Vorderingen revisited

Mijn verhaal werd even onderbroken, dus hier volgt de rest, en een beetje erbij.

Kachel revisited
Die kachel is een heus leer object geworden. Natuurlijk brand het ding nu elke avond. Om het uur een blok erin gooien begint een routine te worden. Ook al zou je de kachel helemaal moeten kunnen vullen, voldoende voor een morgen of zelfs een dag. Maar omdat het compensatievat niet voldoende tegendruk opbouwde moest ik het verhaal goed in de gaten houden. Dan maar af en toe een blok, zodat je in geval van storing de zaak snel kon dimmen. En jawel hoor de druk, en zelfs de temperatuur liepen op tot over de veiligheidsgrens. Het werd spelen met hout toevoer, de tempering, afstelling van alles wat er maar te regelen viel. Je leert het gedrag van de kachel dan wel goed kennen.
Borrelt het volgende boven: alle leidingen zijn van koper, en gesoldeerd, houden die lassen het? Ja dus, bleek, toch maar weer een meevaller. Zoals gezegd in de vorige posting, ging het veiligheids ventiel open, maar bleef het ventiel, na de stoomwolk, een fontein van water, en een waterbad op de poreuse (voordeel/nadeel) cementvloer, toch nadruppelen. Het voorzichtige stoken betaalde zich dubbel en dwars terug en de zaak bleef in de hand.
De volgende morgen ben ik eerst maar eens wat tegendruk in dat compensatievat gaan persen met mijn compressor. Dat er meteen water uit het ventiel kwam had me te denken moeten geven. Natuurlijk was het ding kapot, mudhead! Toch proberen he, tegen beter weten in! Dus, hoeveel druk? Nou ja 2.8 bar leek me ruim voldoende. En, jawel, daar ging weer een ander ventiel open, nu weet ik meteen waarvoor dat (weer)andere leidinkje diende. En die eerste zwarte vlek tegen de muur was ook meteen verklaard. Het hele verwarmings verhaal heeft dus nooit goed gewerkt. Die Gaillardo (vorige eigenaar) krijgt dan ook een rekening, want dit moet ie geweten hebben.
Voor mijzelf is dit spannend, een heuse verkenningstocht van verouderde techniek die nog steeds werkt. Heerlijk! Maarja Fannie is minder enthousiast, die heeft het koud. Maandag morgen first thing in the morning een nieuw drukvat gehaald, en met behulp van Damien een monteur gevonden. Die heeft dinsdagmiddag laat de defecte onderdelen vervangen, met de alvast gekochte spullen, hoe voorzienend! Geen enkele leverancier of dienstverlener heeft hier namelijk wat in voorraad of bij zich, dus kun je maar het beste de dingen inkopen die je nodig denkt te hebben. Anders hadden we weer 8 dagen extra in de frisse buitenlucht gezeten! Acht dagen besteltijd voor een compensatie vat? Belachelijk!
De heren waren eerst wel lichtelijk verbaasd dat alles er was, en wezen in eerste instantie het spul af, niet goed genoeg, maar die mop kende ik. En met een typisch frans aandoend schouderophalen mijnerzijds vervingen ze daarna toch al het nodige. Waar het oude spul mee vast zat? Die moeren moesten met sleutel 42 loskomen, tsja en zo'n maatje heb ik dus echt niet. En de kunst een beetje afkijken leek me leerzaam voor de volgende keer. Die monteurs waren in een half uurtje klaar, en daar zou ik een dag voor hebben moeten toestanden omdat je nu eenmaal dat groffe gereedschap en de bijbehorende fittingen etc gewoon niet hebt. Daar komt bij: de winkels gaan hier tussen 12 en twee dicht, dus als je iets moet hebben en je gaat niet op tijd van huis, ben je al snel weer een dag verder. Frankrijk komt daarom, volgens mij, ook niet echt goed mee in de vaart der volkeren.

Wat je hier in la douce france snel leert is laconiek te zijn en de dingen, ogenschijnlijk, niet al te zwaar op te nemen. Dat werkt echt! Een gespeelde onverschilligheid overtuigd blijkbaar beter dan heftig te gaan staan protesteren of de botte hollander uit te hangen die natuurlijk meteen zegt wat ie ervan denkt. Dat werkt averrechts. Ja met je verstand weet je dat natuurlijk wel, maar je gevoel komt in opstand, klats boem! Zo van what the f*ck denken die lui wel, achterlijke rand debielen. Dat werkt dus niet, absoluut niet. Flegmatiek blijf je dan staan kijken, wetende dat ze toch gaan doen wat je wilt, alleen niet onmiddellijk, dadelijk, direkt, zoals je dat als stresskip eigenlijk wilt. Rolbevestigend loop je dan weg op het moment dat ze beginnen de dingen doen die je wilt dat ze doen. Relax, ontspan!

Dat drukvat was dus wel te klein, maarja voor nood prima. Voordat de vloerverwarming erop wordt aangesloten, moet ik een groter vat hebben, 38 liter, zei de monteur. Genoteerd.

Zo dat avontuur is ook weer voorbij. Heerlijk toch, zo klooien in een 150 jaar oud huis?
Wat volgt!

Voortgang revisited
In de tussentijd zijn de centrale gang (corridoor in het spraakgebruik) en het het trappenhalletje nu (wind)dicht gemaakt. De deuren zijn, of beter: gaan, dicht. En het wondermiddel van de 20e eeuw: PUR-schuim heeft zijn diensten weer dik bewezen.

corridoor met nieuwe wand

Niet alleen kun je daar van alles mee vastzetten maar ook een centimeters brede ventilatiespleet rondom een raampje mee dichten. Wat daar ooit tussen heeft gezeten om het tochtvrij te maken - als dat al zo geweest is - mag Joost weten. Niettemin, heerlijk spul! Buiten siliconenkit en construktielijm is dit een grootverbruiks artikel bij deze verbouwing ;=)

Apartement
Nog niet alle kamers zijn af, maar verder uitstellen van de werkzaamheden voor het apartement brengt geheid problemen met de planning voor de leveranciers die in november hun ding komen doen, met zich mee. En met het weer moeten we nu ook rekening gaan houden. Zoiets als: het begint nu zolangzamerhand te vriezen buiten. Dan kun je geen nieuwe vloer gaan gieten. Dillemma en een zekere flexibiliteit is geboden.

Het volgende alternatieve plan heeft volgens mij de beste kansen:
Eerst het dak en de muren isoleren,

Damien aan het dak

Dan komt volgende week de aannemer de poutres verplaatsen van de raamkant en de toekomstige badkamer, de fundering voor het raam maken, de dakkapel maken, en vervolgens komt de glazen pui. Daarna kun je de ruimte veel eenvoudiger op temperatuur brengen en de vloer gieten.
De vloer heeft dan nog 3 weken om uit te harden en te drogen, voorwaarde is dat de ruimte op temperatuur blijft, om vervolgens in een paar dagen, met een extra hulpkracht, de tegels te leggen. Krap plan, maar volgens de kalender te doen.

Alles overwegende denk ik dat ik voor die volgorde maar moet gaan.

Zaak is ook dat alles van te voren goed uitgewerkt wordt. Wat is nieuw, toch?

Vorderingen

Zo we zijn weer twee weken verder, eigenlijk zonder dat er veel spannends is gebeurd, maar we zijn wel weer een stuk opgeschoten.

Keuken revisited
Voor de zoveelste keer komt de keukenboer langs - dat mag wat kosten, wel na ruim drie weken nadat de keuken is geplaatst, maar ze laten wat van zich horen. Komt ie aan met het missende deurtje maar zonder ophanging, lekker slim. Meteen ff de nog overgebleven aandachtspuntjes laten noteren, Het duurt een maand om die ophanging te bestelen, het is niet te geloven, dus over een maand komt er weer iemand langs om ook die laatste puntjes te doen. Nou ja je moet maar zo denken bij een IKEA keuken moet je ook 40 keer heen en weer voor missende onderdelen, kapot gedraaide pisbakken staal schroeven, die meestal van tin lijken zijn of misschien zelfs wel van lood! Zo sel draai je alles aan gort van die gasten.

• Overigens iets van die Zweedse jongens zal ik ook nooit proberen weer uit elkaar te halen, om op je nieuwe adres weer in elkaar te willen zetten. Vooral in gemonteerde staat verhuizen, ik bezweer het je, je krijgt het never nooit weer in elkaar! En soms is dat verhuizen ook niet zo'n succes, komt nooit meer goed.

Ab en Carla
Vorige week zijn Ab en Carla (mijn steun en toeverlaat op kantoor), een lang weekend komen klussen. Het resultaat is dat nu alle plafonds in de verf staan, superverf dat Sikkens spul, duur maar als je maar een laag over de regenboogkleuren op de muur hoeft te smeren is het dat dubbel en dwars waard. Nu alleen nog de muren van kamer 2. Van kamer 3 is het bidet en de wastafel gesloopt, de tegels van de gipsen wand gingen niet echt soepel, dus daar maar weer een plaat triplex tegen aangeplakt en geverfd - zie foto hiernaast - je ziet er niets van. Van kamer 4 heeft de vloer een tweede wengee beitslaag gekregen en een laklaag van matte parket lak, het is schitterend, een diep matte glans lig er over. Van kamer 1 ga ik daarom dan toch maar de vloer opnieuw afschuren en met de kwast lakken. Krijg je, blijkt, toch een veel mooier resultaat mee dan met een rollertje, want die vloer van kamer 1 ziet er niet uit. Komt misschien ook door de beits die gebruikt is, en die wil maar niet uitharden ook. Zal wel een puinhoop worden om dat eraf te krijgen. Iets voor het late voorjaar dus.

Eindelijk hebben we de boiler aan de praat gekregen. Eerst was het de electrische aansluiting die niet goed zat, dan de slangen, eerst omgedraaid op advies van Tjeerd (Fannies broer). Ab kwam op het heldere idee dat die slangen maar weer omgedraaid moesten worden. En toen was het OK! Zucht, net op tijd opgelost, want om weer die toestanden met het teruggeven van spullen aan Brico Depot door te maken, daar had ik helemaal geen zin in.

'sAvonds toch maar de kachel aangemaakt, ook al wisten we dat we dan voor een groot deel voor de mussen aan het stoken waren. Maar daarmee werd het wel lekker warm in de lobby en de rest van de kamers. De CV stoken met een houtkachel, dat wordt een nieuw leer proces. Want hoeveel hout moet je erop gooien, hoe moet je de luchttoever zo regelen dat de temp een beetje konstant blijft, en hoe hoog mag de druk op het systeem zijn. Allemaal vragen waar ik een paar dagen laten empirsch het antwoord op vond. Want opeens lukte het niet meer om de temp op 60 graden te houden, en opeens liep de druk naar 3 bar op, en dan opent zich een klep om niet meer dicht te gaan. Een waterbad dus. Daarmee ontdekten we meteen ook waar dat ene leidinkje voor diende dat de aannemer gemakshalve doorgezaagd had. Nu op zoek naar een monteur. Nou dat moet je niet eens willen! Men levert alleen service voor ketels die ze zelf geplaatst hebben. Of men is over gegaan op duurzame energie, smoezen en smoesjes! Ik begin dan nu toch te merken dat buitenlanders niet echt geholpen worden. Want ik liet, om dit te testen, mijn hulpje naar dezelfde firma bellen, toen kwam er een heel ander verhaal. Afijn maandag maar weer eens verder proberen. Anders zit er niets anders op dan om dit zelf te gaan doen, ze kunnen me aan het gas. Gelukkig heb ik voldoende techniek in huis om dat ook te kunnen dus why not! Maar ja je probeert natuurlijk eerst iets te regelen via vakmensen.


Traphal apartement
OK het werk vordert gestaag en we zijn nu al het apartement aangeland. Het trapgat heeft een muurtje en een houten opbouw gekregen. Dat was schipperen tussen de precisie van een laserwaterpas en dat er in dit huis niets recht, haaks of waterpas is. Ook het door de aannemer gezaagde nieuwe trappengat in de vloer liep zo krom als een hoepel, en dat twee maal want het inzet stuk waar het oude gat zat is ook scheef gemaakt. Dubbel-dwars dus. En zet daar maar eens iets recht's op ;=)

Dries is met zijn geduld en ongelooflijke handigheid in het rechtzagen van wat krom is, een enorme hulp geweest. Het kost even wat tijd zo drie keer een hoekje en twee keer een soort parralellopipidum(?) te zagen, geen enkele zijde is gelijk, maar het zit allemaal ongeveer precies goed.
Mijzelf kennende meet ik drie keer iets op en krijg vijf verschillende maten, vervolgens moet ik dan wel eens drie keer zagen om iets uiteindelijk op maat te krijgen. Ik begin daarom maar bewust met iets langer af te zagen dan wat het meetlint aan geeft. En dan zaag ik liever een paar keer kleine stukkies af totdat het precies past. Alhoewel het toch aardig begint te lukken dit in een keer te doen, vaak, dan, wel. Recht zagen gaat me ook steeds beter af, en de handel een beetje stevig aan elkaar bouten lukte me sowieso al aardig, was gewend voor de eeuwigheid te bouwen, toch?!
Resultaat? De berg rest-afval die ik tijdens de verbouwing in Maurik in de container moest gooien is hier, in Mailleroncourt dus, hier, aan de voet van de Vogezen, bij een heel klein hoopje aanmaakhout gebleven. Mijn linkerhanden beginnen langzamerhand wat rechter te staan.
En het trapgat is dicht, deur geplaatst, klaar om de handel te verven. Een 10 literblik grondverf komt hier natuurlijk goed van pas. In frankrijk kun je alles in grote hoeveelheid gewoon in de hobbymarkt kopen. Professionele kwaliteit van apparatuur hebben ze niet, maar wel de hobby uitvoering ervan. De professional besteld zijn dingen bij de vakhandel, een nietmachine kost daar dan 332 Euries en de hobby uitvoering 50, een onderzoek op zich waard. Dan koop ik liever 3 keer een goedkope nietmachine. Maar evengoed, een lasapparaatje voor iets wat misschien 3 keer in het jaar gebruikt wordt hoeft dan ook geen prof ding te zijn. Aan de andere kant kun je gewoon flessen oxaal, zout en andere geconcentreerde zuren kopen, iets waar je in 0031 al bijna een vergunning voor moet hebben.

Vakantie, ziek en Parijs

Vakantie
Het klinkt misschien raar, maar meestal wordt ik ziek voor of tijdens mijn vakantie. Dit keer was het pas raak na de rustige week in Maurik. Na eerst een weekje lekker door Fannie bijgevoedert te zijn geworden. Er zijn afspraken met klanten geweest, deal gemaakt. Dan op naar Micky-Soft om eens te zien wat volgens hen het nieuwe werken inhoudt; niets spectaculairs: free seating is al jaren de gewoonte bij grote bedrijven, en dat thuiswerken ook. Daarna een tour door de omstreken om de nodige dingen op te halen. Een glazenplaat voor achter het fornuis. Massief eiken tafels, maar niet van het model Oisterhout, en nog wat handige dingetjes bij Ikea. Tussendoor nog wat reparaties aan het huis, wat we denken te gaan verkopen. En er was zowaar een korst avond! (voor de ingewijden). Met weer lekker ouderwets kletsen, flimpiekijken en fotootjes van LMQR gezien die Wim had gemaakt.
Zaterdag Fannie naar Bangladesh uitgezwaaid en een nachtje flink uitslapen voor de rit naar la Douce France, en pakken maar weer. Zondag laat vertrokken, het verkeer is dan te verwaarlozen, NOT! Het regenachtige weer deed veel NL automo-debielen denken dat ze op een binnenweggetje reden en stonden om de haverklap stil, voor niks!. In Belgie kon ik lekker doortrekken, die gasten weten tenminste wat doortuffen is! Goed volk dat.
In Luxemburg dacht ik mededogen met onze nomadenkat te moeten hebben. Heb je wel eens een kat aan een touwtje uitgelaten? Nou dat is beslist lachen, dat ongewone gevoel aan zijn nek was natuurlijk iets dat zo snel mogelijk weg moest. Amusant om te zien dat ie dacht dat een stuk electro draad door te bijten viel met z'n oude tanden. Dan maar de hoeven in de grond, sprong ie de boom in. Atletisch dat wel met zijn 15 jaar. Maar ja iemand die 20 keer meer massa heeft trekt zo'n mormel van 3 kilo natuurlijk zo van zijn sokken en uit de boom. Proberen deed ie het wel, een weerstand had ie ook, respect. Maar als ie iets goed in de gaten heeft dan is het wel dat spatsies bij mij niet helpen: "resistance is futile". Afijn inladen maar weer en een kermende kat achterin gemikt. Dankzij de geluiddempende laag tussen de laadruimte en de kabine en het kei en keiharde piano concert van van Beethoven kon ik dat kermen prima negeren.

Waar waren we...

Ach ja de Fransen rijden altijd als gekken dus het vervolg van de tocht, nog ruim 200km te gaan, ging ook vrij soepel. Hoewel met omleidingen kunnen ze niet omgaan, wijkt af van het gewone he, daar dus wel weer een uur vertraging opgelopen. Bios kermde er lekker op los in de auto en twee plotselinge stops hebben hem zijn blaas laten legen in zijn hokkie. Stinkdier. Toen het donker werd heb ik hem maar losgelaten in de laadkabine, daar werd ie wat rustiger van leek het wel. Dat zou nog wat worden als ik van de snelweg af zou gaan. En ja hoor, bij wat scherpe bochten ging ie natuurlijk toch weer leterlijk van angst de zijk in. Dan maar voorin dat hielp, maar is niet aan te raden voor mensen met zwakke zenuwen, een paar corigerende meppen hield hem toch grotendeels wel aan de rechterkant. En daar ga je dan in het pikkedonker door de bossen heen over weggetjes van nog geen 2 meter breed, heuveltje op en bochie om. Ook niet aan te raden als je de weg niet kent. TomTom is een grote hulp bij het inschatten van bochten die komen (zouden ze inderdaad moeten maken: een soort rally modus, Wim's idee), dus met een rustig gangetje van 80km ging het prima en dan doemt Le Mouton Qui Rit weer op en zucht je van opluchting. Weer gehaald, in dat gekke land met die gekke automobilisten. Merk ik op dat ik in het begin een stuk langzamer over dat weggetje reed dan nu, en begin ik misschien net als een fransman ook over die kleine weggetjes te jagen, lijkt het wel. Wel balen dat ik de zonsondergang gemist heb want daar krijg ik altijd weer een fijn gevoel bij als ik het dorp inrij rond die tijd.

Ziek
De eerste tekenen van een flinke verkoudheid dienden zich netjes aan, droge plekjes achter in de keel en een beginnetje van een snotter. En jawel hoor midden in de nacht werd ik rillend van de kou wakker en stond bibberend op om naar de WC te gaan. Nu is dat een nog onverwarmde ruimte dus ik dacht eerst koude vloer, warm bed zal wel erg koud zijn buiten. Niet dus. De volgende morgen koorts, misselijk en een kop vol watten. Om een lang verhaal kort te maken twee dagen bijna in coma gelegen.

Parijs
Woensdags moest ik naar Parijs om een groot buro op te halen, veel zin had ik er niet in, en als ik me dan niet fit genoeg zou voelen moesten ze het ding maar op de vuilnisbelt mikken. Maar op woesdag had ik een opleving, gaf Damien zijn instrukties en weg was ik. Besloot om maar via de provinciale weg te gaan en de tolwegen te vermijden, nietvanwege de extra kosten maar omdat je dan als een zombie achter je stuur gaat zitten, plank gas, blik op oneindig, verstand op nul, en bek op ouwehoeren.
Beslist aan te raden over de provinciale wegen naar Parijs te rijden, duurt een paar uurtjes langer, maar de moeite waard. Je zet Schubert op en droomt een beetje weg bij de herfst tinten van het voorbijtrekkende landschap. De langzaam bewegende flarden mist die tussen de bomen hangen, en dan die geel rode tinten, uitgelicht door de zon, en de toppen van de bomen en bergen die er dan weer bovenuit piepen. Schommelende lome koeien die je ziet denken: wat jakker je toch...
Als je de Champagne binnenrijdt wordt je opeens geconfronteerd met pijnlijk in je oog knallende reklame borden, althans dat komt zo over als je net de laatste bossen uitrijdt. Toch wel nostalgisch, rij je zomaar door de Champagne streken, met links en rechts de vergelende wijnstruiken, ranken? Druipend van de mist, depressief zelfs een beetje. Niemand die je aan het werk ziet, toch, af en toe zie je een boer heen en weer vegen met een trekker, maar da's alles. Duidelijk dat de oogst achter de rug is. Ik pak dan maar de fles pepsi light, maar dat is natuurlijk ook geen troost. Effe stoppen voor iets sterkers, een bakkie koffie, echte hollandse, niet van die bittere Franse zooi. Lekker slurpen op een steen aan de rand van de vallei in de grijze soep van de optrekkende mist turend. Koeien en schapen die een beetje ronddolen, en dan weer die prachtige hersftkleuren. En dan die geuren die opstijgen uit de grond! De hersft is verreweg mijn meest favoriete seizoen en zou ik voor geen geld willen missen. Misschien niet alleen maar voor de kleuren, ook denk ik van de belofte voor weer nieuwe wijnen en, nu we een eigen stukje land hebben: de oogst van allerlei lekkers om iets van te kunnen stoken. De eerste mand met appels staat al bij de buren, ben benieuwd.

Lunch
Na 12 uur 'smiddags moet je gaan uitkijken naar huizen waar veel auto's voorstaan, dat zijn dan van die restaurantjes die een soort snelmenu aanbieden tegen een hebbelijke prijs. Na kwart voor twee hoef je het niet meer te proberen want dan je wordt gewoon niet meer bediend. Voor ons is zo'n middagmaal een heel diner, hier is het een simpele, en verrassend genoeg niet echt met veel vettigheid en sausen overgoten, middag maaltijd. (tip1) Ga voor wat je niet kent en kijk om je heen wat anderen bestellen, bestel dat ook. Soms is dat verrassend smerig, maar dit keer viel het wel mee. Een lauwgeworden rosbief entree met heerlijke zoetzure knoflook creme, een paar plakken gebraden ham met lekkere hete frites, een toetje van onbestemde oorsprong werd door mijn buurman met extreem veel suiker bestrooid, daar zag ik maar van af. Die creme brulee was aantrekkelijker, maar ook weer niet in een vorm die ik herkende. Zoals gezegd, laat je verrassen, entree l'inconnue en welkom in de culinaire twilight zone van de wegrestaurants. Een sterke koffie na, is een weldaad voor een vermoeide reiziger, en door ging het weer, twaalf euries armer.

De Lichtstad
Via de periferie naar de bestemming rijden, ojee! Maar het viel mee, hoewel zonder TomTom zou ik een dag hebben rondgedoold, reed er in een keer goed heen, geen afslag of kruising gemist ;=) of dwars door een wei heen gemoeten. Sylva en Wolfgang na 9 jaar weerzien viel niet mee, ff moeite met de herkenning, maar daarna lekker keutelen en een mooi gesprek. Ook voor hen is het pensioen aangebroken en ze verhuizen naar het zuiden. Dan blijkt dat ook voor hen na 12 jaar la douce france het bancaire systeem nog steeds een ramp, waarom veronderde mij dat niet zo veel? Die bank figuren doen maar gewoon wat met je en komen hun afspraken niet echt na, zodra ze gescoord hebben, daarna moet je het allemaal zelf nog eens opnieuw regelen. Natuurlijk kwam het LMQR project ter sprake en kon ik met verve over de nieuwe onderneming verhalen. Heerlijk zo op die manier over het project te kunnen baladineren. Maar ze waren heftig geinteresseerd om eens langs te komen omdat ze regelmatig op weg naar NL waren. Een paar boomerangkaarten werden geplugged. Toch wel een prachtige manier om op kleine schaal reklame te kunnen maken. Na een laatste koffie weer op pad. Alles ingeladen, hen veel genot op hun nieuwe stek toegewenst. Knarren maar weer!

Naar de basis
Overmoedig geworden van het naar binnen rijden van Parijs, stelde ik de TomTom in op de kortste weg naar Mailleroncourt-Saint-Pancras. En dat heb ik geweten! Dwars door Parijs rijden tijdens de spits moet je dus niet willen, maar wel een belevenis. En ziedaar mijn oude getrouwe Arc de Triomph weer eens mogen bedampen met uitlaatgassen en dan maar door jakkeren over de boulevaard. Het leek allemaal wel een beetje op zijn retour te zijn, geen fel verlichte etalages, alles zag er een beetje tweedehands uit, en het stadgrauw lag overal behoorlijk bovenop. Oppassen! Links en rechts schieten je die scooters voorbij. Niet die kleine muggen zoals in NL maar flinke exemplaren. En ze krijgen de ruimte ook nog! Prima natuurlijk. Maar hoe je bij je volle verstand in zo'n stad met een Honda Goldwing door het verkeer heen aan het keutelen moet. Dat is echt zwakzinnig. Het schoot dan ook niet echt op voor ze, en 't voordeel van een motor viel daarmee helemaal weg. Natuurlijk ook een paar bedplassers (zombie HD rijders, voor niet ingewijden) zien rijden, stonden ook meer stil dan gaan. Op een gegeven moment hield een wandelaar mij op zijn gemak bij, en dat geen klein stukkie! Eenmaal buiten de blikken hel aangeland had ik er tabak van. Vooral toen ik zag dat ik pas om half twaalf, HALF TWAALF, aan zou komen. Dan zou ik wel erg lang op de weg zitten, vooral bij het laatste stuk heb je je volle concentratie nodig. Dus de TT maar ingesteld op de snelste weg en niet vermijden van tolwegen. Dat scheelde toch maar weer 2 uur knarren. Een goed alternatief vond ik. En het leek wel alsof ik in een mum van tijd bij Langres van de snelweg afkon. Nu heb ik allerlei bankpassen die geschikt zijn om via de ingebouwde chip te kunnen betalen, maar mooi niet. Na veel gechoogel lukte me het met een kreditkaart de tol te betalen. (tip2) Gedoe!
Precies op de geplande tijd rolde ik uit op onze stoep en strompelde LMQR binnen, de bagage latend voor wat het was. Alles was toch allemaal ff teveel geworden en ik kuukelde snotterend en hoestend in bed. De volgende morgen, gelukkig geen Damien aan de deur, die had het blijkbaar ook al opgegeven - iets met een beginnende bronchitis, en daarom bleef ik ook maar in bed, geen puf om aan het werk te gaan.

De LMQR site aangepast
Aangespoord door de opmerkingen van mijn goede vriend Rick, dat die oude site er niet uitzag maar eens in mijn voorraadje modellen gekeken voor een wat appeteitelijker lay-out. Gevonden en de site is nu omgebouwd - hier -. De eerste kommentaren zijn positief.
Nu kwam Damien met het verhaal dat hij wat boomerangkaarten had gegeven aan fransen en die vonden geen tarieven en zo. Huh? Maar wij marketen voornamelijk op nederlanders toch, niet? Maar ik heb me geen moment bedacht, een klant is een klant. Afijn de stoute schoenen aangetrokken en de site ook maar in het Frans gemaakt. Van de taal klopt natuurlijk geen jota, veel moeten Googelen, maar dat zal de komende dagen wel verbetert worden als ik Dries er naar laat kijken.
Heerlijk een beetje snotterend naziekend met het Appeltje op schoot onderuitgezakt in bed het franstalige deel van de LMQR site bij te werken en "why not!" ook maar begonnen Duitse en Engelse pagina's op te zetten. Nu is mijn Duits een beetje zwak, om maar een iets te zeggen, dus daar heb ik wel weer hulp bij nodig. De routering nog een beetje bijvijlen en voila een volledig gere-vampte site binnen een weekje ziekteverlof on line gezet. Dus toch nog iets nuttigs gedaan.