Ha leuk, ik ga eens schrijven over hoe zo'n blog tot stand komt. Nou ja leuk.
Dit is namelijk al de vijfde versie van wat je nu leest.
- De eerste versie ging over hoe je een ezel die zijn leven
lang rondjes in de draaimolen heeft gelopen nooit meer kunt leren
rechtdoor op zijn doel af te sturen. Dat sloeg dan op ongewenste
politici, wereldwijd, die ineens tot inkeer zouden zijn gekomen
volgens hun spindokters dan. Mij kennende werd daar een verhaal van
plus duizend woorden aan weggetikt. Ongeschikt voor deze blog.
- De tweede versie zou ik bijna besteed hebben aan het tweede
hoofdstuk van het beeldhouwertje. Zowel Marion, en achteraf ik ook,
vonden dat geen thema voor deze blog. Ik was wel lekker op gang,
zoiets als hoe het beeldhouwertje heeft kunnen ontsnappen en in een
ver land rustig door kon houwen op steen, en zo.
- De derde versie ging over een andere boeg. Hoe je van het
verleden zou kunnen leren. Zoiets als in de spiegel van het verleden
zie je je gezicht van heden. Zo'n tegeltjes wijsheid. Ging over hoe
rijken opkomen en aan bijna dezelfde oorzaken weer ten onder gaan.
Decadentie, corruptie, het ontstaan van een slaven cultuur in welke
vorm dan ook. Kortom een litanie over hoe slecht de leiders het
iedere keer weer doen.
- De vierde poging ging over een film / documentaire die ik een
paar dagen geleden zag over jonge mensen die geen behoefte hadden
zich op sociaal vlak te mengen in de activiteiten van de school en
zelfs de buitenschoolse activiteiten daarvan. Een jongen trok het in
het extreme door, door zich dommer voor te doen dan ie was en
verbood de leraren zijn studie resultaten in de klas te vermelden.
Contacten wees ie af door te zeggen: “als je mij met rust laat
gebeurt er niets”. Of als er naar zijn hobby's gevraagd werd
antwoordde hij steevast dat ie alleen maar voor de teevee zat in
zijn vrije tijd. Terwijl hij de mooiste dingen in hout sneed en erg
mooi viool speelde. Het was een film documentaire, dus overdreven
allemaal.
Deze laatste poging daar houd ik het maar bij. Niet dat het een wonderstukje zal zijn, Marion zegt immers dat ik een hopeloos figuur ben in stijl en grammatica. Desondanks dat heb ik er plezier in om over onze avonturen in LDF te schrijven. Van gasten die hier komen hoor ik dat ze de blog hebben gelezen en van lezers krijg ik voldoende commentaar die me doen geloven dat het niet allemaal bagger is wat ik schrijf. Zeg maar, het verhaal is OK maar het geluid krast zo. Marion maakt dat dan minder krassend.
We zitten op 488 woorden.
Gaat het dan zo moeizaam? Nee hoor! Maar mijn fantasie en toetsenbord gaan soms heen naar gedachten die niet binnen dit blog passen. Terecht word ik daar dan zo af en toe op gewezen. Misschien moet ik daarom een aparte blog openen over dat soort dingen. Afijn, genoeg zo.
Hout
Van de week reden de trekkers af en aan met hout om dat te bezorgen bij de mensen in het dorp. Net weer hoorde ik een trekker moeizaam en met veel kabaal optrekken om zijn vrachtje in het dorp af te leveren. Dat zijn dan van die trekwagens met voor en achter een opstaande beugel waar, naar verluidt dan, precies – ongeveer – 15 sterre hout inpast. Een sterre is ongeveer een kuub. Nu rijden hier wrakken van trekkertjes rond die het allemaal nog maar net redden, vaak in de reparatie zitten en een dikke walm loslaten waar de honden nog geen brood van lusten. Kuche, kuche. Ik hou altijd even mijn adem in als er weer eens eentje voorbij tjoeketjoekt. Bij de buren is ook weer een lading afgeleverd dus eerdaags zal dat dan wel in stukken van 50cm gezaagd gaan worden. Volgens de wet, ja ja, mogen de stukken die uit het bos gehaald worden niet langer of korter zijn dan een meter. In het bos worden die stammen van een meter lang dan met een hydraulische ram in stukken gespleten en een maand of wat opgestapeld langs de randen van de weg om te drogen. Tegen juni aan wordt het dan afgeleverd en ergens in augustus begint iedereen als een gek te zagen om vervolgens het hout de schuur in te kruien. Dit jaar gaat alles net iets eerder dan normaal. De natuur is ook compleet van slag af. Eind april was het bos al weer groen, zag je het rogge al de grond uitspuiten en moet ik bijna elke week het gras hier maaien. Normaal is dat eens in de twee weken. De buien die normaal in juni overtrekken komen nu al, en het zijn geen kleine buitjes van een paar emmertjes water. Vanochtend nog stormde de hagel strak door de straat heen! En dan is het opeens weer mooi weer voor een uurtje. Maar goed, volgens de houtboer komt ons hout eind mei in onze weide te liggen en dan kan het volgend jaar gezaagd worden. Er ligt voor ruim twee jaar hout in de wei, dus ook dit jaar hoef ik geen hout bij te kopen.
We zitten op bijna 1000 woorden ;=)
SolarFarm
Komende week gaat de SF weer online en op het zwembad aangesloten worden. De besturing ervan is al klaar. Behalve de grote accumulator vullen, moeten ook nog een drietal rekken gevuld worden met buizen. Daarna gaan we het stuurpaneel opnieuw uitbreiden met een paar kleppen en wel zodanig dat je letterlijk alles kunt regelen vanuit je luie stoel.
Bij de graverij voor de uitbreiding van vorig jaar in november, is niet alles goed gegaan en in december was ik genoodzaakt om de handel af te koppelen omdat anders de zaak uit elkaar ging barsten. Dat de winter extreem zacht was is een geluk bij een ongeluk geweest. Wel balen dat die aannemer dan pas een paar maanden later kwam. Daarom werd het tijdens de werkzaamheden én een water ballet én waren de pompen in de ochtend bevroren. Voor beide dingen had ik hem gewaarschuwd. En als je hem dat dan nog eens onder zijn neus hield, want ik baalde vreselijk, werd ie nog kwaad ook! Had ie maar moeten luisteren, vond ik. Dat de operatie alsnog mislukte was daarom dubbel balen. Ik kreeg dan ook een beetje het gevoel genomen te zijn. Vooral omdat ie wist waar het toe diende. Weer een jaar verloren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten