Keuken

zoals beloofd het vervolg op de keuken perikelen...

Voor ons eigen stekje willen we ook een eigen keuken hebben. Niet zo uitgebreid als die van de grote keuken maar toch met alles erin wat je nodig hebt om een bak macaroni te kunnen maken. Macaroni, cum spaghetti is in dit halve vrijgezellen bestaan erg populair.
Maar goed die keuken.
Wordt ik opgebeld door de keukenboer met een verhaal dat ze nu wel een bijzonder goed aanbod hebben waar ik niet onderuit kan. Nou als een franse verkoper dat zegt dan heeft ie vast het groene plakkertje door een paars lintje vervangen. Wie stinkt daar nu nog in?! Maar ja een paar uur gratis franse spreekvaardigheidsles gooi je niet zomaar weg, dus ik maak een afspraak.
Een paar dagen later krijg ik een aangetekend schrijven om het restant van de plaatsingskosten van de eerste keuken even onmiddellijk direct te betalen. Ha, mijn enige machtsmiddel om die gasten de spleet tussen muur en werkblad te laten wegpoetsen zomaar weggeven? Neuh. Dacht ik niet. Dus ik houd de brief even in portefeuille om dat bij het begin van het gesprek even in de strijd te gooien.

EERSTE AKTE
En boingggg, eerste akte van het vernieuwde blijspel "de keuken" vangt aan.

Koffie? Graag! Taktisch zijn er wat artikelen uit de krant op tafel gelegd en ik scan ze terwijl de koffie gehaald wordt. Die zijn al een jaar oud, geen nieuwswaarde dus, maar hij wil blijkbaar iets overbrengen.
Ik schuif de handel onder een op de tafel liggend stapeltje folders. Als demonstrerend: niet boeiend.
Een paar maanden daarvoor liepen Fannie en ik namelijk een van de ontslagen verkopers in de supermarkt tegen het lijf en die had toch wel een heel duidelijke boodschap: het ging slecht met de zaken en als we geduld hadden dan gingen de prijzen flink omlaag. Zijn andere kollega was ook al ontslagen. De beruchte Vincent, voor de trouwe lezers. Een wel zeer duidelijke hint. En dan liggen artikelen in hoezanna taal op het tafelblad, wat moet je daar als paranoide data-anarchist nu van denken.
De aftrap volgde al snel. En mijn opmerking dat de tijden nu wel veranderd waren werd gepareerd door het oude kranten artikel triomfantelijk onder mijn neus te wapperen. Toeterend begeleid met het verhaal dat de fabriek als nooit tevoren draaide. Mijn gezicht drukte natuurlijk een gepaste twijfel uit, waarop gepareerd werd met een totaal oorlog naar de consument met een blitzkrieg achtig offensief om maar vooral de veel te dure keukens te kopen. Ja, ja, zag buiten al een soort kadoverpakking staan lispelde ik fijntjes. Mijzelf dus afvragend wat mijn kadootje nu wel niet zou zijn, want daarvoor kwam ik natuurlijk.
Eerst nog even dit, zei ik. En haalde het aangetekend schrijven uit mijn zak om dan luid te roepen, natuurlijk wordt de rekening betaald. Dat is geen probleem. Maar toch even eerst die gleuf tussen muur en aanrecht OK maken. Als voorbereiding had ik even wat foto's van het euvel op de camera. en toonde die aan hem. Hij meteen met David , le poseur, aan de lijn. Hoorde natuurlijk bij het toneelspel, en men zou een oplossing gaan zoeken. 'k Gaf nog even aan hoe dat in de NL keukens zou gedaan zijn, maar dat werd al een beetje teveel van het goede. Afijn dit is al de derde keer dat men een oplossing gaat zoeken, dus ook deze schijnbeweging zal wel weer voorbij gaan.

Met veel omhalen kwam het laatstelijk ontworpen keukenblok op het scherm tevoorschijn. En de standaard vragen over wasbak, kastjes en handgrepen werden gladjes door mij beantwoord. Nog steeds geen "aanbod wat u niet kunt afslaan" geluiden. Uiteraard speelde mijn geprikkelde verbeelding een merkwaardig scenario in mijn hoofd af, welke gouden handgrepen of ultra goedkope oven zou in de aanbieding vallen? Met de minuut kwam het tot een bijna onhoudbare situatie. Ik begon te zweten van ongebreidelde nieuwschierigheid. Toen kwam de bevrijding. Op het moment dat het werkblad ter sprake kwam stond de man energiek op en bracht werkelijk een meesterlijk stukje toneelspel ten tonele. En natuurlijk stonden die werkbladen waar het eigenlijk om ging meteen vooraan. En luistert doch huivert! "We kunnen u de granieten bladen tegen dezelfde prijs aanbieden als de gewone gelamineerde werkbladen" Tadaaa! Vol verwachting keek hij mij aan. Oh maar natuurlijk, reageerde ik, da's een goed plan. Me al verkneukelend over de dramatische wending die het verhaal zou gaan krijgen.

TWEEDE AKTE
Toch bleef er iets aan je knagen, waar is nu dat onweerstaanbare aanbod? Want een kadootje doen van een paar honderd euro is eigenlijk geen bijzonder iets in deze keukenwereld. Tegelijkertijd vraag je je af waar dat addertje dan onder het gras zit. Nou die aap kwam al snel uit de mouw!
Langzaam bouwde ik de ellende voor de keukenboer op. En begon met een opmerking dat het ontwerp ietsjes gewijzigd is. Een grauwwaas trok over zijn gezicht, zoiets van: dit bestaat niet, had die keuken toch al verkocht, of niet dan? Na een boel zaken te hebben weggestreept kwamen we eindelijk terug naar het simpele basis concept wat fannie en ik wilden hebben. Zonder toeters en bellen. Een oven, geen vaatwasmachine, wel een kookplaat met tijdklokken en extra kookzones, da's al. Nee geen afzuigkap, (want die hadden we al op marktplaats gezien voor honderden euries minder) en w.s. ook geen kookplaat. Ja wel het gat ervoor maken. Het enthousiasme werd al minder. Koffie? Graag!
En daar kwam de berekening: 9200! Whaat? Speelde ik verbaasd. En eerlijk gezegd was ik eigenlijk ook wel verbaasd. Maar dan van de brutaalheid om een twee maal zo kleine keuken aan te bieden voor eigenlijk 2 maal zoveel geld zoals hij beneden in de gastenkeuken stond. En nog duurder dan toen hij oorspronkelijk begroot werd op 7200, met alles er op en eraan nog, ook wel. Even was ik uit het veld geslagen. Maar met een poker face ging ik de strijd aan.
Hij liet de berekening zelf natuurlijk niet zien, maar het kadootje van het granieten blad haalde hij zesvoudig terug door extreem hoge plaatsingskosten van 1200 te berekenen. Die aap dus!

Maar, stelde ik, die keuken moet dan wel voor de kerst staan. Uehm, dat gaat ons niet lukken het is zo druk... Maar je kon zien aan zijn gezicht dat ie blij was dat er in deze donkere maanden nog werk aan de winkel zou komen.
En zijn verhaal van een nieuwe fabriek die geopend werd om aan de gestegen vraag te kunnen voldoen schoot ik meteen ook maar aan flarden. Ingestortte huizenmarkt, kredietproblemen consumenten, minder migratie: dus minder keukens. Kon ie allemaal op 'le Monde' nalezen grijnslachte ik fijntjes. Maar ja als je eerst een heel aantal fabrieken sluit zul je er toch ergens eentje moeten bijbouwen, toch? Daarop bond ie in.

Ja doei! Mij een beetje in de maling nemen zeker.

We gaan door.

Die prijs! Oh, nee, geen sprake van, veel te duur! (gewoon de beuk erin dan maar). Nou dat moest ie toch echt kosten hoor... Na veel vijven en zessen: wat had u daar dan voor over gehad. Ach zei ik bij Ikea kost zoiets nog geen 2000, en zijn protest afvangend, maar dat is natuurlijk niet te vergelijken: poires et pommes; aan zijn lege blik te zien geen echt franse uitdrukking ;=).
Daarom, turn key (cle a main), zou ik denken dat de keuken zoals die daar nu stond wellicht 4100 euries waard zou zijn, dus incluis apparatuur etc etc. Niet dat ik dat er voor zou betalen hoor, maar dat is zo'n beetje het uiterste bedrag.
Ja maar, ja maar, daar kan ik het niet voor leveren
Helaas dat is alles wat ik er van de directie voor uit mag geven. Ja waar is uw vrouw eigenlijk? Die zit in het buitenland. Kunt u haar dan niet bereiken? Jawel hoor, vanavond bel ik haar wel op. En bijna werd die telefoon mij in het gezicht geduwd, ff checkend met: toch geen 06 nummer he?
Ik bel Fannie op en begin wat te keuvelen. Natuurlijk komt het veto, in gelijksoortige woorden als ik zou gebruiken, zo van belachelijk, ongelooflijk... Mij op het hart drukkend geen overeenkomst aan te gaan. Alsof dat ueberhaupt de bedoeling was! Ik hing op, met een teleurgestelde uitdrukking op mijn face.
Na tien volgende minuten door en over de verdere uitrusting en over de prijs nadenkend kwam hij met een nieuwe prijs. Greep een papier, tekende het bedrag erop en zette een open rechthoek daaronder. Zo als hierin verschijnt dadelijk het wonderbaarlijke bedrag dat u met het "een aanbod dat u niet kunt weigeren" is gesuggereerd. Hij kijkt me aan. Aarzelt, rammelt wat op zijn rekenmachientje. En ziet!
Plots verschijnt het toverbedrag in het hokje. En jawel slechts 6400 euries. Ieder keer weer verbaas ik me over dit fonomeen. Da's toch wel merkwaardig dat je in een uurtje praten 3000 euries eraf kunt laten gaan. Voor zo'n uurtarief zou ik ons B&B direct aan de kant zetten. Dan hoef je maar een paar uur in de week te werken, toch?! Alhoewel dit B&B is van langduriger fun dan een paar uur saai iedere keer een verhaal te moeten herkauwen. Om vervolgens weer een paar uur in de file te gaan schuifelen.

Ah, wel.

Maar natuurlijk viel de prijs voor de keuken nog te hoog uit, want ineens was het granieten blad verdwenen! Trok je het graniet en de exorbitante plaatsingskosten eraf zou je ergens op de 5400 moeten zitten.

Subtiel werd de telefoon weer onder mijn aandacht gebracht. En Fannie speelde fantastisch mee. En opnieuw moesten we de inhalige keukenboer teleurstellen. Voor hoe dom hield ie Fannie en mij nu eigenlijk?

Eindelijk had ik er genoeg van, mijn frans was aan het degraderen van de inspanning, om zoiets in het frans te doen, met al die keuken kretologie, is nog steeds niet eenvoudig voor me. En ik moest ook nog even in Vesoul gaan winkelen. Daarom maakte ik wat afrondende opmerkingen. Na een paar minuten had ie in de gaten dat ie zo echt niet ging verkopen. Dus die oplossing voor de spleet achter het keukenblad kon ik ook op mijn rug schrijven, dacht ik dan.
We maakten nog wel even een afspraak voor als Fannie hier zou zijn, om de deur toch nog niet helemaal dicht te smijten, en ik stond op. Demonstratief scheurde hij het velletje papier met het wonder bedrag doormidden.

Maar speelde ie dat nu of was ie werkelijk teleurgesteld? Foeterend zei ie dat ie dit in zijn loopbaan als spaanderplaat verkopende keukenboer nog niet had meegemaakt. Zo'n fantastisch aanbod, die prijs, dat moest toch niemand kunnen weerstaan? Hij had toch zo zijn best gedaan voor een goede prijs? We liepen samen op naar buiten. Met elke stap gooit u nu 1000 euro uit het raam zei ie, dat is toch niet normaal! Hoe kunt u dit nu doen? Beste mijnheer keukenboer, zei ik, over dit soort bedragen neem ik nu eenmaal niet alleen een beslissing, basta. Hem ontevreden mompelend bij de deur achter latend.

wordt vervolgd