Barok zwelgen

Je bent ziek en dan wordt je wakker met:

why should a bird fly,
in the sky.
and men walk on dirt!

why should a fish swim,
along the rim.
and men drown in air!

why should my friend be free,
as a bee.
and I, 
I can only glee...

in je hoofd.

Waar dat vandaan komt kan alleen je dikke duim vertellen. En het slaat nergens op, of het moet de pest zijn dat je eindelijk afknapt op je griep. Die verkoudheid maar aanhoudt. En dan ook nog eens een jicht aanval krijg die me vannacht uit de slaap hield. Heel barok dan maar in bed gebleven, een stripje pillen achter het huigje en naar treurige muziek liggen luisteren. Om dan in de middag strompelend naar beneden een kom kwark te gaan lepelen. Een beetje laat ontbijt.

Het weer werkt ook mee. Een grijze dikke soep hangt over het landschap. Geluiden komen gedempt door, net alsof alles on je heen depri is. Iemand probeert me al de hele dag te bellen, maar iedere keer als ik dan moeizaam uit mijn bed strompel hangt ie op. Heb geen greintje puf om maar iets te doen, en zelfs itunes is me nog te moeilijk. Skype Fannie dan maar. De ontwikkelaar van Skype moet een standbeeld krijgen, werkt altijd. Via YouTube vind ik dan weer een playlist die al urenlang droevige muziek laat horen van Bach, Mendelssohn, Saglieri, Chopin. Wat moeten die mannen depri zijn gewest. Of gewoon gekweld door het avontuur dat leven heet.


Waarom zijn dingen simpel voor de een, onmogelijk voor de ander? Waarom meet ik altijd verkeerd en een ander timmert het erin alsof het een natuurlijke handeling is. En waarom lijm ik dan in 3D een leiding in elkaar en sta te stuntelen met een appeltaart.

Maar natuurlijk!

Het is herfst, de blaadjes vallen en je ligt te hoesten en proesten en de pijn te verdringen door onzin op te krabbelen. Dronken zonder dronkenschap, high van de pillen, en toch lekker warm onder je dekbed.

Zwelgend in lijdbaarheid. Wat ben ik zielig...

Dit en Dat

CV
Fannie en Wim zijn hier een week geweest. Doel: de vloerverwarming aan de CV aan te sluiten. En voor de verandering klopte de planning een keertje. Zondag uitvlooien hoe en wat, kijken welke onderdelen er nog gekocht moesten worden, maandag inkopen en beginnetje maken. Dinsdag aansluiten en woensdag de laatste handelingen. Woensdagmiddag ging de fik in de kachel  en werd het spannend. Lekken in de leidingen, de extra ingebouwde beveiliging zou die het doen, de automaat watervulling (linksonder in beeld) werkte dat? Jawel, alles werkte wonderbaarlijk goed. OK een fitting nog ff aantrekken en de stroom voor de pomp dan maar uit een in de gauwigheid aangerukte haspel. Verder leek het erop dat de vloerverwarming precies de overcapaciteit uit het systeem trok waardoor anders de temperatuurbeveiliging er iedere keer uitknalde. Een mooie bonus. Wim zat nog ff te pielen met de afstelling van de doorstroomventielen, maar ook dat liep verder perfect.
Natuurlijk ontstond er een lichte paniek toen bleek dat het verwarmingselement in de keuken het niet deed. Maar de conclusie werd al snel getrokken en de nodige luchtbellen werden uit het systeem gelaten waarna alle cv elementen warmte afgaven.
Fannie ging ondertussen door met de kamers verder in te richten en maakte er weer wat moois van. Daar is weer met smaak een kamer ingericht. Zo'n wengee vloer kleurt bijna met alles. Wim paste de verlichting aan in kamer 3 en 4. En hoppa nog wat platen aan de muur en ook dat is dan weer 'impeccable'. Natuurlijk blijft er een waslijst aan kleine dingen die nog moeten, zo zal het altijd wel blijven met een dergelijk groot gebouw. Gewoon stug doorgaan.

Tourtje
Maar niet alles is werk dus werd er ook tijd aan de omgeving verkennen besteed.

Niet ver van ons vandaan ligt Betancourt-Saint-Pancras. Een dorpje in een vallei. Kom je aanrijden dan zie je het dorp vanuit de hoogte. De fraaie herfstkleuren van de bossen omkransen het dorp. Het was een beetje heiig maar in de verte kon je nog de Vogezen in een blauwe waas zien liggen.

Natuurlijk kun je de verleiding niet weerstaan om ook even de voor veel geld verbouwde kerk in je eigen dorp te vereeuwigen. Het lijkt wel of de toren naar rechts helt maar dat is de vertekening van het fototoestel.

Eigenlijk merkwaardig zo'n joekel van een kerk in een dorpje van 200 mensen. Voor zover ik weet worden er niet of nauwelijks diensten gehouden. Moet daar toch eens naar informeren. Maar dat het buitenproportioneel is voor zo'n piepkleine gemeenschap... maar wie ben ik om daar over te mogen oordelen denk ik dan maar weer.

Buurtjes
En dan klinkt er op een vrijdag morgen een enorm kabaal onder ons raam. Op zich niets vreemds ware het niet dat de woordenwisseling toch wel erg veel ging lijken op een familietwist. Dus ikke met rode oortjes buiten het raam hangen om te kunnen volgen wat er gebruld werd. Natuurlijk ontging me het meeste maar dat het ernstig was werd me al snel duidelijk. De buurvrouw die zenuwachtig heen en weer drentelend aan de mobiel hing en op smekende toon iemand te hulp riep, de stiefzoon die met veel omhaal iedereen in de auto probeerde te laden. En een buurman die maar liep te roepen dat hij alles betaalde of betaald had en zijn bankkaart terug wilde. Van lichamelijk geweld was er geen sprake maar het was een serieuze echtelijke ruzie. Zoonlief mocht zich er niet mee bemoeien werd er geroepen. Maar die pareerde dat weer door te zeggen dat zijn vrouw daardoor zijn moeder was geworden en hij DUS het volste recht had zich ermee te bemoeien. En dat gewoon op straat uitkeffen. Prachtige taalles voor mij. En verrek met een beetje moeite kon ik er de essentie uit opmaken. Maakt dit figuur toch vorderingen in het Frans, toch?
Het weekeinde bleef het bij de buren verdacht rustig. Geen veelvuldig heen en weer gesjees met autos, of moeilijk doen met parkeren op een terreintje waar toch echt maar twee auto's oppassen ipv 4. Die stilte was ongewoon, ongemakkelijk. Een buurman die een beetje stilletjes de auto aan het uitzuigen was, niks niet die joviale groet van "M. Robat" en de daarop volgende vette grijns. Dames die normaal in en uitvliegen, hun auto's dwarsomkeert proberen te parkeren of met veel poespas meer in een klein peugotje 205 proberen te laden dan er in een vrachttrailer van 13 meter nog niet past. Of buurvrouw die met allerlei negotie bezig is, zijn het geen paddo's dan is het wel de briq a brac voor een volgende vide grenier. Nee de levendige drukte om het huis was dit weekeinde totaal verdwenen.
Gelukkig schijnt de lieve vrede vandaag, maandag, weer een beetje teruggekeerd te zijn. Buurman belde me op om te vertellen dat de honingman weer aan de deur stond te jengelen om een potje van die kostelijke vloeistof aan me te kwijten. Natuurlijk een pot van een kilo voor 6 euries laat je je niet ontgaan. En daar kwam buu'f weer aanlopen. Nog steeds een beetje timide, klagend over de kou toen ze mij in slechts een T-shirt de winterzon in zag banjeren. Dat geeft weer hoop, vreselijk is zo'n ruzie. En verrek het 205-je stond ook weer voor de deur. Komt toch alles weer goed.

Ab en Carla

Aansluitend op de week met Fannie en Wim kwamen Ab en Carla twee dagen klussen, een soort herfstvakantie trip, dus.
Natuurlijk is niets haaks of recht in dit huis, dus een stukje snel erin timmeren is er niet bij. Maar na twee dagen is de wand tot aan de nieuwe deuropening geisoleerd en op een paar planken na afgetimmerd.

Kijk zo neemt ineens alles vorm aan. Carla heeft haar energie gestopt in het verven van de latten voor het plafond, die gaan we morgenochtend voor een deel monteren om te kijken wat het effect zal zijn. Ik ben benieuwd.

l'Automne

Of wel herfst. Onderweg naar het boodschappen doen zie je zaggies aan het landschap veranderen. Een week geleden nog hele tere kleurwisselingen, nu zijn de eerste eikenbomen al naar geel en bruine kleuren verschoten. Het gaat hard nu. De temperaturen dalen 'snachts sterk om overdag het rijk weer prijs te geven aan de zon. Prettige, ongewoon zachte temperaturen voor de tijd van het jaar, gisteren 20 graden, vandaag na een forse regenbui 17. Hier en daar zit er nog een roos aan onze rozenstruiken die voor staan, de tomaten rijpen nog na en de appels die nog hangen zijn heerlijk zoet. Nog niet alles is door de schapen opgegeten maar dat komt nog wel. Een bijna doorlopend feestmaal voor de autonome maaimachines de afgelopen weken.

A propos schapen.

De schapen lopen flink tochtig te zijn en Charley doet zijn uiterste best om in zijn laatste dagen die hem nog resten de dames te bezwangeren. Vorige week de nieuwe ram (naam: Dram) bij de groep gelaten. En zoals te verwachten viel loopt hij er een nog beetje onwennig en afzijds bij, nog niet helemaal geaccepteerd door de groep. Dus of ie de dames die door Charley niet te pakken zijn genomen gaat bezwangeren is nog maar de vraag. Want Charley is behoorlijk beschermend, zou ik ook zijn met een harem. Afijn als er volgend jaar een drietal schapen bijkomen kan Dram ze de volgende keer allemaal te pakken nemen want dan is Charley tot worstjes vermaakt. Het laatste mannelijke lid in de kudde Felix bakt er sowieso nog niets van en wordt door Charley geduld. Ook al omdat alle 3 van de vier ooien familie van 'm zijn, en dat schijnt gewoon niet te gaan. Dus dat wordt echt niets met Felix dit jaar. Afijn april - maart volgend jaar zien we wel of er een paar autonome maaimachientjes bijkomen. Want zo'n 10 schapies zou wel leuk zijn om de handel kort te houden. Met 7 redden ze het nog net niet. Dan kunnen we ws volgend jaar al een paar rammetjes verkopen, dekt de kosten weer, toch?

Nu heb ik nog steeds vijf vachten wol in het strohok liggen, niemand die het hebben wil. Maar gisteren kreeg ik een idee: gewoon in de spouwmuur tussen de lobby en het appartement stoppen. En dat blijven doen totdat dat gat dicht is.Natuurlijk zal dat inzakken in de loop der jaren maar dat zal niet erg zijn want uiteindelijk wordt dat toch een binnenmuur als het apartementje daarachter klaar is en af en toe verwarmd.

Belasting

Stel je gaat wonen in een ander land, en stel je gaat daar een bedrijfje beginnen. Zoals wij dat gedaan hebben. Je koopt een huis, je verhuurt kamers en beng! Daar ligt de eerste blauwe envelop in je bus. Oh , shit, denk je dan, daar begint het.
Gewend zijnde aan de tot idiotie verworden encyclopedie vol regeltjes, draconische boetes als je een keertje iets vergeet. Deurwaarders als je brief of bezwaar niet ontvankelijk wordt verklaard. De FIOD die elk jaar langs komt (waar waren ze trouwens de afgelopen 2 jaar?) Slechts omdat kleine bedrijven per definitie gewantrouwd worden. Belastingen die niet alleen de administratie tot wanhoop brengen, maar ook tot absurdistische hoogten opgedreven worden. Om nog maar te zwijgen van de hoge kosten voor boekhouding en accountant, die uiteindelijk toch op de klant verhaald moeten worden. En geen enkele ambtenaar die precies weet hoe het allemaal in elkaar zit. Sterker nog de burger steeds vaker verkeerd voorlicht! En de programmatuur, die uiteindelijk alles uitrekend, wordt als het aanbeden goudenkalf gezien. En wat op het scherm staat is dan het heilige schrift.
Dat beste mensen is de situatie in het luiklekkerland dat Nederland heet. Wat heb ik de schurft aan de belastingen, de diensten en de regelmakertjes die deze ellende voor de ondernemer veroorzaakt.

Dus je begrijpt, wetende dat la douce France qua regelgeving daar nog eens torenhoog bovenuit steekt, ik vanochtend met lood in mijn schoenen in het belasting kantoor de trappen opliep.

Uiteraard was mijn afspraak met iemand die niet bestond of niet bekend was. Ik zal het wel verkeerd verstaan hebben, neem ik aan, of nog erger, sprak de naam verkeerd uit! Maar opnieuw raakte ik versteld van de behulpzaamheid van de aanwezige ambtenaren. Binnen 10 minuten zat ik aan een tafeltje van iemand die mij er mee zou helpen. En er geschiede een wonder.
Vriendelijk klonk het: nou laat u maar eens zien waar het omgaat. OK, ja, hm... aangifte belastingen voor uw bedrijf. Na wat inleidende vragen klonk het: heeft u inkomsten gehad? Ja, antwoorde ik, en noemde het lage bedrag van vorig jaar. Maar we zaten nog midden in de verbouwing en dat is nu eigenlijk ook nog niet klaar. OK dat is dan misschien een beetje aangedikt, maar er wordt inderdaad nog verbouwd. Hah, klonk het, u heeft dus geen inkomsten gehad! Rap werd dat op het formulier, dwars over al die adacadabra kolommen heen, waar ik geen touw aan vast kon knopen, geschreven. Met een opmerking erbij: werk nog onderhanden. En klaar! Mijn stomverbaasde blik ziende zei ze, hier nog even een krabbel en 2008 is in kannen en kruiken, gepiept zogezegd. Ik gleed bijna van ontsteltenis van mijn stoel af.
En als u volgend jaar met de gegevens komt die hieronder gevraagd worden dan vullen we dat samen wel ff in. Huh? TOTALEMENT STUPIFIE.  (totaal verdwaasd) kneep ik sprakeloos in mijn handen, droomde ik? En kon nog net de vraag stamelen van: hoe zit dat met de credit d'impot voor de ramen en isolatie? Gewoon de rekeningen meebrengen, en dan komen we er wel uit.

Ze stond op, gaf een hand en zei: "bon continuation", het neutrale frans voor: prettige dag verder.
Ik liep de deur uit, dit had nog geen 10 minuten geduurd. Mezelf totaal wezenloos afvragend: wat overkomt me nu? Geen boete, geen knorrig kijkende ambtenaar, maar een prettig, bijna blije fonctionaire die me graag door de ellende heen hielp, of er juist vanaf.
Ooit wel eens zo'n gevoel gehad van dat je de grond niet raakte en als het ware met een zwevend gevoel wegliep? Nou dat was wat mij overkwam.

Hoppa, heb ik me nu daar meer dan een week in het zweet gewerkt, in paniek rakend als ik een bon niet kon terugvinden? De afgelopen week kwamen uit alle laatjes, hoeken, en gaten bonnen en rekeningen. Nou ja een beetje overdreven wellicht. Het afgelopen jaar had ik per maand een kornflakes doos volgestopt met bonnen en rekeningen. En dat bewees zijn nut toch wel. En tijdens het opruimen van de werkplek in de slaapkamer, vond ik nog tientallen bonnen uit andere laatjes en enveloppen.
Nu heb ik een soort twaalf ladenbak, een lade per maand, en dat is al een stuk beter. Afijn er is in iedergeval een probleem minder, en kan ik de boekhouding in gaan richten aan de hand van wat de belasting mevrouw me uitlegde. Dat geeft dan weer minder gedoe volgend jaar mei of zo. En we krijgen zowaar de BTW terug! Nou breekt mijn klomp. Hoezo retroactief...

Motorweekeinde

Heerlijk, ff ertussenuit, dacht ik. Want een paar oud collega's zouden komen om met de motor een paar tochtjes te maken in de omgeving. En zoals dat altijd gaat, zonder dit negatief te bedoelen, zeggen er een paar op. Maar Bart moedig in zijn eentje kwam donderdag keurig op tijd aan en we konden meteen van het zwoele nazomerweer genieten op het balkon. We spreken door waar we heen gaan en hoe we gaan rijden.

KLAVERBLAD
Ik liet Bart de routes zien die ik al gemaakt had, die in de vorm van een klaverblad door de provincie heen lopen. Een noordelijk en oostelijk deel van het klaverblad zijn nog niet echt helemaal uitgewerkt maar het westelijke en zuidelijk klaverblad wel.
De constructie is zo gekozen, van dit klaverblad, dat je door kunt steken naar een ander deel van het klavertje vier en, als je daar zin in hebt of erg snel rijdt, er een deel van een ander blad nog aan vast kunt knopen door gewoon door te steken. Een ander voordeel is dat je de tocht ook halverwege kunt afbreken als er iets tegenzit. Mailleroncourt dient als knooppunt in het geheel. En je zit nooit verder dan een kleine 70 km uit de buurt wat het makkelijker maakt om iemand te komen helpen.

We besluiten om de eerste dag naar Langres te gaan, het westelijk klaverblad, dat meanderd om de D417 heen. De tweede dag zouden we richten les Ballon de Vosgezen gaan, en de derde dag zal ik Bart een stuk opweg terug naar huis brengen via de route binnendoor voorbij Epinal.

LANGRES
De weergoden zijn ons uiterst gunstig gezind, geen wolkje te bekennen. We vertrekken vrij laat omdat er nog een ramenboer komt voor een offerte. Dat verhaal staat hier ergens onder. Afijn rond 1100 slepen we de motoren uit de garage. Alles slaat in een keer aan, goeie motoren die Honda Pan's een beetje warm lopen en we knarren richting Vauvillers, draaien even een rondje en gaan dan via Montdorre aan de tocht beginnen. Zo meanderend om de 417 heen een beetje op de bonnefooi richting Langres. Onderweg kom je door veel van die pittoreske dorpjes heen die rond deze tijd als uitgestorven lijken. In ieder geval presteren we het om een rit van 80km op te rekken naar 120km door telkens van de hoofdweg af te gaan het binnenland in. Grotendeels volgen we het door mij uitgezette westelijk klaverblad, hier en daar steek ik een nieuwe route in om ook dat eens te verkennen.
In Langres aangekomen gebruiken we de lunch. Een plat du jour zit er niet in, en ipv vis een stukje vlees dat schijnt weer een ongehoord verzoek te zijn. Impossible klinkt het dan. Vragend dan maar om het kinder menu, is blijkbaar helemaal vloeken, want ook dat hoort tot de onmogelijkheden. Als ik dan vraag of daar een wet tegen is dat een volwassene om een kinder menu vraagt wordt stoicijns gereageert met "dan kan niet, gewoon omdat het niet kan". Nou ja zeg! Dan maar iets van de kaart, en uiteraard ben je dan snel het dubbele kwijt. Voordeel is wel dat sinds 1 juli het BTW tarief voor restaurants verlaagd is naar 5.5% ipv 19.2 En dat scheelt dus al snel weer een slok op een borrel.
Dan gaan we op de terugweg. We nemen en deel van het zuidelijk klaverblad en gaan richting Vesoul / Porte de Saone. Op 20 km van porte Saone keren we richting Mailleroncourt en komen dan door dorpjes heen die nog in de middeleeuwen zijn blijven steken. Achter in de middag moet Bart tenken, en bij mij houdt de TomTom het voor gezien. Gelukkig komen we in bekend gebied dus verdwalen doen we dan ook niet meer. De gouden zonnestralen van de laagstaande zon doen het landschap in iets sprookjesachtig veranderen en de eerste herfstkleuren zijn al te zien. Voldaan parkeren we de brommers weer in de garage en pellen ons uit de motorkleding.

BRONSTROEP
Komt de buurman op ons af. He, hebben jullie het bronstgeluid van de herten al beluistert? Nee (natuurlijk) niet antwoorden we (gemelijk) Nou als je daar en daar heen gaat en op de tweede heuveltop parkeert dan kun je ze horen. Bart en ik keken elkaar eens aan: moeten we dat? Maar we stappen in de knar en gaan op pad. De luister plek was al snel gevonden, maar geen gebrul te horen. Plotseling klinkt er een soort gorgelend halfstikkend geluid, we kijken elkaar aan, besluiten dat dit dus de bronstroep moet zijn, geven een high five en stappen flux weer in de knar. Gierend van de lach: "Zo van, gehoord, en nu maken dat we wegkomen"!

'savonds op het terras gaan we over op de kazen en pate's een Merlot wijntje erbij, wat knabbels, en we zitten even later te genieten van de ondergaande zon. Een uurtje later is het donker en turen we nog wat naar de sterren.

Route uitzetten.
Bart komt op het idee om de route voor morgen alvast met een programmaatje op de tomtom te zetten. We downloaden TYRE en hoppa in een uurtje hebben we de tocht naar les Ballons des Vogeze uitgestippelt. Niet erbij nadenkend dat we de zogenoemde waypoints (richtpunten op de kaart) ook nog ff moesten opschonen. Maar daarover later.

LES BALLONS
De volgende dag wilden we wat vroeger vertrekken en dat lukte ook aardig. Voldoende peut in de tank dus dat is geen zorg.
Volgens de in de TT geladen route namen we de eerste de beste binnenweg, en na een paar KM sloegen we af naar Plombierre les Bains over de provinciale weg. Al snel kwam het eerste weeffoutje tevoorschijn. Door maar lukraak waypoints uit te zetten bleek dat sommigen ervan zich naast de weg bevonden en je soms een wel heel rare kronkel moest maken om er te komen om dit waypoint af te kunnen krassen van de route. Erg mooi stukje zo door die vallei naar Plombiere. Je moet de tweede afslag nemen naar PLB) Via route de scieries klommen we de heuvels in richting Gerardmer. Daar in een weldadig zonnetje op het terras en buiten het toeristenseizoen, lekker rustig een kop koffie gescoord en hop richting Colmar. Voor Colmar sloegen we af richting les Ballons, door het bijbehorende natuurpark tuffend, en bovenop de 1200 meter hoge heuvel, lekker onderuit, op de helling een broodje happen. Wat een uitzicht! En weer die beginnende herfstkleuren.
We stappen weer op en nemen nog wat haarspeldbochten naar beneden. Op weg naar het volgende waypoint gaat het grandioos mis. Een doodlopende straat in rijden is natuurlijk zinloos dachten we, maar als je waypoint zich juist daar bevindt dan moet je erin rijden en dan weer omkeren. Wij eigenwijs dat niet doen, en na een halfuur rondom dat waypoint heegecirkeld te hebben kwam Bart op het idee om dat waypoint maar uit de lijst te halen. Zo konden we verder. Toevallig zaten we goed op de route dus erg veel tijd was er ook weer niet verreden. Nog twee cols over, vol met lekker veel bochten, en we zaten weer op de terugweg. Prachtig die omgeving. Nog even naar de kerk van Courboisier in Ronchamps gereden, (inclusief een rottig waypoint) Voor 5 euries mocht je er even omheen lopen, dat vonden we toch wel gortig. Dus we hebben het bouwsel maar van een afstand aan de buitkant bekeken, was ook voldoende voor een indruk vonden we.

Na 8 uur inclusief pauses etc zat het erop, een kleine 300 km gereden, een zeer geslaagde motordag.

Nog ff koken, eten, wijntje, balkonnetje en plat.

HUISWAARTS
De volgende dag de waypoints toch maar even opgeschoond zodat de tocht zonder al te veel haperingen een keer herhaald kan worden. Voor de motorrijders onder ons, deze route kan zo op de TomTom gezet worden, hoe Garmin daar mee omgaat is dan weer door een Garmin specialist uit te vlooien. (wie biedt zich aan?)

Zondagmorgen stappen we op en breng ik Bart binnendoor richting Epinal, een erg favoriete route voor mij als ik zelf ri NL afzak. Bij Darney besluit ik dat binnendoortje iets langer te maken en richting de A31 (Tours) te rijden. Kom je door Darney zelf heen en langs Vittel. Deze route komt door bossen en langs leuke slingerweggetjes. Zo rond 12:00 stappen we bij de afrit naar de A31 af en nemen Bart en ik afscheid. We hebben van die paar dagen motorrijden allebei met volle teugen genoten.

ARRANGEMENT
De vorige avond hadden we al wat gepraat over een idee om hieraan een vervolg te geven. Namelijk door te gaan proberen een of meerdere motorweken te organiseren. Zoiets als een arrangement, op basis van half pension, onder begeleiding te toeren. Zeven dagen knarren in de omgeving Vosges, Vogezen, Haut Marne, Haut Saone, een dag vrije toer: op jezelf of met een groepje. De groep kan gesplitst worden in een langzamere en een snellere groep met een ervaren voorrijder. De langzame neem ik dan zelf, ben nu eenmaal geen snel type, en de snellere dus met iemand die al voldoende bergervaring heeft. Daarbij komen dan wat vaste punten om te koffie-en, lunchen en een drankje op de terugweg. Dat alles voor een all-in prijs. Lunch, drank etc en benzine niet inbegrepen. Er zullen meer dan 5 routes uitgestippelt zijn, dus voor mensen die op zichzelf of in een ander groepje willen rijden en/of een andere route willen nemen is er voldoende ruimte zich in deze omgeving die bij uitstek geschikt is voor de toerrijders, uit te leven.
Prijs? We denken voorlopig aan 350 euries op basis van half pension (za aankomst, za of zondag morgen vertrekken). Volgend voorjaar, ergens eind mei, of eind juni, wilden we dan de eerste week gaan doen. Er zijn dan 14 slaapplekken en inpandige stalling voor alle motoren.

En oh ja. Dreigt het echt knudde weer te worden, dan gaat de week niet door en verplaatsen we die naar een andere week. De week gaat ook pas door bij 6 aanmeldingen.

Als iemand dit leuk lijkt: aanmelden kan vanaf nu.

Verdere details moeten nog uitgewerkt worden door Bart en mij en komen op de aparte webpagina motorweek te staan.