Het einde van het seizoen begint ook in het zicht te komen zodat het op mijn eentje weer redelijk goed behapbaar wordt. Weer meer tijd voor andere dingen dus. Ook om weer tochtjes op de motor te maken.
Deze zomer hadden we weer een stagiaire en uiteraard was mijn schatje er ook. Samen namen ze het leeuwendeel van het huishouden voor hun rekening. Zelf had ik dan nog de entertainment van de gasten, koken, het voorzien van informatie over wat er hier te doen valt, de onderhoudsklussen en wat reparatiewerk. Of de schoonmaakklusjes die de dames niet zo fijn vonden zoals het leegmaken van de douchputjes. Doet me niks, stinken doet het in Pernis, een beetje rioollucht is echt niet ongezond. Uiteraard wel goed je handen wassen daarna, dat lijkt me normaal. Afijn, de komende blogjes staan zo half en half op stapel.
De toestand in LMQR (Le Mouton Qui Rit)
Medio juni haalde ik onze stagiaire Fiseko van het station in Epinal af. Precies op tijd voor de eerste invasie van gasten in het seizoen. Zij moest meteen vol op het gas trappen om de kamers de volgende ochtend voor de nieuwe lichting gasten op orde te brengen. De deal met haar was dat ze gemiddeld 6 uur werkte en de rest van de dag aan haar thesis kon schrijven tegen kost en inwoning en conversatie in het Frans. Een perfecte oplossing voor beide partijen. De kamers vielen dan onder haar supervisie en Fannie en ik pakte dan de rest op. Af en toe kookte ze een van haar nationale (zuid Afrikaanse) gerechten die echt lekker waren. Weer een mooie aanvulling op onze recepten: gekruide kip met krokante korst en de beroemde ZA milk tert (een soort tira missu). Zo hebben we vorig jaar de Egyptische tuin als aandenken overgehouden aan Essam en nu twee recepten van Fiseko. Dat gaat een rijke verzameling worden als we de komende jaren weer een stagiaire mogen ontvangen. Nu zijn zowel Fannie weer aan het werk als de stagiaire weer op de terugreis.
Overigens een vliegenplaag zoals we vorig jaar hadden is gelukkig uitgebleven. Alleen in het appartement wilden die zwarte krengen zich nog wel eens verzamelen in cohorten van vier. Een paar minuten heftig vliegen aan gort meppen brengt die overlast meestal wel weer terug naar hebbelijke proporties.
Ontbijt
Maar goed. Om 7 uur gaat nog steeds de wekker af en na met wat frisse ochtendlucht de longen gelucht te hebben op naar de bakker. Dan tafel dekken, thee en koffie maken, brood op tafel en de verschillende beleggen opstellen. Soms een eitje koken (echt niet alle gasten stellen prijs op een gekookt eitje in de morgen). Wat wel erg gewaardeerd wordt zijn verschillende soorten brood op tafel. Daar doe ik dan moeite voor en rij desnoods wat verder om de nodige variatie te krijgen. Een pain de kilo is wel de favoriet gebleken bij de gasten. Pain de kilo is een joekel van een brood, zo lang als je onder arm zeg maar. Of, groter dan een gemiddeld toetsenbord met numeriek deel eraan. Pain de kilo weegt meestal net even wat meer dan 1000 gram en wordt, zoals al eens eerder beschreven, op gewicht verkocht. Aan tafel mogen de gasten dan hun best doen daar fatsoenlijke plakken van te snijden.
Midi
Voor een groep gasten mochten we ook weer een verjaardags maaltijd maken. Dit keer als midi, het middagmaal. De jarige was een hoogbejaarde dame die door haar kinderen vertroeteld werd om haar tijdens het verblijf van alle gemakken te voorzien. Lekker onder een dekbed gezeten had ze het ook niet meer koud.
Begonnen werd met een heldere groente – uiensoep, gevolgd door medaillons de filet mignon in lichte tomaten roomsaus. Als dessert flensjes gevuld met roomijs gegarneerd met een fait á maison zoete saus van fruit de coco (een lokale gele pruim). Altijd een succes nummer die flensjes met wat erin en erop. Een kop sterke koffie topte het geheel af. Wijnen: uit de pays d'Oc een Muskat demi sec, goed gekoeld. De rode wijn was die van Corsica – IIe de beauté en bij het nagerecht Prosèco. Het diner beviel prima bij de mensen, zij tevreden wij gelukkig. Oma wilde graag nog een keer terugkomen zei ze bij het vertrek, met andere gasten om te eten. Tsja, volgens de regels die gelden voor Chambres d'Hôtes mag je alleen aan je eigen gasten maaltijden voorzetten, maar who cares. Hoewel, toch maar netjes binnen de regeltjes blijven laveren dan kunnen er ook geen gekke dingen gebeuren.
Wel jammer voor de feestvierders dat het zulk regenachtig weer was. Anders had de groep nog even lekker kunnen na tafelen in de tuin. Misschien was dat wegens de bejaarde dame dan toch niet zo'n goed plan geweest, trapje af en dan weer omhoog, ach.
Uiteraard bleven er een paar flensjes over, die kon ik de jongens van André prachtig in de maag splitsen, glunderende oogjes waren mijn beloning. Zeggen ze wel een kinderhand is snel gevuld, nou die kindermagen kunnen er wat van!
Diner
In de avond wordt dan weer gekookt voor de gasten die een beetje tussen de 7 en 18 magen variëerden. Het is niet altijd eenvoudig om een gerecht te bedenken dat past bij: allergieën voor gluten, varkensvlees, eieren, melk en of melkproducten, noten, schelpdieren en ga zo maar door. De een is vegetarisch de andere moet geen groenten zien of lust geen vis. Dan peutert iemand de tomaten uit de salade of plukt nauwgezet de overheerlijke rozijnen uit het nagerecht. Een heel enkele keer kwamen al die allergieën en lust ik niet zaken tegelijk in een diner samen. Ga er dan maar eens aan staan om een gebalanceerd diner in elkaar te schroeven. Fannie weet meestal wel raad op dat soort dingen, en als hoofdkookman leer je daar dan weer veel van. In één geval was ik vergeten de aantekeningen na te lezen vóór dat ik aan het koken ging, uiteraard werd me dat toetje niet in dank afgenomen. Razendsnel wat fruit op tafel gebracht, probleem weer opgelost. Stom zoiets, maar ja kán gebeuren.
Wel weer voluit kunnen experimenteren met verschillende sauzen. Zo houden we de paprika roomsaus erin – nog een klein beetje sleutelen aan de hoeveelheid paprikapoeder – en die met salie is ook een goede gebleken. Het nieuwe nagerecht van milk tert houden we er ook in. Carbo's in roquefort saus werden goed ontvangen net als de filet mignon in curriesaus. Mijn currie saus smaakt volgens Wim precies zo als uit het pakje, toeval. Fannie had een vegetarische schotel met Brie met gebakken aardappelen bedacht en eentje met stukjes kip en harde worst. Ook niet onaardig. Dan is er nog een bedenksel dat nog niet uit is geprobeerd, een soort meer persoons superhamburger. Laagjes met voorgebakken feuilleté deeg afgewisseld met magere uitgebakken gehakt en verschillende groentes. Oja, iets lokaals gegeten een paar maanden geleden. Zoiets als sla met een warme saus aangemaakt met crême fraiche leek het wel, héérlijk, die wordt ook nog eens nagemaakt. Zo'n salade is iets typisch voor deze streek dus: folklore.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten