Grande Ouverture

Zondag, de langste dag van het jaar. Openingsdag!

Snel snel nog wat schoonmaken, opruimen en het naambord in de grond graven. Nou ja eerder hakken. Hier ga je niet vrijwillig een paar gaten in de grond graven om twee paaltjes met een bord eraan in te zetten. Na anderhalf uur hakken, zelfs een voorhamer kwam er aan te pas om de weerbarstigste keien te verpulveren, hadden we een gleuf in moeder aarde gehakt en het bord ingegraven. Oeffh! Fannie kwam met een oud laken aan om als onthullingsdoek te dienen, prachtig.

Nu nog zoef zoef de koelkast boven neerzetten, afval even afdekken met een bash, hier en daar nog een vuiltje wegwerken en zoef! De eerste gasten kwamen al aanzetten. Niet eens het frans kwartiertje, zou het dan toch anders lopen met dit soort gelegenheden dan je denkt?

Het wachten was nu op de burgemeester en de conseils du commune, die in Vauvillers eerst een andere ceremonie hebben gehad. De opening van onze chambre d'hotes gaat heel officieel gebeuren, en daardoor krijgt het geheel een beetje het cachet dat erbij hoort vind ik.
Om 13:00 werd de opening van `le Mouton Qui Rit' dan verricht door onze burgemeester: M Frédéric Laurent. Alle buren, links rechts tegenover, en een paar notabelen uit het dorp waren aanwezig. En met een groep stonden we om het, 'sochtends in de grond gehakte, bord, met laken erover.

Toespraakje, de komst van ons B&B was een aanwinst voor het dorp en mochten er veel gasten komen.

En samen, de burgemeester en ik, trokken we het laken van het bord af.


Erg jammer dat John er niet was, dit was wel een speciale gebeurtenis. Maar goed, in iedergeval is hier een uitgebreid fotoverslag van gemaakt door onze hof fotograaf. En de fotos, door M Laurent's echtegenote gemaakt, komen ook nog in de krant helemaal geweldig.


Handen schudden, blij kijken, en moeilijk het laken wegmoffelend achter mijn rug.

Fannie, mijn lief, dit is voor jou!

Dan is het opnieuw party party! Lekkere nederlandsche appeltaart, punch, en meer lekkers. Weer prima vezorgd door de dames.

Een tour door het huis met de bourmaitre gemaakt, uitgelegd wat we met het atelier wilden en twee buurtjes hebben zich spontaan aangemeld voor het atelier. Nee ik ga geen lessen geven, ik faciliteer de ruimte en apparaten, tegen een kleine vergoeding. De kosmetische operatie aan de kamers heeft wonderen verricht en de burgemeester was echt onder de indruk van de kamers. Sprak zijn waardering uit voor zo'n kwaliteits B&B en ging ons ook in een boekje persen. Vroeg mij om de basis van een text, tsja mijn frans is niet geweldig maar ik denk dat we met Google een eind komen. Zij zouden het wel fatsoeneren riepen de Laurent's in koor, pas de probleme.

Tot in de avond lekker lebberen aan de Luberon wijn samen met de nederlandse buurtjes, over alles en nog wat zitten kletsen. En Loes op zitten stoken om toch vooral niet met haar opgezwollen voet naar een dokter te gaan. Want dan konden wij hem over een paar weken er zelf afsnijden, leek ons toch wel leuk, uitbenen, zenuwen doorverbinden, en dichtschroeien. Maat volgens mij leek ze nu wel overtuigd dat haar verzwikking iets meer aandacht nodig had.
Tegen vijven was iedereen weg en kon de schade opgemaakt worden. Iedereen vond dat het geweldig was geweest, een mooie dag, mooie woorden van de bourmaitre, en de lovende woorden van de gasten over wat we met zijn allen van het huis gemaakt hebben vielen bij ons natuurlijk in goede aarde. Trots op ons werk is wel het goede woord. Als je zag hoe Damien met zijn stiefvader door het gebouw heen liep, ook trots op zijn werk.

Nakeuvelend met Wim de activiteiten voor de komende twee weken overlegd, wat we gaan doen, en het plan getrokken, prioriteiten gesteld en dan werd het tijd voor de BBQ. Een paar flessen Courbiere er tussendoor-bij sloot deze gedenkwaardige dag af.

GASTEN
Tegen tienen komen plotseling de twee roemeense gasten aanzetten, onverwacht maar natuurlijk van harte welkom. Toch ff kontroleren of alles in orde was, handdoeken etc. Ze gewezen op de koelkast boven voor hun gebruik zodat de koelkast beneden niet meer overstroomt, is ook makkelijker voor hen. Vanavond moeten er nog twee komen en dan maandag avond zijn we weer kompleet.

UPDATE:
Zouden er slechts twee gasten komen zondagavond, blijken er 6 te arriveren, eentje om 01:30 in de nacht. Ik hoorde iemand aan de deur rammelen. Het geluid werd steeds harder, en naar bleek steeds wanhopiger. Ik naar beneden en zag daar Tjebbe in strijd met de deur, rammelend aan de sleutel die sowieso niet erg wil. Je moet een beetje wiegelen en de sleutel er niet exact helemaal insteken om hem om te kunnen draaien. Even een handigheidje. Maar ja als je gast buiten staat en iemand probeerd in het donker de deur voor je open te doen en het lukt niet, dan is dat een merkwaardige scene als je slaapdronken naar beneden strompeld om te kijken wat al dat kabaal te betekeken heeft. En met een korte draai-wiggel beweging ging de deur natuurlijk open zonder schijnbare moeite. Tjebbe een beetje verontschuldigend, en de gast geprikkelt: de deur zou toch open zijn? Nou ja bij reeds 5 gasten binnen dacht ik dat iedereen er was. Blijkbaar zijn ze allemaal net te onafhankelijk van elkaar om duidelijke afspraken te maken over aankomst en vertek, niemand wist iets van elkaar. Zo gaat dat dan.
Lig je nog steeds half te wachten op de volgende gasten midden in de nacht, maar die kwamen niet, gelukkig was het daarom niet nodig Tjebbe en Jeltje te verleggen naar de grootste slaapkamer in Mailleroncourt: de Grange.

Volgende dag kwamen de heren pas om 7 uur ontbijten ipv 6 uur, ff balen, maar goed stond het eten in ieder geval op tijd klaar.



(fotootjes in deze aflevering van onze hof fotograaf Wim)