Een paar maanden geleden hebben we twee elektrieke fietsen aangeschaft met als belofte aan ons zelf bij een beetje normaal weer de omgeving onveilig te maken. Is goed voor mijn schatje tegen de ergste effecten van Parkinson. Wordt ze soepeler van en wat zelfverzekerder in de bewegingen. Dat ging dus hartstikke goed, geleidelijk aan kreeg ze meer vertrouwen in het fietsen en schakelen en gas geven. Want ondanks dat die dingen boven de 20km/uur geen ondersteuning meer geven ging ze soms best wel hard. Trots op haarzelf riep ze dan: "bijna veertig km de weg af!" Dat is dan genieten met zijn beiden door het landschap te crossen, het is hier echt mooi om te fietsen. Mijn record ligt op 53 km/u de heuvel bij Vauvillers af. Het 'educatieve' stoplicht schoot op rood ;=) Dat met een motortje ondersteund gefiets is echt de manier voor ons om van voor de open haard weg te komen en iets van de omgeving te gaan zien. Lekker warm sta je dan weer voor de deur, een beetje duizelig van de frisse lucht, maar ongelooflijk opgefrist. Raad ik echt iedereen aan.
Die vreugde ging over in grote schrik toen Fannie een verkeerde wending nam en met haar hoofd op de grond knalde. Een luide gil ging over in gekreun en toen stilte. Dan staat je hart ff stil, paniek! Je ziet je lief als een hoopje ellende op de straat liggen. Het bloed kwam onder haar hoofd vandaan, SJHIIITTT! Jas eronder en naar het eerste de beste woonhuis lopen om hulp te krijgen. Zoals dat in een klein dorp gaat staat binnen no time iemand bij je met een telefoon in zijn hand. De pompiers werden gebeld, die na 20 minuten kwamen aanrijden. Mijn schatje lag groggy op de koude straat onder een door iemand aangegeven slaapzak. Gelukkig kreeg ze niets van dit alles mee en bleef bij bewustzijn, nou ja ik blaatte tegen haar aan en eiste een antwoord, al was het maar wat gemompel. De vragen van de pompiers beantwoordde ze zelfs nog in het Frans! Later vertelde ze zich van het ongeluk praktisch niets meer te herinneren, shock hè. Afijn de pompiers maakte de wond zo goed mogelijk schoon en onderzochten of er niets gebroken was. Alles werkte als een soort draaiboek, volgens de procedures: dingen bewegen, testen of alles nog gevoel had, bloeddruk, hartslag... Nadat zeker was dat er niets was gebroken werd mijn lief ingeladen en naar Luxeuil-les-Bains gebracht. Daar werd de wond dicht genaaid, foto's genomen en toen ging het ter observatie naar het grote streek ziekenhuis in Vesoull; een nacht ter observatie heette het. Dat was zes uur later. Verbijsterend genoeg werd nergens een probleem van gemaakt, geen vragen die je niet kon beantwoorden, de mensen deden gewoon hun ding. Ook al was er eigenlijk geen bed op de afdeling waar ze moest komen te liggen. Opeens hadden we een keuze uit een privé kamer of een meer persoons, werd er van alles geregeld en kon ik met een gerust hart huiswaarts gaan.
McDo
Eerst nog even iets eten, want sinds die ochtend niks gehad. Vlak bij het ziekenhuis was er een MacDo. Nou dat werd een aparte ervaring. Voor het eerst in mijn leven een smerige MacDo aangetroffen. Een tafel zonder etensresten was moeilijk te vinden. En die vloer! Wat een puinzooi, het vuil erop was echt niet van een uurtje. Zat ik eenmaal van mijn bigmac te eten liep er tot mijn stomme verbazing toch een schoonmakende figuur rond. Veel aandacht voor het poetsen had de jongeman niet echt. Wel voor de meiden achter de balie. Waarop als van zelf gedachten naar boven borrelden: moet ik daar nu wat van zeggen van die smerige vloer en vuile tafels? Of gewoon mijn hap achter mijn huigje schuiven en hem pleiten om hier never nooit meer terug te komen. Moet je zoiets rapporteren? Ha ha, ikke en iets rapporteren aan de baas ;=) Nah besloot ik, ze zochten het zelf maar uit.Thuisgekomen nog even de namen van haar medicijnen doorgebeld en dan is er ineens een grote leegte in het grote inmiddels afgekoelde huis. Oké, naast je in bed is er niemand die nacht. Toch apart zoiets.
Vesoul
Na een niet al te beste nacht belde eerst mijn schatje met het blijde bericht dat ze vandaag het ziekenhuis mocht verlaten. Een halfuurtje daarna belde de verpleging op dat dat definitief was. Een paar minuten later had men ontdekt dat er geen kleren waren en of ik die asjeblieft mee wilde nemen. En vooral geen haast maken hoor, en of ik na de middag wilde komen. Daarvan niets begrijpend dus toch maar vlug naar mijn schatje geknard. Die zat nog vrolijk te doen met iets als het nagerecht en toen daagde het me. Verrek de mensen wilde haar eerst rustig laten eten voordat er actie ontstond. Erg zorgzaam. Dat bleek ook wel uit het opgewekte gebrabbel van mijn schatje. Natuurlijk nog behoorlijk in shock maar wél met babbels over de goede verpleging en de zorgen. Waarvoor we bij het afscheid uitbundig bedankten.Wijkverpleging
Die maandag eerst maar de wijkverpleging gebeld en afspraken gemaakt. Medicijnen en verbandmiddelen geregeld en de haard op hoog vuur. Uiteraard is het niet eenvoudig om lief in de stoel te houden en een rustpositie aan te laten nemen. Gelukkig zorgden de pillen voor wat extra rust. Florence de wijkverpleegster uit ons dorp is een fantastisch wijf. Zeer professioneel maar geen tijd voor de koffie. Die loopt haarzelf echt voorbij. Door de bezuinigingen is haar areaal een stuk groter geworden en deze tijd van het jaar zijn er veel huiselijke ongelukken omdat iedereen nog ff dat laatste karweitje voor de kerst af wil hebben. Dus, veryelde ze, hamers op duimen, van trappetjes afstruikelend, messen, boren, beitels door het vlees en ga zo maar door. Want ondanks dat er maar een enkele kerstdag wordt gevierd in LDF die is wel erg belangrijk. Niet alleen qua eten maar alles moet ook netjes aan kant zijn.Nu, weer een week later gaat het een stuk beter met m'n schatje. Nog steeds een beetje duizelig van de hersenschudding, een gebroken sleutelbeen gaat niet in een dag over: pijn. Ze heeft talloze blauweplekken en bloeduitstortingen. De hoofdwond geneest in ieder geval redelijk snel waarvan de zwelling al bijna weg is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten