17 juli 2017

Feestmaal

Dit weekeinde was het weer een slagveld in le Mouton Qui Rit. Een Franse familie streek bij ons neer om de verjaardag van hun 79 jarige moeder te vieren en meteen alle andere gedenkwaardige gebeurtenissen. Voor ons betekende dat ontbijten voor 12, diners voor twaalf. Dat leek niet alleen op half pension, dat was het ook en is keihard werken. Maar als je tijdens het verjaardags maal de moeder van 79 met stralende ogen in je keuken krijgt maakt dat alles weer goed.



Menu?

Apéro: limoncello met prosecco (1/3 limon)
Entrée: potage Poivron (koude paprika soep naar een recept van Jamie Oliver)
Plat: Mouton á la Le Mouton Qui Rit met gegrilde aardappels in rozemarijn en olijfolie

dan volgt traditioneel uiteraard:
fromage ( 5 verschillende kazen van zacht: camembert naar hard: Comté 12 mnd)
zoetigheid:
Poire Belle Hélène á la mode (overgoten met de beruchte choco saus LMQR)
aftoppen:
koffie, bonbons en likeur  

Als altijd bij het bereiden van de schaap geurt het hele huis naar kaneel, honing en schaap, heerlijk zo'n ouderwetse geur. Bij het maken van de choco saus stond grandmère met begerige ogen te glunderen. Nou, dan heb je meteen een gewillig slachtoffer gevonden voor het afproeven ervan. De oogjes gingen van genot dicht. Keigoed om zo iemand van je eten te zien genieten.
Van de twee schapenbouten bleef ook bijzonder weinig over. En de poire ging tot op het steeltje op. Daarna was er eigenlijk geen plek meer voor koffie, bonsbons en zo, voor de meesten dan. Ach ja het was het proberen waard. OK je bent dan van 's ochtends 7 tot 's avonds 11 in de weer. je loopt op je tong de laatste schoteltjes in de vaatwasser te proppen. Ieder keer blijkt dat ding weer te klein. Maar als dan bijna een voor een de mensen je komen bedanken staan we natuurlijk te glunderen, onderwijl zeggend "ach het was niets", stelletje schijnheiligen...
Alleen nog het ontbijt zeiden we voor het bewusteloos in bed rollen tegen elkaar.
Daarna was het batterijtje écht op en hebben we de rest van de zondag gebruikt om af en toe een wasmachine te vullen, rond 1600 te ontbijten en de bonnetjes bij elkaar op te tellen: hebben we quite gedraaid of kunnen we onszelf er nog een flesje prik van kopen. Het bleek het laatste (komt ie: crémant de bourgondie) Mijn schatje ging nog even de pool in en ik lag bewusteloos in mijn luie stoel.

Zo'n B&B is dat wat? 

Hoe vaak hoor je dat gasten en bekenden niet vragen. Ook hoor je wel eens mensen over hun wens voor het opzetten van een B&B. Voor een bepaalde groep 'Ollanders heeft dat wonen en werken in La Douce France  een zekere aantrekkingskracht. Romantiek en glamour kun je bijna zeggen. Natuurlijk komt altijd het programma "Ik Vertrek" ter sprake en als compliment bedoeld klinkt het altijd: "voor jullie gaat dat eigenlijk niet op"
Maar is het wat, zo'n B&B? Eingelijk bedoeld men te vragen hoe loopt dat en kun je ervan leven. Alles is relatief, om maar met een open deur te beginnen. Voorts is je locatie erg belangrijk en het hebben van een buffer of andere vorm van inkomen net zo. Alles loopt ook veel soepeler bij een gedegen voorbereiding. De taal (rudimentair) spreken, je op de hoogte stellen van zeden en gewoonten in je gastland zijn toch wel de eersten. Voor het voeren van een B&B heb je allerlei manieren en methoden. Uiteraard zal er verbouwd gaan worden want geen enkel huis is zomaar geschikt voor een B&B of het moet een oud gasthuis zijn geweest. Dat je ook een beetje de basis principes van knutselen kent helpt. Je hoeft ook niet alles zelf te willen doen. Aannemers zijn er genoeg te vinden die je een poot uit willen draaien. Het vinden van een betrouwbaar iemand daarentegen met een eerlijke prijs waar je ook nog een langdurige zakelijke relatie mee op kunt bouwen is een totaal ander verhaal. Het vinden van goede materialen, ook een avontuur. Verder is het vooral handig als je een goed ondebouwd plan hebt en dat je je daaraan zoveel mogelijk houdt. Een soort van planning van hoe dingen te gaan doen en een financiëel plan werkt ook in je voordeel. Dat helpt ook bij het verkrijgen van een eventuele hypotheek. Komt beslagen ten ijs heet dat dan. Heb geduld, veel geduld. In de zuidelijke landen geldt nu eenmaal nooit gisteren geleverd. Overigens komen de spullen die je in China besteld soms eerder aan dan die uit LDF. Dus ja, het gaat allemaal een beetje prettiger als je je aanpast aan het tempo dat in jouw uitverkoren streek nu eenmaal gangbaar is. Zonder natuurlijk je eigen natuur te vergeten. Vreemd genoeg werkt het prima als je duidelijk bent in wat je wilt en daar strak aan vast houdt. Wees niet bang om dwars te liggen als je niet krijgt waar je om gevraagd en betaald hebt. Trek die roze bril zo snel mogelijk van je neus af anders komt de realiteit wel heel erg hard aan.
Denk ook aan de achterblijvers. Maak duidelijke afspraken over hoe en wanneer vrienden en bekenden kunnen komen logeren en onder welke voorwaarden, doe dat vooraf. Anders verlies je een hoop vrienden en krijg je gedoe in de familie. Wij hebben bijvoorbeeld het beleid dat vrienden kunnen komen en het eten betalen tegen een aangepast tarief OF komen klussen en dan is eten en verblijf op onze rekening. Of er iets tussen in maar daar maak je van te voren dan keiharde afspraken over.
De volgende vraag is altijd: kun je er van leven? Opnieuw, dat ligt er een beetje aan. Beginnen we met, niet alle schepen achter je verbranden en een tweede bron van inkomsten hebben of creëren is verstandig om achter de hand te hebben. Het opbouwen van een klantenkring is een kwestie van meerdere jaren. Daar speelt mee het winnen van vertrouwen uit de directe omgeving. Dát is voornamelijk een kwestie van geduld en toegankelijk zijn. Een kop koffie doet meer dan een heel verhaal ophangen in een taal die je in het begin toch niet goed spreekt. Goodwill in de zuidelijke landen van je omgeving heb je gewoon keihard nodig als je ook catered voor lokale gasten. Dat hoeft echt niet te betekenen dat je bij elkaar de deur plat loopt, integendeel enige terughoudendheid wordt gewaardeerd. Maar doe wel mee aan alle feesten en gelegenheden en biedt je hulp af en toe aan.
Inkomsten uit een B&B zijn zelden voldoende om ervan te kunnen leven. Daarom hebben velen er ook een aantal losse huizen of apartementen bij. Vaak ook nog een bijbaantje in de winter. Natuurlijk als je een goede lokatie hebt verkregen en je hebt een luxe B&B en je seizoen is lang dan kun je ervan leven zelfs al tik je keurig de belastingen af. Heb je echter een goed ingerichte B&B met 5 kamers niet op top lokatie en/of hoge kamer prijzen dan moet je een ander inkomen als pensioen of uitkoopsom aka gouden handdruk meenemen. Zonder dat is het vaak dat de partner een baan heeft en de ander voert de scepter over de B&B. Het is dus echt geen vetpot en helemaal geen rozegeur en maneschijn. Van tijd tot tijd is het gewoon loeihard werken. Heb je dit allemaal voor elkaar en weet je waaraan je begint jaag dan vooral je droom na, het zal je niet teleurstellen. Er zijn best heel veel momenten en gelegenheden die schier onbetaalbaar zijn en je als kadootje zomaar mee krijgt. Wat denk je van in je zwembad drijvend naar de sterren staren, of met een glas koel water op je terras van de zonsondergang genieten. Of op uitnodiging van je gasten samen het diner/BBQ organiseren en aansluitend een poolparty. Zo zijn er tientallen van die momenten waardoor je weet waarvoor je dit allemaal doet.

9 juli 2017

Tour de France

Afgelopen woensdag trok ook de Tour de France karavaan aan het dorp voorbij.  Als je het over een anti climax hebt is dat het wel. Weken van te voren werd de weg door het dorp opgepoetst, de zijkanten gemaaid, fietsen en versieringen aangebracht... Tot aan zelfs een decreet van de burgermeester over parkeren, katten- en hondenpoep, van de weg afblijven en zo toe. En voor wat? Een sliert reklame wagens die allerlei spul op de weg mikte, een hoop getoeter en na een paar minuten was die stoet voorbij. Een uurtje later ineens een paar helicopters boven het dorp en daar kwam de kopgroep aan. Acht fietsers met een hoop motoren eromheen. Een minuut later was het weer stil. Dan weer een stoet auto's afgeplakt met reklame, motoren, politieauto's die nu eindelijk eens over de provinciale weg konden scheuren en dan het peleton. Dat was wel iets raars. Je hoorde een merkwaardig soort zoemen van de wielen over het asfalt en een vreemde koele wind waaide aan je voorbij. In nog geen twintig seconden was dat plukje fietsers het dorp al weer uit. Als afsluiter nog wat toeterende wagens, poltiie, bezemwagens en wat journaille op motoren. Bij elkaar opgeteld, een drietal minuten vermaak. Echt een slap aftreksel of meer een anti climax eigenlijk. Wat mensen dan beweegt om helemaal naar LDF te komen voor 3 minuten onder doodse stilte voorbijschietende wielrijders te bekijken is me volledig duister. Dat mensen dan gekluisterd aan hun teevee zitten, dat kan ik nu wel begrijpen, daar zit honderd keer meer spektakel in dan IRL. Daarom denk ik dat de tour beleving meer zit in het spectakel er omheen, want die renners lijken eigenlijk maar figuranten.
Maar, zoals de profeet zei: "elk nadeel heeft een voordeel". Dank zij de toer kregen we toch weer even een paar welkome gasten. Gasten die de tour als het ware achtervolgden en zo van B&B of hotel naar hotel trokken. Zo mochten we ook Jeroen Wielaert ontvangen. Journalist npo en bloggist van allerlei webtijdschriften. Als kers op de taart schreef hij een kort artikeltje over ons op de MuurOnline (dag 7) Dank je wel Jeroen.

Verjaardag

Dit weekeinde verzamelde zich een groep jong spul in Le Mouton Qui Rit. Het hele huis (gite) hadden ze afgehuurd om de verjaardag van de eregast eens uitbundig te vieren. Vrijdag middag, bij het klinken van de deurbel stonden ineens 3 jonge meiden in de keuken. Wat een levenslust straalde daar vanuit. Een verademing om dat ook weer eens te zien. Stelt zich de aanvoerster voor met, ik ben die of die en zei met een zekere uitdagendheid: "kijk dit is mijn vrouw". Daarbij keek ze ons strak aan, zo van: "durf daar maar eens wat van te vinden". Nou als 'Olanders' vinden we daar niks van, sterker, prima vinden we dat. Moedig tegen de aarts conservatieve Fransjes in te gaan en je hart te volgen, prachtig toch? Hoe vaak zeg ik niet: "Ici c'est la territoire Neerlandaise..." (hier is het een nederlandse enclave) met andere woorden u hoeft zich niet zo aan conventies te storen, ga je gang.
Dus hop een bende jonge mensen trokken het huis in en begonnen aan hun verjaardags-weekeinde. Dat is weer eens wat anders dan met gebogen hoofden over je mobieltje te hangen en elkaar via facebook geluk te wensen met een door FB voorgekookt ding. Hoef je alleen nog maar te klikken en je hebt je sociale plicht weer gedaan. Swipe, click, tikkerdertik, swipe... Zonder de ogen los te laten van het scherm spoelt zich zo het leven van een millinaire door. What a waste! Nee dan deze groep jongelui. Allerlei zooi voor het zembad kwam uit pakketten, doosjes, en rugzakken. Ineens zag mijn schatje een draak in het zwembad dobberen. Een prettig kabaal, veel gejoel en gespetter. Heerlijk om dat te zien. Een afgeladen zwembad vol met jonge mensen die dik plezier in het leven hebben.

Het is zondag morgen, over het huis is weer een diepe rust gedaald en we puffen even uit om ons voor te bereiden op de grote schoonmaak.

Schoonmaakster

Over schoonmaken gesproken. Sinds een paar weken hebben we een schoonmaakster die ons het ergste werk uit handen neemt. Na zo'n invasie van jonge schavuiten is er natuurlijk extra veel vuil. Jonge mensen hebben nu eenmaal geen benul van wat schoon is en niet, of hebben gewoon lak aan schoonmaakafspraken. OK onze nieuwe schoonmaakster moet nog wel iets bijleren, veel gevoel voor wat voor kleuren/soort dekbedden bij elkaar horen bijvoorbeeld is er nog niet bij en die fles schoonmaakmiddel is erg snel leeg. Met dat laatste zijn we hier nogal voorzichtig, vanwege de septic tank. Die verdraagt nu eenmaal geen ladingen zeep en reinigingsmiddel want dan stopt het biologische proces van afbreken. Tempo maken is ook nog een puntje, want een uur over een kamer doen is wel erg lang. Nu ja, met een beetje begeleiding en zachte drang gaat het wel voor elkaar komen. Ze is van goede wille, toch, alleen het brein werkt wat langaam. In het Territoire Neerlandais is alles toch weer anders, dat is ff wennen. Dus zien we dit maar als een inwerk periode.


2 juli 2017

Albert

 Albert

 
Dit weekeinde hebben we een nieuwe ram geregeld en hebben hem de gebruikersnaam Albert gegeven.

selectie
en hop in de kar
Uiteraard voor een prix pigeon (basisprijs + buitenlanders opslag) maar goed daar ontkom je als buutenlaander nu eenmaal niet aan in LDF. Die opslag kan soms absurdistisch zijn, soms mild. In dit geval betaalde ik zeker 50E teveel. Afijn, we zijn nu in ieder geval ruim op tijd om de nieuwe ram aan de schapies te laten wennen en andersom voordat het grote dek werk gaat beginnen.
Sinds het fokprogramma een 8 jaar geleden gestart is voor een nieuwe kruising (Texel X Sulffolk - eigenlijk tete noir) is het de bedoeling elk jaar een nieuwe ram in de kleine kudde (16 stuks) te brengen. Vorig jaar is dat niet gelukt omdat het boertje dat de nieuwe ram zou "verhuren" de zaak besodemieterde. Die dacht kennelijk: het zijn buutenlaanders dus die kunnen we wel belazeren. Kwam ie met een door ons afgekeurd dier aanzetten ipv het afgesproken exemplaar. Uiteraard was de huurprijs absurd maar dan nog: met een door zijn knieën gezakt beest aan komen zetten ging ons iets te ver. Werd ie kwaad en wilde zijn transportkosten en arbeid vergoed hebben. We hebben hem toen zo beleefd mogelijk verteld dat ie dat in diens artiesten ingang kon steken en moest ophoepelen. Later hoorden we ook al geen goede verhalen over de man. Hoewel, of dat betrouwbaar is op het platteland hier, waar iedereen over iedereen wel een verhaal van horen zeggen heeft ... nemen we maar met een schep zout.
aankomst op LeMoutonQuiRit

Via Albert, onze reguliere gast in Le Mouton, kwamen we weer achter de naam van de fokker van 3 jaar terug en ja, er waren nog een paar rammetjes (belliers) over. Afspraak gemaakt, klaar, geregeld. Eerst maar eens gaan kijken of er een geschikt exemplaar tussen zit. Nat weer, dus bagger! Ja hoor, met de regen van de laatste paar dagen was de bovengrond bagger geworden, op smaak gemaakt met wat er zo al uit die schapen komt, en die smurry siepelde langzaam mijn crocky's in. Ach, dat is het platteland nu eenmaal. Afwasbaar. Nu wilde Albert niet zomaar de auto in dus vatten we het beest in de kladden en zeulden het een stukje in de goede richting. Uiteindelijk begreep ie dat er geen lievemoederen meer aan hielp en struikelde de wagen in. Daarna papiertjes voor elkaar maken, betalen, een glaasje drinken is dan traditie en weer terug naar LMQR. 
Een schaap is een zeer sociaal dier, dus het uit de kudde halen gaat altijd gepaard aan stress voor het beest. Na een nacht was het gemekker over en vandaag zagen we Albert staan te pronken midden tussen zijn nieuwe harem. We zijn benieuwd wat dat wordt met de nieuwe lammeren.
Nu nog even de overtallige 5 schapies kwijtraken en dan kan de winter weer helemaal komen.