Vakantie, ziek en Parijs

Vakantie
Het klinkt misschien raar, maar meestal wordt ik ziek voor of tijdens mijn vakantie. Dit keer was het pas raak na de rustige week in Maurik. Na eerst een weekje lekker door Fannie bijgevoedert te zijn geworden. Er zijn afspraken met klanten geweest, deal gemaakt. Dan op naar Micky-Soft om eens te zien wat volgens hen het nieuwe werken inhoudt; niets spectaculairs: free seating is al jaren de gewoonte bij grote bedrijven, en dat thuiswerken ook. Daarna een tour door de omstreken om de nodige dingen op te halen. Een glazenplaat voor achter het fornuis. Massief eiken tafels, maar niet van het model Oisterhout, en nog wat handige dingetjes bij Ikea. Tussendoor nog wat reparaties aan het huis, wat we denken te gaan verkopen. En er was zowaar een korst avond! (voor de ingewijden). Met weer lekker ouderwets kletsen, flimpiekijken en fotootjes van LMQR gezien die Wim had gemaakt.
Zaterdag Fannie naar Bangladesh uitgezwaaid en een nachtje flink uitslapen voor de rit naar la Douce France, en pakken maar weer. Zondag laat vertrokken, het verkeer is dan te verwaarlozen, NOT! Het regenachtige weer deed veel NL automo-debielen denken dat ze op een binnenweggetje reden en stonden om de haverklap stil, voor niks!. In Belgie kon ik lekker doortrekken, die gasten weten tenminste wat doortuffen is! Goed volk dat.
In Luxemburg dacht ik mededogen met onze nomadenkat te moeten hebben. Heb je wel eens een kat aan een touwtje uitgelaten? Nou dat is beslist lachen, dat ongewone gevoel aan zijn nek was natuurlijk iets dat zo snel mogelijk weg moest. Amusant om te zien dat ie dacht dat een stuk electro draad door te bijten viel met z'n oude tanden. Dan maar de hoeven in de grond, sprong ie de boom in. Atletisch dat wel met zijn 15 jaar. Maar ja iemand die 20 keer meer massa heeft trekt zo'n mormel van 3 kilo natuurlijk zo van zijn sokken en uit de boom. Proberen deed ie het wel, een weerstand had ie ook, respect. Maar als ie iets goed in de gaten heeft dan is het wel dat spatsies bij mij niet helpen: "resistance is futile". Afijn inladen maar weer en een kermende kat achterin gemikt. Dankzij de geluiddempende laag tussen de laadruimte en de kabine en het kei en keiharde piano concert van van Beethoven kon ik dat kermen prima negeren.

Waar waren we...

Ach ja de Fransen rijden altijd als gekken dus het vervolg van de tocht, nog ruim 200km te gaan, ging ook vrij soepel. Hoewel met omleidingen kunnen ze niet omgaan, wijkt af van het gewone he, daar dus wel weer een uur vertraging opgelopen. Bios kermde er lekker op los in de auto en twee plotselinge stops hebben hem zijn blaas laten legen in zijn hokkie. Stinkdier. Toen het donker werd heb ik hem maar losgelaten in de laadkabine, daar werd ie wat rustiger van leek het wel. Dat zou nog wat worden als ik van de snelweg af zou gaan. En ja hoor, bij wat scherpe bochten ging ie natuurlijk toch weer leterlijk van angst de zijk in. Dan maar voorin dat hielp, maar is niet aan te raden voor mensen met zwakke zenuwen, een paar corigerende meppen hield hem toch grotendeels wel aan de rechterkant. En daar ga je dan in het pikkedonker door de bossen heen over weggetjes van nog geen 2 meter breed, heuveltje op en bochie om. Ook niet aan te raden als je de weg niet kent. TomTom is een grote hulp bij het inschatten van bochten die komen (zouden ze inderdaad moeten maken: een soort rally modus, Wim's idee), dus met een rustig gangetje van 80km ging het prima en dan doemt Le Mouton Qui Rit weer op en zucht je van opluchting. Weer gehaald, in dat gekke land met die gekke automobilisten. Merk ik op dat ik in het begin een stuk langzamer over dat weggetje reed dan nu, en begin ik misschien net als een fransman ook over die kleine weggetjes te jagen, lijkt het wel. Wel balen dat ik de zonsondergang gemist heb want daar krijg ik altijd weer een fijn gevoel bij als ik het dorp inrij rond die tijd.

Ziek
De eerste tekenen van een flinke verkoudheid dienden zich netjes aan, droge plekjes achter in de keel en een beginnetje van een snotter. En jawel hoor midden in de nacht werd ik rillend van de kou wakker en stond bibberend op om naar de WC te gaan. Nu is dat een nog onverwarmde ruimte dus ik dacht eerst koude vloer, warm bed zal wel erg koud zijn buiten. Niet dus. De volgende morgen koorts, misselijk en een kop vol watten. Om een lang verhaal kort te maken twee dagen bijna in coma gelegen.

Parijs
Woensdags moest ik naar Parijs om een groot buro op te halen, veel zin had ik er niet in, en als ik me dan niet fit genoeg zou voelen moesten ze het ding maar op de vuilnisbelt mikken. Maar op woesdag had ik een opleving, gaf Damien zijn instrukties en weg was ik. Besloot om maar via de provinciale weg te gaan en de tolwegen te vermijden, nietvanwege de extra kosten maar omdat je dan als een zombie achter je stuur gaat zitten, plank gas, blik op oneindig, verstand op nul, en bek op ouwehoeren.
Beslist aan te raden over de provinciale wegen naar Parijs te rijden, duurt een paar uurtjes langer, maar de moeite waard. Je zet Schubert op en droomt een beetje weg bij de herfst tinten van het voorbijtrekkende landschap. De langzaam bewegende flarden mist die tussen de bomen hangen, en dan die geel rode tinten, uitgelicht door de zon, en de toppen van de bomen en bergen die er dan weer bovenuit piepen. Schommelende lome koeien die je ziet denken: wat jakker je toch...
Als je de Champagne binnenrijdt wordt je opeens geconfronteerd met pijnlijk in je oog knallende reklame borden, althans dat komt zo over als je net de laatste bossen uitrijdt. Toch wel nostalgisch, rij je zomaar door de Champagne streken, met links en rechts de vergelende wijnstruiken, ranken? Druipend van de mist, depressief zelfs een beetje. Niemand die je aan het werk ziet, toch, af en toe zie je een boer heen en weer vegen met een trekker, maar da's alles. Duidelijk dat de oogst achter de rug is. Ik pak dan maar de fles pepsi light, maar dat is natuurlijk ook geen troost. Effe stoppen voor iets sterkers, een bakkie koffie, echte hollandse, niet van die bittere Franse zooi. Lekker slurpen op een steen aan de rand van de vallei in de grijze soep van de optrekkende mist turend. Koeien en schapen die een beetje ronddolen, en dan weer die prachtige hersftkleuren. En dan die geuren die opstijgen uit de grond! De hersft is verreweg mijn meest favoriete seizoen en zou ik voor geen geld willen missen. Misschien niet alleen maar voor de kleuren, ook denk ik van de belofte voor weer nieuwe wijnen en, nu we een eigen stukje land hebben: de oogst van allerlei lekkers om iets van te kunnen stoken. De eerste mand met appels staat al bij de buren, ben benieuwd.

Lunch
Na 12 uur 'smiddags moet je gaan uitkijken naar huizen waar veel auto's voorstaan, dat zijn dan van die restaurantjes die een soort snelmenu aanbieden tegen een hebbelijke prijs. Na kwart voor twee hoef je het niet meer te proberen want dan je wordt gewoon niet meer bediend. Voor ons is zo'n middagmaal een heel diner, hier is het een simpele, en verrassend genoeg niet echt met veel vettigheid en sausen overgoten, middag maaltijd. (tip1) Ga voor wat je niet kent en kijk om je heen wat anderen bestellen, bestel dat ook. Soms is dat verrassend smerig, maar dit keer viel het wel mee. Een lauwgeworden rosbief entree met heerlijke zoetzure knoflook creme, een paar plakken gebraden ham met lekkere hete frites, een toetje van onbestemde oorsprong werd door mijn buurman met extreem veel suiker bestrooid, daar zag ik maar van af. Die creme brulee was aantrekkelijker, maar ook weer niet in een vorm die ik herkende. Zoals gezegd, laat je verrassen, entree l'inconnue en welkom in de culinaire twilight zone van de wegrestaurants. Een sterke koffie na, is een weldaad voor een vermoeide reiziger, en door ging het weer, twaalf euries armer.

De Lichtstad
Via de periferie naar de bestemming rijden, ojee! Maar het viel mee, hoewel zonder TomTom zou ik een dag hebben rondgedoold, reed er in een keer goed heen, geen afslag of kruising gemist ;=) of dwars door een wei heen gemoeten. Sylva en Wolfgang na 9 jaar weerzien viel niet mee, ff moeite met de herkenning, maar daarna lekker keutelen en een mooi gesprek. Ook voor hen is het pensioen aangebroken en ze verhuizen naar het zuiden. Dan blijkt dat ook voor hen na 12 jaar la douce france het bancaire systeem nog steeds een ramp, waarom veronderde mij dat niet zo veel? Die bank figuren doen maar gewoon wat met je en komen hun afspraken niet echt na, zodra ze gescoord hebben, daarna moet je het allemaal zelf nog eens opnieuw regelen. Natuurlijk kwam het LMQR project ter sprake en kon ik met verve over de nieuwe onderneming verhalen. Heerlijk zo op die manier over het project te kunnen baladineren. Maar ze waren heftig geinteresseerd om eens langs te komen omdat ze regelmatig op weg naar NL waren. Een paar boomerangkaarten werden geplugged. Toch wel een prachtige manier om op kleine schaal reklame te kunnen maken. Na een laatste koffie weer op pad. Alles ingeladen, hen veel genot op hun nieuwe stek toegewenst. Knarren maar weer!

Naar de basis
Overmoedig geworden van het naar binnen rijden van Parijs, stelde ik de TomTom in op de kortste weg naar Mailleroncourt-Saint-Pancras. En dat heb ik geweten! Dwars door Parijs rijden tijdens de spits moet je dus niet willen, maar wel een belevenis. En ziedaar mijn oude getrouwe Arc de Triomph weer eens mogen bedampen met uitlaatgassen en dan maar door jakkeren over de boulevaard. Het leek allemaal wel een beetje op zijn retour te zijn, geen fel verlichte etalages, alles zag er een beetje tweedehands uit, en het stadgrauw lag overal behoorlijk bovenop. Oppassen! Links en rechts schieten je die scooters voorbij. Niet die kleine muggen zoals in NL maar flinke exemplaren. En ze krijgen de ruimte ook nog! Prima natuurlijk. Maar hoe je bij je volle verstand in zo'n stad met een Honda Goldwing door het verkeer heen aan het keutelen moet. Dat is echt zwakzinnig. Het schoot dan ook niet echt op voor ze, en 't voordeel van een motor viel daarmee helemaal weg. Natuurlijk ook een paar bedplassers (zombie HD rijders, voor niet ingewijden) zien rijden, stonden ook meer stil dan gaan. Op een gegeven moment hield een wandelaar mij op zijn gemak bij, en dat geen klein stukkie! Eenmaal buiten de blikken hel aangeland had ik er tabak van. Vooral toen ik zag dat ik pas om half twaalf, HALF TWAALF, aan zou komen. Dan zou ik wel erg lang op de weg zitten, vooral bij het laatste stuk heb je je volle concentratie nodig. Dus de TT maar ingesteld op de snelste weg en niet vermijden van tolwegen. Dat scheelde toch maar weer 2 uur knarren. Een goed alternatief vond ik. En het leek wel alsof ik in een mum van tijd bij Langres van de snelweg afkon. Nu heb ik allerlei bankpassen die geschikt zijn om via de ingebouwde chip te kunnen betalen, maar mooi niet. Na veel gechoogel lukte me het met een kreditkaart de tol te betalen. (tip2) Gedoe!
Precies op de geplande tijd rolde ik uit op onze stoep en strompelde LMQR binnen, de bagage latend voor wat het was. Alles was toch allemaal ff teveel geworden en ik kuukelde snotterend en hoestend in bed. De volgende morgen, gelukkig geen Damien aan de deur, die had het blijkbaar ook al opgegeven - iets met een beginnende bronchitis, en daarom bleef ik ook maar in bed, geen puf om aan het werk te gaan.

De LMQR site aangepast
Aangespoord door de opmerkingen van mijn goede vriend Rick, dat die oude site er niet uitzag maar eens in mijn voorraadje modellen gekeken voor een wat appeteitelijker lay-out. Gevonden en de site is nu omgebouwd - hier -. De eerste kommentaren zijn positief.
Nu kwam Damien met het verhaal dat hij wat boomerangkaarten had gegeven aan fransen en die vonden geen tarieven en zo. Huh? Maar wij marketen voornamelijk op nederlanders toch, niet? Maar ik heb me geen moment bedacht, een klant is een klant. Afijn de stoute schoenen aangetrokken en de site ook maar in het Frans gemaakt. Van de taal klopt natuurlijk geen jota, veel moeten Googelen, maar dat zal de komende dagen wel verbetert worden als ik Dries er naar laat kijken.
Heerlijk een beetje snotterend naziekend met het Appeltje op schoot onderuitgezakt in bed het franstalige deel van de LMQR site bij te werken en "why not!" ook maar begonnen Duitse en Engelse pagina's op te zetten. Nu is mijn Duits een beetje zwak, om maar een iets te zeggen, dus daar heb ik wel weer hulp bij nodig. De routering nog een beetje bijvijlen en voila een volledig gere-vampte site binnen een weekje ziekteverlof on line gezet. Dus toch nog iets nuttigs gedaan.