Land

 

De buren

Een aantal weken geleden stonden ineens de buren van ter rechter zijde voor de deur. Ze hadden een plan. OK, kom maar binnen. Lui als ik ben ga ik aan de keukentafel zitten en nodig ik ze uit om ook te gaan zitten, dat gaat zo in LDF. Je moet de mensen nadrukkelijk uitnodigen om te gaan zitten. Nee ze bleven liever staan. Oeps, nu komt het dacht ik. Vervolgens legt mevrouw gedecideerd een stuk papier op tafel. Een tekening van het kadaster. Kijk, klopt manlief op het papier, wij zouden graag een stuk land van jullie willen kopen. In blauw was aangegeven dat ze een kwart van de voorweide wilden overnemen. Ik nam een afwachtende houding aan. Wat ze aanspoorde om met enige nadruk te verklaren waarom wij dat stukje toch vooral aan hen moesten verkopen. Volgde enig geneuzel over licht, een oprijlaan, een terras... waarom dat goed voor hen was. Wij hadden land genoeg, dus daar konden we best wel een stukje van afstaan, toch? Voor hun wel en wee uiteraard. Mijn eerste gedachte was, hoe zo? En waarom doen jullie nu zo akelig. Kun je niet gewoon eerst je probleem uitleggen en prettig gaan zitten, kopje koffie erbij en de sfeer een beetje ontdooien? Sure, madame heeft waarschijnlijk maandenlang hierop zitten broeden en was totaal gefocussed op het idee van een stukje erbij. Ruimte voor een beetje prietpraat en normaal sociaal gedrag is er dan vaak niet meer bij. Of zouden ze het idee hebben dat er met ons niet te communiceren was vanwege die taal?

Uiteraard was mijn eerste gedachte: mooi niet. Mijn land, blijf je af. Daarna neemt je verstand het over. En vraag je hoeveel denken jullie minimaal nodig te hebben om die plannen te realiseren. Is bijvoorbeeld van hier naar daar ook voldoende. De helft dus. Kijk, in de onderhandelingen vragen ze altijd flink meer dan nodig is. Dat geeft ruimte om zonder nee toch je zin te krijgen. Zo gaat dat hier. Daarmee proberen ze de onderhandelingspartner meestal in een positie te manoevreren dat ie aleen maar ja kan zeggen en zo meer. Bovendien worden slecht frans sprekende buitenlanders meestal als naïef en argeloos gezien. Iemand die de taal slecht spreekt moet bijna wel dom zijn, toch? Dus die kun je wijs maken wat je wilt. Zodra de indruk gewekt wordt dat er zo'n spelletje gespeeld wordt haak ik meestal af. Aarzelend werd toegegeven dat van hier naar daar ook zou werken. Maar, ze zouden alle kosten betalen, landmeting, administratie etc. Joh!? We leken echter niet als verwacht te reageren. We gaven aan dat we er over na zouden denken en advies gingen inwinnen. Zijdeur open en bonjour gezegd. Toen we rondom eens advies gingen inwinnen lieten de meesten het antwoord op onze vraag erg in het midden liggen en klonk het "dat is aan jullie om te beslissen" Nu vroegen we niet om een beslissing maar om hoe hier mee om te gaan. Zucht. Als rasechte hollanders zijn en blijven we veel te direct voor hen. Toch proefde ik ook wel dat zij het niet zouden doen.

Bij onderzoek bleek er ook nog een dingetje van belasting op de winst van de verkoop van het goed te bestaan: 37% ( inkomsten belasting én sociale lasten). Leeswerk bracht: de meerwaarde van hun huis zal een rol spelen in de m2 prijs. En let goed op de voorwaarden voor de erfafscheiding. Wat gaan ze doen? Een metershoge muur neerzetten? Dat zal onwaarschijnlijk zijn omdat het licht een faktor was om meer licht en ruimte aan de zijkant van het huis te willen. Van de overbuurman hoorde ik echter dat ze nogal schichtig waren. Hij was een keer in zijn tuin bezig, mevrouw zag dat, schoot als een konijn naar binnen en liet zich niet meer zien. Nou j ik maak wel vreemdere dingen mee. Het is oppassen geblazen met zaken doen in LDF. JE moet altijd terdege beslagen ten ijs komen, de ander is dat geheid. Dus graaf je. Hoe dieper je in de matierie groeit des te meer beren zie je op de weg verschijnen. Je gaat bijna een advocaat nodig hebben om alles goed en zonder gezeur te kunnen regelen. 

Dan denk je ineens. Wacht ff we zitten niet op deze aardkloot om elkaar het leven zuur te maken. Dus áls ze gelukkig worden met een stukkie grond bij hun huis, om er iets mee te doen, soit! Dus na veel aarzeling vorige week toch maar een mailtje geschreven dat ze de helft konden kopen met als voorwaarde dat we precies wilden weten wat ze met de erfafscheiding van plan waren. Als dat ook in onze ogen geen probleem was dan komt er van ons een OK. Verder is het dan hun probleem het een en ander te regelen. Tot nu toe nog geen piep van de buren vernomen. Dus die zullen wel weer broeden op plan B.

Ons plan B was de grond in bruikleen of pacht te geven en dat het weer verviel zodra het huis verkocht zou gaan worden of als de nieuwe eigenaar er iets anders van plan mee is.

F is alleen bang dat er gezeik van gaat komen. Mijn indruk van mijnheer de buurman is: die gaat alles tot op de letter uitspellen om geen spaanbreedte ruimte te laten. We zijn gewaarschuwd.

Dit zal ongetwijfeld een staartje krijgen.

don Camillo

Sinds 2008 wordt er geblogd over onze wederwaardigheden in Mailleroncourt-Saint-Pancras. Tot in detail werd verslag gedaan wat er hier zoal gebeurde. Soms lees je wel eens een stukje opnieuw, tjonge jonge denk je dan, wat een zooitje - taalkundig dan. Nou ja, ik ben geen journalist of schrijver en grammatica is sinds mijn jonge jaren in een zwart gat gezonken. Een paar jaar geleden deed een vriendin van ons haar best van die krabbels iets leesbaars te maken. Het bleek een sisyphus-arbeid te zijn, tegen beter weten in hield ze stug vol. Uiteindelijk raakte ik overtuigd, het is niet wat en wordt ook niet wat. Dat is de een vd redenen waarom er de laatste jaren niet zo zoveel verhalen waren, dus.

Niet dat er niks gebeurd is, nou ja wat gebeurd er eigenlijk in een gat aan het einde van de wereld. Verdacht weinig.
Hoewel. Zo af en toe krijgen we tóch het idee in het dorp van Don Camillo te wonen. En dat is voor een buitenstaander die daar héél anders tegenaan kijkt grappig én triest tegelijk. Grappig omdat het bespottelijk is dat met nog geen tweehonderd inwoners het dorp in kampen is verdeeld. Groepjes die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Al generaties lang in onmin met hun buren leven zonder dat men precies weet wat de oorzaak is. Daarom eigenlijk heel triest. De paar dorpsfeesten die de laatste jaren nog plaats vonden zijn daardoor verdwenen. Puur omdat er tussen de fracties altijd ruzie ontstond. Want dronken zijn is hét moment om een vete uit te knokken. Er was, of is, zelfs een soort van comité opgezet met een commercieel doel die dan tussendoor nog wel eens een activiteit organiseert. De eerste de beste die ook wat wilde doen werd natuurlijk meteen bij de enkels afgeschoren, want concurrentie is nu eenmaal een vies woord in LDF. 

Het was een verrassing dat we een paar weken geleden weer een uitnodiging voor de jaarlijkse traditionele lunch, met andere gepensioneerden uit het dorp, in de bus vonden. 

Zie die grijze koppies eens!

Dát was weer ouderwets gezellig. Prima hoofdschotel van koeienwangen, heerlijk mals en goed van smaak. We konden weer even neuzelen met de mensen van de vrijdagmiddag club. Iedereen verlangde weer naar die middag. Zolang de Covid regeert zal dat een beetje moeilijk wezen.

Een jaar of wat verdween ook nog eens het restaurant uit het dorp. Een dingetje met opvolger en op pensioen gaan hoorden we. Missen we dan wel een beetje, al gingen we daar zelf niet zo vaak eten, maar dan nog. Als we geen energie hadden om te koken verwezen we ze altijd naar dat restaurant. Makkelijk en de gasten konden met de nodige glazen achter hun huigje gewoon terug lopen. 

Heel af en toe vragen lokalen ons wel eens of wij niet iets als een midi-resto zouden kunnen openen. Een restaurant dat alleen een maaltijd serveert tussen de middag. 'Wij' gaan dan uitgebreid uitleggen waarom we daar geen zin in hebben. "Dat dat met de (huidige) regelgeving wel een beetje gecompliceerd is. Dat minder dan 12 couverts per dag niet rendabel zou kunnen werken..." en meer uitvluchten. De Franse manier om niet bot te hoeven zeggen dat je er geen trek in hebt. Daarop wordt dan wijs geknikt. Want van de regeltjes krijgt iedereen hier buikpijn. 

Merkwaardigerwijze blijft het aantal inwoners van Mailleroncourt redelijk stabiel. Wel dat de jonge mensen weg trekken zodra er een kans is. Opvallend is dat mensen hier huizen kopen. Soms als tweede huis. Een tweetal Zwitserse gezinnen zijn hier permanent komen wonen. Een drietal andere buutenlaanders hebben huizen gekocht als tweede huis. Bijna zonder uitzondering begint men vervolgens met verhernieuwbouwen. Dat gaat nog eens wat worden met dit dorp. Op de een of ander manier heeft Mailleroncourt aantrekkingskracht. Het is en blijft wel natuurlijk een dorp dat door zijn lint bebouwing heel open is met veel groen bos eromheen. Waar het prettig frisse lucht snuiven is met af en toe een vleugje airwick strontspray, van tijd tot tijd. Dat is nu eenmaal het platteland. Met de dorpelingen hebben we eigenlijk geen intensief contact. Een beetje de karaktertrek van de mensen uit dit dorp. Men is op zichzelf gericht en gesloten naar vreemden of buitenstaanders toe. Dat draagt wel bij aan het rustige leven, toch? Misschien is het dat. Wel, als je er echt werk van maakt krijg je goede contacten en krijg je ze van tijd tot tijd over de vloer. Of we daar nu op staan te wachten. Voor ons geldt dat we in de zomer periode het huis vol hebben zitten en dan geen gelegenheid hebben om eens lekker over het hek hangend met de passanten te neuzelen. In de winter zit iedereen weer binnen voor de kachel. Wij overigens ook en genieten dan van de rust die onvermijdelijk in de winter over het dorp daalt. Een soort winterslaap dus. In de verte hoor je soms wat kettingen rinkelen of hekken rammelen, dieren blèren of af en toe een trekker die voorbij rommelt. Ondertussen wordt er rustig doorgeknutseld aan de SolarFarm, de Sniffer en andere interessante dingen. De tijd begint ook te komen om de keramiek weer op te pakken.

Ha! De laatste paar kubieke meter hout voor volgend jaar is naar binnen gefrommeld. Kan het de komende maanden lekker verder opdrogen.

\

32m3 hout verzeuld

Zo'n strandkar is reuze praktisch. Natuurlijk is op het kritieke moment de houtzaag machine weer eens kaput!! Al het hout voor deze winter is toch al gezaagd dus we hebben nog wel even om aan dat ding te moeten gaan knutselen.Wellicht dat de boys in de zomer met de kettingzaag te keer willen gaan en een portie brandhout aan gort zagen. Vandaag eerst nog ff gaan loodgieteren ...