Mist

achter in ons tuintje

Idyllisch hè? Bij zonsopgang hing er een sluier van mist over het landschap. Echt een cadeautje. Vlug, fotootje! Nog geen minuut later was het feeërieke effect alweer verdwenen. In de verte zie je de schapies alweer schuieren op zoek naar het lekkerste hapje gras. De koeien komen slaapdronken uit de stallen van de buurman geschommeld en de eerste tractor start zijn motor. Een nieuw dag.

Internetz

Des te zuiderlijker je als noorderling komt des te groter de verschillen zijn die je met je geboorteland ontdekt. Een open deur, geef ik toe. Meteen is dat ook de charme van een land voor jou als noorderling, slechts heel af en toe rijzen je de haren te berge.
Neem nu de internetz & telefonie. Op zijn zachts gezegd is dat op het platteland van LDF een ramp. Niet alleen de snelheid laat erg te wensen over: 1.5 Mb en lager, ipv de 8 zoals die bij het aangaan van het abo beloofd was. Zou je een film willen downloaden van 2Gib dan zou je dat meer dan een dag kunnen kosten. Ook de kwaliteit is niet meer van deze tijd. Je kunt niet eens door elkaar praten (half duplex), de lijn rommelt, klikt en ruist alsof het regent in de telefoonhoorn. Soms ligt de zaak eruit voor meer dan een dag. Sinds de laatste paar keren klinkt het ineens bij het pakken van de telefoon: voor uw aansluiting is een probleem geconstateerd reset uw modem/router om het probleem op te heffen. Denk ik zo maar, ben ik dan geschift of die gasten van Orange. Toch? Als ze dat bandje kunnen laten horen waarom zou de verbinding dan niet ok zijn? En waarom doen ze dat niet remote, daarvan weet ik dat ze dat kunnen.

Bij aanhoudende regen komt het voor dat niet alleen de stroom uitvalt maar ook de telefonie. Die leidingen lopen bovengronds in het dorp, logisch dan toch? Bij een storm gaat de zaak ook wel eens plat. Bij regen en storm houd ik dus mijn adem in want elk moment kan het weer gebeuren. Op een vaste plek staat de zaklantaarn, en er is een 1W led lampje aangesloten op de UPS, dus helemaal in het donker zullen we niet zo snel zitten. Zelfs het modem/router staat sinds vorig jaar op een UPS aangesloten toen dat uitvallen van stroom te gortig werd. Kon ik alsnog EDF bellen om de storing te melden. Optimist als ik ben, want bereik de EDF maar eens buiten werktijden. Op het Franse platteland begin je daarom overal oplossingen voor te zoeken, alsof je weer in een ver ontwikkelingsland zit. Door die UPS kun je de tijd nemen om indien nodig je werk op de compu op te slaan en de handel netjes af te sluiten. Vooral de RasPi's hier in huis zijn voor netjes afsluiten gevoelig, daar zijn we overigens wat voor in elkaar aan het knutselen. Zo'n ups houdt het natuurlijk ook niet eeuwig vol, een uurtje. Alhoewel met de nieuwe batterijen in aantocht zal dat wel langer gaan duren. Na dat uurtje gaat alles plat. Ook de circulatie pomp voor de SolarFarm, en dán: plof!

Dat het zo erbarmelijk gesteld is met het telefonie netwerk is wel te beredeneren (5 é 's wat een woord!) Een ding is, het dorp ligt aan het einde van de lijn. Het andere is de infrastructuur uit de 70-er jaren van de vorige eeuw. Bij Louise loopt er een onduidelijk draadje van de telefoonpaal naar binnen toe, de mantel is door het weer ernstig aangetast. Veel storingen dus. Dat touwtje wil de telecom niet vervangen, liever sturen ze iedere keer een monteur. Daarmee heb je het klassieke verhaal van kosten en baten. De provincie loopt immers langzaam leeg van bewoners. Sinds juni 2012 wonen er meer mensen in de steden dan op het platteland. Dat verschijnsel versnelt zich. Er trekken steeds sneller steeds meer mensen naar landsdelen met grote steden waar nog industrie en dus werk is, logisch. Dat dan de staatstelecom Orange, eigenaar van het netwerk, zegt, bekijk het maar op dat platteland, is niet zo vreemd. Grote pech is dat deze dienstverlener slechts de schouders ophaalt bij klachten over het netwerk en alleen in beweging komt als dat vanuit de politiek bevolen wordt. Daarmee schets je de situatie wel hier.

update: 20140902

meten is weten, langzamer dan 89% van de rest

Bij mijn aankomst in LDF, dik zes jaar geleden, zag ik dat er langs de provinciale wegen glasvezel kabel in de grond werd gegraven. Hoi dacht ik glasvezel het huis in, +20Mb voeding, dat wordt dikke lol. De praktijk is weerbarstiger dan ik dacht. De kabels liggen weliswaar tussen de grotere dorpen in, maar daar is het bij gebleven. In St. Loup, een plaatsje 15 km hier vandaan, zijn ze vorig jaar ineens gaan graven en staan er in dat dorp nu enkele nieuwe centrale verdeelkasten. Over zes jaar gaan ze dan ws glasvezel naar de voordeur brengen. Wellicht maak ik het nog mee dat er een nieuwe centrale doos in Mailleroncourt neergezet gaat worden zodat er over 12 jaar glasvezel tot de voordeur is. Tegen die tijd zijn mijn schatje en ik dan wel verhuist naar een wat kleinere woning in de buurt van een grote stad waar glasvezel wellicht standaard in de meterkast zit. Op het platteland gaat alles nu eenmaal in een veel gezapiger tempo. Dat heeft naar mijn idee wel meer voordelen dan dat telefoon en internet bij tijd en wijlen plat ligt.

Chippie RIP

Chippie meets Bios

Chippie was de opvolgster van de kat Bios, alweer vier jaar geleden. Ze heeft het niet lang mogen maken in LDF. Vorige week is namelijk onze kat Chippie door een (wilde) hond te pakken genomen. De buren vonden hem zieltogend op straat. Ze hadden hem aan de kant geveegd zodat ie niet door de auto's tot pulp werd gereden. Rare plek want Chippie was niet gek op de straat en bleef eigenlijk altijd achter in het weiland rotzooien. Daar was meer buit te halen. Hond? Zoiets ja. Een heel stuk uit de borstkast was verdwenen. Een andere conclusie ligt niet zo voor de hand.
Met gepaste waardigheid hebben we Chippie in de tuin begraven en er een struik bovenop geplant. Zo gaat diens Karma in een mooie struik over.

OK, ik was niet echt gek van 'm, hij was meer Fannie's beest. We verdroegen elkaar in huis, zo was dat tussen ons. Dat heb je zo met katten, die hechten zich aan bepaalde mensen en aan anderen heeft ie de pest. Behalve als het op de hap aan kwam dan hè! Dan wist ie me feilloos te vinden. Nu is Chippie met de grote overtocht bezig, op weg naar een eeuwig warme plek en een hand die hem streelt.

mjammie! vogeltje!

Het was wel een hartstikke goede jager. Hij plukte zomaar een zwaluw uit de lucht, en muizen hadden absoluut geen kans hier in huis. Vliegen lustte ie ook wel, maar spinnen waren alleen om mee te spelen, totdat het batterijtje op was natuurlijk. Als Chippie een paar maanden weg was en bij Fannie logeerde dan hadden de muizen natuurlijk feest hier in huis. Een oud huis op het platteland trekt als een magneet op muizen en ander ongedierte. Zodra Chip weer op zijn post was dan was de pret heel snel over en vond ik elke dag wel een kadootje.

Tijdens het koken hoefde je maar even met het mes op de snijplank te tikken en hop, een paar seconden later voelde je die kat langs je pijpen strijken. Bij het snijden van het vlees hield ik de snijresten apart. Dan begon het spel tussen ons. Een stukkie vlees goode ik dan naar 'm toe dat ie dan uit de lucht opgraaide. Uiteraard mikte ik altijd op zijn kop om het 'm moeilijk te maken, maar dat beest was sneller als de bliksem!

Chip en de eerste keer sneeuw

Reizen ging ook prima met 'm. Je propte het beest in zo'n reismandje en na een paar keer kermen viel ie in slaap. Een kleine 600 km verder deed je de klep open. Hij keek dan een beetje om zich heen en foetsie weg was ie. Na een paar minuten mekkerde hij dan aan de keukendeur om bij de voedselbak te kunnen. Voor hem was het net een soort everywhere door waar hij dan doorheen ging. (een kreet uit de Science Fiction: je stapt door een deur en je bent direct op je bestemming). Van het ene huis naar het andere in slaaptijd. Dat werkte beide kanten op. Van LDF naar NL en andersom. Ter plekke keek ie een paar seconden om zich heen, rook even aan van alles en klaar. Poes was weer thuis.

Tja graaien in een bakkie met kwark...

Chippie kon bij tijd en wijle uiterst vervelend zijn. Steevast rond half vijf in de morgen moest ie eruit en begon dan aan de deur te krabben, mijn leesstoel te verruïneren en/of doordringend te mauwen dat ie naar buiten wilde. Dat ging zo door totdat ik hem naar buiten liet. Soms ging dat wat subtieler, dan ging ie op zijn kont voor de deur zitten en wachtte tot ik de deur open deed. Kattenluikjes door dubbel glas heen lijkt niet zo praktisch te zijn. De hele dag zag je hem dan rotzooien in de wei bij de schapen op jacht naar alles wat bewoog en aanmerkelijk kleiner dan hijzelf was. Held op sokken. In de winter lag ie in de avond altijd op mijn voetenbankje voor de gloeiendhete haard te snorren en kon dan verstoord kijken als ik het waagde mijn benen te verleggen. Wat een beest! Uit voorzorg mikte ik Chippie dan wel eens 's avonds naar buiten, dan kon ie in het hooi bij de schapies slapen, of er tussen in zo te ruiken.

Het is gek, maar iedere keer als ik wat vanuit mijn ooghoek zie bewegen denk ik dat het Bios of Chippie is. Bios was meer mijn kat en Chippie Fannie's.

Goede jacht Chippie en hopelijk vind je voldoende stoelen die je aan gort kunt krabben.

Inmiddels is er een nieuwe poes uit het asiel geadopteerd, weer een volledig zwarte. Nah ja, er zal wel weer een drukfautje te ontdekken zijn. Meteen maar omgedoopt in Raspi. (vgls: RaspberryPi computer) Alle beesten krijgen een soort of IT naam hier. ;=) Volgens mijn schatje bekte dat niet lekker en leek teveel op Chippie... Als werknaam houden we voorlopig aan: Qubit ( zoals ze bytes bij de huidige computers noemen is dat qubit voor quantum computers, zo ongeveer dan ) Over een maand komt ie hierheen en dan kan de jacht op muizen weer beginnen. Hoewel, het duurt natuurlijk even voordat de vergelijking kat + muis = kattenmaag post vat in het brein. Misschien is Qubit dan ook niet eens zo'n gekke naam, kan ie alle mogelijke oplossingen en gedaantes aannemen totdat de definitieve keuze is gemaakt, geheel overeenkomstig met quantum computing ;=)

SolarFarm V4

Het is weer eens tijd om bij te kletsen over de ontwikkelingen van de zonnecollector. De zonnecollector, hier bekend staande onder SolarFarm, is een van die projecten waar voortdurend aan gesleuteld wordt. Het is begonnen als iets experimenteels, heftig in de hobbysfeer, ok ok, als proof of concept dan. Die zomer liepen de zaken nogal soepel, ondanks dat het warme water in een open oliedrum werd gepompt en via een spiraal die we daarin hadden gefrutseld het zwemwater de warmte opnam. De POC was dus zeer succesvol ondanks die nogal primitieve warmtewisselaar. Primitief of niet, bijna alle energie werd afgegeven. Efficiënt was ie dus wel.

Project

Volgens de regels van projectmanagement mag je daarna de volgende stap doen. Dat werd de aansluiting op het winter atelier. Een megaklus met een kleine graver om gleuven te graven, meer dan 150 meter pijp en leidingen verdwenen in de grond en het eerste –handbediende– schakelpaneel in de garage was een feit. Het atelier werd 22 graden in de winter, een beetje aan de warme kant om in te werken, dat dan weer wel. Daardoor raakte mijn schatje overtuigd van de waarde van de SolarFarm en werd het tijd de rest van het huis erop aan te sluiten. Het is nu een van de reguliere projecten geworden van Le Mouton Qui Rit. Uitgegroeid van: “laten we eens kijken of we het zwembad op kunnen warmen met iets van zonneenergie” tot een serieus concept om zoveel mogelijk de behoefte aan warmte te gaan afdekken met de SolarFarm. Althans van wat praktisch haalbaar is. Een dekking van 100% is vanzelfsprekend een illusie op deze breedte graad, met dit klimaat en met een huis van bijna 200 jaar oud. De investering die daarvoor nodig zou zijn is absoluut niet te rechtvaardigen.
Vanaf het begin hebben we ook gesteld dat de solarfarm in kleine stapjes opgebouwd zou worden en bij iedere stap werd bekeken of het zin had om uit te breiden, wijzigingen aan te brengen of te stoppen.

Uitbreiding

Dit jaar zijn er bijvoorbeeld 48 buizen bijgeplaatst en staan er 9 rekken voluit te collecteren. Effect? Nadat alle buizen er in zaten en het systeem opnieuw was gestart zagen we de uitgangstemperatuur van de collector, bij een half bewolkte hemel, 5 graden meer uitleveren dan eerst!

De grafiek laat echter ook zien dat niet alle geleverde energie door het zwembad wordt opgenomen. De lijn van de temperatuur van de SolarFarm blijft immers gedurende de dag relatief meer stijgen. Zou alle energie afgestaan worden dan was die lijn vlak gebleven. Zoals dat in de winter grafieken goed te zien is. In de winter geen probleem, deze zomer heb ik de SolarFarm al twee keer af moeten koppelen omdat de warmte nergens heen kon. Wellicht dat er volgend jaar er weer twee rekken bijkomen, dat is zonder serieus graafwerk nog wel te doen. Eerst maar eens evalueren hoe er deze winter gescoord wordt.

Hier een fotootje van het schakelpaneel versie 4. Tegelijkertijd hebben we een vulvat (omgebouwde boiler) voor de antivries er maar bijgeplaatst (r.o.in foto). Leek ons net zo makkelijk. Daarmee kun je ook het systeem in een paar tellen drukloos maken zonder dat het een waterpartij wordt. Waar dat voor dient komt later nog wel eens aan de orde.

POE

Een nieuw deel van onze proeftuin is alle electronische onderdelen via wat ze noemen PoE (power over ethernet) van spanning te voorzien. Opnieuw is er een proof of concept opgezet. Waarmee ik hoop dat de kluwen aan trafo's die nu aan het ontstaan is geëlimineerd gaat worden. De power wordt verdeeld via dat groene kaartje in het midden op de foto hieronder.

PoE werkt net zo als bij de ouderwetse telefoons, de benodigde spanning kwam via de telefoonkabel het huis in. Zo gaat er 48V over de netwerk kabel naar een aantal apparaten die voor PoE geschikt zijn. Het access point bij het zwembad wordt nu op die manier, via de netwerk kabel, van stroom voorzien, niks geen stopcontact met een trafo meer nodig daar. Althans zo zou het moeten werken, het AP zelf werkt prima. Het PoE ding zelf, werkt iets anders zoals we dat bedacht hadden. Daar gaan we nog even over leuteren met de Chinese fabrikant. Alle onderdelen van de eerste generatie electronica zijn in ieder geval wel netjes opgeborgen in het witte kastje rechts. Och, het oog wil ook wat.

Enfin

Wim en ik sleutelen dus gewoon door. Is het geen upgrade van het schakelpaneel, dan is het wel het bijplaatsen van buizen of er is weer een nieuw ontwerp van de warmtewisselaar dat nodig uitgeprobeerd moet worden. Na het bijplaatsen van buizen ontstond er namelijk meteen een breingolf sessie.

Stelling: met een efficiëntere warmtewisselaar zou je in de zomer bij de huidige opstelling meer warmte / energie ter beschikking krijgen en die kunnen opslaan in de accumulator.

Zo zouden de boilers en de hottub voorzien kunnen worden van warmte. Scheelt al weer een hoop kilowatjes. Dat houdt echter een keertje op, het afnemen van warmte. De boilers vragen niet altijd warmte, de hottub is op een bepaald moment warm genoeg. En dan? Zou die mega thermosfles in de grond er dan alsnog moeten komen? Of installeren we een soort van rolluiken boven de solarfarm om zo de input te kunnen regelen, net zoals ze dat met kernreactoren doen met z.g. regelstaven, zeg maar. Die dikke duimen van me toch hè?!

Een paar jaar geleden heb ik met een techneut op dit gebied eens wat berekeningen op een bierviltje gemaakt. Die berekeningen gaven aan dat er 15 rekken in totaal geplaatst zouden moeten worden om in de winter voldoende warmte voor het huis te kunnen genereren. Tijdens de zomersituatie is er al een kleine overcapaciteit geconstateerd die dan via de boilers gebufferd kan worden. Maar als die zes extra rekken er gaan komen gaat dat in de zomer zeker een probleem opleveren als we daar niets ingenieus voor bedenken. Wim's voorstel om dan maar een koeltoren te installeren is mooi als vinger oefening maar vrij zinloos. Soort van je zet er een uitbreiding bij en vervolgens laat je de opgewekte warmte de lucht in gaan. We denken gewoon verder na.


Wordt vervolgd.

LMQR 1

Nee er wordt niet gestopt met bloggen, zoals enkele lezers me vroegen. Toegegeven het leek er sterk op. Schrok ik ook ff van: bijna 4 weken geen blogje. Dat gaan we de komende weken goedmaken. Er zijn tussendoor wel wat korte stukjes geschreven maar meer in de geest van notities van wat er zoal passeerde in Le Mouton. Dus serveer ik die de komende tijd kalmpjes aan uit.
Het einde van het seizoen begint ook in het zicht te komen zodat het op mijn eentje weer redelijk goed behapbaar wordt. Weer meer tijd voor andere dingen dus. Ook om weer tochtjes op de motor te maken.
Deze zomer hadden we weer een stagiaire en uiteraard was mijn schatje er ook. Samen namen ze het leeuwendeel van het huishouden voor hun rekening. Zelf had ik dan nog de entertainment van de gasten, koken, het voorzien van informatie over wat er hier te doen valt, de onderhoudsklussen en wat reparatiewerk. Of de schoonmaakklusjes die de dames niet zo fijn vonden zoals het leegmaken van de douchputjes. Doet me niks, stinken doet het in Pernis, een beetje rioollucht is echt niet ongezond. Uiteraard wel goed je handen wassen daarna, dat lijkt me normaal. Afijn, de komende blogjes staan zo half en half op stapel.

De toestand in LMQR (Le Mouton Qui Rit)
Medio juni haalde ik onze stagiaire Fiseko van het station in Epinal af. Precies op tijd voor de eerste invasie van gasten in het seizoen. Zij moest meteen vol op het gas trappen om de kamers de volgende ochtend voor de nieuwe lichting gasten op orde te brengen. De deal met haar was dat ze gemiddeld 6 uur werkte en de rest van de dag aan haar thesis kon schrijven tegen kost en inwoning en conversatie in het Frans. Een perfecte oplossing voor beide partijen. De kamers vielen dan onder haar supervisie en Fannie en ik pakte dan de rest op. Af en toe kookte ze een van haar nationale (zuid Afrikaanse) gerechten die echt lekker waren. Weer een mooie aanvulling op onze recepten: gekruide kip met krokante korst en de beroemde ZA milk tert (een soort tira missu). Zo hebben we vorig jaar de Egyptische tuin als aandenken overgehouden aan Essam en nu twee recepten van Fiseko. Dat gaat een rijke verzameling worden als we de komende jaren weer een stagiaire mogen ontvangen. Nu zijn zowel Fannie weer aan het werk als de stagiaire weer op de terugreis.
Overigens een vliegenplaag zoals we vorig jaar hadden is gelukkig uitgebleven. Alleen in het appartement wilden die zwarte krengen zich nog wel eens verzamelen in cohorten van vier. Een paar minuten heftig vliegen aan gort meppen brengt die overlast meestal wel weer terug naar hebbelijke proporties.


Ontbijt
Maar goed. Om 7 uur gaat nog steeds de wekker af en na met wat frisse ochtendlucht de longen gelucht te hebben op naar de bakker. Dan tafel dekken, thee en koffie maken, brood op tafel en de verschillende beleggen opstellen. Soms een eitje koken (echt niet alle gasten stellen prijs op een gekookt eitje in de morgen). Wat wel erg gewaardeerd wordt zijn verschillende soorten brood op tafel. Daar doe ik dan moeite voor en rij desnoods wat verder om de nodige variatie te krijgen. Een pain de kilo is wel de favoriet gebleken bij de gasten. Pain de kilo is een joekel van een brood, zo lang als je onder arm zeg maar. Of, groter dan een gemiddeld toetsenbord met numeriek deel eraan. Pain de kilo weegt meestal net even wat meer dan 1000 gram en wordt, zoals al eens eerder beschreven, op gewicht verkocht. Aan tafel mogen de gasten dan hun best doen daar fatsoenlijke plakken van te snijden.


Midi
Voor een groep gasten mochten we ook weer een verjaardags maaltijd maken. Dit keer als midi, het middagmaal. De jarige was een hoogbejaarde dame die door haar kinderen vertroeteld werd om haar tijdens het verblijf van alle gemakken te voorzien. Lekker onder een dekbed gezeten had ze het ook niet meer koud.
Begonnen werd met een heldere groente – uiensoep, gevolgd door medaillons de filet mignon in lichte tomaten roomsaus. Als dessert flensjes gevuld met roomijs gegarneerd met een fait á maison zoete saus van fruit de coco (een lokale gele pruim). Altijd een succes nummer die flensjes met wat erin en erop. Een kop sterke koffie topte het geheel af. Wijnen: uit de pays d'Oc een Muskat demi sec, goed gekoeld. De rode wijn was die van Corsica – IIe de beauté en bij het nagerecht Prosèco. Het diner beviel prima bij de mensen, zij tevreden wij gelukkig. Oma wilde graag nog een keer terugkomen zei ze bij het vertrek, met andere gasten om te eten. Tsja, volgens de regels die gelden voor Chambres d'Hôtes mag je alleen aan je eigen gasten maaltijden voorzetten, maar who cares. Hoewel, toch maar netjes binnen de regeltjes blijven laveren dan kunnen er ook geen gekke dingen gebeuren.
Wel jammer voor de feestvierders dat het zulk regenachtig weer was. Anders had de groep nog even lekker kunnen na tafelen in de tuin. Misschien was dat wegens de bejaarde dame dan toch niet zo'n goed plan geweest, trapje af en dan weer omhoog, ach.
Uiteraard bleven er een paar flensjes over, die kon ik de jongens van André prachtig in de maag splitsen, glunderende oogjes waren mijn beloning. Zeggen ze wel een kinderhand is snel gevuld, nou die kindermagen kunnen er wat van!


Diner
In de avond wordt dan weer gekookt voor de gasten die een beetje tussen de 7 en 18 magen variëerden. Het is niet altijd eenvoudig om een gerecht te bedenken dat past bij: allergieën voor gluten, varkensvlees, eieren, melk en of melkproducten, noten, schelpdieren en ga zo maar door. De een is vegetarisch de andere moet geen groenten zien of lust geen vis. Dan peutert iemand de tomaten uit de salade of plukt nauwgezet de overheerlijke rozijnen uit het nagerecht. Een heel enkele keer kwamen al die allergieën en lust ik niet zaken tegelijk in een diner samen. Ga er dan maar eens aan staan om een gebalanceerd diner in elkaar te schroeven. Fannie weet meestal wel raad op dat soort dingen, en als hoofdkookman leer je daar dan weer veel van. In één geval was ik vergeten de aantekeningen na te lezen vóór dat ik aan het koken ging, uiteraard werd me dat toetje niet in dank afgenomen. Razendsnel wat fruit op tafel gebracht, probleem weer opgelost. Stom zoiets, maar ja kán gebeuren.
Wel weer voluit kunnen experimenteren met verschillende sauzen. Zo houden we de paprika roomsaus erin – nog een klein beetje sleutelen aan de hoeveelheid paprikapoeder – en die met salie is ook een goede gebleken. Het nieuwe nagerecht van milk tert houden we er ook in. Carbo's in roquefort saus werden goed ontvangen net als de filet mignon in curriesaus. Mijn currie saus smaakt volgens Wim precies zo als uit het pakje, toeval. Fannie had een vegetarische schotel met Brie met gebakken aardappelen bedacht en eentje met stukjes kip en harde worst. Ook niet onaardig. Dan is er nog een bedenksel dat nog niet uit is geprobeerd, een soort meer persoons superhamburger. Laagjes met voorgebakken feuilleté deeg afgewisseld met magere uitgebakken gehakt en verschillende groentes. Oja, iets lokaals gegeten een paar maanden geleden. Zoiets als sla met een warme saus aangemaakt met crême fraiche leek het wel, héérlijk, die wordt ook nog eens nagemaakt. Zo'n salade is iets typisch voor deze streek dus: folklore.