Ouderworden

Een van die dingen als je ouder wordt is dat alles veel sneller lijkt te gaan. Daarentegen, dingen die je doet gaan in werklijkheid veel langzamer.

Bijvoorbeeld.

Op je 62e beginnen met een andere programmeer taal te leren gaat niet zo gemakkelijk meer als zo'n 30 jaar geleden. Dat merk je aan de snelheid waarmee iets blijft beklijven of tijd waarin je iets kan toepassen en oplossen. Het duurt allemaal wat langer. Een van die dingen is dat je ergens langer over na wilt denken. Vroegah, toen klooide je in een dag of zo gewoon wat in elkaar en bij de eerste test bleek al snel dat het bagger was. Volgde er altijd nog een middagje of wat met bijslijpen zodat het programma ook daadwerkelijk werkte. Dat leverde niet altijd de mooiste code op. Ontwikkelen moest immers altijd op een holletje gebeuren. Tijd was een boel geld.

Nu de tijd weer helemaal van mijzelf is en grátis, wordt de tijd ervoor genomen eerst eens goed na te denken, of zowaar een ontwerpje te krabbelen al hangend in je makkelijke zitstoel. Daarna ga je eens wat uit proberen in een test en ontwikkel omgeving (met een groot woord) 

Dat is dus gewoon een aparte raspi waaraan van alles is vastgeknoopt en het er uitziet alsof er een kluwen draadjes over je buro lopen. Wat natuurlijk ook zo is. Kortom ik ben een paar uur per dag lekker bezig hiermee. Raspi's zijn leuk omdat je voor een paar tienen de wereld aan dat boardje vast kunt knopen zonder dat het een kapitaal kost. Moet je nerd voor zijn om dat leuk te vinden geef ik toe.

Met dat proces achter de rug waarbij je al of niet wat op papier hebt staan in de vorm van een schemaatje of een paar krabbels van ideeën ga je serieus aan de slag. Iedere module of nieuw stukje programma code wordt getest en bijgeschaafd totdat het me een tevreden geeft over het resultaat. Er wordt niet verder gegaan totdat de fout of niet werken van iets is verholpen. Dat neemt veel tijd. Ook al omdat er met opzet niet de hele dag aan die zooi geprutst gaat en kan worden. 

Agenda

Het klinkt gek maar als retraitées krijgen we het steeds drukker. Afspraken werden tot niet al te lang geleden op papiertjes of op het whiteboard geschreven of eraan gekleeft.  Maar dingen die altijd terug kwamen of waarvan de tijden verzet werden konden weleens vergeten worden, of kwam je niet op de afgesproken tijd. Natuurlijk kun je zoiets gewoon downloaden en installeren waarna je meestal de gratis dingen krijgt die net niet aan je wensen voldoen, of teveel toeters en bellen hebben, of waarvoor je net zoiets krijgt maar dan elk jaar een abo betaald en je niet weet wie er allemaal mee kijkt. Dus, kwam er een eigen gemaakt dingetje dat via ons interne web overal in huis te bekijken is.

LMQR  agenda

Het "gevaar" daarmee is dat je er aan blijft schaven, kneden en uitbreiden. Gelukkig is dat gevaar eigenlijk niet zo groot omdat alleen dat wat we nodig hebben wordt gemaakt. Na een paar uurtjes knutselen zit er weer iets nieuws in de agenda.
problem: Altijd moest je naar de garage lopen om op het schema te kijken wanneer er recycle afval of gewoon huishoudelijk afval opgehaald werd. 
solution: Makkelijker om dat te zien via de agenda op het computertje via het intraweb vond mijn schatje. 
execution: Dus ff klooien aan de data, feestdagen en vakanties waren weer uitzonderingen op de regel. 

En, hop, weer een feature (zie de gele en paarse blokjes in het plaatje).

Boekingen

Nog zo'n projectje. Tot vorig jaar hielden we de reserveringen eerst bij in een schriftje, vervolgens in een papieren agenda of zoals de vorige seizoenen electronisch. Helaas dat raak je wel eens kwijt of is ineens niet meer beschikbaar. Dat deed me vorig jaar besluiten zelf iets te gaan maken. Iets wat meer specifiek aan onze behoeftes voldeed en via ons intranet in te zien.

boekingen 2017

Omdat dit dingetje zelf is gemaakt kunnen nieuwe ideeën van mijn schatje of mijzelf er gewoon ingefietst worden. Een kwestie van een paar uurtjes prutsen. Zo groeit zoiets naar behoefte. Vanzelf komen er dan verzoekjes of ideeën: zou handig zijn als...  

Zo waren er de boilers die als er geen gasten waren uitgezet werden. Dan gebeurde het wel eens dat ik vergat om die op tijd weer aan te zetten. Dat loopt nu via de boekingsagenda, vol automatisch gaan de boilers aan als er voor die dag gasten in het huis aanwezig zullen zijn. Dat idee bleek nog niet eens zo gek te zijn geweest omdat van de EDF (el. maatschappij) met een schrijven kwam dat de boilers 25% van onze stroom consumptie vertegenwoordigen. Voortaan geen fikkende boilers meer die alleen maar staan bij te verwarmen terwijl er geen gasten zijn. Dat zal misschien dan weer op de rekening te zien zijn.

Verkeerd

Gaat er ook wel eens iets grandioos de mist in? Jawel. Bijna nooit loopt er bloed uit maar is het gewoon lastig als iets niet meer werkt. Je begint er toch op te bouwen dat bepaalde dingen gewoon werken. Bijna altijd is het iets met het updaten van de software van de RaspberryPi's zelf wat roet in het eten gooit. Sommige dingen werken dan ineens niet meer. Na veel gemopper kom je er dan achter dat het wéér eens een stukje was dat een andere naam of plek op het systeem had gekregen, of dingen veel nauwkeuriger uitgewerkt moesten worden. Het gebeurde een paar weken geleden zomaar dat de boilers niet meer aangezet werden. Of dat pompen midden in de winter aangingen met bevriezing als gevolg. Geleidelijk aan leer je dat soort dingen te beveiligen tegen dat het kan gebeuren, maar toch, wie weet wat de volgende storing is. Of wat te denken van een ritsje datums in een verzameling waarbij alleen de 7de en de 8ste van een maand ineens fouten opleverden. Als buitengemeen merkwaardig ervaar ik dat.

Dan weet ik ook wel dat je als professioneel programmeur alle situaties overweegt en daar code voor bouwt. Maar hier, in Le Mouton Qui Rit? Afijn, toch begin je er maar aan bij kritische delen om extra beveiliging in te bouwen. De UPS werd daarom in capaciteit uitgebreid, dingen worden momenteel fysiek dubbel uitgevoerd, kaartjes voor bepaalde Raspi's liggen als kopie klaar - die geven het namelijk best wel vaak op. Er liggen sensoren op voorraad en ga zo maar door. En niet te vergeten om backups van je code te maken. Het lijkt bijna professioneel deze opzet ;=)

Toegegeven, kijk je een paar maanden later nog eens naar je programma code dan jeuken de vingers om daar orde in aan te brengen, een optimalisatie slag uit te voeren of zelfs te fatsoeneren. Zo klinkt op de fora de kreet "Pythonic" wel eens, de programmeer taal die gebruikt wordt heet namelijk Python. Als je beseft wat ze daarmee bedoelen ga je eens je eigen code bekijken en dan volgen er vanzelf wel verbeteringen of betere structuren in de code.

Leren

Ben ik nu zo'n Python jockey geworden? Nee integendeel. Ja, je leert elke keer weer wat bij. Zelf krijg ik wel voortdurend het gevoel dat het beter kan. Om dit leer proces wat te versnellen en ietsjes fundamenteler aan te pakken ben ik nu bezig een script in elkaar te sleutelen dat me gaat helpen mijn gemaakte code te analyseren en te houden tegen de Python commando's die de programmeertaal uitmaken. Mooi zou zijn als ik wat code in handen zou krijgen van de wat meer geroutineerde programmeurs en daar ook zo'n analyse op los te laten. Dan zie je vast verschillen in frequentie van commando's tussen hullie en mijn code. Daarna zullen er best nog wel andere verschillen in opduiken. Het is een plan wat ik wellicht in januari het beste kan afwerken als mijn knie geopereerd is. Dan is het toch een tijdje stilzitten geblazen.

Verder wordt mijn blokkendoos (biebliotheek) met veel gebruikte routines steeds groter, wat het bouwen van apps dan weer versneld. Zonder een poging te doen om die blokkendoos dan als een soort IKEA universeel bouwpakket te willen gebruiken.

Knie

De meesten weten wel dat een van mijn knieën niet meer in top conditie is. Die stamcel therapie was nu niet het succes waar we op gehoopt hadden. De chirurg experimenteerde nog wat met spuitjes, lasertherapie, fysio en nog wat giropraktijk. Het hielp niet echt. Uiteindelijk gaf hij in en gaat er geopereerd worden. Nu is het niet de operatie waar ik mee zit maar meer alles daarna. Om alles in de meest gunstige situatie te krijgen voor het revalideren zal er buiten het aansterken van de kniespieren ook flink afgevallen moeten worden. Dat laatste wordt aan alle kanten aangeraden. De schattingen lopen een beetje uiteen, zo tussen de 5 en 20 kilo. Dus bedacht ik dat 10 kilo een mooi streven zou zijn. Want het niet meer kunnen klussen en motorrijden, veel zitten op een stoel begint me behoorlijk de keel uit te hangen. 

Afvallen was ik sinds het begin van dit jaar eigenlijk al aan het doen, niet te fanatiek maar toch ben ik beter gaan letten op wat en hoeveel ik eet. Zo heb ik de suikers goeddeels uit m'n dieet gehaald, chocolade en chips eet ik alleen nog bij uitzondering en dronk ik al minder alcohol. Dat laatste was een beetje moeilijk, want een lekker wijntje hoort er naar mijn idee bij het leven in LDF nu eenmaal echt bij. De combi met de pijnstillers bleek geen goede en eigenlijk mag je dan geen alcohol meer hebben. Het minderen op zich was dus geen groot probleem.

Hoewel, alles ging toch een beetje té hap snap en ongericht vonden we. Het toeval wilde echter dat iemand uit de buurt haar diëtiste diploma aan het halen is en een gewillig slachtoffer zocht. Dus gesprek, uitrekenen hoeveel megajoules per dag inname, en wegen hè! Kwam ze met een weegschaal aanzetten. Bleek dat de onze 5 kilo te weinig aangaf! Asjemenou, ineens een emmer 40+ vet aan je lijf erbij, dat gaf wel ff een schok, want ineens zit je in de gevaren zone. Dus er moest een nieuwe weegschaal komen. Kijk, dan komt het boys and their toys verschijnsel weer in me boven. Een nieuwe weegschaal met wifi erin, zoiets met Internet of Things dus. Waar je gegevens met je computertje uit kunt peuren en in een grafiekje douwen. De diëtiste keek me daarbij aan of ik gek was: een weegschaal met wifi? Bestaat dat dan? Net alsof ik de wijsheid in pacht had: "Ja natuurlijk, alles werkt of met bluetooth of met wifi tegenwoordig." Wist ik veel, maar dacht, shit nu wordt het een zoekpartij. Dat bleek toch iets makkelijk dan gedacht. Na een paar klikken gevonden, kortingscode ook nog en voor een kleine 80 euries staat er nu weegschaal van Nokia in de badkamer te pronken. Het laat een grafiekje zien, vetpercentage, watergehalte in je lijf (???) en het weer voor vandaag. Oh ja, het geeft ook je gewicht in 100 gram nauwkeurig aan. Nokia had uiteraard een app beschikbaar voor de telefoon. Dan moest je je telefoon eerst aan Google Play koppelen. Juist. Buiten dat het OS op de splinternieuwe telefoon al verouderd was, bleek het koppelen met playstore weer ergens onvindbaar verstopt te zijn. Dus er maar een jong iemand bij gehaald want die weten tien keer beter dan ik met die rare Franse logica te kunnen dealen. Voordat het gevraagd wordt, ja ik heb de handleiding gelezen en ja de help website van Nokia en Google geraadpleegd. Alleen moet het dan wel over het verouderde OS gaan, NOT!  Nadat Robert en ik een half uurtje willekeurige instelschermen hadden geopend en hier en daar op wat knopjes gedrukt te hebben slaakte Robert de kreet: "Ah dáár zit het!" Ook voor een jong mens dus niet op een logische plek dus. Wat die fransjes met hun (IT) ontwerpen proberen te bereiken is ook na tien jaar in LDF te gast zijn geweest mij nog steeds een beetje wazig. Afijn daarna de app gedownload, wat broodnodige gegevens invoeren en de telefoon pairen met de weegschaal ging zomaar. Daarna eerst met volle bepakking op de weegschaal, vervolgens in ochtend tenue en dat leverde dan weer een grafiekje op je telefoontje en een soort dashboard. Kan de gegevens uploaden naar m'n pc en Nokia luistert natuurlijk mee. Nu is het een kwestie van aan je dieet houden, beetje bewegen en wegen. Wat wel helpt is elke week een gesprekje met de diëtiste, om je op het pad te houden. 

Zegt er iemand: "ja maar je moet meer gaan bewegen hoor!" Sure, met een kapotte knie gaat dat echt niet lukken. OK tot voor kort gingen we 2 keer in de week zwemmen en bij de fysio zat ik 2 keer in de week op de fiets en moest knie buigingen en zo doen. Maar F. zit nu met een gebroken voet en om alleen dat eind naar de pool te rijden, die oefeningen doen en weer terug, heb ik gewoon geen zin in. Het moet ook gezellie zijn. Komt wel weer. De sessies bij de fysio zijn bijna op. De hometrainer staat daarom te wachten, een stepper wil ik ook nog hebben. Kosten bijna geen geld op LeBonCoin (soort marktplaats) Morgen gat de aannemer de laatste hand leggen aan de zolder, dan de kamer en trap schoongemaakt worden en gaan we vol goede moed opnieuw met bewegen beginnen. 

 

Yes! De Nokia gaf vanochtend 800 gram gewichtsverlies in een week aan, kijk daar krijg ik een opkikker van. Want nu ik me wat strenger aan het dieet hou, heb je de hele dag trek. Dat honger gevoel moet na een paar weken weg zijn verzekerd de diëtiste me. Het lijf past zich daarnaar aan. Alles zo bij elkaar zou die 10 kilo in januari best wel eens kunnen gaan lukken. Dat zijn twee emmers vol met vet, toch?! Dat gaat echt schelen. Ondertussen doe ik trouw de oefeningen voor het kniegewricht.

LMQR 19

Le Mouron Qui Rit

Zo, het zit er op. En? Ja, we hebben een goed jaar gehad.
Veel mensen vragen ons naar het soort gasten die we herbergen en waar ze vandaan komen. Na tien seizoenen kunnen we wel zeggen dat de oorsprong van onze gasten elk jaar anders is. In het begin hadden we rond de 80% Franse gasten en de rest kwam voornamelijk uit nl, de, ben en ch. Langzaam verschoof dat naar een gelijke verdeling van .nl, .be en .fr en de rest komt uit .de en .ch. Heel af en toe krijgen we gasten uit Azië, Australië, Nieuw Zeeland en de America's. Wereld beroemd is LMQR in Mailleroncourt-Saint-Pancras ;=)

Het afgelopen jaar is de groep gasten wéér totaal anders geweest dan andere jaren. Van november vorig jaar tot juli hebben we een vaste gast gehad, Daar begon het mee. Tot aan het seizoen krijgen we dan altijd de nodige gasten voor bruiloften en partijen, professionals en onze vaste gasten. Opvallend was dat we daar juist een sterke stijging in hadden.
Traditioneel zo eind april komen de eerste fietsers binnen. In aantallen was dat minder dan voorgaande jaren. Het was dan ook een voorjaar om op te schieten. Rond mei ontvangen we dan de eerste (vakantie) reizigers. Tot aan zo'n beetje medium september. Opvallend was echter dat de vakantiegangers een beetje achterbleven en we meerdere keren in de zomer grotere groepen te gast hadden. Aan het einde van ons hoofdseizoen komen de gasten weer voor partijen, professionals enzo. Ook zijn er dan nog reizigers die buiten de schoolvakanties om op vakantie gaan en bij ons een tussenstop maken. Ook daar zijn de aantallen kleiner van geworden. Na het seizoen begint het weer met fietsers die naar Barcelona of Compostella gaan. Hier speelde het koude najaar ook weer een negatieve rol. Onze vaste gasten die zo'n beetje elke maand hier een of meerdere nachten zijn, plus de bruiloften en partijen, dat is wel gelijk gebleven. Dan hebben we oud en nieuw altijd en kerst ook af en toe een full house. Dat laatste is afhankelijk hoe de dagen in de week vallen. Daarmee hebben we het wel rond hoe het hier gemiddeld loopt.
Om ook tussentijds te kunnen meten hoe we draaien heb ik het begrip Bednacht-EQuivalenten geïntroduceerd. Een BEQ is een rekeneenheid samengesteld uit overnachting en de kosten die we hiervoor maken inclusief afschrijvingen en inkomsten factoren. Het aantal BEQ's was dit jaar, zoals je af kunt leiden uit het bovenstaande hoger dan het gemiddelde van de voorgaande jaren. Na het rampjaar 2013 was er weer een duidelijke opwaartse trend te zien, in 2015 was het oude niveau weer terug om dat in 2017 ruim overtroffen te hebben. Het gaat dus eigenlijk best wel goed met Le Mouton Qui Rit. Vergeleken met omliggende B&B's draaien we zelfs boven gemiddeld.

FEEST

Eind september hadden we wat te vieren. We hadden ons 10e seizoen achter de rug, waren we allebei 65 jaar geworden. En nog meer van dit soort mijlpalen. Om een feest te vieren hoeven we natuurlijk geen smoes te hebben, maar goed zo krijgen we het wel door de commissie. Dus hebben we dat gevierd met wat oud gasten, vrienden en mensen uit de omgeving. Geen gedoe met speeches, vuurwerk en melige verhalen hadden we besloten. Gewoon lekker samen zijn. kletsen en herinneringen ophalen was het idee. De zon werkte echter niet erg mee en de zonneverwarming kon het bad niet meer op een aangename temperatuur brengen. Alleen Wim durfde nog met 22 graden het bad in. Brr..
David bracht lokale kazen uit diens kaasfabriekje mee, Albert had een paar pracht geitenkazen uit zijn kaasmakerij mee en een doos aparte rode Bourgondische wijn; licht fris en zeer smakelijk. In de avond daalde de temperatuur scherp en ging de fik in het kuilvuur. Aileen zat er geen keramiek in natuurlijk. Altijd mooi om een vaste plek voor een vuurtje te hebben. Iedereen hielp fantastisch mee zodat de feestvarkens zelf ontlast werden. De volgende ochtend restte nog de partytent afbreken de laatste ontbijtzooi in de vaatwasser en rond het midi was iedereen weer huiswaarts gegaan. 

KOELKAST

Eind oktober hebben we een van die projectjes van de lijst opgepakt. Voorgaande jaren hadden we enorm veel last van koudeval en tocht en zochten we naar een oorzaak. Eerst maar eens een ventilator bovenin om de hete lucht naar beneden te duwen, toen hebben we de haard van aparte luchtkanalen vanuit de garage beneden voorzien en een ombouw gemaakt. Dat hielp behoorlijk want geen verse lucht meer uit de kamer zelf. Daarmee was het probleem tocht grotendeels uit de wereld. Toch nog niet voldoende comfort vond ik want de koudeval bleef. Plan B dan maar: het schuine plafond een extra isolatielaag te geven. Toen bedacht ik dat het bovenste deel van de muur in ons appartement eigenlijk rechtstreeks met de buitenlucht in contact stond en dus wel erg moest afkoelen. Dat legde ik aan Frank onze vaste aannemer voor en die vond dat geen gekke gedachte. Dus hij de zolder maar eens opgeklommen. Bleek dat zo maar een 200cm hoge muur te zijn maal een lengte van 13 meter geeft dan 26 meter oppervlakte waarvan de warmte eigenlijk rechtstreeks naar de buitenlucht ging. Tja, daar is natuurlijk bij een beetje vorst niet tegen op te stoken. De afgelopen twee weken hebben we dat deel geïsoleerd op dezelfde manier als in de keuken. Met 140mm Laine de Bois (een soort houtvezel in dikke plakken geperst) dat in een vakkenwerk geduwd en dat weer in een soort plastic envelop gewikkeld. Daarna netjes afgewerkt met spaanderplaten. En ja hoor, komt ie! Daarna PUR rondom en in de naden en hop,  klaar! De driehoek aan de kant van de grange kreeg de zelfde behandeling. De zoldervloer meteen maar meegepakt en daar 30cm steenwol opgelegd. Want 30% van je warmte verdwijnt door je plafond. Beiden hebben we het idee dat het merkbaar is. Een dezer weken gaan we in het appartement mog eem kleine aanpassing aan het plafond doen om het effect van de koubrug tegen te gaan. Het is namelijk zo dat een kleine richel van de muur rechtstreeks tegen de dakpannen zit en dat is niet te isoleren. Frank kwam daarop met het idee om dan dat kleine stukje bovenin af te timmeren en ook met isolatie te vullen. OK, helemaal gaat dat niet helpen en zou je eigenlijk de dakpannen moeten oplichten en reflecterende isolatie (isolation mince) aanbrengen.
We gaan de winter maar eens afwachten of de huidige constructie voldoende blijkt te zijn. Zo niet dan kunnen we altijd nog plan B uitvoeren. Zo weer een verbeterproject klaar. Een van de laatste grote dingen.