Sophisme

definitie: sofisme staat voor: drogreden (schijnreden, denkfout, sofisme) is een reden of redenering die niet klopt, maar wel aannemelijk lijkt. 

(bron: wikipedia)


En dan...

Zit je in je autootje naar France Culture te luisteren. FC is nog erger dan de ergste Nederlandse praatzender, een verschrikking voor de toevallige (meestal niet geinteresseerde) toehoorder. Maar voor mij is dit een prima luisterles. En bij voldoende concentratie kan ik het min of meer volgen. Nou ja een diskussie op de Franse radio is een verhaal apart. Iedereen praat/roept/schreeuwt door elkaar heen. Er zijn ook nog verschillende verhaallijnen, want niemand van de aangeschoven sprekers is schijnbaar geinteresseerd in wat een ander te vertellen heeft. En als de kakafonie van het gebrabbel dan zeldzamerwijze even stokt  komt de gespreksleider met een samenvatting van diegene die hij toevalligerwijze heeft kunnen volgen. En zo lijkt er weer lijn te komen in het gesprek. Ogenschijnlijk dan.

Passeert een politicus de revu. Of beter gezegd: hij schreeuwt zich naar de oppervlakte van het gekakel cum geroezemoes.

Vraagt de interviewer, zomaar uit het blauwe lijkt wel: maar kan men wel tijdens het debat vragen aan u stellen? (een van de gesprekslijnen gaat over de belasting hervormingen)
Natuurlijk, antwoordt de politicus. Als de vragen betrekking hebben op het onderwerp of interessant zijn in het kader van het algemeen belang, dan wel. Ja natuurlijk. Maar als de vragen gesteld worden om de diskussie te verstoren, of uit kwaadwilligheid worden gesteld dan worden de vragen niet beantwoord.

Het is ineens stil. Alsof iedereen op eenzelfde moment beseft dat hier iets gezegd is waarmee een normaal iemand zich onsterfelijk belachelijk zou kunnen maken.

Bij mij duurt het iets langer. Maar schiet, met enige vertraging, bulderend in de lach. Mijn dag is weer gemaakt. Sofisme? JAWEL! En ik ben subiet de weg kwijt, mijn aandacht dwaalt af van het gesprek, dat nu weer het motor geluid in mijn kabine overstemt. Als eenvoudige geest zijnde, vraag ik me af wie dat moet beoordelen: of een vraag al of niet gesteld kan worden. Ach ja natuurlijk, hijzelf, uiteraard!

Stom, stommer, stomst!

Maar dan hoeft hij geen enkele vraag te beantwoorden als het niet in zijn kraam te pas komt, is vervolgens mijn konklusie. TOCH?!

Dat heet dan politiek. Tuurlijk joh!

Wat is taal toch een mooi instrument. Je belazert de kluit en men bedankt je er ook nog voor, heerlijk dat sofisme.