Keuken

zoals beloofd het vervolg op de keuken perikelen...

Voor ons eigen stekje willen we ook een eigen keuken hebben. Niet zo uitgebreid als die van de grote keuken maar toch met alles erin wat je nodig hebt om een bak macaroni te kunnen maken. Macaroni, cum spaghetti is in dit halve vrijgezellen bestaan erg populair.
Maar goed die keuken.
Wordt ik opgebeld door de keukenboer met een verhaal dat ze nu wel een bijzonder goed aanbod hebben waar ik niet onderuit kan. Nou als een franse verkoper dat zegt dan heeft ie vast het groene plakkertje door een paars lintje vervangen. Wie stinkt daar nu nog in?! Maar ja een paar uur gratis franse spreekvaardigheidsles gooi je niet zomaar weg, dus ik maak een afspraak.
Een paar dagen later krijg ik een aangetekend schrijven om het restant van de plaatsingskosten van de eerste keuken even onmiddellijk direct te betalen. Ha, mijn enige machtsmiddel om die gasten de spleet tussen muur en werkblad te laten wegpoetsen zomaar weggeven? Neuh. Dacht ik niet. Dus ik houd de brief even in portefeuille om dat bij het begin van het gesprek even in de strijd te gooien.

EERSTE AKTE
En boingggg, eerste akte van het vernieuwde blijspel "de keuken" vangt aan.

Koffie? Graag! Taktisch zijn er wat artikelen uit de krant op tafel gelegd en ik scan ze terwijl de koffie gehaald wordt. Die zijn al een jaar oud, geen nieuwswaarde dus, maar hij wil blijkbaar iets overbrengen.
Ik schuif de handel onder een op de tafel liggend stapeltje folders. Als demonstrerend: niet boeiend.
Een paar maanden daarvoor liepen Fannie en ik namelijk een van de ontslagen verkopers in de supermarkt tegen het lijf en die had toch wel een heel duidelijke boodschap: het ging slecht met de zaken en als we geduld hadden dan gingen de prijzen flink omlaag. Zijn andere kollega was ook al ontslagen. De beruchte Vincent, voor de trouwe lezers. Een wel zeer duidelijke hint. En dan liggen artikelen in hoezanna taal op het tafelblad, wat moet je daar als paranoide data-anarchist nu van denken.
De aftrap volgde al snel. En mijn opmerking dat de tijden nu wel veranderd waren werd gepareerd door het oude kranten artikel triomfantelijk onder mijn neus te wapperen. Toeterend begeleid met het verhaal dat de fabriek als nooit tevoren draaide. Mijn gezicht drukte natuurlijk een gepaste twijfel uit, waarop gepareerd werd met een totaal oorlog naar de consument met een blitzkrieg achtig offensief om maar vooral de veel te dure keukens te kopen. Ja, ja, zag buiten al een soort kadoverpakking staan lispelde ik fijntjes. Mijzelf dus afvragend wat mijn kadootje nu wel niet zou zijn, want daarvoor kwam ik natuurlijk.
Eerst nog even dit, zei ik. En haalde het aangetekend schrijven uit mijn zak om dan luid te roepen, natuurlijk wordt de rekening betaald. Dat is geen probleem. Maar toch even eerst die gleuf tussen muur en aanrecht OK maken. Als voorbereiding had ik even wat foto's van het euvel op de camera. en toonde die aan hem. Hij meteen met David , le poseur, aan de lijn. Hoorde natuurlijk bij het toneelspel, en men zou een oplossing gaan zoeken. 'k Gaf nog even aan hoe dat in de NL keukens zou gedaan zijn, maar dat werd al een beetje teveel van het goede. Afijn dit is al de derde keer dat men een oplossing gaat zoeken, dus ook deze schijnbeweging zal wel weer voorbij gaan.

Met veel omhalen kwam het laatstelijk ontworpen keukenblok op het scherm tevoorschijn. En de standaard vragen over wasbak, kastjes en handgrepen werden gladjes door mij beantwoord. Nog steeds geen "aanbod wat u niet kunt afslaan" geluiden. Uiteraard speelde mijn geprikkelde verbeelding een merkwaardig scenario in mijn hoofd af, welke gouden handgrepen of ultra goedkope oven zou in de aanbieding vallen? Met de minuut kwam het tot een bijna onhoudbare situatie. Ik begon te zweten van ongebreidelde nieuwschierigheid. Toen kwam de bevrijding. Op het moment dat het werkblad ter sprake kwam stond de man energiek op en bracht werkelijk een meesterlijk stukje toneelspel ten tonele. En natuurlijk stonden die werkbladen waar het eigenlijk om ging meteen vooraan. En luistert doch huivert! "We kunnen u de granieten bladen tegen dezelfde prijs aanbieden als de gewone gelamineerde werkbladen" Tadaaa! Vol verwachting keek hij mij aan. Oh maar natuurlijk, reageerde ik, da's een goed plan. Me al verkneukelend over de dramatische wending die het verhaal zou gaan krijgen.

TWEEDE AKTE
Toch bleef er iets aan je knagen, waar is nu dat onweerstaanbare aanbod? Want een kadootje doen van een paar honderd euro is eigenlijk geen bijzonder iets in deze keukenwereld. Tegelijkertijd vraag je je af waar dat addertje dan onder het gras zit. Nou die aap kwam al snel uit de mouw!
Langzaam bouwde ik de ellende voor de keukenboer op. En begon met een opmerking dat het ontwerp ietsjes gewijzigd is. Een grauwwaas trok over zijn gezicht, zoiets van: dit bestaat niet, had die keuken toch al verkocht, of niet dan? Na een boel zaken te hebben weggestreept kwamen we eindelijk terug naar het simpele basis concept wat fannie en ik wilden hebben. Zonder toeters en bellen. Een oven, geen vaatwasmachine, wel een kookplaat met tijdklokken en extra kookzones, da's al. Nee geen afzuigkap, (want die hadden we al op marktplaats gezien voor honderden euries minder) en w.s. ook geen kookplaat. Ja wel het gat ervoor maken. Het enthousiasme werd al minder. Koffie? Graag!
En daar kwam de berekening: 9200! Whaat? Speelde ik verbaasd. En eerlijk gezegd was ik eigenlijk ook wel verbaasd. Maar dan van de brutaalheid om een twee maal zo kleine keuken aan te bieden voor eigenlijk 2 maal zoveel geld zoals hij beneden in de gastenkeuken stond. En nog duurder dan toen hij oorspronkelijk begroot werd op 7200, met alles er op en eraan nog, ook wel. Even was ik uit het veld geslagen. Maar met een poker face ging ik de strijd aan.
Hij liet de berekening zelf natuurlijk niet zien, maar het kadootje van het granieten blad haalde hij zesvoudig terug door extreem hoge plaatsingskosten van 1200 te berekenen. Die aap dus!

Maar, stelde ik, die keuken moet dan wel voor de kerst staan. Uehm, dat gaat ons niet lukken het is zo druk... Maar je kon zien aan zijn gezicht dat ie blij was dat er in deze donkere maanden nog werk aan de winkel zou komen.
En zijn verhaal van een nieuwe fabriek die geopend werd om aan de gestegen vraag te kunnen voldoen schoot ik meteen ook maar aan flarden. Ingestortte huizenmarkt, kredietproblemen consumenten, minder migratie: dus minder keukens. Kon ie allemaal op 'le Monde' nalezen grijnslachte ik fijntjes. Maar ja als je eerst een heel aantal fabrieken sluit zul je er toch ergens eentje moeten bijbouwen, toch? Daarop bond ie in.

Ja doei! Mij een beetje in de maling nemen zeker.

We gaan door.

Die prijs! Oh, nee, geen sprake van, veel te duur! (gewoon de beuk erin dan maar). Nou dat moest ie toch echt kosten hoor... Na veel vijven en zessen: wat had u daar dan voor over gehad. Ach zei ik bij Ikea kost zoiets nog geen 2000, en zijn protest afvangend, maar dat is natuurlijk niet te vergelijken: poires et pommes; aan zijn lege blik te zien geen echt franse uitdrukking ;=).
Daarom, turn key (cle a main), zou ik denken dat de keuken zoals die daar nu stond wellicht 4100 euries waard zou zijn, dus incluis apparatuur etc etc. Niet dat ik dat er voor zou betalen hoor, maar dat is zo'n beetje het uiterste bedrag.
Ja maar, ja maar, daar kan ik het niet voor leveren
Helaas dat is alles wat ik er van de directie voor uit mag geven. Ja waar is uw vrouw eigenlijk? Die zit in het buitenland. Kunt u haar dan niet bereiken? Jawel hoor, vanavond bel ik haar wel op. En bijna werd die telefoon mij in het gezicht geduwd, ff checkend met: toch geen 06 nummer he?
Ik bel Fannie op en begin wat te keuvelen. Natuurlijk komt het veto, in gelijksoortige woorden als ik zou gebruiken, zo van belachelijk, ongelooflijk... Mij op het hart drukkend geen overeenkomst aan te gaan. Alsof dat ueberhaupt de bedoeling was! Ik hing op, met een teleurgestelde uitdrukking op mijn face.
Na tien volgende minuten door en over de verdere uitrusting en over de prijs nadenkend kwam hij met een nieuwe prijs. Greep een papier, tekende het bedrag erop en zette een open rechthoek daaronder. Zo als hierin verschijnt dadelijk het wonderbaarlijke bedrag dat u met het "een aanbod dat u niet kunt weigeren" is gesuggereerd. Hij kijkt me aan. Aarzelt, rammelt wat op zijn rekenmachientje. En ziet!
Plots verschijnt het toverbedrag in het hokje. En jawel slechts 6400 euries. Ieder keer weer verbaas ik me over dit fonomeen. Da's toch wel merkwaardig dat je in een uurtje praten 3000 euries eraf kunt laten gaan. Voor zo'n uurtarief zou ik ons B&B direct aan de kant zetten. Dan hoef je maar een paar uur in de week te werken, toch?! Alhoewel dit B&B is van langduriger fun dan een paar uur saai iedere keer een verhaal te moeten herkauwen. Om vervolgens weer een paar uur in de file te gaan schuifelen.

Ah, wel.

Maar natuurlijk viel de prijs voor de keuken nog te hoog uit, want ineens was het granieten blad verdwenen! Trok je het graniet en de exorbitante plaatsingskosten eraf zou je ergens op de 5400 moeten zitten.

Subtiel werd de telefoon weer onder mijn aandacht gebracht. En Fannie speelde fantastisch mee. En opnieuw moesten we de inhalige keukenboer teleurstellen. Voor hoe dom hield ie Fannie en mij nu eigenlijk?

Eindelijk had ik er genoeg van, mijn frans was aan het degraderen van de inspanning, om zoiets in het frans te doen, met al die keuken kretologie, is nog steeds niet eenvoudig voor me. En ik moest ook nog even in Vesoul gaan winkelen. Daarom maakte ik wat afrondende opmerkingen. Na een paar minuten had ie in de gaten dat ie zo echt niet ging verkopen. Dus die oplossing voor de spleet achter het keukenblad kon ik ook op mijn rug schrijven, dacht ik dan.
We maakten nog wel even een afspraak voor als Fannie hier zou zijn, om de deur toch nog niet helemaal dicht te smijten, en ik stond op. Demonstratief scheurde hij het velletje papier met het wonder bedrag doormidden.

Maar speelde ie dat nu of was ie werkelijk teleurgesteld? Foeterend zei ie dat ie dit in zijn loopbaan als spaanderplaat verkopende keukenboer nog niet had meegemaakt. Zo'n fantastisch aanbod, die prijs, dat moest toch niemand kunnen weerstaan? Hij had toch zo zijn best gedaan voor een goede prijs? We liepen samen op naar buiten. Met elke stap gooit u nu 1000 euro uit het raam zei ie, dat is toch niet normaal! Hoe kunt u dit nu doen? Beste mijnheer keukenboer, zei ik, over dit soort bedragen neem ik nu eenmaal niet alleen een beslissing, basta. Hem ontevreden mompelend bij de deur achter latend.

wordt vervolgd

Zwijnen

NL
Vorige week even geklust in ons oude huis, verfje hier en schroefje daar. Als je huis verkoopbaar moet blijven moet je het onderhoud niet verwaarlozen. Een van die gordijnen in de slaapkamer was zijn optrektouwtje kwijt, afgebroken. Na een poosje pielen zaten de juiste touwtjes weer in de juiste geleider, knoop er in en het ging weer op en neer als eerder.
Dat deed me denken aan de vouwgordijnen die we in de erker hebben laten ophangen, zoiets met een dag en een nachtstand. Binnen een jaar gingen die dingen natuurlijk kuren vertonen. En na aanspraak op garantie, die we uiteraard niet kregen, kwam de leverancier, ja dat kunnen we voor u doen tegen betaling van 150 euries. Ik weet nog dat Fannie en ik elkaar ontsteld aankeken zo met: "waar halen ze de moed vandaan!" Nauurlijk weigerden we. Maar ja het moest toch gerepareerd worden. Ondertussen deed teflon spray gebrekkig wat soepel had moeten lopen, maar uiteindelijk was ik toch de haas. Denkende zoiets kan niet al te gecompliceerd zijn als het in een fabriek gemaakt kan worden dus na veel vijven en zessen het geval gedemonteerd en op tafel gelegd. Na enig nadenken doorzie je het systeem en na twee pogingen was de klus geklaard. FF 150 euries verdiend.
En zo gaat het eigenlijk met al die klussen. Even nadenken, goed kijken en hoppa, dat geld kun je weer in je zak steken. Niks geen nieuwe bullen kopen.

MSP
Kom ik terug in Mailleroncourt zie ik tot mijn grote schrik toch een deur openstaan. Had ik volgens mij toch alles afgesloten! Foutje bedankt. Dat zet een mens natuurlijk wel aan het denken. De volgende dag eerst maar eens een rondje gemaakt door het huis om eens te kijken waar wat aan hang en sluitwerk verbetert zou kunnen worden. Dan hoppa in de auto om een paar kilo aan sloten in te slaan. Prijzig, maar niet zo debiel duur als in NL. En natuurlijk een lasapparaat rbij h Handig zo'n ding, altijd handig. he. Voor 50 euries een 130 ampere lasapparaat met een bosje 2.5 mm electroden, komt altijd van pas. Vooral bij het vastlassen van de nieuwe sloten en de andere ijzerwaren. In de verzekeringspolis staan leuke dingen als: als de deur niet met een sleutel afsluitbaar is dan geldt de verzekering niet. Ook dat was een uitnodiging om eens serieus naar de deuren te kijken. Nu is alles zoals het hoort, want achteraf gezien was het huis wel erg open, als je de weg kende. Nou ja gewoon een rondje maken als je wat langer weggaat en beter aan de deuren voelen of ze echt dicht zijn. Gelukkig is het nu nog redelijk goed afgelopen, het had erger kunnen zijn. Misschien idealiseer ik mijn omgeving een beetje teveel, maar toch, je verwacht in zo'n klein dorp geen ongein. Ook al weet je dat huizen van langdurig afwezigen een enorme aantrekkingskracht hebben op het dievengilde.

ZWIJNEN
Een enorm kabaal onder mijn raam verstoorde mijn zondag morgen rust. Toeteren en veel geroezemoes. Naar buiten kijkend zie je een paar oude dikbuikige mannetjes snoevend om een aanhanger heen lopen. Dan kijk je nog een keer. Mijn eerste gedachten zijn: dat zijn wel heel erg smerige schapen. Een tweede blik vertelde me dat het wilde zwijnen waren, drie morsdode vrouwtjes zwijnen lagen in gelid op de aanhanger. Omgeven door zowat het halve dorp. Opgewonde kreten knalde de kamer in. Folklore heet dat de eerste dode beesten, onder je raam...

Het jachtseizoen is weer aangebroken

KEUKEN revisited...
Voor het nieuwe appartement zijn we van plan om een nieuwe keuken neer te zetten, een wat kleiner formaat als beneden omdat het ook voor minder mensen bedoeld is. En de geschiedenis herhaald zich.
Een uiterst aggressieve verkoper probeert je die keuken zowat door je strot te drukken. Immers je eerst lokken met we hebben een fantastisch aanbod en dan... Maar laat ik bij het begin beginnen.

Beton ciré

Wat is dat, Beton ciré? Het is een mengsel van mineralen, cement, polyester (of zoiets) en kleurstof. Dat meng je in de betonmolen en de gekleurde brei die je daar uitkrijgt smeer je uit op de vloer. Waarbij de afwerking met een soort "verbouwde" was gebeurd. Ja gewoon was die je op de vloer smeert. Het lijkt eenvoudig genoeg maar ik denk dat daar toch de nodige ervaring en zo voor moet hebben om het echt mooi te krijgen. Je hebt er ook een speciaal gereedschap voor nodig: vlinder egalisator, om alles echt mooi glad te krijgen.
Voor zo'n vloer als wij hebben, leek ons dat een goede keuze in plaats van tegels. Dat tegel avontuur laten we dan ook maar voor wat het is, natuurlijk ga ik de tegelboer nog even pesten, maar dat is meer om de losse eindjes even samen te knopen, en kijken waar hij nog toe bereid is. Gewoon om te zien hoever kun je nu eigenlijk gaan.
Foto's geven een mooi beeld te zien van een natuurstenen muur en een licht bruin/oranje (aardkleur) vloer. Dat lijkt ons wel wat. Het zal natuurlijk wel weer een gedoe worden om iemand te vinden die het kan doen maar dat kan de pret niet drukken.

Een demo flimpie hier:

en een paar fotootjes

Ik denk dat het een kleur als provence of steen wordt. De muur wordt dan niet gepleisterd maar gevoegd met witte prut. Dat geeft en mooier effect denk ik dan maar weer.

Tegels

Nou ja ik heb erom gevraagd denk ik maar. Natuurlijk kwam de nieuwe offerte een week later en natuurlijk was ie veel hoger in prijs dan minder. Ik vroeg erom, je moet aannemers in het algemeen niet uitdagen. Maar hieruit blijkt dat ie de klus eigenlijk niet wil. Ik rond het toneel nog ff af en dan kan ie aan het gas.
Op naar een volgende tegelaar, en het internet maar eens serieus afspitten naar iets dergelijks in de buurt. Zal wel weer een traject voor een lange adem worden. Alhoewel ik vanaf het begin om tegels heb gevraagd van 60x60. Dus de truuk gaat als volgt: eerst bieden ze je een vaag blijvende offerte. Dan komen ze met je praten, als je daar de moeite voor nemen wilt, en vervolgens komt er een iets specifiekere offerte. Die er overigens weer helemaal anders uitziet. Ze zijn dan niet meer met elkaar te vergelijken. Mijn stelling is gewoon vasthouden aan je eigen prijs, dan gaat het een keertje lukken. En och, natuurlijk zal het tot een "water bij de wijn" komen, maar dat zien we dan wel weer.

Geduld uitoefenen is iets wat bij dit project als een overduidelijke spin-off product is ontstaan. In het begin ga je nog als NL-er te keer en moet het onmiddelijk, dadelijk, meteen, direct, gedaan worden. Dat lukte heel af en toe, meestal niet. Nu weet je dat het aandringen niet helpt, een wakend oog wel, maar dat je in het algemeen de mensen gewoon hen gang moet laten gaan. Een vriendelijk gesprek, en geinteresseerd zijn in de mensen die een klus voor je doen helpt ook enorm. Maar geduld hebben tot de zaak klaar is moet je leren. Trek er ook meer tijd voor uit dan je zou willen. In ieder geval is het gastendeel klaar, en daarmee is de cashflow zeker gesteld. Nu de volgende stage begonnen is is er voor het privé gedeelte een wat kalmer tempo gekozen en bouw ik alleen de zaak af, met af en toe wat hulp bij de grotere dingen. Zie je aankomen dat een aannemer een stukje moet doen trek daarvoor dan drie maal zoveel tijd uit dan je zou willen. Dat geeft een stuk rust en als je daar goed omheen planned dan is er geen brand. Verzeker je wel van een oplever termijn in de offerte op genomen, en een soort van boete clausule, dan moet het goed komen.

updated 20090908