Verhuizen

Dinsdag. De verhuizing is in gang gezet. Een en ander loopt redelijk gladjes. De makelaar is net langsgeweest en we hebben de laatste details met hem besproken. De overdracht van het huis staat nu weinig in de weg.
Vrijdagmiddag wordt er w.s. geladen. Schrik je toch wel van hoeveel zooi je zo in 22 jaar in je huis propt. Een tweede vuistregel is bedacht. Bij twijfel weggooien. Zo van: ga ik dit nog wel gebruiken? Of vind ik dit zinvol om mee te nemen? Bij dat soort vragen hop de afvalbak in. En dan nog sta je er versteld van wat er allemaal die vrachtwagen in moet.

Woensdag, donderdag. Meer inpakken, kiezen, keuzes maken. Dit is zwaar. Vorige week stond het huis op stelten in MSP, nu het huis in NL totaal overhoop. Geleidelijk aan druppelt alles naar de begane vloer. De voor ons loeizware dingen laten we staan voor de verhuizers: jonge mannen in de kracht van hun leven. Zouden we dit door een verhuis firma hebben laten doen vroegen we ons af, zouden we dan beter af geweest zijn? Laten we het daar maar na afloop over hebben. Zelf verhuizen is uiteraard veel goeiekoper, daar tegenover staat dat je niet afhankelijk bent van de agenda van een ander. Afijn, over een paar weken zijn we én een ervaring rijker én dodelijk vermoeid.

Vrijdag 12 uur. Samen met JanJoost haal ik de vrachtwagen op. Oei, die is toch iets kleiner dan we hadden ingeschat. Gaat alle zooi er wel in?
Uiteraard zijn we nog niet klaar met pakken en om de vrachtwagen onbeheerd op straat te laten staan met een deel van de huisraad erin vinden we maar niks. We besluiten met zijn allen om dan maar op zaterdag morgen te gaan laden en dan ook de laatste zaken in te pakken en te laden.
Zo rond 3 uur staan Ruud en Myra voor de deur, we trekken een fles Los Vascos open, een fatsoenlijke kurkentrekker is uiteraard niet meer te vinden. Hop een vervroegd apéro, we praten wat na over de afscheidsreceptie van Fannie bij haar bedrijf. Uiteraard komt dan ter sprake wat Fannie in LDF van plan is te gaan doen. Eerst maar eens wennen zegt ze, daarna zien we wel.
Tijdens de apéro, zul je altijd zien, is de puf om door te gaan verdwenen en besluiten dat we de rest van de dag vrijaf hebben verdiend. Op naar de stad om nog wat laatste dingen te kopen EN de espresso machine. Van haar collega's heeft ze een flinke aanbetaling gekregen voor een machine.
In de winkel glimmen de koffiezet apparaten je tegemoet. Met wie we het er ook over gehad hebben. iedereen is tevreden over (zijn model van) Jura. Der Hansel die hier elk jaar logeert en beroepsmatig dit soort apparaten repareert adviseerde ook al een Jura. Dus het zal een Jura worden, toch? Afijn, de gebruikseisen / wensen en maximum bedrag zijn duidelijk. Via het interwebz hebben we een daarbij passend model gevonden: C60. In de winkel waren we daarom snel klaar. Toch nog even laten uitpakken om te kijken of alles aanwezig was en na een stijf halfuur lopen we de winkel uit met de doos tussen ons in. Geen licht dingetje. Dan komen we een ouder echtpaar tegen: "Goede keuze, daar gaan jullie lang plezier van hebben".
We schuifelen door naar het Thais restaurant waar we met Ruud en Myra hebben afgesproken. Reservering? Neuh, dat niet, maar we zijn met zijn vieren. Na 10 minuten hebben we een tafeltje gescoord. Ruud en Myra zijn nog in geen velden of wegen te bekennen. Na een stijf half uur komen die ook aanslenteren en zitten we achter de dampende schotels. Toch een beetje melancholische sfeer heerst er aan tafel, afscheid van vrienden is altijd kudt.
Laat in de avond eindelijk weer thuis, wat een dag! Onze laatste nacht in een kaal en hol klinkend huis.

Zaterdag 10 uur kwam de verhuisploeg opdraven. Zoals voorzien werd het toch nog passen en meten. Fannie's auto werd ook stampens volgepropt, deuren niet openen anders rolt het eruit, zeg ik nog. De vrachtwagen is nog niet weg of de buurtjes komen aangelopen om afscheid te nemen. We doen nog een bakkie. Dan nog de laatste dingetjes die nergens meer in pastten apart zetten. Niet vergeten daar afspraken over te maken.

Rond 1700 stappen we eindelijk in de auto en geven gas, op naar LDF. De A2 zit dicht wordt er doorgebeld jullie kunnen beter via Venlo rijden. Zo gezegd zo gedaan, de route door DLD is erg prettig. Tot op de aansluiting naar Metz, dan wordt het een heel stuk over twee baans, nog even in LU getankt (1.09 / l) en gassen. Wat een gemak zo'n cruise control.
Net na Metz halen we de vrachtwagen in, met blérend getoeter rijden we ze voorbij.
Zo tegen 12-ven is iedereen binnen, doen nog een glas, we gaan de volgende morgen uitpakken.

Zondag. Uitpakken gaat altijd sneller dan inpakken. Alle dingen in het huis laten absorberen is iets heel anders. Meubels als eerste op hun plaats, dan de dozen in de grange en de zakken met kleren in het nieuwe boudoir. Wat een puinhoop. We kijken elkaar aan en besluiten ter plekke dat als we Le Mouton ooit gaan verkopen we daar de hele inboedel bij doen. Een heel huishouden in een bestaande schuiven is geen sinecure. De komende weken zal dat puzzelen worden, verder uitsorteren van wat alsnog naar de vide grenier gaat en dozen voor déchètterie. Bij nader inzien... :=)

Overigens is de espresso machine een succes. De cappuccino met een stevige schuimlaag, een verrijking voor onze smaakpapillen....