Ondertussen

Landjepik

Rusland valt Oekraïne binnen. Een vredesmissie, het mocht wat. Dat het zover kon komen legt eens te meer de slappe hap van Europa bloot. Een kliek die banger is voor de geldzak dan het volk. Tot en met het moment van binnenvallen van de Russen werd er nog vergaderd. Tjonge jonge jonge. Stelletje slapjanussen. De UK is niet veel anders, maar ze doen wél wat. Europa tot de laatste snik: niks. En dan, maar achteraf, read my lips, lamenteren hoe het allemaal zover had kunnen komen. Terwijl ze in hun achterhoofd de gelimiteerde breincellen pijnigen met wie ze later de zwarte piet kunnen toespelen. Blijkbaar ook belangrijker. Gaat het 785 jaar later weer klinken als: "Met de kennis van nu, geen actieve herinnering, diepgemeende excuses...."

Net als China is het Russische bewind gewoon bezig met landjepik. Ordinair, machtsblokken die op jacht zijn naar grondstoffen. Wat is nieuw. Waarom dat gepaard moet gaan met totalitaire regiems is niet zo’n ingewikkelde vraag. Zonder dictatuur past het volk voor oorlogen. Zo is het en altijd zo geweest. De gewone burgers zijn totaal niet gediend met oorlog. Die willen gewoon op hun tijd hun warme hap, een beetje vertier en verder met rust gelaten worden. De uitvreters op de top van de apenrots hebben echter nooit genoeg. Het graaien stopt pas als ze heer en meester zijn in het monopolie spel dat over de ruggen van de burgers gespeeld wordt. Maar eigenlijk is álles ook nog niet genoeg. Hoe ver moet dat gaan, die ongebreidelde hebzucht en machtshonger. Gaan ze met die grijpgrage vingertjes richting de sterren? En dan? Wanneer is genoeg genoeg? De penis is blijkbaar nooit lang genoeg. Gelukkig gaan ze ooit dood en kruimelt het “zoveelste” rijk vanzelf weer af en valt de hele zooi in puin. Helaas laten ze dan een enorme puinhoop achter en kan het eeuwen duren voordat de burgers weer zijn waar ze waren. Totdat er weer een nieuwe met machtshonger vergeven aap bovenaan de rots klimt en de rest van de mensheid in zijn klauwen krijgt. Ziet, de geschiedenis herhaalt zich tot in de laatste dagen. Dat soort monsters blijken wel een beetje pech te hebben. Het blijkt dat de sterren en galaxies zich met een bloedsnelheid van ons vandaan bewegen. Zo snel dat ze onbereikbaar blijven voor de grootgraaiers van deze aard kloot. Althans, als we zo doorgaan: opgang en neergang van rijken om daarna wel fijn opnieuw te beginnen met beschavingen, die weer verdwijnen enz. enz. enz. Dus de rest van het heelal is veilig voor ze. Je weet het echter nooit zeker.

Er was eens, in het nu nog nabije verleden, een wetenschapper die zei: “Als je kunt bedenken dat iets mogelijk moet zijn, dan zal het uiteindelijk worden uitgevonden.” Dus, de enige manier om de rest van het uit elkaar exploderende heelal te bereiken zou je iets uit moeten vinden wat het tijdruimtecontinuum zodanig vouwt dat reizen door de galaxies zo snel als de gedachten zullen gaan. Oeps, laat ik de graaiers maar niet op een idee brengen. Is van Melkweg naar Andromeda in het moment van een gedachte te reizen, of zelfs eerder, toekomst muziek? Ach, veertig jaar geleden leken de mobieltjes in ieders zak ook niet mogelijk. En kijk nu eens. Communicatie tussen mensen blijkt alleen nog maar mogelijk via dat mobieltje. Stond ik vanochtend met een gast in een heerlijke ochtendzon nog over te praten: zonder mobieltje lijkt het leven een stuk ingewikkelder en trager.

Zo dat was mijn ochtendbraak.

Nu, koffie erbij, krantje op mijn scherm, de rampspoed van de wereld lezende, in mijn man cave. Het vriest nog buiten, binnen is de kachel aan. De mannen zijn verder gegaan met het nieuwe terras te maken rondom het zwembad. De zon begint nu werkelijk warm te worden. De eerste knoppen zijn al weer zichtbaar aan de bomen en planten! Mijn lief zag de eerste narcissen en krokussen al in de voortuin. De lente is op komst. Tijd om de winter spinnenwebben in het hoofd op te ruimen.

Kachel

Wat later in de morgen komt er een gosert langs die mijn vermoeden uitspreekt dat de huidige houtkachel vervangen zou moeten worden. En wel door een kachel voor hout pellets. Toevallig verkocht ie die zelf. Zoiets met een thermostaat erbij, precies wat mijn lief altijd uitroept! Voor één enkele euro!? De rest van de rekening van >10.000 euries wordt door de regering opgehoest schijnt het. Nu werden we vóór de winter al plat gebeld door gasten die dat klusje wel even voor ons zouden klaren. Flink de boot afgehouden, er is zoveel crimineel list en bedrog in het wereldje van televerkopen. Onze net uitgezwaaide gast, die er totaal geen belang bij heeft, had dat al fijntjes uitgelegd. Met prijzen en voorbeelden erbij. Hij stelde dat er ook best wel misbruik van de regeling gemaakt wordt door zowel de leverende als de vragende partijen. Hoewel, als de miljarden voor de CO2 vermindering die kant op vloeien zal het mij persoonlijk een worst zijn. Dit soort kachels veroorzaakt een hoop minder afvalgassen, vlieg-as en andere afvalstoffen. Dus eigenlijk is misbruik dan heel erg relatief. Anders gaan ze er toch maar oorlogje voor spelen. 

Trouwens, de kachel is écht aan vervanging toe. Het gesleep met hout begint zo langzamerhand een opgaaf te worden. Buiten dat, het is een hoop werk iedere zomer en winter. Zoals gebruikelijk is er weer een boekwerk met regeltjes en uitzonderingen voor de vervanging van die op andere wijze gevoede kachels. Ik ga maar eens mijn voelhoorn uitsteken bij serieuze partijen hoe deze deal dan precies in elkaar zit.

Verbouwen in LDF

Laten we het eens een keer over verbouwen hebben, met in het bijzonder aannemers.

Aannemers

Op een paar uitzonderingen na behoren aannemers volgens de meeste consumenten nu niet direct tot de meest betrouwbare beroepsgroep. Buiten dat onderhandelingen bijna zonder uitzondering erg moeizaam verlopen, overschrijden de doorlooptijden van projecten in hoge mate de oplevertijden. Ervaringen met Franse aannemers zijn daarop beslist geen uitzondering en op zijn zachts gezegd ook zonder meer bizar te noemen.

Een van mijn eerste er(aan)varingen was met een tegelboer die wel even de tegels in de corridor zou komen leggen. In april werden afspraken gemaakt, een prijs afgesproken, een tijdstip etc. Kwam allemaal dik voor elkaar werd me verzekerd. Dat bleek wel een beetje heel erg naïef van mij om dat voetstoots te accepteren. Zei ik nog: we gaan met augustus open met de eerste kamers beneden in de gang, gaat dat lukken? “Mais oui, pas de problême”, klonk het. Wel, die problemen doemden in juni natuurlijk toch op. Ach, je had immers je meters dikke roze brilletje nog op je neus? Wat kon er met zoiets simpels als dat nu verkeerd gaan? La Douce France, het land van de knapperige Baguette, du Vin et du Boursin! Nou dan.

Frerik

Ondertussen had Frerik, een .nl aannemer die vanaf het begin bij ons project ingeschakeld was, de trappen gesloopt en de riolering van de kamers onder de vloer van de gang gestopt. Wim, Damien en ik hadden de tussenmuren in de gang al omver gehaald, de piepkleine wc gesloopt en al het puin onder het huidige terras gedumpt. De andere leidingen (stroom en water) volgden. Wat een zaal was dat, 15 x 4 meter. Als gang dan he!

trrappen! 4 stuks die omhoog gaan

 

gang met tetris vloer

Afijn halverwege juni was ons deel van de klus klaar en de tegelboer kon zijn gang gaan. Ach gut, geen tegelboer natuurlijk te bekennen die de tegels zou komen leggen. Begin juli… nog geen tegellegger. Bellen! M’n frans liet toen echt te wensen over… Afijn, kluitje + riet, je weet wel. Halverwege juli besloten we het zelf maar te gaan doen. Tegels kwamen van de Makro, anti slip en dus veilig, voor een mooie aanbiedingsprijs. Ook 14 jaar later blijken het prima tegels. Niet de mooiste, wel functioneel. Met Damien ging het aan! Van het vloeicement bleek al snel ietsjes meer van nodig te zijn dan gedacht. Verschil in hoogte van begin tot eind van de gang bleek ff 4 cm te zijn! Een extra pallet later... Na een paar weken was de ondervloer voldoende opgedroogd om de tegels te gaan leggen. Er was met een spreadsheet het patroon in de vorm van “Tetris” gemaakt en hop, leggen! Niet alles was helemaal opgedroogd toen de eerste gast arriveerde. Echt “ik vertrek”. Stond ik net koffie in te schenken voor de gasten, kwam de tegelboer om de hoek schuifelen. Ha! Aanhangertje met zand, cement, tegels… Sprak me parmantig aan en verkondigde te gaan beginnen. Gasten zaten aan tafel, stomverbaasd. Ook niet het beste moment. In mijn beste Frans vertelde ik hem dat er een klein probleempje was ontstaan. Oh? Klonk het. Fransen zijn allergies voor problemen. Ja, want om uw opdracht te kunnen uitvoeren zult u eerst onze tegels moeten lichten, de zaak weer strak maken, dan uw tegels leggen en daarna de onze tegels er weer overheen, in het zelfde patroon graag. Sarcasme wordt door een gemiddeld fransje niet begrepen. De man ontplofte bijna. Brieste vervolgens: U gaat mijn materiaal betalen, de rij kosten… en nog een rijtje meer wat ik toch niet verstond. Fijntjes grijnslachend begeleide ik de man naar buiten. Woest gebarend, stoof het autootje vol gas de verkeerde kant op. Even later scheurde de man licht slingerend weer voorbij, druk iets met zijn handen doend.

Frank

Dit geval staat uiteraard niet op zich zelf, anders was het schrijven van deze blog natuurlijk snel klaar. Nadat Scheffer aangaf een andere carrière te ambiëren zochten we een andere aannemer. Het proces herhaalde zich uiteraard: aannemers, ramenboeren, badmutsen, keukenboeren. De rampen houden gewoon niet op. Niet nakomen van afspraken, halverwege meer geld vragen, niet het werk doen op de manier die afgesproken was/is etc. etc. Toen vonden we Frank, wat een verademing. Verandering van ideeën, voortschrijdende inzichten, geen echt probleem. Het ging alleen iets langer duren, ook geen wereld ramp. Hij werkte graag aan de SolarFarm. Tussendoor kon je hem eigenlijk alles vragen om de klusjes te doen die we zelf niet meer konden. Hij stond voor je klaar! Geweldig! Geleidelijk aan was te merken dat het met hem niet zo goed ging. Uiteindelijk moest hij zijn bedrijfje beëindigen. Dat was echt jammer. Want hij heeft mooie dingen gedaan, waar ik het nóg met mensen over heb. Die man heeft gouden handjes. 

Van een paar vaste klanten kun je echter ook niet leven. De komst van de Covid betekende dan ook de nekslag voor onze samenwerking. Kort daarna kon hij voor de onderhoudsdienst van een hout droog fabriek in de buurt aan de slag. Ik heb nog nooit iemand zo zien opknappen! Af en toe komt Frank nog langs voor een bakkie. Altijd gezellig. 

Geintje

De laatste grappen gaan over: je tekent een offerte, maar daarna hoor je niets meer van de aannemer. Of men eist volledige betaling vooraf! De laatste tijd: ja, we nemen de klus aan maar of dat voor het einde van het jaar gaat gebeuren is niet zeker. Next! En deze dan: sommige dingen wil men wel doen, uiteraard mag je betalen maar of het goed gebeurd is een tweede. Tjonge-jonge-jonge. Iedereen maakt dít óók mee: men begint vrolijk, blijft halverwege weg. Komen dan maanden later nog eens aankakken. Meestal is de klus zélf af te maken, kost meer tijd en inspanning maar verbouwen is echt geen rocket science. Een beetje handig zijn helpt wel. Als je zorgvuldig werkt en de tijd neemt wordt het bijna onzichtbaar dat een amateur het gedaan heeft. Frank heeft me geleerd dat je best wegwerp gereedschap kunt kopen als de klus maar een keer voorkomt. Lidl heeft gemiddeld goed spul met dat in gedachte. Als je vermoed dat het snel kapot gaat koop meerdere exemplaren. Een professioneel stuk gereedschap kost al snel 400+ euries, drie boormachines van de super nog geen 100. Maar als je denkt dat bepaalde gereedschappen jarenlang dienst moeten gaan doen, of dat die goedkopere versies het niet trekken, koop wat stevigers.

Frerik en Frank waren hele goede ervaringen, de rest was echt brak. Jammer, misschien dat mijn verwachtingen door die twee ook te hoog gespannen waren. Mijn brillenglazen zijn nog steeds gekleurd, maar dan anders.