Waar blijft ie!

Blog, waar blijft je blog!

De afgelopen weken gevloerd door de griep, waarop volgend een gemene keelpijn. Net alsof je strotje met schuurpapier bekleed was. De weken daarvoor had ik wel een blog gemaakt maar die kwam niet door de ballotage heen, het zou te warrig zijn.

Maar de show must go on. Het huis wachtte nog op de laatste loodjes om het op orde krijgen voor het seizoen. Dat ging uiteindelijk erg moeizaam. De naweeën van de griep bracht met zich mee dat als je boven aan de trap gekomen was, je stond te hijgen als een paard van de vermoeidheid. Even gaan zitten werd al snel een half uurtje om bij te komen. De gastenkamers moesten toch iedere keer weer op orde zijn. Voor andere dingen had ik geen puf meer. Boodschappen doen stelde je tot het allerlaatste uit en koken redde je nog net op tijd. Eigenlijk zoals nagenoeg alles net op tijd klaar kwam. Normaal heb ik daar zo'n schema voor. Vanaf 10 uur schoonmaken, een kleine siësta tussen door, tussen 2 en 4 boodschappen doen, tussen 4 en 5 nog even de laatste hand aan iets en dan druppelen de eerste gasten al binnen. Dan vanaf 5 uur koken om tegen 7 uur aan tafel te kunnen. Dat tafelen duurt tot soms in de kleine uurtjes. Het komt niet zelden voor dat ik rond 1 uur in de nacht de vaat nog in de wasmachine sta te doen en een laatste veeg over het aanrecht haal.

De volgende ochtend rond 7 uur brood en croissants bij de bakker in het dorp verderop halen, ontbijten doen en daarna heb je even een moment voor je zelf als iedereen weer op weg is. Dus even een bakkie doen voordat het weer los gaat. Als je dan met griep zit, je kunt echt niet in je bed blijven liggen. Hoe graag je dat ook wilt. Dus sjouw je maar door, hopend dat het snel over gaat. Tuurlijk maak je dan wat short cuts in de huishouding en kokerij, en uiteraard wordt de siësta wat langer als je een keer 's avonds geen gasten krijgt. Dus kommer en kwel is het niet geweest. In de zomer zou het een probleem geworden zijn, nu in het voorseizoen ben ik zo gezegd gered door de bel. Het is weer doorstaan en alle pijntjes en duizeligheid zijn nu wel weer aan het wegebben.

Atelier

De verplaatsing van het atelier is een feit. De ovens zijn door Guillaume verzet naar de andere kant en materialen, draaitafels en handvorm dingen staan of liggen nu op het bordes. Qua oppervlakte ben ik daar fors op vooruit gegaan. Veel meer ruimte om alles op te stellen en materialen neer te leggen. De eerste boekingen voor het atelier komen ook al binnen, alles is mooi op tijd om gezet. Nu nog een beetje rangschikken om ook een juiste loop in het verhaal te krijgen zodat glazuren en klei niet door elkaar besmet kunnen worden. Het boetseer of handvorm deel wat verder van het draaideel af zetten zodat er wat meer bewegingsruimte komt om je natte werk in de stelling te kunnen zetten. Er zal vast en zeker nog wel met de spullen en machines heen en weer getrokken gaan worden. Wel heb ik de kneedtafel en de plakkenwals beneden laten staan. Misschien moet ik de verse/onbewerkte klei daar ook naar toe verplaatsen zodat voor deze bewerkingsfase alles bij elkaar staat. Voorlopig staat echter alles klaar voor de eerste gebruikers.

Frerik heeft de krachtstroom al verlegd naar de nieuwe plek van de ovens. De kleine vingerling oven wordt nog een verhaal apart. Daar willen Wim en ik nog iets met een RaspberyPi aan gaan doen. Het regelgedeelte van de oven is niet meer helemaal je dat, met andere woorden het is te veel gok werk geworden. Oorspronkelijk werkte de oven met een soort valschakelaar waartussen je een speciaal geprepareerd kleistaafje stak. Dat werd dan bij een bepaalde temperatuur zacht waardoor de schakelaar naar beneden zakte en de oven uitschakelde. Dat werkte prima voor het bisquit bakken, maar voor glazuren was dat toch veel te onnauwkeurig. Later kocht ik er een soort thermometer voor. Uiteraard viel dat ding op een dag aan diggelen en raakte dit oventje in onbruik. Er was sowieso een grotere en nauwkeuriger oven nodig. Zo gezegd en gedaan. Drie jaar geleden kwam er dus een nieuwe oven van 50 diep en 45cm binnendiameter. Deze nieuwe oven is thermisch gezien een ramp maar nauwkeurig genoeg om mijn werk te bakken. Toen de Raspberry computer op de markt kwam bood dat weer mogelijkheden om het regeldeel van de kleine oven compleet te vervangen door een paar relais, een thermokoppel plus schakelingetje en een RasPi. Voor nog geen 100 euries kun je er zo zelfs een precisie oven van maken. Dat wil zeggen de temperatuur is tot op tienden van graden nauwkeurig te regelen. De rest van de oven is namelijk nog perfect in orde en daarom heb ik er nooit over gedacht om hem naar de déchèterie te brengen. Bovendien is die kleine oven gewoon niet te tillen. In de herfst gaan Wim en ik aan dit projectje knutselen. Zo kan die oven weer een derde leven krijgen met betrekkelijk eenvoudige middelen. Door de kleine afmetingen zul je ook eerder geneigd zijn afzonderlijke werkstukken af te bakken. De grote oven is dan meer voor het omvangrijkere werk. Toch wel grappig hoe je door middel van zo'n primitief computertje ineens weer een oven aan de praat kan krijgen die anders maar stond te verstoffen.

Telkens bedenk ik me weer dat de makers van de RasPi dit soort (divers) gebruik niet hadden voorzien. Inmiddels nadert de verkoop van de Raspi de 3 miljoen! Een waardige opvolger van de C64. Iets waar tientallen miljoenen hobbyisten rond de tachtiger jaren ook bovenop sprongen om leuke dingen mee te doen.

Trois Ballons

Afgelopen weekeinde was de tour de 3 Ballons (3 bergen) weer. Elk jaar zitten we dan tot aan het nokkie vol met fietsers die dan om 5 uur in de ochtend uit het warme bed moeten klimmen om op de pedalen te gaan staan. De Trois Ballons liggen in een schitterend natuurgebied niet ver hier vandaan, een meer dan ideaal gebied om te toeren met fiets, motor of auto.

Deze jaarlijkse koers schijnt minimaal 214 KM lang te zijn en de snelste tijd die er over gereden is was iets als 6 uur en wat minuten. De hoogste Ballon is zo'n 1300 meter! Om daar met zo'n vaart tegenop te kunnen knarren heb je wel wat training voor nodig. De recreatieve fietsers doen er tussen de 9 en 10 uur over.

Het schijnt dat de organisatie heeft geluisterd naar de kritiek van vorig jaar want men kwam redelijk tevreden terug over de verzorg plekken. Dat scheen de jaren ervoor een puinhoop geweest te zijn. De tafeltjes met drank en zo voor de deelnemers, schenen op de meest onlogische plekken te hebben gestaan. Soms waren de tafels zelfs leeg en had men niets meer te drinken. Dat is nu blijkbaar verleden tijd.

Wat die tour extra spannend maakte was dat er nog gewoon tegemoetkomend verkeer kwam aanzetten. Veel motormuizen die de berg opscheurden en auto's die de bochten om kwamen zetten als je ze niet verwachtte. Best wel link zo. Misschien kunnen de organisatoren dat ook oplossen voor de volgende keer. Dan denk ik dat het aantal deelnemers zich rap gaat verdubbelen van nu 5000 deelnemers naar meer dan 10K, en dat kan makkelijk.

Bij terugkomst stond er een BBQ op onze gasten te wachten en werd het weer ouderwets gezellig. Al snel vlogen de heldenfeiten links en rechts over de tafel en zaten mensen met een glas wijn of bier in de hand nog even na te genieten van tour in de ondergaande zon op het terras. Mooi mazzel met dit weer, een kadootje.