Ze is zo goed als voor de poorten van de hongerdood weggesleurd. Op de een of andere manier kon het nieuwe lam de tepels niet vinden en zoog aan alle delen van haar moeder maar niet die spenen. Als extra maatregel knippen wat overtollig haar weg zodat de uier goe vrij komt te liggen, hielp op het eerste zicht nog niet veel. Ook leek het erop dat de moeder het lam weigerde. De schapen bleven onrustig. Daarvan weet ik nu dat er dan wat aan de hand is en liep ik de wei in en pakte het lam op, die voelde veel te koud aan! Die lag dus gewoon te verhongeren en dood te gaan. Het had dus niet veel langer moeten duren volgens mij, en het lam was dan ook hard op weg om onderkoeld te raken. Er stond een behoorlijk gure wind en als je ook nog geen melk krijgt dan betekent dat een natuurlijk wisse dood. Afijn maar aan het zeulen met het lam dus.
De kudde liep zoals gewoonlijk achter me aan en hop alles het hok in. Brokkies in de voederbak en je hebt er geen kind meer aan. Vlekkie krijgt zoals gewoonlijk apart even te vreten anders wordt alles door de rest weggekaaid. Daarna met zachte drang alles het hok uit behalve Sproet en het jonkie. Die werd door haar moeder nu zelfs weggekopt! Het moest niet gekker worden! Goede raad is duur. En toen ben ik Sproet maar gaan melken, dat ging niet zomaar en je moest het beest bijna in een soort houdgreep nemen. Die uier stond op barsten! Dat was lang geleden, maar melken verleer je blijkbaar niet. Met een injectiespuit de eerste melk in de bek van Tiet gespoten, en gewoon uit gevoel de eerste keer niet al te veel gegeven. Er traden spasmes op dus ik had weinig hoop dat ze het zou overleven. Het voeden om de twee uur herhaald met telkens wat meer melk. Damien had een zuigfles te pakken gekregen en ik op het stro de fles aangelegd, net een baby zei Damien. In de avond bleek het beest een stuk levendiger te zijn. De fles bij moeders volgetankt en hop de volle mep van het melken.
Blijkbaar is dat 'per ongeluk' de juiste strategie geweest. Want wie schets mijn blijdschap toen ik in de ochtend weer kwam melken. Het hoefde niet meer, ik hoorde heftige zuiggeluiden. Zucht, het is in orde wist ik. De moeder heeft het lam geaccepteerd en het lam heeft de spenen gevonden. De geur van melk aan de uier heeft het hem blijkbaar gedaan.
En nu gaat ze snel vooruit. Nog wel ff een paar keer gecontroleerd. Tiet naar de moeder geduwd en hoppa, zuigen! Toch nog even aan de uier gevoeld, en die was behoorlijk leeg, da's een heel goed teken. Ze gaat het dus overleven en heeft dan nu haar naam Tietsia gekregen.Wat heeft die een dorst, gewoon opvallend wat die lammeren zuipen zeg!
En dat brengt ons weer bij het eerste lam, Felix. Die groeit als kool en is nu na een week al twee keer zo groot!
Maar ja wat wil je ook met twee uiers tot je beschikking.Charley heeft iets aan zijn poot, tsjonge, wat een gedoe met die schapen. Nou vanavond bij het voederen het beesie maar eens op zijn kont zetten en kijken wat er aan de hand is.
Blijkt iets met een te lange nagel te zijn. OK da's morgenochtend even knippen dus. Ach je krijgt zo wel inzicht in hoe die dieren verzorgd moeten worden. Maar een jaar geleden had ik niet gedacht zo met dieren om te zullen gaan. Het is ff wennen maar je hebt er ook lol van. Als ze zo om je heen komen om nog meer brokkies en je zachtjes aanstoten zo van: he komt er nog wat van! Hier met die brokken! Je zou bijna zeggen dat ze aan me beginnen te wennen.
En ze voelen zo lekker zacht aan. Die wol is dus prima.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten