Dit en Dat

CV
Fannie en Wim zijn hier een week geweest. Doel: de vloerverwarming aan de CV aan te sluiten. En voor de verandering klopte de planning een keertje. Zondag uitvlooien hoe en wat, kijken welke onderdelen er nog gekocht moesten worden, maandag inkopen en beginnetje maken. Dinsdag aansluiten en woensdag de laatste handelingen. Woensdagmiddag ging de fik in de kachel  en werd het spannend. Lekken in de leidingen, de extra ingebouwde beveiliging zou die het doen, de automaat watervulling (linksonder in beeld) werkte dat? Jawel, alles werkte wonderbaarlijk goed. OK een fitting nog ff aantrekken en de stroom voor de pomp dan maar uit een in de gauwigheid aangerukte haspel. Verder leek het erop dat de vloerverwarming precies de overcapaciteit uit het systeem trok waardoor anders de temperatuurbeveiliging er iedere keer uitknalde. Een mooie bonus. Wim zat nog ff te pielen met de afstelling van de doorstroomventielen, maar ook dat liep verder perfect.
Natuurlijk ontstond er een lichte paniek toen bleek dat het verwarmingselement in de keuken het niet deed. Maar de conclusie werd al snel getrokken en de nodige luchtbellen werden uit het systeem gelaten waarna alle cv elementen warmte afgaven.
Fannie ging ondertussen door met de kamers verder in te richten en maakte er weer wat moois van. Daar is weer met smaak een kamer ingericht. Zo'n wengee vloer kleurt bijna met alles. Wim paste de verlichting aan in kamer 3 en 4. En hoppa nog wat platen aan de muur en ook dat is dan weer 'impeccable'. Natuurlijk blijft er een waslijst aan kleine dingen die nog moeten, zo zal het altijd wel blijven met een dergelijk groot gebouw. Gewoon stug doorgaan.

Tourtje
Maar niet alles is werk dus werd er ook tijd aan de omgeving verkennen besteed.

Niet ver van ons vandaan ligt Betancourt-Saint-Pancras. Een dorpje in een vallei. Kom je aanrijden dan zie je het dorp vanuit de hoogte. De fraaie herfstkleuren van de bossen omkransen het dorp. Het was een beetje heiig maar in de verte kon je nog de Vogezen in een blauwe waas zien liggen.

Natuurlijk kun je de verleiding niet weerstaan om ook even de voor veel geld verbouwde kerk in je eigen dorp te vereeuwigen. Het lijkt wel of de toren naar rechts helt maar dat is de vertekening van het fototoestel.

Eigenlijk merkwaardig zo'n joekel van een kerk in een dorpje van 200 mensen. Voor zover ik weet worden er niet of nauwelijks diensten gehouden. Moet daar toch eens naar informeren. Maar dat het buitenproportioneel is voor zo'n piepkleine gemeenschap... maar wie ben ik om daar over te mogen oordelen denk ik dan maar weer.

Buurtjes
En dan klinkt er op een vrijdag morgen een enorm kabaal onder ons raam. Op zich niets vreemds ware het niet dat de woordenwisseling toch wel erg veel ging lijken op een familietwist. Dus ikke met rode oortjes buiten het raam hangen om te kunnen volgen wat er gebruld werd. Natuurlijk ontging me het meeste maar dat het ernstig was werd me al snel duidelijk. De buurvrouw die zenuwachtig heen en weer drentelend aan de mobiel hing en op smekende toon iemand te hulp riep, de stiefzoon die met veel omhaal iedereen in de auto probeerde te laden. En een buurman die maar liep te roepen dat hij alles betaalde of betaald had en zijn bankkaart terug wilde. Van lichamelijk geweld was er geen sprake maar het was een serieuze echtelijke ruzie. Zoonlief mocht zich er niet mee bemoeien werd er geroepen. Maar die pareerde dat weer door te zeggen dat zijn vrouw daardoor zijn moeder was geworden en hij DUS het volste recht had zich ermee te bemoeien. En dat gewoon op straat uitkeffen. Prachtige taalles voor mij. En verrek met een beetje moeite kon ik er de essentie uit opmaken. Maakt dit figuur toch vorderingen in het Frans, toch?
Het weekeinde bleef het bij de buren verdacht rustig. Geen veelvuldig heen en weer gesjees met autos, of moeilijk doen met parkeren op een terreintje waar toch echt maar twee auto's oppassen ipv 4. Die stilte was ongewoon, ongemakkelijk. Een buurman die een beetje stilletjes de auto aan het uitzuigen was, niks niet die joviale groet van "M. Robat" en de daarop volgende vette grijns. Dames die normaal in en uitvliegen, hun auto's dwarsomkeert proberen te parkeren of met veel poespas meer in een klein peugotje 205 proberen te laden dan er in een vrachttrailer van 13 meter nog niet past. Of buurvrouw die met allerlei negotie bezig is, zijn het geen paddo's dan is het wel de briq a brac voor een volgende vide grenier. Nee de levendige drukte om het huis was dit weekeinde totaal verdwenen.
Gelukkig schijnt de lieve vrede vandaag, maandag, weer een beetje teruggekeerd te zijn. Buurman belde me op om te vertellen dat de honingman weer aan de deur stond te jengelen om een potje van die kostelijke vloeistof aan me te kwijten. Natuurlijk een pot van een kilo voor 6 euries laat je je niet ontgaan. En daar kwam buu'f weer aanlopen. Nog steeds een beetje timide, klagend over de kou toen ze mij in slechts een T-shirt de winterzon in zag banjeren. Dat geeft weer hoop, vreselijk is zo'n ruzie. En verrek het 205-je stond ook weer voor de deur. Komt toch alles weer goed.

Ab en Carla

Aansluitend op de week met Fannie en Wim kwamen Ab en Carla twee dagen klussen, een soort herfstvakantie trip, dus.
Natuurlijk is niets haaks of recht in dit huis, dus een stukje snel erin timmeren is er niet bij. Maar na twee dagen is de wand tot aan de nieuwe deuropening geisoleerd en op een paar planken na afgetimmerd.

Kijk zo neemt ineens alles vorm aan. Carla heeft haar energie gestopt in het verven van de latten voor het plafond, die gaan we morgenochtend voor een deel monteren om te kijken wat het effect zal zijn. Ik ben benieuwd.