Hondsdagen

Binnen in de corridoor is het 22.3 graden. Buiten tikt de wijzer fanatiek tegen de 35.4 graden aan. Hoezo airco nodig. Dit zijn de warmste dagen van het jaar, alhoewel eind lente was er ook al eens 42 graden geklokt. Maar binnen is het 22.3 graden... , en je loopt tegen een koude golf aan als je de keuken binnenkomt. Heerlijk, die koelte!

De gasten, die verhalen komen zo.

De verbouwing stopt als er gasten zijn, teveel stof en puinhoop. Maar ook al is het toeristen seizoen er zijn wel vorderingen. Bij het ophangen van de laatste lamp in de kamer kreeg ik natuurlijk een flinke opdonder. Raar gevoel is dat kortsluiting in je arm. Die schakelaar was dus niet voor de lamp boven de wastafel maar voor de douche EIKEL! Dan maar weer een trekschakelaartje gekocht bij de Brico en als de gasten weg zijn een gaatje boren en hop dat ding erin, gedoe.
De corridoor heeft nu 13 meter lambrisering, en als je goed kijkt zie je dat het een klein beetje golft ergens bij de laatste meter. Daar loopt de muur die er achter zit naar buiten toe en de rachel volgt natuurlijk de muur. Nou ja niet gezien bij het monteren van de rachel. Maar als je de handel wit verft zie je er volgens mij niets van zolang er geen strijklicht op valt, toch? De overloop boven is nu ook afgetimmerd en wacht op de schilderploeg ;=)

TEGELAAR.
In het apartement wilden we tegels van 60x60 hebben, een beetje fatsoenlijke. En ook een beetje degelijk gelegd. Dus hebben Fannie en ik besloten om dat door een professional te laten doen. Nou dat is dus weer een nieuwe leer ervaring rijker. Kwam ie met een offerte met een prijs die door alle redelijkheid verlaten is. Kijk eens als mijlardair kan je dat allemaal het bier niet lauw maken, denk ik. Maar bij iemand die met het verkopen van nachten een dergelijke prijs moet betalen veroorzaakt dat een hartverzakking. Dus om even bij te komen heb ik het ding twee weken in de la laten liggen. Op een suggestie van Dries ben ik eens op het internet gaan snuffelen en op fora en dergelijke andere offertes vergeleken. Van twee kanten af. Enerszijds wat krijg je allemaal voor een dergelijk bedrag van 5200 euries. Anderzijds wat is een redelijke offerte voor de opervlakte die we hebben van 54 metertjes. Met een redelijk rechtoe rechtaan vloer, geen vervelende hoekjes etc etc. De meeste offertes kwamen bij 2800, met uitschieters naar boven van 4200. Middel ik het tiental offertes gevonden op het internet, van redelijk recente datum, dan komt de gemiddelde prijs van vergelijkbare projecten op 3340 euries te liggen.
Deze jongen besluit ook eens een calculatie uit te voeren. En ziet! Effe Googelen naar de normen van zoveel vierkante meter leggen van vergelijkbaar grote tegels per uur, egaliseren, voegen, voorbereiding, etc. etc. kom ik op een bruto 19 uur arbeid uit. Geef ik hem de gangbare 26 euries bruto per uur en een 25% winstmarge... en ziet! Wie kan mijn oververhit brein beschrijven als ik dan óók op 3340 euries uit kom. Da's toch geen toeval! Alles in een net spretscheetje verwerkt minimum, maxmum en zijn offerte ernaast, met natuurlijk mijn calculatie als argumentatie. Niet erg verwonderlijk zijn offerte gaf dan ook 1700 euries teveel aan. Meneer maar eens uitgenodigd om te zien wat hierop zijn reaktie zou zijn. Met een vette BMW kwam ie voor, kijk daar komt ie tenminste voor uit dacht ik nog. Maar geen goed teken. Zei ie ook nog bij het binnenkomen of we misschien de tegels achteraf moesten doen. Voelde zeker al nattigheid. Maar ik wilde waar voor mijn toneelspel, dus hup de monsters uit de auto! Komt ie met schamele tegels van een paar euries aanzetten waarvan ie niet eens de gebruikersgroep wist. Hm, mijn wantrouwen steeg met slechts 1000% procent. Alhoewel ie wel meteen wist waar ik het over had. Op zich wel bewonderenswaardig die moed om met een staalhardgezicht zich te verwonderen waarom ik zo met die prijs zat. Toen kon ik het niet laten om hem met zijn neus op de feiten te drukken en liet hem het spreadsheet zien. Hij liet geen piep meer horen, was ook geen mekkeren meer over mogelijk. Zei ie nog op een beetje timide toon: "waarom praat u dan nog met mij". En ik denkend, dit ga ik tot het uiterste spelen, "u bent me aanbevolen, en ik heb de indruk dat u goed werk kunt leveren" Daarop knikte hij en zei weer: "ik ga er over nadenken en kom er maandag bij u op terug." Ha, ha, ik ben benieuwd. Het gaat ook niet zo best in de bouw dus als meneer slim is hapt ie toe en laat zijn prijs zakken tot de aangegeven hoogte. Wel nog ff letten op de incluis BTW enzo want anders flikt ie me daar ook weer een kunstje mee.

Dat doet me denken aan andere akkefietjes met belachelijke prijzen. Die ramenboer die binnen 5 minuten praten zijn prijs met 1600 euries liet zakken, een metselaar die eerst een directeurssalaris wil hebben en dan ineens alles zwart (TEB = toutes en black) wil hebben tegen een normaal TEB tarief. Welk spelletje spelen die gasten, vraag je je dan af. Of is het omdat ze denken met een buitenlander te maken te hebben die ze kunnen afbluffen met die belachelijke prijzen? Nou ja, natuurlijk heb ik het een en ander ook moeten ondervinden en ben er ook wel eens ingetuind, met minder grote bedragen dan. Dus helemaal kristal helder zuiver is het ook niet zomaar gegaan in het afgelopen jaar.

De tegelaar wordt vervolgd.

GASTEN
Vanaf vrijdag hebben we 8 gasten die tot woensdag blijven. Waarvan vier kids en daarvan weer 2 ultra aktief. Dat zijn ook nog de jongsten. Het kleine meidje dribbelt om je heen en brabbelt in een soms onverstaanbaar frans iets tegen je. Ik mompel dan maar wat, met iets wat ze als een ja of nee kan uitleggen. Met een onschuldig gezicht observeer ik dan wat ze er van maakt. Soms trekt ze een totaal verward gezicht, zo van praat jij nou chinees of doe ik dat. En soms wervelt ze om en holt weg om dat te doen wat ze waarschijnlijk gevraagd had om te mogen doen. Ik heb daarna geen idee wat ze dan uitvreet, maar meestal is ze met Bios of Floppie aan de gang.
Maar Flop kan van zich af bijten, en doet dat dan ook fors als ie beet heeft.
Bios verstopt zich vaak in de wanhoop der dingen van al die wildheid ergens, en komt na lange aarzeling weer opdraven als er geluiden in de keuken ontstaan die wijzen op eten. Of als iedereen aan tafel zit is ie ook weer erg aanwezig.De gasten vinden het heerlijk dat ie zo aaibaar is en schateren van de lach bij het brabbelen van Flop. Dat die laatste een peu nerveu wordt van drie kleinen om hem heen is logisch. En flitsendsnel gaat die bek van 'm rakelings langs de schielijk teruggetrokken vingertjes van die boefjes. Niet zo'n vreemde reactie eigenlijk ook, met drie luidruchtige wandelende endeldarmen om je heen als je de rust van Mailleroncourt gewend bent geraakt. Dan schudder je van de zenuwen en snauwt wat in richting de vrijwillig aangeboden vingertjes.

En Bios? Die geniet iedere keer weer van de gratis massage en het schooieren om de tafel heen. En als het hem teveel wordt kruipt ie mekkerend onder een bed en houd zich stil. Alle kids in verbijstering achterlatend waarheen hij ontsnapt is.

Ah en dan hebben we Charley, Felix, Vlekkie, Sprotje, ... en de rest van de schapen nog. Die houden zich met deze hondsdagen buitengemeen koest en liggen een beetje op apagapen in de stal. Het enige plekkie waar het nog redelijk te vertoeven is. Daar kunnen ze van de betrekkelijke koelte van het huis genieten. Vreemd genoeg wordt er weinig water uit de trog gedronken, dus ik vermoed dat ze voldoende water via het dauw krijgen dat van het gras afloopt in de morgen. Maar ja wel goed in de gaten houden.
Vorige week lag er trouwens een dood schaap in de weide van de overbuurman. Ik had het raam nog niet open of het meurde je tegemoet. Gauw weer dichtgedaan dus, dat is echt, echt heel erg stinken. Aan de groene smurry op de weg, en tegen de ramen, van tijd tot tijd, bij het uitrijden van de mest, daar raak je wel aan gewend. En dat af en toe de wind op het huis staat en je de stallen ruikt, ook daar wen je aan. Zoiets kun je tijdelijk noemen. Maar een dood beest nog geen 20 meter van je slaapkamerraam, da's teveel van het goede. Het lijk moet er al meer dan een dag gelegen hebben anders meurt het niet zo. Maar een paar uur later was het weg. Vraag me af hoe je daar mee omgaat als het hier op het erf zou gebeuren, gewoon in de grond stoppen denk ik maar. Alhoewel, gewoon, je bent een uur heftig aan het beuken in deze grond om 40 cm diep te komen. Als ik nog aan dat uithangbord denk wat Wim en ik in de grond moesten duwen...

Maar we hadden het over de gasten. Niets dan goeds natuurlijk, maar sommige situaties zijn zo koddig dat ik me niet kan onthouden daarover iets neer te pennen.

Op zaterdag gekookt voor 11 mensen (gasten plus hun gasten), dat was waanzinnig! Maar het is me gelukt om iets fatsoenlijks op tafel te krijgen in een redelijk tempo. Spaghetti voor 11 mensen is een boel slierten en die kukelde ik dan ook gewoon in de net schoongemaakte wasbak want zoiets past echt niet meer in een vergiet. Gloeiende, gloeiende, hitte aan je vingers, hoe dat er nu uit te vissen. Ah, daar hadden we een tooltje voor: de spaghettihark. Zo gezegd zo gedaan en hup de prut in de schalen gemikt. Het maken van de pruttel is een ander verhaal. De Fransen kennen geen half om half gehakt en zeker ook geen gehakt van varkens. Vraag me niet waarom. Een mix van gehakt 20% vet en dan naar de balie om de rest van de 1500 gram gehakt te laten maken van magere rundelappen is dan mijn oplossing om toch een beetje smeuiigheid te krijgen. En het kost niks meer dan gewoon gehakt, je hebt dan wel soort of biefstuk tartaar! De vrije variant van spaghetti bolognese was een inslaand succes. Iets voor en iets na en hoppa een geslaagd diner, paar flessen wijn erbij, kon niet meer kapot.
Dan hoorde ik ze ineens smoezen onder elkaar en na het diner kwam de aap uit de mouw. Of het mogelijk was dat hun gasten ook mijn gasten konden zijn en ze uit hun hotel hierheen konden komen. Immers er zouden na zaterdag kamers vrij komen. Nou ik heb natuurlijk totaal geen bezwaar tegen een extra spekken van de kas, dus stemde grif toe. En eigenlijk ook wel een beetje vereerd. Als men je specifiek vraagt of ze bij jou mogen komen logeren en ook mee-eten. Dat zegt toch wel wat, voor mij dan. Als beginnend hotelier die alles nog moet leren!

Komt later op de avond het kleinste ventje op je af en zegt dan pedant: "mijnheer, ik zou u willen adviseren het toilet papier aan te vullen want het is bijna op". Hoe moet je dan reageren op zo'n mannetje van 10 jaar oud en drie turven hoog. Nou ik deed het bijna in mijn broek van de binnenpret. Om te gieren, ook al hoe dat eruit kwam. Bloed serieus, op een toon die veel te oud voor zijn leeftijd was, en met zo'n licht jongens stemmetje. En dan kijk je een meter naar beneden in die kijkerts en je ziet dat ie dood serieus is. Een vriendelijke glimlach is dan zijn deel en ik haal wat rollen op. Maar het zweet van het inhouden van een bulderende lach stond wel op mijn voorhoofd te parelen.

Weet je en je kunt ook niet echt de hoogte krijgen van wat een gast nu lekker vind en niet. Die befaamde Franse beleefdeheid he? Dus de truuk is door gewoon recht op de mens af te vragen wat ze in de avond willen eten, Natuurlijk gaan ze dan twijfelen, heen en weer zeveren, en ongeduldig geworden doe je een suggestie. Dat laatste was een kardinale fout natuurlijk omdat je dat juist van hen wilde horen, maar het beviel. En zelf kwamen ze dan aan met iets van harricots verts (soort dunne sperciebonen) en ikke dan weer met een spekkie er omheen. Dus dan bleef er nog iets als entree. Mijn dikke duimen raadplegend, zorgt als altijd voor inspiration en het wordt dus in melk gekookte rijst met suiker en kaneel. Je maakt dan met een vormpje een soort puddinkje, topt het op met een zoete druif, en belegt het geheel met een stukje koude heerlijk rijpe banaan. Wellicht nog een toefje chocolade of iets van honing uit de buurt, zijn ze gek op. Dit zal beslist wel een naam hebben als gerecht maar tja je fantasie gaat los en je duwt wat in elkaar. Ah heerlijk dat kokkerellen!

update: dat voorafje beviel ze dus niet, te afwijkend van de gangbare franse tafel. Volgens Fannie ook een miskleun. Als toetje de volgende keer proberen met een sausje of zo?

Ik draaf weer door. De gasten dus.

Het is echt een lekker drukke boel, ze gaan in en uit. Hun grootvader heeft een boerderij hier en daar leven de kids zich helemaal in uit. Komen dan onder de stront van de koeien terug en dat kan dan weer hup de wasmachine in hier. Vinden ze ook gaaf dat dat zomaar kan. Zeg ik met gepaste trots: we zijn ook een B&B plus. Zegt vaders: "zeg maar een B&B de luxe". Kijk die kunnen Fannie en ik dan weer in den gaten steken toch, nietwaar?
Echt waar het gaat allemaal goe komen.

Dan is er weer een invasie met kids, de een grijpt de elektrische vliegenmepper en gaat helemaal uit zijn dak om vervolgens ook buiten op vliegen te gaan jagen. De meiden hollen achter bios aan, en het is gewoon aandoenlijk om te zien hoe de kleinste Bios over zijn koppie aait. Bios weet niet of ie dan moet vluchten of stilstaan, maar ja die massage he, da's prima. Gelukkig dat het zo'n mensen kat is, leidt lekker de kids af.

De volwassenen zitten uren met elkaar te kwekken op het balkon. Fransen praten echt om te praten. Formuleringen als: "ja dat is zo, daar wilde ik het over hebbben", en vervolgens wordt wat de gesprekspartner net zei even dunnetjes herhaald. Met een bloemrijke toelichting. Dan ligt de bal weer aan de andere kant en hop met bloemrijke taal wordt er een situatie geschetst waarop dat weer fijnzinnig uitgesponnen wordt als contra. Dus daar heb je geen kind aan. Nee ik zit ze niet af te luisteren, het geluid van hun gesprekken golft als een wolk om je heen, als een fluisterende muziek van aaneengeregen woorden. Soms betekenisloos gebrabbel, soms gefluister als iets echt privee is en soms tinkelend van de lach. Dat frans klinkt toch een stuk melodieuser dan het germaanse nederlands. Nee, ik ben ook nog steeds geen francofiel!

Om negen uur in de avond wordt er gegeten, en als je het goed getimed is, dan komt alles precies op tijd klaar. Ja dat is effe hard werken. Ook daarna is het pezen want ik wil in de morgen ook geen vuile keuken hebben. Helemaal niet met al die vliegen die in cohorten van 4 aan de voordeur dringen om mee te mogen feesten. Zo tegen 11 uur rol je moe, bezweet, maar tevreden in je bed. Douche? Te moe!

Nee, ik vraag me nog steeds niet af waarom ik dit allemaal doe. Daarvoor geniet ik er nog teveel van. En als je gasten genieten is het helemaal toppie. En ach als je het allemaal in geld gaat uitdrukken sta je voor een euro per uur te werken, maar who cares. Dit geeft net zoveel lol, zo niet meer, dan de hele dag achter je terminal te zitten om het zoveelste wilde idee te lanceren.

Het enige wat ik beslist NIET mis is die dagelijkse file, het alomvattende kabaal, de stank van de industrie en auto's en dat de buren zowat op je lip zitten. Om maar eens wat te noemen.

updated 20090826