Workaway

Zo kwam ik aan de url van Workaway, die link kreeg is van Wim. We zochten immers, net als voorgaande jaren een hulp voor de zomermaanden om ons het werk een klein beetje te verlichten. Een beetje meehelpen met het schoonmaken van de kamers, wat losse klusjes en huishoudelijk werk. Niets zwaars of ingewikkelds, tegen kost en inwoning met relatief veel vrije tijd. Workaway bood precies dat. Jonge mensen die op reis waren en hun reis al werkende bij verschillende adressen doorbrachten. Hier een week daar een maand al naar gelang dat uitkwam. Via die site kwam Jenifer in beeld. Zij hielp ons door de laatste weken van het hoogseizoen heen. Helemaal in het idee van Workaway: onderdak en de kost aan reizenden te bieden en als tegenprestatie doen zij dan wat klusjes. Dat Jenifer de handen flink uit de mouw steekt is enorme mazzel en vinden we dat we het met haar enorm hebben getroffen. Daarom gaan we het voor volgend jaar weer proberen met iemand van workaway. Voor haar is het een mooie gelegenheid het leven op het Franse platteland ook eens van wat dichterbij te kunnen meemaken. Op onze beurt krijgen wij dan weer in kijkje in haar wereld. Een win win voor iedereen. Allerlei nieuwe dingen eet ze hier, wat ze in haar land niet zo direkt zou eten. Kaas met jam op je boterham vind ze heerlijk. Jambon met abrikozen jam, smullen. Kip abrikozen, spare ribs, het gaat er allemaal in als koek. Op haar beurt is ze weer verbaasd dat we een uitgebreide collectie aan oosterse kruiden hebben, tot zelfs meer dan één wok. Dat we gerechten uit allerlei landen eten door de week, wat voor ons de normaalste zaak is, doet bij haar uitroepen van verbazing slaken. Fijn als je het iemand zo naar de zin kan maken. In het weekeinde doen we iets leuks met haar, een tourtje naar Gray met een enorme omweg, naar de vide greniers in Vauvillers en daar een enorme omweg via allerlei kleine gehuchtjes. En in de avond lekker in het zwembad poedelen. We horen haar uit over films die ze leuk vind of zou willen kijken en zien dan ergens een torrent te pakken te krijgen. Lekker met zijn drieën voor de buis een flimpie kijken, heerlijk ontspannend. Ze zit vol met vragen die we zo goed mogelijk proberen te beantwoorden. Is erg benieuwd naar het land waar we vandaan komen en merkt op dat mensen uit het noorden wel erg lang zijn. Gisteravond dobberend in het zwembad lagen we te praten over onze star-gazing avond (15 Aug) en dat ze never nooit van de aardbol af zou willen of de grond moest onder haar voeten verdwijnen.
Zelf koken vind ze eng dus wij meteen een bij toerbeurt het hoofdgerecht maken ingesteld. Als er geen gasten zijn dan, want een beetje roeren in een pannetje kan eigenlijk iedereen. Een diner voor 12 mensen op zetten, daar moet je meer routine voor hebben opgebouwd. Dus we gooien haar niet voor de wolven, dat zou niet eerlijk zijn. Maar voor ons drieën koken vindt ze leuk. Met zijn allen knutselen we dan wat in elkaar. Eigenlijk gaat het best wel prima en helpt ze goed mee met het koken voor de gasten.

Volgend jaar? Dat is het maar afwachten, maar we kijken er naar uit weer iemand in huis op te nemen en er met elkaar weer wat van te maken.

Waele
Dat doet me denken aan iets anders, vergelijkbaar wel. Vroegah, echt lang geleden, vanaf de 13e eeuw of zo ontstond er in de westerse wereld een georganiseerde beroepsbevolking. Onder invloed van de toenemende bevolkingsdruk ontstonden er steeds meer specialisaties. Beroepen als smid, timmerman, huidenmaker, broodbakker enzovoorts onderscheidden zich steeds duidelijker. Uiteindelijk ontwikkelde zich dat in een systeem met beroepsgroepen en werden die al snel Gildes genoemd. Gildes hadden natuurlijk regels, geheimen, bobo's en het meest interessante: een leer systeem. Het Meester - Gezel - Leerling systeem. Een leerling werd meestal uitgebuit en moest gratis zijn diensten leveren en dat vaak meerdere jaren. Woonde veelal in bij de leermeester en danste naar diens pijpen. Als je beviel na bewezen kunsten kon je na een heel aantal jaren Gezel worden. Dan was je al heel wat in die tijd. Als Gezel commandeerde je een paar leerlingen in het rond en maakte je hen het leven net zo zuur als je zelf ervaren had. Had je een goede Meester dan stuurde die je met wat zakgeld een jaar of zo op de Waele. De meesten moesten zelf maar zien hoe ze zich redden. De Waele betekende vaak een lange zwerftocht langs 's Heeren wegen tijdens welke je als Gezel je diensten aanbood of dingen repareerde waar nodig of opportuun. De beloning bestond uit een hap eten en of onderdak. Gezellen zochten daarna vaak een afstudeer gelegenheid en maakten hun 'meestersstuk'. Na goedkeuring van het piece d'oeuvre door de Gilde raad werd de gezel als Meester in het Gilde opgenomen en begon vervolgens zijn eigen business. ZZP-er puur sang zeg maar. Zo werkte dat systeem grosso modus. In de niet westerse landen werkt het in de een of andere vorm nog steeds zo. Daar bestaan goeddeels geen technische opleidingen die voor iedereen toegankelijk zijn. Je leert je vak "on the job" zo gezegd. Daar is wat voor te zeggen voor zoiets. Natuurlijk leer je op onze technische opleidingen je vak, maar in de praktijk wordt je vak volwassen.
Tegenwoordig hoor je ook steeds meer over jonge mensen die een jaar naar het buitenland gaan om te studerenm als uitwisselingsstudent, om werken, au pair... Ook een soort van Waele dus. Eerst maar eens in de wereld rondkijken, dat leert je met andere ogen naar je eigen wereldje te kijken.

Zelf ben ik in mijn jeugd ook veel gaan reizen, een paar keer kris kras een maand lang door Europa trekken. Dat gaf je een andere kijk op het leven om met zoveel andere jonge mensen uit alle delen van de wereld te kletsen. Vaak met handen en voeten, maar je kwam er altijd wel uit. Grappig, je kwam elkaar overal in Europa weer tegen. Dat waren avontuurlijke ontmoetingen. Met de zonnewende zat je in in Noorwegen een dikke week later hartje zomer levend op souflaki's op een eilandje in Griekenland. Meestlal reisde ik 's nachts om geld uit te sparen voor een hotel of jeugdherberg. Zo werd ik een keer midden in de nacht de coupé uitgebonjourd om over te stappen op een trein die je dwars door communistisch Europa heenvoerde met geblindeerde ramen om ruim een dag later gedumpt te worden in Berlijn. Daar sta je dan met je Inter Rail kaart en zo hongerig als een wolf. Of besloot je met een Israeli mee te liften dwars door toenmalig Joegaslavia en eindigde je midden in een maisveld omdat het stuur plotseling losschoot. Uiteindelijk werd ik bij Gare du Nord in Parijs gedumpt. Gelukkig gold mijn interrail kaart nog en kwam ik zonder al te veel gedoe weer thuis. Vol met verhalen en tientallen foto's.
Reizen is altijd een gezonde zaak. Hoewel. Ook met Fannie ging het reizen gewoon door. Een trip naar Egypte zal ons altijd bij blijven. Een maaltijd in de trein naar Luxor bezorgde ons toch een paar dagen behoorlijk ziek zijn. Fannie was tenminste half bewusteloos. Ach en als je dan met je nylon jasje op de rand van een zwavel uitbrakende vulkaar zit en dat jasje de volgende morgen aan een kant helemaal verbleekt bleek te zijn daar grijns je nog steds over. Dat de chauffeur / gids halverwege de tocht de benen neemt en je dan in the middle of no where toch nog en busje kan regelen dat maakt reizen erg spannend.
Raad ik iedereen dan ook aan, pak een tas, reis licht, ga trekken. Doe eens wat onderweg via Workaway of wat dan ook en leer de mensen kennen. Dat kan soms zwaar tegenvallen maar ook dat is een ervaring rijker.