Vloerverwarming

Heet van de naald! Vandaag hebben Wim en ik de noppenmat voor de vloerverwarming gelegd en het eerste van de drie slangcircuits. Bleek dat de afstand tussen de lussen groter werd dan ik had berekend, daar kwamen we achter omdat we 20 meter slang over hielden. Precies een lus of twee te weinig eigenlijk. Dan komt er een diskussie los om het patroon te veranderen. We besluiten om er eerst een nachtje over slapen om het te laten bezinken, als het beton er op ligt is het te laat om iets te veranderen, om maar eens een deur open te gooien. En de slang loshalen van de noppenmat gaat heel gemakkelijk dus zoveel tijd zal er niet verloren gaan.


We hebben namelijk eerst met een touwtje het patroon gelegd, waarbij de lus breedte duidelijk kleiner was. Volgens de handleiding moest dat kunnen, niet dus. Op de foto is dat goed te zien. We begonnen te twijfelen of we wel goed zaten. Want uit naberekeningen werd als snel duidelijk dat de totale warmte capaciteit met de huidige lusbreedte niet gehaald zou worden. Een ander patroon is daarom nodig. Morgen gaan we het proberen met een soort lepel patroon. De lepel komt dan buiten de eigenlijke lus te liggen, waardoor de slangen dichter op elkaar kunnen komen. Leg maar een serie lepels op tafel waarbij de lepel zelf iedere keer verspringt zodat de stelen dichter bij elkaar komen. Indirect kwamen op dit idee door een uitspraak van Fannie. Ja ja die meid heeft haar zeven chippies op de juiste volgorde liggen. En daarmee komen we aan de 110 meter leiding of meer voor die plek, en dat was de oorspronkelijk berekende slanglengte.

Besancon

De groep Duitsers zijn nog steeds bij ons. En zorgen ervoor dat ik rond 0530 op de rand van mijn bed zit te duizelen van de vorige avond. Om zes uur moeten ze ontbijten, anders halen ze hun uren niet, en zonder ontbijt uit LMQR gaan bestaat natuurlijk niet. Dus om zessen een nederlands ontbijt met franse ingredienten op tafel.

Gisteravond was het weer een van die avonden waarin we telkens opnieuw proberen de sterren en in het bijzonder de Melkweg te gaan bekijken maar het niet tot 00:00 volhouden omdat de luiken telkens dichtvallen. Alhoewel we gisteravond behoorlijk op weg waren. De kleine beer en zo begonnen op te komen. Wim met zijn 500mm telelens kreeg de kraters te pakken van onze vriendin de maan.


Maar even chronologisch graag, anders wordt het weer zo'n warrig verhaal zonder eind en begin, nu dus.

KAST
Na de officiele opening op zondag was iedereen best wel in een hoera stemming. Het was een zeer geslaagd evenement geweest.
Maar de dag erna weer tijd voor serieuzere dingen. Jeltje en Tjebbe stapten in hun auto en rijden terug naar NL. Door Wim en mij werden een aantal kosmetische zaken nu wat serieuzer aangepakt. We begonnen met de lambrisering van de kast. En omdat geen muur recht loopt en de vloer eigenlijk ook niet werd het passen en meten, met veel zucht en gekreun, en veel werkwater dat vloeide. De planken van de lambrisering werkten ook niet in het voordeel van ons humeur: krom, klemmend rond de knoesten of schier onbruikbaar. Het op de milimeter nemen van de maat werd een wanhopige poging er toch nog wat van te maken. En zowaar een dag later kon de door Fannie zo gewenste wasmachine opstelling weer hersteld worden. Wat een geklooi! Het kunstwerkje van de stortgoot wordt afgebroken en vereenvoudigd, de isolatie van de leidingen voltooid en na vijf dagen zagen, jammeren en liters koffie en thee, zat de zes meter lambrisering en isolatie er eindelijk in. We konden zelfs nog de reststukjes van de isolatie van het appartements dak verwerken. Wie nie weggooit...
Nu nog de rest van de legplanken, Fannie had zich in de transpiratie gewerkt om die allemaal netjes wit te krijgen en het veredelde splinterwerk weg te strijken. Die legden we er nog in en de rest zou dan de week erna moeten komen.
Maar die week is gereserveerd voor de vloerverwarming, dus als dat meevalt kunnen we tussendoor nog steeds die kast en de resterende elektro klussies doen.

BEZICHTIGING
Woensdag middag zijn we gaan kijken bij wat de groep ovenbouwers allemaal aan het uitvreten zijn. En dat bleek gepiel op de vierkante millimeter te zijn.
We reden het terrein op zonder dat iemand ons ook maar vroeg wat we wilden. Mijn eerste nijging om naar de portier te lopen om te vragen waar de groep werkte gaf ik na de eerste micro-impuls meteen op. De zon stak op je huid en het was geen uitnodiging om van een of andere fransoos te horen dat alles interdit en verboten was. Dus liepen we naar het nieuwste gebouw dat we zagen en waar kranen omheen stonden. De eerste de beste werkman gevraagd naar de duitsers. Na een aanvankelijk een panish gebaar van de man, en na mijn gok dat het geen fransoos was, en wellicht prima duits sprak, kwamen we er prima uit.


We kwamen binnen in hal met een tweetal ovens van zeker tien meter hoog waarvan onze logees de vuurkamers aan het inmetselen zijn. Zoals ze al eerder hadden uitgelegd was het zaak om de werkvolgorde precies aan te houden. En zeer precies te werken. De tekening die in de ovenruimte hing zag er voor mij niet al te gekompliceerd uit maar gaf wel aan dat het geen kwestie was van een klein keukendoventje van 50 liter.


En natuurlijk maakt iedereen vergissingen dus werden muurtjes afgebroken, dan toch maar het muuranker ingemetseld en weer verder gelijmd. Prachtig werk. een van de mensen wees erop dat elke sluitsteen een andere maat had, de stenen van de gewelven elk een eigen kleurcode zodat vergissingen hopelijk uitbleven, etc. Maar het blijft passen en meten ondanks dat het meeste is voorgezaagd. High tech in de ovenbouw. Die ankers blijken essentieel te zijn, die houden de muren tijdens het opwarmen, stoken en afkoelen bij elkaar. Bij het afkoelen ontstaan er spleten tussen de muren zonder ankers en er op die manier telkens bij het afkoelen as tussen de muren in zou komen te zitten. Na verloop van tijd knalt daarom het hele bouwsel uiteindelijk uit elkaar van de krachten die dan ontstaan tussen de muren in, waar dan as zit en de uitzettende muren nergens meer heen kunnen. Indrukwekkend.


Ze liepen achter op schema zei er een. Toch cool dat ze dan toch even de tijd nemen om je wegwijs te maken.
Dat achter op het schema lopen is voor ons natuurlijk niet erg, het betekent toch ff vier of vijf weken volle bak, een fikse meevaller op de prognose.
Aan het einde van de week gingen er twee op vakantie en worden door ons hartelijk uitgewuift en een zeer goede vakantie toegewenst. Daarvoor in de plaats komen volgende week twee nieuwe gasten. Niet gek voor een B&B die net officieel open is, toch?

Zitten we vrijdag aan de koffie op ons balkonnetje komt de benjamin van de ploeg tintelend van blijdschap het balkon opstormen: "chef maak de rekening maar op, ik mag terug naar huis". De jongen had het vreselijk te kwaad in LDF, kon zich niet verstaanbaar maken, en had een vreselijke heimweh, was voor het eerst van vrouw en kind weg. Tsja en dan zie je sterretjes als je dan naar een andere klus in die heimat mag dichter bij huis. Toch?!

BROOD & KOKEN
We stellen er een eer in om de gasten geen enkele dag van hun verblijf hetzelfde avondeten voor te schotelen. En met de kookkunsten van Fannie is dat aardig aan het lukken. Er is nog maar een tafelgast over maar die ziet het ultieme gemak van mee-eten prima zitten. Het geeft Fannie lol om er, binnen het gegeven budget, toch iets smakelijks van te maken. En ondanks die beperking lukt dat perfekt. Tsja wie had dat een jaar geleden gedacht dat we maaltijden moesten gaan budgeteren!
Voor het ontbijt probeer ik ook het brood zelf een beetje te varieren, met die tientallen soorten brood hier is dat niet zo moeilijk en bijna ieder brood is prima. Tijdens de opening hield onze buurman een exposee over "pain" en dat heb ik natuurlijk meteen in mijn oren geknoopt, nooit te oud om te leren dus. "Pain complet", dat was toch wel weer een paar stapjes hoger dan een gewone ordinaire baquette. En da's waar. Maar je moet het wel weten. Een paar weken eerder experimenteerde ik met "pain de kilo" een brood van een kilo, maar ook heerlijk. Dan lonkt ons nog de Pavee's in het oog. Die gaan we ook eens uitproberen. Heerlijk! Al dat nieuwe eten, geleidelijk aan leer je de verschillen in broden kennen, voor ons boertjes van buuten is het eigenlijk allemaal een pot nat. Brood is brood toch?! Eten is tot een kunstvorm verheven. En dat niet alleen in Frankrijk maar ook in de ons omringende landen. Nederlanders in het algemeen pikken volgens mij veel te veel. Het kleffe fabrieksbrood wordt als normaal gezien. Hier voeren ze zoiets nog niet eens aan de schapen. En dat is geen flauwekul, want dat soort brood schijnt vast te gaan zitten in hun magen of zo. Dan heb je nog een soort als: "Miche" (spreek uit: mieschj) dat is brood dat je beslist moet gaan proberen. Een vloerbrood zoals vloerbrood moet zijn. Een Miche is een soort groot uitgevallen kadet van 20 cm. Het geurt, het smaakt licht zoet en heeft een zachte textuur. Brood zoals brood hoort te smaken en te voelen, za'k maar zeggen. Maar ja ik raak natuurlijk bevooroordeeld, natuurlijk is er in NL redelijk eetbaar brood te krijgen, als je het zelf bakt...

Steeds vaker verwonder ik me in wat voor een wereld ik terecht ben gekomen. Zo dichtbij dat je alleen maar je hand hoeft uit te steken, je neus hoeft op te heffen en je oor te luisteren leggen om te genieten van alle prikkels die om je heen aanwezig zijn. ZAAAALIG!

BESANCON
Zaterdag besluiten we naar de regio hoofdstad te gaan: Besancon. Een statige stad met een eeuwenoude geschiedenis. Maar dat eenrichtingsverkeer in die stad is killing! Na een paar rondjes besluiten we in een van de parkeer garages te gaan staan, toch iets makkelijker om de stad te verkennen. Parkeren is niet duur en goed geregeld. Maar natuurlijk kwamen we weer op het verkeerde uur. Tussen 12 en 14 is alles dicht. We wilden immers naar het beton ciree kijken, wat dat was en watdat kostte. Bijna net zo duur als een vloertegel, maar makkelijker te verwerken. Een soort gietvloer, maar dan van betonzooi. Daar kun je de wereld aan kleurtjes door gooien en daarmee heb je een tamelijk consistente gladde, makkelijk te onderhouden vloer. Dachten we wel praktisch te vinden.
Dat alles dicht is tussen 12 en twee kun je natuurlijk volslagen belachelijk vinden in de huidige 24uurs ekonomie, behalve in de provincie dan, he! Dat is nu eenmaal zo zullen de fransen zeggen, en volhouden tot hun laatste snik ok nog. Dat zo'n land daarmee geen streep verder komt interesseert ze geen zier, alles ten eigen voordeel. Maar het is wel: ben je net met je werk begonnen moet je alweer gaan lunchen. Waanzin toch?! Geen wonder dat ze voor tijdgebonden projecten buitenlanders inhuren, denk je dan. Of is dat dan weer vooringenomen?

een van de weinige plaatjes met F&ikke

Maar natuurlijk zijn de restaurantjes wel in die tijd geopend, die koeltoer, weet je? Dus eerst maar eens een tafel opgezocht. Bij het eerste restaurant kwam na tien minuten nog niemand kijken wat we moesten, dus stonden we op en liepen naar de overkant, keuze zat in restaurants, nietwaar? De etikette is dat je je ff bij de ober meldt (als je die tenminste te pakken krijgt) met de smoes: een tafel voor drie svp.
Hij wijst dan pro-forma een tafel aan, maar dat is nu eenmaal de vorm. Het leven verloopt dan een stuk soepeler. Tuurlijk kun je gewoon neerzijgen en wachten tot een ober langs komt. Maar in dit geval weet "Men" dat je er bent, men komt dan ook redelijk vlug met een kaart aan en binnen een half uur ben aan je plat du jour bezig. Redelijk eten voor een redelijke prijs van 8.50 met een eigenlijk walgelijk biertje erbij (daar kunnen de fransen echt nog wat van de belgen leren) thee en een watertje voor 35 euries voor drie man lunch. Niet echt goedkoop maar betaalbaar.
Het stadcentrum zelf is het aanzien waard, veel 17-18e eeuwse gebouwen die verder een beetje saai zijn, een soort renaissance kantoren wijk zeg maar.

De binnenstad is weer anders, meer een winkel gebied waar het voor ons home urbana shoppingus natuurlijk leuk wandelen is.


In de blakende zon, winkeltje in en winkeltje uit kon Fannie heerlijk allerlei fijne dingen bekijken. En zowaar we vonden leuke vierkante rijstpapieren lampen. Leuke wandeling zo, met een beetje moeite vonden we de parkeergarage terug en na een heel klein stukje korste route, al snel werden we met een grindweg geconfronteerd. En na een uurtje weer terug op stek.

landschap omgeving Besancon

De groep logees kwamen wat later dan verwacht dus dat was weer een meevaller. Lekker eten, dan naar het balkon en dan kijken naar de sterren is de bedoeling. Een flesje wijn open - shyraz uit de streek Pay d'Oc - en soezelend onderuit op je luie terrasstoel. Fannies opmerking dat het wel een tropen avond leek, zo zwoel trof precies doel. Behalve dat de rum Barbancourt dan ontbrak. De man kwam in alle glorie op, door de kleine beer vlogen voortdurend vliegtuigen, merkwaardig gezicht als je zo naar boven ligt te loeren. Dat besloot een prima dag dan wel zo'n beetje. Net vakantie ;=O


ZONNIG
In de blakkerende zon tegen het zondagmiddag uur zijn we ff naar de vide grenier (rommelmarkt) geweest in Pont Du Bois, ook mijn gasten daar heen gewezen. En heb hen tegelijk op hun vrije zondag aangeraden naar Langres te gaan. Kwamen ze enthousiast van terug, dus dat was een leuke afwisseling voor hen.
Op de vide grenier niet veel bijzonders gezien, de gebruikelijke meuk.

Foto rechtboven is van een oer lasapparaat met koolstof electrode voor 15 euries was dat eigenlijk best wel een leuk ornament geweest, maar ja toch maar laten staan. Leuk was wel de verzameling oude trekkers. Een dezer dagen gaan Wim en ik zo'n ding kopen en opknappen om in te scheuren op het land, lijkt me te gek fruit van je eigen bomen zo te schudden en te verwerken. Nu heb je alleen maar last van steekvliegen. De tocht naar de boomgaard is dus geen lolletje.

In de middag zijn we met onze vrienden het atelier ingedoken. De eerste keer dat alles kon worden gebruikt. Snel de draaischijven aangesloten op de stroom en hup de chamotte uit de ketels gehaald. Natuurlijk het verplichte nummer van uitleg wat is chamotte en waarom je dat bij handvormen en kuilvuur als beste kunt gebruiken. Jan en Irene zijn goede leermeesters geweest.

Praktisch als we zijn, gaan we eerst nummers voor de kamers maken. En na een uurtje kliederen is dat redelijk goed gelukt door de club. Ook een paar pogingen gedaan wat potjes te draaien van chamotte klei. Lekker schuren aan je handen, dus. De wanden maar flink dik gehouden, kunnen we er nog wat inkrassen en overleven ze het wellicht ook in het kuilvuur.
We gaan proberen het woensdag of donderdag biscuit te bakken (800-900 graden) zodat de kans groter is dat het in het kuilvuur heel blijft. Zal wel weer een gehak worden om het kuiltje te graven zo in de met keien vergeven ondergrond, maar goed we gaan ervoor. Vrijdagavond een beetje hout zagen voor de betere steekvlam, zal wel bekijks trekken uit het dorp. Paar flesjes wijn, midden tussen de schapen, en een BBQ doen de rest denk ik wel.

foto's wederom van onze hoffotograaf Wim, foto's ovens en landschap Cornelis

Grande Ouverture

Zondag, de langste dag van het jaar. Openingsdag!

Snel snel nog wat schoonmaken, opruimen en het naambord in de grond graven. Nou ja eerder hakken. Hier ga je niet vrijwillig een paar gaten in de grond graven om twee paaltjes met een bord eraan in te zetten. Na anderhalf uur hakken, zelfs een voorhamer kwam er aan te pas om de weerbarstigste keien te verpulveren, hadden we een gleuf in moeder aarde gehakt en het bord ingegraven. Oeffh! Fannie kwam met een oud laken aan om als onthullingsdoek te dienen, prachtig.

Nu nog zoef zoef de koelkast boven neerzetten, afval even afdekken met een bash, hier en daar nog een vuiltje wegwerken en zoef! De eerste gasten kwamen al aanzetten. Niet eens het frans kwartiertje, zou het dan toch anders lopen met dit soort gelegenheden dan je denkt?

Het wachten was nu op de burgemeester en de conseils du commune, die in Vauvillers eerst een andere ceremonie hebben gehad. De opening van onze chambre d'hotes gaat heel officieel gebeuren, en daardoor krijgt het geheel een beetje het cachet dat erbij hoort vind ik.
Om 13:00 werd de opening van `le Mouton Qui Rit' dan verricht door onze burgemeester: M Frédéric Laurent. Alle buren, links rechts tegenover, en een paar notabelen uit het dorp waren aanwezig. En met een groep stonden we om het, 'sochtends in de grond gehakte, bord, met laken erover.

Toespraakje, de komst van ons B&B was een aanwinst voor het dorp en mochten er veel gasten komen.

En samen, de burgemeester en ik, trokken we het laken van het bord af.


Erg jammer dat John er niet was, dit was wel een speciale gebeurtenis. Maar goed, in iedergeval is hier een uitgebreid fotoverslag van gemaakt door onze hof fotograaf. En de fotos, door M Laurent's echtegenote gemaakt, komen ook nog in de krant helemaal geweldig.


Handen schudden, blij kijken, en moeilijk het laken wegmoffelend achter mijn rug.

Fannie, mijn lief, dit is voor jou!

Dan is het opnieuw party party! Lekkere nederlandsche appeltaart, punch, en meer lekkers. Weer prima vezorgd door de dames.

Een tour door het huis met de bourmaitre gemaakt, uitgelegd wat we met het atelier wilden en twee buurtjes hebben zich spontaan aangemeld voor het atelier. Nee ik ga geen lessen geven, ik faciliteer de ruimte en apparaten, tegen een kleine vergoeding. De kosmetische operatie aan de kamers heeft wonderen verricht en de burgemeester was echt onder de indruk van de kamers. Sprak zijn waardering uit voor zo'n kwaliteits B&B en ging ons ook in een boekje persen. Vroeg mij om de basis van een text, tsja mijn frans is niet geweldig maar ik denk dat we met Google een eind komen. Zij zouden het wel fatsoeneren riepen de Laurent's in koor, pas de probleme.

Tot in de avond lekker lebberen aan de Luberon wijn samen met de nederlandse buurtjes, over alles en nog wat zitten kletsen. En Loes op zitten stoken om toch vooral niet met haar opgezwollen voet naar een dokter te gaan. Want dan konden wij hem over een paar weken er zelf afsnijden, leek ons toch wel leuk, uitbenen, zenuwen doorverbinden, en dichtschroeien. Maat volgens mij leek ze nu wel overtuigd dat haar verzwikking iets meer aandacht nodig had.
Tegen vijven was iedereen weg en kon de schade opgemaakt worden. Iedereen vond dat het geweldig was geweest, een mooie dag, mooie woorden van de bourmaitre, en de lovende woorden van de gasten over wat we met zijn allen van het huis gemaakt hebben vielen bij ons natuurlijk in goede aarde. Trots op ons werk is wel het goede woord. Als je zag hoe Damien met zijn stiefvader door het gebouw heen liep, ook trots op zijn werk.

Nakeuvelend met Wim de activiteiten voor de komende twee weken overlegd, wat we gaan doen, en het plan getrokken, prioriteiten gesteld en dan werd het tijd voor de BBQ. Een paar flessen Courbiere er tussendoor-bij sloot deze gedenkwaardige dag af.

GASTEN
Tegen tienen komen plotseling de twee roemeense gasten aanzetten, onverwacht maar natuurlijk van harte welkom. Toch ff kontroleren of alles in orde was, handdoeken etc. Ze gewezen op de koelkast boven voor hun gebruik zodat de koelkast beneden niet meer overstroomt, is ook makkelijker voor hen. Vanavond moeten er nog twee komen en dan maandag avond zijn we weer kompleet.

UPDATE:
Zouden er slechts twee gasten komen zondagavond, blijken er 6 te arriveren, eentje om 01:30 in de nacht. Ik hoorde iemand aan de deur rammelen. Het geluid werd steeds harder, en naar bleek steeds wanhopiger. Ik naar beneden en zag daar Tjebbe in strijd met de deur, rammelend aan de sleutel die sowieso niet erg wil. Je moet een beetje wiegelen en de sleutel er niet exact helemaal insteken om hem om te kunnen draaien. Even een handigheidje. Maar ja als je gast buiten staat en iemand probeerd in het donker de deur voor je open te doen en het lukt niet, dan is dat een merkwaardige scene als je slaapdronken naar beneden strompeld om te kijken wat al dat kabaal te betekeken heeft. En met een korte draai-wiggel beweging ging de deur natuurlijk open zonder schijnbare moeite. Tjebbe een beetje verontschuldigend, en de gast geprikkelt: de deur zou toch open zijn? Nou ja bij reeds 5 gasten binnen dacht ik dat iedereen er was. Blijkbaar zijn ze allemaal net te onafhankelijk van elkaar om duidelijke afspraken te maken over aankomst en vertek, niemand wist iets van elkaar. Zo gaat dat dan.
Lig je nog steeds half te wachten op de volgende gasten midden in de nacht, maar die kwamen niet, gelukkig was het daarom niet nodig Tjebbe en Jeltje te verleggen naar de grootste slaapkamer in Mailleroncourt: de Grange.

Volgende dag kwamen de heren pas om 7 uur ontbijten ipv 6 uur, ff balen, maar goed stond het eten in ieder geval op tijd klaar.



(fotootjes in deze aflevering van onze hof fotograaf Wim)

De dag ervoor

De afgelopen week zijn Wim (foto's van deze aflevering zijn van Wim), Fannie, Jeltje en Tjebbe, en ik zei de gek, stevig aan de slag geweest de laatste lik verf, de laatste spiegel en het laatste lampje op te hangen. Alhoewel laatste is natuurlijk met zo'n "never ending" project als dit een understatement. Maar verbazend genoeg is het gasten gedeelte toonbaar. En lijken we in een wat kalmer vaarwater gekomen te zijn wat betreft het klussen. OK de kosmetisch belangrijke dingen zijn gedaan en moeten er nog het interieur van de gangkast, een verlenging van de lambrisering, een tuin en, en, en...
Gisteren met zijn vijven het balkon hek geschilderd. Dan schiet het wel ff op, 13 meter spijltjes is zo in een paar uur gebeurd. Hammerite is merkwaardig spul, je kliedert gewoon over alles heen, het maakt niet uit. Wel eerst met de haakse slijpmachine en een razendsnel ronddraaiende staalborstel het loszittende roest verwijderd, dat is echt eng, je bent voortdurend bang dat het ding eraf vliegt. Daarna met tranentrekkende ammoniak (80% uit een flesje: een paar klokken spul in 5 liter water en je krijgt 10 meter verderop nog tranen in je ogen dus...) de aanslag verwijdert en hoppa je kunt aan de gang.
Er zijn een tiental deuren uit het huis gekomen met al die kleine kamertjes, dus er een uitzoeken voor het 'wegmoffelen' van de boiler onder de trap is dan geen moeite. Deuren zat! Geeft ook een goed gevoel dat je niet zomaar alles wegmikt op de "dechetterie". een nieuwe laklaag erover doet immers wonderen.
Met de stenen die uit het gebouw zijn gekomen wordt nu een muurtje gemaakt voor het terras, ook al bijna klaar, moeten ze nog wel effe hard aan trekken vandaag, maar het lijkt erop dat het gaat lukken voor morgen 12 uur. Uiteraard worden daar ook weer flessen in verwerkt, spaarzaam, dat geeft het een apart effect. Later kunnen we er nog lichtjes in maken, was de suggestie van Wim. OK Later.

En zo zit je te klussen met de laatste dingetjes. En Fannie's opmerking: "je ziet het huis langzaam gereed komen, dat doet goed aan" is een beetje je beloning voor het harde werken van het afgelopen jaar.
Overal zie je sporen van de laatste loodjes, dus er zal nog stevig schoongemaakt moeten worden, maar als de burgemeester morgen de zaak komt openen zal het spic en span zijn.

GEREEDSCHAP
We hebben toch maar al het gereedschap en het klein materiaal naar de garage gehaald, overal lag gereedschap en materiaal als overblijfsel van diverse klussen, tot grote ergernis van Wim. Een schone taak voor Tjebbe en die is al twee dagen bezig daar enige orde in te scheppen. Toch wonderlijk wat je zoal bij elkaar sleept tijdens een verbouwing. Je ziet ook veel kapotgeslagen dingen die Damien geprobeerd heeft te verstoppen, en sommige dingen vind je nooit meer terug denk ik, ook al weet je dat je die zou moeten hebben, ergens.

ATELIER
Nu nog de strengenpers en platenwals opstellen, de grange schoonvegen en spullen netjes neerzetten en dan kunnen we ook het atelier in wording laten zien aan de gasten. Is toch ook weer een beetje reklame.
Blijkt er een kunstenaar geweest te zijn in het dorp, wiens huis nu te koop staat, die keramieklessen gaf. Dat liep blijkbaar goed, maar bloedde dood door gebrek aan inspanning van de kunstenaars' kant. En als je weet dat er in de winter eigenlijk niets te doen is in en om dit dorp, dan heeft dat natuurlijk een behoorlijke impact.
Zelf wil ik absoluut geen lessen gaan geven, maar als mensen het inloop atelier willen gebruiken zijn ze natuurlijk welkom. Zal dan ook weer een kleine verbouwing worden om het werkgedeelte een beetje wintervast te maken, maar dat mag de pret niet drukken. De kachel is er al, ;=)) een kadootje van Dries.


LAATSTE DINGEN
Tsja er zijn altijd van die laatste dingen die moeten gebeuren, dus vandaag wordt het nog wel een beetje stressen. Maar met zijn vijven moet het toch gaan lukken.

En na een andere dag hard werken is dit het eindresultaat.

Het balkonhek is in de witte verf, de terrasmuur is klaar en het gereedschap is allemaal verzameld. Morgen is de officiele opening en dan moet er nog wat opgeruimd worden. De laatste keien uit de tuin, een beetje rest afval weg om het zicht helemaal af te maken. Toch zijn en blijven er een paar dingen kwijt, zoals de slang van de hogedrukspuit en klauwhamer, nou ja een boel dingen die ik niet heb teruggezien.

Dan ga je op je balkonnetje zitten en geniet je van een mega piza van Wim's hand.

Dat op het balkon zitten is altijd een avontuur, vooral in de avonduren is het een feest. Dan kun je genieten van kleuren die je alleen maar in je geheugen hebt uit de tijd in de tropen. Vooral de Mexicaanse luchten waren spectaculair. Maar wat heet, hier in MSP zijn de kleuren er niet minder om.

Feest!

En dan is het feest. De jagers van het dorp hebben een overvloed aan wild geschoten en verkocht, gegeten en gewoon een flinke winst gemaakt. Daarvan laten ze dan eens per jaar het dorp meegenieten. En dat is me een party geworden.
Een enorme homp vlees werd op een spits gestoken en het vuur in de fik. En geen klein vuurtje. Manshoog en zo heet als lava.

De hele handel staat op een soort wagentje met een draaiend spit. Zeer ingenieus. Maar ja dan moet je wel weer een generator hebben hebben om de handel in beweging te houden. De hitte is gewoon niet te harden, want de snijder hield het maar een tiental seconden uit.

Tsja en dan zit je met zijn allen te schranzen.

Midden in het bos is een enorme partytent opgezet en van die bout en nog wat varkens-achtersten kan dan de hele gemeenschap zich de buik rond eten.

Vier van dit soort hammen zaten onder een vuurtje in de grond achter de BBQ. En hubba hubba! Wat had ik nu aan de vork hangen. Nog nooit heb ik zulke malse lapjes gegeten. En als ik zeg nog nooit, dan verwed ik daar meer dan 50 jaar eetervaring onder, zo mals. Het mes zakte er als vanzelf doorheen! Bijna smeltend in je mond. In eerder gelezen recenties nam ik dit altijd met een korreltje zout, wat heet een kruiwagen zout! Maar nu ik het eenmaal zelf ervaren heb, het is waar, echt waar. En je begrijpt dat ik daar nu een stuk kritischer door geworden ben. De lat ligt dus weer een paar meter hoger, ;=0

Er waren zeker 150 mensen. Een hoop mensen aan het vissen in het etang communale, heen en weer pendelend tussen de vleesberg en de hengel. Toen ik wegging, Fannie en Wim zouden zo komen, was iedereen eigenlijk wel verzadigd , maar er was nog behoorlijk wat van het vlees over. En dat allemaal voor een tientje. Wijn, kaas, toetje, koffie (dit was dus echt niet te zuipen) en kwamen ze met iets sterks uit een jerrycan langs. Dat heb ik maar overgeslagen. Het rook wel lekker maar toch...

Nog een tijdje met de burgemeester zitten kletsen en een van de buurmannen. Ik begin zo langzamerhand steeds meer mensen uit het dorp te herkennen en je schudt de handen van hen die dat weer met mij doen. Leuk is dat, geeft je toch een soort "welkom in onze gemeenschap" gevoel. En je het dorp door scheurt, en mensen beginnen hun hand op te steken, (dat doet men pas nadat je min of meer geaccepteerd raakt, alhoewel je blijft natuurlijk een blody forreigner) besef je pas in welk een kleine gemeenschap je terecht bent gekomen. Het voelt goed aan.

Vol!

Vorige week in NL geweest om een klant te migreren, server netjes down gebracht en volgens de regels der kunst weer opgebracht. Maar met de buitenwereld praten ho maar! Hun modem en internet knalde er uit en dan is leiden in last. Maar het is wel een prima leer ervaring voor hen om te zien wat er allemaal bij komt kijken om zoiets op te zetten.

Ondertussen ook 't autootje laten beplakken, en het is een eyecatcher geworden. Vraagt er gewoon om het karretje telkens tactisch op te stellen. En verrek het helpt! Zo voor de deur zetten dwars op de straat dan kan het rijdende uithangbord van alle kanten bewonderd worden. De buren vinden het prachtig. OK het koste wel wat maar het is keurig verzorgd door de beletteringsfirma in Ochten. Afijn auto een dag in leveren, 20km naar Maurik terug fietsen en 'savonds weer naar Ochten. Dat kostte me een paar dagen zadelpijn, en bovenwonder geen last van de spiertjes. De auto-cum-reklamezuil valt erg op en dat was ook de bedoeling.

WATER
Zondagnacht terug naar MSP na eerst een alarmerend bericht over stortregen enzo opgevangen te hebben. Nattigheid in de kamers, toch nog. Wie heeft dat raam open laten staan is een zinloze quiz. Geen ramp maar het stof was flink aangekoekt, na een paar keer flink dwijlen en poetsen ook dat weer weggegumd.

INVASIE
Blijkt dat maandag als een duveltje uit een doosje ook nog een groep van negen mensen drie weken lang de handel te willen afhuren. Hoera Full house, hoe bestaat 't. Volgens hen is er via het internet in deze omgeving zoiets van wat Fannie en ik hebben neergezet niet echt te vinden. Behalve LMQR dan he. Zouden we dan toch per ongeluk de goede locatie hebben gevonden? OK het is natuurlijk een onontdekt prachtgebied, maar je blijft onzeker totdat...

Afijn maandagmiddag.

Op een kamer na is alles op tijd klaar, bedden opgemaakt, en kamers gelucht. Het liep tegen achten en eigenlijk had ik het al een beetje opgegeven dat ze uberhaupt nog zouden komen, zo laat. Teminste de verhalen een beetje in gedachte hebbend dat 'men' een beetje in het rondte belt om de goedkoopste gelegenheid te vinden en dan niet eens afbelt. Maar grote opluchting, iets over achten waren de eersten binnen. De kwartiermakers zeg maar, inspecteerden de kamers en klonken tevreden. Iets uit de vriezer gehaald en in de oven geschoven, een beetje versiering erbij, patat en een maaltijd a l'improviste stond op tafel.
Dinsdag zouden er nog drie kollega's bij komen. Dat kwam erg goed uit, konden we kamer vier nog even een extra haal geven.

Kom ik dinsdagmorgen bij de bakker, en jawel hoor, het wagentje valt enorm op. Vraagt ze waar het is en of ik al open ben, omdat er mensen van tijd tot tijd vragen of er een chambre d'hotes (B&B) in de buurt is. En zolangzamerhand brutaal geworden in de guirilla advertising grijp ik wat boomerangkaarten uit de auto en leg dat bij haar op een speciaal daarvoor bestemd reclame zuiltje. Hoppa! Zeg ik maar. Een tweede item dat een succes is geworden in reclame maken.

Lekker vers brood op tafel, en beetje pate en kaas en daar kwamen de heren goedgemutst aan de ontbijt tafel en lieten tevreden geluiden horen. Dan nog een beetje over de prijs geneuzeld en daar gingen ze naar het werk.

Baal, kwamen ze om 4 uur al weer aanzetten, weg plannen voor op te hangen spullen. De vrachtwagen met materialen was ergens in de prut blijven steken en kwam pas de volgende dag. Pech dus voor hen. Een paar uur later kwamen de andere drie. En mijn specialiteit: spaghetti ging er in als koek. Kun je makkelijk in grote hoeveelheden maken, en we hebben er de tools voor. Als klap op de vuurpijl, we waren net klaar met eten, kwamen gasten 8 en 9 ook nog een paar dagen te vroeg aanzetten. Tsja dan wordt het dringen in de kamers met drie bedden elk. Want op kamer 3 is er die lekkage welke zich sneaky probeert te onttrekken aan mijn opsporingen. Het zal dus een beetje breekwerk worden.

Als de weerwind al het resterende beddegoed uit de kast gehaald, want zes man ineens erbij is ff doorwerken voor de herindeling van de kamers. Meteen van de gelegenheid misbruik gemaakt en de gasten aan het werk gezet om de auto uit te laden, want die zat gewoonte getrouw weer tot aan de nok toe vol met fijne spullen. De matrassen zaten onderop dus... aub ff meehelpen. Binnen no time lag alles op zijn plek en konden de laatste bedden op hun plaats gezet worden. Kamer een is blijkbaar net ietsjes kleiner dan de anderen, daar zit ook een diepe kast in de muur, dat al het zijn, want bed nummer drie gaat weliswaal prima mar dan is het ook vol. Iets om te onthouden voor de volgende keren. Je geeft hem als eerste weg maar niet voor meer dan twee gasten denk ik.

OVENTJE
De groep gaat bij een zagerij in Jussey (spreek uit als zjussee) drie houtvergloeingsovens bouwen. Dat is toevallig ook een van de zagerijen in mijn tourrit voor de motorrijders of per auto. Gisteravond lieten ze wat foto's van hun andere projecten zien en ongelooflijk wat een vakmanschap straalt daarvan af. Als ze volgende week een beetje op streek zijn moest ik maar eens langs komen om te kijken. Toch is dat altijd vet cool als mensen zo trots op hun vak zijn. Volgende week zijn Fannie en Wim er ook, dan er meteen maar een uitje van maken. Had ik op tafel toevallig wat boeken over het bouwen van keramiek ovens liggen, ja echt toevallig. Daar werd dan ook driftig in gebladerd. Subtiele suggesties om van de restmaterialen hier op het terrein ook zoiets te bouwen moet ff bezinken, maar in ieder geval kan ik wat tips van ze losweken. je weet maar nooit hoe het balletje rolt.

Voor negen man moet het kokkerellen dan iets eenvoudigs worden, maar spaghetti lust iedereen, en build your own pizza lijkt ze ook een aantrekkelijk idee. Een paar keer de BBQ in de fik steken als het weer het toelaat en hoppa weer een week om. Overigens verbaas ik me hoe weinig de mensen eten voor ontbijt. Elke volksstam is weer anders met ontbijt gewoonten, een leermoment.
Afijn donderdag vertrekt er een op vakantie, dan kan volgende week iedereen weer normaal twee aan twee slapen. Tenminste als we de lekkage vinden.

OPENING
Wordt het dringen op de 21e? De officiele opening wordt namelijk verricht door de burgemeester en we wilden een kleine BBQ met een hapje en drankje erbij hebben voor de genodigden. Maar het toeval helpt ons, het past allemaal precies in het schema, omdat de gasten dan net een langweekeinde naar huis zijn. Gered door de bel.

update: hoor ik dat er zondag niet doorgewerkt mag worden omdat er dan niemand van het bedrijf aanwezig is. Dus zullen de heren denk ik en dag later op weekeind gaan...

SCHAPEN
Eindelijk! De schapen hebben hun jasje uit. De ooien lijken een stuk kleiner dan ik op mijn netvlies had, maar het rammetje is een monster van een beest geworden. Dat belooft wat bij de najaars BBQ. Maar ja het is een ram dus speciale maatregelen zijn nodig om het vlees nog ergens naar te laten smaken. Moet maar eens rondvragen voor de behandeling.


Ze zitten nu ongeveer 3 weken in de voorste wei en het begint erop te lijken dat ze de zaak kaal beginnen te knagen/krijgen. Al is het dat ze er moeite mee te lijken hebben, maar liever zo dan dat het gras in een mum van tijd gekortwiekt is. Want dan wordt het een probleem met voedsel in de winter. En dat was het deze winter beslist niet, ook al ben ik pas gaan bijvoederen op het moment dat het echt minder werd. Een paar keer in de week krijgen ze een paar handjes brokkies, met als gevolg dat als ze je ook maar zien het meteen een kakafonie van geblaat wordt om meer. Dan rennen ze op je af. Iemand die dat niet weet denkt dan meteen aan iets anders dan dat je gedegradeerd bent tot een wandelende brokjes automaat. Ze zijn er echter voor, om voor het gras te zorgen en aan het eind van hun nuttigheid een paar hompen vlees in de vriezer, ook nog wel.
Een dezer weken moet er een sowieso nieuwe ram komen, wel tegen de tijd dat Charly in de vriezer verdwijnt dan. (rammen schijnen onderling nogal te knokken) Daarmee houden we ook de genenpool een beetje intact, hoewel Charly maakt grote nakomelingen. Maar met een nieuwe ram zijn dan vier ooien die gedekt kunnen worden, een ervan is namelijk Charly's zusje. En vreemd genoeg is incest geen bekend verschijnsel bij schapen, daarom heeft zijn zus ook niet geworpen dit jaar. En je ziet dat echt want die heeft bijna geen uiers! Zo zal de veestapel hopelijk langzaam groter worden tot een stuk of 8. De rammen zijn dan puur voor het grootbrengen en dus het vlees. Volgend jaar die gasten beslist meteen kastreren, maar ja Felix was zo zwak bij de geboorte dat ging echt niet. Die mag nog even tot het najaar en dan hoppa naar de hongerige maag van zijn verzorger.