LMQR 8

De afgelopen weken waren erg drukke weken voor ons. Een combinatie van de nasleep van een verbouwing, een paar gezinnen die hier een week verbleven en natuurlijk het werk aan de SolarFarm dat op de planning stond. Uh, staat, cum in uitvoering is.

Feessie!
Maar ook en vooral. Van ons beiden ben ik als eerste met pensioen gegaan, ook al kun je dat aan de hoeveelheid werk niet echt merken. Het is in ieder geval ánder werk, en iets waar ik veel voldoening van krijg.
En, sinds 1 mei is mijn lief, maar dan officiëel, ook met pensioen gegaan. Eerder dan geplanned en onvoorzien dat dan weer wel. Dat zou aanleiding voor een feestje moeten zijn, á la een "ik vertrek" party. Echter, het seizoen is begonnen en andere activiteiten die er gaande zijn noodzaken om daar voorlopig even van af te zien. Op een later tijdstip misschien of volgend jaar, dan zijn we namelijk 40 jaar een paar.

Grote schoonmaak
Nu we beiden op pensioen zijn beginnen we te beseffen met hoeveel administratieve zaken je te maken hebt gekregen in je leven. Abo's opzeggen of wijzigen, registraties corrigeren, dingen (tijdelijk) laten afsluiten, instanties inlichten, organisaties van je pensioen op de hoogte brengen, niet in het minst je verzekeringen regelen of soms opzeggen. En zo voorts. Een waslijst die schier geen einde lijkt te nemen. Sommige dingen moet je even op zijn beloop laten omdat de bijbehorende organisatie moeilijk doet. Andere zaken gaan dan weer erg soepel. Bij anderen hang je uren aan de telefoon en raak je verstrikt in werkelijk Kafkaïaanse situaties. Na lang soebatten besluit je: "die zoeken het dan maar zelf uit" en stuur je een formeel briefje met wat je van ze wilt of juist niet meer. "Nee we willen geen geld terug, gewoon dat de inning en of het abo stopt, begrijpt u? Nee, ook geen overschrijven, geen adresverandering, geen... Voor ons is het gewoon over en uit!" Toegegeven zo'n gevalletje Kafka is zeldzaam, maar daar erger je je juist het meeste aan. Zo zijn er ook waar ze maar al te bereid zijn aan je wensen te voldoen, voor een paar euries extra, dat is een verademing. Het kan dus wel spoepeltjes, zonder gedoe!

Lijstje
OK een beetje allergisch voor lijstjes ben ik geworden, de omstandigheden gebieden om die aversie even op zij te zetten. Anders gaan dingen uit de hand lopen of falikant mis.

Wat absoluut helpt met het proces dat we nu ondergaan is vroegtijdig met zo'n lijstje te beginnen. Zoiets van: wanneer moet je wat gaan doen of regelen en hoe. Email, telefoonnummers en contactpersonen erbij, een vakje voor aantekeningen. Dan af te vinken met wanneer er wat gebeurd is en door wie van het huishouden. Dat helpt om misverstanden te vermijden, als het zwart op wit staat, geeft duidelijkheid.Wat we ook aan het doen zijn is de administratie van de laatste paar jaar door te bladeren. Dan schrik je hoeveel zaken je in de afgelopen jaren allemaal ongemerkt hebt geregeld en wat je nu in een grote veegschoonmaak in korte tijd moet afhandelen.
Een paar tips zijn misschien wel het doorgeven waard. Allemaal dingen waar je in je opwinding over het nakende pensioen en de verhuizing niet zo nauwkeurig over nadenkt.

• Allerlei bankzaken moeten geregeld worden, automatische afschrijvingen stop zetten bijvoorbeeld. Iets wat je misschien niet direct in de gaten hebt: zijn je pasjes nu wel of niet geblokkeerd voor gebruik in het buitenland.
• Geef je nieuwe adres aan pensioenfondsen en verzekeringen door
• Wat zijn de consequenties van het voortijdig opzeggen van allerlei dingen, en kan dat. Daar hebben we uit de bankafschriften een lijstje van gemaakt: dat zijn de terugkerende betalingen. 
• In het kader van de schoonmaak aktie besloten we dat ieder van ons één abo mocht houden, wordt je heel kritisch van;=)
• De afgelopen decennia hebt hebben we ongelooflijk veel vergaard en heel wat wordt al jaren niet meer gebruikt. We stelden ons de vraag: is dat de afgelopen 3 jaar nog aangeraakt of heb je dat nog wel nodig? Is het antwoord nee, dan weg er mee! Als gewone burger hoef je je admin slechts een paar jaar bewaren, dus alles ouder dan dat is door de shredder gegaan. Uitzondering zijn polissen, officiële stukken, contracten en zo. Natuurlijk die foto's uit je verleden, brieven, of objecten waar je, ook al heb je ze de afgelopen tien jaar niet bekeken toch nog aan hecht. 
• Dozen die er sinds de vorige verhuizing afgeplakt en wel nog stonden, even doorneuzen en weg er mee.
• Sommigen dingen waren misschien nog iets voor een verzamelaar of leken in prima staat. Marktplaats was er goed voor. Heeft weer een paar tienen opgeleverd. 
• We zijn al maanden lang bezig spullen weg te brengen naar de kringloop, krijgen die misschien nog een tweede leven. Oude kamera's, daar zijn de kringloop winkels best wel blij mee, computers niet die breng je naar de miljeu straat of déchetterie. Haal wel je harde schijven eruit.
• Bijna de helft van onze bibliotheek ging rechtstreeks naar de kringloop of de papierbak in. We vroegen ons bijvoorbeeld af of we die boeken nog wel een keer gingen lezen, of dat ze gewoon mooi zouden staan op de nieuwe plek. Kijkboeken gooi je zelden weg, pockets van 30 jaar oud, weg ermee als die de afgelopen paar jaar niet nog eens herlezen zijn. Het meeste daarvan hebben we weggegeven of weg gebracht. Al die referentiewerken die je voor je werk zo nodig had, ze waren óf out-dated óf je kunt de info sneller op het interwebz vinden. Als dat nodig mocht zijn. Er zaten enkele exemplaren (zelflerende algorithmes) van honderden "guldens" bij, hop weg ;=(. En die college dictaten? De ton in! Onder in een doos met mappen lagen nog een paar bundels papier van eigen werk waar vaag genoeg van gezegd kan worden dat ze van klussen uit het stenen computer tijdperk dateerden, hop door de shredder en weg er mee. Al met al was dat het betere wieden in de dode bomen kraam. 
• Wat we ook als praktisch ervoeren was kamer voor kamer leeg te maken, boven op zolder beginnen en dan afzakken naar beneden. Een kamer reserveerden we om de dozen en spullen op te slaan die mee gingen. Met iedere rit naar het nieuwe adres zat de wagen weer vol dozen. 

Uiteindelijk is er zo een stuk minder over gebleven om op te slaan of te verhuizen. We waren best wel streng voor onszelf. De overige (grote) spullen passen nu met gemak in een 16m3 wagen die je nog met je gewone rijbewijs mag rijden. Dat laatste geeft veel vrijheid om het tijdstip van definitief verhuizen zelf te bepalen. Zo'n wagen met laadklep is namelijk elk moment te reserveren. Bij een officiële verhuizer ben je afhankelijk van hún planning, dat komt niet altijd even goed uit. Ook al geeft dat laatste wél een stuk gemak en veel minder gesjouw. Een kwestie van planning.

Raspified
Met Wim samen is er het een en ander aan de Solarfarm bij geknutselt. Als eerste heeft Wim een  UPS (uninteruptible power supply) omgebouwd naar een wat krachtiger verhaal. Van 7Ah naar 50Ah. Met twee ordinaire auto accu's, gekocht in de Brico. Die werden vakkundig aan elkaar geknoopt en leverden na een dag of wat opladen volle peur. Uiteraard wilden we dat op het intra-web zichtbaar maken.

APC interface op de raspi

Afijn, na enig zoek en probeerwerk zijn de gegevens van de UPS via een web achtig iets te zien en krijg je ook nog een mailtje als de stroom wegvalt of weer terug komt:

2015-05-20 16:34:09 +0200  Power is back. UPS running on mains.
2015-05-20 16:34:09 +0200  Mains returned. No longer on UPS batteries.
2015-05-20 16:33:57 +0200  Running on UPS batteries.
2015-05-20 16:33:51 +0200  Power failure.
2015-05-20 13:03:52 +0200  Power is back. UPS running on mains.
2015-05-20 13:03:46 +0200  Power failure.

De oorzaak van het installeren van een UPS ligt voor de hand, zie bovenstaand voorbeeld. De stroom valt hier zoiets als een paar keer per dag weg, is te laag, te hoog, of laat anderszins te wensen over. Sinds een paar dagen zijn de UPS-sen dan ook Raspi-fied. Dat wil zeggen verbonden met een RaspberryPi om gegevens uit de UPS interface te peuren. 
De uitdrukking: "Raspifying / Raspified / Rapifyable"  is verzonnen door een gast van ons die net zo als Wim en ik enthousiast is van de mogelijkheden van een RaspberryPi. "Is it Raspifyable?" Kun je er een Raspi aan koppelen? Gezien de explosie in knutsel land rondom die Raspi's (nano computertjes) lijkt de halve wereld wel Raspifyable. Met andere woorden wat kun je er eigenlijk niet op aansluiten, toch?
Voor de SolarFarm is een UPS een essentiëel deel gebleken, anders slaat de zaak op hol, stoppen er pompen of worden er geen gegevens meer gegenereerd die het een en ander aansturen. Zonder UPS waren er in het verleden nare dingen gebeurd.
Dit laat natuurlijk onverkort dat de kwaliteit van de stroom die door EDF (Electricité de France) wordt geleverd als zwaar beneden peil wordt beoordeeld. Zo'n 80-90% van alle stroom komt uit kerncentrales, het is daarom des te verwonderlijker dat het net zo'n vervuilde stroom aan levert. Het lijkt wel of we in een ontwikkelingsland leven, zo wispelturig is de stroom hier.

Bad pomp
Eindelijk heeft de Badmuts de nieuwe pomp voor het zwembad geïnstalleerd. Waarna wij de motor konden gaan modificeren. De motorsnelheden van de badfilter installatie wilden we namelijk kunnen regelen, die moest dus vervangen worden door een 3 fasen motor. De idee was om de pomp harder en zachter te kunnen laten lopen waarmee de verblijf tijd van het badwater in de warmtewisselaar aan te passen was. (hoe langer het water in de wisselaar kan zijn des te meer wordt het water opgewarmd) Daar zijn we in geslaagd. Eerst moest er natuurlijk een regelaar opgeblazen worden, waarna een vervangend ding precies deed wat we ermee wilden. Met andere woorden de badpomp bleek Raspifyable te zijn. Het programmaatje voor de SolarFarm is aangepast en het dashboard laat nu ook keurig het aantal toeren zien dat de motor draait - 2800 rpm maximaal.

Raspified badpomp

Het interessante aan het plaatje is dat er een bijna perfecte uitdovende sinusoïde te zien is bij de aanloop tussen 09:00 en 11:00. Je zou zeggen een ideale curve. Voor de gein is ook het toerental van de pomp zichtbaar gemaakt. Verbazend hoe makkelijk dit allemaal met Python te doen valt. De stroomstoringen van die middag zijn ook duidelijk in de grafiek te zien. Als je zou afgaan op de getallen zou er een minimum temperatuur van -2030 gemeten zijn op dat tijdstip. Wat zou er in werkelijkheid gebeurd zijn vroegen we ons tijdens het avondeten af. Bedenk daarbij dat door de wetenschappers het absolute nul punt op -273.15 graden Celcius is vast gesteld. De suggestie aan tafel vanavond was dat alles onmiddelijk verpulverd geweest zou zijn. Een leuk gedachten experiment voor de onderzoekende geesten onder ons.

Maitre d'Oeuvre

Deze blog stond al een paar weken klaar, maar is het blijven hangen in de draftmodus. Bij deze dus.

Maîte d'Oeuvre
Een paar maal per jaar krijgen we gasten die hier, of in de buurt, een huis aan het kopen zijn of gekocht hebben. Meestal blijven ze een of twee nachten om de papierkraam af te handelen. Want dát heeft wel een paar voeten in de aarde vóórdat je daarmee klaar bent. Dat is overal ter wereld zo en LDF vormt daar bepaald geen uitzondering op. Integendeel, de stapels rapporten en contracten blijven zich maar opstapelen. De hele procedure inclusief vergunningen voor ver-her-nieuwbouw plannen kunnen wel eens meer dan een jaar vergen voordat ook maar een spa de grond in kan.
Onze gast kwam twee weken geleden aan om de laatste dingetjes af te ronden. Gaandeweg hoorde ik zijn verhalen hoe het hem is vergaan met die officiële papierberg. Eigenlijk viel dat in zijn ogen nogal mee. Allerlei onderzoeken zijn er gedaan en na een paar maanden of langer heb je een boekwerk van rapporten over onderzoeken (lood, sceptic tank, aardbeving en overstromings risico's, gif in de grond etc etc), keuringen, vergunningen en uiteraard de akte van overdracht in handen. Pas d' problèmes. Ook al kwam ons dat in het begin als een hoop overbodig en vooral onnodig werk over.
Burocratie als het niet uitgevonden is in LDF, is het op zijn minst tot een kunst verheven. Van iedere volgende gast die hier een huis in de omgeving koopt hoor ik dan ook dat er een of ander onderzoek is bijgekomen of dat men de regels van bepaalde zaken aangescherpt heeft (sceptic tank bijv.) Men verzint telkens wat nieuws om de koper op weer hogere kosten te jagen. Is alles achter de rug dan is een propvolle ordner je aandenken aan het kopen van een huis in La Douce France. Bij problemen verdubbeld zich dat papierwerk en als je pech hebt krijg je ook nog het een en ander te maken met oude schulden van de vorige bewoner of geschillen die deze had voor het een of ander met de buren. Soit.
Voor je met je nieuwe leven begint moet je even door die papierberg heen eten en daarna... daarna begint het veredelde ver-her-nieuwbouw proces. Aannemer regelen, electriciën, timmerman, metselaar, tegelzetter of -,legger, schilder, en en en... Een hele parade aan (vak)mensen trekken voorbij. Onze gast moest een nieuwe sceptic tank laten installeren - nieuw onderzoek hè. Werd het electro vervangen, uiteraard was al het raam en deur werk verrot, afvoer ook nog fatsoenlijk maken en enige bouwkundige erfenissen van vorige eigenaren werden rechtgezet. Gelukkig had de laatste huurder zo goed als al het sanitair en al het overige wat los of vast zat in het huis meegenomen dus dat scheelde. De slopers konden zo van start. In iets meer dan drie maanden zei onze gast zou alles af zijn, plus een paar weken, als marge.

Nu komt het. Een huis laten verbouwen op afstand is gewoon vragen om problemen, waar ook ter wereld. Dan kun je net zo goed meteen een forse donatie op de bankrekening van de vaklieden doen zonder er iets voor terug te verlangen. In LDF is het niet anders. Het is nu eenmaal de cultuur dat mijn geliefde fransjes een beetje toezicht nodig hebben. Soms een strakke hand, soms een aai over de bol. Persoonlijk toezicht is onontbeerlijk, dat zijn de fransjes zo gewend. Als je alles in eigen beheer wilt doen ga je tientallen reisjes op en neer naar je nieuwe stulp maken voor zeg maar de komende twee jaar. Dan nóg is het maar de vraag of iedereen zich aan de afspraken houdt, op tijd is en zo meer.
Via een bekende van onze gast die een werkrelatie had met een Maitre d'oevre kwam deze laatste in beeld. En een goeie, blijkt uit de verhalen. Uitgebreid werd verteld hoe de Md'O het een en ander aanpakt. Zeker, een beetje peper en zout vanuit de Duitse grundlichkeit deed ook een flinke duit in het zakje. Toch, ik keek er echt van op omdat ik gemiddeld niet veel goeds hoor over hoe Franse aannemers met buitenlandse klanten omgaan. Dit was te mooi om te laten passeren en wilde ik er het fijne van weten. Wie weet komt dat een van onze gasten nog te pas, toch? Afijn de Maitre werd door onze gast aan de ontbijttafel uitgenodigd en ik schoof hem een bakkie verse koffie voor zijn neus. Een beetje nerveus, wat nergens voor nodig was, kwam het verhaal er in rap Frans uit. Hij legde uit hoe zijn werkwijze was en dat hij graag meer buitenlandse klanten zou willen krijgen. Nadat ik hem vertelde dat er een paar keer per jaar toch wel kansen voor hem waren kreeg ik een van zijn model projectmappen te zien. Alles netjes opgeborgen, op zich ook al prettig om te zien. Stap voor stap wandelde hij door het hele proces. Dat geeft vertrouwen als iemand de zaken op een rijtje heeft. Bij mij zong voortdurend door mijn hoofd: "het kán dus wél, vakmanschap en goede regie". We hebben afgesproken dat als er kansen voor hem waren of een gast dat zou aangeven ik zijn naam zou doorgeven. Hij heeft een begin tarief van 6.500E en neemt geen projecten onder de 25K aan. Maar zou best willen bemiddellen als iemand een goede vakman nodig zou hebben.
Van de week zijn Fannie, Wim en ik gaan kijken in het huis dat op een lik verf hier en daar na, bijna klaar is. En en al vakwerk, gewoon om jaloers op te worden. Geen verschijnselen dat werklieden langs elkaar heen hebben gewerkt. Dankzij de regie die de Md'O had werden fouten of afwijkingen van afspraken meteen hersteld en de eindoplevering werd met alle vakmensen bij elkaar gedaan.
Pratende met de gast en de Maîitre bleek dit toch de nieuwe aanpak te zijn in de provincie, waar meestal de zaken voor een tweede woning een beetje al te gemakkelijk werden afgedaan. Daar balen dan vooral buitenlanders van. Juridisch sta je namelijk altijd zwakker dan de autochtoon, ware het alleen maar omdat je op zijn minst de mores en uiteindelijk ook de weg niet kent om je gelijk te halen. Dat bij elkaar genomen zag de Maître in deze situatie een kans om daar een business model van op te bouwen. En zo te zien met succes.
Klop dus bij koop- en verbouwplannnen gerust bij ons aan om contact te maken met de Maître.     

Cuneiform

In de krant Le Monde stond in een artikel dat Irvin Finkel, een conservator van het British Museum, in 1985 een kleitablet had gekregen van een goedwillende erve. Het tablet bevatte een beschrijving van de Zondvloed mythe. Dat op zich is het bijzondere er van, zoveel keiharde referenties zijn over dit vermeende gebeuren zijn er niet voorhanden. Het opgenoteerde verhaal bevat instrukties hoe niet en masse kopje onder te gaan, sterker nog hoe daarvoor een bootje te bouwen. De mythologische Ark zo gezegd dus. Volgens het overgeleverde verhaal pastten er van elk soort een paartje in. Nu moet dat vrees ik allegorisch worden opgevat. Want niemand zal mij met een strak gezicht kunnen vertellen dat er van elk soort een paartje in een bootje zou passen, of iets anders drijvends. En wel een bootje van een formaat dat men in een jaar of wat in elkaar zou kunnen knutselen. Zelfs een pyramide in elkaar zetten deed een legertje bouwvakkers toch nog generaties over. Denk je eens in een oppervlakte van tien keer zo groot als een pyramide is nodig voor olifanten, neushoorns, giraffen en ga zo maar door: tienduizenden beesies. Gaat niet lukken hè. Maar de idee was daar, En dan is het goed. Meer ook is het een verhaal denk ik om aan te geven dat wij mensen iets niet goed aan het doen waren en dat er nodig de bezem doorheen moest. Grote schoonmaak zeg maar. Altijd goed een beetje opruimen in het voorjaar.

Wat me kietelde was dat Cunei tablet. In mooi Nederlands: Spijkerschrift: omdat de indruk van een spijker daar veel op lijkt. Hieronder een voorbeeldje.

kon het even niet laten, zoek maar naar "cunei translator op het interwebz

In het artikel stond ook dat er mensen zijn die dat schrift feilloos kunnen lezen. En van de taal - oud Sumerisch - ook nog mooi proza in een moderne levende taal kunnen maken. Vind ik knap hoor om een schrift te kunnen lezen van een dode taal, die je niet vanaf je jeugd bijgebracht is. Afijn pas na dertig jaar komt dat in de krant. Wetenschap uit die hoek maalt blijkbaar erg langzaam.
Dat bracht me aan het denken dat met de huidige beeldherkennings technologie men toch zeker wel in staat moet zijn om al die tienduizenden gevonden tabletjes met spijker-op-schrift even in een paar seconden te vertalen. Daar ga je dan met je in 50 jaar moeizaam verworven kennis over het spijkerschrift en het oud Sumerisch. Zou je zomaar veel meer vrije tijd krijgen en je misschien nog meer met de context bezig kunnen gaan houden, maar dat ter zijde. Het gebied waar dat schrift ontstaan is, waar nu ongeveer Iraq, Syrië, Iran liggen en zo, heeft me altijd al gefascineerd. Het is de wieg namelijk van onze beschaving. Zeggen ook wetenschappers zomaar. En tegelijk is het Spijkerschrift ook het eerste schrift, voor zover bekend, waarin de menselijke geschiedenis voor het eerst is vastgelegd. Geschiedenis schijnt pas te ontstaan als dat keihard op schrift gesteld wordt.

Kaput

Dat dan recentelijk een groepje troebele geesten onze culturerele erfenis aan het kortwieken is in dat gebied doet pijn. Uiteraard, iedereen heeft recht op diens mening. Maar blijf wel van onze musea en erfschatten af hè! Dat moois kunnen we dus nooit meer bekijken. Deze waanzin schijnt nu ook plaats te vinden in noord Afrika. Ik houd mijn hart vast bij het verloren gaan van al die cultuur. In China is ook zo'n periode van verstands verbijstering geweest en heel veel van het Chinese erfgoed is verloren gegaan. Zo was gebeurde dat in Cambodja, Middem Amerika, Europa... Zo zinloos. De trieste moraal van dit verhaal is dat de geschiedenis zich keer op keer.herhaald. Overal ter wereld werd en wordt door de overwinnaar de nalatenschap van de overwonnenen aan gort gehakt. Waarop dan weer iets nieuws ontstaat, als je geluk hebt. Zo zijn complete bibliotheken teloor gegaan, prachtige kunstvolle werken en nog wat graven geplundert als neven inkomsten. Dingen ook waar we geen weet van hebben die in het verleden zijn gebeurd laat ons gewoon maar gissen naar wat er allemaal verloren is gegaan Voorbeelden daarvan zijn de Etruskische cultuur in Italie en volgens overleveringen in India waar een hoog ontwikkelde techologische maatschappij geweest schijnt te zijn. Technologieën die verloren zijn gegaan. In India staat een stalen pilaar die in al die eeuwen nog niet is gaan roesten, ik bedoel maar. Een ander verschijnsel van onze verwoestingdrang is om en pasant ook de intelligentia van de overwonnen culturen een kopje kleiner te maken. Want: bedreigend.
Zo zullen er ook in de toekomst nog wel perioden komen waarin men het wiel telkens weer opnieuw moet gaan uitvinden. Uitzichtsloze oefeningen zijn dat. Let wel, niets is des mensen vreemd, geen volk of ras uitgezonderd. Geen enkel volk in geen enkele periode of epoche handelde op een andere manier. Wat dat in ons is, die drang tot vernietiging, 'k heb geen idee. Zo zal de mens wel blijven doormodderen totdat er wéér een soort van zondvloed komt om wéér een grote schoonmaak te houden. Waarna er opnieuw tientallen keren de wielen uitgevonden zullen blijven worden. De cyclus heerhaald zich tot in oneindigheid.
Verrek zou daar het verlangen naar een Messias uit voortkomen, om dat eeuwige gedonder eens op te doen houden.

Eh nee, ik ben volkomen nuchter, wel licht hongerig op het moment. Ik moet ook nodig gaan koken.