Besancon

De groep Duitsers zijn nog steeds bij ons. En zorgen ervoor dat ik rond 0530 op de rand van mijn bed zit te duizelen van de vorige avond. Om zes uur moeten ze ontbijten, anders halen ze hun uren niet, en zonder ontbijt uit LMQR gaan bestaat natuurlijk niet. Dus om zessen een nederlands ontbijt met franse ingredienten op tafel.

Gisteravond was het weer een van die avonden waarin we telkens opnieuw proberen de sterren en in het bijzonder de Melkweg te gaan bekijken maar het niet tot 00:00 volhouden omdat de luiken telkens dichtvallen. Alhoewel we gisteravond behoorlijk op weg waren. De kleine beer en zo begonnen op te komen. Wim met zijn 500mm telelens kreeg de kraters te pakken van onze vriendin de maan.


Maar even chronologisch graag, anders wordt het weer zo'n warrig verhaal zonder eind en begin, nu dus.

KAST
Na de officiele opening op zondag was iedereen best wel in een hoera stemming. Het was een zeer geslaagd evenement geweest.
Maar de dag erna weer tijd voor serieuzere dingen. Jeltje en Tjebbe stapten in hun auto en rijden terug naar NL. Door Wim en mij werden een aantal kosmetische zaken nu wat serieuzer aangepakt. We begonnen met de lambrisering van de kast. En omdat geen muur recht loopt en de vloer eigenlijk ook niet werd het passen en meten, met veel zucht en gekreun, en veel werkwater dat vloeide. De planken van de lambrisering werkten ook niet in het voordeel van ons humeur: krom, klemmend rond de knoesten of schier onbruikbaar. Het op de milimeter nemen van de maat werd een wanhopige poging er toch nog wat van te maken. En zowaar een dag later kon de door Fannie zo gewenste wasmachine opstelling weer hersteld worden. Wat een geklooi! Het kunstwerkje van de stortgoot wordt afgebroken en vereenvoudigd, de isolatie van de leidingen voltooid en na vijf dagen zagen, jammeren en liters koffie en thee, zat de zes meter lambrisering en isolatie er eindelijk in. We konden zelfs nog de reststukjes van de isolatie van het appartements dak verwerken. Wie nie weggooit...
Nu nog de rest van de legplanken, Fannie had zich in de transpiratie gewerkt om die allemaal netjes wit te krijgen en het veredelde splinterwerk weg te strijken. Die legden we er nog in en de rest zou dan de week erna moeten komen.
Maar die week is gereserveerd voor de vloerverwarming, dus als dat meevalt kunnen we tussendoor nog steeds die kast en de resterende elektro klussies doen.

BEZICHTIGING
Woensdag middag zijn we gaan kijken bij wat de groep ovenbouwers allemaal aan het uitvreten zijn. En dat bleek gepiel op de vierkante millimeter te zijn.
We reden het terrein op zonder dat iemand ons ook maar vroeg wat we wilden. Mijn eerste nijging om naar de portier te lopen om te vragen waar de groep werkte gaf ik na de eerste micro-impuls meteen op. De zon stak op je huid en het was geen uitnodiging om van een of andere fransoos te horen dat alles interdit en verboten was. Dus liepen we naar het nieuwste gebouw dat we zagen en waar kranen omheen stonden. De eerste de beste werkman gevraagd naar de duitsers. Na een aanvankelijk een panish gebaar van de man, en na mijn gok dat het geen fransoos was, en wellicht prima duits sprak, kwamen we er prima uit.


We kwamen binnen in hal met een tweetal ovens van zeker tien meter hoog waarvan onze logees de vuurkamers aan het inmetselen zijn. Zoals ze al eerder hadden uitgelegd was het zaak om de werkvolgorde precies aan te houden. En zeer precies te werken. De tekening die in de ovenruimte hing zag er voor mij niet al te gekompliceerd uit maar gaf wel aan dat het geen kwestie was van een klein keukendoventje van 50 liter.


En natuurlijk maakt iedereen vergissingen dus werden muurtjes afgebroken, dan toch maar het muuranker ingemetseld en weer verder gelijmd. Prachtig werk. een van de mensen wees erop dat elke sluitsteen een andere maat had, de stenen van de gewelven elk een eigen kleurcode zodat vergissingen hopelijk uitbleven, etc. Maar het blijft passen en meten ondanks dat het meeste is voorgezaagd. High tech in de ovenbouw. Die ankers blijken essentieel te zijn, die houden de muren tijdens het opwarmen, stoken en afkoelen bij elkaar. Bij het afkoelen ontstaan er spleten tussen de muren zonder ankers en er op die manier telkens bij het afkoelen as tussen de muren in zou komen te zitten. Na verloop van tijd knalt daarom het hele bouwsel uiteindelijk uit elkaar van de krachten die dan ontstaan tussen de muren in, waar dan as zit en de uitzettende muren nergens meer heen kunnen. Indrukwekkend.


Ze liepen achter op schema zei er een. Toch cool dat ze dan toch even de tijd nemen om je wegwijs te maken.
Dat achter op het schema lopen is voor ons natuurlijk niet erg, het betekent toch ff vier of vijf weken volle bak, een fikse meevaller op de prognose.
Aan het einde van de week gingen er twee op vakantie en worden door ons hartelijk uitgewuift en een zeer goede vakantie toegewenst. Daarvoor in de plaats komen volgende week twee nieuwe gasten. Niet gek voor een B&B die net officieel open is, toch?

Zitten we vrijdag aan de koffie op ons balkonnetje komt de benjamin van de ploeg tintelend van blijdschap het balkon opstormen: "chef maak de rekening maar op, ik mag terug naar huis". De jongen had het vreselijk te kwaad in LDF, kon zich niet verstaanbaar maken, en had een vreselijke heimweh, was voor het eerst van vrouw en kind weg. Tsja en dan zie je sterretjes als je dan naar een andere klus in die heimat mag dichter bij huis. Toch?!

BROOD & KOKEN
We stellen er een eer in om de gasten geen enkele dag van hun verblijf hetzelfde avondeten voor te schotelen. En met de kookkunsten van Fannie is dat aardig aan het lukken. Er is nog maar een tafelgast over maar die ziet het ultieme gemak van mee-eten prima zitten. Het geeft Fannie lol om er, binnen het gegeven budget, toch iets smakelijks van te maken. En ondanks die beperking lukt dat perfekt. Tsja wie had dat een jaar geleden gedacht dat we maaltijden moesten gaan budgeteren!
Voor het ontbijt probeer ik ook het brood zelf een beetje te varieren, met die tientallen soorten brood hier is dat niet zo moeilijk en bijna ieder brood is prima. Tijdens de opening hield onze buurman een exposee over "pain" en dat heb ik natuurlijk meteen in mijn oren geknoopt, nooit te oud om te leren dus. "Pain complet", dat was toch wel weer een paar stapjes hoger dan een gewone ordinaire baquette. En da's waar. Maar je moet het wel weten. Een paar weken eerder experimenteerde ik met "pain de kilo" een brood van een kilo, maar ook heerlijk. Dan lonkt ons nog de Pavee's in het oog. Die gaan we ook eens uitproberen. Heerlijk! Al dat nieuwe eten, geleidelijk aan leer je de verschillen in broden kennen, voor ons boertjes van buuten is het eigenlijk allemaal een pot nat. Brood is brood toch?! Eten is tot een kunstvorm verheven. En dat niet alleen in Frankrijk maar ook in de ons omringende landen. Nederlanders in het algemeen pikken volgens mij veel te veel. Het kleffe fabrieksbrood wordt als normaal gezien. Hier voeren ze zoiets nog niet eens aan de schapen. En dat is geen flauwekul, want dat soort brood schijnt vast te gaan zitten in hun magen of zo. Dan heb je nog een soort als: "Miche" (spreek uit: mieschj) dat is brood dat je beslist moet gaan proberen. Een vloerbrood zoals vloerbrood moet zijn. Een Miche is een soort groot uitgevallen kadet van 20 cm. Het geurt, het smaakt licht zoet en heeft een zachte textuur. Brood zoals brood hoort te smaken en te voelen, za'k maar zeggen. Maar ja ik raak natuurlijk bevooroordeeld, natuurlijk is er in NL redelijk eetbaar brood te krijgen, als je het zelf bakt...

Steeds vaker verwonder ik me in wat voor een wereld ik terecht ben gekomen. Zo dichtbij dat je alleen maar je hand hoeft uit te steken, je neus hoeft op te heffen en je oor te luisteren leggen om te genieten van alle prikkels die om je heen aanwezig zijn. ZAAAALIG!

BESANCON
Zaterdag besluiten we naar de regio hoofdstad te gaan: Besancon. Een statige stad met een eeuwenoude geschiedenis. Maar dat eenrichtingsverkeer in die stad is killing! Na een paar rondjes besluiten we in een van de parkeer garages te gaan staan, toch iets makkelijker om de stad te verkennen. Parkeren is niet duur en goed geregeld. Maar natuurlijk kwamen we weer op het verkeerde uur. Tussen 12 en 14 is alles dicht. We wilden immers naar het beton ciree kijken, wat dat was en watdat kostte. Bijna net zo duur als een vloertegel, maar makkelijker te verwerken. Een soort gietvloer, maar dan van betonzooi. Daar kun je de wereld aan kleurtjes door gooien en daarmee heb je een tamelijk consistente gladde, makkelijk te onderhouden vloer. Dachten we wel praktisch te vinden.
Dat alles dicht is tussen 12 en twee kun je natuurlijk volslagen belachelijk vinden in de huidige 24uurs ekonomie, behalve in de provincie dan, he! Dat is nu eenmaal zo zullen de fransen zeggen, en volhouden tot hun laatste snik ok nog. Dat zo'n land daarmee geen streep verder komt interesseert ze geen zier, alles ten eigen voordeel. Maar het is wel: ben je net met je werk begonnen moet je alweer gaan lunchen. Waanzin toch?! Geen wonder dat ze voor tijdgebonden projecten buitenlanders inhuren, denk je dan. Of is dat dan weer vooringenomen?

een van de weinige plaatjes met F&ikke

Maar natuurlijk zijn de restaurantjes wel in die tijd geopend, die koeltoer, weet je? Dus eerst maar eens een tafel opgezocht. Bij het eerste restaurant kwam na tien minuten nog niemand kijken wat we moesten, dus stonden we op en liepen naar de overkant, keuze zat in restaurants, nietwaar? De etikette is dat je je ff bij de ober meldt (als je die tenminste te pakken krijgt) met de smoes: een tafel voor drie svp.
Hij wijst dan pro-forma een tafel aan, maar dat is nu eenmaal de vorm. Het leven verloopt dan een stuk soepeler. Tuurlijk kun je gewoon neerzijgen en wachten tot een ober langs komt. Maar in dit geval weet "Men" dat je er bent, men komt dan ook redelijk vlug met een kaart aan en binnen een half uur ben aan je plat du jour bezig. Redelijk eten voor een redelijke prijs van 8.50 met een eigenlijk walgelijk biertje erbij (daar kunnen de fransen echt nog wat van de belgen leren) thee en een watertje voor 35 euries voor drie man lunch. Niet echt goedkoop maar betaalbaar.
Het stadcentrum zelf is het aanzien waard, veel 17-18e eeuwse gebouwen die verder een beetje saai zijn, een soort renaissance kantoren wijk zeg maar.

De binnenstad is weer anders, meer een winkel gebied waar het voor ons home urbana shoppingus natuurlijk leuk wandelen is.


In de blakende zon, winkeltje in en winkeltje uit kon Fannie heerlijk allerlei fijne dingen bekijken. En zowaar we vonden leuke vierkante rijstpapieren lampen. Leuke wandeling zo, met een beetje moeite vonden we de parkeergarage terug en na een heel klein stukje korste route, al snel werden we met een grindweg geconfronteerd. En na een uurtje weer terug op stek.

landschap omgeving Besancon

De groep logees kwamen wat later dan verwacht dus dat was weer een meevaller. Lekker eten, dan naar het balkon en dan kijken naar de sterren is de bedoeling. Een flesje wijn open - shyraz uit de streek Pay d'Oc - en soezelend onderuit op je luie terrasstoel. Fannies opmerking dat het wel een tropen avond leek, zo zwoel trof precies doel. Behalve dat de rum Barbancourt dan ontbrak. De man kwam in alle glorie op, door de kleine beer vlogen voortdurend vliegtuigen, merkwaardig gezicht als je zo naar boven ligt te loeren. Dat besloot een prima dag dan wel zo'n beetje. Net vakantie ;=O


ZONNIG
In de blakkerende zon tegen het zondagmiddag uur zijn we ff naar de vide grenier (rommelmarkt) geweest in Pont Du Bois, ook mijn gasten daar heen gewezen. En heb hen tegelijk op hun vrije zondag aangeraden naar Langres te gaan. Kwamen ze enthousiast van terug, dus dat was een leuke afwisseling voor hen.
Op de vide grenier niet veel bijzonders gezien, de gebruikelijke meuk.

Foto rechtboven is van een oer lasapparaat met koolstof electrode voor 15 euries was dat eigenlijk best wel een leuk ornament geweest, maar ja toch maar laten staan. Leuk was wel de verzameling oude trekkers. Een dezer dagen gaan Wim en ik zo'n ding kopen en opknappen om in te scheuren op het land, lijkt me te gek fruit van je eigen bomen zo te schudden en te verwerken. Nu heb je alleen maar last van steekvliegen. De tocht naar de boomgaard is dus geen lolletje.

In de middag zijn we met onze vrienden het atelier ingedoken. De eerste keer dat alles kon worden gebruikt. Snel de draaischijven aangesloten op de stroom en hup de chamotte uit de ketels gehaald. Natuurlijk het verplichte nummer van uitleg wat is chamotte en waarom je dat bij handvormen en kuilvuur als beste kunt gebruiken. Jan en Irene zijn goede leermeesters geweest.

Praktisch als we zijn, gaan we eerst nummers voor de kamers maken. En na een uurtje kliederen is dat redelijk goed gelukt door de club. Ook een paar pogingen gedaan wat potjes te draaien van chamotte klei. Lekker schuren aan je handen, dus. De wanden maar flink dik gehouden, kunnen we er nog wat inkrassen en overleven ze het wellicht ook in het kuilvuur.
We gaan proberen het woensdag of donderdag biscuit te bakken (800-900 graden) zodat de kans groter is dat het in het kuilvuur heel blijft. Zal wel weer een gehak worden om het kuiltje te graven zo in de met keien vergeven ondergrond, maar goed we gaan ervoor. Vrijdagavond een beetje hout zagen voor de betere steekvlam, zal wel bekijks trekken uit het dorp. Paar flesjes wijn, midden tussen de schapen, en een BBQ doen de rest denk ik wel.

foto's wederom van onze hoffotograaf Wim, foto's ovens en landschap Cornelis