Als nou toch...

Altijd probeer ik mijn dromen te onthouden. Meestal is dat de laatste waar ik mee wakker wordt. En als er toevallig een nachtmerrie voorbij is geraasd dan ook die. Nachtmerries zijn wel mijn favoriet, vaak ultra bizar en wordt dan meestal gillend wakker. Na een kwartiertje zelf medelijden, en onrustig draaien val ik wel weer in slaap. Uitzonderingen daargelaten. De droom van vanochtend was niet zo bizar, als gewoonlijk, maar hield zich bezig met een opstootje van ambtenaren.

Droom
Met mijn motortje kon ik nog net op tijd stoppen voor een rood verkeerslicht. Bij groen zwaaide ik de bocht om en zag vanuit mijn ooghoeken een motorpliese in aanvalshouding staan. Met een bijna van haat vertrokken gezicht keek hij me na. In het echte leven had ik mijn hand gracieus groetend opgestoken maar nu ff niet. Om de man niet uit te dagen, of zo iets.
Een paar honderd meter verder kwam ik in een groep mensen terecht. Zag wat politie uniformen en wat ander spul. Ik moest stoppen om de mensen niet omver te rijden en werd prompt beschimpt. Ja, klonk het tamelijk boos, als je in de toekomst nog een vergunning nodig hebt, of een aanvraag ergens voor in ga dienen, dan kun je dat echt wel vergeten. We pikken het niet meer! Na een vraag over wat ze dan dachten te bereiken en hoe, kwam er iets vaags over werkweigering en de straat op gaan.
Net voordat ik wakker werd kwam nog bij me op om op te merken dat hun methode ietwat al te veel sympathie punten bij de burgers zou doen verliezen. Waarop het daglicht me wekte en uiteraard ga je eens, lekker soezerig van je slaap, op dit thema liggen door denken.

Werkelijkheid
Wat zou zo'n actie dan moeten bereiken? En hoe? Ik stelde me zo voor dat met het bedreigen van en mopperen op toevallige passanten geen punten gescoord worden. Ook het ontwrichten van de dienstverlening scoort niet. Met werkweigering en dergelijke hebben ze alleen maar zich zelf, want de baas zal via de rechter in gaan grijpen. Wat dan wel? 
Grijnzend in mijzelf beken ik dat als ik dat zou weten, ik nu premier van NL zijn. Als ik dat al zou willen. NOT!
Maar doe eens een poging. Stel je voor dat je adviseur van deze oproerkraaiers zou zijn. Wat zou je ze vertellen? Zo er al een land te bezeilen zou zijn met ze. Maar allez!
Ten eerste zou ik ze vertellen dat de burger pakken altijd negatief uitpakt. Zou onder andere beginnen een fluister campagne op te zetten. Om sentiment te bevorderen in de trend van: "zo gaat het niet langer". Als actie voerder: vertel het je vriend, vriendin, familie. En roer de trom steeds luider. Begin met ingezonden stukken, met blogs, twitter, facebook en uiteindelijk alle Web 2.0 middelen waarover je in principe gratis kunt beschikken. Zorg voor een eenvoudige boodschap: zo kan het niet langer. Pim Fortuijn riep ook al: "C'est ça" Het is genoeg. Doe dan juist dat wat het establishment niet wil of kan: spreek de waarheid, wees transparant, open en eerlijk. Uiteindelijk gaat het er immers om het falende beleid met iets te vervangen wat echt werkt. Vorm een beweging die veranderingen werkelijk wil uitvoeren. Tenslotte kom met goede plannen op tafel. Tsja, goede plannen ;=)
Tegelijkertijd realiseer ik me dat alle nieuwe machtshebbers uiteindelijk oude wijn in nieuwe zakken zullen zijn. En het circus zal weer gaan draaien als vanouds: zakkenvullen, corruptie, baantjes carrousel, politieke organen die niemand lust of waarvan het nut vragenswaardig is. Constellaties van machtsblokken die elkaar in een wurggreep houden zodat niets meer kan bewegen zonder de ander te wurgen. Uit de hand lopende ambtenaren apparaten die de nationale economie dusdanig verzwakken en het land onbestuurbaar maken dat er wellicht in een verre toekomst de doodstraf op het willen zijn van ambtenaar of zelfs politicus wordt gezet.
Zo kan het niet langer? Hoezo? De mens is taai, de overlevingsdrang groot, het adaptief vermogen enorm. Hoezo, het kan niet langer.
Het kan nog veel meer. Meer organisaties die u en mij controleren op elke stap die we zetten, onze toekomstdromen bepalen, wat we mogen eten, het soort kinderen dat we kunnen krijgen, welk soort indoctrinatie we ontvangen tijdens onze opvoeding en de rest van ons leven. Die machten bepalen van hoeveel we minimaal kunnen overleven. Verbazing! Als schijnbaar de rek eruit is kan er toch nog veel meer. We zijn immers zeer adaptief, hebben de neiging cout que cout te willen leven! Hoeveel we kunnen hebben als ras is nog nooit vastgesteld. Oh ja, er zijn machtshebbers en hun klieken die het hebben geprobeerd uit te vinden, het is niet gelukt. Tot nog toe. Wat zegt dat van ons? Dat zegt dat we murw gemaakt kunnen worden, opgevouwen, en opnieuw gestreken. Dat zegt het. Wat zegt het nog meer? Het zegt dat in ieder tijdsgewricht er machtshebbers zijn die tot het uiterste zullen gaan. Om slechts gestopt te worden door hun eigen ondergang. Waarna hun opvolgers trappelend van ongeduld aan de poorten van de macht staan te wachten om het nog eens dunnetjes over te doen. Wie zei dat? De revolutionairen zijn de heersers van morgen? De revolutionairen zullen het daarna op hun gemak nog eens dunnetjes over  doen en leggen vervolgens de lat een streep hoger.

Ik lach me te barsten! Maar huil van ellende.

Kan er wat aan gedaan worden? Naar het schijnt niets. Er zullen altijd alfa beestjes zijn die willen heersen. Verbieden? Uitroeien? Nee, dan verzwak je de gemeenschap. Onderdrukken? Ook niet, de mens heeft competitie nodig, voor wat dan ook. Als er geen prikkels zijn sterft het ras uit. Is er een weg uit deze impasse? Wellicht. Maar die wijsheid zal niet van mij komen, gelukkig ben ik niet een messias die een kant en klaar recept aandraagt voor het paradijs op aarde. Nee gelukkig niet.
Als ik er al aan denk lach ik me te barsten.
Zoiets hebben we volgens ook mij helemaal niet nodig. Er zal altijd een beetje ontevredenheid moet blijven, iemand zal zal zich altijd een keer ongelukkig moeten voelen, of iemand zal een keer geen ongeluk krijgen, plotseling rijk of arm worden, of ongeneeslijk ziek. Of juist een tijdlang erg gelukkig, misschien wel altijd. Er zal altijd iets ergs en iets goeds plaatsvinden. Dat is nu eenmaal onze natuur en onze habitat.

Habitat
Ach ja! Dat laatste. Daar wordt naar mijn bescheiden menig op dit moment teveel mee geknoeid. Onze aarde wordt verkwanselt, geplunderd, vergiftigd. Daar heb ik dan wél ff moeite mee. Hoe de politici ons het leven zuur maken, interesseert me in de minste mate. Die zielenpoten kun je gewoon negeren, en zullen aan hun eigen machtshonger ten onder gaan. Maar dat ik over een tiental jaren een ademapparaat nodig heb, en zonder hoofdkap en zonnebril niet meer naar buiten kan. Dat ja, dat, hindert me. Mijn schapies zullen over tig jaren wellicht niet meer gegeten mogen worden, of levert je moestuintje gewoon giftig spul op. Ook dat hindert me. En als me iets begint te ergeren, ga ik op zoek ik naar oplossingen.

schapies bij avondlicht

Mijn advies aan die oproerkraaiers uit mijn droom is dan ook: ga ervoor. Deactiveer de plunderaars en de uitbuiters. Begin desnoods opnieuw, een soort van zero energy option zo gezegd. Gewoon een reset uitvoeren. Echter, behoedt u ervoor om de heersers van morgen te worden. Ik weet 't, een onmogelijke opgaaf.

Ben ik dan zelf ook een oproerkraaier? Ja dat ben ik ;=)