keramiek

Eens per jaar volg ik bij Jan en Irene in Orvelte een workshop, althans als het werk dat toelaat. Da's altijd weer feest, en ben altijd blij hen weer te zien. Dit keer vanuit Frankrijk, gelukkig in twee etappes anders is het toch dik 800 km in een rit.

Zondag 's avonds druppelen alle workshoppers binnen, handje schudden, omhelzingen, kus kus, en zie je vaag bekende gezichten. Namen schieten over en weer, maar da's niet echt mijn sterkste punt moet ik bekennen. Meestal leer je die de rest van de week wel. En ook al wordt er altijd dat stomme spelletje gedaan van op de rij af alle namen herhalen van diegenen die links van je zitten. Het helpt echt niet! Maar die onderstaande foto helpt dan wel, ook al wordt ie aan het einde gemaakt. ;=))

foto door: Irene

De cursisten nemen ladingen werk van huis mee, al of niet biscuit gebakken. Met dozen tegelijk wordt de handel dan naar binnen geschoven. Veel voor het kuilvuur en soms voor de raku. Ok, ok, er zit niet veel tussen dat ik zo in mijn huiskamer zou zetten, maar een enkele keer zie je een juweeltje. En soms is iets zeer kunstig gemaakt. Wat kunst is laat ik maar in het midden, daar zijn hele volksstammen nog niet uit.
De volgende ochtend volgt de verdeling in groepen draaiers en handvormers. En ik sukkel ben altijd een draaier, dat is in mijn ogen wel het mooiste wat je in de klei kunt doen. Nou ja ieder zijn mening, zeg ik maar. Prompt na de bijna altijd niet te pruimen koffie, slenter ik op mijn gemak dan weer naar het atelier van Jan en Irene (!)

foto: Irene

Kijk er echt naar uit een paar dagen niets anders hoeven te doen dan een beetje mediterend boven de draaischijf te hangen. De drang om iets te produceren is er nooit. Wel die idee: hoe trek ik in vredesnaam een 26 cm hoge cylinder van de plaat af, uit een kilo klei. Het voorbeeld heb ik voor me staan. Dat is een echte uitdaging. Afijn na een paar uurtjes cylinders trekken ging het alweer aardig, alhoewel de meesters hier altijd hun wenkbrouwen bij ophalen. Ik verdenk ze er sterk van dat ze denken: "laat die lijp maar prutsen, dan is ie lekker bezig" En dat is prima voor mij. Lekker aan niets denken, je handen onder de klei, je haar, je kleren, alles zit er onder na zo'n dagje.
Af en toe zie je met een rotgang het spul op je afkomen, of spettert de modder overal heen, en begin je maar weer opnieuw. Zie je Irene meewarig haar hoofd schudden.

Et bien, c'est la vie!

Uiteraard moet er iets in elkaar geprutst worden voor de raku en het kuilvuur. Anders heb je daar geen lol aan. En hop een vaasje op de draaischijf, en frommel wat in elkaar als een soort onderzeese vulkaan voor het kuilvuur. Dat laatste is altijd een geweldige happening. Daarover later.

Opeens klinkt het: maak nu eens wat anders. Een kom of zo. Wordt ik uit mijn dromerij gerukt, kijk Irene aan, een kom, maar dat is simpel. Tuurlijk, laat maar eens zien, klinkt het. Nou ja het lukte aardig moest ze toegeven. Nou dan een bol. Ah en daaruit moest een theepot gemaakt worden, en Irene liet een voorbeeld zien. Daarvan weet je natuurlijk meteen: da ga nie lukken nie!
En dat lukte natuurlijk ook niet, opnieuw een uitdaging. iets wat ik in Mailleroncourt maar moet gaan dien. In de middag kwam Jan met een mooie pot opdraven, dat lag iets meer binnen mijn bereik dacht ik. Na een paar dagen kwam er toch iets van de plaat dat er in de verte op begint te lijken.

Drogen kon niet meer, dus inpakken en thuis afwerken dan maar. Afijn de reis naar huis heeft het overleefd dus morgen maar eens verder afwerken.

RAKU
Raku is iets dat uit Japan overgewaaid is. Glazuur en vormgeving zijn in de loop der jaren aan de lokale kraak en smaak onderhevig geweest en lijkt natuurlijk niet meer op het traditionele Raku zoals de Japjes dat zien. Het is een van de meest expressieve wijzen van keramiek vind ik (opnieuw) persoonlijk. En je kunt er heel fijn, maar ook heel ruw werk mee doen.

Het al of niet gepolijste werk krijgt een glazuurlaagje, gaat in de oven net zo lang tot het zacht begint te glanzen. Bij bovenstaande foto is de ovendeur weggehaald ter kontrole. Als het spul dan "gaar" is wordt het werk voorzichtig in een ton met zaagsel gelegd en smeult het daarin nog na.

Deksel erop, een halfuurtje laten smeulen en in de klaarstaande emmers met water om af te koelen. Daarna zie je het craquelee heel mooi terug.

foto van:www.pottery-raku.com

KUILVUUR
Voor het kuilvuur pruts ik iets in elkaar, is altijd wel weer spannend of het heel blijft. Dit keer dik ingemeerd met koperoxide. Zo'n kuilvuur hebben we hier in MSP ook al een paar keer gedaan. En Jan geeft ongevraagd een heel aantal hints en tips voor een nog beter resultaat. Uiteraard komt ook het bouwen van een houtgestookte oven ter sprake. Nog een project op de lijst hier in MSP. Jan raadt aan eerst eens te gaan kijken naar een oven hier in de buurt die hij mee heeft helpen bouwen. Als dat is wat ik wil dan kan de serieuze voorbereiding beginnen en komt er in MSP wellicht volgend jaar een heuse keramiek oven.

Linker foto: Hetty

Hierboven zie je het ontstaan van een fröbelwerk voor het kuilvuur. Is het ingesmeerd met koperoxide (CuO) en heeft het zowat je alle kleuren van de regenboog als het uit het vuur komt.
Zo'n kuilvuur is misschien wel de meest primitieve manier om je klei-werk mee te bakken. Gebeurde eeuwen geleden ook op die manier, je voelt je dan werkelijk terug in de oertijd en dat maakt voor mij het kuilvuur zo facinerend. Primitief, oermaterialen en oervormen. Niks geen sofisticated machinaal product.
Awel, de hele groep begint plaggen te steken, hout te sjouwen en daar komen die dozen met ladingen tegelijk aan objecten. Grote, heel kleine, platte, vierkante objecten. Een erg breed spectrum aan kunstigs allemaal.


FIKKIE STOKEN

je zoekt wat hout, graaft een kuil

een laag stro onderin, en stapelen maar...

voorzichtig hout erover, beetje peut erop, en de fik kan erin...

na een regenachtige nacht branden...

 volgt het schatgraven...

dan komt dit eruit

Heel expressief spul allemaal, het ingepolijste of opgesmeerde koper heeft erg mooie effecten gegeven.

Dan is het weer tijd om huiswaarts te gaan.

herfst

Het is vakantie in NL, en wij zitten dan ook vol met gasten, Wim is weer komen klussen en Jeltje en Tjebbe zijn ook van de partij. Krijgt het electro gebeuren weer een flinke duw, wordt de muur van ons appartement van een antistof laag voorzien en Tjebbe werpt een strenge blik over de teksten van de site. Taal is nu eenmaal niet mijn sterkste punt. Praten, ja wel die klep staat nooit stil, maar probeer er maar eens iets corrects van op papier te krijgen. Dankzij Tjebbe staan er nu veel minder fouten in. Volgende week dat maar eens omwerken in correct HTML en uploaden naar de server. Ja, dat kan ik dan weer wel redelijk goed.

HUISJE KOPEN
Het kopen van een huis in den vreemde is extreem link. Gewoon omdat je nu eenmaal onbekend met het land, de wetten en gebruiken bent. En als je dan ook nog met een nederlandse makelaar te maken krijgt die haar eigen huis verkoopt moet je al extreem oppassen. En zelfs als je alles hebt gecontroleerd, nagekeken, of gevraagd hebt, ga je soms alsnog voor de bijl.

De week begon met gasten die een huis in de buurt gingen kopen. Twee kunstzinnige mensen die nog ff niet permanent in La Douce France gaan wonen maar wel vaak van hun nieuwe aanwinst komen genieten. Een van de gasten was vegetarier, en een betere smoes om Gado Gado te maken hoef je dan niet meer te hebben. Vet veel pinda saus is wel het minste.
Heerlijk de hele avond kleppen over het onderwerp huizen en wat er allemaal bij komt kijken.
Natuurlijk kregen we het over prijzen van grond, wat je mag verwachten als je je in zo'n dorp vestig, bezoek aan de burgemeester enzo. Nou ja van alles wat. Een lokale klusjesman in de arm te nemen om het terrein en huis een beetje aan de kant te houden, leek ook wel een goed idee als je er niet elke dag bent.
En je praat over hoe zij hun huis gekocht hadden. Ondanks alle voorlichting zag de verkoper nog wel kans om hen een beentje te lichten. Die plaatste stoer een hek halverwege de wei en deed dan alsof dat apart verkocht kon worden. Als ware het twee aparte percelen. Dat is toch wel erg merkwaardig te noemen. Want zoiets moet nu eenmaal eerst via het kadaster gesplitst worden en een nieuw kavel nummer krijgen, meet rapport etc etc...
'k Vroeg me in alle ernst af of de verkoper dat wel zou hebben gedaan en het niet slechts een gemene truuk was om meer geld voor het eigendom te vangen. Als je dan het amicale briefje las: "extreem goedkoop ben je aan dit stukje grond gekomen". Met andere woorden wat heb je weer een mazzel aan mij. Nou als het landbouwgrond is, geen bouwgrond, dan was die mazzelprijs toch nog extreem duur. Nou ja je kunt toch niet alles weten als vreemdeling. In ieder geval zou de koop ongeldig zijn als het kavel niet gesplitst zou zijn vóór de verkoop. Nouja onder de streep kwam alles goed uit, maar het proces kan eigenlijk wel maffieus genoemd worden.

KLUSSEN
De volgende dag kwamen de klussers, en de vakantievierders aan. Wim ging aan de gang met zijn werklijst. De door BP aan elkaar geknoopte kluwen kabelsontlokte wim een wanhoopskreet. Zeer creatief opgelost was zijn kommentaar maar dit slaat werkelijk alles. Ach ja opnieuw geen kudo voor de franse bricoleurs zeg maar. Afijn het werkt weer zoals het bedoeld was te werken. Ontdekten we nog een druppeltje aan de waterleiding, dus daar moet ik dan zelf nog mee aan de slag. Doel deze week: boileraansluiting, elektro kamers en pomp CV, de nachtverlichting in de gang, de algemene verlichting in het appartement en trappenhal.

Jetje en Fannie in de strijd tegen het stof in ons appartement. De gezandstraalde en gevoegde muur in ons appartement laat erg veel stof los. De oplossing die we hier een tijdje geleden voor gevonden hebben was de stenen en de voegen  insmeren met parketlak. Eiglans. Dat gaat niet glimmen en maakt de stenen slechts heel ietsjes donkerderder. Afijn Wim en ik de stijger in elkaar gezet en de dames konden zich uitleven.

Voor de 52m2 waren twee kits van 5 liter Glitsa parketlak nodig. Het zuigt natuurlijk wel dat voegsel.

goed gelukt

MINIPEL
Naast het zwembad ligt nog een enorme bult van de uitgegraven grond, en daar kijk je tegenaan in plaats van de zonsondergang.

Geen gezicht dus. Een tijdje stond al op de rol om een graafmachientje te regelen. En dat was nu de perfecte gelegenheid dat te doen. Zo gezegd zo gedaan en Wim kon zich weer opnieuw uitleven met dit stukje speelgoed. In de avond zou het gevaarte bezorgd worden. Zo rond 1800 galmde het door het huis: 'cor de graver komt'. Wij naar buiten want zoiets is natuurlijk geen alledaags gezicht. Maar ja geen minipel te zien. Teleurgesteld wij weer naar onze klussen. Plots, opnieuw alarm, en jawel daar was'ie.

 De mini pel werd aan huis bezorgd door een enorme 4x4.  een hele familie en de wei ingereden. En na een dagje machinist gespeeld te hebben was ook die grondzooi weer plat en zat Wim met een vette tevreden grijns aan, aan het diner.

Vertrek

Nu zeggen mensen wel eens dat Nederland inkomen nauwelijks meer te doen is als buitenlander die zich daar wil vestigen. Maar je hoort eigenlijk geen geluiden dat het bijna net zo moeilijk is om Nederland uit te komen. Althans af te meten aan de papieren rompslomp die je tijdens je leven achter je aan aan het trekken bent. En proberen dat netjes op te ruimen of op te zeggen. Want er is niemand die je natuurlijk fysiek tegenhoudt.  En het is helemaal een rampenplan als je ook nog een bedrijfje achterlaat.

Via blogs en andere media vang je echter weinig geluiden op van die zelfkant van het "Ik vertrek" verschijnsel. Namelijk wat je al niet te "doen" krijgt met de overheden van het land waar je vertrekt. Vooral als diezelfde overheden, verstard in de regels, niet al te zeer meewerken, en zelfs fouten maken die schier onmogelijk terug te draaien zijn. Kafka in volle werking. En natuurlijk maak je zelf ook fouten, die, onbedoeld, langdurig naijlen in je prettige verblijf in het buut'nlaand. Daarom dit verhaaltje. Nee geen handleiding met checklists enzo. Meer een aandachtspuntje, misschien.

AUTOSLEUTELS
Ik vertrek, zeg je op een bepaald moment. Het is welletjes en ga wat anders doen. Velen zullen dat niet al te drastisch of dramatisch doen, anders dan naar een nieuwe baan omzien en misschien zelfs verhuizen. Weinigen gaan ook daadwerkelijk het land uit en bouwen een nieuw bestaan op in hun nieuwe moederland. Of wachten gewoon hun pensioen af en vestigen zich daarna redelijk confortabel op hun nieuwe stekkie. Velen van die weinigen, volgens de statistieken dan, keren binnen 3-5 jaar weer terug. Je moet wel kunnen aarden of slagen in je nieuwe onderneming hè? Er zijn natuurlijk alle varianten tussen.
Tuurlijk, je pakt je autosleutels, stapt in je autootje en als de tank leeg is kijk je om je heen of er niet een leuk huisje te koop staat om je te vestigen. De volgende dag loop je bij de mairie binnen en meld je je als nieuwe inwoner aan. Iedereen blij op je bestemming. Meer zielen dus meer vreugd zo gezegd. Romantiek ten top.

Dat het zo niet werkt beseft iedereen wel. En dat je je tot het uiterste moet inspannen om er een geslaagd "tweede leven" van te maken, zal ook duidelijk zijn. Sterker nog, als buitenlander zul je je altijd veel meer moeten inspannen om er iets van te maken dan een autochtoon. Niets zal vanzelf gaan, echt niet. Als je een beetje gesetteld raakt en je (te) hooggespannen verwachtingen in meer of mindere mate uitkomen, is dat dan ook geweldig! Bij de meesten komt het allemaal best op zijn pootjes terecht, integreren zo goed als mogelijk, spreken de taal zonder al te grote blunders, en beginnen zich helemaal senang te voelen. Betalen als brave burgers hun belastingen en verzekeringen, kopen hun brandhout bij de lokale houtboer, en doen mee met de lokale feestjes. Waarom niet, toch?
Bij ons gaat dat ook een beetje zo. Ons B&B lijkt succesvol te worden; prognoses uit het businessplan blijken verbazingwekkend genoeg de realiteit te volgen. Mijn stotterend frans begint eindelijk een beetje beter te worden. En illusies over hoe we opgenomen zouden worden in de gemeenschap hebben we nooit gehad. En we verwachtten ook niet dat alles van een leien dakje zou en zal gaan. Ja hoor, het is af en toe keihard werken en af en toe uiterst relaxed genieten van de zonsondergang of naar de sterrenhemel staren.
Natuurlijk is niet alles rozengeur en maneschijn. Wie je dat vertelt liegt dat ie barst. Je bent immers in een nieuwe maatschappij terechtgekomen waar nog zoveel onbekende factoren een rol spelen. Dingen die je als vanzelfsprekend hebt ervaren in je oude thuisland zijn hier hinder- of ergernissen. Die je natuurlijk gaat overwinnen. Zolang je alles maar niet als een probleem ervaart valt het allemaal wel mee. Gewoon aan een oplossing beginnen en doorgaan is het geheim. Vooral niet boos worden, een glimlach doet altijd wonderen (OK een plattitude geef ik meteen toe). Niets is namelijk 100% onoplosbaar, vaak gewoon een kwestie van onderhandelijng en elkaar iets gunnen.

SPOREN
Na een jaartje of langer weet je: dit gaat lukken. En begin je de laatste sporen uit te wissen in het land van herkomst. Een soort ontsnappingsroute achter de hand houden totdat je zeker van je zaak bent, is gewoon je verstand gebruiken in dit geval.
Dat wissen, blijkt een louterende ervaring aan het worden te zijn. Als iets of iemand in de keten een fout maakt dan ontstaan er onvoorspelbare gebeurtenissen die je zo een, twee, drie, niet weer rechtzet. Kafka ligt altijd op de loer. Zoiets als het overnemen van een buitenlandse postcode door de baliekluivert, bij het uitschrijven uit de gemeentlijke basis administratie (GBA). Dat heeft verstrekkende gevolgen gekregen. Of de post komt nooit aan op je nieuwe adres, of zo vertraagd dat akties die je moet uitvoeren gewoon niet meer kunnen. En je een uur aan de telefoon alles uit de kast moet halen om de zaak weer binnen normale proporties te brengen. Probeer een bank maar eens aan hun verstand te brengen dat na 2.5 jaar, de bewoner op je oude adres er allang mee opgehouden is dingen door te sturen. Dat daarom stukken niet meer aankomen dringt bij sommigen van de baliekluiverts niet eens door. Jazeker sommige banken doen niet moeilijk, maar er zitten hardnekkigen tussen. De belastingdienst is ook een hardnekkige. Die krijgen hun gegevens van het GBA, en natuurlijk foutief. Ook dat los je gewoon op. En bij iedere aktie van die dienst gewoon stug blijven volhouden je adres te laten veranderen. Tenminste als je er geen prijs op stelt door de belastingdienst blijvend achtervolgd te worden. Aan de andere kant is het ook erg vervelend als je toevallig eens via schiphol vertrekt of op doorreis bent, en je om een forse donatie gevraagd wordt wegens foutgelopen procedures. En fictieve, uiteraard onjuiste, aanslagen tot een bedrag zijn opgelopen die Gargantuaan-teske proporties hebben aangenomen.
Kortom, je moet altijd aktie ondernemen als jou zoiets dreigt te overkomen als een miskleun van de ambtelijke molen. Nu loopt het meestal wel los als je tenminste de goede antwoorden en gegevens hebt. Onmiddellijk, dadelijk, direct reageren hoeft echt niet. Ben je ook niet meer gewend op je nieuwe stek, of kan eenvoudig niet. Maar wel doen: reageren. Doen we ook hier. Kost ff wat moeite maar dan heb je ook wat: rust.

VóóRDAT
Het helpt beslist om met de voorbereiding van je vertrek een lijst te maken van abonnementen, dingen die met geld te maken hebben, GWE, huur, hypotheek, ga zo maar door. Vindt vooral uit hoe je overal van afkomt. Dat is echt geen sinecure.
Wij stonden er versteld van wat we aan abo's, verplichtingen, verzekeringen, bankzaken, belastingen enzo hadden opgebouwd. En tuurlijk een hoop gedoe mee gehad om dat alles op te zeggen. Nog steeds is het proces van wissen aan de gang. Alles heeft veel tijd en nacontrole nodig. Neem dan ook maar gewoon aan dat geen enkele voorbereiding helemaal waterdicht is te maken. Maar wel opnemen in je business plan het item: wis mij!
Vooral die verzekeringsmaatschappijen hebben er een handje van je te willen doen geloven dat betalingen echt door moeten gaan. Gewoon blijven storneren (terug laten boeken) die afgetrokken premies. Een zeer probaat middel is om de bank opdracht te geven alle automatische incasso's en of machtingingen die over je rekening lopen onmiddelijk in te trekken. Dan kun je per individueel geval altijd nog beslissen wat je er mee gaat doen, opdat een ander dat niet voor je doet.

Hint: zorg voor je vertrek voor vereenvoudiging.

Open een nieuwe bankrekening, of kies een bestaande uit, en veeg alles daarheen ruim vóórdat je vertrekt. En vraag, als je dien og niet hebt, meteen een nieuwe betaalpas en creditkaart, als de bank eikelt, gewoon naar een ander gaan. 

Maak een nieuw email adres aan en zeg alle oude op, en geef dat aan alle instanties en alle vrienden en bekenden door. Zet de automatische reply aan met je nieuwe email adres.

Alles wat geld kost heb je nu wel in beeld, of krijg je omdat je herinneringsbrieven krijgt. Daarna heb je maar twee items waar je aan moet denken, en je behoud je ontsnappingsroute. Nee, dat hebben wij niet van te voren gedaan, pas achteraf, wijs geworden door het een en ander.

Oja. Laat je pas uitschrijven bij de gemeente nadát je alles hebt laten exporteren (auto / motor!) en verhuizen. Dat moet zo'n beetje je laatste aktie zijn. Je kunt namelijk als niet ingezetenen geen adres laten wijzigen op je auto of zo.

Een dezer jaren zal ik eens in detail letterlijk een boekje doen over de details van alle hobbels de we genomen hebben. Zie ik dan wel weer als een soort afsluiting van het verhernieuwbouw project in MSP. Misschien hebben anderen daar nog wat aan.

Schapies

Vanmiddag miste ik een schaap! Oh gut als dat maar geen ontsnapping is. Dus hop de wei in en hekken inspektie. Nee geen gaten. EN omdat er de laatste tijd nogal wat schapen gestolen worden komt dat ook nog bij je op. Niets te bekennen. De hele wei nog eens goed bekeken, nee geen witte vlek ergens apart van de groep. En dan bedacht ik me dat een van de schapen zich de kaatste twee dagen een beetje afzijdig van de groep hield. Nagelkniptijd dacht ik dan, en dat is altijd een heel gedoe om die beesten te pakken te krijgen. Hm, als BP weer eens een dag komt werken dat maar eerst.
Ik stiefelde dus richting BP om hem dat te vragen en dan zie ik opeens een witte vlek bij het hek liggen. Schaap moet dus gisteravond dood omgekiepert zijn. Merde, nu dat weer. Nadat ik BP om inlichtingen had gevraagd, ff gebeld naar de destructiedienst. Dat bracht aan het licht dat het afvoeren van een schaap net zo duur is als het afvoeren van een koebeest. Namelijk 65 euries. Da's wel heel erg veel,  Eerst maar eens op het internet loeren. Daarmee kwam ik erachter dat de meeste boeren kleinvee op een brandstapeltje leggen en de handel in de fik steken. Scheelt weer een paar tienen. En op ons stukje land is daar plek zat voor zonder dat het gevaar voor de buren of huizen oplevert.
Zo gezegd zo gedaan en vanochtend hebben we schaap op de brandstapel gelegd. Bij nadere beschouwing zat er een beetje bloed op zijn bek, en toen nog eens heel erg goed gekeken. Zwoegerziekte? Longontsteking? Want voor dat je het weet gaat je hele kudde eraan. De schapenboer van een paar huizen verderop verklaarde het een longontsteking. Opluchting. Afijn de fik erin en een kuub hout moet het klusje klaren. Wat overblijft kan dan altijd nog in een zak met de vuilnisman mee. En veel zal er niet overblijven. Een kuiltje is snel gegraven, ook nog. Maar wel balen. Overigens was dat een van de twee schapen die maar niet drachtig wilden worden. Was dat niet het schaap van Pascal dat je van hem gekocht hebt? Zegt BP. Verrek ja, zei ik. Ach zegt BP nooit beweging gehad, was misschien al zwakjes en dan ineens de wei in. Hm, toch maar extra goed oppassen de komende weken.

Dacht ik wat fotootjes gemaakt te hebben voor de documentatie, maar om de een of andere manier is het niet op het kaartje terecht gekomen. Jammer, het is een mooi vuur geworden, een waar inferno daar midden in de brandstapel. Tuurlijk is dit illegaal, en tuurlijk is er altijd wel iemand die de nijging heeft de gendarmerie te bellen. Tsjah. Er komt nu geen rook meer vanaf dus niemand die het meer ziet, anders dan wat lucht trillingen.

Jammer toch want schaap had mooi verkocht kunnen worden in december als het niet drachtig was geworden.

Weertje hè?

Alle deuren staan tegen elkaar open. Gewoon om eens flink te luchten en het huis gratis op te warmen. De afgelopen dagen waren wel erg weer fris en depri aan het worden. Het lijkt wel lente, met 21 graden. Dus als die vertegenwoordiger van Tryba is geweest dan ff lekker de wei in. Hout hakken en zo. Wordt je warn van.

HONINGBOER
Om de zoveel weken komt hier de honingboer langs. Een oud baasje dat met overigens prima-de-lux honing loopt te leuren langs de deuren. Meestal zeurt ie ook nog, met een litanie wat 'm die dag allemaal niet is overkomen. Een echte loser zou je denken. Maar die honing van 'm is echt lekker. Af en toe splitst ie je wat in de maag van een soort afval uhm rest product, maar ook dan is het prima te doen op een baguette met een dikke lik zoute roomboter. Daar kun je wel van blijven kanen. Zo'n baguette is dan ook plotseling helemaal op...  ;=)
Zo kwam ie ook gisteravond langs. Maar nee! Geen zeur verhaal dit keer. Zei ik, hé je hebt een nieuwe bagnol (auto). Zeer tevreden stelde hij dat ie daarvoor een hele goede prijs had betaald. Mijn opmerking dat de zaken dan toch wel erg goed liepen werd met een vette grijns beantwoord. Hij zag er ook piko bello uit. Vers geknipt, keurig in de kleren. Heel anders dan zijn normale sjofele voorkomen. Nou ja je keuvelt wat, voor mij is dat weer een gratis spraakles, en toen ineens!
Zeg, zei ie, heb je niet een vrouwtje voor me. Tsja en daar valt je mond van open. Zomaar, uit het blauwe. Nou zeg ik, nee. Ja maar weet je niet iemand. Ze mag best wel in de zestig zijn hoor! Tsja wat doe je dan. Dus maar zeggen, kijk eens op het internet of plaats een kontakt advertentie of zo. Maar ik heb geen internet kwam het dan. Ik kijk hem eens aan, is dit nou een geintje of zo? Maar, jawel hoor, komt meneer toch een beetje met een zeurverhaal. Komt ie.

Ja 5 jaar geleden ben ik aan mijn prostaat geholpen, want ik had er veel last van en kon niet meer vrijen. Van de dokter mocht ik een poos geen aktie doen. Dat greep mijn vrouw aan door te zeggen, als ik dan na een tijdje avances maakte, joh het is nog veel te vroeg. Je moet oppassen. En dat hield maar aan, van afstel kwam uitstel za'k maar zeggen. En nu na vijf jaar nog steeds geen seks gehad, klonk het klagelijk. Weet je dat je daar dood aan kan gaan als je lange tijd geen seks hebt gehad, beweerde hij. Dat bracht bij mij blijkbaar een nogal ongelovige grijns op mijn gezicht. Want hij legde er nog een schepje bovenop. Tsja zei ie, dus kun je echt geen madammeke vinden voor me, want ik heb de gelegenheid niet. Altijd maar werken begrijpt u. En hoe houd je je gezicht dan strak en in de plooi. Nu ja dat lukte me natuurlijk niet helemaal, en met glimoogjes vertelde ik hem dat ik wellicht iemand wist die dat wel voor hem kon verzorgen. (BP natuurlijk, die kent alles en iedereen) Ja maar alles diskreet hè? Tuurlijk joh, antwoordde ik. Denkende: heb met jouw sores toch niets van doen.

Als ik dan met een madammeke bij jou kom, kan ik dan terecht? Wat kost me dat dan? Ik noemde hem de volle kamer prijs. Ja zegt ie, het is maar voor een paar uurtjes! Ik bood hem de groepsprijs, oh, da's beter. Maar kan ik dan hier terecht? Waarom niet, dacht ik. Business is business. 

Wat een heerlijk verhaal toch maar weer. Dat ik dat nog mag meemaken!
Weet je soms voel ik me net een soort Carmiggelt, of hoe heet ie Martin Bril geloof ik, ook net dood. Nou ja, dit is gewoon genieten. Zo'n oude knar die zijn testosteron voelt razen door zijn bloed. Het is ook bronstijd. Alles om ons heen is in volle beweging. De herten die ronken, de schapen die er wel pap van lusten, en de koeien van de boer tegenover ons. Er lopen nu al weer nieuwe kalfjes in de wei achter. Leuk om die kleine krengen te zien rondrennen. En moeder koe er maar achteraan sukkelen. Je voelt je dan best wel dicht bij de natuur.

TAAL
Nu we toch bezig zijn. Er zijn van die gevleugelde uitspraken in het franse leven die je werkelijk doen glimlachen. Een ervan klinkt zoiets als: C'est Français, c'est élégant. Ofwel omdat het frans is, is het (daarom) elegant.
Kom ik er bij het bestuderen van de reklame folders weer eentje tegen. "Origine de France, pour un vrai gourmand"  of komt uit Frankrijk, voor de echte fijnproever. Men promoot erg de nationale produkten. En daar is niets mis mee. Het smaakt prima allemaal, anders beter, niet persé beter dan in NL. Je moet het perslot ook nog bereiden. Een biefstuk verbranden kan iedereen wel. Hier wordt er erg geschermd met "origine de France" en "transformé en France". Met dat transformé moet je toch wel ff oppassen want dan komt het uit de woestijnen van Soedan maar is er een verpakking of weet ik veel omheen gedaan in Frankrijk. Of gewoon tot moes geslagen, gekleurd of verzin maar wat. Maakt het  dat beter of zo? Maar het predikaat Origine de France dat maakt het natuurlijk erg bijzonder. Als je jezelf een lekkerbek noemt, dan moet je dit welhaast kopen. Lachen dus die reklame blurp.
Maar het moet er blijkbaar bijgezet worden waar het vandaan komt. In de folder alleen als het uit frankrijk of omgepakt is in frankrijk. Anders valt het niet meer op hè.
Onlang hoorde ik Zarkozy op het journaal nog blurpen van dat je vooral franse spullen moet kopen. Ging over hoe moeilijk de economie ging en dat het hielp geen import te kopen.

In dit geval ging het me eigenlijk om die typische Franse gedachte dat alles wat uit LDF komt beter is, en ook als er in LDF iets mee gedaan is. De rest, nou ja...

Maar goed het was weer een gratis spraakles met de ramenboer. Nu de jehova getuigen nog, die zijn deze maand nog niet komen opdraven. Het gaat goed zo met de gratis lessen. Elke week of wat komt er wel eentje langs, of om zijn waren aan te prijzen of om me te bekeren, of wil gewoon meer geld voor hetzelfde. Iedere keer als er iemand opbelt en wil langskomen om zijn product aan te smeren. Dat mag zeg ik dan, in mijzelf bedenkend dat je anders toch al snel 35 euries moet betalen voor zo'n les, en deze zijn gratis. 

Een telefoon juffrouw is ook leuk. Die proberen zo snel mogelijk te praten, is een hele goeie luistertest. Af en toe blijft het adacadabra zo snel als dat gaat en dan blijf ik maar gewoon NON zeggen, houden ze er vanzelf mee op. Dan stamel ik wel af en toe even of ze het langszaam aan willen doen, want ik ben wel ff buutenlaander hè. Meestal haalt dat niet zoveel uit, ze staan op tijd, die dames. Voortmaken, volgende klant. Die zegt misschien wel ja. En dan probeer je het gesprek alsnog te rekken door te zeggen dat je misschien toch geinteresserd bent en of ze een mannetje langs willen sturen. Je weet maar nooit. Vaak gebeurd dat dan ook, en druipen ze alsnog af. Wat moet ik nu in vredesnaam met een vermelding in een gids waar nog niemand van gehoord heeft, of vermelding in een hotelgids, maar dat kost dan wel een paar knaken. Je doet zo wel veel kennis op van de Franse taal. En uit de folders pik je ook het een en ander op. Mooi toch, een nieuwe taal leren. Ies koeltoer!

RAMEN
We gaan weer eens in de slag met ramen. En ook hier delibereerde de vertegenwoordiger weer geheel in de stijl van Transforme en France / Origine de France
Zo oreerde die ramenboer van Tryba: het wordt in Frankrijk gemaakt dus van superieure kwaliteit. Het is dan wel een beetje duurder, maar dan heb je ook wat.
Nu zijn spullen uit LDF bijna altijd duurder, hoe zou dat nou komen? Zegt ie: dat spul van Fermoba - die heeft de achtergevel geleverd - is heel wat anders, komt niet uit LDF. Tuurlijk, denk je als rechtgeaarde NL-er dan. Dat Duitse spul is net zo goed, wel goedkoper, en daar krijg je ook 15 jaar garantie op. Dus komt u maar met overtuigende bewijzen. Dit soort zaken moet namelijk met een soort norm-certificaat verkocht worden. Dat wil zeggen, het product moet aan bepaalde wettelijke eisen voldoen anders krijg je er geen crédit d'impot op -zeg maar subsidie. Dat je er crédit d'impot op krijgt vertellen ze je allemaal. Dus aan wie ligt het nu dat ik die verkoop praatjes met een schep zout neem?
Het voordeel van dit gesprek was wel weer dat het een en ander weer duidelijker werd voor het winter atelier.

ISOLATIE
Gisteren in Vesoul de auto laten servicen. Kom ik toevallig langs Aubade, een goed gesorteerde bouwmaterialen zaak. Wel iets duurder dan de Brico beter spul. Bij Brico is een paar weken lang de voorraad aan "laine de bois" opgekocht, maar om nu elke keer een rit te maken voor een paar pakken isolatie werd me te gortig.  Aubade, die had het spul in cohorten van vier pallets staan. OK 6 euries duurder per pak, maar wel ineens alles wat er nodig was, plus een pak op reserve. Kan eindelijk die muur dicht gemaakt worden. De winter nadert en dan moet het atelier klaar zijn.
Dat laine de bois is vorige week ook tussen het dak en de aanheling van het achterraam aangebracht, Het spul snijdt lastig, maar het jeukt niet, het stoft wel een beetje, en op de snijplek blijven veel losse vezels achter. Volgens opgave is het een product van (afval)hout, zaagsel of zo van de houtindustrie. Als je het aan het snijden bent, lijkt het alsof het in een soort netje is geweven. Het weegt twee keer niets is erg stijf en zal volgens de fabrikant niet inzakken. Nou ja alles zakt met de tijd in, een beetje. Wordt wel latex toegevoegd om het stijf te maken, staat er in de product beschrijving. En dat ruik je goed, het oplosmiddel dan.  Maar van een pak dat al enige dagen open ligt ruik je het nauwelijks meer. Vraag je je alleen af wat is het oplosmiddel dan. Bovendien wordt latex na een tiental jaren bros, verkruimelt en dan zakt het goedje alsnog in elkaar. Nou ja ik bedoel maar. Met de hedendaagse producten kun je toch al niet meer voor de eeuwigheid bouwen.
Om de goede eigenschappen is het wel een ideaal product voor Le Mouton Qui Rit die wil letten op wat voor producten er worden gebruikt. Ook al zijn we geen miljeu freaks. Gipsplaten waar Radon in zit, glaswol waar zeer fijn stof van in je longen blijft zitten en jeukt als een op hol geslagen mierenhoop, steenwol waar je hoestkrampen van krijgt en ga maar ff door.
Toen dit spul hier op de markt kwam meteen maar gaan kopen. De dunnere uitvoering (40 mm) is niet echt geschikt als isolatie daarvoor is het niet dik of compact genoeg.

Mijn truuk is, er een soort sandwich van te maken. Aan de muur kant folie en aan de andere kant een houten plaat. Daartussen klem je dan die laine du bois. Geen luchtstroom, en stilstaande lucht is altijd een goede isolator. Het heeft een Rw waarde van 3.68 (5 is geloof ik het maximum). Niet echt overdonderend, het hoeft ook geen bunker te isoleren, en goed genoeg voor mijn doel.

Bierfeest

Het BIERFEEST! In Saint Loup nog wel. Met veel bombarie aangekondigd. Na een rondje gemaakt te hebben ontdekte ik eindelijk een uit de kluitengewassen partytent. Ik loop erop af of beter gezegd langs, toch weer iets van de lokale folklore om eens te zien. Ach gut, slechts een paar flink aangeschoten figuren die nadrukkelijk om het hardst schreeuwden.  Luider zelfs dan de muziek. Misschien dachten ze hoe harder we schreeuwen des te meer gelijk heb ik. Na tien seconden was ik weg, zelfs geen plaatje geschoten. Niks geen gezellig bierhijsen aan lange tafels en pittige dames met uitgesproken boezems en laaguitgesneden decolletée. Want dat schijnt er bij te horen. Geen kraampjes met worst, brood en dergelijke. En, niet te vergeten die altijd aanwezige nergerzoenen. Een soort waterige zuurkool werd er aangeboden. Een tap waar het bier voor een schandalige prijs werd getapt, ondefinieerbare muziek schetterde uit de luidsprekers. Nou ja wat mag je ook verwachten van een in slaap gevallen dorp dat in de vaart der volkeren probeert mee te gaan. Enfin, dat weten we dan ook weer.

RITJE
Stapte weer op het mobiel en besloot ter plekke eens richting Corbenay - Fougerolle te knarren. Het is 24 graden, de tank is halfvol, en ik heb er zin in. Vergeleken met vorige week is de natuur nog niet erg verder in de herfsttooi gekomen. Was een beetje regen, veel zon, en dat helpt natuurlijk niet om de goudgele glans over het land te brengen.
Brom je eerst langs de zowat enige fabriek hier van Parisot. Twee vuigbruin uitbrakende schoorstenen die het gebied smoren.

Als je vanaf Mailleroncourt komt rijden zie je die bruine smurrie al van ver. Nou ja het is maar een fabriek hier in de omgeving dus ik denk dat dat wel kan lijden. Damien heeft daar, nadat hij hier weg ging, een tijdje gewerkt. Corbenay heeft niet zo'n grote bebouwde kom, maar is in termen van oppervlakte behoorlijk groot.

Veel landbouwgrond en relatief weinig echt bos om het plaatsje heen. Dan sla ik linksaf naar Fougerolle. En het eerste wat je ziet is een huis met van die ouderwetse shingles. Vind ik mooi, En omdat het half vervallen is zie je ook meteen hoe ze die shingles er aan getimmerd hebben. Leerzaam. En het staat ook nog eens te koop. Typisch voor LDF meer dan een naamplaat zit erop, meerdere makelaars kunnen het hier verkopen.

Ga ik achterom naar Aillevillers om daar eens langs te rijden. Ben daar eigenlijk nog nooit geweest. Zo gezegd zo gedaan.

En zoals een rechtgeaarde nederlander vind ik vervallen gebouwen mooi. Zomaar langs de weg. En het formaat van het atelier waar ik ooit mee begonnen ben naar te zoeken. Klein arbeidersdingetje met net genoeg plaats om te slapen en zo. Dit is te erg, daar kun je niets meer mee, maar wel fotogeniek hè.
Ik stond nog niet met de camera aan de rand van de weg of daar piepte de eerste imboorling, uit het huis aan de overkant, alweer naar buiten. Bloednieuwschierig wat die étrangé daar nu wel aan het doen was. In no time een tweede, en een derde riep van achter in het huis wat daar allemaal gebeurde. Prachtig, dat platteland. Maar een vriendelijk bonjour, met een vette grijns op je gezicht deed weer wonderen. Een fotootje maken? Nee, die kropen als een scheet weer naar binnen. Ja LDF is een ontwikkelingsland, echt waar. Je maakt wat mee nietwaar?
En dan retour naar MSP. Kom je langs een huisje dat nu al meer dan drie jaar te koop staat. Wat volgens mij een typisch huis van die tijd (19e eeuw) is, en natuurlijk ruim. Altijd verlekkerd naar staan te kijken.

Een klein soort van kasteeltje. Zijn we met Dries vaak langsgereden op de terugweg van Epinal. Slechts 265K Hier is de link naar de beschrijving op de site van de makelaar, het is het derdehuis van boven.

Met zo'n entrance kun je toch niet meer kapot, dacht is zo. Er is een stukje land bij, garage, berging, wijnkelder. Een koopje! Maar niet heus. Als je de foto's van binnen bekijkt op de makelaarssite dan is het meeste niet echt wat je noemt van deze tijd en zal er nog heel wat moeten gebeuren. En die klimop is een moordenaar voor je muren. Die prijs is dan ook behoorlijk aan de hoge kant als je vergelijkbare pandjes ziet.

Dan dit optrekje, verscholen in het achterland van Pré du Rupt (wei van Rupt)

De plaatsnamen zijn hier sowieso erg poëtisch. Langs een heel klein weggetje achterom pré du rupt kom ik langs dit fotogeniek juweeltje:

Jammer dat het licht vanmiddag zo keihard was. Moet er nog ff aan sleutelen, wat sepia erin mengen misschien. Kijk nu al uit naar de foto safari met Wim over een paar weken. Eens goed over de route nadenken.

Kom ik op m'n elf-en-dertigst het dorp binnen ziet mijn ooghoek iets fel wits op het aankondigingenbordje zitten. Hé iets nieuws. FF stoppen. Ik maak een zwaai terug. En lees wat er op staat.

Aankondigingen van overlijden en zo worden dus gewoon op dit houten plankje gedaan. RIP.
Zo zijn er een aantal van in het dorp. De vervanger van de dorpsomroeper zoiets dus. Toch, de tijd in MSP heeft werkelijk stilgestaan in dit opzicht. Of hebben we te maken met de zoveelste onuitroeibare traditie.

We zijn nu nog met 206 inwoners.