dat de uitvoerders geen kort door de bocht oplossingen gaan implementeren en je moet er boven op blijven zitten. Zeker, allemaal open deuren voor wat betreft de omgang met onze zuidelijke buren. En opnieuw, blijf je je aan deze ongeschreven omgangsvormen houden dan verloopt het proces, soms met een hernieuwde discussie of knieval, naar behoren.


Ongelukje

Een paar weken geleden gleed ik de bocht uit een greppeltje in omdat er een heftige laag modder op de weg lag. Dankzij de massa traagheid van de auto en gas geven wipte de handel weer uit het greppeltje en zwierden we naar de andere kant van de weg. Slingerend raakte de auto weer op koers en we reden weer. Je reinste cross country! Na een paar honderd meter vlamde de waarschuwingslampen op het dashboard op. STOP!!! Lese das handbuch! Zeker, Volkswagen heeft nooit het idee gekregen om de teksten in het systeem in een andere taal te vertalen voor de klant. Wie zegt dat alleen de fransjes arrogant zijn? Afijn, we waren gestrand. Na een stijf uurtje en een hoop gediscussieer met Volkswagen Assistance werden we door een service dépannage naar huis gebracht. Opnieuw moest de chauffeur een discussie voeren met Assistance of hij ons wel naar huis mocht brengen. Ik geloof dat het diens persoonlijke gevoel voor dienstverlening was dat we naar huis gebracht konden worden. Wat een gedoe. Waarom moet alles altijd zo moeizaam gaan hier?

Moeizaam? Het gedoe begon pas! De volgende dag, waar was mijn auto gebleven? Die bleek naar Besançon gebracht te zijn. Op mijn vraag waarom de wagen in vredesnaam naar een garage 100 km verderop gebracht was, de garage in Luxeuil lag veel dichterbij immers. kwam een merkwaardig antoord. Omdat die garage beter geëquipeerd was, en dichterbij de plaats van het ongeluk, daarom. Achteraf bleek er totaal geen verschil te zijn tussen die twee garages en dat die afstand volkomen uit de lucht gegrepen was. Zucht, daar gaan we weer!

Geen wonder dat het gemiddelde fransje achterdochtig en paranoïde is als het dienstverlening betreft. Geen wonder dat de contracten dubbel zo dik zijn als in andere landen. Je moet je letterlijk overal tegen in dekken. Mijn vaak spottend gestelde vraag over wanneer iets zou moeten gaan gebeuren zoals: “deze dag, die tijd, van dit jaar van deze eeuw, in deze galaxie en dimensie?” blijkt achteraf dus helemaal niet zo spottend te zijn zoals ik wel bedoeld heb te zijn.

De week daarna ontspon zich tussen de garagiste en mij een discussie over dat er beslist een expert van de verzekering moest komen om de schade te bepalen. Na contact met de verzekering bleek dat helemaal niet zo te zijn namelijk. Het heeft meer dan een week en verschillende telefonades gekost om de mensen van die garage te overtuigen dat er dus een offerte moest komen, aan mij gericht en niet de verzekering. Niet dat ik ze echt had overtuigd dat dit incident mijn eigen schuld was en de WA verzekering niets voor mij zou doen. Uiteindelijk kiest een fransje altijd voor de weg van de minste weerstand en het kleinste risico. “De offerte zal a.s. woensdag gemaakt worden”. Gewoon om van me af te zijn. Waarom dat een hele week moest duren is een compleet raadsel, maar er zat eindelijk schot in de zaak. Uiteraard die woensdag daarop geen offerte. “Ah maar we geven geen offertes via de telefoon” , klonk het de daarop volgende dag. “Wat mankeert er dan aan de post of email? En kon u me daarover niet bellen?” Dan klinkt het tot mijn stomme verbazing door de hoorn: “We hebben uw telefoonnummer niet, ook uw email niet.” Vinnig geworden meldde ik nog dat zowel mijn telefoonnummer áls mail op de autoreclame stond én het formulier van de dépannage. Schaapachtig werd dat beaamd. Na enig gedoe een mailtje aan die piepeltjes gestuurd en de volgende dag er achteraan gebeld. Ja de offerte komt vandaag. Uiteraard de volgende dag geen offerte. Dit geharrewar begon me danig de keel uit te hangen en werd ik behoorlijk giftig. “Als jullie vandaag geen offerte uit brengen dan zal ik zorgen dat de auto weggehaald wordt en ergens anders gerepareerd gaat worden. Blijkbaar heeft u uw business niet naar behoren in de hand en heb ik geen vertrouwen meer op de goede afloop.” Ineens kon de offerte voor 12:00 opgehoest worden, werd beloofd. Een paar uur verder zat er, o wonder, een offerte in de mail. OK, een paar posten waren een beetje merkwaardig, maar het autootje ophalen en naar een garage dichterbij brengen kostte ruim 400 euries. Dat had ik inmiddels al achterhaald. Het zou dus lood om oud ijzer zijn. Wanneer die auto dan gerepareerd zou zijn? Onbekend, we bellen u wel. Ja dat kennen we. In ieder geval zijn er dingen eindelijk, na drie weken in beweging gekomen. Uit de offerte bleek dat de radiator stuk was, iets met de ophanging van de motoerkap en nog wat klein spul. Beugels en een lampglas van de mistlampen. Min of meer wat ik in die donkere nacht ook al had gezien. Dus repareren maar. En per mail: Hierbij verleen ik u toestemming, bladiblah. Maar als er onverhoopt extra kosten komen dan wel contact met mij opnemen voor toestemming, opleverdatum gevraagd etc. Gewoon indekken voor onverwachte dingen dus.

Als Fannie me dan vertelt hoe Volkswagen Assistance in NL omging met haar laatste incident dan is er een verschil van dag en nacht te constateren. Nu ja, op Europees niveau moet er echt nog het een en ander geregeld worden.

Mensen raadden me in ieder geval een net briefje naar klantenservice Assistance met mijn ervaringen te sturen. Ook over het gedrag van de garagiste zou er wel een stukje papier naar VW moeten. Alleen zo help je elkaar om de service op een acceptabel niveau te krijgen.

Anders

Nee, dan de Honda motor dealer in Luxeuil. Zodra de man mijn predicament in de gaten had was het geen probleem de motor op te halen en luisterde hij met aandacht naar mijn vragen. Ja, hij zou er rekening mee houden dat de motor bijna 3/4 jaar had stilgestaan. En ja hij zou naar het batterij probleem kijken, en waarom deze erg snel leeg liep. Hij had ook nog even een onderhoudsbeurt gegeven, de motor is al een paar jaar bij hem in onderhoud dus we kennen elkaar al een tijdje. En had ik al gedacht om de batterij op en druppel lader aan te sluiten als ik de motor langere tijd niet ging gebruiken? Hij had er ook een speciaal in te bouwen voorziening voor, dan ging alles automatisch. Een kwestie van trafo in het stopcontact en de stekker in de motor steken. Daar had ik wel oren naar. Een paar dagen later stond de motor weer in de garage klaar voor gebruik. En als die batterij alsnog erg snel leeg zou lopen zou hij dat kosteloos verhelpen. Kijk, zo kan het dus ook. Noem ik GGZ (geen gezeik) dienstverlening. 

UPDATE 20140131
JR zei...Ik woon zelf ook in Frankrijk en geniet erg van je stukjes. Toch moet het me van het hart dat ik je toon dit keer erg vervelend vind. Als je het hebt over arrogantie: 'fransjes' en dan vooral 'de fransjes'dat is zo denigrerend! Je komt nota bene in het zelfde stuk met een voorbeeld van een garagist die het juist wel goed doet, dat is een op de twee, verdient dat dan een dergelijke negatieve omschrijving?

Beste JR, Bedankt voor je commentaar. Dat de toonzetting wellicht als te negatief en te denigrerend wordt gezien daar kan ik best wel inkomen, nu ik weer wat gekalmeerd ben. Om achteraf de toonaard van een gepubliceerd stukje te gaan bewerken heeft naar mijn idee echter niet zoveel zin. Je commentaar is voor mij wél een signaal om voortaan beter op te letten de verhaaltjes niet tegen de contramine in te schrijven. Daar zijn ze niet voor bedoeld, in tegendeel, ik wil graag dat de lezers er genoegen in hebben ze te lezen. En dat ook blijven doen. 
De term fransjes wordt eigenlijk lieftkozend bedoeld. Zeg maar een troetelnaampje. Dit keer heb ik me blijkbaar te weinig zelfbeheersing opgelegd bij de beschrijving van dergelijke ervaringen met de Franse ondernemers. Normaliter schrijf ik daar niet zo heftig over, dat wordt, terecht blijkt eens temeer, ook tegengehouden door mijn ghostwriter. Ik moest het echter even van me afschrijven.
Het zat me tot "hier" na drie weken regelmatig te hebben moeten soebatten met een garagist om eindelijk de dienst te krijgen die verlangd werd en eigenlijk zonder gedoe gewoon verleend zou moeten worden. Naar mijn idee ging de garagist op de stoel van de verzekeraar zitten. Het zal wel iets met uitsluiting van risico te maken hebben gehad dat men mij zo tegenwerkte. 
Mocht je echter denken dat deze negatieve ervaring met Franse ondernemers op zich staat dan kan ik je verzekeren dat dat niet zo is. De reden waarom ik de Honda dealer hier tegen over zette was inderdaad om aan te geven dat het ook anders kan. Maar het is beslist geen een op een verhaal. Daar is een boek over vol te schrijven, deze blog is voor dat soort dingen niet voor bedoeld. Hoewel, dat alles pais en vree is met het dealen en wheelen met Franse ondernemers dat, mag ik veronderstellen, gelooft niemand. Uiteraard speelt er een cultuur verschil in mee, daar ben ik me altijd van bewust. De manier van ondernemen is nu eenmaal anders dan wat we in NL gewend zijn. Duidelijk. 
Hopelijk heb ik je hiermee verklaard waarom dit stukje zo heftig was. en ergeren mijn volgende stukjes je een stuk minder ;=)

Opmerkingen en commentaren zijn natuurlijk altijd welkom
 

Heimwee

Soms lees je over expats – bijvoorbeeld buitenlandse Nederlanders - dat ze last van heimwee krijgen. Dat kan soms zo erg worden dat er een relatie aan kapot gaat of dat het hele buitenlandse avontuur aan de kapstok gehangen wordt en men terugkeert naar het land van oorsprong. Het gevoel van heimwee schijnt verschrikkelijk te zijn. Een soort gevoel van opperste verlatenheid door alles wat je je hele leven hebt gekoesterd als vertrouwd zijnde. Je wordt er uiterst depressief van en de enige oplossing schijnt te zijn om terug te keren naar die heimat. In het ergste geval dan. Heimwee kan variëren van een soort knagend gevoel van iets te missen tot zelfs aan neigingen van zelfmoord. Persoonlijk heb ik hiermee nooit te kampen gehad. Integendeel, mijn koffer stond al gepakt voordat mijn schatje de zin had beëindigd van: “We gaan naar Trinidad”. Heeft me altijd getrokken de wijde wereld in te trekken. En nee, niet omdat ik een hekel aan NL zelf heb. Het puntenlijstje van voor en nadelen kwam gewoon onder de streep altijd in het voordeel van een vreemd land uit. Ook la douce France heeft zo zijn nadelen. Zo kan ik me blauw ergeren aan de enorme burocratie, het gedoe als je om garantie komt, en dat je alles zelf in de gaten moet houden. Dat laatste is link. Een verlopen APK kost je meteen een fikse boete, geen instantie die je waarschuwt dat je voor de APK opmoet, of dat je verzekering dreigt te verlopen, en ga zo maar door. Ik heb er nu dus een aparte elektronische agenda voor aangelegd die me dan waarschuwt. Aan de andere kant smaakt het eten beter, er wordt minder mee geknoeid, is het gevoel van persoonlijke vrijheid groter, zijn de huizen ruimer, stinkt het niet voortdurend naar uitlaatgassen of is het écht stil in de avond en nacht.

Goed, heimwee, want dat is het thema van dit deeltje.

In mijn directe omgeving heb ik het al een aantal keren gezien. Mensen gaan er aan kapot en het is niet verstandig zoiets in je gezin te negeren en al helemaal niet te bagatelliseren. Soms is er wat aan te doen door dingen als contacten met andere NL-ers, wat vaker naar NL gaan (of überhaupt eens) zodat je geest niet dat onbereikbare gevoel houdt. Ook is het goed om niet al je schepen in het land van herkomst te verbranden maar om een achterdeurtje open te laten staan. Een soort plan B zeg maar. Van dichtbij heb ik twee hopeloze gevallen meegemaakt. In beide gevallen is alles in het gastland opgegeven en is men teruggegaan naar die heimat. Achteraf bleek dat dat niet altijd de juiste oplossing was geweest. Waarom? Omdat veelal blijkt dat men het moederland toch een beetje is gaan verheerlijken of romantiseren en dat men de aansluiting na een aantal jaren buitenland gewoon niet meer kan maken. Hoe langer uit je thuisland, des te moeilijker wordt het er weer aan wennen. De tijden zijn gewoon veranderd, de mentaliteit is anders geworden, het gedrag van de overheid naar jou als expat is ronduit discriminerend, vestiging in je oude woonplaats – al je oude vrienden en kenissen zijn weg. Een baantje vinden is lastig. Echt alles, alles is anders geworden. Je blijft meestal ongelukkig, maar wel in je eigen land. Of dat dan een oplossing is weet ik niet. Of eigenlijk weet ik dat wel, maar dat wordt bij heimwee patiënten denk ik niet altijd duidelijk. Heel anders is dat oudere mensen soms naar het thuisland terug gaan omdat de netto waarde van het pensioen het niet meer toelaat; premies van verzekeringen die je dubbel moet gaan betalen, belastingen die zwaarder gaan drukken door verkeerde interpretatie van de belasting inspecties.

Sprakeloos

Een merkwaardig fenomeen treedt ook op. Naarmate je ouder wordt schijnt de aangeleerde taal van je gastland je te ontglippen. Dat geeft weer nieuwe problemen. Een van de combinaties van oorzaken springt er daardoor wel uit. De combinatie met taal en medische zorg. Het komt vaak voor dat bijvoorbeeld een van de partners de nieuwe taal niet voldoende machtig is als hij of zij te maken krijgt met een kwaal. De medische stand wordt dan niet vertrouwd in het gastland. Ook al mankeert daar totaal niets aan, soms zelfs nog beter geregeld ook. Bij het erger worden van dat probleem is de thuisreis uiteindelijk de enige oplossing.

Een groot deel van mensen die aan heimwee lijden ontwikkelen ook een zekere tunnelvisie, wat heel goed te verklaren valt. Immers de meest radicale en afdoende oplossing hiervoor is terugkeren. Alle andere alternatieven vallen bijna onmiddellijk af. Zeker, afhankelijk van de zwaarte van de heimwee is dat natuurlijk wel. 

Snoep

Soms is het verkrijgbaar zijn van je vertrouwde producten al een mooie oplossing. Toch nog een beetje nostalgie en thuisland in huis. Dingen als drop, worst, pindakaas (mét stukkies), kaas en koek worden wel het vaakst genoemd. Stroop, appelstroop, Indische kruiden en haring wat minder. Ook al ken ik iemand die voor een vacuüm verpakte zoute haring een “moord” zou doen. Vrienden en familie die naar een expat op vakantie gaan hebben dan ook altijd een lijstje met dat soort dingen in te kopen. Men is niet anders gewend. Uiteraard zijn er ook de heimwee webwinkels, bedrijven in die landen die zich specialiseren op Dutch goodies en, gekker moet het niet worden, NL/BE specialiteiten worden in het buitenland ineens populair. In elke echt grote stad in bijna elk land ter wereld heb je wel zo'n winkel. Het web maakt de wereld klein, dus het kan ook nog zo in je brievenbus terecht komen.

Vervang dingen

Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat voor heel veel artikelen best goede tot gelijkwaardige zaken bestaan. Of zelfs betere, maar dat is een kwestie van smaak. Rookworst heeft een prima evenknie in sauçisson de Montbeillard of de Lyon gevonden. Appelstroop is heel eenvoudig zelf te maken en boerenkool te kweken is ook niets aan. Kazen in een kaasland als la douce France zijn natuurlijk totaal geen probleem. Haringstalletjes worden ook al gesignaleerd in den lande en de Belgische frietkotten zijn een opmars begonnen. Net zo als de fish and chips stalletjes. Als er vraag naar is dan ontstaat er vanzelf aanbod.

Heel gewoon zul je natuurlijk af en toe wat water bij de wijn moeten leren doen. Zo vinden mijn smaak papillen de franse koffie steeds minder smerig worden en schonk ik onlangs vrijwillig een tweede kopje in. Zo zie je maar, alles went. Appelstroop heb ik ook zelf leren maken. Sommige producten blijven niet te krijgen, dat slijt vanzelf wel weg. Uiteindelijk heb je toch voor dit land gekozen en in het totaal pakket zitten dan een aantal dingen die je maar gewoon moet accepteren. Voor mezelf is het natuurlijk wel mazzel om in een land te wonen waar lekker eten zo hoog in het vaandel staat. Het had net zo goed een ander land kunnen zijn waar je veel meer geïsoleerd had gezeten, en waar het eten en vertier een stuk monotoner geweest hadden kunnen zijn. Dan is het aanpassen een stuk moeilijker. Hoewel je dan toch al snel naar alternatieven gaat zoeken. Een nieuwe taal leren is namelijk altijd spannend en opent een nieuw universum. Een schatkamer vol met nieuwe literatuur en kunsten. Zomaar een praatje maken op de markt en uitweiden over de kwaliteit van de aangeboden groenten. Iemand waarmee je aan de theebar filosofeert over het groeien van abrikozen, buiten is het snikheet, binnen staat de airco aan en blèrt de disco. Grappig is ook dat je leert het leven te relativeren. Alles is betrekkelijk. Af en toe moet ik wel eens glimlachen over ergernissen die ik in NL had en die me hier alleen nog maar een glimlach bezorgen. Mensen die mijn blog al wat langer lezen weten ook wel dat het niet alles koek en ei is in la douce France. Dat er nog steeds dingen zijn die me blijven ergeren. Dat zelfde zou je ook in je thuisland hebben. Onder de streep heb ik het hier vreselijk naar mijn zin. Daarom vind ik het ook vreselijk voor mensen die aan heimwee lijden en terug moeten om weer helemaal opnieuw te beginnen met inburgeren. Voordeel is wel dat ze de taal al goed spreken.

Erger-dingen

Dingen die, denk ik, mij mijn leven lang zullen blijven ergeren is de hypocrisie in politiek en van overheden. Denk maar eens aan de minister die naar Sotchi gaat, of wil gaan, of eigenlijk ook weer niet. Daarover durft ze zelf geen besluit te nemen maar legt het voor aan de ministerraad. Dan wordt er met meerderheid van stemmen besloten dat ze mag gaan. De stemming is geheim, dus niemand kan iemand van de anderen de schuld geven, en die dame is buiten schot omdat ze het besluit van de ministerraad moet respecteren. Kenmerkend voor de hedendaagse politiek, zelf geen verantwoordelijkheid nemen maar zich verschuilen achter iets of iemand anders. Dan kun je namelijk altijd met een priemend waarschuwend vingertje alle aantijgingen over je besluiteloosheid verre van je werpen. Ja, zo kan ik ook regeren, NOT!

Grondwet

De NL grondwet heeft iets over scheiding tussen religie en staat. Hé! Zouden partijen als SGP, CU en CDA etc. dan wel een politieke partij mogen vormen? Kunnen dergelijke partijen zomaar bij de wet verboden worden, toch? Eigenlijk zijn ze dat al. Dat biedt perspectief. Alle geloven bij elkaar genomen. Wat me hieraan buitengewoon ergert is dat, niet alleen door hun hefboom werking dit soort splinter groeperingen veel te veel macht hebben gekregen, ze dringen daardoor ook nog hun overtuiging aan de rest van de bevolking op. Een minderheid die de meerderheid hun levenswijze oplegt. Dat klopt toch niet?

Leugendetector
Er is een deel oplossing voor dat liegen in de politiek. Er bestaat software voor camera's die indien op iemand gericht een houding (lichaamstaal) en spraak (stress) analyse uitvoert. Dat pakketje kan aangeven of iemand liegt of op zijn minst een conflict met de waarheid heeft. Zou het een idee zijn om zo'n debat of interview van een politicus eens door die software heen te halen en dan op youtube te zetten of zo?
Nog mooier zou zijn om dat real time met het journaal/debat mee te laten lopen.
Antwoorden op vragen in de kamer als: "was u op de hoogte van" worden dan meteen ontzenuwd. De antwoorden zullen natuurlijk dan zo gegeven gaan worden dat je er helemaal geen koek meer van kunt bakken maar de detector liegt niet! Op zijn minst zullen signalen van verhoogde stress, verwijding van pupillen, hartslag en transpiratie in beeld komen. En dus klinkt de toeter: ÈHHHHHH! Waarna er een rood balletje in beeld komt. Iedereen weet dan dat de waarheid geweld aan wordt gedaan of op zijn minst anders is. Het oordeel is dan aan de jury: het volk.
Gewoon een realtime leugendetector op de televee laten mee lopen, statistieken over hoe vaak een politicus de waarheid geweld aan heeft gedaan. Bij de verkiezingen bedenken ze zich wel 2 keer om in beeld te komen en dan gaan staan te liegen. Lijkt me geweldig. Zou die Watson computer van IBM prachtig voor ingezet kunnen worden. Of een 32 nodes cluster van raspi's natuurlijk.
Lijkt me wel een uitdaging om achteraf beeld te verwerken en geen IRL metingen te kunnen doen.

Mailleroncourt

Af en toe laait er weer een discussie op via het internet over of het leven buiten het net (off the grid) mogelijk is in geïndustrialiseerde landen. Met name voor gebieden die bekend staan als geïndustrialiseerd met nog voldoende “ongerepte” natuur. Tijdens die discussies worden allerlei ervaringen en ideeën uitgewisseld, plannen besproken en niet in het minst heeft men het over de persoonlijke gevolgen. Niet al te verbazend ziet men toegang tot het internet toch wel als een van de primaire levensbehoeftes.

Bijna altijd komt er na een paar dagen wolkenrijden telkens weer de zelfde conclusie bovendrijven: in de geïndustrialiseerde landen is het bijna onmogelijk om totaal off the grid te gaan. Je blijft geld nodig hebben, al is het maar voor kleding, eten, ziektekosten en andere diensten…
In sommige landen ontstaan bovendien rare situaties voor mensen die off the grid willen leven. In LDF bijvoorbeeld mag je belasting betalen over het water dat je uit je eigen waterput haalt en moet je dat ieder jaar officieel op drinkbaarheid laten keuren. Het is natuurlijk wel zo dat, hoe dieper je de rimboe in trekt – geen stromend water, riolering, net elektriciteit en telefoon – des te dichter je bij het off the grid idee zit. Soms komt dat zomaar mee als je voor een verlaten stekkie kiest, dan zijn er gewoon geen voorzieningen.

Kennis

Earthship; bron: earthshipowners

De discussies gaan ook over constructies. Warmte winning van de zon, zonnecellen, isolatie, bouwtechnieken en -stijlen, materialen, en hoe het een en ander uit te voeren etc. Soms gooi je iets in een van die fora groepen en je hebt weer dagenlang een draadje. Bijvoorbeeld over het hoe en wat van schapenwol als isolatie materiaal. Erg leerzaam zoiets. Zo doe je kennis op over hellingen van daken, traptreden, flessen, hergebruik van autobanden, samenstelling van plastics... Prachtig dat internet, gewoon een encyclpedie aan feitjes en kennis over alles van wat er om je heen is. Vaak kijk ik ook naar de videootjes van het Earth Ship project. Prachtige huizen maken ze, energetisch bijna neutraal, waarbij veel hergebruikt wordt. Voor een Earth Ship huis hoef je allang niet meer een flinke zak geld mee te nemen. De technologie, in tegenstelling tot een tiental jaren geleden, is ruimschoots voorhanden. Het pioneer tijdperk is wel voorbij in deze vorm van huizenbouw.

Om off the grid te kunnen leven, daar komt nog heel wel wat meer bij kijken dan een energetisch neutraal huis neer te zetten. Het is voornamelijk een mentaliteits kwestie.

Footprint

Een laag energetisch huis hebben helpt enorm het gebruik van grondstoffen te drukken. Met andere woorden om je ecologische “footprint” te verkleinen. Juist dat laatste is wat mij de afgelopen jaren heftig is gaan interesseren. Je leert te kijken naar wat je opnieuw kunt gebruiken, of anders, of verstandiger. Zo wordt het afgeschoren schapenwol in zakken opgeslagen totdat er weer een projectje is waarbij de wol gebruikt kan worden. De laatste uitbreiding van de SolarFarm was zo'n projectje. Weer een paar zakken wol weggewerkt. De lege wijnflessen bijvoorbeeld gaan gebruikt worden om muren van te bouwen voor de hottub. De plastic melkflessen als vulling in het straatwerk of beton. As van de kachel mag je eigenlijk niet in de de afvalbak stoppen maar moet je apart aanleveren bij de dechetterie – milieu straat. De as is echter prima als verharder voor de paden te gebruiken of in het cement te stoppen. Uiteindelijk bestaat as slechts uit mineralen met hier en daar nog een onverbrand stukje koolstof. Resten hout van de verbouwing bijvoorbeeld zijn prima aanmaakhoutjes. Kranten en papier, even in de afgewerkte vet of olie gedoopt, zijn geweldige aanjagers. Dingen die je bij de sloop overhoudt, zoals zware ijzeren onderdelen, geef je aan de oudijzerboer mee. De biobak en schapen zorgen voor de afbraak van wat we in de keuken overhouden of aan tuinafval produceren en ga zo maar door. Ook begin je heel anders naar verpakkingen te kijken. Voorheen stak ik alles in zoveel mogelijk plastic, nu neem je boodschappentassen mee. Papier verdwijnt in de haard. Op de keeper beschouwd hoef je helemaal niet zo veel op de vuilnisbelt te mikken. 

 

eco footprint wereld; bron UN

“Ben je dan een eco freak geworden?”, vraagt er wel eens iemand. Nee, ik doe het meer voor de sport én ik heb ingezien dat het allemaal wel met wat minder kan. Het is een ontdekkingsreis geworden met hoe weinig je uit kunt zonder al te veel te hoeven in te leveren op de kwaliteit van het leven. Het is even omschakelen, maar het bevalt prima.

Overigens het leven op het platteland nodigt ook wel uit om zoiets te gaan doen.

Schapies

Binnenkort is het weer lammertijd. Altijd een feest hier op le Mouton Qui Rit. Grappig om die kleine dingen over de wei te zien scheuren over elkaar heen buitelend, de wereld ontdekkend. Vier van de 9 ooien zien er al behoorlijk dik uit. Die zullen de volgende maand wel gaan werpen. De overigen zijn duidelijk pas laat in het jaar gedekt en zijn nog niet zo ver. Dat zal dan ergens in maart worden denk ik. Volgende week het hok maar eens extra goed voorzien met stro en de bak met brokjes wat regelmatiger vullen. Ben benieuwd wat voor lammeren we van deze Suffolk ram krijgen. Die heeft namelijk een mooie zwarte kop. Zou die net als Dram meer dan 50% rammen op gaan leveren? Spannend.

Weer

Verder is het extreem zacht weer voor de tijd van het jaar. Normaal zou het nu rond de -3 in de nacht moeten zijn. Nu zie ik in de grafieken dat de temp niet lager dan +3 graden komt. Regenen doet het wel weer meer dan normaal, vooral de laatste weken. De straten worden echter niet groen van de stront, dat is dan weer een voordeeltje. Gemengd met de lucht van de openhaarden en die stront op de straat kan het soms zeer eigenaardig ruiken hier in het dorp. Bij de eerste de beste vleug wind trekt de geur weliswaar snel weer weg, maar af en toe merk je echt dat je op het platteland leeft.

winterweer in europa - rood is boven 10 jaar gemiddelde
bron: NASA

Via het zoeken naar onderdelen voor een van de projectjes voor de Raspi computertjes kwam ik spulletjes tegen waarvan je heel envoudig een compleet weerstation zou kunnen maken. Niet een waarvan de batterijtjes op ongelegen momenten ineens leeg zijn. Lijkt me ook leuk om zoiets op de site van Le Mouton te integreren. Puur uit oogpunt van hobby. Er staat op het balkon weliswaar een klein weerstation, maar ik wil méér weten over het weer op Le Mouton. Dat idee dus ook maar op de lijst gezet van mogelijke projectjes met de Raspi's. 

WVTTK 11

Tour de France

Eens in de zoveel jaar scheert de tour de France bij ons langs. Dit keer is het opnieuw goed te doen. Je kunt in twee dagen of met een beetje plannen 3 dagen, het voorbij gaan van de Tour caravaan genieten. De routes liggen op ongeveer 40 km afstand van hier. Het schijnt dat de caravaan veel gadgets rondstrooit, leuk voor de kleinen. Als je het goed voorbereidt kun je zelfs meerdere keren op die dag langs het parcour gaan staan. Hier zijn de data:

Saturday, July 12th	Tomblaine > Gérardmer La Mauselaine	161 km
Sunday, July 13th	Gérardmer > Mulhouse	166 km
Monday, July 14th	Mulhouse > La Planche des Belles Filles	161 km
Tuesday, July 15th	Besançon
Wednesday, July 16th	Besançon > Oyonnax	186 km

En hier het kaartje:

le mouton ligt 15 km links van Saint Loup sur Semouse
kaartje: tour organisatie

Link naar site van de tour.

Ont-dingen

De laatste jaren een favoriet onderwerp op deze blog is de kwaliteit van het leven. Niet alleen je droogje en je natje, maar ook vooral het (her)vinden van je geestelijke balans. Nadenken over dingen. Nee, niets diepzinnigs, gewoon je af en toe eens afvragen waar je mee bezig bent. Gasten waarmee ik hierover wel eens praat hebben daar vaak wel een etiketje voor: midlife crisis, dipje, dolende geest, depressie... Zelden iemand die zei dat het een goed ding was om even pas op de plaats te maken en een moment op de dag eens te gaan navelstaren. Grappig is dat. Zo'n vakantie zou wellicht een perfecte gelegenheid zijn om juist dát te doen: ontspannen.

Toch is dat mijn gewoonte nu, elke dag een rust moment. Even de ogen sluiten, of op een bepaald punt fixeren. Dat kan in de leesstoel, 's ochtends bij het ontwaken of net vóór het slapen gaan. Het doet er eigenlijk niet toe wanneer. Éven staat die klok stil, een paar minuten staat de rem op je gedachten, niets!

Zit ik in onze eigen studio, dan kijk ik veel naar de schaapjes die heen en weer zwalken in de wei. Op zoek naar een lekkerder hapje dat nét even een metertje verder staat dan het hapje dat ze net op hebben staan knabbelen. Dat werkt erg ontspannend.

Vragen veel mensen: “Hoe ging dat, van een tumulteus bestaan naar de rust van het platte land?”. Kort gezegd: het was een tamelijk acute gebeurtenis. Het besluit om met het IT werk op te houden overviel mezelf ook een beetje. Op een mooie zonnige winterse dag zat ik op een bankje aan de oever van de rivier van het landschap te genieten. Opeens bedacht ik me dat na 30 jaar in het vak geen spectaculaire dingen meer waren te ontdekken. Voor mijn gevoel duurde het allemaal veel te lang voordat er uit de laboratoria werkelijk vernieuwende dingen op de werkvloer verschenen. Echte uitvindingen waren er al 15 jaar lang niet meer gedaan. Met die computer chip zitten we ook al ruim 30 jaar opgescheept. Bovendien zat deze jongen al snel 8 uur per dag te vergaderen, ook niet erg enerverend. Stoppen dus, wat nu dan?

Tussen het besluit om op te houden met IT werk en daadwerkelijk iets anders doen zaten maar een paar maanden. Mijn gereedschap was geen toetsenbord meer maar een hamer en was ik heftig aan het verbouwen in LDF. Na bijna 6 jaar kan ik zeggen dat het een van de betere besluiten is geweest. Dus beste vragers: nee ik verlang niet meer, en heb geen heimwee naar, de IT rat race. Wel houd ik het nog een beetje bij door op het internet van alles en nog wat over IT te lezen en allerlei leuke dingen te doen met de Raspberry computertjes.

Zonneenergie

Om de haverklap wordt je ook over zonnecellen op je dak plaatsen gebeld. Nee, veel te duur om via die cowboys zo'n installatie te kopen. Af en toe evalueer ik of het toch niet rendabel is voor onze B&B. Als zelfbouw pakket dan hè. Nog steeds komt daar geen al te zeer positief antwoord uit. Het gaat in ons geval niet om er aan te verdienen maar om minder te consumeren van het EDF netwerk. De goedkoopste kWh prijs is 4 cent, en het duurste (tarif rouge) 55 cent als je kiest voor het régime "tempo" (met dal uren en nachtstroom). Met belastingen erbij verdubbelen zich die prijzen met gemak. Kijk je naar het verbruik aan electriciteit per jaar voor het zwembad, want daar gaat de oefening om, dan is dat ruim 250 E per jaar. Er is een installatie nodig van 1200 wph, zoiets kost rond de 1600E als doe het zelf pakket, dan zou je daar gemiddeld een kleine acht jaar over doen om dat terug te verdienen. Ja, oké, gaan de stroomtarieven met gemiddeld 3-5% per jaar omhoog en de belastingen navenant zou dat zomaar terug kunnen zakken naar 5 jaar. Daarna draait je zwembad op gratis stroom. Zinvol? Nog niet. De prijs van een wph moet nog eens flink zakken wil dat gaan gebeuren, tot zo'n 65 cent per wph (watt piek uur = norm uur voor een zonnecel). Vergeleken met vorig jaar zijn de prijzen van de wph ook nog eens bijna 20% gestegen. Zou dat aan die belastingen liggen op panelen en dingen daarvoor uit China? Ja, laat het maar aan de politiek over om een goed lopende industrie om zeep te helpen.

Nieuwjaarspreek

Vorige week zaterdag was de nieuwjaarspreek van de bourmaitre. Gelardeerd met een dertigtal slides waarop weer vele personen met naam en toenaam werden geduid. Over de gemeentelijke herindeling kwam een heel verhaal, of zeg maar klaagzang. Waarom de lui uit Parijs niet naar de historische verhoudingen hadden gekeken en alleen maar poppetjes hadden geteld. De eis is dat er cantons gevormd moeten worden van 14000 inwoners of meer. Nu werden ze ergens ondergeschoven waar men noch cultureel noch geografisch iets mee had. Hop, 23 burgemeesters op hoge poten naar de prefect en president van de Haute Saône. Hoe men dat dan toch in hun hoofd had gehaald, een blunder van jewelste. Hun protest werd ter kennisname aangenomen ;=) Dan weet je het wel, zodra de mannekes de deur achter hen dicht deden was het voorval al weer vergeten. Vólgende!
Daarna is er altijd een vere d'amitié met wat te happen. Omdat dat de afgelopen jaren nogal magertjes werd had ik aangeboden daar iets aan bij te dragen. Voor de versnapering had ik dus een flinke schaal oliebollen gebakken, een ander figuur had ook het nodige gedaan dus de tafel was al weer iets beter gevuld dan het voorgaande jaar. Croustillons heten oliebollen in het Frans. Ze werden niet geweldig ontvangen. Zo met opmerkingen als oliebollen hè? Dat zal een vette hap zijn. Uit beleefdheid nam iedereen er toch eentje. Volgend jaar maar iets anders verzinnen. Toch werd ik meerdere malen door de bourmaitre uitvoerig bedankt. Hierop antwoord je dan met: “c'est rien, c'est rien” (geen moeite) In ieder geval een gebaar gemaakt, wellicht komen nu meer mensen op het idee iets mee te brengen. Dan krijgen we weer een behoorlijk gevulde tafel. Ook al blijft er altijd het een en ander over, een gevulde tafel is gewoon mooier en trekt dan misschien meer mensen aan. Het zijn eigenlijk altijd de zelfde die je ziet bij die gelegenheden.

Wel lekker staan kletsen met Bernard over zijn vergistingstanks waar hij elektriciteit mee gaat genereren. Met die hoeveelheid koeien die hij heeft komt daar natuurlijk een mega hoop mest van af. De warmte die bij het vergistings proces vrijkomt mag hij alleen zelf niet aftappen, anders krijgt ie weer minder per kW terug. Dat zou precies het omslagpunt betekenen, vertelde hij. Daar moet je toch echt voor in LDF zijn voor dergelijke idioterie. Die warmte wordt verder nergens voor gebruikt! Een warmtewisselaar erin en hop je krijgt zomaar voldoende armte om je huis te verwarmen. Met Patrique nog ff staan lullen over zijn dagelijkse tocht langs het kanaal naar Epinal. Ook in de winter fietst die jongen 45km heen en terug naar zijn werk. Er zit dan ook geen grammetje vet aan die man. Didier kwam nog even langs schuifelen. Hij zou nog wel in de gemeente raad blijven zitten, maar wist ook niet wie de nieuwe burgemeester zou willen worden als in maart de verkiezingen gehouden worden. Er is geen kandidaat! Om je te bescheuren. Ook wel te begrijpen, want veel goeds voor een dorp diep in de schulden kun je ook niet doen. Dat wordt een hoogst ondankbare taak, want je doet het altijd fout. Ook dolletjes is dat er voor een dorp van 214 koppen 8 gemeenteraadsleden zijn. Net zoals er drie feest commissies zijn.

Hakken

Van tijd tot tijd slaat de telefoon terreur weer toe. Zo nu en dan is er een vreemde eend in de bijt die de telefoon om 0630 af laat gaan. Dat op zich is merkwaardig. Die gaat een paar keer over en als je snel genoeg bent kun je hem nog net oppakken voordat het bellen ophoudt. Meer dan vier keer gaat het nooit over. Immers dan neemt de telefoondienst met een antwoordservice het over, kost het meteen tikken. Slim van die jongens, verdienen ze er toch nog wat aan. Iedere beller laat de telefoon meer dan vier keer overgaan omdat het gewoon even duurt voordat de andere kant opneemt. Wil je die dienst vóór zijn dan moet je binnen de vier keer ophangen. Vanuit de business bekeken is dat een goed verdien model. De telecom verdient er altijd nog een paar euries per abonnee per maand bij omdat je alsnog naar mobiele- of servicenummers moet bellen. Voor de klant is dat net niet irritant genoeg om diens heil ergens anders te gaan zoeken.

En tout cas sinds en paar dagen gaat die phone op de raarste tijden af. Een nummer dat altijd in gesprek is als je terugbelt: 0411665113. En als je snel bent met opnemen, ik ben namelijk altijd tuk op een gratis spraakles, dan is er niemand aan de andere kant van de lijn. Uiteraard is het een belcomputerprogramma (mooi woord voor scrabble / wordfeud) dat willekeurig nummers belt. Even de hamvraag daargelaten waartoe dat dient. Herken ik het nummer niet dan zoek ik dat altijd even op via het internet. Daar bestaan van die mooie sites voor waarmee je soms kunt achterhalen wie je dan belt. In dit geval kom je dan uit bij een nummer van een call center uit de regio Parijs. Meestal wel dan niet lijkt Parijs het verzamelputje van call enters en internet infrastructuur te zijn. Wil je prime beef internet hebben moet je dus in die regio wonen blijkbaar.

Hakken
Vroeger had ik hacken als hobby, en dan heb ik het over de 80er jaren. Dan zat je op je nauwelijks verlichte kamertje met een modempje te klooien, voorovergebogen naar een piepklein monochroom schermpje te turen. Overal liepen kabels verbonden met ander leuk speulgoed. Harde schijven kostten toen nog een vermogen, zelfs floppies kosten nog een boel geld. Een doos met 10 floppen van 5.25 inch kosten omgerekend 50 euries! Dat was vóór dat de massaproductie de prijs van een floppy tot een duppie liet dalen.
Nog steeds prikkelt het als je dan zo'n nummer hebt waar je niet tot het einde komt. Namelijk wie is de eigenaar van dat nummer. Waarom zou iemand een dergelijk computerprogramma laten lopen? Om het nummer bestand op te schonen? Of, zoiets deed ik in mijn wilde jaren wel eens, om nummers te achterhalen waaraan computers o.i.d. vastzitten? Er bestaan nog oneindig veel private netwerken in alle mogelijke configuraties die vanuit buiten slechts via een telefoon te bereiken zijn. Als je zo'n nummer hebt gevonden begon, vroeger dan, het edele hacken. Hoeveel moeite moest je doen om in het systeem te komen? In mijn hackers tijd was er soms geen lol aan zo makkelijk als dat was. Wie had er nu kaas gegeten van het huidige niveau van beveiliging tegen hackers. Meer dan een wachtwoord was er vaak niet nodig. Wachtwoorden waren meestal zo rond de 8 tekens, bestonden vaak uit woorden uit een woordenboek of namenlijst, en hoppa. In de ergste gevallen meldde het systeem zich nog met naam en toenaam op je computerschermpje. Eigenlijk kinderlijk eenvoudig toen. Maar wel lollig als je avond aan avond tegen een systeem zat te vechten en soms als bij toeval een breinflits kreeg waarmee je het systeem alsnog kon penetreren. Je hoorde wel eens verhalen over iemand die er maanden over deed om een systeem binnen te komen en dan bleek dat, hilarisch genoeg, achter die schier on-in-neembare vesting het meestal om een goed beveiligd systeem ging. Niets meer en niets minder dan dat. Gewoon een oplettende beheerder die zijn werk goed had gedaan. Op die servers stond bijna nooit zoveel interessants voor een gemiddelde hacker. Gewoon wat bedrijfscorrespondentie en wat cijfermateriaal.
Dieper in het systeem vond je nog wat databases met informatiebrei, gebruikersnamen (bingo!) een mail en fax systeem en meer van dat soort zaken. Af en toe ook nog verbindingen met mainframes, mini's of zo. Die laatsten probeerde je dan ook nog te hacken wat soms wel lukte en de pret was daarna wel weer over. Na een paar dagen hadden ze meestal wel in de gaten dat er iemand op hun systemen aan het rondneuzen was en werd de beveiliging aangepast. Precies wat de bedoeling van ons soort hackers in die tijd ook was. Om iets anders dan dat ging het ook niet. Het overgrote deel van de systemen was onvoldoende beveiligd, op een paar vervelend te kraken systemen na dan. De meeste mensen hebben heel romantische ideeën over hacken. Overal stonden volgens hen servertjes te ronken met hoogst geheime zaken. Nou geloof me, niets van dat alles. Ik herinner me vagelijk iets dat ik slechts een keer in al die jaren een systeem tegenkwam waarop iets interessants leek te staan. In technisch opzicht dan. De info zelf boeide me totaal niet. Wat me prikkelde was dat men blijkbaar bestanden had versleuteld, dat gebeurde zelden. Dus in de groep gegooid zoals men dat nu pleegt te zeggen. Er kwam zo mogelijk nog meer onbegrijpelijke zooi uit dan wat we al hadden. Onze interesse verdampte ter plekke.

Ach, dat waren romantische tijden ;=) Moet je een nerd zijn (geweest) om dat zo te vinden? Jonge mensen die hun nachtelijke uurtjes met elkaar doorbrachten en het over links of rechts schuivende registers hadden in plaats van, zoals de meeste jonge mannen van onze leeftijd, over voetbal en lekkere wijven? Ons groepje verslond handleidingen waar anderen stripboeken veel interessanter vonden. Mijn programmeer talenten waren nog niet erg ontwikkeld. De heftigste computertalen die ik kende was wat Algol, nog minder SQL, rudimentair BASIC en macro's van Lotus 123 (een soort Excel) Wel was ik vreselijk handig met dingen deduceren en vlooide net zo lang door totdat er was gevonden waarnaar gezocht werd. Meestal was er al een idee van wat er te vinden zou zijn of hoe systemen in elkaar zaten. Anderen in mijn groepje droomden in machine taal (de taal waarin computers met elkaar “praten”) en lazen dat net zo als een gewone krant. Informatie ging van mond op mond en via demo's. Niet zoals nu via het net, met vette encryptie onbereikbaar gemaakt voor de Cloack & Daggar gemeenschap. Groepjes mensen komen niet meer IRL bij elkaar, te gevaarlijk. Ze kennen elkaar alleen nog met een pseudoniem of “handle” en proberen hun wegen en sporen te verhullen, ook al gaat het alleen maar over een bakkie koffie.

Hacken is tegenwoordig namelijk heftig verboden, in bijna alle gevallen ook wel terecht. Teveel foute dingen worden met de opgedolven kennis gedaan. Zelfs al zou je een beheerder waarschuwen voor een lek in diens systeem wordt je nog achter de tralies gezet. De moderne ethische hackers zitten verbazend genoeg nog steeds in de groep van de 20/30-ers. Het verschil met vroeger is groot. Niemand durft nog te zeggen dat men zich met hacken bezig houdt Sterker nog, een echte actieve hacker hoor je daar nooit over. Je vrouw, vriendin, of jeugdvriend laat staan je moeder, weet van niets!

Vroeguh!
Vroeger werd het hacken meer als een leuke hobby gezien waar je best een beetje over mocht pochen binnen je habitus. Je vlooide uit hoe het een en ander in elkaar zat en dat was het dan meestal wel. Als je nu je mond open doet staat de FBI vannacht al aan je bed met een uitleveringsbevel. Geen wonder dat de ethische hacker zich diep ingegraven heeft. Je bent je leven niet eens meer zeker. Er is geen lol meer aan. In niets lijkt het meer op het vroegere bijeengeraapt houtje touwtje computertje en een uitgebouwd modem. Nu staat er op het eerste de beste zolderkamertje een super heftige server te ronken met randapparatuur en ander snoepgoed. Star Trek achtig spul soms. Dingen die alleen in een wazige droom van 30 jaar terug bestonden heeft nu bijna iedereen in zijn broekzak zitten. Opslag capaciteiten tot in de tientallen Terra Bytes (kilo-mega-giga-terra: iets met 12 nullen dus). Duizenden hobbyisten hebben beter spul op hun eettafel staan dan zelfs middelgrote bedrijven in hun rekencentra. Er komen ook niet voor niets initiatieven om juist die rekenkracht aan te tappen voor het betere rekenwerk. (DNA en kanker onderzoek).

Bijna alle technologisch gevorderde landen hebben groepen binnen overheidsorganen, leger en of politie opgezet om systemen te kraken die in hun eigen land of andere landen staan. Er bestaat zelfs een naam voor: digital warfare. Het moet niet gekker worden. Waar Jan v/d Straat voor achter de tralies verdwijnt mag blijkbaar door regeringen gewoon gedaan worden. Natuurlijk komt deze DigiWar niet zomaar uit de lucht vallen. Groeperingen op allerlei niveau's, al of niet door de staat opgezet, zijn daar al decennia lang mee bezig. Alleen komt men er wel steeds openlijker voor uit of er verschijnt meer van in de pers. Merkwaardig is het wel dat dan een Obama vriendelijk aan China vraagt of het een tandje minder kan. Oorlogen, staat er ineens in de krant, worden zo meteen niet meer uitgevochten op het slagveld, maar over de netwerken. Nou die oorlog is dan al jaren aan de gang. Nog even en je wordt voor de wet verplicht je computertje ter beschikking te stellen om in Denkjanietstan de graansilo's leeg te laten lopen. Of om de klimaatbeheersing van de firma Wijkopenalles in Amazonië zodanig te helpen hacken dat alle datatypistes aldaar er beroerd van worden en teveel fauten gaan maken waarmee dan weer de dagproductie waardeloos wordt.

Fantasticalisme

Zondag is meestal een dag waarop ik iets voor mezelf doe. Bijv. ik ga dan iets klooien, schrijven, lezen of gewoon lui doen in het algemeen. Dat kun je je in de winter periode veroorloven. In de zomer zijn er altijd gasten en dan begin je rond 0700 met crêpes, koffie en ontbijtje te maken...

Luis Borges
bron Wiki

In de winter is het tijd voor jezelf op zo'n zondag. Soms liggen een boel boeken rondom me heen op het dagbed. Kussens in de rug, muziekje aan, haard aan, computertje onder handbereik, google translate op een van de pagina's en een schetsblok op mijn schoot. Ho! Telefoon! Meestal is dat even heftig graaien in de chaos om me heen, het geluid leidt me nu naar mijn leesstoel. Hè, kopje koffie, ff kletsen met m'n schatje, daarna weer terug naar mijn holletje van kussens en boeken... Een soort fantasie wereld waarin je dan een paar uur helemaal verdwijnt op zo'n dag. Vandaag heb ik de "Fiction of Borges" op het programma staan een pil van 1200+ pagina's met tientallen korte verhalen. Vorig jaar ook al een stuk of wat uit gelezen. Ik besluit om "De bibliotheek van Babel" nog eens dunnetjes over te doen. Een absurdistisch bijna komisch verhaal over een bibliotheek opgebouwd uit een oneindig aantal hexagonen die allemaal in elkaar overgaan, waarin een vast aantal boekenplanken met een vast aantal boeken staan elk met een vast aantal pagina's. Het getal 42 (zie: hitchhikers guide) komt zomaar bovendrijven in mijn gedachten. Deze door Borges beschreven bibliotheek bevat een oneindig aantal boeken met daarin alle mogelijk voorkomende combinaties van letters en woordreeksen. Borges beschrijft het zo:

The number "n" of the possible languages employ the same vocabulary; in some of them, the symbol "library" possesses the correct definition "everlasting, ubiquitous system of hexagonal galleries," while a library - the thing - is a loaf of bread or a pyramid or something else, and the six words that define it themselves have other definitions. 
You who read me - are you certain you understand my language?)

In dit verhaal leven mensen in deze oneindige bibliotheek waarin de personages hun leven doorbrengen. Zij veronderstellen dat alles reeds is geschreven in alle mogelijke talen en dialekten en dat tussen deze boeken het boek der boeken moet staan. Borges beschrijft dat boek zo:

Letizia Alvarez de Toledo stated: That book could consist of an infinite number of infinitely thin pages [of silk]. (In the early seventeenth century, Cavalieri stated that every solid body is the super-position of an infinite number of planes.) Using that [silken] vademécum would not be easy: each apparent page would open into other similar pages; the inconceivable middle page would have no "back."

bron: amazon

Hier neemt Borges echter twee personen een beetje op de hak: de mathematicus Cavalieri en Letizia Alvarez de Toledo
Logisch toch, een middenpagina zonder achterkant. Een prachtig gevonden metafoor voor de onwaarschijnlijke waarschijnlijkheid. 
De verteller in het verhaal gaat voort met het beschrijven van het leven in deze universele bibliotheek waarin de boeken staan gevuld met alle kennis, ook die van de toekomst. Al is het vinden van een bepaald boek met begrijpelijke tekst zonder een index te hebben van een bieb die oneindig is, zo groot als het universum, uiteraard een onbegonnen zaak. Het thema van het verhaal lijkt me een beetje zijn oorsprong in de Griekse mythologie te hebben. Daarin word ook regelmatig over de universele kennis geschreven. Niet te vergeten Descartes met zijn Encyclopedie Universalis.

De rest zal ik jullie maar besparen. 

Toch weer inspiratie opgedaan voor huisje 66, en een schets gemaakt samengesteld uit hexagonen.

Overigens er staan ook een boel minder moeilijke verhalen in, prettig bij een muziekje te massa consumeren. De man heeft wel een beetje cynische humor. Logisch ook met zijn bio. Hier de complete verzameling korte verhalen van Borges
Voor wie liever een dode boom in de hand heeft: de Ficciones zijn in vele talen vertaald, dus vast wel in een boekhandel bij je in de buurt te krijgen of in een bieb te leen.

covers van de Ficciones
bron: screendump google

 

WVTTK 10

Vanuit deze blog wens ik iedereen een GELUKKIG NIEUWJAAR!

Nieuwjaarsdag is ook vaak het moment om eens te bedenken wat er zoal ter tafel gaat komen het komende jaar. Op het programma staat het reguliere onderhoud van de kamers en in het voorjaar de grange her in te richten, zodat pottenbakken duidelijk afgescheiden kan worden van de rest. Ook moeten de materialen, die de afgelopen jaren zijn verzameld, naar de dechetterie gebracht worden. Gewoon ff uitmesten. Je beseft op een gegeven moment dat alles een beetje begint dicht te groeien. Mijn schatje zegt voortdurend: "Je moet niet alles willen bewaren." Tenslotte hebben we besloten dat de hottub nu in de grange komt te staan dat geeft een betere toegang voor de gasten en meer privacy op die manier. De vloer houdt dat gewicht met gemak. Als er een trekker met aanhanger zo naar binnen kan rijden, dan is dat gewicht van een hottub verwaarloosbaar. Het idee van Fannie was om de pottenbakkerij op de verhoging, die boven de garage is gemaakt, in te richten. Daarmee wordt dat weer een stuk overzichtelijker en kan er ook water naar toe. Het gemak dient de mens nietwaar. De tuin gaat verder aangepakt worden, die wordt ieder jaar overigens met iets nieuws voorzien. Dat is dan wel weer voldoende te klussen tot het seizoen aanbreekt.
De werkzaamheden aan de SolarFarm gaan natuurlijk gewoon het hele jaar door. Is het niet een wijziging in het stuurprogramma dan is het wel een uitbreiding of een deeltje dat we aan willen passen. Altijd wel wat nieuws.

Mailleroncourt

 

Stoken

Er wordt overal geroepen dat het erg nat is voor de tijd van het jaar. Klopt. Het huis, als je een paar dagen niet stookt, is ook killer dan normaal. Kon ik vorig jaar volstaan met een keer per twee weken LMQR helemaal op te stoken en kon ik volstaan met alleen de openhaard in ons eigen appartement aan te steken, nu moet ik eens per week de grote kachel een dag flink stoken om de kilheid uit het huis te krijgen. De rest nam de zonneverwarming namelijk wel voor diens rekening. Er zijn én langere periodes van bewolking en het is een stuk natter dit winter seizoen vergeleken met voorgaande jaren. Geen ideale toestand voor de SolarFarm.

Affouage

Dat is het houtkaprecht dat elke inwoner al sinds eeuwen heeft in deze streek. Hoe dat is ontstaan is gehuld in sluiers. Volgens het ethimologisch woordenboek der Franse taal stamt de kreet uit de 16e eeuw. Het recht wordt nog steeds in ere gehouden, de fransjes hechten nu eenmaal zeer sterk aan tradities. De gemeente regelt dat in deze moderne tijden en stuurt dan formulieren rond om te kijken wie van de inwoners gebruik wil maken van diens recht. Wij uiteraard ook, als het criminele sujet van hier schuin tegenover daar niet opnieuw roet voor in het eten gooit. De hout voorraad is voldoende voor de komende twee of drie winters, daar niet van, ook neemt de SolarFarm deel aan het verwarmingsproces in de koude dagen. Vervelend is zo'n akkefietje natuurlijk wel. Gedoe met de houtkapper is nooit leuk als deze zich bedreigd voelt door zo'n sujet en dan de veiligste weg maar kiest door een jaartje over te slaan. Gelukkig zijn er nog andere houtkappers in het dorp dus een echt probleem zal het niet worden.

Hout-haal-hak-robotje

Mede daardoor nemen de ideeën voor het hout-hak-haal-robotje steeds vastere vorm aan. Eerst maar eens beginnen met een electrisch karretje dat het hout naar binnen rijdt, dat zou al een boel schelen. Zoiets op batterijen en gestuurd met een remote van een speelgoed autootje. Een simpel karretje met relatief goedkope onderdelen die je kant en klaar kunt kopen bij een willekeurige ijzerboer. Eenvoudig is al moeilijk genoeg, kun je opnieuw zeggen. Van dat prototype ga ik dan verder uitbouwen naar een volledig autonome robot die je om een boodschap kunt sturen. Grappig zoals het idee van zo'n hout-hak-haal-robot voortdurend door je hoofd blijft spelen. Waar moet je allemaal rekening mee houden? Wat komt er kijken bij de keuze van banden bijvoorbeeld.
Als je dan het Chinese maanwagetje ziet denk je: "He, die wielen, dat is echt minimalistische technologie." Fantastisch bedacht. Zou dat ook werken voor mijn robotje? Vervolgens laad ik de info van het internet en zet dat klaar voor latere referentie. Merkt Fannie op: "Ja natuurlijk, altijd zat mooie plannen", zoals een echte vrouw dat altijd tegen mannen zeggen die met hun hoofden in de wolken lopen bij het dromen over technologie. Dat robotje is namelijk een van de projecten van een heel lange lijst. Mijn reactie is dan altijd: "Zo blijf je prettig bezig, dus achter de geraniums ziet niemand mij voorlopig zitten." In dit geval is de uitspraak van onze profeet: "Elk nadeel heb zijn voordeel" weer opnieuw van toepassiing. Haalt niemand mijn boompjes uit het bos, of staat die zooi op een onbereikbare plek, dan is daar wellicht een technologische oplossing voor.

Nieuwjaarsborrel

De uitnodiging voor de nieuwjaarsborrel lag al een paar dagen vochtig te worden in de brievenbus. Die is op 11 januari in de salle polyvalente hier ter plekke. Dan zal de bourmaître zijn jaarlijkse praatje mét slideshow afsteken, iedereen gedenken die de grote overtocht heeft gemaakt, belangrijk is geweest voor het dorp, de feesten (daar zal ie dan snel mee klaar zijn) andere bijzondere gebeurtenissen (gaten in de weg vullen of zo) en de nieuwjaarswens uitspreken. Diens vrouw zal dan weer iets leuks, stichtellijks of toepasselijks op het internet opgezocht hebben om ons het komende jaar te vergezellen en dan is het une verre d'amitié. Het glas heffen dus. Daar hoort, of hoorde bij, een aantal lekkere zaken en men kon in overvloed eten en drinken. Dat is de laatste jaren drastisch minder geworden. Tot op het schrale af. Vorige jaren was er altijd iemand die en paar traditionele taarten bakte. Ook dat is opgehouden. Echt schraalhans. Dus heb ik aangeboden om een bijdrage te doen om het weer een beetje op te fleuren. Een emmer met oliebollen leek me wel leuk en wellicht nog iets anders er bij om het een beetje smoelwerk te geven. Fannie zei dat ik dan maar eerst eens moest gan oefenen met het maken van die bollen. Dat leek me een goed plan. Vanavond, oudejaars avond, ga ik maar eens een vergietje vol maken met die bruine jongens.

Klussen

Zoals eerder gemeld staat deze winter in het kader van afwerking, het verbeteren van de veiligheid, en andere dingen doen. De eerste stappen zijn gezet in de richting van de afwerking en veiligheid. Deze week is de trap in de lobby onderhanden genomen, een behoorlijke metamorphose moet ik zeggen. Fannie als smaakmaakster, vond dat de treden in Wengé (bijna zwart bruin) en de rest in de kleur van de muur gezet moest worden. Trappen zijn lastige dingen. Veel schuurwerk, veel afplakken en extreem veel gepriegel met de kwast. Mooi denk je dan: verf mono couche (in een keer dekkend) dat op de bus staat. Prima plan. Helaas is de verpakking mooier dan het product en moet je dat mono couche met een lading zout nemen. Drie keer moest ik de handel verven. Voor mij betekent mono couche nu: per laag aanbrengen. Waardeloos spul dus, maar het is gebeurd en zie hier het resultaat.

trap lobby voor en na

Fannie zegt dat het nu net lijkt alsof de traptreden (wengé) zweven. Althans dát heeft ze dan weer uit Maison & Traveaux gehaald. Soort van lijfblad voor ons. Voor Fannie iets om ideeën op te doen, voor mij omdat er altijd wel wat in staat dat is te gebruiken voor een of andere constructie in Le Mouton Qui Rit. Bijkomend voordeel: je haalt er ook een vracht aan idioom uit. Wat op zijn beurt weer erg handig is bij gesprekken met aannemers en klusjesmensen.

En zo ploegen we voort.