Choses

Dingen. Zo van die dingen die passeren.

THOCP
Het History of Computing Project bestaat over een paar weken 15 jaar. Daar ga ik een special aan wijden. Niemand die dat interesseert natuurlijk maar goed. Voor eigen vermaak dan maar. Het project is oorspronkelik begonnen als voorlichting voor een groepje dames van UNDP experts in 1985 op Trinidad and Tobago. Zij vroegen zich namelijk tijdens de les over tekstverwerking af wie de computer nu eigenlijk had uitgevonden. Dat wist ik toen niet en zocht het op. Dat verhaal werd steeds uitgebreider en paste op een gegeven moment niet meer op een floppie. Uitdraaien was ook niet meer te doen waarna het verhaal in 1986 electronisch gepubliceerd werd op een BBS. Eind 90-er jaren werd het project stuk serieuzer en waren er redacteuren, een tiental informanten en +100k lezers per maand. In 2002 verscheen de eerste officiële CD met grosso modo de inhoud van de site plus wat extra's. Twee jaar later is zelfs een poster geroduceerd met een soort tijdlijn van de ontwikkelingen op computer gebied, waarvan zelfs 4 drukken zijn verschenen! Door mijn verhuizing naar LDF in 2008 kwam het project bijna stil te liggen. Het aantal lezers daalde daarom sterk, mede omdat de informatie via 10-tallen andere bronnen beschikbaar kwam.
De verbouwingen en dergelijke zijn eigenlijk wel voorbij en lijkt het tijd om een nieuwe start te maken. Sinds de eerste voorlichting aan de UNDP dames is er meer dan 30 jaar onderzoek verstreken. Dat is de afgelopen jaren natuurlijk wél gewoon doorgegaan. Toen Wim met de idee kwam om de site ook voor mobiele apparaten geschikt te maken stond mijn besluit vast om dit jaar het project weer nieuw leven in te blazen. Tot over een paar weken met de special.

Winter
Zoals bekend hebben we de SolarFarm de afgelopen herfst met 50% buizen uitgebreid. Dat zou een verhoging van de temperatuur moeten geven tot 15 graden gemiddeld in huis. Volgens de berekeningen van de ingenieur uit Wageningen dan. Als de zon vol op de collectoren staat naderen de temps inderdaad die magische grens in huis. Maar, in de winter blijft de zon hier regelmatig een paar dagen weg. De berekeningen waren volgens mij ook iets té optimistisch. Op het weertyp hier kun je moeilijk op dimensioneren. Of je zet zwar over capaciteit neer en moet je 3/4 van je zonverwarming in de zomer uit willen schakelen. Of je kiest een middenweg. Ter vergelijking, 600km zuidelijker, zo op de hoogte van Bordeaux, zijn er een kleine +1000 zonuren, scheelt een hoop. We hebben dus voor de middenweg gekozen en stoken daarom in de winter maar wat vaker bij. Mijn schatje geniet in ieder geval van de vlammetjes in de open haard.

Het eerste jaar is het afzien geweest hier en lag ik in een onverwarmde slaapkamer onder een dubbel dekbed met verkleumde klauwtjes het telefoontje vast te houden om met mijn schatje te babbelen. Die had wél dat magische knopje thuis: de thermostaat. Ontberingen waren dat gewoon omdat de kwaliteit van het brandhout nu niet je dát was. Erg warm was het dus niet te krijgen en stookte ik met gemak 70m3 hout weg in die winter. Toen een paar jaar later de zonneverwarming voor het zwembad een succes bleek te zijn viel het muntje. In de winter van 2010 is de SolarFarm aangesloten op de CV in het winter atelier, meer dan 22 graden scoorde dat. Het jaar daarop volgde de rest van het huis. Resultaat? Vóór de zonneverwarming zakte de temperaturen in de winter richting de 4 graden in de onverwarmde delen van het huis. Uiteraard zat er antivries in de CV dus voor barstende leidingen was ik niet zo bang. Na de aansluiting op de SolarFarm bleef de temperatuur ten minste overal op 10 graden. Het verhaal werd tot eind 2012 met de hand geschakeld, Echter naarmate het schakelpaneel meer functionaliteit kreeg ontstond de behoefte aan automatisering. Als je vergat iets om te schakelen knalden met gemak de slangen kapot en kon je met een bahco en een schaar de zaak  gaan repareren. Er kwam dan stoom uit de pijpen! Na veel wikken en wegen werd er uiteindelijk voor de Raspberry Pi gekozen. Die bleek op dat moment het meest flexibel te zijn voor het aan elkaar knopen van kleppen, relais, sensoren en meer van dat speelgoed.
Al snel ging het daarmee van kwaad tot erger en loopt het hele schakelprocess nu 100% automatisch. We kunnen zelfs via het interwebs (zie: solarfarm punt duckdns punt org) de situatie in de gaten houden. Krijg ik van bijna elke calamiteit een mailtje en een dagelijks rapport van wat de SF er de vorige dag van heeft gebakken.

Domotica
In de vier jaar dat we met die besturing bezig zijn kwamen ook steeds meer dingen in de vorm van modules op de markt die voorheen alleen voor professionals beschikbaar waren. Het wordt je nu ook wel erg makkelijk gemaakt. Je koopt wat van die modulen via eBay in China (dan een 10e van de prijs). Prikt dat met een paar draadjes op een z.g. breadboard aan elkaar,  beetje programmeren en hoppa! Zomaar de luchtdruk, luchtvochtigheid en lichtsterkte op je monitor.

Als dat dan zo makkelijk gaat ga je nadenken over allerlei ander speulgoed. 't Zou zo maar leuk zou zijn een klein robot achtig karretje rond te hebben knarren met een camera erop, zou je zoiets ook achter de schapies aan kunnen sturen? Ga je denken aan rookmelders omdat dat nu eenmaal wettelijk verplicht is. Die pasklare commerciële dingen gaan immers om de haverklap stuk net als die 3 tienen die die dingen kosten. Ook leuk, detectoren om te signaleren dat de schapies in de stal lopen (gaat camera aan), een elektronisch kattenluikje voor Qubit zou ook wel leuk zijn, druk sensoren om te meten hoeveel hooi de schapies vreten, Ph meter voor je zwembad, temperatuur meten van het rookkanaal, variabele toeren sturing voor de zwembadfilter motor (gereed 2015), bewatering en verlichting voor de tuin, om maar eens wat te noemen.
Uit pure blijdschap daarover ben ik ook maar weer begonnen met parallel computing. Een projectje dat 15 jaar geleden is stopgezet vanwege tijdgebrek. Nu, met die raspi's, is de verleiding gewoon té groot geworden en de hobby is vorig jaar weer opgepakt. Vandaag kreeg ik de laatste twee modules per post uit .cn en staat RPar 2 alweer op stapel. Nut daarvan? Nul komma nul, maar wel weer een hoop lol en het houdt je brein scherp. Door de betrekkelijk lage prijs van de Raspi's (35$ / st) kost je het ook nog geen arm en been om een 8 node cluster op te zetten.Uiteraard wordt er wel iets leuks bedacht om mee te doen, wees gerust.
 
Kijk en dan zit er opeens een hardnekkig foutje in een van m'n programmaatjes en staat het uitbouwen van wat dan ook weer ff stil totdat ook dat laatste bitje weer goed staat. Druppelsgewijs blijven de onderdelen uit .cn aankomen, dat dan wel weer.

Oh ja er staat domotica als kopje. Fannie vroeg me of er niet op wat meer plekken het licht automatisch aan kon gaan. Natuurlijk kon dat. Meteen maar weer eens het net rondgestruind of er ook niet een schakelingetje te bouwen was om het licht niet ineens op 100% sterkte te hebben maar gedimd aan en uit te zetten. Prettiger voor de oogjes. Oh, en als je de keuken binnenkomt 's nachts waarom ook niet zoiets maar dan met een licht slang, of zo. Zou je dat ook nog eens stemgestuurd kunnen maken, wel?  De tuinverlichting ook al iets wat al een paar jaar op het lijstje staat. De daglichtmeter is bijna in elkaar gesoldeerd in een van een oude schemerschakelaar gesloopte behuizing, daar kan dan weer de verlichting mee getriggerd worden. Wat te zeggen van een intercom met video voor mensen die aan de deur staan, een HAL 2000 model lijkt me errug cool. Gezien op de interwebs. De lijst met knutsel dingetjes voor het gemak in huis kan zomaar heel erg lang worden. Goed, alles een voor een dan komt de rest van zelf ;=)

Baksteen

Van de week schreef iemand onder het pseudoniem Eric Kwakman een prachtig stukje proza in de krant. Dat is het doorgeven echt waard. Heb een paar zinnen voor de vorm in een andere volgorde gezet, dan lijkt het meer op een gedicht (sonnet).

Als ik niet kijk. Heb ik het niet gezien. 
Dus ik kijk niet. 
Wist ik er niets van. Kunnen ze mij niets maken. 

Als ik niet praat Heb ik het niet gezegd. 
Dus ik praat niet.
Wist ik er niets van Kunnen ze mij niets maken 

Politiek. Ik ben er niet, ik ken ze niet Politiek.
Ik kijk niet en ik zeg niets.
Als ik niet lees. Weet ik het niet.
Wist ik er niets van. Kunnen ze mij niets maken.

Dus ik lees niets. Ik kijk niet en ik zeg niets. 
Ik praat niet en ik zeg niets. 
Als ik niet luister. Hoor ik het niet. 
Wist ik er niets van. Kunnen ze mij niets maken.

Een werkelijk prachtig werkje, bijna alles klopt volgens de klassieke regeltjes voor een sonnet. Bovendien tendeerd het als het geschrift van Emile Zola's : "J'accuse", maar die had er iets meer woorden voor nodig. Bewonderingswaardig. Het zal geen verrassing zijn dat hier het kabinet Rutte ten voeten uit beschreven wordt. Hoe treurig dat ook is.
In reactie op Rutte's uitroep dat de onderste steen boven zou komen met de neergehaalde vlucht MH17 komt ook een snedige opmerking in het zelfde artikel: Als Rutte al die onderste stenen nu eens boven water haalt kan hij er een riant huis van bouwen.(JPH)

Nu Rutte ook nog eens op het pluche van de .eu is neergestreken en ineens ferme woorden slaakt: het vluchtelingen probleem moet in drie weken opgelost worden, of zoiets. Belachelijker kun je je zelf niet maken, toch? Als ik dat soort mensen op het bewegende beeld zie heb ik altijd de associatie met het programma "Talking heads" en kan ik alleen nog maar grijnzen. Mooi gesproken. Maar sinds de .eu bestaat - gevormd tussen 1951 en 1993!! -  zijn ze nog nooit op tijd in beweging gekomen, dat zal in dit geval ook niet anders zijn. Dus gaat binnenkort de stront in de ventilator slaan. In Canada zullen ze vast en zeker al wel een hotel in orde aan het maken zijn om de hoogwaardigheidsbekleders uit .nl onderkomst te kunnen bieden. Uit de wind is het immers makkelijker roeptoeteren ;=)

Niettemin Kwakman's proza is een juweeltje, dat wilde ik maar even melden.

Update 20160121
Bij datzelfde artikel in de krant stond een foto van Rutte die in een dure limousine steeg en nog even wuifde naar de goegemeente. Tien minuten later stond er een andere foto. Een voorstelling van Rutte met beide duimen omhoog. Waar herinner ik me dat beeld eerder van. Oh ja, toen Zalm de Euro introduceerde - zijn we ook vies de mist mee ingegaan. En nóg een. Herinnert u zich nog die foto van Nina Brink? Ook met de duimen omhoog. Daarna stortte het aandeel in elkaar. Vele mensen verloren hun spaargeld.
Mischien is dit van de krant een héél subiele waarschuwing: "oppasse mense!"

Export Auto

Mijn auto heb ik in 2010 geëxporteerd. Daar had je voor nodig:

• Quitus Malus - dat je je belasting / BTW hebt betaald over de auto
• aankoop rekening
• justificatif de dominicile - bewijs dat je in LDF woont: telefoon of electriciteits rekening
• certificat de conformité  - 'europees typekeuringsbewijs'
• kenteken delen 1-2-3
• Als je auto ouder was dan 4 jaar moest het ook nog een Franse APK ondergaan, dat hoefde in mijn geval niet.

Dat certificat kreeg je door een copie van je huidige kentekenbewijs, een brief met het verzoek om, en uiteraard een scheque van 120E in een envelope te stoppen en naar Parijs op te sturen. Twee weken later had je dat papiertje in huis.
Dan naar de belastingdienst voor de Quitus Malus, verkooprekening met BTW werd even bediscusiëerd tussen supervisor en de baliedame en zonder mankeren werd het begeerde papiertje aangemaakt
Bij de préfecture aangekomen werd elk papier weer zorgvuldig bestudeerd en in een enkel geval (ongegrond) in twijfel getrokken. Het door de baliejuffrouw een paar keer heen en weer lopen naar de supervisor bracht ook dat weer in orde.
Omdat alle papieren prima in orde waren was het langs de belastingdienst gaan, naar de préfecture voor je nieuwe kentekennummer en Cora om platen te laten maken met het voorlopige kentekenbewijs in een dag voor elkaar.

bron: topcar

Vier jaar later. Hoe anders ging het om de auto van mijn schatje te importeren. Bij de auto zat nu een plastic kaartje als kentekenbewijs, incluis een soort chip. Een en ander om vervalsing tegen te gaan. "Dream on boys!". Die kaartjes kun je gewoon bij een willekeurige chipcard maker bestellen en naar eigen inzicht bewerken met een goede printer. Voor de chip kun je voor een paar tienen een apparaatje kopen om die te kunnen beschrijven. Flauwe kul dus allemaal. Bij de belastingdienst was alles gelijk gebleven, met de Quitus Malus trokken wij naar de préfecture. Echter dat kaartje bleek niet het gewenste effect te hebben, er ontbrak nog een deel twee, echt waar hoor. En ze liet daarvan zelfs nog een copie zien van een eerder geimporteerde auto.

Het door de garage afgegeven certificat de conformité werd echter klakkeloos geaccepteerd. Goede raad was duur en werd duur. Eerst maar eens met de RDW gebeld. Dat deel twee bleek een export bewijs te zijn en kon je alleen krijgen als je de platen kwam inleveren. Platen inleveren? Die hingen bij mij nog gewoon in de garage! En kon dat via de post? Nee, we moesten die platen zelf komen inleveren. Dan knipten ze een hoekje van het kaartje af (weer zoiets uit het jaar nul) en daarmee werd de auto uit het RDW register doorgehaald. Dat kaartje paste preces in de uitsparingen van het deel 2. Wij keken elkaar eens aan, nou ja het scheelt gewoon teveel geld om dat er maar bij te laten zitten. Dus wij in de Caddy naar onze pied à terre in .nl getuft, de volgende dag naar de RDW.
update 20150120
>> Bij de balie gekomen vroegen we naar het naadje van de kous. Een beetje meesmuikend vertelden de baliemensen van het RDW dat we dit klusje ook hadden kunnen delegeren via iemand in NL, niks niet persoonlijk inleveren. Maar dat mochten ze niet vertellen door de telefoon - big brother weet je. Of je zou zoiets ook van te voren kunnen regelen vóór verhuizing naar LDF. Op onze opmerking dat je dan onverzekerd rond zou rijden, werd geantwoord dat je daar een speciale verzekering voor kon afsluiten die dan drie weken geldig was, net als de export platen die je dan - n.b. - zelf mocht maken. Nu neemt verzekeren iets meer tijd in beslag omdat je allerlei papiertjes nodig hebt, maar dat terzijde en stof voor een volgende blog. <<
Voor alle zekerheid kochten we bj het GWK ook een wat meer officiëel aandoend CdC voor nog geen tientje, dat in tegenstelling tot 120E bij de Franse importeur. Zoiets met stempels en handtekeningen erop, dat doet het altijd beter bij de fransjes. Je wist maar nooit hoe de pet van de baliejuffrrouw er bij zou staan. Want dingen zijn erg afhankelijk van bij welke préfecture en ok nog welke dame je achter het loket vindt.
Uiteraard haal je dan nog wat goedies op bij Appie, bij Action koop je de hele voorraad acrylkit op en na een dag rust weer terug naar ons honk in LDF.
's Maandag's stonden we natuurlijk te dringen bij de balie. Alle papiertjes, formulieren kopietjes in de aanslag. Uhm... heeft u een cheque die ik kan bijvoegen bij de aanvraag? Huh, kunnen we niet gewoon met een kaartje of cash betalen? Nee dat kon niet omdat het preciese bedrag nog niet bekend was. Je betaald namelijk eenmalig een bedrag naar vermogen en CO uitstoot bij import. Huh, maar dat is toch gewoon geld! Ja maar voor buitenlandse auto's kan dat niet, die moeten een cheque bijvoegen. Als een soort garantie zei ze. (Awel, het xenophobisme in LDF is nog steeds enorm, met/bij alles wat uit het buitenland komt vragen ze nog steeds extra garanties, in welke vorm dan ook.) Verder luidde het: bovendien kan ik de aanvraag niet onmiddelijk verwerken, dus komt u morgen maar terug. Ik bel u wel. Buiten dat we ons cheque boekje niet bij ons hadden zou het dus nooit gelukt zijn binnen een keer dat kenteken te krijgen. Ja gekke Henkie, een blanco cheque achter laten. Terwijl we de volgende dag wél met het kaartje konden betalen.
Oké, je verwacht natuurlijk - door ervaring geleerd - dat niet alles in een keer geregeld kan worden in LDF. Daar ben ik nu wel aan gewend geraakt. Maar dat van die blanco cheque was een nieuwe. Met de nieuwe platen de volgende dag werd bij thuiskomst mijn schatje's auto opgesierd met de nieuw platen. Stap een van de verhuizing afgerond. Nu nog ff de bpm terugvragen en dan zijn we ook daar weer vanaf. Scheelt toch 1200 euries per jaar aan wegenbelasting. Dat laatste zit hier namelijk gewoon in de brandstof verwerkt. Heel efficient en je betaald daarmee naar gebruik, daarom ook nog eerlijker.

bron: CitCity

Frankrijk is een land vol met tegenstellingen en grote contrasten. Dat maakt het voor ons als kaaskoppen een bijzonder land. In .nl klagen we al als er verschillen zijn tussen de ene gemeente en de andere voor gelijksoortige regelingen. Laat ik u wat vertellen. Als je hier in LDF op verschillende dagen aan de balie komt bij om het even welke overheid (behalve de belastingen dan, want die zijn super goed geregeld) dan kan het beslist voorkomen dat de baliedames verschillende verhalen ophangen en het dan misschien wél lukt voor een bepaalde aanvraag. Van département tot département verschillen de intepretatie van de regeltjes ook nog eens. Soms niet eens ongegrond omdat de situatie kan verschillen. Maar als je de discussies leest op bijv. nederlanders.fr smul je wel van de verhalen van de posters die dan weer iets hebben gevonden dat dan blijkbaar toch niet helemaal uniform blijkt te zijn.

Het is wel verstandig niet van de hoge toren te gaan blazen en je altijd beschaafd op te stellen. Ook al heb je gelijk. Want als er iets is waar de fransjes een hartgrondige hekel aan hebben dan is het onbeleefd gedrag.  Gewoon de charmante hulpbehoevende buitenlander uithangen dat bewerkt wonderen. Een glimlach opent meer deuren dan je denkt.

De Kraai

Stelt u zich een met het zachtgolvende landschap meegaande in volle pracht staande  boomgaard voor. Het fruit hangt rijp en zwaar aan de schijnbaar onafzienbare rijen bomen. Op een mooie herfstdag als al het fruit een zoete aanlokkelijke geur afgeeft landt meneer Kraai in de kruin van een boom. De boer ziet dat en vindt het prima. Kraai pikt wat in het sappige fruit links, nog een andere appel rechts, nog een peertje misschien en welvoldaan vliegt Kraai naar een volgende boom om een tukkie te doen. De volgende dag krast Kraai tegen iedere overvliegende Kraai dat het hier goed eten is: "Komt allen! Het fruit is rijp en overvloedig. Het einde van de boomgaard is niet te zien!" Dat krast Kraai niet tegen dovenmans oren.
Niet lang daarna komen er enkele tientallen families Kraai mét hun neefjes en nichtjes bij de boomgaard aan. De hapjes die links en rechts uit het fruit worden gegeten vallen eigenlijk niet op. Werkelijk, in de bomen hangt gelijk een hoorn van overvloed aan fruit, het wordt ze van harte gegund. Tijdens de oogst gooien de plukkers het aangegeten fruit simpelweg in manden voor de bereiding van sappen. Jarenlang gaat dat zo, eigenlijk heeft niemand er last van. Het is immers niet meer dan normaal dat de overvloed gedeeld wordt met anderen. Dat sommige families Kraai bomen helemaal voor zich alleen claimen vinden de fruitboeren ook niet erg, er zijn er zat. Dus wat zou het. Een paar seizoenen verder leveren de geclaimde bomen niet zoveel fruit meer op. Want, op het gevaar af om in de ogen gepikt te worden door meneer opper Kraai werden de bomen door de boeren maar niet meer gesnoeid. Daar lijdt uiteraard de productie onder. Dus Kraai verhuisde naar een andere boom, daar had ie recht op vond ie. Evenzo deden andere ondertussen aangekomen Kraai families. Luid uitkraaiend naar passerende families Kraai: "fruit zat en niemand die je wegjaagt, komt hier van het gratis fruit genieten." Complete boomgaarden gaven na verloop van tijd geen fruit meer, geen boer die er voor zorgde immers. De laatsten werden door de kraaien als ongenode gasten gezien en moesten natuurlijk verdreven worden. Verlaten fruitbomen kregen geen kans zich te herstellen omdat zich steeds nieuwe en grotere families Kraai in de boomgaarden kwamen vestigen. Op mooie dagen kon je boven de fruitvelden zwarte wolken van familie Kraai zien samenpakken. Dat hier en daar grote plekken met kale bomen waren ontstaan was niet erg. Nog steeds groeiden voor de boeren de bomen tot aan de hemel.
Op zekere dag echter was, ver weg van de noordelijke boomgaarden, in het land waar de familie Kraai oorspronkelijk vandaan kwam, geen boom meer te bekennen. Het land was tot een woestijn verworden. Onderling maakten de nog achtergebleven families Kraai zich ook nog het leven zuur en werd de familie Kraai verteld dat in het noorden heerlijke sappige peren en pruimen hingen. Als je alleen de boeren die er werkten maar verjoeg dan had je binnen no time je buikje vol en een leven als een prins in Frankrijk. Dus hop strek je vleugels en vlieg naar het noorden. Zo gezegd zo gedaan en honderdduizenden dicht opeen gepakte families Kraai vlogen naar het land van melk en honing. Jawel hoor, de bomen hingen vol met fruit. Ongelooflijk, wat zagen ze een pruimen hangen, oh als eieren zo groot! Als een zware zwarte deken streken ze neer over de groene bomen vol met fruit en het banket begon. De boeren zagen dat alles met een glimlach aan en dachten, och ze hebben zo'n honger laat ze maar gaan. Na een tijdje echter verschenen er een paar scheurtjes in dit idyllische beeld. Want aan de grenzen van het land van melk en honing begonnen de gulle fruitboeren iets genuanceerder over de overvliegende volkeren Kraai te denken. Geleerd hebbende van gelijke versies van dit verhaal in het verleden stuurden ze de landende families Kraai met de vriendelijke groeten door naar noordelijker gelegen boomgaarden. Beleefdheidshalve werd het aangeboden fruit en water door alle Kraai-tjes geweigerd, immers in het noorden was alles voor elkaar, met torenhoge nestbomen, gratis fruit, prachtige uitloopweiden en prima schuilplekken. Kortom een veilige haven om alle ellende uit de teloorgegane thuisboomgaarden voor eens en altijd achter zich te laten.
Onder de familie Kraai bevonden zich ook wat leden die het minder nauw namen met de ongeschreven wetten van de gastvrijheid. Zodat zich al snel een hoop jeugdige makkelijk te beïnvloeden Kraaitjes op grote uitloopweiden verzamelden, waar ook andere soorten vliegend volk kwamen. Dat waren lelijke en lastige vogels werd hen verteld en geen knip voor de neus waard. Die hadden ook nog eens geen enkel respect voor de net ingevlogen families Kraai en moesten dus het leven zuur gemaakt worden. Zodat ze maar weg zouden blijven uit de net veroverde boomgaarden. Doe er mee wat je wilt en toon jullie intense minachting! Na gedane zaken keerden de jongeren Kraai weer terug naar de zich langzaam verdorrende boomgaarden. Van de groene glooiende heuvels vol met gele spikkels rijpend fruit was niet zo veel meer over. Nee, eerder was het ooit zo groene landschap verworden tot een dor en droog takkenbos met een woestijn in wording. De boeren kwamen natuurlijk niet meer voor het land zorgen en al spoedig begon het er precies zo uit te zien zoals in het verre zuidelijke thuisland. Met gretige ogen werd dan ook naar de andere kant van de rivier gekeken, dáár bloeiden de bomen nog wél. Waarom verzorgden de boeren het veroverde land niet meer en waarom verhinderden de boeren dat er nog van dat lekkere sappige fruit aan de fruitbomen kwam. Dat deden ze beslist met opzet werd er door boze tongen rondgebazuind en spoten de boeren vast en zeker gif over de bomen heen waardoor er niets meer wilde groeien. Dat beweerden de kraaiende vossen onder hen. Al spoedig verzamelden er zich steeds meer leden van de familie Kraai aan de oevers van de rivieren. Kijk, werd er geroepen, daar groeit nog wel fruit. Laten we een hapje halen, joelden ze tegen elkaar. Het duurde dan ook niet lang of de eerste moedige jonge Kraai-en strekte de vleugels en met kleine keitjes en scherpe stukjes hout verdreven ze de boeren van de andere oever. Dit land is nu van ons werd er in alle hevigheid gekrast. De boeren, nu nóg niet wakker geworden vonden het heel erg om over de situatie te praten en trokken zich om conflicten te vermijden nog verder terug.
Zo werd het mooie groengolvende land vol met sappig fruit aan de bomen aan de volgende vloedgolf van familie Kraai overgelaten. Ze hebben het zo nodig dachten de boeren. Niet zo  verwonderlijk eigenlijk dat binnen één enkele generatie Kraai ook het net veroverde land er verdort bij begon te liggen en er niets meer wilde groeien. Dat was de schuld van de boeren klonk het opnieuw. Laten we ze ook van de rest van hun land afjagen zodat we alles zelf kunnen doen en we eindelijk voldoende fruit hebben om iedereen te eten te kunnen geven. Zo geschiedde het en niet lang daarna waren er alleen nog de tot Kraai bekeerde boeren die in het noorden bleven wonen, maar zoveel waren het er niet. Daarom leed nu iedereen honger. Immers géén Kraai te vinden die het land verzorgde. De boeren in het zuiden vonden het verschrikkelijk wat er in zo'n korte tijd was gebeurd en besloten na heel lang aarzelen samen met de gevluchte boeren uit het noorden om de familie Kraai een koekje van een ander soort deeg te geven. Als het maar niet te laat was nog iets van het mooie land te redden. Grote netten werden er om de kolonie Kraai gespannen, geen enkele Kraai kon nog ergens anders heen. Het door netten afgesloten gebied werd in de loop der jaren steeds kleiner gemaakt, veel kraaien stierven een hongerdood. De familie Kraai had het daarom niet meer zo naar hun zin. Dat had zo door kunnen gaan totdat alle Kraai-tjes de grote overtocht gemaakt zouden hebben, als er niet een wijze boer was geweest die de uithongering stopte. Hij stuurde de nog steeds invliegende families Kraai consequent weer terug naar hun oorspronkelijke boomgaarden voor zover die door de noordelijke boeren waren opgezet. De grote schoonmaak was voorbij. Héél langzaam begonnen de dorre boomgaarden weer groen te worden. Wellicht dat volgend jaar er weer fruit aan de bomen komt te hangen zeiden de boeren bedroeft tegen elkaar. Het was goed zo. Kraai en boer leefden uiteindelijk naast en met elkaar. Een hier en daar aangepikte appel verdween gewoon weer in de manden voor vruchtensap.
De zwarte vossen onder de kraaien, met pek en veren besmeurd, kropen weer terug in hun diepe donkere vochtige holletjes, om van daaruit wellicht nog te blijven stoken, liegen en bedriegen. De Kraai families in het verre zuiden kregen wat er overbleef van de boomgaarden. Ook dat was meer dan genoeg.

updated 20160113, vrij naar Jean de la Fontaine (1621-1695)


bron foto: bewerkt door mailleroncourt 

2016

2016

Allereerst natuurlijk:

 

Live long and Prosper

Dat dit jaar iedereen veel geluk en voorspoed mag brengen, niemand zijn baan meer verliest en die droom vakantie eindelijk uitkomt. Zo, iedereen het kerstdiner doorstaan, de knallende kurken opgeruimd en de kruitdampen uitgehoest? Dan kunnen we de draad oppakken en kijken wat het makkelijkste is om het leven wat te veraangenamen. De nieuwjaars overwegingen dus. Bij de een is dat een stevige plak vlees op de gril, een ander een nieuwe computer, hangbank of huis. De volgende zal al tevreden zijn als alles blijft zoals het is. We moeten ons vooral niet al teveel van de problemen aantrekken. De wereld verbeteren laten we gewoon aan hen over die daar voor ingehuurd zijn. Toch?!

Vorige week waren we uitgenodigd op Frank's oudejaarsreceptie. Ruim in de champagne, erg lekkere happjes en lekker tegen zijn twee zonen aan staan lullen. Twee jonge mannen in de startblokken om het leven uit te dagen. De jongste had al een redelijk aantal glaasjes achter diens huigje doen verdwijnen dus werd het een goed gesprek over het zijn der dingen en wat verder ter tafel kwam. Grappig om te merken hoe de geschiedenis zich herhaald. Twee jonge mensen vol met vraagtekens over wat het leven hen zal gaan brengen en zich afvragend hoe ze hun lotsbestemming zouden kunnen beinvloeden. De puinhopen om hen heen ziende hadden ze op een glorieuze toekomst niet al te veel vertrouwen. Als ouwe knakker kon ik hen alleen meegeven:  kijk naar wat je makkelijk afgaat en probeer daar in uit te blinken, en vraag je je af of je daar de komende 15 jaar van zou kunnen leven. Dan gaat het wel goedkomen. Breng passie in wat je doet en laat je hart spreken. De beiden keken me een beetje aan van: "tuurlijk ouwe, maar wel makkelijk lullen zo over de rand van een glas champagne." Waarop ik de oude chinese wijsheid maar weer eens van stal haalde: "kansen komen voortdurend voorbij, maar je moet wel je hand uitsteken om ze te pakken". Oempf, dat was een béétje te makkelijk, zag ik aan die gezichten. "Volg je hart, maar zorg ook voor een plan B, want kennis en opleiding kunnen ze je nooit meer afpakken." Bij Patokkel, wie was hier nu aangeschoten, hè?
Toen kwamen de satéetjes langs, mét pindasaus. Kijk en dan heb je niet veel meer te lullen, dan begint het serieuze werk, hop áán het wérk! Smek.

Aan al het goede komt een einde en doken we laat in de avond de frisse nachtlucht weer in. Het weer houdt de gemoederen behoorlijk bezig de laatste tijd. Het lijken wel nederlanders zo uitgebreid hebben we het over het weer. De bakker noemt het bizar, de ander de klimaat verandering. Zelf wrijven we in onze handjes, want warmer is beter. Op het ogenblik lijkt het dan ook niet erg ijzig te gaan worden. Oh wacht! Februari kan nog heftig zijn in de Haute Saône. 

Vauvillers 5km van ons vandaan

Temperaturen in die maand zijn wel eens onder de -20 gekomen. OK een of twee nachtjes maar toch voldoende om ff extra maatregelen voor de schapies te moeten nemen als dat weer zou gaan gebeuren. Voldoende hooi, het zoutblok weghalen anders vriezen ze daaraan vast. Dit voorjaar wil ik toch opnieuw proberen een cameraatje op te hangen in de stal, een IR dingetje dit keer, zodat ik het werpen der lammeren kan zien die bijna altijd tegen zon's opgang gebeuren. Dat lijkt me zo spannend om eens live te kunnen zien!

Eens opgeziocht wat de landelijke météo zegt over de temperaturen enzo:

Limoges, ja waar die toffie-kleurige koeien rondlopen, schijnt zo'n beetje het gemiddelde klimaat van La Douce France te vertegenwoordigen. Lekker weertje, zo te zien. Hoewel, de laatste paar jaren kun je op het gedrag van het klimaat geen pijl meer trekken. Te veel verstoringen in de vorm van: kappen van bossen, plastic eilanden in de oceanen, fijnstof (industriëel en natuurlijk) in de lucht, broeikasgassen door de veehouderij, enz enz... 

Ook wel lollig om te zien wat de max en min temperaraturen zijn:

bron: méteo limoge

Bovenstaande extremen geven eigenlijk hetzelfde beeld als in de Haute Saône. Maar +22 graden in Feb? Dat zou een regelrechte ramp voor de insecten betekenen die vorig jaar ook al de grote afwezigen waren. De bijen (honing) zouden daardoor zomaar de doodsklap kunnen krijgen. Wordt dat gouden goedje nóg schaarser. Honing gebruik ik best wel veel in onze keuken, hoewel goed spul sowieso zeer moeilijk te krijgen is.
Om het beeld kompleet te maken, de zon ook nog ff. De zonuren:

Ook hier zullen de komende jaren de extremen en verstoringen wel weer roet in het eten gooien. De Haute-Saône ligt nog net in de donkergroene zône. Houdt dus niet echt over. Hebben we het over de neerslag komt de Haute Saône er niet echt bekaaid af. Staat op de 65e plaats op de landelijke ranglijst. Lokaal zijn er grote verschillen, vooral als je in het aan de Voges grenzende gebied zit. Daar heb je toch een iets ander klimaat. Voornamelijk natter. De kou vinden we altijd heel erg meevallen.

bron beide kaartjes: actualitix.com

Alles bij elkaar genomen zijn de départementen 81 en daar omheen zeer goede kandidaten om neer te strijken. Niet voor niets zijn die zo populair bij de butenlaanders. Andere kaartjes op die site gaan over aardbevingen, overstromingen en zo. Bijna geen enkele provincie is gevrijwaard van overstromingen. Denk ik dan weer: als je je huis niet in de buurt van een rivier of in een dal hebt staan is het gevaar voor overstromingen niet zo groot natuurlijk. Aan de andere kant als je in de bergen woont krijg je weer te maken met meters sneeuw of, zoals dit jaar: regenval. Heb je ook nog die mistral achtige winden in de winter. Dus er is altijd wel wat.
Op nederlanders.fr loopt een draadje over overwinteren in LDF. Zoals te doen gebruikelijk vindt elke reaguurder diens provincie de mooiste. En ze hebben allemaal gelijk. Daarmee kan ik alleen maar concluderen dat je je hart moet laten spreken bij het kiezen van een stekkie in La Douce France, áls je er al zou willen wonen natuurlijk, dat dan nog wel. Uiteraard zijn er wel betere en ook slechtere landen om te wonen dat besef ik ook wel. Elk land heeft altijd een aantal sterke punten en ja, je kunt op elk land ook wel wat afdingen. Normaal toch?